ECLI:NL:GHARL:2024:6946

Uitspraak

GERECHTSHOF ARNHEM - LEEUWARDEN

locatie Arnhem

nummers BK-ARN 23/1237 en 23/1238

uitspraakdatum: 12 november 2024

Uitspraak van de derde meervoudige belastingkamer

op het hoger beroep van

[belanghebbende] B.V.te
[vestigingsplaats](hierna: belanghebbende)

alsmede het incidentele hoger beroep van

de
inspecteur van de Belastingdienst(hierna: de Inspecteur)

tegen de uitspraak van de rechtbank Gelderland (hierna: de Rechtbank) van 22 maart 2023, nummers AWB 20/6354 en AWB 20/6355, in het geding tussen belanghebbende en de Inspecteur

en de
Staat der Nederlanden(de Minister van Justitie en Veiligheid; hierna: de Minister)

1.Ontstaan en loop van het geding

1.1.

De Inspecteur heeft ten aanzien van belanghebbende bij meerdere beschikkingen belastingrente vastgesteld vanwege de teruggaaf van belasting van personenauto’s en motorrijwielen (BPM).

1.2.

Belanghebbende heeft daartegen bezwaar gemaakt. De Inspecteur heeft op de bezwaren uitspraken gedaan.

1.3.

Belanghebbende heeft tegen de uitspraken van de Inspecteur beroep ingesteld. De Rechtbank heeft op dit beroep beslist.

1.4.

Belanghebbende heeft tegen de uitspraak van de Rechtbank hoger beroep ingesteld. Dit hoger beroep is gemotiveerd bij brief van 1 september 2023. Deze motivering heeft betrekking op alle zaken die zijn genoemd in aangehechte lijst (hierna: cluster 2a).

1.5.

De Inspecteur heeft op 22 september 2023 een verweerschrift ingediend in reactie op het hogerberoepschrift van belanghebbende en daarbij incidenteel hoger beroep ingesteld.

1.6.

Belanghebbende heeft op 4 oktober 2023 gereageerd op het incidenteel hoger beroep.

1.7.

Het onderzoek ter zitting in hoger beroep heeft plaatsgevonden op 4 maart 2024. Namens belanghebbende is verschenen A.F.M.J. Verhoeven. Namens de Inspecteur zijn verschenen [naam1] en [naam2] . Met instemming van partijen zijn de zaken die behoren tot cluster 2a gezamenlijk behandeld. Van de zitting is een proces-verbaal opgemaakt, dat aan deze uitspraak is gehecht.

2.
Feiten

2.1. 23/1237 (

Rechtbank: AWB 20/6355)

In deze zaak is op 16 maart 2011 BPM op aangifte voldaan voor het tijdvak januari 2011 (beschikkingsnummer eindigend op [nummer1] ). Bij uitspraak van 12 juli 2016 met nummer AWB 14/704 heeft de Rechtbank het beroep gegrond verklaard en bepaald dat recht bestaat op teruggaaf van BPM. Daarbij heeft de Rechtbank tevens bepaald dat de Inspecteur belastingrente (Irimierente) moet vergoeden vanaf de dag na de betaling van de BPM. Het Hof heeft bij uitspraak van 16 oktober 2018 met nummer 16/00960 het hoger beroep gegrond verklaard omdat op grond van een ter zitting gesloten compromis recht bestond op een verdere teruggaaf van € 1.244. Daarbij heeft het Hof de beslissing van de rechtbank over de rentevergoeding in stand gelaten en gelast dat de Inspecteur aanvullend belastingrente vergoedt, overeenkomstig het bepaalde in hoofdstuk VA van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR). De Inspecteur heeft bij beschikking van 18 april 2019 over de totale teruggaaf van € 4.639 aan BPM een bedrag van € 1.209 aan belastingrente vastgesteld.

2.2. 23/1238 (

Rechtbank: AWB 20/6354)

In deze zaak is BPM op aangifte voldaan voor het tijdvak juli 2011 (beschikkingsnummer eindigend op [nummer2] ). Bij uitspraak van 12 juli 2016 met nummer AWB 13/5139 heeft de Rechtbank bepaald dat geen recht bestaat op een teruggaaf van BPM. Het Hof heeft bij uitspraak van 16 oktober 2018 met nummer 16/00966 het hoger beroep gegrond verklaard omdat op grond van een ter zitting gesloten compromis recht bestond op een teruggaaf van € 877 aan BPM en gelast dat de Inspecteur belastingrente daarover vergoedt overeenkomstig hoofdstuk VA van de AWR. De Inspecteur heeft bij beschikking van 18 april 2019 over onder meer deze teruggaaf een bedrag van € 232 aan belastingrente vastgesteld.

2.3.

De in 2.1. en 2.2. vermelde uitspraken van het Hof van 16 oktober 2018 staan onherroepelijk vast.

2.4.

De Rechtbank heeft het beroep van belanghebbende ongegrond verklaard en het verzoek van belanghebbende om toekenning van een vergoeding voor geleden immateriële schade afgewezen.

3.Geschil

3.1.

De gemachtigde van belanghebbende heeft in hoger beroep het volgende aangevoerd:

a. De nationale rechters – waaronder dit Hof en de Hoge Raad – mogen het Unierecht niet uitleggen. Uitsluitend het Hof van Justitie van de Europese Unie te Luxemburg (hierna: Hof van Justitie) is daartoe bevoegd.

b. Het (vooraf) heffen van griffierecht is in strijd met het Unierechtelijke beginsel van een effectieve en doeltreffende rechtsbescherming.

c. Indien de Inspecteur het betaalde griffierecht dient te vergoeden, moet rente worden vergoed over de periode vanaf het moment waarop het griffierecht is betaald.

d. De beschikking belastingrente is onjuist vastgesteld.

e. De overschrijding van de redelijke termijn dient tot een immateriëleschadevergoeding te leiden.

f. De regeling van het Besluit proceskosten bestuursrecht (hierna: Bpb), waarbij de proceskostenvergoeding in beginsel een forfaitair karakter heeft, is in strijd met het Unierechtelijke beginsel van een effectieve en doeltreffende rechtsbescherming.

3.2.

De Inspecteur heeft zich in beroep en hoger beroep op het standpunt gesteld dat de teruggaven zijn gebaseerd op eerder gesloten compromissen bij het hof en dat daarom geen sprake is van in strijd met het Unierecht geheven belasting. De Inspecteur is daarom nader van oordeel dat reeds te veel belastingrente aan belanghebbende is vergoed.

4.Overwegingen

Ad a. Bevoegdheid uitleggen Unierecht

4.1.

De gemachtigde van belanghebbende voert aan dat de nationale rechters het Unierecht niet mogen uitleggen en dat alleen het Hof van Justitie die bevoegdheid zou hebben.

4.2.

Dit betoog kan niet slagen. De nationale rechters zijn verplicht om het Unierecht toe te passen (vgl. HvJ 14 september 2017, ECLI:EU:C:2017:687). Indien een nationale rechter het wenselijk of noodzakelijk acht, kan hij over de uitleg van het Unierecht prejudiciële vragen stellen aan het Hof van Justitie. Alleen de hoogste nationele rechter heeft op grond van artikel 267 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (hierna: VWEU) een plicht zich tot het Hof van Justitie te wenden bij vragen over de uitleg van het Unierecht als daarover onduidelijkheid bestaat.

4.3.

In onderhavige procedure ziet het Hof geen aanleiding tot het stellen van prejudiciële vragen aan het Hof van Justitie. In dat verband wordt opgemerkt dat de uitspraken van het Hof vatbaar zijn voor cassatieberoep bij de Hoge Raad, zodat artikel 267 VWEU niet dwingt tot het voorleggen van prejudiciële vragen aan het Hof van Justitie (vgl. Hof Arnhem-Leeuwarden 2 februari 2021, ECLI:NL:GHARL:2021:936, r.o. 4.2).

Ad b en c. Griffierecht

4.4.

Het heffen van griffierecht is in strijd met het Unierechtelijke beginsel van doeltreffendheid indien de hoogte van het verschuldigde recht een onoverkomelijk obstakel voor de toegang tot de rechter vormt (HR 11 oktober 2019, ECLI:NL:HR:2019:1579, r.o. 3.1.3).

4.5.

In het algemeen kan worden aangenomen dat de in Nederland bestaande regeling in het bestuursrecht over het (vooraf) heffen van griffierecht van dien aard is dat rechtzoekenden daarmee de toegang tot de rechter niet wordt ontnomen. Verder kan een rechtzoekende bij de rechter een beroep op betalingsonmacht doen indien heffing van het ingevolge de wet verschuldigde bedrag aan griffierecht het voor hem onmogelijk, althans uiterst moeilijk, maakt om gebruik te maken van een door de wet opengestelde bestuursrechtelijke rechtsgang. Het is niet voor redelijke twijfel vatbaar dat met deze voorziening wordt voldaan aan het Unierechtelijke doeltreffendheidsbeginsel (HR 11 oktober 2019, ECLI:NL:HR:2019:1579, r.o. 3.1.4). Van strijdigheid met het het beginsel van effectieve rechtsbescherming, zoals neergelegd in artikel 47 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie (hierna: Handvest), is om dezelfde redenen evenmin sprake.

4.6.

Belanghebbende heeft de voor het beroep en hoger beroep verschuldigde griffierechten voldaan en geen beroep gedaan op betalingsonmacht, zodat van enig gebrek aan effectieve en doeltreffende rechtsbescherming in het onderhavige geval geen sprake is.

4.7.

Voor zover de Rechtbank heeft geoordeeld dat de Inspecteur het griffierecht dient te vergoeden, is deze vergoeding – overeenkomstig HR 21 december 2018, ECLI:NL:HR:2018:2358 – vermeerderd met de wettelijke rente vanaf vier weken na de dagtekening van de uitspraak tot aan de dag van de algehele voldoening. Belanghebbende heeft in hoger beroep gesteld dat dit oordeel onjuist is en dat op grond van het Unierecht rente moet worden vergoed over de periode vanaf het moment waarop het griffierecht is betaald tot het moment waarom de Inspecteur dat griffierecht heeft vergoed. Bovendien moet volgens belanghebbende een rentevoet worden toegepast die geldt voor handelstransacties. Het betoog van belanghebbende faalt. Het Unierecht dwingt niet tot vergoeding van dergelijke rente. Griffierecht is niet een aan de Staat betaald bedrag als bedoeld in punt 21 van het arrest Irimie (HvJ 18 april 2013, ECLI:EU:C:2013:250) dat rechtstreeks verband houdt met door de Staat geheven belasting. De verplichting tot het betalen van griffierecht ontstaat immers pas door het instellen van beroep. Evenmin kan worden gezegd dat het achterwege laten van een rentevergoeding als hiervoor bedoeld de verwezenlijking van de aanspraken die een belanghebbende aan het Unierecht kan ontlenen, onmogelijk of uiterst moeilijk maakt (vgl. HR 19 april 2019, ECLI:NL:HR:2019:623, r.o. 2.4.3).

Ad d. Beschikking belastingrente

4.8.

In de onder 2.1 en 2.2 vermelde uitspraken van het Hof van 16 oktober 2018 heeft het Hof geoordeeld dat belanghebbende in beide daar bedoelde gevallen recht heeft op een verdergaande vermindering van de verschuldigde BPM. Anders dan de Rechtbank in de bestreden uitspraak heeft beslist, is naar het oordeel van het Hof ook in een geval waarin de vermindering van BPM bij wege van compromis tussen partijen is totstandgekomen, zoals hier aan de orde, in zoverre sprake van eerder in strijd met het Unierecht geheven BPM.

4.9.

Met betrekking tot de toe te passen rentevergoeding bij teruggave van BPM die in strijd met het Unierecht is geheven, heeft de Hoge Raad bij prejudiciële beslissing van 28 januari 2022, ECLI:NL:HR:2022:89, als volgt geoordeeld:

“In het geval van een teruggaaf van in strijd met het Unierecht geheven bpm voldoet een rentevergoeding op basis van de in artikel 30hb AWR (tekst tot 1 juni 2020) neergelegde rentevoet en de methode van enkelvoudige berekening aan de eisen die uit het Unierechtelijke doeltreffendheidsbeginsel voortvloeien, mits het daaruit voortvloeiende bedrag aan rentevergoeding ten minste gelijk is aan de rentevergoeding over de desbetreffende periode die op gelijke wijze (dat wil zeggen enkelvoudig en met inachtneming van artikel 31 van de Uitvoeringsregeling AWR) is berekend op basis van het percentage van de bancaire rente op consumptief krediet en overige leningen aan huishoudens zoals dat gold aan het begin van de maand waarin de belasting in strijd met het Unierecht is betaald.”

4.10.

Bij de beantwoording van de vraag tegen welk rentepercentage de belastingplichtige dit bedrag bij een bank zou kunnen lenen, moet in gevallen waarin terugbetaling van in strijd met het Unierecht geheven belasting plaatsvindt, volgens deze prejudiciële beslissing steeds worden aangesloten bij de periodiek op de website van De Nederlandsche Bank (DNB) gepubliceerde gegevens betreffende “Bancaire rente op consumptief krediet en overige leningen aan huishoudens”. In dit opzicht rust op belanghebbende geen bewijslast (HR 3 februari 2023, ECLI:NL:HR:2023:132).

4.11.

Blijkens de hiervoor onder 4.10 bedoelde gegevens van DNB bedroeg de gezochte rentevoet in maart 2011 5,34% en in september 2011 5,53%. Met inachtneming van het arrest van de Hoge Raad van 19 december 2014, ECLI:NL:HR:2014:3606, heeft belanghebbende terzake van de teruggave BPM vermeld in 2.1 recht op een rentevergoeding van 5,34%, en over de teruggave als vermeld in 2.2 recht op een rentevergoeding van 5,53%. Een en ander met inachtneming van het voorschrift van artikel 31 van de Uitvoeringsregeling van de AWR. De Inspecteur heeft over de in aanmerking te nemen perioden rentepercentages gehanteerd van 2,3%-4%. Het hoger beroep van belanghebbende is derhalve gegrond.

Ad e. Vergoeding immateriële schade

4.12.

Het beginsel van rechtszekerheid vereist dat belastinggeschillen binnen een redelijke termijn worden beslecht. Dit vereiste berust op een rechtsbeginsel dat ten grondslag ligt aan artikel 6 van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en artikel 47 Handvest.

4.13.

Bij overschrijding van de redelijke termijn heeft de belanghebbende in beginsel recht op compensatie in de vorm van een vergoeding van immateriële schade. Daarbij worden spanning en frustratie verondersteld, behoudens bijzondere omstandigheden. Voor de bepaling van de hoogte van de toe te kennen vergoeding van immateriële schade geldt als uitgangspunt een tarief van € 500 per half jaar waarmee de redelijke termijn is overschreden. De mate waarin de betrokkene daadwerkelijk spanning en frustratie heeft ondervonden is in beginsel niet van belang. Dat is slechts anders in bijzondere gevallen (HR 20 juni 2014, ECLI:NL:HR:2014:1461). De omstandigheid dat eventueel in strijd met het Unierecht teveel belasting is geheven, brengt niet mee dat sprake is van een bijzonder geval zoals zojuist bedoeld. Ook overigens is in het onderhavige geval niet gebleken van bijzondere omstandigheden die tot een hogere vergoeding zouden moeten leiden.

4.14.

De Rechtbank heeft het verzoek van belanghebbende om vergoeding van immateriële schade afgewezen. De Rechtbank heeft in dat verband geoordeeld dat een geschil over de rentevergoeding over een teruggave van op aangifte voldane BPM of over een vermindering van een naheffingsaanslag BPM niet kan worden aangemerkt als een geschil over de hoofdzaak. Dit oordeel van de Rechtbank is onjuist nu het in de voorliggende zaak het geschil de belastingrente betreft (HR 11 oktober 2024, ECLI:NL:HR:2024:1427, r.o. 2.4). Uit hetgeen hiervoor is vastgesteld in 2.1 en 2.2 en is overwogen in 4.11 kan worden geconcludeerd dat van een ‘zeer gering financieel belang’ geen sprake is, zodat het verzoek van belanghebbende om toekenning van een vergoeding voor geleden immateriële schade dient te worden gehonoreerd (vgl. HR 14 juni 2024, ECLI:NL:HR:2024:853, r.o. 3.5).

4.15.

Het bezwaarschrift van belanghebbende is door de Inspecteur ontvangen op 18 april 2019. De Inspecteur heeft op 19 november 2020 uitspraak op het bezwaar gedaan. De Rechtbank heeft op 22 maart 2023 uitspraak gedaan op het beroep van belanghebbende. De redelijke termijn voor berechting in bezwaar en beroep tezamen is in beginsel 24 maanden. Van bijzondere omstandigheden die een tot een verlenging van de redelijke termijn aanleiding geven is niet gebleken. Derhalve is de redelijke termijn in dit geval met ruim 23 maanden overschreden. Aan belanghebbende dient een vergoeding voor geleden immatariële schade te worden toegekend van € 2.000. In hoger beroep is de redelijke termijn niet overschreden.

4.16.

Wat betreft de toerekening van de overschrijding aan de Inspecteur en de Minister geldt het volgende. Van het tijdsverloop in eerste aanleg kan alleen de periode vanaf de uitspraak op bezwaar (19 november 2020) tot de uitspraak van de Rechtbank op 22 maart 2023, derhalve een tijdsverloop van afgerond 28 maanden, worden toegerekend aan de beroepsfase, zodat de overschrijding van de redelijke termijn voor 10 maanden aan de Rechtbank kan worden toegerekend. Een tijdsverloop van afgerond (47 -/- 28 =) 19 maanden moet worden toegerekend aan de bezwaarfase zodat de overschrijding van de redelijke termijn voor 13 maanden aan de Inspecteur kan worden toegerekend. De Inspecteur dient derhalve 13/23 van € 2.000 (€ 1.130) van de door belanghebbende geleden immateriële schade te vergoeden en de Minister 10/23 van € 2.000 (€ 870). Gelet op de omvang van het bedrag dat door de Minister dient te worden vergoed, hoeft hij niet als partij in deze procedure te worden gehoord (Beleidsregel van de Minister van Veiligheid en Justitie van 8 juli 2014, nr. 436935, Stcrt. 2014, 20210).

Ad f. Proceskostenvergoeding

4.17.

Het Unierechtelijke beginsel van een effectieve en doeltreffende rechtsbescherming brengt mee dat nationale bepalingen op procesrechtelijk gebied niet ertoe mogen leiden dat de verwezenlijking van de aanspraken die een belanghebbende aan het Unierecht kan ontlenen, onmogelijk of uiterst moeilijk wordt. De regeling van het Bpb, waarbij de vergoeding van proceskosten in beginsel een forfaitair karakter heeft, voldoet aan deze eis (HR 17 december 2004, ECLI:NL:HR:2004:AQ3810, r.o. 3.5). Dit geldt ook als een onjuist bevonden standpunt van de inspecteur in strijd is met het Unierecht (HR 17 december 2004, ECLI:NL:HR:2004:AQ3810, r.o. 3.4). Daarbij is van belang dat in geval van bijzondere omstandigheden de mogelijkheid bestaat om op grond van artikel 2, lid 3, Bpb een hogere vergoeding voor proceskosten toe te kennen dan volgens het forfaitaire tarief geldt. Een eventuele wanverhouding tussen de tegemoetkoming in de proceskosten volgens het forfaitaire tarief en de werkelijk gemaakte kosten, vormt evenwel geen bijzondere omstandigheid als bedoeld in artikel 2, lid 3, Bpb voor een hogere vergoeding (HR 13 mei 2016, ECLI:NL:HR:2016:833, r.o. 2.5). In het onderhavige geval is niet gebleken van bijzondere omstandigheden die tot een hogere vergoeding zouden moeten leiden. Het enkele feit dat eventueel in strijd met het Unierecht teveel belasting is geheven, is daartoe onvoldoende (HR 19 december 2014, ECLI:NL:HR:2014:3603, r.o. 2.4).

5.Incidenteel hoger beroep

5.1.

Het incidenteel hoger beroep van de Inspecteur is gericht op het toekennen van een schadevergoeding aan belanghebbende voor geleden immateriële schade vanwege het overschrijden van de redelijke termijn en tegen het toekennen van een proceskostenvergoeding van € 150 per zaak door de Rechtbank. De Inspecteur stelt zich daarbij op het standpunt dat de proceskostenvergoeding ten hoogste € 50 per zaak dient te bedragen.

5.2.

De Rechtbank heeft evenwel aan belanghebbende geen vergoeding voor proceskosten en evenmin voor geleden immateriële schade toegekend.

5.3.

Een hoger beroep moet niet-ontvankelijk worden verklaard als de indiener daarvan bij de aanwending van het rechtsmiddel geen belang heeft. Dat is het geval als het aanwenden van het rechtsmiddel, ongeacht de gronden waarop het steunt, die indiener niet in een betere positie kan brengen met betrekking tot het bestreden besluit en eventuele bijkomende (rechterlijke) beslissingen zoals die met betrekking tot proceskosten en griffierecht (vgl. HR 23 februari 2024, ECLI:NL:HR:2024:265, r.o. 4.2.1).

5.4.

De hiervoor onder 5.3. bedoelde situatie doet zich hier voor. Het incidenteel hoger beroep van de Inspecteur is niet-ontvankelijk.

6.Griffierecht en proceskosten

6.1.

Het hoger beroep van belanghebbende wordt gegrond verklaard. Aan belanghebbende dient het door haar bij de Rechtbank en het Hof betaalde griffierecht te worden vergoed.

6.2.

Voor zover belanghebbende wegens schending van het Unierecht aanspraak wenst te maken op een integrale vergoeding van de kosten ter zake van beroepsmatig verleende rechtsbijstand wordt dit door het Hof verworpen. In dit verband kan onder meer worden gewezen op de arresten HR 17 december 2004, ECLI:NL:HR:2004:AQ3810, HR 7 oktober 2005, ECLI:NL:HR:2005:AU3929, HR 19 december 2014, ECLI:NL:HR:2014:3603 en HR 13 mei 2016, ECLI:NL:HR:2016:833.

6.3.

Als uitgangspunt geldt dat belanghebbende recht heeft op een vergoeding van de proceskosten, berekend overeenkomstig de forfaitaire normen van het Bpb. Op grond van artikel 2, lid 3, Bpb, kan in bijzondere omstandigheden worden afgeweken van de forfaitaire bedragen van het Bpb, zelfs in het geval er wel sprake zou zijn van samenhangende zaken als bedoeld in artikel 3, lid 2, Bpb (HR 8 april 2011, ECLI:NL:HR:2011:BQ0415, r.o 3.4.1).

6.4.

Wanneer bij de bepaling van de omvang van de vergoeding onverkort voor elke individuele zaak wordt vastgehouden aan de forfaitaire bedragen zonder rekening te houden met de omstandigheid dat de gemachtigde van belanghebbende in duizenden soortgelijke zaken rechtsbijstand verleent, en in alle zaken, zij het steeds in wisselende combinaties, voornamelijk juridische geschilpunten aan de orde zijn gesteld, waarbij de gebezigde argumenten per geschil in belangrijke mate overeenkomen, zal dit naar het oordeel van het Hof leiden tot een vergoeding die de in redelijkheid gemaakte kosten ver overtreft. Daarom zal het Hof afwijken van de forfaitaire bedragen van het Bpb. De punten per proceshandeling spelen nu geen rol meer (vgl. HR 9 oktober 2015, ECLI:NL:HR:2015:2990). Het Hof zal ter zake van de kosten van beroepsmatig verleende rechtsbijstand voor de bezwaar- de beroepsfase en voor de hogerberoepsfase in totaal € 300 in aanmerking nemen.

7.Beslissing

Het Hof:

– verklaart het hoger beroep van belanghebbende gegrond,

– verklaart het incidenteel hoger beroep van de Inspecteur niet-ontvankelijk,

– vernietigt de uitspraak van de Rechtbank,

– vernietigt de uitspraken op bezwaar,

- veroordeelt de Inspecteur tot een vergoeding van rente tegen een percentage van 5,34 over de teruggave BPM van € 4.639, en tot een vergoeding van rente tegen een percentage van 5,53 over de teruggave BPM van € 877,

– veroordeelt de Inspecteur tot vergoeding aan belanghebbende van de door haar geleden immateriële schade ten bedrage van € 1.130 wegens overschrijding van de redelijke termijn in bezwaar,

– veroordeelt de Minister tot vergoeding aan belanghebbende van de door haar geleden immateriële schade ten bedrage van € 870 wegens overschrijding van de redelijke termijn in beroep,

– veroordeelt de Inspecteur tot vergoeding van wettelijke rente over de vergoeding van € 1.130 vanaf vier weken na de openbaarmaking van de uitspraak in hoger beroep (12 november 2024) tot aan de dag van algehele voldoening,

– veroordeelt de Minister tot vergoeding van wettelijke rente over de vergoeding van € 870 vanaf vier weken na de openbaarmaking van de uitspraak in hoger beroep (12 november 2024) tot aan de dag van algehele voldoening,

– veroordeelt de Inspecteur in de proceskosten aan de zijde van belanghebbende ter zake van het beroep en hoger beroep, vastgesteld op € 300,

– veroordeelt de Inspecteur tot vergoeding van wettelijke rente over de vergoeding van proceskosten vanaf vier weken na de openbaarmaking van de uitspraak van het Hof (12 november 2024) tot aan de dag van algehele voldoening,

– gelast dat de Inspecteur aan belanghebbende het door deze in beroep betaalde griffierecht van twee keer € 354 en in hoger beroep betaalde griffierecht van € 548 vergoedt, en

– veroordeelt de Inspecteur tot vergoeding van de wettelijke rente over de vergoeding van het door belanghebbende bij de Rechtbank en het Hof betaalde griffierecht vanaf vier weken na de openbaarmaking van deze uitspraak van het Hof (12 november 2024) tot aan de dag van algehele voldoening.

Deze uitspraak is gedaan door mr. M.G.J.M. van Kempen, voorzitter, mr. R. den Ouden en mr. A.J.H. van Suilen, in tegenwoordigheid van mr. E.D. Postema als griffier.

De beslissing is op 12 november 2024 in het openbaar uitgesproken.

De griffier, De voorzitter,

(E.D. Postema) (M.G.J.M. van Kempen)

Deze uitspraak is in Mijn Rechtspraak geplaatst. Indien u niet digitaal procedeert wordt een afschrift aangetekend per post verzonden.

Tegen deze uitspraak kunnen beide partijen binnen zes weken na de verzenddatum beroep in cassatie instellen bij
de Hoge Raad der Nederlanden via het webportaal van de Hoge Raad www.hogeraad.nl.

Bepaalde personen die niet worden vertegenwoordigd door een gemachtigde die beroepsmatig rechtsbijstand verleent, mogen per post beroep in cassatie instellen. Dit zijn natuurlijke personen en verenigingen waarvan de statuten niet zijn opgenomen in een notariële akte. Als zij geen gebruik willen maken van digitaal procederen kunnen deze personen het beroepschrift in cassatie sturen aan
de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), postbus 20303, 2500 EH Den Haag.Alle andere personen en gemachtigden die beroepsmatig rechtsbijstand verlenen, zijn in beginsel verplicht digitaal te procederen (zie
www.hogeraad.nl).

Bij het instellen van beroep in cassatie moet het volgende in acht worden genomen:

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak gevoegd;

2 - ( alleen bij procederen op papier) het beroepschrift moet ondertekend zijn;

3 - het beroepschrift moet ten minste het volgende vermelden:

a. de naam en het adres van de indiener;

b. de dagtekening;

c. een omschrijving van de uitspraak waartegen het beroep in cassatie is gericht;

d. de gronden van het beroep in cassatie.

Voor het instellen van beroep in cassatie is griffierecht verschuldigd. Na het instellen van beroep in cassatie ontvangt de indiener een nota griffierecht van de griffier van de Hoge Raad. In het cassatieberoepschrift kan de Hoge Raad verzocht worden om de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.