Uitspraak
17 4616 PW
Datum uitspraak: 30 juli 2019
Centrale Raad van Beroep
Enkelvoudige kamer
Uitspraak op het hoger beroep tegen de uitspraak van de rechtbank Midden-Nederland van 12 mei 2017, 16/5626 (aangevallen uitspraak)
Partijen:
[Appellant] te [woonplaats] (appellant)
het college van burgemeester en wethouders van Hilversum (college)
PROCESVERLOOP
Namens appellant heeft mr. S. Maachi, advocaat, hoger beroep ingesteld.
Het college heeft een verweerschrift ingediend.
Partijen hebben niet binnen de gestelde termijn verklaard gebruik te willen maken van het recht ter zitting te worden gehoord, waarna de Raad het onderzoek met toepassing van artikel 8:57, derde lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) heeft gesloten.
OVERWEGINGEN
1. De Raad gaat uit van de volgende in dit geding van belang zijnde feiten en omstandigheden.
1.1.
Appellant, geboren [in] 1995, ontving bijstand ingevolge de Participatiewet (PW) naar de norm voor een alleenstaande van 18, 19 of 20 jaar. Hij is op hetzelfde adres ingeschreven in de basisregistratie personen als zijn moeder.
1.2.
Bij besluit van 14 maart 2016, na bezwaar gehandhaafd bij besluit van 2 november 2016 (bestreden besluit), heeft het college met ingang van 19 maart 2016 de hoogte van de bijstand van appellant met toepassing van artikel 22a, eerste lid, van de PW vastgesteld op € 694,79 per maand. Aan de besluitvorming ligt ten grondslag dat appellant [in] 2016 de leeftijd van 21 jaar heeft bereikt en dat vanaf dat moment de kostendelersnorm op hem van toepassing is, omdat zijn moeder als kostendelende medebewoner wordt aangemerkt.
2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.
3. In hoger beroep heeft appellant zich op de hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.
4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.
4.1.
Ingevolge artikel 22a, eerste lid, van de PW, is op de belanghebbende van 21 jaar of ouder de kostendelersnorm van toepassing indien de belanghebbende één of meer kostendelende medebewoners heeft.
4.2.
Op grond van artikel 19a, eerste lid, van de PW, voor zover hier van belang, wordt onder kostendelende medebewoner verstaan de persoon van 21 jaar of ouder die in dezelfde woning als de belanghebbende zijn hoofdverblijf heeft.
4.3.
Niet in geschil is dat appellant in dezelfde woning zijn hoofdverblijf heeft als zijn moeder en dat zijn moeder als kostendelende medebewoner moet worden aangemerkt.
4.4.
Appellant heeft aangevoerd dat hij niet in staat is te werken en dat de kostendelersnorm in zijn geval buiten toepassing moet worden gelaten, omdat toepassing van de kostendelersnorm op personen die niet kunnen werken in strijd is met het doel van de PW. Deze beroepsgronden slagen niet gelet op het volgende.
4.5.
Zoals de Raad eerder heeft overwogen (uitspraak van 1 november 2016, ECLI:NL:CRVB:2016:3875) heeft de wetgever met de introductie van de kostendelersnorm beoogd dat bij de vaststelling van de toepasselijke bijstandsnorm direct rekening wordt gehouden met de voordelen van het kunnen delen van de kosten met één of meer personen die in dezelfde woning hun hoofdverblijf hebben (Kamerstukken II 2013/14, 33 801, nr. 3, blz. 3 tot en met 8). Door invoering van de kostendelersnorm blijft volgens de wetgever de vangnetfunctie van de bijstand gewaarborgd, blijft een individueel recht op bijstand behouden, blijft het lonend om te werken en wordt een bijdrage geleverd om de schatkist van de overheid op orde te brengen.
4.6.
De rechtbank heeft, gelet op 4.5, terecht overwogen dat het feit dat appellant niet in staat is om te werken, wat daar ook van zij, niet maakt dat de kostendelersnorm buiten toepassing moet blijven. Het lonend blijven van werken is niet het enige en zeker ook niet het belangrijkste doel dat de wetgever met de invoering van de kostendelersnorm heeft beoogd. Vergelijk de uitspraak van 26 september 2017, ECLI:NL:CRVB:2017:3290.
4.7.
Verder heeft appellant aangevoerd dat de toepassing van de kostendelersnorm in strijd is met het gelijkheidsbeginsel, omdat appellant anders behandeld wordt dan personen die bijstand ontvangen en die wel in staat zijn om te werken. Deze beroepsgrond slaagt evenmin. Toepassing van de kostendelersnorm vindt ook plaats bij bijstandsgerechtigden die in staat zijn om te werken. Dat deze personen de mogelijkheid hebben om uit de bijstand te geraken door te werken en inkomsten te genereren, maakt niet dat dat appellant voor toepassing van de PW anders wordt behandeld.
4.8.
De beroepsgrond dat de nadelige gevolgen van de toepassing van de kostendelersnorm onevenredig zijn in verhouding tot de met het besluit te dienen doelen treft geen doel, omdat de toepassing van de kostendelersnorm dwingendrechtelijk van aard is, zodat er geen ruimte is voor een belangenafweging als bedoeld in artikel 3:4, eerste lid, van de Awb. Vergelijk de uitspraak van 1 november 2016, ECLI:NL:CRVB:2016:3869.
4.9.
Appellant heeft verder aangevoerd dat de toepassing van de kostendelersnorm in strijd is met het in artikel 1 van het Eerste Protocol bij het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden beschermde recht op ongestoord eigendom omdat hij door de inmenging onevenredig zwaar wordt belast. De kostendelersnorm geldt immers ook voor hem, terwijl hij niet in staat is om te werken. Ook deze beroepsgrond slaagt niet. Daartoe wordt het volgende overwogen.
4.9.1.
Zoals de Raad vaker heeft overwogen (uitspraak van 4 april 2017, ECLI:NL:CRVB:2017:1254) is bij de toepassing van de kostendelersnorm weliswaar sprake van inmenging in het eigendomsrecht, maar is deze inmenging bij wet voorzien en ligt daaraan een legitieme doelstelling in het algemeen belang ten grondslag. Om de vraag te beantwoorden of sprake is van een, voor een gerechtvaardigde inmenging in het eigendomsrecht vereist, proportioneel middel, dan wel of toepassing van de kostendelersnorm tot een buitensporig zware last leidt, is een individuele beoordeling noodzakelijk.
4.9.2.
Appellant heeft volstaan met de enkele stelling dat hij door de inmenging in het eigendomsrecht onevenredig zwaar wordt belast en heeft deze stelling niet met nadere feiten en zo nodig met stukken onderbouwd. Daarom is niet duidelijk geworden waarom in zijn geval sprake is van een onevenredig zware last. Het enkele feit dat hij niet kan werken is hiervoor onvoldoende.
4.10.
Appellant heeft tot slot aangevoerd dat het college onvoldoende heeft onderzocht of er aanleiding was om de bijstand met toepassing van artikel 18, eerste lid, van de PW af te stemmen, aangezien het college op de hoogte was van zijn medische situatie en hij niet kan rondkomen van de bijstand, omdat hij veel zorgkosten moet maken. Appellant heeft aangevoerd dat hij nog een overzicht zal overleggen aangaande zijn vaste lasten ter onderbouwing van zijn stelling dat zijn persoonlijke situatie moet leiden tot meer bijstand.
4.10.1.
Volgens vaste rechtspraak (uitspraak van 28 juli 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:2492) is voor een individuele afstemming in de vorm van een verlaging dan wel een verhoging van de bijstand slechts plaats in zeer bijzondere situaties. Het is aan degene die zich beroept op deze afstemming om de zeer bijzondere omstandigheden aannemelijk te maken (uitspraak 1 mei 2018, ECLI:NL:CRVB:2018:1344). De rechtbank heeft met juistheid geoordeeld dat appellant zijn stelling dat sprake is van zeer bijzondere omstandigheden onvoldoende heeft onderbouwd en dat er geen aanleiding was voor het college om met toepassing van
artikel 18 van de PW de bijstand af te stemmen. Appellant heeft ook in hoger beroep de zeer bijzondere omstandigheden als hiervoor bedoeld niet aannemelijk gemaakt. De enkele stelling van appellant dat hij niet kan rondkomen van zijn bijstand omdat hij veel zorgkosten moet maken is hiervoor onvoldoende. Appellant heeft het door hem aangekondigde overzicht aangaande zijn vaste lasten, waaruit zou blijken dat zijn persoonlijke situatie moet leiden tot meer bijstand, niet overgelegd. De in 4.10 weergegeven? beroepsgrond slaagt dan ook niet.
4.11.
Uit 4.3 tot en met 4.10 volgt dat het hoger beroep niet slaagt, zodat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.
5. Voor een veroordeling in de proceskosten bestaat geen aanleiding.
BESLISSING
De Centrale Raad van Beroep bevestigt de aangevallen uitspraak.
Deze uitspraak is gedaan door J.T.H. Zimmerman, in tegenwoordigheid van
R.B.E. van Nimwegen als griffier. De beslissing is uitgesproken in het openbaar op
30 juli 2019.
30 juli 2019.
(getekend) J.T.H. Zimmerman
(getekend) R.B.E. van Nimwegen