Uitspraak
GERECHTSHOF AMSTERDAM
kenmerk 19/01636
4 maart 2021
uitspraak van de tweede meervoudige belastingkamer
op het hoger beroep van
[X],wonende te [Z], belanghebbende,
gemachtigde: mr. N.M. Petri (Van Doorne N.V.)
tegen de uitspraak van 27 september 2019 in de zaak met kenmerk AMS 18/5497 van de rechtbank Amsterdam (hierna: de rechtbank) in het geding tussen
belanghebbende
en
de heffingsambtenaar van de gemeente Amsterdam, de heffingsambtenaar.
1.Ontstaan en loop van het geding
1.1.
De heffingsambtenaar heeft bij beschikking krachtens artikel 22 van de Wet waardering onroerende zaken (hierna: de Wet WOZ) met dagtekening 28 februari 2018 de waarde van de onroerende zaak [A-straat] [1-2] te Amsterdam (hierna: de woning) voor het jaar 2018 (waardepeildatum 1 januari 2017) vastgesteld op € 396.000. In hetzelfde geschrift is de aanslag onroerendezaakbelasting voor het jaar 2018 bekendgemaakt.
1.2.
De heffingsambtenaar heeft het daartegen gemaakte bezwaar bij uitspraak op bezwaar van 27 juli 2018 ongegrond verklaard.
1.3.
Het daartegen door belanghebbende ingestelde beroep is door de rechtbank in haar uitspraak van 27 september 2019 ongegrond verklaard.
1.4.
Belanghebbende heeft tegen de uitspraak van de rechtbank op 11 november 2019 hoger beroep bij het Hof ingesteld. De heffingsambtenaar heeft een verweerschrift ingediend.
1.5.
Op 21 februari 2020 en 1 december 2020 zijn nadere stukken van de heffingsambtenaar ontvangen. Op 3 december 2020 is een nader stuk van belanghebbende ontvangen. Deze stukken zijn over en weer aan partijen verstrekt.
1.6.
Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 15 december 2020. Van het verhandelde ter zitting is een proces-verbaal opgemaakt dat met deze uitspraak wordt meegezonden.
2.Feiten
2.1.
De rechtbank heeft in haar uitspraak de volgende feiten vastgesteld (belanghebbende en de heffingsambtenaar worden in de uitspraak van de rechtbank aangeduid als ‘eiser’ respectievelijk ‘verweerder’):
“Eiser is eigenaar van de woning. Het gaat om een appartement met berging. De oppervlakte van de woning is 71 m².”
2.2.
Nu de hiervoor vermelde feiten door partijen op zichzelf niet zijn bestreden, zal ook het Hof daarvan uitgaan. In aanvulling hierop voegt het Hof nog de volgende feiten toe.
2.3.
De heffingsambtenaar heeft in beroep in eerste aanleg (bij zijn stuk van 26 februari 2019) een overzicht taxatiewaarden overgelegd. In dit overzicht is de WOZ-waarde op waardepeildatum 1 januari 2017 bepaald op € 396.000. Deze WOZ-waarde is tot stand gekomen door vergelijking met de woningen [A-straat] [2-1], [A-straat] [3-2] en [A-straat] [4-1], alle gelegen te Amsterdam, welke objecten (hierna: de vergelijkingsobjecten) binnen een jaar voor of na de waardepeildatum zijn verkocht. In het overzicht zijn onder meer de volgende gegevens opgenomen:
Object
K
O
L
Transactiedatum
Transactieprijs
Oppervlakte
Prijs/m²
[A-straat] [1-2]
(de woning)
3
4
3
71 m2
[A-straat] [2-1]
3
3
3
28-12-2016
€ 400.000
71 m2
€ 5.662
Gecorr.
€ 402.000
[A-straat] [3-2]
3
3
3
14-1-2016
€ 330.003
71 m2
€ 5.717
Gecorr.
€ 405.500
[A-straat] [4-1]
3
3
3
22-9-2017
€ 441.000
71 m2
€ 5.626
Gecorr.
€ 399.000
Gemiddelde prijs per vierkante meter
€ 5.668
In dit overzicht staan “K”, “O” en “L” respectievelijk voor kwaliteit, onderhoud en ligging. Het getal “3” staat daarbij voor gemiddeld en het getal “4” voor goed. Aan de berging van de woning van belanghebbende is in dit overzicht een waarde van € 4.000 toegekend.
2.4.
In het nader stuk van de heffingsambtenaar van 1 december 2020 is onder meer het volgende opgenomen:
“
Taxatie
Taxatie
Het appartement [A-straat] [1-3] is vergelijkbaar (niet identiek) met onderhavig onderliggend appartement. Deze is verkocht in augustus 2017 voor € 585.000,-. Begin 2020 is de woning wederom verkocht voor € 676.000,-. Ik meen dat dit verkoopcijfer van € 585.000,-, met een correctie voor martkontwikkeling naar de waardepeildatum een half jaar eerder, tot € 542.000,-, aantoont dat de woning met € 396.000,- eerder te laag dan te hoog is getaxeerd.”
2.5.
Ter zitting van het Hof heeft de heffingsambtenaar zakelijk weergegeven onder andere het volgende verklaard:
“Bij de woning [1-3] heeft bovendien een interne verbouwing plaatsgevonden. De berging is door middel van een interne trap bij het woondeel getrokken. Desgevraagd verklaar ik dat die verbouwing dateert van vóór de waardepeildatum. De woning is eind 2017, na de verbouwing, verkocht voor € 585.000.
(…)
Wij hebben opnieuw gemeten en toen vastgesteld dat de oppervlakte van [1-1] 69m² bedraagt, de oppervlakte van [1-2] 71 m² en de oppervlakte van [1-3] 92 m² (i.v.m. de bovenetage).”
3.Geschil in hoger beroep
3.1.
Evenals bij de rechtbank is in hoger beroep in geschil of de heffingsambtenaar de hoorplicht heeft geschonden. Voorts is in geschil of de WOZ-waarde van de woning en de aanslag OZB voor het jaar 2018 niet te hoog zijn vastgesteld.
3.2.
Partijen doen hun standpunten steunen op de gronden die door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken. Voor hetgeen zij daaraan ter zitting van het Hof hebben toegevoegd wordt verwezen naar het van het verhandelde ter zitting opgemaakte proces-verbaal.
4.Overwegingen van de rechtbank
De rechtbank heeft onder andere het volgende overwogen en beslist:
“1. Eiser stelt in de eerste plaats dat hij door verweerder ten onrechte niet is gehoord op zijn bezwaar. Eiser heeft echter in zijn bezwaarschrift niet verzocht om een hoorzitting, zodat verweerder niet gehouden was om een hoorzitting te organiseren. [voetnoot 1: Dit volgt uit artikel 25, lid 1, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: Awr), dat in afwijking van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) voor de heffing van gemeentelijke belastingen van toepassing is op grond van artikel 231, lid 1, van de Gemeentewet.]
(…)
3. Partijen zijn het niet eens over de hoogte van de WOZ-waarde van de woning op de waardepeildatum 1 januari 2017.
4. Eiser vindt dat de heffingsambtenaar de WOZ-waarde te hoog heeft vastgesteld. Eiser vindt dat de waarde van de woning vastgesteld moet worden op € 324.000,-.
5. De heffingsambtenaar vindt dat hij de waarde niet te hoog heeft vastgesteld. Hij heeft ter onderbouwing van de waarde een taxatierapport ingediend. In dit taxatierapport is de waarde van de woning getaxeerd op € 396.000,-. Het taxatierapport van de heffingsambtenaar bevat verder gegevens en recente verkoopcijfers van andere woningen (de vergelijkingsobjecten), namelijk [A-straat] [2-1], [A-straat] [3-2] en [A-straat] [4-1], alle gelegen in Amsterdam. Volgens de heffingsambtenaar valt uit de verkoopprijzen van deze vergelijkingsobjecten af te leiden dat de WOZ-waarde van de woning van eiser niet te hoog is vastgesteld.
6. De waarde van de woning wordt bepaald op de waarde die daaraan dient te worden toegekend, indien de volle en onbezwaarde eigendom van de woning zou kunnen worden overgedragen en de verkrijger de woning in de staat waarin deze zich bevindt, onmiddellijk en in volle omvang in gebruik zou kunnen nemen.[voetnoot 2: Zie artikel 17, tweede lid, van de Wet WOZ.] Deze waarde is naar de bedoeling van de wetgever "de prijs welke door de meestbiedende koper besteed zou worden bij aanbieding ten verkoop op de voor de zaak meest geschikte wijze na de beste voorbereiding".[voetnoot 3: Kamerstukken II 1992/93, 22 885, nr. 3, blz. 44.]
De heffingsambtenaar moet aannemelijk maken dat hij de waarde van de woning niet op een te hoog bedrag heeft vastgesteld.
7. Om te beoordelen of de heffingsambtenaar aannemelijk heeft gemaakt dat hij de WOZ-waarde niet te hoog heeft vastgesteld, moet de rechtbank de volgende vragen beantwoorden:
1. Zijn de vergelijkingsobjecten voldoende vergelijkbaar met de woning van eiser?
2. Zo ja, heeft de heffingsambtenaar voldoende rekening gehouden met de verschillen tussen de vergelijkingsobjecten en de woning?
Zijn de vergelijkingsobjecten voldoende vergelijkbaar?
8. De heffingsambtenaar heeft ter onderbouwing van de door hem vastgestelde waarde een taxatierapport overgelegd. Naar volgt uit het taxatierapport en de matrix is de waarde van de woning bepaald met behulp van een methode van systematische vergelijking met woningen waarvan marktgegevens beschikbaar zijn. De vergelijkingsobjecten hoeven niet identiek te zijn aan de woning, mits voldoende rekening is gehouden met de verschillen.
9. De rechtbank acht de vergelijkingsobjecten goed vergelijkbaar met de woning. De in het taxatierapport van de heffingsambtenaar genoemde vergelijkingsobjecten zijn niet te ver van de waardepeildatum verkocht en wat type, bouwjaar, ligging, kwaliteit en onderhoudstoestand betreft goed vergelijkbaar met de woning. De verschillen tussen de woning en de vergelijkingsobjecten zijn niet zo groot dat de vergelijkingsobjecten in het geheel niet bruikbaar zijn. De verkoopprijzen van de vergelijkingsobjecten zijn daarom een goed uitgangspunt bij het bepalen van de waarde van de woning.
Heeft de heffingsambtenaar voldoende rekening gehouden met de verschillen?
10. De rechtbank is van oordeel dat de heffingsambtenaar voldoende rekening heeft gehouden met eventuele verschillen tussen de woning en de vergelijkingsobjecten. De getaxeerde m²-prijs van het woningdeel van de woning van eiser (€ 5.260,-) is lager dan de gemiddelde m²-prijs – gecorrigeerd naar een gemiddelde staat van kwaliteit, onderhoud en ligging - van het woningdeel van de vergelijkingsobjecten (€ 5.668,-), zodat er rekening is gehouden met een bedrag van € 28.542,- ((€ 5.668,- - € 5.260,-) x 71 m²) om eventuele verschillen gelijk te trekken. Voor zover er al sprake zou zijn van relevante verschillen, komt dit naar het oordeel van de rechtbank voldoende tot uitdrukking in het verschil in m²-prijs.
11. Gelet op het voorgaande heeft de heffingsambtenaar voldoende aannemelijk gemaakt dat de waarde van de woning van eiser niet te hoog is vastgesteld.
Het beroep het gelijkheidsbeginsel
12. Eiser heeft tot slot een beroep op het gelijkheidsbeginsel gedaan. Eiser voert aan dat zijn woning gelijk is aan de woningen [A-straat] [1-1] en [1-3] die voor het belastingjaar 2018 lager gewaardeerd zijn dan de woning van eiser. Eiser vindt dan ook dat de WOZ-waarde voor zijn woning te hoog is vastgesteld.
13. Volgens vaste rechtspraak is in belastingzaken, voor zover hier van belang, alleen dan sprake
van strijd met het gelijkheidsbeginsel als ten minste twee identieke objecten lager zijn gewaardeerd (de zogenaamde meerderheidsregel). De heffingsambtenaar kan dit weerleggen door aan te tonen dat de relevante groep groter is. Hij kan daarvoor alleen juist gewaardeerde objecten gebruiken die eveneens identiek zijn aan de betreffende woning.[voetnoot 4: Zie het arrest van de Hoge Raad van 8 juli 2005 (ECLI:NL:HR:2005:AT8942).]
14. De heffingsambtenaar toegelicht dat de woning van eiser niet identiek is aan de woning [A-straat] [1-1], omdat het trappenhuis bij deze woning groter en de vierde verdieping kleiner is ten opzichte van de woning van eiser. De woning [A-straat] [1-3] is weliswaar identiek aan de woning van eiser maar heeft als gevolg van foutieve objectkenmerken een te lage waarde van € 324.000,-. Zowel bij [A-straat] [1-3] als de bij de woning van eiser bedraagt de gebruiksoppervlakte 92 m². Uit de door de heffingsambtenaar overgelegde stukken blijkt dat het door eiser aangedragen object [A-straat] [1-1] in ieder geval wat betreft oppervlakte niet identiek is aan de woning van eiser. Daarom slaagt het beroep op het gelijkheidsbeginsel niet.
Conclusie
15. Het beroep is ongegrond. Eiser krijgt dus geen gelijk. Voor een proceskostenveroordeling of vergoeding van het griffierecht bestaat bij die uitkomst geen aanleiding.”
5.Beoordeling van het geschil
Schending hoorplicht
5.1.
Belanghebbende betoogt ook in hoger beroep dat de heffingsambtenaar de hoorplicht heeft geschonden. Hij beroept zich in het bijzonder op het bepaalde in paragraaf 9, eerste lid, van het Besluit Fiscaal Bestuursrecht waaruit volgt, zo stelt hij, dat de gemeente op eigen initiatief had moeten horen. De rechtbank heeft dit miskend, aldus belanghebbende. Dit beroep faalt, reeds omdat dit besluit enkel verbindend is voor de Rijksbelastingdienst. Het Hof onderschrijft overigens hetgeen door de rechtbank onder 1 van haar uitspraak is overwogen en beslist. Belanghebbendes stelling dat het online-bezwaarportal van de gemeente niet (afzonderlijk) de mogelijkheid biedt de wens om gehoord te worden kenbaar te maken, doet daar niet aan af, nu belanghebbende zijn wens om te worden gehoord in de tekst van het bezwaarschrift tot uitdrukking had kunnen brengen.
WOZ-waarde woning
5.2.
Het Hof is van oordeel dat de rechtbank het rechtskader voor de bepaling van de WOZ-waarde in haar overwegingen 6 en 7 juist heeft weergegeven en maakt deze overwegingen tot de zijne. Het Hof voegt daaraan nog het volgende toe. Nu belanghebbende de juistheid van de WOZ-waarde gemotiveerd heeft betwist dient de belastingrechter te beoordelen of de heffingsambtenaar aannemelijk heeft gemaakt dat die waarde niet te hoog is vastgesteld, mede in het licht van al hetgeen belanghebbende daar tegenover heeft gesteld (HR 14 oktober 2005, nr. 40.299, ECLI:NL:HR:2005:AU4300, BNB 2005/378 (Oostflakkee)).
5.3.
De heffingsambtenaar heeft de door hem voorgestane waarde van de woning onderbouwd met marktgegevens van de vergelijkingsobjecten volgens de methode van systematische vergelijking. De daarbij gemaakte keuzes zijn in een taxatierapport en in het overzicht toegelicht (zie 2.3). Belanghebbende heeft erover geklaagd dat de heffingsambtenaar in beroep en hoger beroep andere objecten in zijn taxatie heeft betrokken dan in de bezwaarfase. De klacht faalt. Het staat de heffingsambtenaar in een procedure over de vastgestelde WOZ-waarde vrij om in beroep en hoger beroep de door hem verdedigde waarde te onderbouwen (en daarmee aan de in 5.2 bedoelde bewijslast te voldoen) met alle middelen die hem daartoe dienstig voorkomen, ook als de door hem daartoe aangevoerde vergelijkingsobjecten andere zijn dan die welke hij in de bezwaarfase aanvoerde (vrije bewijsleer, vgl. Hof Arnhem-Leeuwarden 13 oktober 2015, nrs. 14/01138 en14/01139, ECLI:NL:GHARL:2015:7652 in samenhang met HR 17 juni 2016, nr. 15/05324, ECLI:NL:HR:2016:1222). Van een motiveringsgebrek, zoals door belanghebbende betoogd, is evenmin sprake.
5.4.
Het Hof overweegt dat de vergelijkingsobjecten qua type (alle zijn bovenwoningen), bouwjaar (1912-1924), ligging (nabij de woning, in dezelfde straat), omvang (alle, evenals de woning, 71 m2) en overige kenmerken goed met de woning vergelijkbaar zijn.
Belanghebbendes betoog dat de objecten uit de taxaties van de heffingsambtenaar niet bruikbaar zijn omdat de woonoppervlakten teveel verschillen faalt reeds omdat de heffingsambtenaar deze objecten in (hoger) beroep, niet meer gebruikt ter onderbouwing van de waarde. De woonoppervlakten van de vergelijkingsobjecten die hij in hoger beroep wel voorstaat zijn identiek aan die van de woning (zie 2.3).
Belanghebbende heeft gesteld dat de vergelijkingsobjecten niet, evenals de woning, op de tweede verdieping gelegen zijn en dat dit van wezenlijk belang is om te kunnen spreken van vergelijkbare woningen. Het Hof verwerpt dit betoog. Vergelijkingsobjecten hoeven niet identiek te zijn. Toereikend is dat zij voldoende vergelijkbaar zijn. Aan die eis voldoen de vergelijkingsobjecten genoemd onder 2.3. Het Hof stelt bovendien vast dat het vergelijkingsobject [A-straat] [3-2] op de tweede verdieping gelegen is en overweegt dat aan dit vergelijkingsobject juist een hogere m2 prijs is toegekend dan aan de overige twee, op de eerste verdieping gelegen, vergelijkingsobjecten (zie 2.3). Mede in dit licht acht het Hof het zonder nadere onderbouwing, die ontbreekt, niet aannemelijk dat een object niet met de woning vergelijkbaar is vanwege het enkele gegeven dat het niet op de tweede maar op de eerste verdieping is gelegen. Het Hof acht de vergelijkingsobjecten dan ook goed bruikbaar om te dienen ter onderbouwing van de door de heffingsambtenaar voorgestane waarde van de woning.
5.5.
De verkoopprijzen van de vergelijkingsobjecten zijn binnen een jaar van de waardepeildatum tot stand gekomen en bieden dan ook een goed uitgangspunt voor het bepalen van de waarde van de woning op die datum. De heffingsambtenaar heeft uit die verkoopprijzen een gemiddelde prijs per m2 herleid van € 5.668 (zie 2.3). Hoewel de heffingsambtenaar onbetwist heeft gesteld dat de staat van onderhoud van de woning beter is dan die van de vergelijkingsobjecten, hetgeen op zichzelf een hogere prijs per m2 dan € 5.668 zou rechtvaardigen, heeft hij voor de woning juist een lagere prijs per m2 van € 5.523 gehanteerd. De heffingsambtenaar heeft voorts de waarde van de berging onbetwist gesteld op € 4.000. Andere concrete verschillen tussen de woning en de vergelijkingsobjecten dan die in het voorgaande al aan de orde zijn gekomen hebben partijen niet gesteld.
Naar het oordeel van het Hof heeft de heffingsambtenaar bij het bepalen van de door hem voorgestane waarde voldoende rekening gehouden met de verschillen tussen de woning en de vergelijkingsobjecten. Naast het bovenstaande biedt de verkoopprijs van augustus 2017 van het boven de woning gelegen object, [A-straat] [1-3], steun aan de stelling van de heffingsambtenaar dat de door hem vastgestelde WOZ-waarde van € 396.000 niet te hoog is (zie 2.4 en 2.5).
5.6.
Belanghebbende heeft tweeëntwintig objecten tegenover de door de heffingsambtenaar ingebrachte vergelijkingsobjecten gesteld. Om zijn stelling te onderbouwen dat de WOZ-waarde van de woning te hoog is vastgesteld heeft belanghebbende echter geen marktgegevens van deze objecten, zoals verkoopprijzen, maar enkel hun WOZ-waarden ingebracht. Aan WOZ-waarden komt echter minder bewijskracht toe dan aan daadwerkelijke marktgegevens, zoals de door de heffingsambtenaar gebruikte verkoopcijfers. Deze door belanghebbende overgelegde gegevens leiden het Hof dan ook niet tot het oordeel dat dat de heffingsambtenaar, ook in het licht van deze gegevens, niet aannemelijk heeft gemaakt dat hij de WOZ-waarde van de woning niet te hoog heeft vast gesteld.
5.7.
Gelet op het vorenoverwogene acht het Hof de heffingsambtenaar, ook in het licht van hetgeen belanghebbende daartegen heeft aangevoerd, geslaagd in de op hem rustende bewijslast dat hij de WOZ-waarde op waardepeildatum 1 januari 2017 niet te hoog heeft vastgesteld.
Gelijkheidsbeginsel; meerderheidsregel
5.8.1.
Ten aanzien van belanghebbendes beroep op het gelijkheidsbeginsel overweegt het Hof als volgt. Belanghebbende voert aan dat de meerderheidsregel is geschonden. Dat is het geval, indien de woning en daaraan gelijke gevallen deel uitmaken van een groep en de meerderheid van die groep – anders dan de woning – begunstigend wordt behandeld. Uit de arresten van de Hoge Raad van 8 juli 2005, nr. 39850, ECLI:NL:HR:2005:AT8942 en nr. 39953, ECLI:NL:HR:2005:AT8945, volgt dat voor de toepassing van de meerderheidsregel in een geval als het onderhavige de vergelijking dient te worden beperkt tot woningen die identiek zijn, in die zin dat de onderlinge verschillen naar het oordeel van de feitenrechter ‘verwaarloosbaar’ zijn. Het ligt op de weg van belanghebbende om, bij zijn beroep daarop, aannemelijk te maken dat de meerderheidsregel is geschonden. Dat wil zeggen dat hij objecten dient aan te wijzen die – naar hij stelt en bij betwisting aannemelijk maakt – tezamen met de woning deel uitmaken van een groep (in bovenbedoelde zin, en aldus identiek zijn aan de woning) terwijl deze in meerderheid anders (lager) dan de woning zijn gewaardeerd.
5.8.2.
In dit kader heeft belanghebbende allereerst twee objecten gelegen in hetzelfde pand als belanghebbende aangewezen, namelijk de boven en onder de woning gelegen objecten, [A-straat] [1-1] en [A-straat] [1-3]. Deze objecten hebben beide voor 2018 een WOZ-waarde van € 324.000. Daarnaast heeft belanghebbende een twintigtal andere objecten aangewezen, alle met een lagere WOZ-waarde dan de woning, en gesteld dat deze objecten identiek zijn aan de woning. De heffingsambtenaar heeft belanghebbendes standpunt dat de woning en deze objecten identiek zijn gemotiveerd betwist.
5.8.3.
Met betrekking tot de (twintig) niet in hetzelfde pand als de woning gelegen objecten is het Hof van oordeel dat niet aannemelijk is dat de onderlinge verschillen ‘verwaarloosbaar’ zijn. Deze objecten kunnen daarom niet meewegen in de beoordeling of de meerderheidsregel is geschonden.
5.8.4.
Ten aanzien van de twee in hetzelfde pand als de woning gelegen objecten overweegt het Hof als volgt. De heffingsambtenaar heeft onweersproken gesteld dat [A-straat] [1-3] op de toestandsdatum (en overigens ook al op de waardepeildatum) reeds was verbouwd en dat deze verbouwing er onder andere toe heeft geleid dat de woonoppervlakte van dat object 21 m2 (30%) groter is geworden dan dat van de woning, doordat de berging door middel van een inwendige trap aan de woonoppervlakte is toegevoegd (zie 2.5). Naar het oordeel van het Hof zijn de verschillen tussen dat object en de woning na die verbouwing niet langer verwaarloosbaar. Ook dit object kan daarom niet meewegen in de beoordeling of de meerderheidsregel is geschonden.
Bij deze stand van het geding resteert nog slechts één object, [A-straat] [1-1], ten aanzien waarvan belanghebbende de stelling heeft betrokken dat het identiek is aan de woning. Zelfs indien het Hof veronderstellerderwijs uitgaat van de juistheid van die stelling, dan nog kan dit niet leiden tot de conclusie dat de meerderheidsregel is geschonden. Dat object vormt dan immers slechts één van de twee identieke gevallen en dus geen meerderheid. Dit leidt het Hof tot het oordeel dat belanghebbende niet is geslaagd in de op hem rustende bewijslast dat de meerderheidsregel is geschonden.
Slotsom
5.9.
De slotsom is dat het hoger beroep van belanghebbende ongegrond is. De uitspraak van de rechtbank dient te worden bevestigd.
6.Kosten
Het Hof ziet geen aanleiding voor een veroordeling van de heffingsambtenaar in de kosten van het geding op grond van artikel 8:75 in verbinding met artikel 8:108 van de Awb.
7.Beslissing
Het Hof bevestigt de uitspraak van de rechtbank.
De uitspraak is gedaan door mrs. J-P.R. van den Berg, voorzitter, C.J. Hummel en B.A. van Brummelen, leden van de belastingkamer, in tegenwoordigheid van mr. A.H. van Dapperen als griffier. De beslissing is op 4 maart 2021 uitgesproken.
Tegen deze uitspraak kunnen beide partijen binnen zes weken na de verzenddatum beroep in cassatie instellen bij
de Hoge Raad der Nederlanden via het webportaal van de Hoge Raad www.hogeraad.nl.
de Hoge Raad der Nederlanden via het webportaal van de Hoge Raad www.hogeraad.nl.
Bepaalde personen die niet worden vertegenwoordigd door een gemachtigde die beroepsmatig rechtsbijstand verleent, mogen per post beroep in cassatie stellen. Dit zijn natuurlijke personen en verenigingen waarvan de statuten niet zijn opgenomen in een notariële akte. Als zij geen gebruik willen maken van digitaal procederen kunnen deze personen het beroepschrift in cassatie sturen aan
de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), postbus 20303, 2500 EH Den Haag. Alle andere personen en gemachtigden die beroepsmatig rechtsbijstand verlenen, zijn in beginsel verplicht digitaal te procederen (zie www.hogeraad.nl).
de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), postbus 20303, 2500 EH Den Haag. Alle andere personen en gemachtigden die beroepsmatig rechtsbijstand verlenen, zijn in beginsel verplicht digitaal te procederen (zie www.hogeraad.nl).
Bij het instellen van beroep in cassatie moet het volgende in acht worden genomen:
1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak gevoegd;
2 - ( alleen bij procederen op papier) het beroepschrift moet ondertekend zijn;
3 - het beroepschrift moet ten minste het volgende vermelden:
a. de naam en het adres van de indiener;
b. de dagtekening;
c. een omschrijving van de uitspraak waartegen het beroep in cassatie is gericht;
d. de gronden van het beroep in cassatie.
Voor het instellen van beroep in cassatie is griffierecht verschuldigd. Na het instellen van beroep in cassatie ontvangt de indiener een nota griffierecht van de griffier van de Hoge Raad. In het cassatieberoepschrift kan de Hoge Raad verzocht worden om de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.
Toelichting rechtsmiddelverwijzing
Per 15 april 2020 is digitaal procederen bij de Hoge Raad opengesteld. Niet-natuurlijke personen (daaronder begrepen publiekrechtelijke lichamen) en professionele gemachtigden zijn verplicht digitaal te procederen.
Wie niet verplicht is om digitaal te procederen, kan op vrijwillige basis digitaal procederen. Hieronder leest u hoe een cassatieberoepschrift wordt ingediend.
Wie niet verplicht is om digitaal te procederen, kan op vrijwillige basis digitaal procederen. Hieronder leest u hoe een cassatieberoepschrift wordt ingediend.
Digitaal procederen
Het webportaal van de Hoge Raad is toegankelijk via “Login Mijn Zaak Hoge Raad” op www.hogeraad.nl. Informatie over de inlogmiddelen vindt u op www.hogeraad.nl.
Niet in Nederland wonende of gevestigde partijen of professionele gemachtigden hebben in beginsel geen geschikt inlogmiddel en kunnen daarom niet inloggen in het webportaal. Zij kunnen zo lang zij niet over een geschikt inlogmiddel kunnen beschikken, per post procederen.
Per post procederenAlleen bepaalde personen mogen beroep in cassatie instellen per post in plaats van via het webportaal. Zij mogen dit bovendien alleen als zij zonder een professionele gemachtigde procederen. Het gaat om natuurlijke personen die geen ondernemer zijn en verenigingen waarvan de statuten niet zijn opgenomen in een notariële akte.
Een professionele gemachtigde moet altijd digitaal procederen, ongeacht voor wie de gemachtigde optreedt. Degene die op papier mag procederen en dat ook wil, kan het beroepschrift in cassatie sturen aan
de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), postbus 20303, 2500 EH Den Haag.
Een professionele gemachtigde moet altijd digitaal procederen, ongeacht voor wie de gemachtigde optreedt. Degene die op papier mag procederen en dat ook wil, kan het beroepschrift in cassatie sturen aan
de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), postbus 20303, 2500 EH Den Haag.