ECLI:NL:PHR:2018:300

• Datum uitspraak: 16 maart 2018
• Publicatiedatum: 6 april 2018
• Zaaknummer: 17/05836
• Instantie: Parket bij de Hoge Raad
• Type: Conclusie
• Rechtsgebied: Civiel recht
• Rechters: F.F. Langemeijer
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Machtiging voortzetting inbewaringstelling en de toepassing van art. 30p Rv in Bopz-zaken

In deze zaak gaat het om de vraag of de rechter in Bopz-machtigingszaken mondeling uitspraak kan doen op basis van artikel 30p van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering (Rv) wanneer de officier van justitie niet ter zitting aanwezig is. De feiten van de zaak zijn als volgt: op 11 september 2017 heeft de burgemeester van Alkmaar een last tot inbewaringstelling gegeven aan de betrokkene. De officier van justitie heeft op 12 september 2017 een verzoekschrift ingediend bij de rechtbank Noord-Holland voor een machtiging tot voortzetting van de inbewaringstelling. Op 15 september 2017 heeft de rechtbank de zaak mondeling behandeld, waarbij de betrokkene en zijn advocaat aanwezig waren, maar de officier van justitie ontbrak. De rechter heeft mondeling uitspraak gedaan en de machtiging verleend voor een periode tot 6 oktober 2017. Deze beslissing is later schriftelijk vastgelegd.

De betrokkene heeft cassatie ingesteld tegen deze beschikking, waarbij hij aanvoert dat de rechtbank in strijd heeft gehandeld met artikel 30p Rv en artikel 5 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM) door mondeling uitspraak te doen zonder dat alle partijen aanwezig waren. De Hoge Raad heeft in deze conclusie uiteengezet dat de wetgever met artikel 30p Rv heeft beoogd te waarborgen dat partijen niet worden overvallen door een mondelinge uitspraak zonder dat zij daarvan op de hoogte zijn. De rechtbank heeft echter geoordeeld dat de bestaande praktijk in Bopz-zaken, waarbij mondelinge uitspraken worden gedaan, kan worden voortgezet, ook al is de officier van justitie niet aanwezig. De Hoge Raad concludeert dat de klacht van de betrokkene over de ontvankelijkheid van het cassatieberoep slaagt, maar dat de rechtbank niet in strijd heeft gehandeld met de wet.

Conclusie

Zaaknr: 17/05836

mr. F.F. Langemeijer

Zitting: 16 maart 2018

Conclusie inzake:

[betrokkene]

tegen

Officier van Justitie Noord-Holland

Procesrecht verzoekschriftprocedures. Kan de rechter in Bopz-machtigingszaken mondeling uitspraak doen op de voet van art. 30p Rv indien de officier van justitie niet ter zitting aanwezig is?

1. Feiten en procesverloop

1.1

Bij beschikking van 11 september 2017 heeft de burgemeester van Alkmaar ten aanzien van verzoeker tot cassatie (hierna: betrokkene) een last tot inbewaringstelling gegeven als bedoeld in art. 20 lid 1 Wet Bopz.

1.2

Bij verzoekschrift met bijlagen, ter griffie ingekomen op 12 september 2017, heeft de officier van justitie aan de rechtbank Noord-Holland verzocht een machtiging te verlenen tot voortzetting van de inbewaringstelling (art. 27 Wet Bopz).

1.3

Op 15 september 2017 heeft de rechtbank het verzoek mondeling behandeld en betrokkene, bijgestaan door zijn advocaat, de behandelend psychiater en een arts-assistent gehoord. De officier van justitie was ter zitting niet aanwezig. Ter zitting is namens betrokkene aangevoerd dat de beslissing niet direct door de rechter kan worden genomen “omdat dat sinds 1 september 2017 in verband met het nieuw ingevoerde artikel 30p van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering (Rv) niet langer mogelijk is zonder dat alle partijen aanwezig zijn”. ^[1]

1.4

De rechter heeft op 15 september 2017 ter zitting mondeling uitspraak gedaan en de verzochte machtiging tot voortzetting van de inbewaringstelling verleend voor het tijdvak tot en met 6 oktober 2017. Deze beslissing is schriftelijk vastgelegd in een beschikking in de gewone vorm, gedateerd 15 september 2017 (ECLI:NL:RBNHO:2017:8383). Daarnaast is proces-verbaal opgemaakt van het verhandelde ter zitting. Het proces-verbaal vermeldt op blz. 2:

“De rechter stelt zich op het standpunt dat hij wel direct kan beslissen, ondanks de nieuwe bepaling in art. 30p Rv. Die bepaling is een extra mogelijkheid voor de rechter, maar verhindert niet dat op de ‘oude’ manier kan worden beslist, alleen al, omdat de beslissing dan direct aan de patiënt kan worden meegedeeld.”

1.5

Namens betrokkene is – tijdig – beroep in cassatie ingesteld tegen deze beschikking. Namens de officier van justitie is in cassatie een verweerschrift ingediend ^[2] .

2. Ontvankelijkheid van het cassatieberoep

2.1

Ingevolge het bepaalde in art. 29 lid 5 Wet Bopz staat tegen de beschikking op een verzoek tot het verlenen van een machtiging tot voortzetting van de inbewaringstelling geen gewoon rechtsmiddel open.

2.2

Een wettelijke bepaling die voor bepaalde rechterlijke beslissingen hoger beroep of beroep in cassatie uitsluit kan, naar vaste rechtspraak van de burgerlijke rechter, worden doorbroken indien bij de hogere rechter wordt geklaagd dat de rechtbank buiten het toepassingsgebied is getreden van de regeling waarop het rechtsmiddelenverbod betrekking heeft dan wel deze bepaling ten onrechte buiten toepassing heeft gelaten dan wel bij de behandeling van de zaak een zo fundamenteel rechtsbeginsel heeft veronachtzaamd dat niet meer kan worden gesproken van een eerlijke en onpartijdige behandeling van de zaak ^[3] . De klacht dat de rechter een rechtsregel (die binnen het toepassingsbereik van het desbetreffende rechtsmiddelenverbod valt) onjuist heeft toegepast, is niet voldoende om een rechtsmiddelenverbod te doorbreken ^[4] . Naar wat inmiddels ‘vaste rechtspraak’ mag heten, is een doorbreking van het specifieke rechtsmiddelenverbod in art. 29 lid 5 Wet Bopz ook mogelijk indien het cassatiemiddel klaagt over het niet in acht nemen van een essentiële waarborg voor het grondrecht op vrijheid, in die zin dat niemand van zijn vrijheid mag worden beroofd buiten de gevallen bij of krachtens de wet bepaald ^[5] .

2.3

Het cassatiemiddel (blz. 2) klaagt met zoveel woorden over het niet in acht nemen van een essentiële waarborg voor het grondrecht op vrijheid, in die zin dat niemand van zijn vrijheid mag worden beroofd buiten de gevallen bij of krachtens de wet bepaald. De rechtsklacht houdt in dat de rechtbank in strijd met art. 30p Rv en met art. 5 lid 1 EVRM heeft gehandeld door terstond mondeling uitspraak te doen hoewel niet alle partijen daarbij aanwezig waren: de officier van justitie ontbrak.

2.4

In zijn verweerschrift in cassatie heeft de officier van justitie zich gerefereerd aan het oordeel van de Hoge Raad ten aanzien van de ontvankelijkheid van het cassatieberoep. Art. 5, lid 1, aanhef en onder e, EVRM staat rechtmatige detentie van geesteszieken toe, maar stelt daaraan de voorwaarde dat de vrijheidsbeneming geschiedt overeenkomstig een wettelijk voorgeschreven procedure. In zijn rechtspraak over deze verdragsbepaling toetst het EHRM of de in de nationale wet voorgeschreven procedure is nageleefd en daarnaast aan de hand van een autonome uitleg van art. 5 EVRM. De autonome uitleg van art. 5 EVRM houdt kort gezegd in dat deze verdragsbepaling burgers beschermt tegen willekeurige vrijheidsbeneming ^[6] . De toetsing door het EHRM aan het nationale procesrecht gaat betrekkelijk ver: zo is Nederland in het verleden door het EHRM wel veroordeeld wegens schending van art. 5 EVRM in verband met niet-naleving van het voorschrift in het nationale recht dat een griffier aanwezig is resp. van de mondelinge behandeling proces-verbaal wordt opgemaakt ^[7] .

2.5

Art. 5 lid 4 EVRM verschaft aan iedere persoon aan wie de vrijheid is ontnomen een recht op toegang tot de rechter “opdat deze spoedig beslist over de rechtmatigheid van zijn detentie en zijn invrijheidstelling beveelt, indien de detentie onrechtmatig is”. De regel dat een rechterlijke beslissing houdende machtiging tot vrijheidsbeneming, met redenen wordt omkleed is aan te merken als een essentiële waarborg voor het in art. 5 EVRM bedoelde fundamentele recht. Dit sluit op zich niet uit dat de motivering ter zitting mondeling wordt gegeven. Indien de nationale wetgeving slechts in bepaalde gevallen of onder bepaalde voorwaarden toestaat dat terstond mondeling uitspraak wordt gedaan en de motivering achteraf wordt neergelegd in een van de zitting op te maken proces-verbaal, maakt die regel deel uit van de essentiële waarborgen dat niemand van zijn vrijheid mag worden beroofd buiten de gevallen bij of krachtens de wet bepaald. Tegen deze achtergrond acht ik de klacht dat de rechtbank zich niet aan het voorschrift van art. 30p Rv heeft gehouden voldoende voor een doorbreking van het rechtsmiddelenverbod in art. 29 lid 5 Wet Bopz. Daarmee is de ontvankelijkheidsdrempel genomen, maar nog niet gezegd dat de klacht slaagt. Het vervolg van deze conclusie gaat noodzakelijk uit van de veronderstelling dat betrokkene in zijn cassatieberoep kan worden ontvangen ^[8] .

3. Inleidende beschouwingen

3.1

Er bestaat discussie over de toepassing van het nieuwe artikel 30p Rv in spoedeisende zaken, waaronder machtigingsprocedures op grond van de Wet Bopz. Gelet op het grote aantal procedures waarin een dergelijke vraag kan opkomen ^[9] , zal ik dit onderwerp iets uitgebreider bespreken dan waartoe het cassatiemiddel strikt genomen noopt.

3.2

Vooraf een opmerking van terminologische aard. Het woord ‘uitspraak’ wordt gebruikt als een verzamelbegrip, dat zowel de handeling van het uitspreken omvat als het object daarvan: de rechterlijke beslissing die uitgesproken wordt. Taalkundig ^[10] en juridisch moet onderscheid worden gemaakt tussen de beslissing van de rechter over de vordering of het verzoek met de motivering daarvan en, anderzijds, de bekendmaking van die beslissing. De uitspraak van een vonnis geschiedt in het openbaar (art. 121 Grondwet). De uitspraak geschiedt door de voorlezing van het schriftelijke vonnis althans van de daarin neergelegde beslissing of door een andere wijze van openbaarmaking ^[11] . Het tijdstip van de uitspraak – de openbaarmaking – is bepalend voor het tijdstip waarop de rechterlijke beslissing haar werking verkrijgt en mede bepalend voor de aanvang van de termijn voor het instellen van een rechtsmiddel ^[12] .

3.3

Het uitspreken van een vonnis vóórdat de beslissing met volledige motivering op schrift is gesteld, is begonnen in het strafprocesrecht en heeft zich later uitgebreid tot het bestuursprocesrecht en het burgerlijk procesrecht. Deze rechtsontwikkeling wordt hierna geschetst.

Mondeling vonnis in het strafprocesrecht en in het bestuursprocesrecht

3.4

In het
strafprocesrecht zijn de politierechter en de kantonrechter sinds lang bevoegd om mondeling vonnis te wijzen, dat wil zeggen: uitspraak te doen voordat het vonnis volledig op schrift is gesteld; zie art. 378 Sv voor de politierechter en art. 395 Sv voor de kantonrechter ^[13] . In de gevallen genoemd in het tweede lid van beide artikelen wordt het vonnis (alsnog) in het proces-verbaal van de terechtzitting aangetekend op een door de minister van Justitie en Veiligheid te bepalen gestandaardiseerde wijze ^[14] . Doorgaans wordt dit aanhangsel van het proces-verbaal aangeduid als ‘aantekening mondeling vonnis’. In andere gevallen mag de politierechter of de kantonrechter volstaan met een zogenaamd ‘stempelvonnis’: zie art. 378a Sv voor de politierechter en art. 395a voor de kantonrechter. Overigens zijn de politierechter en de kantonrechter in iedere zaak bevoegd om schriftelijk vonnis te wijzen: zie art. 379 resp. 396 Sv.

3.5

Meervoudige strafkamers zijn volgens de wet verplicht om schriftelijk vonnis te wijzen. Het vonnis wordt binnen 48 uur na de uitspraak ondertekend, zo bepaalt art. 365 lid 1 Sv. Dit voorschrift is in de praktijk dikwijls geschonden. Door de krappe termijn voor de uitspraak (veertien dagen na het sluiten van de behandeling ter terechtzitting, zie art. 345 Sv) en door de hoge eisen die de wet aan de inhoud van een strafvonnis stelt, blijkt het dikwijls niet mogelijk een volledig uitgewerkt schriftelijk strafvonnis tijdig gereed te hebben. In de praktijk maken strafrechters daarom gebruik van een ‘kop-staart’-vonnis of, in de wettelijke terminologie, een ‘verkort vonnis’. Hierin zijn de essentiële beslissingen opgenomen, waaronder – bij veroordeling − de bewezenverklaring en de wettelijke kwalificatie van hetgeen bewezen is verklaard en verder de oplegging van een straf of maatregel, maar nog niet de bewijsmiddelen en de aanvullende bewijsoverwegingen. Inmiddels is deze praktijk gelegaliseerd in art. 365a Sv en in het derde lid van art. 345 Sv.

3.6

In het
bestuursprocesrecht doet de bestuursrechter binnen zes weken na de sluiting van de zitting schriftelijk uitspraak, tenzij mondeling uitspraak wordt gedaan (art. 8:66 Awb). Op grond van art. 8:67 Awb kan de bestuursrechter na de sluiting van het onderzoek ter zitting onmiddellijk mondeling uitspraak doen. De uitspraak kan voor ten hoogste een week worden verdaagd ^[15] . De aanwezigheid van alle partijen ter terechtzitting is in het bestuursprocesrecht niet bepalend voor de mogelijkheid om terstond mondeling uitspraak te doen. Een mondelinge uitspraak van de bestuursrechter bestaat uit de beslissing (het
dictum ) en de gronden daarvan. De motivering moet direct bij de beslissing worden gegeven: de wet voorziet niet in de mogelijkheid een reeds gedane uitspraak bij een latere uitspraak nader te motiveren dan wel een reeds uitgesproken beslissing bij een latere uitspraak aan te vullen ^[16] . Van de mondelinge uitspraak wordt door de griffier proces-verbaal opgemaakt. Dit proces-verbaal wordt door de voorzitter en de griffier ondertekend en in afschrift aan partijen toegezonden (art. 8:79 lid 1 Awb).

3.7

De mogelijkheid van een mondelinge uitspraak werd in het bestuursprocesrecht nuttig geacht voor gevallen waarin tijdens de zitting blijkt dat een zaak dermate duidelijk ligt dat het geschil door de rechter (vrijwel) aanstonds na de zitting kan worden beslist of waarin een partij een verklaring aflegt waardoor de afloop van de zaak wel vaststaat ^[17] . Art. 8:67 Awb is ook van toepassing in hoger beroep (zie art. 8:108 Awb). Indien in een belastingzaak beroep in cassatie wordt ingesteld tegen een mondelinge uitspraak, wordt de (schriftelijke weergave in het proces-verbaal van de) mondelinge uitspraak alsnog vervangen door een gewone schriftelijke uitspraak, tenzij het beroep in cassatie kennelijk niet-ontvankelijk is of de Hoge Raad anders bepaalt (art. 28b AWR). Deze bepaling biedt niet de mogelijkheid om, ten nadele van de belastingplichtige, alsnog een andere motivering onder de beslissing te schuiven dan die, welke was opgenomen in het proces-verbaal ^[18] .

Mondeling vonnis in burgerlijke zaken

3.8

Het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering kent van oudsher slechts schriftelijke vonnissen. De eisen waaraan een vonnis van de burgerlijke rechter wettelijk moet voldoen, zijn te kennen uit art. 230 Rv. Art. 287 lid 1 Rv bepaalt dat de voorschriften die art. 230, eerste en derde lid, Rv geeft voor vonnissen, van overeenkomstige toepassing zijn op de beschikkingen van de burgerlijke rechter in verzoekschriftprocedures. Dit betekent onder meer dat de beschikking het verloop van het geding beschrijft, alsmede de slotsom van het inleidend verzoekschrift en de standpunten van verschenen belanghebbenden. Verder bevat de beschikking “de gronden van de beslissing, waaronder begrepen de feiten waarop de beslissing berust”. De minimumeisen die aan de motivering van een rechterlijke beslissing worden gesteld zijn te kennen uit HR 4 juni 1993 ^[19] :

“dat elke rechterlijke beslissing tenminste zodanig moet worden gemotiveerd dat zij voldoende inzicht geeft in de daaraan ten grondslag liggende gedachtengang om de beslissing zowel voor partijen als voor derden – in geval van openstaan voor hogere voorzieningen: de hogere rechter daaronder begrepen – controleerbaar en aanvaardbaar te maken”.

3.9

In een verzoekschriftprocedure bij de burgerlijke rechter wordt de beschikking ondertekend door de rechter (bij een meervoudige kamer door de voorzitter) en de griffier, dan wel door de rechter die de beschikking uitspreekt. De griffier verstrekt zo spoedig mogelijk een afschrift aan de verzoeker en aan de in de procedure verschenen belanghebbenden (art. 290 lid 3 Rv). De griffier verstrekt bovendien een afschrift van het proces-verbaal van de zitting aan de verzoeker en de in de procedure verschenen belanghebbenden (art. 290 lid 2 Rv). Een schriftelijke vastlegging van de uitgesproken beslissing is ook nodig voor de tenuitvoerlegging. Bij een rechterlijke machtiging op grond van de Wet Bopz is dit niet anders. Art. 53 en art. 54 Wet Bopz vereisen voor onvrijwillige opname in een psychiatrisch ziekenhuis, respectievelijk voor de voortzetting daarvan, dat een afschrift van de beschikking wordt overgelegd aan de geneesheer-directeur van het psychiatrisch ziekenhuis waarin de betrokkene onvrijwillig wordt opgenomen.

3.1

Art. 46 Rv bepaalde van oudsher dat de rechter een preparatoire of interlocutoire uitspraak kan doen. Bij wet van 25 oktober 1989, Stb. 483, is aan dit artikel een tweede lid toegevoegd dat, voor zover hier van belang, luidde:

“2. Indien alle partijen zijn verschenen en daarmee instemmen, kan een uitspraak als bedoeld in het eerste lid door de rechter worden gedaan bij een verschijning van partijen als bedoeld in de artikelen 19 en 19a.

(…)”

Deze wetswijziging hing samen met de regeling van de comparitie na antwoord. In de klassieke dagvaardingsprocedure hadden procespartijen recht op twee schriftelijke ronden (eis, antwoord, repliek, dupliek) en daarna nog recht op pleidooi. In de jaren ’80 van de vorige eeuw hebben rechters getracht procedures in eerste aanleg over betrekkelijk eenvoudige geschillen te versnellen, door in een vroeg stadium van de procedure ambtshalve gebruik te maken van hun bevoegdheid een verschijning van partijen te gelasten teneinde inlichtingen in te winnen en/of een regeling in der minne te beproeven. Het toen geldende burgerlijk procesrecht noopte de rechter om, na sluiting van de comparitiezitting, de zaak formeel naar de rolzitting te verwijzen teneinde partijen in de gelegenheid te stellen daar voort te procederen of vonnis te vragen. Indien tijdens een comparitie al duidelijk werd dat, bijvoorbeeld, een bewijsopdracht aan een procespartij, een plaatsopneming of een deskundigenrapportage nodig was, leidde zo’n rolverwijzing, gevolgd door een schriftelijk tussenvonnis, tot tijdverlies. Door de comparitierechter wettelijk de bevoegdheid te geven terstond een tussenuitspraak te doen, kon een versnelling van de procedure worden bereikt. Dit oogmerk volgt uit de parlementaire geschiedenis:

“ Op grond van de in het nieuwe lid van artikel 46 Rv. opgenomen bepaling, kan de rechter direct ter comparitie een preparatoire of interlocutoire uitspraak geven. De zaak behoeft daartoe derhalve niet meer in ieder geval naar een rolzitting te worden verwezen. De onderhavige bevoegdheid komt de rechter slechts toe, indien alle in de procedure verschenen partijen ter comparitie aanwezig zijn en ermee instemmen dat de rechter direct bij die gelegenheid een desbetreffende uitspraak geeft. Het is geen voorwaarde dat door de verschenen partijen ook op voorhand wordt ingestemd met de inhoud van de te geven uitspraak. Voor zover een partij zich met het dictum van een ter comparitie gegeven uitspraak van de rechter niet kan verenigen, kan deze partij daarvan in hoger beroep komen, eventueel tussentijds voordat het eindvonnis is gewezen indien dat gelet op de artikelen 336 en 337 Rv. is toegelaten.” ^[20]

De instemming van beide partijen werd – naar ik begrijp – toen nodig geacht omdat partijen afstand deden van hun recht op re- en dupliek vóórdat het tussenvonnis werd gewezen. De memorie van toelichting vermeldt verder nog:

“De onderhavige in artikel 46 Rv. op te nemen bevoegdheid biedt bovendien het voordeel dat in voorkomende gevallen op grond van het ter comparitie te wijzen tussenvonnis direct in aansluiting daarop nadere verrichtingen in de procedure kunnen plaatshebben, zoals het houden van een gerechtelijke plaatsopneming of bezichtiging. ^[21] ”

3.11

Met de herziening van het burgerlijk procesrecht in 2002 zijn dagvaardings- en verzoekschriftprocedures gedeeltelijk geharmoniseerd ^[22] . Het nieuwe art. 230 Rv regelde de inhoud van vonnissen. Het nieuwe art. 232 Rv (in ontwerp: art. 2.11.4), dat het voormalige artikel 46 verving, kwam voor zover van belang te luiden als volgt:

“1. De rechter kan, voordat hij definitief over de zaak beslist, een tussenvonnis wijzen.

2. Van de artikelen 230 en 231, eerste lid, kan, voor zover nodig, worden afgeweken:

a. indien een tussenvonnis wordt gewezen bij een verschijning van partijen ter terechtzitting als bedoeld in de artikelen 87 en 88 en indien alle partijen aldaar zijn verschenen;

b. (…)”

3.12

De memorie van toelichting vermeldt over art. 232 Rv:

“Het tweede lid van art. 2.11.4 is ten opzichte van het voorontwerp op aandringen van de NVvR, de Orde en de Adviescommissie burgerlijk procesrecht herzien. Zie ook hierboven in de toelichting op artikel 2.11.2 met betrekking tot vonnis en uitspraak. Op terechtzittingen als bedoeld in de artikelen 2.1.10 en 2.1.11 [lees thans: art. 87 en 88] moet het mogelijk zijn, dat de uitspraak direct wordt gedaan en pas naderhand in een (tussen)vonnis dan wel in het proces-verbaal wordt opgenomen, indien alle partijen ter terechtzitting zijn verschenen, een en ander met inachtneming van de vereisten van artikel 2.11.2 [lees thans: art. 230]. In wetsvoorstel 24 651 was nog als voorwaarde voor een directe uitspraak gesteld dat alle partijen daarmee instemmen, maar deze beperking is op aanbeveling van de commissie-Wind in het onderhavige wetsvoorstel niet overgenomen, teneinde zo chicanes en onnodig oponthoud te voorkomen. Niet goed valt immers in te zien welk gerechtvaardigd belang een partij er in een dergelijk geval bij heeft om de uitspraak op te houden totdat het schriftelijk vonnis gereed is. Toegevoegd ten opzichte van wetsvoorstel 24 651 is verder (…) de mogelijkheid om direct uitspraak te doen op een incidentele vordering tegen toewijzing waarvan de verweerder in het incident geen bezwaar heeft (…)”. ^[23]

3.13

De toelichting op art. 2.11.2 [lees thans: art. 230 Rv], waarnaar verwezen werd, hield, voor zover van belang, het volgende in:

“Op aandringen van de NVvR, de Orde en de Adviescommissie burgerlijk procesrecht is teruggekomen op het in het voorontwerp van wetsvoorstel 24 651 voorgestelde systeem dat het vonnis niet door de uitspraak maar door het geschrift tot stand komt. Deze vernieuwing zou voor de praktijk te veel vraagtekens oproepen en naleving zou niet kunnen worden gewaarborgd. Van Nispen juichte het nieuw voorgestelde systeem toe, maar constateerde daarbij terecht dat enige waarborg dat het vonnis gereed zou zijn vóór de uitspraak ontbrak (De terloopse hercodificatie van ons burgerlijk procesrecht, 1993, blz. 34–35). Dergelijke waarborgen zijn nauwelijks, mogelijk zelfs geheel niet, in een wet inzake procesrechtelijke regels vast te leggen, aangezien een en ander de interne organisatie van de rechtbanken betreft.

In het in dit wetsvoorstel voorgestelde systeem wordt, zoals reeds in paragraaf 6.9 van het algemeen deel van deze toelichting is aangegeven, onder de uitspraak verstaan de mededeling van de beslissing aan partijen, die het moment bepaalt waarop de rechterlijke beslissing haar werking verkrijgt en waarop de termijnen voor hoger beroep of cassatie aanvangen. Het vonnis is de schriftelijke neerslag en uitwerking van de beslissing die aan de eisen van artikel 2.11.2 voldoet, met dien verstande dat het pas een vonnis is als het daadwerkelijk is uitgesproken. Zonder schriftelijk stuk is er alleen een uitspraak en dus geen vonnis. De ideale situatie is dus dat het schriftelijke stuk reeds vóór de uitspraak gereed is.

Uitzondering op deze situatie vormt de situatie dat de rechter aanstonds uitspraak doet, bijvoorbeeld in kort geding of met toepassing van artikel 2.11.4, tweede lid. In dit kader dient er op te worden gewezen dat steeds moet worden uitgegaan van de regel dat naar huidig recht de uitspraak van het vonnis in het openbaar plaatsvindt. Zie artikel 121 van de Grondwet en artikel 20 Wet RO. Naar Nederlands recht impliceert dit «ter openbare terechtzitting».

Het is aan de rechtspraak om nadere invulling aan het vereiste van uitspraak in het openbaar te geven; een leerstuk dat in ontwikkeling is (vergelijk HR 1 november 1985, NJ 1986, 277, HR 13 september 1991, NJ 1991, 767, en EHRM 8 december 1993, Serie A, nr. 71, par. 26–27).”

3.14

De term ‘
stempelvonnis’ komt in het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering niet voor. Wel kon, en kan nog steeds, in verstekzaken worden volstaan met een verwijzing naar de dagvaarding die in afschrift aan het vonnis wordt gehecht of waarop het vonnis wordt gesteld (zie art. 76 lid 2 (oud) Rv en thans art. 230 lid 2 Rv ^[24] ). Ook bij de behandeling van spoedeisende verzoekschriften die werden afgedaan zonder een belanghebbende te horen kwamen in de praktijk stempelbeschikkingen, althans daarop gelijkende beschikkingen, voor ^[25] .

3.15

Iets anders is de aan het strafprocesrecht ontleende praktijk van een
‘kop-staart’-vonnis of verkort vonnis. Hierbij wordt in spoedeisende gevallen de beslissing aan het einde van de mondelinge behandeling bekendgemaakt door de rechter met een summiere, mondelinge motivering. Ten behoeve van de tenuitvoerlegging wordt terstond een afschrift (grosse) uitgereikt. Dit afschrift bevat − naast de personalia e.d., die vóór de zitting kunnen worden ingevuld − de uiteindelijke beslissing (het
dictum ), maar nog niet de volledige motivering daarvan. Enkele dagen later ontvangen de procespartijen van de rechtbank alsnog een afschrift van de volledig uitgewerkte tekst van het vonnis. Deze werkwijze vindt weliswaar geen steun in de wet ^[26] , maar wordt al geruime tijd toegepast in kort geding-zaken waarin op staande voet een voorziening nodig is en een titel voor executie moet kunnen worden afgegeven ^[27] . Art. 13.4 van het (vóór de invoering van art. 30p Rv in werking getreden) Procesreglement kort geding rechtbanken/kanton, Stcrt. 2017, 4260, bepaalt:

“In bijzonder spoedeisende gevallen kan een afschrift van een verkort vonnis worden afgegeven, dat zo spoedig mogelijk nadien wordt gevolgd door afgifte van een afschrift van de uitgewerkte versie daarvan.”

3.16

Eenzelfde werkwijze wordt wel toegepast in verzoekschriftprocedures bij uiterst spoedeisende zaken, bijvoorbeeld die waarin nog dezelfde dag door de kinderrechter een beslissing moet worden gegeven over een uithuisplaatsing of over de verlenging van een maatregel van kinderbescherming op de laatste dag van de geldigheidsduur van de vorige maatregel ^[28] . Ook bij verzoeken om een rechterlijke machtiging op grond van de Wet Bopz waarbij de rechter aan een wettelijke beslistermijn is gebonden en de patiënt thuis of in het ziekenhuis wordt gehoord, komt dit voor ^[29] . In de praktijk wordt wel gesproken van een ‘noodbeschikking’, hoewel ‘tijdnoodbeschikking’ wellicht een meer passende aanduiding zou zijn geweest ^[30] . In al deze gevallen is de datum van de mondelinge uitspraak bepalend voor het in werking treden van de rechtsgevolgen van de beslissing. Zulke gevallen moeten dan ook scherp worden onderscheiden van gevallen waarin een rechter tijdens de zitting op voorhand aan partijen te kennen geeft hoe de op een latere datum door hem of haar te geven beschikking zal gaan luiden ^[31] .

Totstandkoming art. 30p Rv

3.17

De inkt van het – toen nog in druk uitgegeven – Staatsblad 2001, 621, was nauwelijks opgedroogd toen alweer werd gesproken over een nieuwe herziening van het burgerlijk procesrecht. Na de verschijning van het Interimrapport Fundamentele Herbezinning Nederlands burgerlijk procesrecht ^[32] is een Commissie verbetervoorstellen civiel in het leven geroepen, die in 2004 onder auspiciën van de Raad voor de Rechtspraak rapport heeft uitgebracht. Deze commissie stelde, onder meer, het volgende voor:

“De Commissie stelt voor de civiele rechter de mogelijkheid te bieden om, evenals in het straf- en het bestuursrecht het geval is, ter zitting onmiddellijk mondeling uitspraak, ook als deze uitspraak een eindvonnis inhoudt, te doen, bijvoorbeeld bij comparitie na antwoord. De rechter zal een schriftelijk vonnis maken als één van partijen aangeeft daaraan behoefte te hebben. Wordt appèl ingesteld dan wordt het mondeling vonnis opgenomen in het proces-verbaal. Voor executie hoort een aantekening mondeling vonnis beschikbaar te zijn. De Commissie beveelt aan dit voorstel nader te onderzoeken en uit te werken en om hierbij aansluiting te zoeken bij de regelingen in het bestuursrecht (artikel 8:67 Awb) en het strafrecht (artikel 378 Sv).” ^[33]

3.18

Enkele jaren later is in het kader van het project KEI (Kwaliteit en Innovatie) van de Raad voor de Rechtspraak, mede ter voorbereiding van de digitalisering van civiele en bestuursrechtelijke procedures, aan een werkgroep van rechters gevraagd te onderzoeken of een eenvormige toegang tot de civiele rechter en de bestuursrechter mogelijk is. De werkgroep heeft een startnotitie opgesteld met een ruwe schets voor een juridisch kader van een mogelijke Uniforme Verzoekschriftprocedure ^[34] . In deze notitie werd ook gewezen op de mogelijkheid om mondeling uitspraak te doen:

“
4.2.11 Mondelinge uitspraak

In het bestuursrecht is het doen van een mondelinge uitspraak, net zoals bij de politierechter, al mogelijk. In toenemende mate wordt daar al gebruik van gemaakt. In de civiele dagvaardingsprocedure is het geven van een mondeling eindvonnis echter niet mogelijk. Met de uniforme verzoekprocedure kan ook in de huidige dagvaardingenpraktijk het geven van een mondelinge uitspraak mogelijk worden gemaakt. Een mondelinge uitspraak bestaat uit de beslissing en de gronden van de beslissing. Van de mondelinge uitspraak wordt een proces-verbaal opgemaakt. Het gerecht spreekt de beslissing in het openbaar uit. (vergelijk artikel 8:67 van de Awb).”

3.19

In reactie op het ambtelijk voorontwerp van wet tot wijziging van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering en de Algemene wet bestuursrecht in verband met vereenvoudiging en digitalisering van het procesrecht ^[35] heeft de Raad voor de Rechtspraak ten aanzien van de mogelijkheid van een mondelinge uitspraak geadviseerd als volgt ^[36] :

“
4.8.1 Uitbreiding mogelijkheid tot het doen van mondelinge uitspraak

Het wetsontwerp behelst – aldus de memorie van toelichting – een uitbreiding van de mogelijkheid tot het doen van een mondelinge uitspraak in civiele zaken ten opzichte van de huidige regeling. In de huidige regeling is de mogelijkheid tot het doen van mondelinge uitspraak in artikel 232 Rv beperkt tot tussenvonnissen en incidenten. De Raad juicht deze uitbreiding toe. In kort geding bestaat deze mogelijkheid al sinds jaar en dag. Ook de politierechter pleegt mondeling uitspraak te doen. Er zijn civiele bodemzaken waar het van nut kan zijn om partijen direct,
face to face , te confronteren met een goed gemotiveerde mondelinge beslissing, die uiteraard nadien deugdelijk (maar verkort) op schrift moet worden gesteld. (…).

Artikel 77r bepaalt dat de rechter in zijn mondelinge uitspraak de gronden waarop de beslissing rust, dient te vermelden. Onder ‘gronden’ moeten ook de feiten begrepen worden geacht. Het verdient aanbeveling – zoals ook expliciet is bepaald in artikel 230, lid 1, sub e – op te nemen dat onder gronden van de beslissing mede wordt begrepen de feiten waarop de beslissing berust.

(…)

4.8.2

Verkorte mondelinge uitspraak in spoedzaken

De Raad neemt aan dat de invoering van de mondelinge uitspraak zoals voorzien in het wetsvoorstel de mogelijkheid onverlet laat om – zoals ook thans gebeurt – in spoedzaken mondeling (verkort) uitspraak te doen, waarna het vonnis zo spoedig mogelijk wordt uitgewerkt.”

Volgens de Raad voor de Rechtspraak zou nog moeten worden bepaald dat het proces-verbaal waarin een (civiel) eindvonnis is vastgelegd
in executoriale vorm wordt uitgegeven. Voorts wees de Raad erop:

“(…) dat de afgifte van een proces-verbaal waarin een mondeling (eind)vonnis is opgenomen, binnen een week geschiedt. Indien mondeling eindvonnis wordt gewezen, gaat immers direct de appeltermijn lopen en partijen moeten bij het nemen van het besluit tot het al dan niet instellen van hoger beroep kunnen beschikken over de beslissing en de gronden van die beslissing. Dit geldt te meer, omdat de mogelijkheid bestaat dat een van partijen niet bij de mondelinge uitspraak aanwezig was. De bevoegdheid tot het wijzen van een mondeling eindvonnis is immers niet beperkt tot de situatie waarin beide partijen ter zitting zijn verschenen.

Een alternatief is de mondelinge uitspraak te beperken tot zaken waarin beide partijen ter zitting aanwezig zijn.”

3.2

In het daarop volgende wetsvoorstel is blijkbaar gekozen voor laatstgenoemd alternatief. De memorie van toelichting ^[37] vermeldt hierover:

“De mogelijkheid om mondeling een tussenvonnis te wijzen indien alle partijen ter zitting zijn verschenen, bestaat al op grond van art. 232. Die mogelijkheid wordt nu overgenomen in artikel 30p en uitgebreid. Het wetsvoorstel biedt de mogelijkheid om mondeling uitspraak te doen indien alle partijen ter zitting zijn verschenen. De uitspraak vindt plaats onmiddellijk na de mondelinge behandeling, maar nog wel ter zitting (eerste lid). In de praktijk zou de rechter bijvoorbeeld kunnen aangeven dat hij bereid en in staat is om een half uur na afloop van de mondelinge behandeling mondeling uitspraak te doen. Hij zal dan de zitting schorsen en vervolgens heropenen om de uitspraak te doen. Ten behoeve van het incorporeren van de regeling voor tussenvonnissen uit artikel 232, tweede lid, onder a, Rv is in artikel 30p Rv opgenomen dat «tijdens» de mondelinge behandeling mondeling uitspraak kan worden gedaan. (…) Artikel 8:67 Awb kent reeds de mogelijkheid van een mondelinge einduitspraak. Ook op dit punt vindt dus harmonisatie plaats met het bestuursprocesrecht.”

3.21

In de vakliteratuur is het wetsvoorstel besproken ^[38] . Ik citeer een gedeelte ^[39] :

“Overigens is het nu, voor zover ons bekend, ook al gebruikelijk dat in gevallen waarin op zeer korte termijn na de (mondeling medegedeelde) uitspraak geëxecuteerd moet worden, een in executoriale vorm opgemaakt proces-verbaal of uittreksel uit het audiëntieblad dan wel een verkort vonnis wordt verstrekt waarin de beslissing (het dictum) is neergelegd. Op basis hiervan kan direct met betekening en tenuitvoerlegging van de uitspraak door de deurwaarder worden gestart. Evenmin valt goed in te zien waarom een combinatie van een proces-verbaal en een schriftelijke (uitgewerkte) uitspraak in de praktijk tot verwarring zou leiden. Het
dictum van de uitspraak (kan en) zal in een uitgewerkte schriftelijke uitspraak niet anders worden dan in het proces-verbaal is weergegeven. Voor zover al sprake zou zijn van (schijnbare) tegenstrijdigheden in de
motivering , kan eenvoudig de regel worden aangehouden dat bij een discrepantie tussen het proces-verbaal en de schriftelijke uitspraak deze laatste prevaleert.

Al met al is onzes inziens een veel beter alternatief voor het wetsvoorstel op dit punt: het codificeren van de huidige praktijk, waarin de rechter desgewenst zijn beslissing mondeling ter zitting aan partijen kan mededelen (al dan niet voorzien van een beknopte toelichting op de gronden voor de beslissing), en deze beslissing vervolgens binnen een korte termijn – van bijvoorbeeld twee weken – in een schriftelijke uitspraak wordt uitgewerkt. (…)”

3.22

In het vervolg van de parlementaire behandeling is aan het mondelinge vonnis weinig aandacht besteed. Dat valt te verklaren: het KEI-project is omvangrijk en de meeste aandacht ging uit naar de voorgenomen digitalisering van procedures. Wel kwam het mondelinge vonnis aan de orde in de toelichting op een tweede uit het KEI-project voortvloeiend wetsvoorstel, betreffende de procedures in hoger beroep en in cassatie. Het voorgestelde art. 354 lid 2 Rv bepaalt, in afwijking van art. 30p Rv, dat het gerechtshof in hoger beroep mondeling uitspraak kan doen bij een tussenarrest en in kort geding ook bij een eindarrest. Een mondeling eindarrest in een bodemprocedure is echter niet mogelijk. In verzoekschriftprocedures geldt art. 30p Rv in hoger beroep onverkort. De memorie van toelichting vermeldt over de achterliggende redenen ^[40] :

“De basisprocedure in eerste aanleg houdt de mogelijkheid in dat de rechter, in geval alle partijen op de mondelinge behandeling zijn verschenen, onmiddellijk mondeling uitspraak doet (artikel 30p). Deze mogelijkheid is ook van toepassing in hoger beroep ten behoeve van die zaken waarin ook nu wel eens mondeling uitspraak wordt gedaan. Dit wetsvoorstel dient niet af te doen aan hetgeen nu in de praktijk onder bepaalde omstandigheden gebruikelijk en breed aanvaard is. Daarom is de ter zitting gedane mondelinge uitspraak toegestaan voor tussenarresten in vorderingszaken en voor uitspraken in kort geding, zowel bij spoedappel in kort geding als zonder spoedappel. In verzoekprocedures is artikel 30p onverkort van toepassing, ook daar kan de huidige praktijk worden voortgezet. Dat betekent dat in hoger beroep alleen de einduitspraak in bodemprocedures over vorderingen niet mondeling ter zitting kan worden gedaan. Een mondelinge uitspraak ligt in deze laatste categorie niet voor de hand, gezien het vaak gecompliceerde karakter van de zaak, de motivering die gerelateerd moet zijn aan de gronden en daarom uitgebreider is dan in eerste aanleg en de omstandigheid dat een meervoudige kamer de zaak behandelt. Bij de soms meer feitelijke uitspraken in verzoekprocedures en zeker in het familierecht, hoeven deze omstandigheden minder problemen op te leveren. Daar zal de mondelinge uitspraak vooral kunnen worden toegepast in relatief eenvoudige, feitelijke zaken, waarbij de betrokkenen gebaat zijn bij het snel verkrijgen van duidelijkheid. Mondelinge uitspraken in kortgedingprocedures bevorderen de daar gewenste snelheid en mondelinge tussenarresten en -beschikkingen voorzien eveneens in een praktische behoefte en een doelmatige procesvoering. Dit laat onverlet dat een mondelinge uitspraak alleen gedaan dient te worden als de zaak zich daarvoor daadwerkelijk leent en in het belang van partijen is. Er dient prudent mee omgesprongen te worden door de hoven. Voorkomen moet worden dat de toetsing van een (proces-verbaal van een) mondelinge uitspraak in cassatie niet goed mogelijk is.

(…) De voorgestelde artikelen 30p en 30q, eerste lid, Rv laten geen ruimte voor een uitgeschreven vonnis of arrest na een mondelinge uitspraak, nu het schriftelijke arrest ingevolge artikel 30q, eerste lid, alleen wordt gegeven als geen mondelinge uitspraak is gedaan. In het kader van de uniformering van de civiele en de bestuursrechtelijke procedure sluit deze regeling aan bij hetgeen in het bestuursrecht gebruikelijk is, ook in hoger beroep. Het voorgestelde artikel 30p, leden 1 tot en met 3, Rv over het mondelinge vonnis is geformuleerd naar het voorbeeld van artikel 8:67 van de Algemene wet bestuursrecht. Ook in het bestuursrecht volgt geen uitgeschreven uitspraak op het proces-verbaal.

In consultatie is deze wettelijke vastlegging van de huidige praktijk voorgelegd. De Raad voor de rechtspraak adviseert om de regeling voor de mondelinge uitspraak bij verzoekprocedures meer te laten aansluiten bij die voor vorderingszaken en de mogelijkheid om in kort geding een mondeling eindarrest te wijzen, uit te breiden tot alle gevallen waarin met spoed uitspraak moet worden gedaan. Het streven is de mondelinge uitspraak te behouden in die gevallen waarin die nu ook reeds wordt toegepast, dus in civiele zaken alleen bij tussenarresten en in kort geding en in verzoekzaken. Daarmee zal in de meeste spoedzaken een mondelinge uitspraak mogelijk zijn. Toetsing aan uitsluitend het criterium van spoed voor een mondelinge uitspraak zou diverse tussenarresten (bijvoorbeeld tot getuigenverhoor of andere bewijsopdrachten) uitsluiten en ook in verzoekzaken zou het spoedcriterium de mondelinge uitspraak beperken. Ook eenvoudige zaken kunnen zich lenen voor een mondelinge uitspraak.

(…) De mondelinge uitspraak moet volgens artikel 30p, tweede lid, bestaan uit het dictum en de gronden. Dit betekent dat deze ook in het proces-verbaal terecht komen dat volgens het derde lid moet worden opgemaakt. Dat impliceert dat het gaat om een gemotiveerde beslissing. Als de rechter er niet zeker van is dat hij alle gronden duidelijk voor ogen heeft, kan de conclusie zijn dat deze zaak zich niet leent voor een mondelinge uitspraak.”

3.23

Op vragen vanuit de Tweede Kamer heeft de regering nader toegelicht ^[41] :

“Artikel 30p, dat is voorgesteld in het wetsvoorstel over de eerste aanleg (Kamerstukken II 2014/15,
34 059, nr. 2 ), beheerst ook in hoger beroep de gang van zaken met betrekking tot de mondelinge uitspraak. In artikel 357, tweede lid, over het hoger beroep in vorderingszaken, wordt verwezen naar dit artikel. Dat betekent dat een mondelinge uitspraak gedaan kan worden als alle partijen op de mondelinge behandeling zijn verschenen en dat van de uitspraak een proces-verbaal wordt opgemaakt. De mondelinge uitspraak omvat krachtens artikel 30p, tweede lid, de uitspraak en de gronden van de uitspraak. Deze worden ook in het proces-verbaal neergelegd. Daarmee bevat het proces-verbaal de belangrijkste aspecten van een vonnis of beschikking. In de gevallen waarin in hoger beroep een mondelinge uitspraak is toegestaan, volstaat dan ook dit proces-verbaal. Die gevallen zijn immers in vorderingsprocedures beperkt tot tussenarresten en tot eindarresten in kort geding (artikel 357, tweede lid). In verzoekprocedures gelden er geen beperkingen. Deze procedures waarin een mondelinge uitspraak kan worden gedaan, sluiten aan bij de huidige praktijk van mondelinge uitspraken. Daarbij sluit ook het uitgangspunt aan om prudent gebruik te maken van de mogelijkheid om mondeling vonnis te wijzen. In de memorie van toelichting is aangegeven dat die prudentie onder meer betekent dat een mondelinge uitspraak kan worden gedaan in vorderingszaken alleen bij tussenarresten, in kort geding en in eenvoudige zaken en verder in het algemeen in verzoekzaken die zich daarvoor lenen. Verder moeten partijen gebaat zijn en belang hebben bij de mondelinge uitspraak. En voorkomen moet worden dat de toetsing van een mondelinge uitspraak in cassatie niet goed mogelijk is doordat het proces-verbaal niet voldoet.

De leden van de SP-fractie vragen een duidelijke uiteenzetting waarin wordt aangegeven of en wat onderhavig wetsvoorstel wijzigt aan de huidige praktijk van de mogelijkheid om mondeling uitspraak te doen. Zij vragen of in principe geen mondelinge uitspraak plaatsvindt, behalve als de zaak zich ervoor leent en in het belang van partijen is. Zo nee, waarom niet? Ook vragen zij wat een reden kan zijn voor een rechter om wel tot mondelinge uitspraak over te gaan en hoe lang het duurt het voordat deze uitspraak in een proces-verbaal is vastgelegd.

De huidige praktijk van mondelinge vonnissen in hoger beroep wordt vastgelegd in de wet en niet gewijzigd. De mogelijkheden die er nu al in hoger beroep zijn voor een mondeling tussenvonnis, een mondeling vonnis in kort geding en een mondelinge beschikking in verzoekzaken, blijven gehandhaafd. De leden hebben inderdaad correct gelezen dat alleen als de zaak zich ervoor leent en het in het belang van partijen is, mondeling uitspraak wordt gedaan. Hiervan is doorgaans sprake bij een kort geding en bij verzoekprocedures bijvoorbeeld op het gebied van het familie- en echtscheidingsrecht, zoals de benoeming van een voogd. Een rechter zal niet overgaan tot het wijzen van een mondeling vonnis als hij de zaak daarvoor niet geschikt acht, bijvoorbeeld omdat deze complex is of meer aandacht behoeft.”

Het laatstgenoemde punt kwam nog even ter sprake tijdens de mondelinge behandeling van beide wetsvoorstellen in de Eerste Kamer. De regeringscommissaris antwoordde dat de mondelinge uitspraak in civiele zaken alleen is bedoeld voor eenvoudige gevallen en gevallen waarin er flinke spoed is of waarin tijdens de mondelinge behandeling met partijen een bepaalde procesorde wordt afgesproken ^[42] .

3.24

Op 1 september 2017 is art. 30p Rv in werking getreden ^[43] . Dit artikel bepaalt:

“1. De rechter kan, indien alle partijen op de mondelinge behandeling zijn verschenen, tijdens of na de mondelinge behandeling ter zitting mondeling uitspraak doen.

2. In afwijking van de artikelen 230 en 287 bestaat de mondelinge uitspraak uit de beslissing en de gronden van de beslissing.

3. Van de mondelinge uitspraak wordt door de rechter een proces-verbaal opgemaakt.

4. Het proces-verbaal wordt door de rechter ondertekend. Bij verhindering van de rechter wordt dit in het proces-verbaal vermeld.

5. De rechter stelt binnen twee weken na de mondelinge uitspraak een afschrift van het proces-verbaal ter beschikking van partijen. Het afschrift dat wordt verstrekt aan een partij die tot tenuitvoerlegging van de uitspraak kan overgaan, is in executoriale vorm opgemaakt.”

3.25

Het voorgaande kort samengevat: nieuw is de bepaling dat hetgeen de rechter aan het slot van de mondelinge behandeling als zijn of haar beslissing heeft uitgesproken binnen twee weken na sluiting van de zitting schriftelijk moet worden vastgelegd in het proces-verbaal. Er is gekozen voor een harmonisatie met het bestuursprocesrecht. In vergelijking met art. 232 lid 2 (oud) Rv, dat slechts betrekking had op
tussen vonnissen, is de mogelijkheid om mondeling vonnis te wijzen uitgebreid tot
eind vonnissen. Hetzelfde geldt volgens de KEI-wetgeving in hoger beroep, met dien verstande dat het eindarrest in een vorderingsprocedure in hoger beroep steeds schriftelijk is, behalve in een kort geding. De eis dat alle partijen ter zitting verschenen zijn, is rechtstreeks overgenomen uit art. 232 (oud) Rv. Deze eis is niet afkomstig uit de harmonisatie met het bestuursprocesrecht. Het nut van dit voorschrift heeft de wetgever voornamelijk hierin gezien dat een procespartij niet wordt ‘overvallen’ doordat ter zitting mondeling vonnis wordt gewezen en de termijn van een voor deze procespartij openstaand rechtsmiddel tegen die beslissing begint te lopen zonder dat die procespartij met het vonnis bekend is. Daarnaast hangt dit vereiste kennelijk samen met de wens van de wetgever een rechtstreekse mondelinge communicatie tussen de procespartijen en de rechter, waar mogelijk, te bevorderen met inbegrip van het mondeling motiveren (aan partijen uitleggen) van de genomen beslissing. ^[44]

Discussie over toepassing van art. 30p Rv

3.26

Hoe is de nieuwe regelgeving verwerkt in de procesreglementen? ^[45] .

 Art. 5.1.3 van het Landelijk Procesreglement civiele zaken rechtbanken en gerechtshoven KEI ^[46] luidt als volgt:

“Verstrekking uitspraak

De uitspraak wordt bekend gemaakt door plaatsing in het digitaal dossier
en, indien op papier wordt geprocedeerd, door toezending daarvan aan de desbetreffende partij .

Van de uitspraak wordt aan de partij die daarbij belang heeft, een voor tenuitvoerlegging bestemd afschrift (grosse) verstrekt.

In bijzonder spoedeisende gevallen kan een afschrift van de verkorte uitspraak worden afgegeven, dat zo spoedig mogelijk wordt gevolgd door afgifte van een afschrift van de uitgewerkte versie daarvan. In dit geval wordt de uitgewerkte versie van de verkorte uitspraak zo spoedig mogelijk in het digitaal dossier geplaatst. Indien op papier wordt geprocedeerd, wordt daarnaast een afschrift van de uitgewerkte uitspraak (grosse) aan de desbetreffende partij toegezonden.

Indien mondeling uitspraak is gedaan als bedoeld in de artikelen 30p
en/of 357 lid 2 Rv, wordt binnen twee weken daarna een proces-verbaal verstrekt van de zitting waarop de uitspraak is gedaan. De partij die tot tenuitvoerlegging kan overgaan, ontvangt het proces-verbaal in executoriale vorm.”

 Het Landelijk Procesreglement voor civiele dagvaardingszaken bij de rechtbanken ^[47] vermeldt in art. 6.5 lid 1 de keuze tussen een schriftelijk vonnis en een mondelinge uitspraak als bedoeld in art. 30p Rv. Het vijfde lid vervolgt:

“Indien mondeling uitspraak is gedaan als bedoeld in artikel 30p Rv, wordt binnen twee weken daarna een proces-verbaal verstrekt van de zitting waarop de uitspraak is gedaan. De partij die tot tenuitvoerlegging kan overgaan, ontvangt het proces-verbaal in executoriale vorm.”

 Het Procesreglement verzoekschriftprocedures rechtbank handel/ voorzieningenrechter vermeldt in art. 1.5.2 de keuze tussen een schriftelijke uitspraak en een mondelinge uitspraak ter zitting als bedoeld in art. 30p Rv ^[48] . In zaken waarin een mondelinge behandeling heeft plaatsgevonden, wordt in beginsel uitspraak gedaan zes weken te rekenen vanaf de eerstvolgende vaste uitspraakdatum na de zitting. In spoedeisende zaken kan op een kortere termijn uitspraak worden gedaan (art. 1.5.2). Indien mondeling uitspraak is gedaan als bedoeld in art. 30p Rv, wordt binnen twee weken daarna een afschrift van het proces-verbaal verstrekt (art. 1.5.4).

3.27

In de rechtspraktijk wordt gediscussieerd over de vraag of de invoering van art. 30p Rv per 1 september 2017 gevolgen heeft voor de bestaande praktijk om in spoedeisende gevallen aan het slot van de zitting mondeling uitspraak te doen, een verkort (‘kop-staart’)-vonnis af te geven ten behoeve van de executie en pas enkele dagen later een afschrift van het volledig gemotiveerde vonnis of de volledig gemotiveerde beschikking te verstrekken ^[49] . Daarnaast heeft de discussie betrekking op het vereiste in art. 30p lid 1 Rv, dat alle partijen ter zitting zijn verschenen: in verzoekschriftprocedures over in familiezaken en in Bopz-zaken (wat betreft de afwezigheid van de officier van justitie) gebeurt het dikwijls dat één of meer belanghebbenden niet ter zitting zijn verschenen.

3.28

Een korte rechtsvergelijkende oriëntatie leerde mij dat van de ons omringende landen de regeling van dit onderwerp in Duitsland het meest te bieden heeft ^[50] . Paragraaf 310 Zivilprozessordnung (ZPO) bepaalt onder meer:

1
. Das Urteil wird in dem Termin, in dem die möndliche Verhandlung geschlossen wird, oder in einem sofort anzuberaumenden Termin verkündet. (…)

2. Wird das Urteil nicht in dem Termin, in dem die mündliche Verhandlung geschlossen wird, verkündet, so muss es bei der Verkündiging in vollständiger Form abgefasst sein.

3.29

Par. 313 ZPO maakt onderscheid tussen het ‘
Urteilsformel’ (het dictum), het ‘
Tatbestand’ (samenvatting van de feiten en over en weer ingenomen standpunten) en de ‘
Entscheidungsgrunde’ (motivering). Par. 311 ZPO bepaalt over de wijze van uitspreken van het vonnis onder meer:

2. Das Urteil wird durch Vorlesung der Urteilsformel verkündet. (…) Versäumnisurteile, Urteile die auf Grund eines Anerkenntnisses erlassen werden, sowie Urteile, welche die Folge der Zurückname der Klage oder des Verzichts auf den Klageanspruch aussprechen, können verkündet werden, auch wenn die Urteilsformel noch nicht schriftlich abgefasst ist.

3. Die Entscheidungsgründe werden, wenn es für angemessen erachtet wird, durch Vorlesung der Gründe oder durch mündliche Mitteilung des wesentlichen Inhalts verkündet.

Par. 312 lid 1 ZPO bepaalt, voor zover hier van belang: “
Die Wirksamkeit der Verkündiging eines Urteils ist von der Anwesenheit der Parteien nicht abhängig ”. Par. 313a ZPO geeft gedetailleerd aan, in welke gevallen met een verkort vonnis mag worden volstaan:

“1. Des Tatbestandes bedarf es nicht, wenn ein Rechtsmittel gegen das Urteil unzweifelhaft nicht zulässig ist. In diesem Fall bedarf es auch keiner Entscheidungsgründe, wenn die Parteien auf sie verzichten oder wenn ihr wesentlicher Inhalt in das Protokoll aufgenommen worden ist.

2. Wird das Urteil in dem Termin, in dem die mündliche Verhandlung geschlossen worden ist, verkündet, so bedarf es des Tatbestands und der Entscheidungsgründe nicht, wenn beide Parteien auf Rechtsmittel gegen das Urteil verzichten. Ist das Urteil nur für eine Partei anfechtbar, so genügt es, wenn diese verzichtet.

3. Der Verzicht nach Absatz 1 oder 2 kann bereits vor der Verkündigung des Urteils erfolgen; er muss spätestens binnen einer Woche nach dem Schluss der mündlichen Verhandlung gegenüber dem Gericht erklärt sein.

4. Die Absätze 1 bis 3 sind nicht anzuwenden im Fall der Verurteilung zu künftig fällig werdenden wiederkehrenden Leistungen oder wenn zu erwarten ist dass das Urteil im Ausland geltend gemacht werden wird.

5 (…)”

Par. 313b ZPO geeft voorschriften voor de opschriftstelling van verstek- en refertevonnissen (‘
Versäumnisurteil, Anerkenntnisurteil oder Verzichtsurteil’ ). Tot slot is van de Duitse regeling nog van belang het bepaalde in par. 315 lid 2 ZPO:

“2. Ein Urteil, das in dem Termin, in dem die mündliche Verhandlung geschlossen wird, verkündet wird, ist vor Ablauf von drei Wochen, vom Tage der Verkündung an gerechnet, vollständig abgefasst der Geschäftsstelle zu übermitteln. Kann dies ausnahmsweise nicht geschehen, so ist innerhalb diese Frist das von den Richtern unterschriebene Urteil ohne Tatbestand und Entscheidungsgründe der Geschäftsstelle zu übermitteln. In diesem Fall sind Tatbestand und Entscheidungsgründe alsbald nachträglich anzufertigen, von den Richtern besonders zu unterschreiben und der Geschäftsstelle zu übermitteln”.

4. Bespreking van het cassatiemiddel

4.1

In deze zaak heeft de rechter ter zitting mondeling uitspraak gedaan. De rechter heeft deze na afloop van de zitting uitgewerkt in een schriftelijke en gemotiveerde beschikking in de gewone vorm, waarvan een afschrift kort daarna naar partijen is verstuurd ^[51] . De rechtbank heeft in deze beschikking het verweer verworpen dat deze handelwijze in strijd is met art. 30p Rv en daarbij het volgende overwogen:

“In de Bopz-praktijk was het tot heden gebruikelijk om als uitgangspunt direct na afloop van de zitting en het verhoor van betrokkene de beslissing te nemen en mee te delen aan betrokkene. Die beslissing werd daarna dan door de griffier zo spoedig mogelijk uitgewerkt in een schriftelijke beschikking die aan alle belanghebbenden werd verstrekt. Deze praktijk was niet rechtstreeks op de wet gebaseerd, maar – mede gelet op de jurisprudentie van de Hoge Raad, waarin deze werkwijze nooit is afgekeurd – wel breed aanvaard, ook gelet op de bijzondere aard van de BOPZ-procedure. Deze aard brengt mee dat het in het belang van alle betrokkenen (de patiënt en de instelling) is dat een uitspraak direct wordt gedaan en ook door de rechter zelf aan betrokkene meegedeeld.

Het onderhavige verzoek van de officier van justitie dateert van 12 september 2017. Sinds 1 september 2017 is artikel 30p Rv van kracht op civiele procedures, die na 1 september 2017 zijn aangevangen. Daarin is de mogelijkheid opgenomen om onder bepaalde voorwaarden direct na de mondelinge behandeling uitspraak te doen. In het van de mondelinge behandeling op te maken proces-verbaal worden dan slechts de beslissingen en de gronden van de beslissing opgenomen.

Eén van de voorwaarden voor toepassing van het nieuwe artikel is dat alle betrokken partijen aanwezig zijn bij de zitting. Aan die voorwaarde wordt in het allergrootste deel van de BOPZ-zaken niet voldaan. De verzoekende partij is immers het openbaar ministerie en bij de zitting is doorgaans geen officier van justitie aanwezig. Zo ook in deze zaak.

Uit de wetsgeschiedenis van artikel 30p Rv blijkt, dat de nieuwe mogelijkheid is geïntroduceerd als een uitbreiding van de bestaande wettelijke regeling. De wetgever heeft zich niet uitgelaten over de onwenselijkheid om bestaande werkwijzen zoals in BOPZ-procedures te laten voortduren.

De rechtbank is van oordeel dat het niet de bedoeling van de wetgever is geweest om de bestaande BOPZ-praktijk te doorkruisen.

Daarom zal de tot heden gevoerde werkwijze in deze zaak worden voortgezet, omdat niet valt in te zien dat zich daartegen enig belang verzet. Dat geldt met name, omdat betrokkene en andere belanghebbenden meer baat hebben bij een volledig uitgewerkte beschikking dan aan een uitgeklede versie daarvan in een proces-verbaal.

Ten slotte is in de praktijk gesuggereerd dat de rechter direct na afloop van de mondelinge behandeling zal aankondigen dat hij het verzoek zal gaan toewijzen of afwijzen. Deze mogelijkheid doet zich in het onderhavige geval niet voor, omdat de datum van de zitting de uiterste beslisdatum is.

Gelet op het voorgaande zal daarom direct worden beslist.”

4.2

Evenals eerder de Raad voor de Rechtspraak ^[52] , neemt de rechtbank aan dat de invoering van de mogelijkheid om meteen mondeling uitspraak te doen, waarvan de inhoud binnen twee weken wordt vastgelegd in het proces-verbaal van de zitting, onverlet laat dat de rechter in spoedeisende zaken alvast mondeling (verkort) uitspraak kan doen, waarna het vonnis of de beschikking zo spoedig mogelijk wordt uitgewerkt in de gewone vorm.

4.3

Gepubliceerde rechtspraak over de toepassing van art. 30p Rv is op dit moment nog schaars ^[53] . Wel kan worden gewezen op een beschikking van de rechtbank Limburg van 8 november 2017 (ECLI:NL:RBLIM:2017:11225). In een zaak over verlenging ondertoezichtstelling van een minderjarige heeft de rechtbank mondeling uitspraak gedaan en deze neergelegd in het proces-verbaal van de zitting hoewel een van de belanghebbenden (de vader), ofschoon behoorlijk opgeroepen, niet ter zitting was verschenen.

4.4

Het cassatiemiddel ^[54] klaagt dat dat de rechtbank in strijd met art. 30p Rv en art. 5 lid 1 EVRM heeft gehandeld door ter zitting mondeling uitspraak te doen hoewel niet alle partijen daarbij aanwezig waren: de officier van justitie als verzoeker ontbrak. Subsidiair, voor zover de rechtbank van oordeel is geweest dat de toepassing van art. 30p Rv in Bopz-procedures in strijd is met art. 5 lid 4 EVRM ^[55] , klaagt het middel dat de rechtbank heeft verzuimd uitdrukkelijk in haar beschikking op te nemen dat zij rechtstreeks toepassing aan art. 5 lid 4 EVRM heeft gegeven en uit te leggen of zij artikel 30p Rv dan onverbindend heeft geacht.

4.5

Deze subsidiaire klacht mist m.i. feitelijke grondslag. Zij veronderstelt dat de rechtbank – zonder dit oordeel nader uit te werken aan de hand van art. 94 Grondwet – art. 30p lid 1 Rv buiten toepassing heeft gelaten omdat de toepassing hiervan onverenigbaar zou zijn met artikel 5 EVRM als voor een ieder verbindende verdragsbepaling. Een zodanig oordeel valt niet in de bestreden beschikking te lezen. Ik beperk me verder tot de primaire rechtsklacht.

4.6

Art. 30p Rv is met ingang van 1 september 2017 voor het gehele land in werking getreden, ook voor verzoekschriftprocedures in eerste aanleg. Verzoeken tot het verlenen van een rechterlijke machtiging als bedoeld in de Wet Bopz worden behandeld door de burgerlijke rechter. De bepalingen voor de verzoekschriftprocedure in het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering zijn hierop van toepassing ^[56] . Hieruit volgt dat in Bopz-zaken een mondelinge uitspraak op de voet van art. 30p Rv kan worden gedaan mits alle partijen ter zitting zijn verschenen. Partijen in een verzoekschriftprocedure zijn: de verzoeker(s) en de voor de mondelinge behandeling opgeroepen of tijdens de mondelinge behandeling spontaan verschenen belanghebbende(n). De rechtsklacht berust op de gedachte dat de rechtbank art. 30p Rv heeft geschonden door aan het slot van de mondelinge behandeling mondeling uitspraak te doen hoewel de verzoeker – de officier van justitie –niet ter zitting in eerste aanleg was verschenen.

4.7

In de systematiek van de Wet Bopz worden verzoeken om een rechterlijke machtiging voor onvrijwillige opneming in een psychiatrisch ziekenhuis ingediend via de officier van justitie. Deze heeft een taak als ‘poortwachter’ bij de eerste toetsing van het verzoek (zie art. 4, in verbinding met art. 6 lid 1 Wet Bopz). De officier van justitie legt het verzoek aan de rechtbank voor in de vorm van een verzoekschrift. Daarnaast is de officier van justitie bevoegd om uit eigen beweging (‘ambtshalve’) bij de rechtbank een verzoekschrift in te dienen tot het verlenen van een rechterlijke machtiging. Na afloop heeft de officier van justitie een taak bij de tenuitvoerlegging ^[57] . De officier van justitie is slechts zelden aanwezig bij de mondelinge behandeling van verzoekschriften die door hem of haar zijn ingediend op grond van de Wet Bopz ^[58] . In een Werkinstructie Bopz (Handleiding voor de Bopz-medewerkers ^[59] ) d.d. 7 juli 2017 is opgenomen dat de officier van justitie niet aanwezig is bij de zitting tenzij de rechter, de verzoekende instelling of de officier van justitie zelf dit nodig acht. In die handleiding zijn drie gevalstypen beschreven waarin de officier van justitie in elk geval naar de zitting gaat, te weten:

• de betrokkene zit ten tijde van het Bopz-verzoek in voorlopige hechtenis, deze lijkt te eindigen en de officier van justitie meent (gelet op hetgeen hem uit het strafdossier is gebleken) dat de persoon van de verdachte (die zorg nodig heeft) en de bescherming van de maatschappij met zich meebrengt dat een Bopz-verzoek moet worden ingediend;
• er komen signalen van het Veiligheidshuis en/of uit de sociale omgeving over de betrokkene die bij de officier van justitie aanleiding geven tot zorgen, gezien de kans op gevaar voor de samenleving;
• er is informatie uit eerdere en/of lopende trajecten dat betrokkene niet of onvoldoende meewerkt aan onderzoeken en/of behandelingen.

4.8

In 1991 – toen de Krankzinnigenwet nog gold − heeft de Hoge Raad overwogen:

“In een krankzinnigenwetzaak als de onderhavige mag van de officier van justitie die, anders dan gewoonlijk het geval is, de verhoren wenst bij te wonen of in de gelegenheid wenst te worden gesteld zich over de daarbij verkregen informatie uit te laten, worden verwacht dat hij die wens te kennen geeft.

Nu niet blijkt dat de officier van justitie in het onderhavige geval die wens te kennen heeft gegeven, moet ervan worden uitgegaan dat hij dit niet heeft gedaan. De rechtbank heeft daarom mogen aannemen dat de officier van justitie geen prijs erop stelde om nader te worden gehoord. (…)

Het ligt voor de hand dat bij een verhoor als door de voorzitter aangekondigd eventueel ook personeel van de inrichting zal worden gehoord, zodat de officier van justitie daarmee rekening heeft kunnen houden.” ^[60]

4.9

Ook in de nog niet in werking getreden Wet verplichte geestelijke gezondheidszorg ^[61] verloopt de aanvraag voor een zorgmachtiging via de officier van justitie. Naar aanleiding van een aanvraag of ambtshalve dient deze bij de rechtbank een verzoek in tot het verlenen van een zorgmachtiging (zie art. 5:2, 5:3, 5:16 en 5:17 Wet verplichte ggz). Artikel 6:1 Wet verplichte ggz bepaalt in lid 4:

“De officier van justitie is aanwezig op de zitting bij de rechter tenzij evident is dat een nadere toelichting of motivering van het verzoek door de officier van justitie niet nodig is.”

Op grond van het zesde lid van dit artikel kan de rechtbank de officier van justitie verplichten bij de mondelinge behandeling van het verzoek aanwezig te zijn.

4.1

In de onderhavige zaak heeft de officier van justitie uitdrukkelijk aan de rechtbank te kennen gegeven niet bij de mondelinge behandeling aanwezig te zullen zijn. Op die grond mocht de rechtbank aannemen dat de officier van justitie geen behoefte had om ter zitting aanwezig te zijn; de huidige Wet Bopz verplicht de officier van justitie daartoe niet.

4.11

De vraag dringt zich op, waarom de wetgever het vereiste “indien alle partijen op de mondelinge behandeling zijn verschenen” in art. 30p Rv heeft opgenomen. In het bestuursprocesrecht en ook in het door mij aangehaalde Duitse recht is de omstandigheid dat een van de betrokken partijen niet ter zitting is verschenen geen beletsel om mondeling uitspraak te doen. Uit de hiervoor weergegeven wetsgeschiedenis maak ik op dat de wetgever met dit voorschrift voornamelijk heeft willen voorkomen dat een niet ter zitting aanwezige partij wordt ‘overvallen’ door een einduitspraak van de burgerlijke rechter die terstond op de mondelinge behandeling volgt, met het risico dat de termijn voor het instellen van een eventueel openstaand rechtsmiddel voor deze partij begint te lopen voordat zij bekend is met de inhoud van de rechterlijke beslissing. Daarnaast heeft de wetgever kennelijk willen bevorderen dat de rechter na de mondelinge behandeling van de zaak zijn beslissing persoonlijk en mondeling beter aan de procespartijen kan uitleggen. Het ‘
face to face’ -contact tussen rechter en partijen zou kunnen bijdragen aan de kwaliteit van de motivering en aan een beter begrip voor de genomen beslissing.

4.12

Indien het voorschrift in art. 30p lid 1 Rv dat slechts mondeling uitspraak mag worden gedaan ‘indien alle partijen op de mondelinge behandeling zijn verschenen’ wordt opgevat als een rechtsregel van openbare orde, mag de Bopz-rechter geen mondelinge uitspraak doen in gevallen waarin de officier van justitie niet ter zitting aanwezig is. Bij die uitleg zou het cassatiemiddel slagen. Ik neem evenwel het standpunt in, dat het voorschrift in art. 30p lid 1 Rv
uitsluitend strekt ter bescherming van het belang van de partij die niet ter zitting is verschenen. Bij die interpretatie kan de patiënt geen beroep doen op het feit dat de officier van justitie ter zitting ontbrak. Ik zie dit als een toepassing van het relativiteitsbeginsel: het voorschrift zelf maakt weliswaar deel uit van de essentiële waarborgen voor het grondrecht op vrijheid van de betrokken patiënt – hetgeen een strikte en ambtshalve toepassing door de rechter veronderstelt −, maar het voorschrift is door het feit van de afwezigheid van de officier van justitie niet geschonden in het nadeel van de patiënt. Om deze reden ben ik van mening dat de rechtsklacht faalt en dat de thans bestreden beslissing in stand kan blijven.

4.13

Ten overvloede merk ik nog het volgende op. In de denkbeeldige situatie waarin de betrokken patiënt niet ter zitting aanwezig is, laat de wet een mondelinge uitspraak op de voet van art. 30p Rv niet toe. Een patiënt aan wie feitelijk (nog) niet de vrijheid is ontnomen kan wegblijven van de zitting. In beginsel behoeft dit geen probleem op te leveren: als een mondelinge uitspraak op de voet van art. 30p Rv wettelijk niet mogelijk is, kan de rechter ‘gewoon’ schriftelijk uitspraak doen op een door de rechter te bepalen datum. Echter, in zeer spoedeisende zaken ontbreekt soms praktisch de mogelijkheid om de uitspraak te verdagen. Dat is juist de reden waarom de rechter in kort geding, de kinderrechter en de Bopz-rechter aan het slot van de zitting mondeling uitspraken doen die pas een aantal dagen later schriftelijk worden vastgelegd in de vorm van een gemotiveerd vonnis of gemotiveerde beschikking. Het in eerste aanleg gevoerde en verworpen verweer komt in wezen hierop neer, dat de invoering van art. 30p Rv een einde heeft gemaakt aan de hiervoor beschreven praktijk.

4.14

Tijdens de parlementaire behandeling is gesteld dat indien met toepassing van art. 30p Rv mondeling uitspraak is gedaan, het uitgesloten is, gelet op art. 30q lid 1 Rv, dat de rechter op een later tijdstip alsnog schriftelijk uitspraak doet; zie alinea 3.22 en 3.23 hiervoor ^[62] . Die gevolgtrekking lijkt mij juist. Indien op een bepaalde datum mondeling uitspraak is gedaan met toepassing van art. 30p Rv − met het rechtsgevolg dat de beslissing vanaf die datum ten uitvoer kan worden gelegd en de volgende dag de termijn voor het instellen van een rechtsmiddel begint te lopen −, zou ongerijmd zijn dat op een latere datum opnieuw uitspraak wordt gedaan in dezelfde zaak, ditmaal schriftelijk. Er kan maar één uitspraakdatum zijn.

4.15

In de onderhavige zaak is sprake van slechts één uitspraak, te weten de op 15 september 2017 mondeling door de rechter bekendgemaakte beslissing tot verlening van de verzochte machtiging. Deze beslissing is na afloop van de zitting schriftelijk vastgelegd in de vorm van een ‘gewone’ gemotiveerde beschikking, waarin als uitspraakdatum is vermeld: 15 september 2017. Daarop ziet deze uitlating in de parlementaire geschiedenis mijns inziens niet. In de parallelzaak 18/00283 is de vraag aan de orde of de burgerlijke rechter sinds 1 september 2017 genoodzaakt is telkens een keuze te maken tussen hetzij een mondelinge uitspraak aan het slot van de mondelinge behandeling met inachtneming van het bepaalde in art. 30p Rv, hetzij een schriftelijke uitspraak die op een door de rechter te bepalen datum bekend wordt gemaakt.

5. Conclusie

De conclusie strekt tot verwerping van het cassatieberoep.

De Procureur-Generaal bij de

Hoge Raad der Nederlanden,

plv

Voetnoten

1. In het verweerschrift in cassatie stelt de officier van justitie dat vooraf per e-mail aan de rechtbank is bericht dat ter zitting geen officier van justitie aanwezig zou zijn. De zaak zou zijn opgezet als een ‘proefproces’ teneinde duidelijkheid te verkrijgen over de gevolgen van de invoering van art. 30p Rv voor Bopz-machtigingsprocedures (zie het verweerschrift onder 1 en 9).

2. De advocaat van betrokkene heeft afgezien van repliek in cassatie. Zie ook het cassatieberoep onder nr. 18/00283, waarin vandaag conclusie wordt genomen.

3. Hugenholtz/Heemskerk, Hoofdlijnen van Nederlands burgerlijk procesrecht, voortgezet door W. Heemskerk, 2015, nr. 160; Asser Procesrecht/Bakels, Hammerstein en Wesseling-van Gent, 4, 2012/24.

4. Zie bijv.: HR 29 januari 2010, ECLI:NL:HR:2010:BK5013, NJ 2011/501 m.nt. A.I.M. van Mierlo.

5. Zie onder meer:

6. Case Law Guides (echr.coe.int), Guide on Article 5 of the Convention, Right to Liberty and Security (2014), nrs. 30 – 33 met verdere vindplaatsen; zie ook nr. 24.

7. Zie ook HR 20 november 2015, ECLI:NL:HR:2015:3336, JVggz 2016/2 m.nt. F.L.G. Geisel. In de daaraan voorafgaande conclusie van de A-G Wuisman werd in dit verband onder meer gewezen op EHRM 27 september 1990 (Wassink/Nederland), NJ 1991/625 m.nt. E.A. Alkema, en EHRM 30 juni 2005 (Nakach/Nederland), BJ 2005/34 m.nt. W. Dijkers.

8. De omstandigheid dat de geldigheidsduur van de verleende machtiging inmiddels is verstreken, is geen beletsel voor de ontvankelijkheid van het beroep: zie HR 24 juni 2011, ECLI:NL:HR:2011:BQ2292, NJ 2011/390 m.nt. S.F.M. Wortmann.

9. WODC Factsheet 2018-1, Civiele rechtspraak, (wodc.nl) vermeldt in par. 3.2 dat in 2016 circa 27.800 verzoekschriften op grond van de Wet Bopz bij de rechtbanken zijn aangebracht.

10. Kan men zeggen: ‘de uitspraak is uitgesproken’?

11. Vgl. HR 2 november 1990, ECLI:NL:HR:1990:AB8153, NJ 1991/800 m.nt. H.J. Snijders; HR 17 september 1993, ECLI:NL:HR:1993:ZC1060, NJ 1993/739; HR 6 september 1996, ECLI:NL:HR:1996:ZCNJ 1996/699.

12. Vgl. HR 24 april 2009, ECLI:NL:HR:2009:BG9906, NJ 2009/206; HR 20 mei 2011, ECLI:NL:HR:2011:BP6999, NJ 2012/624 m.nt. H.J. Snijders. Ik spreek over “mede bepalend”, omdat de dag van de uitspraak zelf niet wordt meegeteld (

13. Zie over de politierechter en de kantonstrafrechter verder Minkenhofs Nederlandse strafvordering, bewerkt door J.M. Reijntjes, 2017, blz. 488-498; G.J.M. Corstens, Het Nederlands strafprocesrecht, bewerkt door M.J. Borgers, Deventer: Kluwer 2014, blz. 977-983.

14. Regeling van de minister van Justitie van 2 oktober 1996, Stcrt. 1996, 197, betreffende het stempelvonnis en de aantekening mondeling vonnis door politierechter, kinderrechter, economische politierechter, de kantonrechter en de enkelvoudige kamer voor behandeling van strafzaken in hoger beroep,.

15. In belastingzaken twee weken, zie art. 27d AWR. Zie verder art. 2.22 van het Procesreglement bestuursrecht 2017 (rechtspraak.nl).

16. ABRvS 14 maart 2011, ECLI:NL:RVS:2011:BP8395.

17. MvT voltooiing eerste fase herziening rechterlijke organisatie, Kamerstukken II 1991/92, 22 495, nr. 3, blz. 141; Tekst & Commentaar Awb, art. 8:67 Awb, aant. 2 (T.C. Borman); M. Schreuder-Vlasblom, Rechtsbescherming en bestuurlijke voorprocedure, 2017, par. 4.8.3; SDU Commentaar Algemene wet bestuursrecht, aantekening bij 8:67, (N.G. Hoogstra). Zie ook: J. van de Sande e.a., Tien aanbevelingen voor het doen van een mondelinge uitspraak, Trema 2017, blz. 329 – 334.

18. Vgl. HR 9 december 2005, ECLI:NL:HR:2005:AU7730.

19. HR 4 juni 1993 (Vredo/Veenhuis), ECLI:NL:HR:1993:ZC0986, NJ 1993/659 m.nt. D.W.F. Verkade. Zie over het motiveringsvereiste in burgerlijke zaken als beginsel van procesrecht: Asser Procesrecht/Giesen, 1, 2015, hoofdstuk 10.

20. MvT, Kamerstukken II 1985/86, 19 574 nr. 3, blz. 5.

21. MvT, Kamerstukken II 1985/86, 19 574, nr. 3, blz. 3. De praktische uitwerking van een en ander is te kennen uit een ‘draaiboek comparities na antwoord rechtbank Den Haag’, gepubliceerd in Trema 1986, blz 128 – 131.

22. Wet van 6 december 2001, Stb. 580 (i.w.tr. 1 januari 2002, zie Stb. 2001, 621).

23. Kamerstukken II 1999/2000, 26 855, nr. 3, blz. 136; ook in Parl. Gesch. Burgerlijk procesrecht, Van Mierlo/Bart, blz. 407-408. De desbetreffende passage komt in belangrijke mate overeen met de memorie van toelichting op het (in 1998 ingetrokken) wetsvoorstel inzake de tweede fase van de herziening rechterlijke organisatie (Kamerstukken II 1995/96, 24 651, nr. 3, blz. 146).

24. Vgl. MvT, Kamerstukken II 1999/2000, 26 855, nr. 3, blz. 135.

25. Daarbij valt te denken aan een dictum als: “toegestaan als verzocht”, gevolgd door datum en handtekening van de rechter die de beslissing heeft genomen. Vgl. art. 279 lid 1 Rv (“tenzij hij zich aanstonds onbevoegd verklaart of het verzoek toewijst”). Zie ook M. Meijsen en A.W. Jongbloed, Conservatoir beslag in Nederland, Research Memoranda 2010 nr. 2 (rechtspraak.nl), blz. 27: “In de meeste gevallen resulteert de beoordeling in het plaatsen van een goedkeurende (stempel)handtekening van de voorzieningenrechter onder het verzoekschrift. Het gevolg van deze werkwijze is dat uit een toegekend verlof tot conservatoir beslag geen motivering valt af te leiden”.

26. Zie ook: J.L.M. Luiten, Het kop-staartvonnis: (te) kort door de bocht, Tijdschrift voor de Procespraktijk 2016, blz. 145 – 146.

27. Vgl. R.C. Gisolf, Kort geding en rechter, Zwolle: Tjeenk Willink 1993, blz. 135; W. Schenk/J.H. Blaauw, Het kort geding, A, Algemeen deel, Deventer: Kluwer 2002, blz. 200. Zie bijv. Vzr. Rb. Amsterdam 16 april 2010, ECLI:NL:RBAMS:2010:BM1465 (verbod TV-uitzending); Vzr. Rb Gelderland 19 april 2017, ECLI:NL:RBGEL:2017:3273 (geschil binnen vennootschap); Vzr. Rb. Limburg 16 augustus 2017, ECLI:NL:RBLIM:2017:8185 (crematie).

28. Zo bepaalde het Procesreglement civiel jeugdrecht (rechtspraak.nl) in de editie 2015 onder 8.1 dat bij zaken over ondertoezichtstelling of uithuisplaatsing van minderjarigen die ter zitting zijn behandeld uitspraak wordt gedaan: in beginsel mondeling ter zitting dan wel uiterlijk twee weken na de datum van de zitting (…) doch in ieder geval vóór het einde van de geldigheidsduur van de lopende ondertoezichtstelling en/of machtiging tot uithuisplaatsing.

29. Het gaat bij zulke zaken om een verzoekschriftprocedure bij de burgerlijke rechter waarop de regels van de derde titel in Boek 1 van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering (art. 261 e.v.) van toepassing zijn voor zover daarvan in de Wet Bopz niet is afgeweken. Zo bepaalt bijvoorbeeld art. 10 lid 1 Wet Bopz dat een beschikking houdende voorlopige machtiging tot opneming en verblijf in een psychiatrisch ziekenhuis van rechtswege uitvoerbaar bij voorraad is, zulks in afwijking van art. 288 Rv.

30. De term ‘noodbeschikking’ is o.a. gebruikt door W.J.A.M. Dijkers in (voetnoot 20 van) zijn noot onder HR 14 april 2006, ECLI:NL:HR:2006:AV6085, BJ 2006/25, en is ook in de praktijk in zwang. Ter zijde merk ik op het gebruik van het woord ‘noodbeschikking’ beter kan worden gereserveerd voor de uitvoering van de noodwetgeving; zie bijv. art. 13 Noodwet rechtspleging.

31. Vgl. gerechtshof Amsterdam 8 november 2016, ECLI:NL:GHAMS:2016:4400.

32. W.D.H. Asser, H.A. Groen en J.B.M. Vranken, Een nieuwe balans. Interimrapport Fundamentele herbezinning Nederlands burgerlijk procesrecht, Den Haag: BJU, 2003. Ofschoon de mondelinge behandeling wel ter sprake komt op blz. 85-87, bevat dit interimrapport geen voorstel m.b.t. mondelinge vonnissen. Zie ook blz. 93 van het in 2006 uitgebrachte eindrapport ‘Uitgebalanceerd’.

33. Rapport Commissie verbetervoorstellen civiel, Raad voor de Rechtspraak 2004, punt 7.1.

34. Startnotitie Naar een uniform procesrecht, 5 juli 2012 (rechtspraak.nl). Zie ook: R. Bloemink e.a., De civiele politierechter, Tijdschrift voor de Procespraktijk 2012, blz. 91-96.

35. Dit voorontwerp is op 20 december 2013 gepubliceerd op internetconsultatie.nl (zie onder ‘afgesloten consultaties’). Zie ook J. Ekelmans, Het wetsvoorstel voor de civiele rechtsgang in eerste aanleg: met het hoofd en hard? NTBR 2014/8. Het toen voorgestelde art. 77r Rv luidde, voor zover hier van belang: “1. De rechter kan na de mondelinge behandeling onmiddellijk mondeling uitspraak doen. 2. In afwijking van de artikelen 230 en 287 bestaat de mondelinge uitspraak uit de beslissing en de gronden van de beslissing. 3. Van de mondelinge uitspraak wordt door de griffier een proces-verbaal opgemaakt. (…)”

36. Bijlage bij MvT, Kamerstukken II 2014/15, 34 059, nr. 3.

37. Kamerstukken II 2014/15, 34 059, nr. 3, blz.76.

38. Zie M. Ahsmann, Motieven om te motiveren. Artikel 30p Ontwerp Rechtsvordering en motivering van het civiele vonnis in historisch perspectief, Ars Aequi 2015, blz. 939 – 945; W. Heemskerk, K. Teuben en R. Wieringa, Kort begrip van KEI, Dordrecht: Convoy 2016, blz. 40 – 42; A.I.M. van Mierlo en P.J.J. Vonk, Vereenvoudiging en digitalisering van het procesrecht; procederen in nieuwe jas na KEI, WPNR 2015/7065 (blz. 515); H.F.M. Hofhuis, Vernieuwing van het civiele proces, Trema 2015, blz. 10 – 18, i.h.b. blz. 14. Verder valt te wijzen op de preadviezen van de Nederlandse Vereniging voor Procesrecht in 2008 (‘De regiefunctie van de rechter’), 2013 (‘Procesinnovatie: KEIgoede ideeën’) en 2017 (‘Enkele inhoudelijke aspecten van KEI: waar gaat en waar moet het naartoe?’).

39. Zie K. Teuben en K.J.O. Jansen, Het Wetsvoorstel vereenvoudiging en digitalisering procesrecht: kanttekeningen vanuit de procespraktijk, TCR 2015/2, blz. 3-12; citaat uit blz. 11, met weglating van voetnoten.

40. Wijziging van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering in verband met vereenvoudiging en digitalisering van het procesrecht in hoger beroep en cassatie, MvT, Kamerstukken II 2014/15, 34 138, nr. 3, blz. 10 – 12. Deze passage moet m.i. worden gelezen tegen de achtergrond van het als bijlage bij de MvT gevoegde advies van de Adviescommissie voor burgerlijk procesrecht, blz. 8 nrs. 37 – 40; zie ook het advies van de Raad van State (punt 2) en het Nader rapport van de regering (punt 2).

41. Nota n.a.v. het verslag, Kamerstukken II 2014/15, 34 138, nr. 6, blz. 6-7. Zie over dit wetsvoorstel ook: F.J.P. Lock, KEI en wat er (niet) verandert in het procesrecht in het civiele hoger beroep, TCR 2016, blz. 71 – 86, i.h.b. blz. 84.

42. Handelingen I, 2015/16, 5 juli 2016, EK 37-12-10.

43. Wet van 13 juli 2016, Stb. 288; zie voor de inwerkingtreding het Besluit van 24 april 2017, Stb. 174. De Nota van toelichting op laatstgenoemd besluit vermeldt op blz. 11 dat, hoewel artikel 30p Rv deel uitmaakt van de nieuwe basisprocedure die stapsgewijs wordt ingevoerd, hiervoor geen technische voorziening gereed behoeft te zijn. Daarom werd het niet nodig geacht met een mondelinge einduitspraak te wachten op de gefaseerde inwerkingtreding.

44. Over art. 30p Rv: Snijders/Klaassen/Meijer, Nederlands burgerlijk procesrecht, 2017, nr. 148 en 154; Groene Serie, Burgerlijke Rechtsvordering, art. 30p, aantek. 1 – 8 (R.H. de Bock); Tekst & Commentaar Rechtsvordering, art. 30p, aantek. (A.I.M. van Mierlo); W.M.G. Visser, Lexplicatie, Burgerlijke Rechtsvordering, art. 30p; H.M.M. Steenberghe en J.D.A. den Tonkelaar, Commentaar & Context KEI, Boom Juridisch, 2017, blz. 123 – 126.

45. Zie ook art. 2.22 van het Procesreglement bestuursrecht 2017, Stcrt. 2017, 31478.

46. Stcrt. 2017, 48362, ook te raadplegen via rechtspraak.nl. In verband met de stapsgewijze invoering van de KEI-wetgeving gelden de cursieve passages nog niet voor die gerechten waar deze wetgeving nog niet is ingevoerd; zie de considerans van dit Procesreglement.

47. Stcrt. 2018, 1592, ook te raadplegen via rechtspraak.nl.

48. Stcrt. 2018, 8091, ook te raadplegen via rechtspraak.nl.

49. J.C.E. Ackermans-Wijn, De mondelinge uitspraak volgens artikel 30p Rv in familiezaken, EB 2017/76; F. Kleefmann, Artikel 30p Rv, Trema 2017, blz. 311 – 312.

50. Zie Beck’sche Kurz-Kommentare, A. Baumbach, W. Lauterbach, J. Albers en P. Hartmann, Zivilprozessordnung, München: C.H. Beck, 2016, blz. 1427 e.v.

51. In de overgelegde fotokopie lees ik 18 september 2017 als datum van verzending van het afschrift; volgens het cassatierekest (blz. 2) zou de beschikking nog dezelfde dag (15 september) zijn afgegeven.

52. Zie alinea 3.19 hiervoor.

53. Zie bijv. gerechtshof Arnhem-Leeuwarden 5 september 2017, ECLI:NL:GHARL:2017:7986; rechtbank Zeeland-West-Brabant 4 oktober 2017, ECLI:NL:RBZWB:2017:6738; rechtbank Gelderland 19 oktober 2017, ECLI:NL:RBGEL:2017:5514.

54. Cassatierekest blz. 3.

55. Bedoeld is kennelijk: in verband met het zeer spoedeisende karakter van een beslissing over het voortduren van vrijheidsbeneming.

56. Dit volgt uit art. 261 Rv in verbinding met art. 1 lid 4 Wet Bopz.

57. Zie onder meer art. 66 en 67 Wet Bopz.

58. Commentaar op Wet Bopz, art. 2 t/m 35, aant. C.6.3 (W.J.A.M. Dijkers).

59. Deze werkinstructie is te raadplegen via rechtspraak.nl.

60. HR 31 mei 1991, ECLI:NL:HR:1991:ZC0266, NJ 1992/26 m.nt. H.J. Snijders.

61. Wet van 24 januari 2018, Stb. 37 (Kamerstukken 32 399).

62. Let wel: art. 30q Rv was op 15 september 2017 niet in werking getreden voor het arrondissement Noord-Holland.