ECLI:NL:HR:2002:AE8838

• Datum uitspraak: 3 december 2002
• Publicatiedatum: 4 april 2013
• Zaaknummer: 01587/01
• Instantie: Hoge Raad
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Strafrecht
• Procedures: Cassatie
• Rechters: C.J.G. Bleichrodt; G.J.M. Corstens; A.M.J. van Buchem-Spapens; A.J.A. van Dorst; W.A.M. van Schendel
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Cassatie tegen veroordeling voor zware mishandeling met onjuiste strafmotivering

In deze zaak gaat het om een cassatieberoep tegen een uitspraak van het Gerechtshof te 's-Gravenhage, waarbij de verdachte is veroordeeld voor zware mishandeling. De Hoge Raad behandelt het beroep dat is ingesteld door de verdachte, vertegenwoordigd door advocaat mr. J.M.C. Wessels. De Advocaat-Generaal Jörg heeft geconcludeerd dat het beroep moet worden verworpen. De strafmotivering van het Hof is aan de orde, waarbij het Hof oordeelt dat de opgelegde straf onvoldoende recht doet aan de omstandigheden van de zaak. Het Hof heeft de verdachte veroordeeld tot drie maanden gevangenisstraf voorwaardelijk, met een proeftijd van twee jaren, en tot het verrichten van onbetaalde arbeid ten algemenen nutte voor de duur van 240 uren. De benadeelde partij is in zijn vordering gedeeltelijk toegewezen, maar voor het overige niet-ontvankelijk verklaard.

De Hoge Raad oordeelt dat het middel van cassatie, dat zich richt tegen de motivering van de straf, niet kan leiden tot cassatie. De klacht dat het Hof een hogere straf heeft opgelegd dan door de Advocaat-Generaal was gevorderd, wordt verworpen. De Hoge Raad stelt vast dat de strafoplegging toereikend is gemotiveerd en dat de oriëntatiepunten voor straftoemeting niet bindend zijn voor de rechters. De Hoge Raad concludeert dat er geen gronden zijn voor vernietiging van de bestreden uitspraak en verwerpt het beroep.

Uitspraak

3 december 2002

Strafkamer

nr. 01587/01

LR/SM

Hoge Raad der Nederlanden

Arrest

op het beroep in cassatie tegen een arrest van het Gerechtshof te 's-Gravenhage van 12 juni 2001, nummer 22/001061-00, in de strafzaak tegen:

[verdachte], geboren [te geboorteplaats] (Nederlandse Antillen) op [geboortedatum] 1969, wonende te [woonplaats].

1. De bestreden uitspraak

1.1. Het Hof heeft in hoger beroep - met vernietiging van een vonnis van de Politierechter in de Arrondissementsrechtbank te Dordrecht van 24 september 1999 - de verdachte ter zake van "zware mishandeling" veroordeeld tot drie maanden gevangenisstraf voorwaardelijk, met een proeftijd van twee jaren, alsmede tot het verrichten van onbetaalde arbeid ten algemenen nutte voor de duur van 240 uren, in plaats van zes maanden gevangenisstraf. Voorts heeft het Hof de vordering van de benadeelde partij toegewezen en aan de verdachte een betalingsverplichting opgelegd een en ander als in het arrest vermeld. Tevens heeft het Hof de benadeelde partij voor het overige niet-ontvankelijk verklaard in zijn vordering.

1.2. Het verkorte arrest is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

2. Geding in cassatie

Het beroep is ingesteld door de verdachte. Namens deze heeft mr. J.M.C. Wessels, advocaat te Zwijndrecht, bij schriftuur een middel van cassatie voorgesteld. De schriftuur is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Advocaat-Generaal Jörg heeft geconcludeerd dat de Hoge Raad het beroep zal verwerpen.

3. Beoordeling van het middel

3.1. Het middel bevat de klacht dat het Hof, dat een hogere straf heeft opgelegd dan door de Advocaat-Generaal gevorderd, die beslissing in strijd met art. 359, zevende lid, Sv niet toereikend heeft gemotiveerd.

3.2.1. Voorzover daartoe in de toelichting op het middel een beroep wordt gedaan op een onjuiste toepassing van de "door de Landelijke Commissie voor Straftoemeting opgestelde oriëntatiepunten" geldt het navolgende.

3.2.2. De strafmotivering van het Hof houdt - voorzover voor de beoordeling van deze klacht van belang - in:

"Gelet op de ernst van het bewezenverklaarde en het gebrek aan inzicht bij verdachte in de laakbaarheid van zijn handelen ook nog ter terechtzitting in hoger beroep, alsmede op de door de Landelijke Commissie voor Straftoemeting opgestelde oriëntatiepunten voor de straftoemeting voor de artikelen 300 en 302 van het Wetboek van Strafrecht, zoals overeengekomen op de landelijke vergadering van voorzitters van strafsectoren van 28 mei 1999, waarover het College van procureurs-generaal en de Nederlandse Orde van Advocaten schriftelijk zijn geïnformeerd, doet de in eerste aanleg opgelegde en de in hoger beroep gevorderde straf onvoldoende recht aan de door het hof in ogenschouw genomen omstandigheden. Het hof zoekt aansluiting bij het oriëntatiepunt voor het opzettelijk toebrengen van middelzwaar lichamelijk letsel met behulp van een wapen, te weten 9 maanden gevangenisstraf."

3.2.3. De door het Hof bedoelde afspraken houden onder meer het volgende in:

"De voorzitters van de strafsectoren bij de rechtbanken en de gerechtshoven hebben, in navolging van een eerder genomen besluit om te komen tot een consistent straftoemetingsbeleid, afspraken gemaakt over oriëntatiepunten voor het opleggen van straffen voor bepaalde delicten. Het gaat om vormen van mishandeling met letsel als gevolg. (...)

Het gaat, zoals dat ook geldt voor de delicten waarvoor al eerder een strafmaat is geformuleerd (verschillende soorten diefstal, tasjesroof en meineed), slechts om oriëntatiepunten. Strafverhogende of strafverlagende omstandigheden, gelegen in de persoon van de dader en in het delict zelf, zijn niet meegewogen."

3.2.4. De klacht berust kennelijk op het uitgangspunt dat vorenbedoelde oriëntatiepunten recht zijn in de zin van art. 79 RO. Dit uitgangspunt is echter onjuist reeds omdat de bedoelde oriëntatiepunten niet afkomstig zijn van een instantie die de bevoegdheid heeft rechters te binden wat betreft het gebruik dat zij maken van de hun door de wetgever gelaten ruimte.

3.2.5. De klacht kan dus niet tot cassatie leiden.

3.3. Ook overigens treft het middel geen doel. 's Hofs oordeel dat hier een zwaardere straf dient te worden opgelegd dan is gevorderd, is niet onbegrijpelijk. De strafoplegging is toereikend gemotiveerd.

3.4. Het middel is dus tevergeefs voorgesteld.

4. Slotsom

Nu het middel niet tot cassatie kan leiden, terwijl de Hoge Raad ook geen grond aanwezig oordeelt waarop de bestreden uitspraak ambtshalve zou behoren te worden vernietigd, moet het beroep worden verworpen.

5. Beslissing

De Hoge Raad verwerpt het beroep.

Dit arrest is gewezen door de vice-president C.J.G. Bleichrodt als voorzitter, en de raadsheren G.J.M. Corstens, A.M.J. van Buchem-Spapens, A.J.A. van Dorst en W.A.M. van Schendel, in bijzijn van de griffier S.P. Bakker, en uitgesproken op 3 december 2002.