Uitspraak
RECHTBANK DEN HAAG
Zittingsplaats Middelburg
Bestuursrecht
zaaknummer: NL25.44585
uitspraak van de enkelvoudige kamer in de zaak tussen
[eiser] , eiser
V-nummer: [V-nummer]
(gemachtigde: mr. S.A.M. Fikken),
en
de minister van Asiel en Migratie, verweerder
Procesverloop
Bij besluit van 12 september 2025 (het bestreden besluit) heeft verweerder de asielaanvraag van eiser niet in behandeling genomen, omdat Frankrijk verantwoordelijk is voor de behandeling daarvan.
Eiser heeft tegen het bestreden besluit beroep ingesteld.
De rechtbank doet uitspraak zonder zitting. [1]
Overwegingen
1. Eiser is geboren op [datum] 1998 en heeft de Russische nationaliteit. Hij heeft op 8 juli 2025 asiel aangevraagd in Nederland.
2. Verweerder heeft de asielaanvraag van eiser niet in behandeling genomen op grond van artikel 30, eerste lid, van de Vw. [2] In dit artikel is bepaald dat een asielaanvraag niet in behandeling wordt genomen indien op grond van Dublinverordening [3] is vastgesteld dat een andere lidstaat verantwoordelijk is voor de behandeling van de aanvraag. Uit Eurodac is gebleken dat eiser op 29 september 2023 in Frankrijk een verzoek tot internationale bescherming heeft ingediend. Verweerder heeft op 14 augustus 2025 een terugnameverzoek gestuurd naar de Franse autoriteiten. Deze hebben op 29 augustus 2025 bericht dat zij akkoord zijn met terugname van eiser.
3. Eiser voert daartegen aan dat ten aanzien van Frankrijk niet van het interstatelijk vertrouwensbeginsel kan worden uitgegaan. Eiser verwijst naar het AIDA-rapport “Country Report: France 2024 Update” van juni 2025. Hieruit volgt dat in Frankrijk al jaren een schrijnend tekort is aan opvangplekken. Uit het rapport blijkt dat ook vele Dublinterugkeerders op straat of in kraakpanden moeten leven als gevolg van dit algehele en structurele tekort. Eiser heeft zelf tijdens zijn verblijf in Frankrijk ook geen opvang gehad. Eiser stelt dat deze situatie in strijd is met artikel 3 van het EVRM [4] en artikel 4 van het Handvest. [5] Eiser beroept zich daarom ook op artikel 17 van de Dublinverordening. Daarnaast wijst eiser erop dat zijn ouders in Nederland verblijven.
De rechtbank oordeelt als volgt.
4. Verweerder mag er, gelet op het interstatelijk vertrouwensbeginsel, in beginsel vanuit gaan dat Frankrijk zijn verdragsverplichtingen nakomt. Het is aan eiser om te onderbouwen dat dit anders is en hij moet dit met concrete aanwijzingen aannemelijk maken. Eiser is daarin niet geslaagd.
5. Uit verschillende de uitspraken [6] van de Afdeling [7] volgt dat ten aanzien van Frankrijk nog altijd van het interstatelijk vertrouwensbeginsel kan worden uitgegaan. Uit deze uitspraken volgt dat er problemen zijn (geweest) in de Franse asielopvang, maar dat niet is gebleken dat deze problemen dermate structureel en ernstig van aard zijn dat er bij een overdracht aan Frankrijk sprake is van schending van artikel 3 van het EVRM of artikel 4 van het Handvest. In de uitspraak van 25 juli 2025 heeft de Afdeling geoordeeld dat het AIDA-rapport van juni 2025 geen wezenlijk ander beeld oplevert dan volgt uit de landeninformatie die al bij de uitspraak van 30 augustus 2024 door de Afdeling is betrokken. De autoriteiten in Frankrijk hebben daarnaast met het claimakkoord gegarandeerd het verzoek van eiser om internationale bescherming in behandeling te nemen met inachtneming van de Europese asielrichtlijnen. In geval van voorkomende problemen in Frankrijk kan hij zich wenden tot de Franse autoriteiten. Niet gebleken is dat dit voor hem niet mogelijk is of bij voorbaat zinloos is.
6. Zoals volgt vaste rechtspraak van de Afdeling [8] zijn de door eiser hiervoor gestelde omstandigheden in Frankrijk niet van betekenis voor de beoordeling of er bijzondere, individuele omstandigheden zijn die maken dat overdracht van eisers van een onevenredige hardheid getuigt. Voor zover eiser wil betogen dat verweerder zijn asielaanvraag aan zich moet trekken omdat de asielaanvragen van eisers ouders in de Dublinprocedure worden behandeld slaagt het beroep niet. Verweerder overweegt in dat verband terecht dat eisers de familieband met zijn gestelde ouders niet heeft onderbouwd. Verweerder heeft gelet daarop voldoende gemotiveerd waarom hij geen toepassing heeft gegeven aan artikel 17 van de Dublinverordening.
7. Het beroep is ongegrond. Eiser krijgt geen vergoeding van zijn proceskosten.
Beslissing
De rechtbank verklaart het beroep niet-ontvankelijk.
Deze uitspraak is gedaan op 6 oktober 2025 door mr. J.F.I. Sinack, rechter, in aanwezigheid van mr. S.D.C.J. Verheezen, griffier en openbaar gemaakt door middel van geanonimiseerde publicatie op www.rechtspraak.nl.
De uitspraak is bekendgemaakt op:
Informatie over verzet
Als partijen het niet eens zijn met deze uitspraak, kunnen zij een verzetschrift sturen naar de rechtbank waarin zij uitleggen waarom zij het niet eens zijn met deze uitspraak. Het verzetschrift moet worden ingediend binnen zes weken na de dag waarop deze uitspraak is verzonden. Als partijen graag een zitting willen om het verzetschrift toe te lichten, moeten zij dit in het verzetschrift vermelden.