ECLI:NL:GHAMS:2021:963

Uitspraak

GERECHTSHOF AMSTERDAM

kenmerk 19/01359

1 april 2021

uitspraak van de derde meervoudige belastingkamer

op het hoger beroep van

Stichting [X], gevestigd te [Z] , belanghebbende,

tegen de uitspraak van 30 juli 2019 in de zaak met kenmerk HAA 17/5366 van de rechtbank Noord-Holland (hierna: de rechtbank) in het geding tussen

belanghebbende

de inspecteur van de Belastingdienst, de inspecteur.

1.Ontstaan en loop van het geding

1.1.

De inspecteur heeft met dagtekening 20 juni 2017 ten aanzien van belanghebbende een informatiebeschikking (hierna: de informatiebeschikking) in de zin van artikel 52a van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR) genomen. De informatiebeschikking heeft betrekking op de heffing van vennootschapsbelasting over de jaren 2012 tot en met 2014 en van omzetbelasting over de periode 1 januari 2012 tot en met 31 december 2014.

1.2.

De inspecteur heeft bij uitspraak op bezwaar van 24 oktober 2017 de informatiebeschikking gehandhaafd. Belanghebbende heeft daartegen beroep ingesteld.

1.3.

De rechtbank heeft bij uitspraak van 30 juli 2019 (verzonden aan partijen op 7 augustus 2019; in deze uitspraak is belanghebbende aangeduid als ‘eiseres’) als volgt beslist op het tegen de hiervoor vermelde uitspraak op bezwaar ingestelde beroep:

“De rechtbank:

- verklaart het beroep ongegrond, en

- stelt eiseres in de gelegenheid om binnen twee weken na het onherroepelijk worden van deze uitspraak te voldoen aan de in de beschikking van 20 juni 2017 opgenomen verplichtingen.”

1.4.

Het door belanghebbende ingestelde hoger beroep is bij het Hof ingekomen op 16 september 2019. De inspecteur heeft een verweerschrift ingediend.

1.5.

Partijen hebben het Hof toestemming gegeven tot het achterwege laten van het onderzoek ter zitting. Hierop heeft het Hof bepaald het onderzoek ter zitting achterwege te laten, het onderzoek te sluiten en schriftelijk uitspraak te doen.

2.Feiten

2.1.

De rechtbank heeft de volgende feiten vastgesteld (waarbij de inspecteur aangeduid als ‘verweerder’, de [B] als ‘ [B] ’ en de heer [C] als ‘ [C] ’):

“1. Eiseres is een stichting die volgens artikel 2 van haar statuten ten doel heeft het bevorderen en stimuleren van (de beoefening van) autosport en motorsport, zulks in de meest ruime zin van het woord. Het bestuur van eiseres bestaat uit [B] en [C]

2. Op 16 februari 2017 heeft een telefoongesprek plaatsgevonden tussen partijen over een door verweerder in te stellen boekenonderzoek. Naar aanleiding van dat gesprek heeft verweerder met dagtekening 16 februari 2017 een aan eiseres gerichte brief verzonden naar het adres van [B] ( [adres Stichting] ). Die brief luidt – voor zover van belang – als volgt:

“Geachte heer [B] ,

Hierbij bevestig ik de op 16 februari 2017 telefonisch met u gemaakte afspraak om op 2 maart 2017 om ongeveer 09:15 uur een boekenonderzoek bij Stichting [X] (St. [X] ) in te stellen. Het onderzoek zal plaatsvinden op het adres [adres Stichting] .

Het doel van het onderzoek is de beoordeling van de aangifteplicht voor:

-
omzetbelasting over het tijdvak 1 januari 2012 tot en met 31 december 2014 en

-
vennootschapsbelasting van de jaren 2012 tot en met 2014

Om het onderzoek te bespoedigen is het nodig dat ik over de volledige administratie kan beschikken. Ik verzoek u dan ook ervoor te zorgen dat de hele administratie van de jaren 2012 tot en met 2014 op het controle-adres aanwezig is.”

3. Op 2 maart 2017 heeft het gesprek plaatsgevonden. Tijdens dat gesprek heeft [B] vragen van verweerder niet beantwoord. Ook was de administratie van eiseres niet voorhanden.

4. Bij brief van 14 maart 2017 heeft verweerder eiseres op de voet van artikel 47 van de AWR gevraagd om gegevens en inlichtingen te verstrekken. Tevens is in die brief vermeld dat eiseres niet voldoet aan de administratie- en bewaarplicht als bedoeld in artikel 52 van de AWR. De brief is verzonden naar het adres [adres Stichting] . Een afschrift van de brief is verzonden naar het adres van [C] ( [adres C] ).

5. Op 24 maart 2017 reageert [C] schriftelijk – voor zover van belang – als volgt:

“Ik herken mij als bestuurder van de stichting [X] niet in het door u gestelde dat niet is meegewerkt. Het bestuur heeft een afspraak met u gemaakt, u bent ontvangen op locatie, u bent 2,5 uur te woord gestaan en de beschikbare gegevens zijn u overhandigd. Ik kan mij derhalve niet vinden in het door u gestelde dat niet is meegewerkt.

In uw brief verwijst u naar een bijlage met vragen. Mij is echter niet duidelijk aan wie deze brief gericht is. Het in de brief opgenomen (fiscale) kenmerk [adres C] is van een totale andere fiscale eenheid en daarmee rechtspersoon dan aan wie de brief geadresseerd is. Mij is derhalve niet duidelijk aan wie u deze brief nu heeft gericht.”

6. Bij brief van 26 maart 2017 wordt door [B] op de brief van verweerder van 14 maart 2017 gereageerd.

7. Op laatstvermelde brief reageert verweerder schriftelijk op 6 april 2017. In die reactie erkent verweerder dat in het informatieverzoek van 14 maart 2017 niet het juiste fiscale nummer wordt vermeld (namelijk het nummer van Stichting [Y] in plaats van het nummer van eiseres).

8. Op 12 april 2017 herhaalt verweerder zijn verzoek om gegevens en inlichtingen te verstrekken. In dat verzoek, dat zowel aan [B] als aan [C] is gestuurd, wordt wel het juiste fiscale nummer vermeld (namelijk dat van eiseres).

9. Op dat herhaalde verzoek wordt vanwege eiseres bij brief van 22 april 2017 als volgt gereageerd:

“Ik herhaal dat ik mij niet kan vinden in het door u gestelde dat er door mij niet is meegewerkt. Er is een afspraak met u gemaakt, u bent ontvangen op locatie, u bent 2,5 uur te woord gestaan en de beschikbare gegevens zijn u overhandigd.

Ik heb van u geen correct en volledig gecorrigeerd schrijven (vragenlijst) met de juiste fiscale entiteit ontvangen.

Zoals eerder door mij gesteld in mijn schrijven van 26 maart 2017 en in het schrijven van 14 april 2017 kan ik antwoorden als u mij een gecorrigeerd schrijven doet toekomen”.

10. Bij brief van 8 mei 2017 bericht verweerder aan eiseres het volgende:

“In antwoord op uw brief (…) deel ik u mee dat mijn brieven waren gericht aan de Stichting [X] (hierna St. [X] ) ter attentie van de bestuurder. Ik heb u, als mede bestuurder, daarvan een kopie verzonden.

Er was geen twijfel mogelijk over de vraag aan wie de brieven gericht waren en op wie de brieven betrekking hadden.

Dat het kenmerk/referentie in uw ogen onjuist zou zijn doet hier niet aan af.

Anders dan u stelt is er geen voorschrift over het door de inspecteur te hanteren kenmerk.

Ik geef de St. [X] en haar bestuurder(s) nog twee weken, na dagtekening van deze brief, de tijd om alle door mij gevraagde bescheiden te overleggen en de gestelde vragen te beantwoorden. Zie hiervoor de eerder verzonden brieven, het laatst op 12 april 2017.

Aanvullend op de reeds gestelde vragen verzoek ik St. [X] en haar bestuurder(s) de bankafschriften van St. [X] van de jaren 2012 tot en met 2014 ter inzage ter beschikking te stellen.”

11. Op de brief van 8 mei 2017 is door eiseres niet gereageerd.

12. Op 20 juni 2017 heeft verweerder ten aanzien van eiseres een informatiebeschikking genomen. Daarbij heeft verweerder vastgesteld dat eiseres niet heeft voldaan aan haar verplichtingen uit hoofde van de artikelen 47 en 52 van de AWR.

13. Tegen die beschikking is door eiseres bezwaar gemaakt.

14. Bij brief van 28 juli 2017 heeft verweerder de beslissing op het bezwaar voor zes weken verdaagd.

15. Bij brief van 18 september 2017 heeft verweerder meegedeeld voornemens te zijn het bezwaar af te wijzen. Tevens wordt eiseres bij die brief in de gelegenheid gesteld te worden gehoord. Bij brief van 6 oktober 2017 is eiseres nogmaals in die gelegenheid gesteld. Eiseres heeft aangegeven van die gelegenheid geen gebruik te maken.

16. Het bezwaar is bij uitspraak van verweerder van 24 oktober 2017 ongegrond verklaard.”

2.2.

Nu voormelde door de rechtbank vastgestelde feiten door partijen op zichzelf niet zijn bestreden, zal ook het Hof daarvan uitgaan. Het Hof voegt hier het volgende aan toe.

2.3.

In de informatiebeschikking staat onder ander het volgende vermeld:

“Op de volgende onderdelen heb ik van u nog altijd géén en/of onvoldoende informatie ontvangen inzake de informatieverplichtingen:

Administratieve vastleggingen / verwerking / aansluitingen / inzage in:

- een afschrift van de oprichtingsakte, statuten en huishoudelijk regelement van de St. [X] ;

- jaarstukken/jaarverslagen van de jaren 2012, 2013 en 2014 alsmede verslagen van Bestuursvergaderingen;

- de administratie, inclusief de achterliggende gegevens/overzichten/bankbescheiden, van de te beoordelen jaren 2012, 2013 en 2014 en;

- inzage in bankafschriften van de St. [X] van de jaren 2012 tot en met 2014.

Antwoorden op vragen inzake activiteiten St. [X] , administratieve vastleggingen/verwerking, zie schriftelijk gestelde vragen zijnde:

Het is bekend [is] dat door de St. [X] ruimte werd verhuurd.

1. Wat waren / zijn de feitelijke activiteiten van de St. [X] ?

2. Welke activiteiten – naast verhuur – vonden plaats in 2012 tot en met 2014?

3. En welke in de jaren erna?

4. Welke bedrijfsmiddelen heeft en had de St. [X] voor haar activiteiten?

5. Door wie worden deze activiteiten uitgevoerd?

6. Hoe is de taakverdelingen binnen het (dagelijks) bestuur?

7. Hoe vindt de vastlegging plaats van de uitgevoerde activiteiten?

8. Welke overeenkomsten zijn/worden gesloten met partijen waar activiteiten voor worden verricht?

9. Wie verzorgt de administratie van de St. [X] ?

10. Wie draagt zorg voor, of heeft zorg gedragen voor, de beoordeling [van] of er sprake is van het wel of niet indienen van aangiften omzet- en vennootschapsbelasting?

11. Op basis van welke gegevens heeft de beoordeling plaats gevonden?

12. Is een adviseur betrokken bij de St. [X] ?

13. Zo ja, welke werkzaamheden zijn/worden door de adviseur verricht?

14. Wat zijn de resultaten – omzet minus kosten – in de jaren 2012 tot en met 2014 geweest? Zie ook opgevraagde jaarstukken en jaarverslagen.

15. Wat zijn de resultaten van de jaren 2015 en 2016?

16. Wordt winst (afschrift statuten) beoogd?

17. Indien sprake is van positieve resultaten, wat gebeurt er met de overschotten?”

3.Geschil in hoger beroep

Evenals bij de rechtbank is in hoger beroep in geschil of de inspecteur de informatiebeschikking terecht heeft genomen.

4.Het oordeel van de rechtbank

De rechtbank heeft, voor zover van belang, het volgende overwogen en beslist:

“19. Op grond van artikel 52a, lid 1, van de AWR kan – voor zover van belang – de inspecteur indien met betrekking tot een op te leggen aanslag, navorderingsaanslag of naheffingsaanslag of een te nemen beschikking niet of niet volledig wordt voldaan aan de verplichtingen ingevolge de artikelen 47 en 52, dit vaststellen bij voor bezwaar vatbare beschikking (informatiebeschikking).

20. Op grond van artikel 47, lid 1, van de AWR is ieder gehouden desgevraagd aan de inspecteur de gegevens en inlichtingen te verstrekken welke voor de belastingheffing te zijnen aanzien van belang kunnen zijn, alsmede de boeken, bescheiden en andere gegevensdragers of de inhoud daarvan – zulks ter keuze van de inspecteur – waarvan de raadpleging van belang kan zijn voor de vaststelling van de feiten welke invloed kunnen uitoefenen op de belastingheffing te zijnen aanzien, voor dit doel beschikbaar te stellen.

21. Op grond van artikel 52, lid 1 in verbinding met lid 2, aanhef en letter a, van de AWR is een stichting zoals eiseres gehouden van haar vermogenstoestand en van alles betreffende haar bedrijf naar de eisen van dat bedrijf op zodanige wijze een administratie te voeren en de daartoe behorende boeken, bescheiden en andere gegevensdragers op zodanige wijze te bewaren, dat te allen tijde haar rechten en verplichtingen alsmede de voor de heffing van belasting overigens van belang zijnde gegevens hieruit blijken.

22. Eiseres bestrijdt de informatiebeschikking onder meer met de stelling dat ten onrechte sprake is van “een vermenging van (…) fiscale entiteiten” omdat verweerder in van hem afkomstige stukken onder het kopje ‘onze referentie’ niet het fiscaal nummer van eiseres maar van een ander lichaam heeft vermeld. Daarnaast beklaagt eiseres zich erover dat de bestuurders door verweerder niet in die hoedanigheid zijn aangeschreven maar als privépersoon. De rechtbank verwerpt die stellingen. De door verweerder voorafgaand aan de vaststelling van de informatiebeschikking verzonden brieven, die hiervoor gedeeltelijk zijn aangehaald, laten niet het geringste misverstand erover bestaan dat zij zijn gericht aan eiseres. Voorts is de inhoud van die brieven duidelijk en in redelijkheid niet voor meer dan één uitleg vatbaar. Op geen enkele wijze is aannemelijk geworden dat eiseres door de door haar geconstateerde kennelijke misslag(en) in haar belangen is geschaad. Daarnaast wijst de rechtbank erop dat verweerder die misslag(en) later heeft hersteld.

23. Ook verwerpt de rechtbank het standpunt van eiseres dat de door verweerder gestelde vragen niet relevant zijn. Verweerder heeft onweersproken gesteld dat hij die vragen heeft gesteld teneinde te kunnen beoordelen of sprake is van belastingplicht voor de heffing van vennootschapsbelasting en/of ondernemerschap voor de heffing van omzetbelasting. Naar het oordeel van de rechtbank kunnen de gestelde vragen voor die beoordeling inderdaad van belang zijn.

24. Aan het voorgaande doet niet af dat verweerder in 2009 en/of 2010 mogelijk telefonisch heeft meegedeeld aan eiseres dat op haar geen aangifteplicht meer rustte voor de heffing van vennootschaps- en/of omzetbelasting. Die enkele omstandigheid brengt immers niet met zich dat het verweerder niet vrijstond in een later jaar de hier aan de orde zijnde vragen te stellen. Voorts bevatten de stukken van het geding geen aanwijzingen voor een welbewuste standpuntbepaling waaraan eiseres het in rechte te honoreren vertrouwen mocht ontlenen dat zij voortaan ontslagen was van de verplichtingen uit hoofde van de artikelen 47 en 52 van de AWR.

25. Evenmin doet aan het voorgaande af het feit dat eiseres geen activiteiten meer zou ontplooien. Dat enkele feit ontslaat haar immers niet van de in artikel 52 van de AWR vermelde administratie- en bewaarplicht als zodanig. Overigens acht de rechtbank niet aannemelijk dat eiseres in de periode waarop de informatiebeschikking ziet geen activiteiten heeft verricht. Ter zitting heeft zij immers desgevraagd bevestigd dat zij in die periode ten minste één aanzienlijke betaling heeft ontvangen.

26. Eiseres bestrijdt de informatiebeschikking voorts met de stelling dat zij de administratie niet kan verstrekken doordat die administratie is tenietgegaan tijdens een brand op 3 december 2013. Verweerder heeft die stelling weersproken bij gebrek aan wetenschap. Ook die stelling verwerpt de rechtbank. Ofschoon niet valt uit te sluiten dat zich situaties kunnen voordoen waarin de administratieplichtige ten gevolge van overmacht aan zijn zijde niet kan worden verweten dat de administratie niet (langer) voorhanden is, is van een dergelijke situatie naar het oordeel van rechtbank hier geen sprake. Niet geloofwaardig acht de rechtbank de blote stelling van eiseres dat zij ten gevolge van de vermelde brand geen enkel stuk meer tot haar beschikking heeft dat aan verweerder kan verstrekt. Ook in 2013 plachten bepaalde stukken zoals jaarrekeningen (mede) te worden bewaard op elektronische gegevensdragers die zich op meer dan één plaats bevinden (bijvoorbeeld bij een boekhouder of – in dit geval – de bestuurders [B] en [C] ). Daarnaast is, zo merkt ook verweerder terecht op, niet gebleken dat eiseres zich enige moeite heeft getroost om de administratie te herstellen, bijvoorbeeld door het opvragen van afschriften van de door verweerder gevorderde bankafschriften bij de desbetreffende bank. Ten slotte neemt de rechtbank in aanmerking dat ook kennelijk ter zake van de periode na de brand iedere administratie ontbreekt.

27. Eiseres stelt dat verweerder zich niet heeft gehouden aan de wettelijke termijnen die gelden voor de behandeling van het bezwaar. Die stelling moet worden verworpen reeds omdat verweerder die termijnen wel in acht heeft genomen.

28. Artikel 7:10, lid 1, van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: de Awb) bepaalt – voor zover van belang – dat de inspecteur binnen zes weken op het bezwaar beslist, gerekend vanaf de dag na die waarop de termijn voor het indienen van het bezwaarschrift is verstreken. Op grond van het derde lid van artikel 7:10 van de Awb kan de inspecteur de beslissing voor ten hoogste zes weken verdagen.

29. De informatiebeschikking is gedagtekend 20 juni 2017. De termijn voor het indienen van een bezwaarschrift eindigde op grond van artikel 6:7 van de Awb derhalve op 1 augustus 2017. Aldus diende door verweerder in beginsel op het bezwaar te worden beslist binnen zes weken na deze datum, derhalve uiterlijk op 12 september 2017.

30. Zoals gezegd, kan de inspecteur de beslistermijn op grond van artikel 7:10, lid 3, van de Awb verdagen voor ten hoogste zes weken. Die verdaging heeft in dit geval plaatsgevonden bij besluit van verweerder van 28 juli 2017. In zijn arrest van 17 maart 1999, nr. 33486, ECLI:NL:HR:1999:AA2706, BNB 1999/181, oordeelde de Hoge Raad dat een dergelijk besluit slechts werking heeft indien dat besluit voor het einde van de beslistermijn aan de belanghebbende is meegedeeld. Nu die mededeling eiseres heeft bereikt vóór de datum waarop de beslistermijn in beginsel eindigde (namelijk 12 september 2017), heeft het besluit tot verdaging werking.

31. Daarvan uitgaande diende op het bezwaar te worden beslist binnen zes weken na 12 september 2017, derhalve uiterlijk op 24 oktober 2017. Nu de uitspraak op bezwaar op die datum is gedaan, is de beslistermijn niet overschreden.

32. Anders dan eiseres betoogt, is naar het oordeel van de rechtbank geen sprake van een zogenoemde ‘fishing expedition’. Verweerder heeft duidelijk aangegeven voor welk doel hij van eiseres gegevens en inlichtingen heeft gevorderd. Die vordering is voldoende onderbouwd.

33. De rechtbank volgt eiseres voorts niet in haar stelling dat zij niet in de gelegenheid is gesteld inzage te nemen in de op de zaak betrekking hebbende stukken. De inspecteur is op grond van artikel 7:4 van de Awb verplicht de op de zaak betrekking hebbende stukken ter inzage te leggen in het kader van het horen van de belanghebbende in bezwaar (HR 8 maart 2019, nr. 18/02931, ECLI:NL:HR:2019:322, BNB 2019/84). Nu eiseres geen gebruik heeft gemaakt van het recht te worden gehoord voordat op haar bezwaarschrift zou worden beslist, heeft zij zichzelf de mogelijkheid van inzage in de zojuist vermelde stukken onthouden (vgl. HR 7 juni 2002, nr. 36801, ECLI:NL:HR:2002:AE3833, BNB 2002/284).

34. Voor zover de rechtbank de stellingen van eiseres hiervoor niet uitdrukkelijk heeft behandeld, verwerpt zij die. Het betreft in zoverre namelijk stellingen ter zake waarvan geen begin van bewijs is geleverd, bijvoorbeeld de stelling dat verweerder zich schuldig zou hebben gemaakt aan huisvredebreuk (artikel 138 Sr). Daarnaast betreft het stellingen die, nog daargelaten de aannemelijkheid daarvan, sowieso niet tot vernietiging van de informatiebeschikking kunnen leiden. In dit verband kan onder meer gewezen worden op de stelling dat verweerder de van hem afkomstige correspondentie niet heeft voorzien van “een correcte titulatuur van de aangeschreven bestuurder”.

35. Gelet op het hiervoor overwogene dient het beroep ongegrond te worden verklaard. De rechtbank zal eiseres op grond van artikel 27e, lid 2, van de AWR een nieuwe termijn stellen om aan de in de informatiebeschikking opgenomen verplichtingen te voldoen.”

5.Beoordeling van het geschil

5.1.

In aanvulling op haar reeds bij de rechtbank aangevoerde stellingen, voert belanghebbende in hoger beroep aan dat de rechtbank op een aantal punten een verkeerde voorstelling van zaken heeft. Daarnaast klaagt belanghebbende dat de rechtbank niet is ingegaan op de reikwijdte van de informatiebeschikking en op haar standpunt dat de inspecteur in de informatiebeschikking naar de bekende weg vraagt.

5.2.

De inspecteur neemt het standpunt in dat de informatiebeschikking terecht is genomen en dat de uitspraak van de rechtbank dan ook bevestigd dient te worden.

5.3.

Het Hof is van oordeel dat de rechtbank op goede gronden een juiste beslissing heeft genomen en maakt de overwegingen van de rechtbank tot de zijne. In aanvulling daarop overweegt het Hof als volgt.

5.4.

Het Hof constateert dat belanghebbende geen van de door de rechtbank vastgestelde feiten (zie 2.1) concreet heeft betwist. Integendeel, de meeste door de rechtbank vastgestelde feiten betreffen citaten uit correspondentie die belanghebbende zelf heeft ingebracht en de feitelijke gang van zaken die uit die correspondentie blijkt. Voor het overige zijn de feiten door belanghebbende niet weersproken of zelfs uitdrukkelijk bevestigd. Het Hof zal belanghebbende dan ook niet volgen in haar - verder niet geconcretiseerde - klacht dat de rechtbank van een verkeerde voorstelling van zaken is uitgegaan.

5.5.

Het Hof volgt belanghebbende niet in haar betoog dat de inspecteur zijn bevoegdheid tot het nemen van de informatiebeschikking misbruikt omdat de gevraagde informatie mogelijk kan worden gebruikt in een zaak tegen haar bestuurder. Naar ’s Hofs oordeel heeft de rechtbank met juistheid vastgesteld dat de gevraagde informatie betrekking heeft op de belastingheffing ten aanzien van belanghebbende zelf (zie onderdeel 23 van de rechtbankuitspraak). De enkele omstandigheid dat deze informatie ook andere fiscale doeleinden kan dienen - nog daargelaten of dat ook daadwerkelijk zal gebeuren - kan in een dergelijk geval niet tot het oordeel voeren dat de inspecteur de in de artikelen 47 en volgende AWR gegeven bevoegdheden misbruikt (vgl. HR 15 november 2019, nr. 19/02257, ECLI:NL:HR:2019:1785, BNB 2020/30).

5.6.

Belanghebbende heeft voorts gesteld dat de inspecteur naar de bekende weg vraagt.
Uit hoofde van een procedure inzake de heffing van inkomstenbelasting van een van haar bestuurders zou de inspecteur reeds beschikken over de door hem gevraagde informatie.
De inspecteur heeft dit betwist en betoogd dat hij de gevraagde informatie nodig heeft om belanghebbendes belastingplicht vast te stellen, dat de gevraagde stukken niet zijn overgelegd en dat de gestelde vragen niet zijn beantwoord. Het Hof overweegt dat belanghebbende, op wie ter zake de bewijslast rust, geen feiten en omstandigheden heeft aangevoerd die de conclusie kunnen dragen dat haar stelling juist is. Nu belanghebbende onvoldoende heeft aangevoerd om haar stelling te onderbouwen, acht het Hof niet aannemelijk dat de inspecteur reeds in bezit is van de gevraagde informatie.

5.7.

De rechtbank heeft in overweging 26 van haar uitspraak belanghebbendes stelling, dat de afwezigheid van de administratie vanwege overmacht niet voor haar rekening komt, van de hand gewezen. De rechtbank kwam onder andere tot dit oordeel omdat zij het niet geloofwaardig acht dat belanghebbende ten gevolge van de brand geen enkel stuk meer tot haar beschikking heeft dat aan de inspecteur kan worden verstrekt. Het Hof voegt hieraan toe dat belanghebbende aldus niet aannemelijk heeft gemaakt dat de afwezigheid van de gegevensdragers die de inspecteur heeft verzocht voor raadpleging beschikbaar te stellen het gevolg is van overmacht, met als gevolg dat zij (ook) op deze grond geacht wordt niet aan de verplichtingen van artikel 52 te hebben voldaan (artikel 54 AWR).

5.8.

Naar het oordeel van het Hof is het door belanghebbende in het geheel niet verstrekken van de door de inspecteur verlangde informatie, gelet ook op het doel waarvoor de verstrekking van informatie was bestemd (vaststellen belastingplicht), zodanig ernstig dat de inspecteur de informatiebeschikking terecht heeft genomen en dat de daaraan gekoppelde sanctie van omkering en verzwaring van de bewijslast gerechtvaardigd is.

5.9.

Voor zover belanghebbende (ook) in hoger beroep heeft geklaagd over schending door de inspecteur van algemene beginselen van behoorlijk bestuur, gaat het Hof daaraan voorbij, omdat deze klacht onvoldoende feitelijke grondslag heeft. Voorts gaat het Hof voorbij aan de klacht over partijdigheid van de behandelend rechter in eerste aanleg, omdat niet aannemelijk is geworden dat de klacht – wat daar verder van mag zijn – is gebaseerd op feiten en omstandigheden die belanghebbende niet reeds ter zitting van de rechtbank bekend konden zijn en zij er verder geen gevolgen aan heeft verbonden.

Slotsom

5.10.

Het vorenstaande leidt tot de slotsom dat het hoger beroep van belanghebbende geen doel treft.

6.Kosten

Het Hof ziet geen aanleiding voor een veroordeling in de (proces)kosten op de voet van artikel 8:75 Algemene wet bestuursrecht in verbinding met artikel 8:108 van die wet.

7.Beslissing

Het Hof

- bevestigt de uitspraak van de rechtbank; en

- stelt belanghebbende in de gelegenheid om binnen twee weken na het onherroepelijk worden van deze uitspraak te voldoen aan de in de beschikking van 20 juni 2017 opgenomen verplichtingen.

De uitspraak is gedaan door mrs. J-P.R. van den Berg, voorzitter, E.A.G. van der Ouderaa en B.A. van Brummelen, leden van de belastingkamer, in tegenwoordigheid van mr. C. Lambeck als griffier. De beslissing is op 1 april 2021 in het openbaar uitgesproken.

Tegen deze uitspraak kunnen beide partijen binnen zes weken na de verzenddatum beroep in cassatie instellen bij
de Hoge Raad der Nederlanden via het webportaal van de Hoge Raad www.hogeraad.nl.

Bepaalde personen die niet worden vertegenwoordigd door een gemachtigde die beroepsmatig rechtsbijstand verleent, mogen per post beroep in cassatie instellen. Dit zijn natuurlijke personen en verenigingen waarvan de statuten niet zijn opgenomen in een notariële akte. Als zij geen gebruik willen maken van digitaal procederen kunnen deze personen het beroepschrift in cassatie sturen aan
de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), postbus 20303, 2500 EH Den Haag. Alle andere personen en gemachtigden die beroepsmatig rechtsbijstand verlenen, zijn in beginsel verplicht digitaal te procederen (zie www.hogeraad.nl).

Bij het instellen van beroep in cassatie moet het volgende in acht worden genomen:

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak gevoegd;

2 - ( alleen bij procederen op papier) het beroepschrift moet ondertekend zijn;

3 - het beroepschrift moet ten minste het volgende vermelden:

a. de naam en het adres van de indiener;

b. de dagtekening;

c. een omschrijving van de uitspraak waartegen het beroep in cassatie is gericht;

d. de gronden van het beroep in cassatie.

Voor het instellen van beroep in cassatie is griffierecht verschuldigd. Na het instellen van beroep in cassatie ontvangt de indiener een nota griffierecht van de griffier van de Hoge Raad. In het cassatieberoepschrift kan de Hoge Raad verzocht worden om de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.

Toelichting rechtsmiddelverwijzing

Per 15 april 2020 is digitaal procederen bij de Hoge Raad opengesteld. Niet-natuurlijke personen (daaronder begrepen publiekrechtelijke lichamen) en professionele gemachtigden zijn verplicht digitaal te procederen. Wie niet verplicht is om digitaal te procederen, kan op vrijwillige basis digitaal procederen. Hieronder leest u hoe een cassatieberoepschrift wordt ingediend.

Digitaal procederen

Het webportaal van de Hoge Raad is toegankelijk via “Login Mijn Zaak Hoge Raad” op www.hogeraad.nl. Informatie over de inlogmiddelen vindt u op www.hogeraad.nl.

Niet in Nederland wonende of gevestigde partijen of professionele gemachtigden hebben in beginsel geen geschikt inlogmiddel en kunnen daarom niet inloggen in het webportaal. Zij kunnen zo lang zij niet over een geschikt inlogmiddel kunnen beschikken, per post procederen.

Per post procederen

Alleen bepaalde personen mogen beroep in cassatie instellen per post in plaats van via het webportaal. Zij mogen dit bovendien alleen als zij zonder een professionele gemachtigde procederen. Het gaat om natuurlijke personen die geen ondernemer zijn en verenigingen waarvan de statuten niet zijn opgenomen in een notariële akte. Een professionele gemachtigde moet altijd digitaal procederen, ongeacht voor wie de gemachtigde optreedt. Degene die op papier mag procederen en dat ook wil, kan het beroepschrift in cassatie sturen aan
de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), postbus 20303, 2500 EH Den Haag.