Uitspraak
21.143 AKW
Datum uitspraak: 20 januari 2022
Centrale Raad van Beroep
Meervoudige kamer
Uitspraak op het hoger beroep tegen de uitspraak van de rechtbank Oost-Brabant van
24 november 2020, 20/647 (aangevallen uitspraak)
Partijen:
[appellante] te [woonplaats] (appellante)
de Raad van bestuur van de Sociale verzekeringsbank (Svb)
PROCESVERLOOP
Namens appellante heeft mr. E.C. Weijsenfeld, advocaat, hoger beroep ingesteld.
De Svb heeft een verweerschrift ingediend.
Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 18 november 2021. Appellante heeft zich laten vertegenwoordigen door mr. Weijsenfeld, die via beeldbellen aan de zitting heeft deelgenomen. De Svb heeft zich laten vertegenwoordigen door mr. A.F.L.B. Metz en door J.Y. van den Berg, die eveneens via beeldbellen aan de zitting heeft deelgenomen.
OVERWEGINGEN
1.1.
Appellante heeft de Georgische nationaliteit. Zij heeft tussen 1999 en 2003 in Nederland gewoond. In 2001 is zij getrouwd met een Nederlander. In 2003 is zij om familieredenen teruggegaan naar Georgië, waar zij ook heeft gewerkt. Haar echtgenoot is in 2010 naar Nederland teruggegaan. Op 20 januari 2019 is appellante met haar kinderen, [naam kind 1] (geboren op [geboortedatum kind 1] 2003) en [naam kind 2] (geboren [geboortedatum kind 2] 2007), die de Nederlandse nationaliteit hebben, naar Nederland gekomen. De kinderen gaan sinds maart 2019 naar school. Op [datum scheiding] 2019 is appellante van haar echtgenoot gescheiden. Appellante en de kinderen verbleven tussen 20 januari 2019 en medio juni 2019 bij een vriendin. Zij verbleven vanaf medio juni 2019 in de maatschappelijke (crisis)opvang in [woonplaats] en kregen sindsdien ook leefgeld. Sinds 30 augustus 2019 hebben appellante en de kinderen een eigen woning. Appellante is sinds mei 2019 ingeschreven in de basisregistratie personen (brp) en heeft sindsdien ook een zorgverzekering. Zij ontvangt met terugwerkende kracht vanaf 8 mei 2019 een uitkering op grond van de Participatiewet. Op 21 maart 2019 heeft appellante een verzoek om een verblijfsdocument EU/EER ingediend, waaruit blijkt dat zij een verblijfsrecht heeft op grond van artikel 20 van het VWEU [1] . De Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid (staatssecretaris) heeft dit document op 16 september 2019 aan appellante verstrekt.
1.2.
Appellante heeft op 1 augustus 2019 kinderbijslag op grond van de Algemene Kinderbijslagwet (AKW) aangevraagd. In het besluit van 20 september 2019 heeft de Svb kinderbijslag toegekend vanaf het vierde kwartaal van 2019 omdat de Immigratie- en Naturalisatiedienst (lees: staatssecretaris) appellante op 16 september 2019 een geldige verblijfstitel heeft verleend en uit onderzoek is gebleken dat appellante ingaande 1 oktober 2019 ingezetene van Nederland is.
1.3.
In het besluit van 16 januari 2020 (bestreden besluit) heeft de Svb het bezwaar tegen het besluit van 20 september 2019 ongegrond verklaard. Hieraan is ten grondslag gelegd dat appellante op de peildata van het tweede en derde kwartaal van 2019 weliswaar een afgeleid EU-verblijfsrecht had, maar dat zij op die peildata nog geen duurzame band van persoonlijke aard met Nederland had, zodat zij niet als ingezetene kon worden aangemerkt. Vanaf het vierde kwartaal van 2019 wordt appellante wel als ingezetene aangemerkt en heeft zij recht op kinderbijslag.
2. In de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. Hiertoe is overwogen dat appellante op de peildata van het tweede en derde kwartaal van 2019 nog geen duurzame band van persoonlijke aard met Nederland had. De rechtbank heeft hierbij van belang geacht dat appellante op die peildata pas enkele maanden in Nederland verbleef en dat zij geen duurzaam tot haar beschikking staande woonruimte had. De intentie van appellante om in Nederland te blijven, de zorg voor haar Nederlandse kinderen en de met terugwerkende kracht toegekende bijstandsuitkering heeft de rechtbank onvoldoende geacht voor het aannemen van een duurzame band van persoonlijke aard met Nederland. De rechtbank volgt de Svb in het standpunt dat de weging van de omstandigheden van het geval van appellante leidt tot het aannemen van een duurzame band met Nederland vanaf het vierde kwartaal van 2019. Verder heeft de rechtbank overwogen dat de situatie van appellante niet vergelijkbaar is met de situatie van een persoon die migreert tussen lidstaten van de Europese Unie, nu zij van buiten de EU afkomstig is. De uitleg van het begrip “woonplaats” op grond van het Unierecht is hier dan ook niet van toepassing.
3.1.
In hoger beroep heeft appellante aangevoerd dat zij in ieder geval vanaf het derde kwartaal van 2019 als ingezetene van Nederland moet worden aangemerkt. Het niet hebben van een eigen woning mag haar in haar visie niet tegengeworpen worden. Verder betaalde appellante loonbelasting, had zij een zorgverzekering en werd zij door de Belastingdienst als ingezetene aangemerkt. appellante vindt het onbegrijpelijk dat zij voor de Wet langdurige zorg (Wlz) wel als ingezetene wordt aangemerkt en voor de AKW niet. De rechtbank heeft volgens appellante de feiten en omstandigheden niet goed afgewogen. Volgens appellante hebben haar Nederlandse kinderen als Unieburgers het recht om vrij op te groeien in de Unie en hierbij is het noodzakelijk dat zij toegang hebben tot alle voorzieningen. Zolang zij geen volledige toegang tot voorzieningen hebben omdat zij dakloos zijn, wordt hun verblijf binnen de Unie onder het genot van fundamentele rechten niet gewaarborgd. Als gevolg van de weigering kinderbijslag te verstrekken, wordt ook kindgebonden budget geweigerd en komen de kinderen onder het bestaansminimum terecht. De belangen van de kinderen zoals neergelegd in het IVRK [2] zijn niet op transparante wijze meegewogen in de besluitvorming. De weigering om kinderbijslag toe te kennen komt dan ook in strijd met artikel 20 van het VWEU en het Handvest [3] .
3.2.
De Svb stelt zich op het standpunt dat het afgeleide verblijfsrecht van appellante niet in de weg staat aan toetsing aan nationale voorwaarden die zijn opgenomen in de AKW. Daarbij merkt de Svb nog op dat hetzelfde toetsingskader geldt voor mensen met de Nederlandse nationaliteit als voor EU-onderdanen.
4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.
4.1.
Tussen partijen is in geschil het recht op kinderbijslag over het tweede en derde kwartaal van 2019, waarbij de vraag voorligt of appellante op de peildata van deze kwartalen ingezetene van Nederland was.
Nationaalrechtelijk juridisch kader
4.2.
In artikel 6, eerste lid, aanhef en onder a, van de AKW is bepaald dat verzekerd krachtens die wet degene is die ingezetene is. Ingevolge artikel 2 van de AKW is ingezetene in de zin van die wet degene die in Nederland woont. Waar iemand woont, wordt op grond van artikel 3, eerste lid, van de AKW naar de omstandigheden beoordeeld.
4.3.
Volgens vaste rechtspraak komt het er bij de beoordeling van de omstandigheden van ingezetenschap op aan of deze van dien aard zijn, dat een duurzame band van persoonlijke aard bestaat tussen de betrokkene en Nederland. Verwezen wordt naar de arresten van de Hoge Raad van 21 januari 2011, ECLI:NL:HR:2011:BP1466 en 4 maart 2011, ECLI:NL:HR:2011:BP6285 en de uitspraak van de Raad van 17 augustus 2012, ECLI:NL:CRVB:2012:BX5908.
4.4.
De Raad heeft in zijn uitspraak van onder meer 3 maart 2017, ECLI:NL:CRVB:2017:877, geoordeeld dat voor het aannemen van ingezetenschap onvoldoende is dat de betrokkene de intentie had zich definitief in Nederland te vestigen. Voorts heeft de Raad in onder meer de uitspraak van 20 juni 2019, ECLI:NL:CRVB:2019:2182, geoordeeld dat het beschikken over een duurzaam tot beschikking staande woonruimte een van de omstandigheden is die van belang zijn bij de weging of sprake is van een duurzame band van persoonlijke aard tussen de betrokkene en Nederland. Ook de duur van het verblijf in Nederland is een omstandigheid die van belang is bij die beoordeling.
Duurzame band van persoonlijke aard met Nederland
4.5.1.
Appellante heeft van 1999 tot 2003 in Nederland gewoond. Zij heeft – naar eigen zeggen – vervolgens Nederland verlaten om voor zieke familieleden in Georgië te zorgen. Na haar vertrek uit Nederland in 2003 heeft appellante langdurig in Georgië gewoond met haar kinderen. Hierdoor is de voorheen bestaande band van persoonlijke aard tussen appellante en Nederland op enig moment na 2003 verbroken. Toen appellante in januari 2019 met haar kinderen naar Nederland terugkeerde, herleefde haar ingezetenschap niet onmiddellijk. Appellante kon na haar terugkeer pas als ingezetene van Nederland worden beschouwd op het moment dat zij weer een persoonlijke band van duurzame aard met Nederland had opgebouwd.
4.5.2.
Evenals de rechtbank is de Raad van oordeel dat de Svb appellante op de peildata van het tweede en derde kwartaal van 2019 terecht nog niet als ingezetene van Nederland heeft aangemerkt, omdat zij toen nog geen duurzame band van persoonlijke aard met Nederland had. De rechtbank heeft, in overeenstemming met de in 4.3 en 4.4 genoemde rechtspraak, alle relevante omstandigheden in onderlinge samenhang beschouwd. Terecht heeft de rechtbank van belang geacht dat appellante op die peildata nog maar een paar maanden in Nederland was en geen duurzaam tot haar beschikking staande woonruimte had. Zij verbleef immers tot medio juni 2019 bij een vriendin en is daarna opgevangen in de maatschappelijke (crisis)opvang. Het betoog van appellante, dat de Raad bij de beoordeling van het ingezetenschap te nadrukkelijk meeweegt of een betrokkene een duurzaam tot zijn of haar beschikking staande woonruimte heeft dan wel daaraan een onjuiste invulling geeft, is, in een vergelijkbare zaak waarbij de gemachtigde van appellante betrokken was, door de Hoge Raad bij arrest van 23 april 2021, ECLI:NL:HR:2021:661verworpen. De Raad volgt appellante dan ook niet in haar betoog dat de rechtspraak van de Raad op dit punt niet in overeenstemming zou zijn met de rechtspraak van de Hoge Raad.
4.5.3.
Ook de intentie van appellante om in Nederland te blijven was ten tijde in geding nog onvoldoende geobjectiveerd. Het feit dat de vader van de kinderen in Nederland woont en de kinderen met hem een goede band hebben, is onvoldoende om een duurzame band van persoonlijke aard aan te nemen tussen appellante en Nederland. Hierbij wordt van belang geacht dat appellante met de kinderen 16 jaar buiten Nederland heeft verbleven. Gelet op alle feiten en omstandigheden was op de peildata van het tweede en derde kwartaal van 2019 (nog) geen sprake van een duurzame band van persoonlijke aard met Nederland. Dat appellante met terugwerkende kracht vanaf 8 mei 2019 een bijstandsuitkering ontving, dat de kinderen vanaf maart 2019 naar school gaan, dat zij in mei 2019 is ingeschreven in de brp en dat zij sindsdien een zorgverzekeringspolis had, leidt niet tot een ander oordeel. Appellante was dus op de peildata van het tweede en derde kwartaal van 2019 niet verzekerd voor de AKW.
4.5.4.
Het feit dat op de bijstandsuitkering van appellante belasting is ingehouden, leidt ook niet tot een ander oordeel. Het betalen van belasting leidt niet tot verzekering voor de AKW (vergelijk de uitspraak van 22 april 2021, ECLI:NL:CRVB:2021:910 en de daarin genoemde rechtspraak).
4.5.5.
Voor zover appellante heeft willen betogen dat zij voor de uitleg van het begrip woonplaats moet worden gelijkgesteld met de persoon die migreert tussen lidstaten van de Europese Unie, verwijst de Raad naar eerdere rechtspraak waarin dit betoog is verworpen. Zie bijvoorbeeld de uitspraken van 12 maart 2020, ECLI:NL:CRVB:2020:652 en van 22 april 2021, ECLI:NL:CRVB:2021:910, overweging 4.6. Ook het door appellante genoemde OESOModelverdrag leidt niet tot een ander oordeel. De systematiek van dit verdrag is niet van toepassing op de nationale kring van verzekerden voor de volksverzekeringen [4] .
Zorgverzekering
4.6.1.
Appellante heeft aangevoerd dat zij op de peildatum van het derde kwartaal van 2019 beschikte over een zorgverzekering, dat alleen personen die verzekerd zijn voor de Wlz een zorgverzekering kunnen sluiten en dat – voor zover hier van belang – slechts de ingezetene van Nederland verzekerd is voor de Wlz. Dat appellante beschikte over een zorgverzekering betekent volgens haar dus dat zij ingezetene was van Nederland.
4.6.2.
De Svb heeft hier tegenin gebracht dat de Svb bij uitsluiting bevoegd is te besluiten over verzekeringsplicht ingevolge de Wlz en dat de Svb nooit heeft besloten dat appellante verzekerd was op grond van de Wlz. Dat zorgverzekeraars in de praktijk zonder voorafgaand besluit van de Svb een zorgverzekering aanbieden aan personen die zijn ingeschreven in de brp, mag niet aan de Svb worden tegengeworpen.
4.6.3.
De Raad is in 4.5.3 reeds tot de conclusie gekomen dat appellante op de peildata in geding niet voldeed aan de voorwaarden voor ingezetenschap van Nederland. De Raad vat het standpunt van appellante verder op als een beroep op het vertrouwensbeginsel. Appellante vindt kennelijk dat zij erop heeft mogen vertrouwen dat de Svb haar op de peildatum van het derde kwartaal van 2019 wél als ingezetene zou beschouwen, omdat de zorgverzekeraar dat ook heeft gedaan.
4.6.4.
Voor een geslaagd beroep op het vertrouwensbeginsel is in de eerste plaats vereist dat de betrokkene aannemelijk maakt dat van de zijde van de overheid toezeggingen of andere uitlatingen zijn gedaan of gedragingen zijn verricht waaruit de betrokkene in de gegeven omstandigheden redelijkerwijs kon en mocht afleiden of en, zo ja, hoe het bestuursorgaan in een concreet geval een bevoegdheid zou uitoefenen (zie de uitspraak van de Raad van 31 december 2019, ECLI:NL:CRVB:2019:4351). Zo’n toezegging of uitlating is in dit geval niet aannemelijk gemaakt. De Svb heeft terecht aangevoerd dat de Svb nooit een beslissing heeft genomen over de verzekering van appellante voor de Wlz. Uit het feit dat een zorgverzekeraar appellante, kennelijk zonder nader onderzoek, in de zorgverzekering heeft opgenomen, heeft appellante niet redelijkerwijs kunnen en mogen afleiden dat de Svb haar over het derde kwartaal van 2019 kinderbijslag zou toekennen.
IVRK; belangen van het kind
4.7.1.
In het kader van het beroep op de artikelen 3 en 27 van het IVRK, verwijst de Raad allereerst naar zijn uitspraak van 12 maart 2020 (ECLI:NL:CRVB:2020:662). Daarin is – voor zover relevant – overwogen dat onder meer de artikelen 3 en 27 van het IVRK niet meebrengen dat aan ouders die niet voldoen aan de voorwaarden voor kinderbijslag volgens de nationale wetgeving, de aanspraak op kinderbijslag niet zou mogen worden onthouden. Wel kan uit het IVRK worden afgeleid dat de staten het respect voor de ontwikkeling van het kind moeten waarborgen en dat bij alle maatregelen betreffende kinderen de belangen van het desbetreffende kind moeten worden betrokken. Uit het arrest M.A. vs Belgische staat, ECLI:EU:C:2021:197, r.o. 38, volgt dat het gaat om alle handelingen die kinderen direct of indirect raken. De bestuursrechter dient in dit verband te toetsen of het bestuursorgaan zich voldoende rekenschap heeft gegeven van de belangen van het kind en aldus bij de uitoefening van zijn bevoegdheden binnen de grenzen van het recht is gebleven.
4.7.2.
Naar het oordeel van de Raad kan niet worden gezegd dat de Svb zich bij zijn besluitvorming onvoldoende rekenschap heeft gegeven van de belangen van de kinderen van appellante. Hierbij is van belang geacht dat de kinderbijslag weliswaar een belangrijke bron van inkomsten is om ouders in de opvoeding en ontwikkeling van hun kinderen te ondersteunen, maar niet het karakter draagt van een laatste financieel vangnet. Als de ontwikkeling van de kinderen ernstig wordt bedreigd, moet een beroep worden gedaan op de noodvoorzieningen die in het Nederlandse stelsel beschikbaar zijn voor de eerste levensbehoeften en voor medisch noodzakelijke verzorging. Ook in het geval van appellante en haar kinderen is hierin voorzien.
Het recht op kinderbijslag in samenhang met artikel 20 van het VWEU
4.8.1.
Het is vaste rechtspraak van het Hof van Justitie van de Europese Unie (Hof) dat artikel 20 van het VWEU zich verzet tegen nationale maatregelen die afbreuk doen aan de nuttige werking van dat artikel omdat zij tot gevolg hebben dat de burger van de Unie het effectieve genot van de voornaamste aan zijn status ontleende rechten wordt ontzegd [5] . Maatstaf bij dit zogenoemde effectiviteitsbeginsel is of de uitoefening van de door het Unierecht toegekende rechten door de toepassing van nationale regels in de praktijk onmogelijk of uiterst moeilijk wordt gemaakt. Van een dergelijke situatie kan bijvoorbeeld sprake zijn als de burger van de Unie zijn recht om in de Unie te verblijven niet kan uitoefenen, omdat aan zijn ouder die derdelander is en van wie hij afhankelijk is, geen verblijfsrecht wordt toegekend.
4.8.2.
Op grond van deze rechtspraak ontleent appellante aan artikel 20 van het VWEU een van haar kinderen afgeleid verblijfsrecht en heeft zij rechtmatig verblijf als bedoeld in artikel 8, aanhef en onder e, van de Vreemdelingenwet 2000. Dit verblijfsrecht leidt er voor de toepassing van de AKW toe dat appellante op grond van artikel 6, tweede lid, van de AKW, niet kan worden uitgesloten van de verzekering.
4.8.3.
Om als verzekerde voor de AKW te worden aangemerkt, moet vervolgens nog worden voldaan aan een van de voorwaarden van artikel 6, eerste lid, van de AKW. In dit geval gaat het dan om de voorwaarde van het zijn van ingezetene van Nederland. Zoals hiervoor is overwogen, voldoet appellante op de peildata van het tweede en derde kwartaal van 2019 nog niet aan deze voorwaarde.
4.8.4.
Appellante heeft betoogd dat de weigering om haar kinderbijslag toe te kennen een dusdanige belemmering vormt voor het verblijf van haar kinderen binnen de Unie dat hierdoor aan de nuttige werking van artikel 20 van het VWEU, bezien in het licht van het Handvest, afbreuk wordt gedaan. Volgens de Raad is dat echter niet het geval. Hierbij is het volgende van belang geacht.
4.8.5.
Gesteld noch gebleken is dat de kinderen van appellante door de weigering om kinderbijslag toe te kennen niet in de Unie kunnen verblijven. Ook overigens ziet de Raad niet in dat door de weigering van kinderbijslag de uitoefening van de door de kinderen aan het Unierecht ontleende rechten in de praktijk onmogelijk of uiterst moeilijk wordt gemaakt. In dit verband verwijst de Raad nog naar het arrest van de Hoge Raad van 14 februari 2014 [6] , waarin de Hoge Raad heeft overwogen dat de weigering om kinderbijslag toe te kennen op zichzelf geen maatregel vormt die tot gevolg heeft dat het kind gedwongen wordt Nederland of de Unie te verlaten, en dat deze weigering daarom geen inbreuk maakt op artikel 20 van het VWEU.
4.8.6.
Ook overigens valt naar het oordeel van de Raad uit de rechtspraak van het Hof niet op te maken dat een recht op kinderbijslag deel uit moet maken van de door artikel 20 van het VWEU gewaarborgde rechten. Appellante heeft zich in dit verband in de eerste plaats beroepen op het arrest Chavez-Vilchez e.a. De aan dit arrest ten grondslag liggende gedingen hadden weliswaar betrekking op een mogelijk recht op kinderbijslag of bijstand, maar zowel de vraagstelling van de Raad als de overwegingen en het oordeel van het Hof betreffen uitsluitend het verblijfsrecht van de derdelander-ouder. Over andere voorwaarden in de nationale wetgeving voor het recht op uitkering, zoals de voorwaarde van ingezetenschap, heeft de Raad geen vragen gesteld en heeft het Hof zich niet uitgelaten. Uit dit arrest kan dus niet de door appellante voorgestane conclusie worden getrokken.
4.8.7.
In het door appellante aangehaalde arrest Ruiz Zambrano [7] heeft het Hof bij de toetsing aan artikel 20 van het VWEU naast een verblijfsrecht van de derdelander-ouder ook van belang geacht dat deze ouder een werkvergunning zou krijgen om zijn gezin te onderhouden. In zoverre heeft het Hof het recht van de derdelander-ouder om te werken en geld te verdienen voor het gezin gekoppeld aan de rechten van het kind om zijn aan het Unierecht ontleende rechten uit te oefenen. Hieruit leidt de Raad echter niet af dat hetzelfde geldt voor een recht op uitkering. De Raad verwijst nogmaals naar het arrest van de Hoge Raad van 14 februari 2014. Opgemerkt wordt nog dat appellante al vanaf de aanvraag om een EUverblijfsrecht het recht heeft om in Nederland te werken, zodat ook in zoverre aan de rechtspraak van het Hof is voldaan.
4.8.8.
Het beroep dat appellante op het arrest Eind [8] heeft gedaan, kan de Raad niet plaatsen. Dit arrest heeft betrekking op gezinshereniging. Appellante heeft een verblijfsrecht om bij haar kinderen in Nederland te verblijven en kan met haar kinderen in gezinsverband leven. Van een belemmering die het verblijfsrecht binnen de Unie van haar kinderen aantasten, is geen sprake. Om die reden wordt ook het beroep op het unierechtelijk evenredigheidsbeginsel verworpen.
Betekenis van het Handvest
4.9.1.
Bij de toekenning van het verblijfsrecht op grond van artikel 20 van het VWEU heeft Nederland uitvoering gegeven aan bepalingen van het VWEU inzake aan het burgerschap van de Unie verbonden rechten en moeten de bepalingen van het Handvest in acht worden genomen. Zoals hiervoor overwogen valt uit de rechtspraak van het Hof niet af te leiden dat het recht op kinderbijslag gekoppeld is aan de aan het Unieburgerschap verbonden rechten en komt de weigering om kinderbijslag toe te kennen niet in strijd met artikel 20 van het VWEU. Dit neemt niet weg dat uit rechtspraak van het Hof [9] voortvloeit dat de Unieburger, zeker als die zich in een kwetsbare positie bevindt, onder waardige omstandigheden binnen de Unie moet kunnen leven. De weigering van een uitkering mag er niet toe leiden dat de Unieburger wordt blootgesteld aan een concreet en reëel risico op schending van zijn grondrechten, zoals verankerd in de artikelen 1, 7 en 24 van het Handvest.
4.9.2.
Naar het oordeel van de Raad leidt de weigering van kinderbijslag over het tweede en derde kwartaal van 2019 er niet toe dat de kinderen van appellante geen menswaardig bestaan konden leiden en dat hun grondrechten zijn geschonden. Appellante en de kinderen logeerden eerst bij een vrienden, werden later in de crisisopvang opgevangen en kregen geld om van te leven. Weliswaar kan een recht op kinderbijslag leiden tot een recht op kindgebonden budget en alleenstaande ouderkop en dus tot een substantieel bedrag per maand, maar deze gezinsbijslagen zijn geen basisvoorzieningen of laatste financieel vangnet die noodzakelijk zijn voor het leiden van een menswaardig bestaan. De Raad tekent hierbij aan dat appellante met ingang van het vierde kwartaal van 2019 als ingezetene van Nederland is aangemerkt en zij vanaf dat moment aanspraak kon maken op deze gezinsbijslagen.
Conclusie
4.10.
Uit 4.1 tot en met 4.9.2 volgt dat het hoger beroep niet slaagt en dat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.
5. Voor een veroordeling in de proceskosten bestaat geen aanleiding.
BESLISSING
De Centrale Raad van Beroep bevestigt de aangevallen uitspraak.
Deze uitspraak is gedaan door M.A.H. van Dalen-van Bekkum als voorzitter en A. van Gijzen en M. Wolfrat als leden, in tegenwoordigheid van R. van Doorn als griffier. De beslissing is uitgesproken in het openbaar op 20 januari 2022.
(getekend) M.A.H. van Dalen-van Bekkum
(getekend) R. van Doorn
Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de datum van verzending beroep in cassatie instellen bij de Hoge Raad der Nederlanden (Postbus 20303, 2500 EH Den Haag) ter zake van schending of verkeerde toepassing van bepalingen over het begrip ingezetene.