Uitspraak
201803884/1/V3.
Datum uitspraak: 29 maart 2019
AFDELING
BESTUURSRECHTSPRAAK
Uitspraak met toepassing van artikel 8:54, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: de Awb) op het hoger beroep van:
de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid,
appellant,
tegen de uitspraak van de rechtbank Den Haag, zittingsplaats Amsterdam, van 12 april 2018 in zaak nr. 15/14125 in het geding tussen:
[de vreemdeling]
en
de staatssecretaris.
Procesverloop
Bij besluit van 6 mei 2015 heeft de staatssecretaris een aanvraag van de vreemdeling om krachtens artikel 64 van de Vreemdelingenwet 2000 te bepalen dat haar uitzetting achterwege blijft afgewezen.
Bij besluit van 22 juli 2015 heeft de staatssecretaris het daartegen door de vreemdeling gemaakte bezwaar ongegrond verklaard.
Bij uitspraak van 12 april 2018 heeft de rechtbank het daartegen door de vreemdeling ingestelde beroep gegrond verklaard, dat besluit vernietigd en bepaald dat de staatssecretaris een nieuw besluit op het gemaakte bezwaar neemt met inachtneming van de uitspraak.
Tegen deze uitspraak heeft de staatssecretaris hoger beroep ingesteld.
De vreemdeling, vertegenwoordigd door mr. G.P. Dayala, advocaat te Amsterdam, heeft een schriftelijke uiteenzetting gegeven.
Vervolgens is het onderzoek gesloten.
Overwegingen
Aangevallen uitspraak
1. De rechtbank heeft overwogen dat het voor de vreemdeling noodzakelijke medicijn Quetiapine (hierna: het medicijn) volgens de nota van het Bureau Medische Advisering (hierna: het BMA) van 19 januari 2016 exclusief verkrijgbaar is bij een private apotheek in Mohammedia te Marokko. Volgens de rechtbank moet ervan worden uitgegaan dat dit betekenis heeft voor de verkrijgbaarheid en met name de prijs van het medicijn. Daarbij heeft de rechtbank betrokken de brief van 7 april 2017 van de behandelend psychiater van de vreemdeling (hierna: de brief). Daarom valt het volgens de rechtbank zeer te betwijfelen of de vreemdeling toegang heeft tot de voor haar medisch noodzakelijke behandeling in Marokko en moet de staatssecretaris, gelet op het arrest van het EHRM van 13 december 2016 in de zaak Paposhvili tegen België, ECLI:CE:ECHR:2016:1213JUD004173810, die twijfel wegnemen door nader onderzoek te doen naar de kosten van het medicijn, waarbij hij ook moet toelichten wat de exclusieve verkrijgbaarheid van het medicijn bij een private apotheek voor de vreemdeling betekent.
Grieven
2. De grieven, in onderlinge samenhang bezien, zijn gericht tegen de onder 1 weergegeven overwegingen. De staatssecretaris voert aan dat de rechtbank een verkeerde uitleg heeft gegeven aan het arrest Paposhvili. In dat verband voert hij onder meer aan dat het aan de vreemdeling is om aan te tonen wat de kosten van het medicijn in Marokko zijn en dat zij dat niet heeft gedaan met de enkele stelling dat het medicijn verkrijgbaar is bij een private apotheek.
Beoordeling
3. Tussen partijen is niet in geschil dat de vreemdeling voor haar medische klachten een geschikte medische behandeling en toegang tot die behandeling nodig heeft om te voorkomen dat haar uitzetting in strijd zal zijn met artikel 3 van het EVRM. Volgens het BMA-advies van 24 april 2015 en de BMA-nota's van 19 januari 2016 en 14 april 2017 is die behandeling aanwezig in Mohammedia, Marokko.
3.1. In het arrest Paposhvili heeft het EHRM als volgt overwogen:
"183. The Court considers that the "other very exceptional cases" within the meaning of the judgment in N. v. the United Kingdom (§ 43) which may raise an issue under Article 3 should be understood to refer to situations involving the removal of a seriously ill person in which substantial grounds have been shown for believing that he or she, although not at imminent risk of dying, would face a real risk, on account of the absence of appropriate treatment in the receiving country or the lack of access to such treatment, of being exposed to a serious, rapid and irreversible decline in his or her state of health resulting in intense suffering or to a significant reduction in life expectancy. The Court points out that these situations correspond to a high threshold for the application of Article 3 of the Convention in cases concerning the removal of aliens suffering from serious illness.
[…]
186. In the context of these procedures, it is for the applicants to adduce evidence capable of demonstrating that there are substantial grounds for believing that, if the measure complained of were to be implemented, they would be exposed to a real risk of being subjected to treatment contrary to Article 3 (see Saadi, cited above, § 129, and F.G. v. Sweden, cited above, § 120). In this connection it should be observed that a certain degree of speculation is inherent in the preventive purpose of Article 3 and that it is not a matter of requiring the persons concerned to provide clear proof of their claim that they would be exposed to proscribed treatment (see, in particular, Trabelsi v. Belgium, no. 140/10, § 130, ECHR 2014 (extracts))."
3.2. Zoals volgt uit de uitspraak van 28 september 2017, ECLI:NL:RVS:2017:2629, heeft de Afdeling uit punt 183 van het arrest Paposhvili afgeleid dat het EHRM heeft benadrukt dat de drempel voor een beroep op artikel 3 van het EVRM in zaken die gaan over het uitzetten van ernstig zieke vreemdelingen, onverminderd hoog blijft. Uit punt 186 van het arrest Paposhvili heeft de Afdeling afgeleid dat het aan een vreemdeling is om aannemelijk te maken dat hij op grond van zijn slechte gezondheidstoestand een reëel risico in de zin van artikel 3 van het EVRM loopt en dat het, eerst als die vreemdeling dit bewijs, mede in relatie tot de feitelijke toegankelijkheid tot de voor hem noodzakelijke medische behandeling, heeft geleverd, aan de nationale autoriteiten van de uitzettende staat is om de twijfel over een mogelijke schending van artikel 3 van het EVRM weg te nemen. Dit betekent dat de vreemdeling moet aantonen wat de kosten van de voor hem noodzakelijke behandeling in het land van herkomst zijn. Verder moet de vreemdeling, als hij stelt dat deze behandeling om financiële of andere redenen voor hem feitelijk niet toegankelijk is, dat aannemelijk maken.
3.3. In de brief is niet ingegaan op de daadwerkelijke kosten van het medicijn. De staatssecretaris voert terecht aan dat de vreemdeling met de brief en de enkele stelling dat het medicijn slechts verkrijgbaar is bij een private apotheek, niet heeft aangetoond wat de daadwerkelijke kosten zijn van de volgens het BMA in Mohammedia aanwezige behandeling. Alleen al daarom slaagt de grief.
Conclusie
4. Het hoger beroep is kennelijk gegrond. De aangevallen uitspraak moet worden vernietigd. De Afdeling zal de zaak met toepassing van artikel 8:115, eerste lid, aanhef en onder b, van de Awb terugwijzen naar de rechtbank om door haar te worden behandeld en beslist met inachtneming van hetgeen hiervoor is overwogen.
5. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.
Beslissing
De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State:
I. verklaart het hoger beroep gegrond;
II. vernietigt de uitspraak van de rechtbank Den Haag, zittingsplaats Amsterdam, van 12 april 2018 in zaak nr. 15/14125;
III. wijst de zaak naar de rechtbank terug.
Aldus vastgesteld door mr. J.J. van Eck, voorzitter, en mr. E. Steendijk en mr. G. van der Wiel, leden, in tegenwoordigheid van mr. T. van Goeverden-Clarenbeek, griffier.
w.g. Van Eck w.g. Van Goeverden-Clarenbeek
voorzitter griffier
Uitgesproken in het openbaar op 29 maart 2019
154-839.