Uitspraak
RECHTBANK MIDDEN-NEDERLAND
Zittingsplaats Utrecht
Bestuursrecht
zaaknummer: UTR 23/2529
uitspraak van de enkelvoudige kamer van 16 februari 2024 in de zaak tussen
[eiser], uit [woonplaats], eiser
(gemachtigde: mr. N. Kose-Albayrak),
en
het college van burgemeester en wethouders van de gemeente Zeist
(gemachtigden: mr. M.S. Exler en mr. K. Suvaal).
Inleiding
In deze uitspraak beoordeelt de rechtbank het beroep van eiser tegen de afwijzing van zijn aanvraag voor urgentieverklaring voor woonruimte van eiser.
Het college heeft deze aanvraag met het besluit van 14 oktober 2022 afgewezen. Met het bestreden besluit van 7 maart 2023 op het bezwaar van eiser is het college bij de afwijzing van de aanvraag gebleven.
Het college heeft op het beroep gereageerd met een verweerschrift.
De rechtbank heeft het beroep van eiser op 30 januari 2024 op zitting behandeld. Hieraan hebben deelgenomen: eiser, mr. S. Kocak als waarnemer van de gemachtigde van eiser en de gemachtigden van het college.
Beoordeling door de rechtbank
5. Eiser heeft het college op 26 augustus 2023 verzocht om hem urgentie te verlenen omdat hij buiten zijn eigen schuld en toedoen in een dusdanige situatie verkeert dat hij binnen drie maanden andere woonruimte behoeft. Na een (fysieke) escalatie van een langdurig conflict met zijn moeder kan eiser sinds kort niet meer bij haar inwonen en verblijft hij nu tijdelijk bij vrienden en kennissen.
6. Verweerder heeft in het bestreden besluit overwogen dat eiser niet voldoet aan het vereiste uit de Huisvestingsverordening Regio Utrecht 2019 Gemeente Zeist (de Huisvestingsverordening) dat hij zelfstandige woonruimte achterlaat. Omdat eiser niet voldoet aan de voorwaarden wordt niet toegekomen aan een inhoudelijke beoordeling van de urgentie wegens dreigende dakloosheid. Ten slotte is volgens het college niet gebleken van een situatie waarbij sprake is van onredelijke hardheid. De hardheidsclausule wordt daarom niet toegepast.
7. Eiser voert aan dat het college op grond van de hardheidsclausule had moeten afzien van de voorwaarde dat hij zelfstandige woonruimte moet achterlaten. Volgens eiser is er in het bestreden besluit ten onrechte in zijn geheel geen beoordeling gemaakt van zijn persoonlijke omstandigheden. Eiser heeft een urgent huisvestingsprobleem. De dreigende dakloosheid in combinatie met de problemen met zijn moeder leiden tot geestelijke en psychische uitputting. Het besluit van verweerder is onevenredig in verhouding tot de met de Huisvestingsverordening te dienen doelen.
8. De rechtbank volgt eiser niet in zijn stelling dat het college de weigering om de hardheidsclausule toe te passen niet, dan wel onvoldoende, heeft gemotiveerd. Het college heeft uitgelegd dat de hardheidsclausule alleen wordt toegepast in zeer uitzonderlijke noodsituaties, waarbij gedacht moet worden aan levensbedreigende of daarmee vergelijkbare situaties. Het is vaste rechtspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (de Afdeling) dat dit beleid op zichzelf niet onredelijk is. [1] Hoewel uit de verklaringen van eiser blijkt dat zijn situatie niet makkelijk is, is de rechtbank met het college van oordeel dat zijn situatie niet zo schrijnend of uitzonderlijk is dat deze rechtvaardigt dat eiser in [woonplaats] met voorrang een sociale huurwoning moet worden aangeboden. Voor dit oordeel acht de rechtbank van belang dat eiser zijn gestelde (psychische) problemen op geen enkele wijze met stukken heeft onderbouwd. Dat eiser ná het bestreden besluit een auto-ongeluk heeft gehad en dat hij daardoor werkeloos is geraakt en een Ziektewetuitkering verkrijgt, zijn argumenten die het college niet bij zijn besluitvoering heeft kunnen betrekken. Bovendien is de rechtbank van oordeel dat het college in deze omstandigheden op zichzelf geen aanleiding heeft hoeven geven om het bestreden besluit te herzien. Het is immers niet gebleken dat de situatie van eiser nu levensbedreigend of daarmee vergelijkbaar is. De beroepsgrond slaagt niet.
9. Eiser stelt verder dat de Huisvestingsverordening in strijd is met de Huisvestingswet, de bedoelingen van de wetgever, het evenredigheidsbeginsel, artikel 8 van het Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM) en artikel 31 van het Europees Sociaal Handvest. Dit standpunt is door (het kantoor van) de gemachtigde van eiser al in heel veel zaken ingenomen en deze rechtbank, andere rechtbanken én de Afdeling hebben geoordeeld dat dit standpunt niet wordt gevolgd. [2] Op de zitting heeft de gemachtigde van eiser aangegeven dit standpunt desondanks te handhaven, omdat zij het oneens is met dit oordeel. De gemachtigde kon echter niet toelichten waarom zij het ermee oneens is. De rechtbank volgt daarom het standpunt van eiser ook nu niet en verwijst voor de onderbouwing daarvan naar deze eerdere uitspraken. De beroepsgronden slagen niet.
10. Ook het beroep van eiser op artikel 11 van het Internationaal Verdrag inzake Economische, Sociale en Culturele Rechten slaagt niet. Zoals de Afdeling heeft geoordeeld leent dat artikel zich niet voor rechtstreekse toetsing door de rechter, omdat deze bepaling naar haar inhoud niet een ieder verbindt. [3] Conclusie en gevolgen
11. Het beroep is ongegrond. Dat betekent dat eiser geen urgentie krijgt. Eiser krijgt daarom het griffierecht niet terug. Hij krijgt ook geen vergoeding van zijn proceskosten.
Beslissing
De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.
Deze uitspraak is uitgesproken in het openbaar op 16 februari 2024 door mr. J.H. Lange, rechter, in aanwezigheid van mr. B.L. Kosterman-Meijer, griffier.
griffier
rechter
Een afschrift van deze uitspraak is verzonden aan partijen op:
Informatie over hoger beroep
Een partij die het niet eens is met deze uitspraak, kan een hogerberoepschrift sturen naar de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State waarin wordt uitgelegd waarom deze partij het niet eens is met deze uitspraak. Het hogerberoepschrift moet worden ingediend binnen zes weken na de dag waarop deze uitspraak is verzonden. Kan de indiener de behandeling van het hoger beroep niet afwachten, omdat de zaak spoed heeft, dan kan de indiener de voorzieningenrechter van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State vragen om een voorlopige voorziening (een tijdelijke maatregel) te treffen.