ECLI:NL:RBNNE:2019:5230

Uitspraak

RECHTBANK NOORD-NEDERLAND

Zittingsplaats Groningen

Bestuursrecht

zaaknummer: LEE 16/4794

uitspraak van de meervoudige belastingkamer van 19 december 2019 in de zaak tussen

[eiser] , te [woonplaats] , eiser

(gemachtigde: [gemachtigde eiser] ),

de inspecteur van de Belastingdienst/kantoor Eindhoven, verweerder

(gemachtigde: [gemachtigde verweerder] ).

Als derde-partij heeft aan het geding deelgenomen:
de Minister voor Rechtsbescherming(de Minister).

Procesverloop

Verweerder heeft voor het jaar 2014 met dagtekening 20 juli 2016 aan eiser een aanslag opgelegd in de inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen (IB/PVV) berekend naar uitsluitend een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 34.232. Tegelijk met dit besluit heeft verweerder bij beschikking een bedrag van € 211 aan belastingrente in rekening gebracht.

Bij uitspraak op bezwaar van 18 november 2016 heeft verweerder het bezwaar van eiser ongegrond verklaard.

Eiser heeft tegen de uitspraak op bezwaar beroep ingesteld.

Verweerder heeft een verweerschrift ingediend.

Eiser en verweerder hebben vóór de zitting nadere stukken ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 21 maart 2019. Eiser is verschenen, bijgestaan door zijn gemachtigde. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door zijn gemachtigde, bijgestaan door zijn collega’s [bijstand 1] en [bijstand 2] en [bijstand 3] van de Sociale Verzekeringsbank (Svb). Vervolgens is het onderzoek gesloten.

De rechtbank heeft in de tussenuitspraak van 18 april 2019 (de tussenuitspraak) het onderzoek heropend, het vooronderzoek hervat en bepaald dat de verdere behandeling zal worden aangehouden totdat partijen de rechtbank het nieuw te nemen besluit op bezwaar van de Svb hebben verstrekt. De rechtbank heeft partijen daarbij opgedragen haar, uiterlijk binnen vier weken nadat de Svb dit nieuwe besluit heeft genomen, te informeren over de vervolgstappen die door partijen zullen worden genomen.

Eiser heeft de rechtbank op 7 mei 2019 het nieuwe besluit op bezwaar van de Svb van 3 mei 2019 toegezonden, en daarbij aangegeven dat hij een nadere zitting niet nodig acht. Verweerder heeft bij brief van 25 juni 2019 zijn standpunten weergegeven en aangegeven dat ook hij een nieuwe zitting niet nodig acht. Eiser heeft bij brief van 10 juli 2019 laten weten dat overleg met verweerder niet tot een oplossing heeft geleid en heeft de rechtbank verzocht uitspraak te doen.

De rechtbank heeft partijen bij brief van 6 augustus 2019 geïnformeerd dat zonder nadere zitting uitspraak zal worden gedaan. Het onderzoek ter zitting is vervolgens op 9 oktober 2019 gesloten.

Overwegingen

Feiten

1. De rechtbank neemt de volgende, door partijen niet betwiste, feiten als vaststaand aan.

1.1.

Eiser heeft de Nederlandse nationaliteit en woonde het gehele jaar 2014 in Nederland.

1.2.

Eiser was van 1 januari 2014 tot en met 30 april 2014 in dienstbetrekking werkzaam voor [werkgever 1] , gevestigd te Cyprus ( [werkgever 1] ). Eiser was van 1 mei 2014 tot en met 13 augustus 2014 in dienstbetrekking werkzaam voor [werkgever 2] te Liechtenstein ( [werkgever 2] ) en van 22 augustus 2014 tot en met 31 december 2014 bij [werkgever 3] te [woonplaats] .

1.3.

Eiser heeft zijn werkzaamheden gedurende het gehele jaar 2014 uitgevoerd op het binnenvaartschip [naam schip] dat hoofdzakelijk heeft gevaren in het stroomgebied van de Rijn.

1.4.

Eiser heeft aangifte IB/PVV voor het jaar 2014 gedaan naar uitsluitend een belastbaar inkomen van € 34.232. In deze aangifte heeft eiser aangegeven dat hij van 22 augustus tot en met 31 december 2014 verplicht verzekerd is voor de Nederlandse volksverzekeringen.

1.5.

Verweerder heeft met dagtekening 20 juli 2016 een aanslag IB/PVV 2014 opgelegd naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 34.232 en een premie-inkomen van € 34.232, uitgaande van verzekeringsplicht in Nederland voor geheel 2014.

1.6.

De Svb heeft bij besluit van 24 juni 2014 een A1-verklaring afgegeven. De verklaring strekt ertoe dat ten aanzien van het dienstverband tussen eiser en [werkgever 1] de Nederlandse sociale zekerheidswetgeving van toepassing is voor de periode 1 januari 2013 tot en met 31 december 2014.

1.7.

Door de bevoegde autoriteit in Liechtenstein is een A1-verklaring afgegeven die ertoe strekt dat ten aanzien van het dienstverband tussen eiser en [werkgever 2] de Liechtensteinse sociale zekerheidswetgeving van toepassing is voor de periode 1 mei 2014 tot en met 22 augustus 2014.

1.8.

[werkgever 1] heeft bezwaar en beroep ingesteld tegen de bij 1.6 vermelde A1- verklaring. Bij uitspraak van 30 maart 2016 (ECLI:NL:RBNNE:2016:1598), heeft de rechtbank Noord-Nederland het beroep gegrond verklaard, het bestreden besluit vernietigd en de Svb opgedragen een nieuw besluit op bezwaar te nemen. De Centrale Raad van Beroep heeft op 29 december 2017 (ECLI:NL:CRVB:2017:4469) in hoger beroep de uitspraak van de rechtbank Noord-Nederland bevestigd.

1.9.

Op 20 maart 2018 heeft de Svb een nieuw besluit op bezwaar genomen inzake de Nederlandse verzekeringsplicht van eiser. Daarbij is een nieuwe A1-verklaring afgegeven waarin wordt vastgesteld dat de Nederlandse sociale zekerheidswetgeving van toepassing is voor de periode 1 januari 2013 tot en met 30 april 2014. Tegen dit besluit is door [werkgever 1] beroep ingesteld.

1.10.

De Centrale Raad van Beroep heeft in zijn uitspraak van 28 februari 2019 (ECLI:NL:CRVB:2019:852, gerectificeerd bij uitspraak van 22 augustus 2019, zie ECLI:NL:CRVB:2019:2797 voor de gerectificeerde tekst) ) geoordeeld dat de Svb niet op toereikende gronden heeft aangenomen dat opvarenden van het binnenvaart [naam schip] , zoals eiser in 2014, een substantieel gedeelte van hun werkzaamheden verrichtten in hun woonstaat Nederland. De Centrale Raad van Beroep heeft de uitspraak op bezwaar van 20 maart 2018 vernietigd en bepaald dat de Svb, met inachtneming van de uitspraak van 28 februari 2019, een nieuw besluit op bezwaar dient te nemen.

1.11.

De Svb heeft met dagtekening 3 mei 2019 aan eiser een nieuw besluit op bezwaar afgegeven. In dit besluit staat – voor zover hier van belang – het volgende:

“De SVB verklaart het bezwaar gegrond. De SVB trekt de beslissing op bezwaar van 20 maart 2018 en de A1-verklaring van 20 maart 2018 in. In de plaats daarvan beslist de SVB als volgt.

Op grond van artikel 16, tweede en derde lid, van Verordening (EG) 987/2009 acht de SVB over de periode van 1 januari 2013 tot en met 30 april 2014 de Cypriotische socialeverzekeringswetgeving op u van toepassing.”

1.12.

Verweerder heeft in de bij het procesverloop vermelde brief van 25 juni 2019 – voor zover hier van belang – het volgende vermeld:

“
Gemachtigde van belanghebbende is uitgenodigd voor een gesprek. Dit gesprek heeft op 11 juni 2019 plaatsgevonden

(….)

Tijdens het gesprek heb ik belanghebbende kenbaar gemaakt dat de nieuwe beslissing van de SVB, te weten dat op belanghebbende gedurende de periode 01 januari 2013 tot en met 3- april 2014 de Cypriotische sociale zekerheidswetgeving van toepassing is, mij aanleiding heeft gegeven om de aanslagen IB/PVV 2013 en IB/PVV 2014 ambtshalve te herzien. Met dagtekening 14 juni 2019 zijn de aanslagen IB/PVV 2013 en IB/PVV 2014 herzien, waarbij ik belanghebbende premievrijstelling verleen voor het gehele jaar. In verband met de bijstelling van het inkomen uit werk en woning heeft een tweede vermindering plaatsgevonden van de aanslag IB/PVV 2014. Deze vermindering is gedagtekend 27 juni 2019.

(…)

Uit het gesprek met de gemachtigde van belanghebbende begrijp ik dat daarmee het geschilpunt voor wat betreft de premies volksverzekeringen is komen te vervallen.”

1.13.

Bij verminderingsbeschikking van 14 juni 2019 heeft verweerder de aanslag IB/PVV 2014 verminderd met € 5.194. Verweerder heeft bij het vaststellen van deze beschikking het belastbaar inkomen uit werk en woning gehandhaafd op € 34.232. Het premie-inkomen is daarbij vastgesteld op € 10.429, uitgaande van verzekeringsplicht over de periode 23 augustus 2014 tot en met 31 december 2014. Het bedrag van de belastingrente is verminderd met € 16. Bij beschikking van 27 juni 2019 heeft verweerder de aanslag IB/PVV 2014 verder verminderd met € 635. Verweerder heeft bij het vaststellen van deze beschikking het premie-inkomen zoals vastgesteld bij de beschikking van 14 juni 2019 gehandhaafd en het belastbaar inkomen uit werk en woning nader vastgesteld op € 30.988. Het bedrag van de belastingrente is verminderd met € 38.

Geschil en beoordeling

2. De rechtbank heeft in de tussenuitspraak als volgt geoordeeld:

“1. Ter zitting heeft verweerder verklaard dat de A1-verklaring die is afgegeven door de Liechtensteinse autoriteiten voor de periode 1 mei tot en met 22 augustus 2014 zal worden gerespecteerd. Dat betekent dat over deze periode geen premieplicht voor de volksverzekeringen in Nederland bestaat. Verder is ter zitting door partijen eenparig verklaard dat er nog (aanvullende) aftrek van buitenlandse sociale verzekeringspremies moet plaatsvinden tot een bedrag van € 3.244. Dat laatste betekent dat het belastbaar inkomen uit werk en woning in ieder geval moet worden verminderd naar € 30.988. Rekening houdend met het in Liechtenstein verdiende belastbare inkomen over de periode 1 mei tot en met 22 augustus 2014 van € 11.118 moet het herleide premie-inkomen daarom in ieder geval worden verlaagd naar € 19.870.

2. Wat qua inhoudelijk geschil dan overblijft, is de vraag of eiser over de periode 1 januari tot en met 30 april 2014 premieplichtig was in Nederland. Daarnaast heeft eiser ten aanzien van de proceskosten primair verzocht om vergoeding van de werkelijke proceskosten en subsidiair om vergoeding van proceskosten op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht, en om (immateriële) schadevergoeding. Ter zitting heeft eiser bevestigd dat er geen andere beroepsgronden (meer) zijn.

3.
Eiser beantwoordt deze vraag ontkennend, verweerder bevestigend.

Vooraf: omtrent de ontvankelijkheid van het bezwaar

4.
De rechtbank ziet zich allereerst voor de vraag gesteld of het bezwaar terecht ontvankelijk is geacht.

5.
Ingevolge de artikelen 6:7 en 6:9 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) juncto artikel 22j van de Algemene wet inzake rijksbelastingen, bedraagt de termijn voor het indienen van een bezwaarschrift zes weken en vangt deze termijn aan met ingang van de dag na die van de dagtekening van het aanslagbiljet, tenzij de dag van de dagtekening gelegen is vóór de dag van de bekendmaking.

6.
Ingevolge artikel 6:9 van de Awb is een bezwaarschrift tijdig ingediend indien het voor het einde van de termijn is ontvangen, dan wel indien het voor het einde van de termijn ter post is bezorgd, mits het niet later dan een week na afloop van de termijn is ontvangen.

7.
De aanslag is opgelegd met dagtekening 20 juli 2016. Dat betekent dat de bezwaartermijn op 31 augustus 2016 is geëindigd. De datum van ontvangst door verweerder is 1 september 2016. Uit de stukken blijkt dat de verzending per post tijdig heeft plaatsgevonden (de dagtekening van het bezwaarschrift is 17 augustus 2016), hetgeen ter zitting door partijen is bevestigd. Omdat het bezwaarschrift niet later dan een week na afloop van de termijn is ontvangen, is het bezwaar terecht ontvankelijk geacht.

Beoordeling

8.
De rechtbank stelt vast dat de Centrale Raad van Beroep (CRVB) in zijn uitspraak van 28 februari 2019 (ECLI:NL:CRVB:2019:852) de uitspraak op bezwaar van 20 maart 2018 inzake de A1-verklaring die de Svb aan eiser heeft afgegeven, heeft vernietigd. De CRVB heeft daarbij bepaald dat de Svb, met inachtneming van de uitspraak van 28 februari 2019, een nieuw besluit dient te nemen op het bezwaar waarop is beslist bij het vernietigde besluit. In de op 28 februari 2019 vernietigde uitspraak op bezwaar van 20 maart 2018 had de Svb beslist dat ten aanzien van eiser in de periode 1 januari 2013 tot en met 30 april 2014 de Nederlandse socialezekerheidswetgeving toepasselijk was. Tegelijk met die beslissing had de Svb een (nieuwe) A1-verklaring met die strekking aan eiser afgegeven.

9.
In het arrest van de Hoge Raad van 5 oktober 2018 (ECLI:NL:HR:2018:1725) is het volgende overwogen:

“5.5.3 Evenzo staat de omstandigheid dat een A1-verklaring nog niet onherroepelijk vaststaat er niet aan in de weg dat de belastingrechter uitspraak doet in een geschil over de heffing van de desbetreffende premie. Wel kan die omstandigheid de belastingrechter aanleiding geven om gebruik te maken van zijn bevoegdheid de (verdere) behandeling van de zaak aan te houden, waarvoor met name grond zal bestaan indien tegen de verklaring over de toepasselijke wetgeving een rechtsmiddel is aangewend en te verwachten valt dat de verklaring niet (ongewijzigd) in stand zal blijven.”.

10.
De rechtbank is van oordeel dat, gelet op het hiervoor onder 8 en 9 overwogene, grond bestaat om de verdere behandeling van de zaak aan te houden. De rechtbank wijst in het bijzonder op rechtsoverwegingen 4.2.5.2, 4.3.2.2, 4.3.2.3 en 4.3.2.4 van de uitspraak van de CRVB van 28 februari 2019 (ECLI:NL:CRVB:2019:852), die - voor zover relevant - als volgt luiden:

“ 4.2.5.2. De Raad onderschrijft (…) de onder 4.2.5.1 aangehaalde overweging van de Svb. Daartoe wordt (…) in aanmerking genomen dat het Unierecht niet voorziet in een absolute 25%-maatstaf voor de toepassing van artikel 13, eerste lid, van Vo. 883/2004. Dit impliceert dat de Svb bij de toepassing van artikel 13, eerste lid, van Vo. 883/2004 de situatie van werknemers in beginsel in zijn geheel moet beoordelen aan de hand van de door de betrokken werknemers en hun werkgevers gepresenteerde, dan wel anderszins bekende relevant te achten feiten en omstandigheden, indien een werknemer rond 25% werkzaam is in zijn woonstaat. De Raad acht het aanvaardbaar dat de Svb ten aanzien van werknemers in de binnenvaart uitgaat van een bandbreedte van 5 procentpunten. Indien een werknemer echter aantoonbaar minder dan 20% werkzaam is in zijn woonstaat, moet, bijzondere gevallen daargelaten, worden aangenomen dat betrokkene niet substantieel in zijn woonstaat werkt. Een andere benaderingswijze zou met zich brengen dat het in artikel 14, achtste lid, van Vo. 987/2009 opgenomen indicatieve criterium van 25% materieel inhoudsloos wordt.

(…)

4.3.2.2. Uit punt 4.2.5.2 volgt dat een werknemer die minder dan 25% in de lidstaat van zijn woonplaats werkt, toch geacht mag worden een substantieel gedeelte van zijn werkzaamheden te verrichten in zijn woonstaat indien er voldoende overige omstandigheden zijn die daarop duiden. Naarmate een werknemer minder werkt in de lidstaat van zijn woonplaats, zullen hiervoor meer of zwaarwegender overige omstandigheden aannemelijk moeten zijn. De werknemer die over een voldoende lang tijdvak heeft aangetoond minder dan 20% in zijn woonstaat te werken, moet, bijzondere gevallen daargelaten, bij voor het overige gelijk blijvende omstandigheden worden geacht minder dan een substantieel gedeelte van zijn werkzaamheden in de woonstaat te verrichten.

4.3.2.3 Naar het oordeel van de Raad heeft de Svb bij de bestreden besluiten die betrekking hebben op de verzekeringspositie van de opvarenden van de [naam schip] , niet op toereikende gronden aangenomen dat betrokkenen een substantieel gedeelte van hun werkzaamheden verrichtten in hun woonstaat Nederland. De Raad heeft daarbij in aanmerking genomen dat deze betrokkenen in heel 2013 op de loonlijst van [werkgever 1] hebben gestaan en in 2014 maar kort, en dat de op het overzicht vermelde percentages naar boven toe zijn afgerond, zodat valt aan te nemen dat de opvarenden van de [naam schip] ten tijde van belang minder dan 20% in Nederland hebben gewerkt.(…)

4.3.2.4 Punt 4.3.2.3 leidt tot de conclusie dat de in de bijlage onder de nummers 1 tot en met 5 aangeduide beroepen slagen.”.

De rechtbank merkt op dat het beroep van eiser tegen de uitspraak op bezwaar inzake de aan hem afgegeven A1-verklaring is vermeld onder nummer 2 in de bijlage als bedoeld in 4.3.2.4.

11.
Ter zitting is met partijen vastgesteld dat in de onderhavige zaak - die gaat over de premieheffing - als feitelijk uitgangspunt heeft te gelden, dat eiser gedurende de in geschil zijnde periode in 2014 minder dan 20 %, namelijk 18,12 %, in zijn woonstaat Nederland heeft gewerkt. Uit de onder 10 geciteerde rechtsoverwegingen van de CRVB leidt de rechtbank vervolgens af, dat het goed mogelijk is dat de A1-verklaring niet (ongewijzigd) in stand zal blijven. Daarom houdt de rechtbank de verdere behandeling van de zaak aan en draagt zij partijen op om de rechtbank het nieuwe besluit op bezwaar van de Svb te verstrekken, zo spoedig mogelijk nadat de Svb dit besluit heeft genomen. Daarnaast dienen partijen de rechtbank te informeren of, en zo ja, welke verdere stappen genomen zullen worden ten aanzien van het nieuwe besluit op bezwaar van de Svb. Vervolgens zal de rechtbank beoordelen of voldoende informatie voorhanden is om zonder nadere zitting uitspraak te doen.

De rechtbank deelt partijen hierbij alvast mee, dat zij de tijd die gemoeid is met de aanhouding van de (verdere) behandeling van de zaak totdat de A1-verklaring onherroepelijk is komen vast te staan, buiten beschouwing zal laten bij de beoordeling of en in hoeverre sprake is van overschrijding van de redelijke termijn voor berechting van de zaak (zie Hoge Raad 5 oktober 2018, ECLI:NL:HR:2018:1725, r.o. 5.5.4).”

3. Uit overweging 2 van de tussenuitspraak volgt dat het inhoudelijke geschil tussen partijen de vraag betrof of eiser over de periode 1 januari tot en met 30 april 2014, toen hij werkzaam was voor [werkgever 1] , premieplichtig was in Nederland. De rechtbank stelt vast dat, gezien de uitspraak op bezwaar van de Svb van 3 mei 2019 (zie 1.11), tussen partijen niet meer in geschil is dat eiser in die periode niet verplicht verzekerd was en daarmee eveneens niet premieplichtig was voor de Nederlandse volksverzekeringen. Tussen partijen stond reeds vast dat ook over de periode van 1 mei 2014 tot en met 22 augustus 2014, toen eiser werkzaam was voor [werkgever 2] , geen verzekerings- en premieplicht voor de Nederlandse volksverzekeringen bestond (zie overweging 1 van de tussenuitspraak). De rechtbank constateert dat het belastbaar inkomen uit werk en woning met € 3.244 is verminderd naar € 30.988 in verband met (aanvullende) aftrek van buitenlandse sociale verzekeringspremies overeenkomstig het eenparige standpunt van partijen (zie overweging 1 van de tussenuitspraak). De rechtbank zal daarom bepalen dat de aanslag IB/PVV 2014 wordt gehandhaafd op het bedrag zoals verweerder heeft vastgesteld bij de verminderingsbeschikking. waarbij is uitgegaan van een premievrijstelling voor de periode 1 januari 2014 tot en met 22 augustus 2014. Omdat eiser een verzoek om schadevergoeding heeft gedaan is met de verminderingsbeschikking aan het beroep niet het belang komen te ontvallen. De rechtbank zal het beroep dan ook gegrond verklaren.

4. Partijen zijn ten aanzien van de hoogte van de proceskosten en de materiële en immateriële schadevergoeding niet tot overeenstemming gekomen. De rechtbank zal daarom ten aanzien van deze geschilpunten hierna haar oordeel geven.

Schadevergoeding

5. De rechtbank overweegt als volgt ten aanzien van het verzoek van eiser om immateriële schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn. De rechtbank is van oordeel dat deze zaak en de zaak van eiser met zaaknummer 16/3951 in hoofdzaak betrekking hebben op hetzelfde onderwerp, zodat zij samenhangen. Dit brengt mee dat bij het bepalen van de overschrijding van de redelijke termijn dient te worden gerekend vanaf het tijdstip waarop eiser voor het eerst een rechtsmiddel heeft aangewend. De redelijke termijn vangt voor eiser daardoor aan op het moment dat het bezwaarschrift in de zaak met zaaknummer 16/3951 door verweerder is ontvangen, te weten op 30 maart 2016.

6.1

Uitgangspunt is dat aanspraak bestaat op immateriële schadevergoeding indien de redelijke termijn voor de behandeling in de bezwaar- en beroepsprocedure is overschreden. Die termijn bedraagt voor de bezwaar- en beroepsprocedure tezamen niet meer dan twee jaar (zie Hoge Raad 19 februari 2016, ECLI:NL:HR:2016:252). De rechtbank ziet in de omstandigheden van het geval aanleiding om de redelijke termijn te verlengen met vier maanden, zoals ter zitting met partijen is besproken en waarop zij instemmend hebben gereageerd. Daarnaast ziet de rechtbank aanleiding tot een verdere verlenging van de redelijke termijn in verband met de tijd die gemoeid is geweest met de aanhouding van de (verdere) behandeling van deze zaak totdat de A1-verklaring onherroepelijk is komen vast te staan (zie overweging 7. van de tussenuitspraak). Deze verlenging ziet op de periode van de tussenuitspraak (18 april 2019) tot 6 weken na de herziene beslissing op bezwaar van de Svb van 3 mei 2019, afgerond een periode van 2 maanden. De totale verlenging van de redelijke termijn bedraag daardoor 6 maanden.

6.2

De rechtbank stelt vast dat de aldus (verlengde) redelijke termijn, nu het (eerste) bezwaarschrift op 30 maart 2016 door verweerder is ontvangen, op de dag van deze uitspraak met ongeveer 15 maanden is overschreden. Dat brengt met zich dat de verzochte vergoeding toewijsbaar is. Dat levert een overschrijding op van (afgerond) driemaal een half jaar à € 500, goed voor een schadevergoeding van € 1.500. Vanwege de bij 5. vermelde samenhang zal in deze zaak en in de zaak van eiser met zaaknummer 16/3951 een bedrag van € 750 worden toegekend. Omdat verweerder (in beide samenhangende zaken) binnen 6 maanden op het bezwaar heeft beslist, zal de rechtbank de Minister veroordelen tot betaling van deze vergoedingen.

Gelet op de omvang van de bedragen, hoeft de Minister niet als partij in deze procedure te worden gehoord (zie Beleidsregel van de Minister van Veiligheid en Justitie van 8 juli 2014, nr. 436935, Stcrt. 2014, 20210).

7. Voor zover eiser met zijn verzoek om een schadevergoeding het oog heeft op andere (immateriële) schade dan hiervoor bedoeld, overweegt de rechtbank dat artikel 8:73 van de Algemene wet bestuursrecht (oud), op deze procedure nog van toepassing is, wat de rechtbank bij een gegrond beroep de mogelijkheid geeft een partij te veroordelen tot betaling van schadevergoeding. De rechtbank overweegt dat bij een verzoek om schadevergoeding de gebruikelijke regels van stelplicht en bewijslast toegepast moeten worden (zie Hoge Raad 13 maart 2015, ECLI:NL:HR:2015:559). Dit betekent in dit geval dat, nu eiser verzoekt om schadevergoeding, de bewijslast bij eiser ligt. De rechtbank overweegt dat eisers verzoek om schadevergoeding van € 2.500 niet nader is gemotiveerd dan wel gespecificeerd. De rechtbank merkt hierbij op dat eiser spreekt over materiële schade in de vorm van kosten om zich te verweren, maar dat daarvoor exclusief de regeling van de proceskostenvergoeding van artikel 8:75 van de Awb heeft te gelden. Verder heeft eiser het over immateriële schade die zijn grond vindt in onder andere het lange wachten en de vele procedures die moesten worden gevoerd. De rechtbank overweegt dat hiervoor (zie 6.2) al is geoordeeld over de schadevergoeding vanwege het lange wachten en dat alleen schade die is veroorzaakt door deze belastingprocedure (over de aanslag 2014) ook in deze procedure kan worden aangevoerd. De overige door eiser aangevoerde omstandigheden die wijzen op andersoortige schade heeft eiser onvoldoende onderbouwd. Naar het oordeel van de rechtbank voldoet eiser hiermee niet aan zijn bewijslast. De rechtbank wijst daarom dit verzoek om schadevergoeding af.

8. Het beroep wordt geacht mede betrekking te hebben op de belastingrente. Eiser heeft geen zelfstandige gronden tegen de belastingrente aangevoerd. De rechtbank stelt vast dat verweerder de met de beschikking belastingrente samenhangende aanslag heeft verminderd bij verminderingsbeschikkingen van 14 juni 2019 en 27 juni 2019 en dat daarbij de beschikking belastingrente dienovereenkomstig is verminderd. De beschikking belastingrente kan daarom worden gehandhaafd.

9. Omdat de rechtbank het beroep gegrond verklaart, bepaalt de rechtbank dat verweerder aan eiser het door hem betaalde griffierecht vergoedt.

Proceskosten

10.1

Eiser heeft een verzoek gedaan om integrale vergoeding van proceskosten. Eiser voert hiervoor aan dat hij lang heeft moeten procederen en dat verweerder ten onrechte een beroep heeft gedaan op de oude A1-verklaring en vervolgens ook op de nieuwe A1-verklaring. De rechtbank wijst eisers verzoek om een integrale proceskostenvergoeding af. Naar het oordeel van de rechtbank heeft eiser geen, althans onvoldoende feiten en omstandigheden gesteld waaruit zou kunnen volgen dat verweerder in vergaande mate onzorgvuldig heeft gehandeld of tegen beter weten in een beslissing heeft genomen die in rechte geen stand zou kunnen houden (zie Hoge Raad, 4 februari 2011, en Hoge Raad, 13 april 2007, ECLI:NL:HR:2007:BA2802 en ECLI:NL:HR:2011:BP2975). De rechtbank wijst er daarbij op dat verweerder zich dient te richten naar een A1-verklaring van de Svb en dat de Nederlandse wetgeving van toepassing is, zo lang die verklaring niet is ingetrokken of ongeldig is verklaard (Zie Hoge Raad, 5 oktober 2018, ECLI:NL:HR:2018:1725). Bezien in het licht van de rechtsstrijd die aan dit arrest ten gronde lag, heeft verweerder naar het oordeel van de rechtbank dan ook niet tegen beter weten in of vergaand onzorgvuldig gehandeld door bij het opleggen van de aanslag IB/PVV 2014 uit te gaan van de door de Svb aan eiser afgegeven A1-verklaring. Na de intrekking van de A1-verklaring op 3 mei 2019 is verweerder spoedig tot vermindering van de aanslag overgegaan. Hoewel aan eiser kan worden toegegeven dat de uiteindelijke gang van zaken rondom de A1-verklaringen voor eiser tot onwenselijke, langdurige en - achteraf bezien - onnodige onzekerheid en wellicht ook hoge(re) kosten heeft geleid, kan naar het oordeel van de rechtbank op grond van het voorgaande niet worden geconcludeerd dat dit is te wijten aan onzorgvuldige gedragingen dan wel onjuiste beslissingen van verweerder. In feite is deze voor eiser uitermate vervelende situatie terug te voeren op de zeer complexe regelgeving, waarover niet voor niets jarenlang is geprocedeerd.

10.2

Op grond van het bovenstaande zal de rechtbank de vergoeding voor de door eiser gemaakte proceskosten vaststellen op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht (Bpb). De kosten voor beroepsmatig verleende bijstand stelt de rechtbank op grond van het Bpb vast op € 1.278 (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift met een waarde van € 254, 1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 512 en een wegingsfactor 1). Naar het oordeel van de rechtbank is sprake van samenhang in de zin van artikel 3, tweede lid, van het Bpb tussen deze procedure en de gelijktijdig behandelde zaak van eiser met zaaknummer 16/3951. De rechtbank ziet daarin aanleiding om in elk van deze zaken een vergoeding toe te kennen van € 639, te weten de helft van € 1.278.

Beslissing

De rechtbank:

- verklaart het beroep gegrond;

- vernietigt de uitspraak op bezwaar;

- handhaaft de aanslag zoals deze luidt na de vermindering door verweerder bij beschikking van 27 juni 2019;

- handhaaft de beschikking belastingrente zoals deze luidt na de vermindering door verweerder bij beschikking van 27 juni 2019; ;

- bepaalt dat deze uitspraak in de plaats treedt van de vernietigde uitspraak op bezwaar;

- veroordeelt de Minister tot het betalen van een immateriële schadevergoeding aan eiser tot een bedrag van € 750;

- wijst het verzoek om schadevergoeding voor het overige af;

- draagt verweerder op het betaalde griffierecht van € 46 aan eiser te vergoeden;

- veroordeelt verweerder in de proceskosten van eiser tot een bedrag van € 639.

Deze uitspraak is gedaan door mr. M. van den Bosch, voorzitter, en mr. A. Heidekamp en mr. M. Pelinck, leden, in aanwezigheid van mr. J.P. Raateland, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 19 december 2019.

w.g. griffier w.g. voorzitter

Afschrift verzonden aan partijen op:

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kan binnen zes weken na de dag van verzending daarvan hoger beroep worden ingesteld bij het gerechtshof Arnhem-Leeuwarden.