ECLI:NL:GHSHE:2023:3066

• Datum uitspraak: 7 juli 2023
• Publicatiedatum: 25 september 2023
• Zaaknummer: 20-001326-19
• Instantie: Gerechtshof 's-Hertogenbosch
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Strafrecht
• Procedures: Hoger beroep
• Rechters: A.R. Hartmann; W.F. Koolen; P.J.D.J. Muijen
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Hoger beroep inzake voorbereidingshandelingen voor de productie van synthetische drugs

In deze zaak heeft het gerechtshof 's-Hertogenbosch op 7 juli 2023 uitspraak gedaan in hoger beroep tegen een vonnis van de rechtbank Limburg. De verdachte, geboren in 1966, was betrokken bij het voorhanden hebben van stoffen en vervoermiddelen die bestemd waren voor de productie van synthetische drugs, specifiek amfetamine en metamfetamine. De zaak begon met de inverzekeringstelling van de verdachte op 28 februari 2013, waarna het vonnis van de rechtbank op 19 april 2019 volgde. De advocaat-generaal vorderde een gevangenisstraf van 30 maanden, terwijl de verdediging pleitte voor niet-ontvankelijkheid van het Openbaar Ministerie en vrijspraak. Het hof verwierp het verweer van de verdediging en oordeelde dat het Openbaar Ministerie ontvankelijk was in de vervolging. Het hof oordeelde dat de redelijke termijn voor de behandeling van de zaak was overschreden, maar dat dit niet leidde tot niet-ontvankelijkheid van het Openbaar Ministerie. Het hof kwam tot de conclusie dat de verdachte het tenlastegelegde feit had begaan en sprak hem vrij van het medeplegen. De verdachte werd veroordeeld tot een gevangenisstraf van 14 maanden, waarvan 8 maanden voorwaardelijk, met aftrek van voorarrest. Het hof oordeelde dat de verdachte geen blijk had gegeven van inzicht in de laakbaarheid van zijn handelen en dat de productie van synthetische drugs ernstige gevolgen heeft voor de maatschappij.

Uitspraak

Parketnummer : 20-001326-19

Uitspraak : 7 juli 2023

TEGENSPRAAK

Arrest van de meervoudige kamer voor strafzaken van het gerechtshof

's-Hertogenbosch

gewezen op het hoger beroep tegen het vonnis van de rechtbank Limburg van 19 april 2019, zittingsplaats Roermond, in de strafzaak met parketnummer 03-659105-13 tegen:

[verdachte] ,

geboren te [geboorteplaats] ( [geboorteplaats] ) op [geboortedag] 1966,

wonende te [adres] .

Hoger beroep

Van de zijde van de verdachte is tegen voormeld vonnis hoger beroep ingesteld.

Onderzoek van de zaak

Dit arrest is gewezen naar aanleiding van het onderzoek op de terechtzitting in hoger beroep en in eerste aanleg.

Het hof heeft kennisgenomen van de vordering van de advocaat-generaal en van hetgeen door en namens de verdachte naar voren is gebracht.

De advocaat-generaal heeft gevorderd dat het hof het beroepen vonnis zal bevestigen met uitzondering van de opgelegde straf en, in zoverre opnieuw rechtdoende, de verdachte zal veroordelen tot een gevangenisstraf voor de duur van 30 maanden met aftrek van voorarrest.

Met betrekking tot het inbeslaggenomen voorwerp heeft de advocaat-generaal zich op het standpunt gesteld dat het hof zal beslissen overeenkomstig de beslissing van de rechtbank.

De verdediging heeft zich primair op het standpunt gesteld dat het Openbaar Ministerie niet-ontvankelijk moet worden verklaard in de strafvervolging. Subsidiair heeft zij integrale vrijspraak bepleit en meer subsidiair heeft zij een straftoemetingsverweer gevoerd.

De ontvankelijkheid van het Openbaar Ministerie

Het standpunt van de verdediging

De verdediging heeft (als preliminair verweer) primair betoogd dat het Openbaar Ministerie niet-ontvankelijk dient te worden verklaard gelet op schending van artikel 6 EVRM. Daartoe is aangevoerd dat de overschrijding van de redelijke termijn in beide feitelijke instanties, in combinatie met het in gedrang komen van de waarheidsvinding, leiden tot een behandeling die in strijd is met het recht op een eerlijk proces als bedoeld in artikel 6 EVRM.

Het standpunt van de advocaat-generaal

De advocaat-generaal stelt zich op het standpunt dat het Openbaar Ministerie ontvankelijk in de vervolging dient te worden verklaard. Hoewel het tijdsverloop in de onderhavige strafzaak in het bijzonder voor de verdachte als onwenselijk moet worden geacht – vooral nu door of namens de verdediging (in tegenstelling tot de zaken van de medeverdachten [medeverdachte 1] en [medeverdachte 2] ) geen onderzoekswensen kenbaar zijn gemaakt) – dient ook een forse overschrijding van de redelijke termijn op grond van bestendige jurisprudentie niet te leiden tot niet-ontvankelijkheid van het Openbaar Ministerie.

Het oordeel van het hof

Het hof heeft reeds ter terechtzitting van 23 juni 2023 het preliminaire verweer verworpen op de gronden als verwoord in het van die terechtzitting opgemaakte proces-verbaal. Het hof overweegt – grotendeels onder verwijzing naar die beslissing – als volgt.

Ter zake van de in acht te nemen redelijke termijn en het verloop van de vervolging stelt het hof het volgende.

Het hof stelt voorop dat elke verdachte ex artikel 6, eerste lid, EVRM recht heeft op een openbare behandeling van zijn zaak binnen een redelijke termijn. Deze waarborg strekt er onder meer toe te voorkomen dat een verdachte langer dan redelijk is onder de dreiging van een strafvervolging zou moeten leven.

In het arrest van de Hoge Raad van 17 juni 2008, waarin uitgangspunten en regels zijn geformuleerd over de inbreuk op artikel 6, eerste lid, EVRM inzake de behandeling van een strafzaak binnen een redelijke termijn en het rechtsgevolg dat daaraan dient te worden verbonden, heeft de Hoge Raad voorop gesteld dat enkel de overschrijding van de redelijke termijn als zodanig geen grond vormt voor de niet-ontvankelijkheid van het Openbaar Ministerie, ook niet in uitzonderlijke gevallen (vgl. HR 17 juni 2008, ECLI:NL:HR:2008:BD2578, NJ 2008/358, rov. 3.21.). Uitgangspunt is dat een zaak binnen 2 jaar afgedaan dient te worden in zowel de eerste aanleg als vervolgens in hoger beroep.

Wanneer sprake is van een gedetineerde verdachte dient de zaak binnen 16 maanden afgedaan te zijn. De Hoge Raad heeft in het arrest vuistregels geformuleerd die zien op de mate waarin strafkorting is geïndiceerd in voorkomende gevallen. Daarbij is overwogen dat voor gevallen waarin de redelijke termijn met meer dan 12 maanden is overschreden de Hoge Raad handelt naar bevind van zaken.

De redelijkheid van de vervolgingstermijn is naar het oordeel van de Hoge Raad onder meer afhankelijk van:

( a) de ingewikkeldheid van de zaak;

( b) de invloed van verdachte en/of zijn raadsman op het procesverloop en;

( c) de wijze waarop de zaak door de bevoegde autoriteiten is behandeld.

Als aanvangsmoment van de vervolgingstermijn als bedoeld in artikel 6 EVRM heeft te gelden het moment dat vanwege de Staat jegens de betrokkene een handeling is verricht waaraan deze de verwachting heeft ontleend – en in redelijkheid ook heeft kunnen ontlenen – dat het Openbaar Ministerie een strafvervolging tegen hem zal instellen.

Het hof stelt vast dat tussen de inverzekeringstelling van de verdachte op 28 februari 2013 en het vonnis van 19 april 2019 een periode van ongeveer 6 jaar en 2 maanden ligt. Tussen het instellen van het hoger beroep namens de verdachte op 25 april 2019 en het eindarrest van het hof op 7 juli 2023 is een periode van ongeveer 4 jaar en 2 maanden verstreken. De redelijke termijn is daarmee in eerste aanleg overschreden met ongeveer 4 jaar en 2 maanden en in hoger beroep met ongeveer 2 jaar en 2 maanden. Evident is dat de redelijke termijn daarmee in zeer aanzienlijke mate is overschreden. Het hof stelt verder vast dat op verzoek van de verdediging in de zaken van de medeverdachten nader onderzoek is gelast, doch dat in de onderhavige zaak nooit onderzoekswensen zijn ingediend en dat voornoemde vertraging in het bijzonder is te wijten aan de omstandigheid dat de zaak door de bevoegde autoriteiten onvoldoende voortvarend is behandeld.

Het hof overweegt verder het volgende.

In de eerder genoemde uitspraak van de Hoge Raad van 17 juni 2008 is erop gewezen dat ook andere factoren nopen tot een voortvarende afhandeling van strafzaken, zoals de ongunstige invloed van het tijdsverloop op de beoordeling van de feiten als gevolg van de verbleking van de herinnering van – bijvoorbeeld – getuigen. Artikel 6, eerste lid, EVRM inzake de behandeling binnen een redelijke termijn heeft volgens de Hoge Raad evenwel niet het oog op deze factoren en strekt in het bijzonder niet ertoe de verdedigingsrechten van een verdachte te waarborgen, zoals het recht getuigen te ondervragen. De in voormeld arrest van 17 juni 2008 geformuleerde uitgangspunten en regels houden alleen verband met het recht op behandeling van een strafzaak binnen een redelijke termijn en gelden dus niet voor de beoordeling van inbreuken op de verdedigingsrechten (vgl. HR 13 september 2016, ECLI:NL:HR:2016:2059, rov. 2.3.2).

Tevens geldt hierbij als uitgangspunt dat indien een inbreuk op de verdedigingsrechten van de verdachte die niet onder het bereik van artikel 359a Sv valt, de niet-ontvankelijkheid van het Openbaar Ministerie in de vervolging als ‘sanctie’ daarop niet in aanmerking komt, behoudens in het uitzonderlijke geval dat die inbreuk van dien aard is en zodanig ernstig dat geen sprake meer kan zijn van een eerlijk proces in de zin van art. 6 EVRM. Daarbij moet het in de eerste plaats gaan om een inbreuk die onherstelbaar is en die niet op een aan de eisen van een behoorlijke en effectieve verdediging beantwoordende wijze is gecompenseerd. Bovendien moet die inbreuk het verstrekkende oordeel kunnen dragen – in de bewoordingen van het EHRM – dat ‘the proceedings as a whole were not fair’. Uit een en ander volgt dat de nietontvankelijkverklaring van het Openbaar Ministerie in de vervolging slechts in uitzonderlijke gevallen in beeld kan komen en dat aan de motivering van die beslissing tot niet-ontvankelijkverklaring hoge eisen worden gesteld.

Andere gevolgen dan de niet-ontvankelijkheid van het Openbaar Ministerie in de vervolging liggen volgens de Hoge Raad meer in de rede indien sprake is van een – onherstelbare en niet voor (procedurele) compensatie vatbare – schending van de verdedigingsrechten. Ingeval bijvoorbeeld het bewijs van de betrokkenheid van de verdachte bij het hem tenlastegelegde uitsluitend steunt op een hem belastende tegenover de politie afgelegde getuigenverklaring, terwijl op de gronden als vermeld in HR 29 januari 2013, ECLI:NL:HR:2013:BX5539, NJ 2013/145 moet worden aangenomen dat de verdachte niet het bij artikel 6, derde lid aanhef en onder d, EVRM voorziene recht heeft kunnen uitoefenen die getuige te (doen) horen omtrent die verklaring, en verdachtes betrokkenheid bij het hem tenlastegelegde ook niet wordt bevestigd door ander bewijsmateriaal dan wel bedoeld steunbewijs geen betrekking heeft op die onderdelen van de verklaring die door de verdachte zijn betwist, ligt het in de rede dat die betwiste getuigenverklaring niet voor het bewijs wordt gebezigd en dat de verdachte bij gebreke van ander bewijsmateriaal wordt vrijgesproken van het hem tenlastegelegde, en in een ontnemingszaak dat de ontnemingsvordering wordt afgewezen. ‘Dat is niet anders indien het tijdsverloop een complicatie heeft gevormd bij de vergaring en de waardering van het bewijsmateriaal.’ (vgl. HR 13 september 2016, ECLI:NL:HR:2016:2059, rov. 2.3.4 en HR 12 juli 2022, ECLI:NL:HR:2022:1009, rov. 2.3).

Uit hetgeen hiervoor is weergegeven volgt dat als – onevenredig – tijdsverloop een complicatie vormt bij de bewijsgaring of de waardering van het bewijs, de strafrechter daarmee rekening kan houden en, indien de bewijsvoering anders op gespannen voet zou komen met de ‘fairness of the proceedings as a whole’, tot een vrijspraak kan komen.

Het hof is van oordeel dat het in deze specifieke zaak slechts gaat om een overschrijding van de redelijke termijn die zich door strafvermindering dan wel bewijsuitsluiting kan laten compenseren. Uit hetgeen het hof hiervoor heeft overwogen volgt dat in onderhavige zaak sprake is van enkel tijdsverloop, en niet van bijkomende, uitzonderlijke omstandigheden waarbij sprake is van inbreuken op de verdedigingsrechten van de verdachte, waardoor de waarheidsvinding ernstig in het gedrang zouden komen. De door de rechtbank en het hof noodzakelijk geachte onderzoekshandelingen in het onderzoek ‘Apaan’ zijn uitgevoerd kunnen worden. In het recente verleden (2022, respectievelijk 2023) zijn nog getuigen door de raadsheer-commissaris gehoord. Wanneer de processen-verbaal van verhoor bij de raadsheer-commissaris worden bezien, moet vastgesteld worden dat (onder meer) getuige [getuige] is gehoord en dat diens herinnering geenszins is vervaagd. De waarheidsvinding is naar het oordeel van het hof niet, althans niet noemenswaardig in het gedrang gekomen. In deze afweging heeft het hof eveneens betrokken dat ook de overige verdedigingsrechten (waaronder het (tijdig) verstrekken van (proces)stukken en het tijdig en adequaat kunnen voorbereiden van de zaak) voldoende gewaarborgd zijn gebleven. Het hof is van oordeel dat die verdedigingsrechten, alles afwegende, niet zijn geschonden. Van een behandeling die in strijd is met het recht op een eerlijk proces als bedoeld in artikel 6 EVRM, is geen sprake. ‘The proceedings as a whole’, zijn naar ’s hofs oordeel nog steeds ‘fair’.

Het hof zal, alles afwegende, op grond van het hiervoor overwogene in genoemde omstandigheden, het Openbaar Ministerie ontvankelijk verklaren in zijn strafvervolging ter zake van het tenlastegelegde.

Vonnis waarvan beroep

Het beroepen vonnis zal worden vernietigd reeds omdat het hof tot een andere bewezenverklaring komt dan de rechtbank.

Tenlastelegging

Aan de verdachte is – na wijziging van de tenlastelegging ex artikel 314a Sv in eerste aanleg – tenlastegelegd dat:

hij, verdachte, op of omstreeks 27 februari 2013 te Lierop in de gemeente Someren, in elk geval in Nederland, tezamen en in vereniging met een ander of anderen, althans alleen, om een feit, bedoeld in het vierde of vijfde lid van artikel 10 van de Opiumwet, te weten het opzettelijk bereiden, bewerken, verwerken, verkopen, afleveren, verstrekken, vervoeren, vervaardigen en/of binnen en/of buiten het grondgebied van Nederland brengen van amfetamine en/of metamfetamine en/of 4-methylamfetamine, in elk geval een hoeveelheid van een materiaal bevattende amfetamine en/of metamfetamine en/of 4-methylamfetamine, zijnde amfetamine en/of metamfetamine en/of 4-methylamfetamine (een) middel(en) vermeld op de bij de Opiumwet behorende lijst I en/of een ander middel vermeld op de bij de Opiumwet behorende lijst I voor te bereiden en/of te bevorderen,

- een of meer anderen heeft/hebben getracht te bewegen om dat/die feit(en) te plegen, te doen plegen, mede te plegen, uit te lokken en/of om daarbij behulpzaam te zijn en/of om daartoe gelegenheid, middelen en/of inlichtingen te verschaffen en/of

- zich en/of een of meer anderen gelegenheid, middelen en/of inlichtingen tot het plegen van dat/die feit(en) heeft/hebben getracht te verschaffen en/of

- voorwerpen, vervoermiddelen, stoffen en/of gelden of andere betaalmiddelen voorhanden heeft/hebben gehad, waarvan hij, verdachte, en/of zijn, verdachtes, mededader(s) wist(en) of ernstige redenen had(den) om te vermoeden dat die bestemd was/waren tot het plegen van dat/die feit(en), immers heeft hij, verdachte en/of zijn mededader(s) (telkens) (al dan niet via (een) ander(en):

-een stof, te weten een (grote) hoeveelhe(i)d(en) (in totaal ongeveer 9.975 kilogram)

a-fenylacetoacetonitril (Apaan), (welke stof benodigd is, althans kan worden gebruikt bij/voor de bereiding en/of verwerking en/of vervaardiging van amfetamine en/of metamfetamine en/of 4-methylamfetamine), in elk geval van (een) middel(en) vermeld op de bij de Opiumwet behorende lijst I, besteld, vervoerd, opgeslagen, bereid, bewerkt, verwerkt, afgeleverd, verstrekt, gekocht, verkocht, ter beschikking gesteld en/of voorhanden gehad en/of -(telefonische) contact(en) en/of (een) ontmoeting(en) gehad en/of (een) bespreking(en) gevoerd en/of (een) afspra(a)k(en) gemaakt met een of meer (mogelijke) producent(en) en/of leverancier(s) en/of transporteur(s) en/of financier(s) en/of afnemer(s) en/of tussenperso(o)n(en) en/of verlener(s) van hand- en spandiensten en/of (een) ander(en) met betrekking tot de hoeveelheid en/of prijs en/of kwaliteit en/of levering en/of betaling en/of verpakking en/of opslag en/of vervoer van voornoemde hoeveelhe(i)d(en) (ongeveer 9.975 kilogram) a-fenylacetoacetonitril (Apaan).

De in de tenlastelegging voorkomende taal- en/of schrijffouten of omissies zijn verbeterd. De verdachte is daardoor niet geschaad in de verdediging.

Verbeterde lezing van het tenlastegelegde

Het ten tijde van deze tenlastelegging geldende artikel 10a van de Opiumwet houdt, voor zover relevant, in dat het verboden is om een feit, bedoeld in het vierde of vijfde lid van artikel 10, voor te bereiden of te bevorderen.

Het hof leest het tenlastegelegde verbeterd, in dier voege dat na
“(…) verstrekken, vervoeren”, wordt ingelezen: “
vervaardigen”.

Het hof neemt hierbij in aanmerking dat vanwege de in de tenlastelegging vermelde wettelijke voorschriften waarbij het desbetreffende feit strafbaar is gesteld het ook zonder uitdrukkelijke vermelding van voormeld bestanddeel duidelijk is dat dit bestanddeel niettemin deel uit maakt van het aan de verdachte gemaakte verwijt. Immers, wordt in artikel 10, vierde lid, van de Opiumwet expliciet verwezen naar artikel 2 onder D van de Opiumwet. Bovendien wordt in de tekst van het derde gedachtestreepje van de tenlastelegging ook reeds “vervaardiging” (van amfetamine etc) vermeld, zodat ook daaruit de bedoeling van de tenlastelegging spreekt.

De verdachte is door deze verbeterde lezing evenmin in zijn belang geschaad.

Partiële vrijspraak

Anders dan de rechtbank spreekt het hof de verdachte vrij van het tenlastegelegde medeplegen. Er is geen bewijsmiddel voorhanden dat ziet op redengevende feiten en omstandigheden waaruit een bewuste en nauwe samenwerking van voldoende gewicht tussen de verdachte en een (of meer) ander(en) ter zake van het – kort gezegd – voorhanden hebben van vervoermiddelen en stoffen kan worden vastgesteld of waaruit dat kan worden afgeleid.

Dat niet alleen de productie van synthetische drugs, maar ook de voorbereidingshandelingen daartoe, in de regel door meer dan één persoon worden uitgevoerd, is naar het oordeel van het hof in dezen onvoldoende voor een bewezenverklaring van medeplegen.

Bewezenverklaring

Het hof acht wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte het tenlastegelegde heeft begaan, met dien verstande dat:

hij, verdachte, op 27 februari 2013 in Nederland, om een feit, bedoeld in het vierde of vijfde lid van artikel 10 van de Opiumwet, te weten het opzettelijk bereiden, bewerken, verwerken, verkopen, afleveren, verstrekken, vervoeren, vervaardigen en/of binnen en/of buiten het grondgebied van Nederland brengen van amfetamine en/of metamfetamine en/of 4-methylamfetamine, in elk geval een hoeveelheid van een materiaal bevattende amfetamine en/of metamfetamine en/of 4-methylamfetamine, zijnde amfetamine en/of metamfetamine en/of 4-methylamfetamine (een) middel(en) vermeld op de bij de Opiumwet behorende lijst I en/of een ander middel vermeld op de bij de Opiumwet behorende lijst I voor te bereiden en/of te bevorderen,

- vervoermiddelen en stoffen voorhanden heeft gehad, waarvan hij wist of ernstige redenen had om te vermoeden dat die bestemd waren tot het plegen van dat/die feit(en), immers heeft hij:

- een stof, te weten een grote hoeveelheid (in totaal ongeveer 9.975 kilogram)

a-fenylacetoacetonitril (Apaan), (welke stof benodigd is, althans kan worden gebruikt bij/voor de bereiding en/of verwerking en/of vervaardiging van amfetamine en/of metamfetamine en/of 4-methylamfetamine), vervoerd en voorhanden gehad.

Het hof acht niet bewezen hetgeen de verdachte meer of anders ten laste is gelegd dan hierboven bewezen is verklaard, zodat hij daarvan zal worden vrijgesproken.

Bewijsmiddelen

Ten behoeve van de leesbaarheid van dit arrest zijn de bewijsmiddelen opgenomen in de aan dit arrest gehechte bijlage. De bewijsmiddelen maken integraal deel uit van dit arrest.

De beslissing dat het bewezenverklaarde door de verdachte is begaan, berust op de

feiten en omstandigheden als vervat in de hierboven bedoelde bewijsmiddelen in onderlinge samenhang beschouwd.

Bewijsoverwegingen

1. Het standpunt van de advocaat-generaal

De advocaat-generaal acht – op gelijke gronden zoals verwoord in het vonnis – het tenlastegelegde wettig en overtuigend bewezen.

2. Het standpunt van de verdediging

De verdediging heeft vrijspraak bepleit. Daartoe is – op gronden zoals nader verwoord in de pleitnota – aangevoerd dat de verdachte geen opzet (ook niet in voorwaardelijke zin) heeft gehad op het plegen van voorbereidingshandelingen in de zin van artikel 10a van de Opiumwet, nu hij niet wist of ernstige reden had te vermoeden dat in de vrachtwagen waarin hij als bijrijder zat, apaan werd vervoerd.

3. Het oordeel van het hof

3.1.

Feiten en omstandigheden

Het hof is van oordeel dat door de verdediging bepleite vrijspraak van het tenlastegelegde feit wordt weersproken door de bewijsmiddelen. Het hof heeft, gelet op het onderzoek ter terechtzitting in hoger beroep, geen reden om aan de juistheid en de betrouwbaarheid van die, van de lezing van de verdediging afwijkende, bewijsmiddelen te twijfelen.

Uit de bewijsmiddelen en het verhandelde ter terechtzitting in eerste aanleg en in hoger beroep, blijkt het navolgende:

- op 25 februari 2013 zijn in Tsjechië camerabeelden gemaakt van het overladen van de zeecontainer in onder andere de vrachtauto met het kenteken [kenteken 1] (waarin de verdachte als bijrijder is aangetroffen). Een verbalisant die voormelde camerabeelden heeft uitgekeken heeft de verdachte op deze beelden herkend;

- er blijkt van een actieve rol van de verdachte bij het (laden van het) transport in Tsjechië;

- medeverdachte [medeverdachte 3] (de chauffeur van de vrachtauto) heeft verklaard dat de verdachte voornoemde lading heeft geregeld;

- op de CMR-transportbrief met nummer [nummer] staat een handtekening die overeenkomt met de handtekening op het paspoort van de verdachte;

- het telefoonnummer van de verdachte komt voor in de telefoon van [medeverdachte 1] (waarbij geldt dat laatstgenoemde gedurende het transport achter de vrachtauto is aangereden);

- op 27 februari 2013 heeft de telefoon van [medeverdachte 1] tien maal contact gemaakt met de telefoon die onder de verdachte in beslag is genomen;

- bij een Shell-tankstation in Nederland heeft de verdachte, samen met [medeverdachte 1] , achter de trekker-oplegger van de vrachtwagen gestaan, waarna de laadklep van de oplegger is geopend en door één van hen in de oplegger werd geschenen (kennelijk om de lading te controleren);

- de vrachtauto met het kenteken [kenteken 1] is op 20 februari 2013 bij Venlo de Nederlandse grens gepasseerd. De lading bevatte 9.975 kilogram apaan, welke stof aldus door de verdachte is vervoerd (en Nederland binnengebracht);

- de vrachtauto werd op dat moment bestuurd door [medeverdachte 3] en de verdachte was de bijrijder tijdens dit transport;

- bij de fouillering van de verdachte is in zijn zak een briefje aangetroffen met daarop de tekst: “19 zaut, 7 mire, 56 kuadstik, 80 zaut, 60 zaut, 40 zaut, 40 methanol, 50 zaut, 29 mire, 1,5 pallet zakken, 4985 / 1000 zaut, 36 / 30 mire, 40 x 20 metanol, 140 x 5 zakken”.

3.2.

Het juridische kader met betrekking tot artikel 10a van de Opiumwet

Het tenlastegelegde feit is toegesneden op artikel 10a Opiumwet. Alvorens het hof toekomt aan de vraag of en in hoeverre aan deze criteria van artikel 10a Opiumwet is voldaan, ziet het hof aanleiding om eerst het algemene kader te schetsen waarlangs het hof dient te toetsen.

Voor de bewezenverklaring van artikel 10a lid 1 Opiumwet geldt volgens bestendige jurisprudentie dat van 'voorhanden hebben' als bedoeld in artikel 10a lid 1 Opiumwet sprake is als de verdachte feitelijke macht over de voorwerpen, vervoermiddelen, stoffen, gelden of andere betaalmiddelen kan uitoefenen in de zin dat hij daarover kan beschikken. Die voorwerpen, vervoermiddelen, stoffen, gelden of andere betaalmiddelen hoeven zich daarvoor niet noodzakelijkerwijs in de directe nabijheid van de verdachte te bevinden. Voor de bewezenverklaring van het 'voorhanden hebben' hoeft niet te kunnen worden vastgesteld dat de voorwerpen, vervoermiddelen, stoffen, gelden of andere betaalmiddelen aan de verdachte toebehoren of dat ten aanzien daarvan sprake is van beschikkings- of beheersbevoegdheid (vgl. HR 21 december 2021, ECLI:NL:HR:2021:1945, rov. 3.4.2).

Ook al bevat de delictsomschrijving van artikel 10a lid 1 Opiumwet niet de term ‘opzet’, voor een veroordeling van het – als pleger – voorhanden hebben als bedoeld in artikel 10a lid 1, aanhef en onder 3°, Opiumwet, is opzet (daaronder begrepen voorwaardelijk opzet) vereist op het voorhanden hebben en op de voorbereiding of bevordering van een feit als bedoeld in artikel 10 lid 4 of lid 5 van de Opiumwet. Dit brengt met zich dat het weliswaar niet noodzakelijk is dat de tenlastelegging de term ‘opzet’ bevat, maar uit de bewijsvoering moet wel volgen dat sprake is van opzet op het voorhanden hebben en op de voorbereiding of bevordering van een feit als bedoeld in artikel 10 lid 4 of lid 5 van de Opiumwet.

Daarnaast moet de verdachte weten of ernstige reden hebben om te vermoeden dat de voorwerpen, vervoermiddelen, stoffen, gelden of andere betaalmiddelen bestemd zijn tot het plegen van het feit als bedoeld in artikel 10 lid 4 of lid 5 van de Opiumwet.

3.3.

Het juridische kader met betrekking tot de (waardering van de) verklaringen van de verdachte

In het arrest van de Hoge Raad van 20 december 2022, ECLI:NL:HR:2022:1864, waarin uitgangspunten en regels zijn geformuleerd over het bij het oordeel over de bewezenverklaring betrekken van een onaannemelijke of onwaar gebleken verklaring van de verdachte, heeft de Hoge Raad gesteld dat het niet uitgesloten is dat de rechter een onwaar gebleken verklaring van de verdachte als bewijsmiddel gebruikt. In de jurisprudentie wordt in dit verband gesproken van een ‘kennelijk leugenachtige verklaring van de verdachte’. Over het gebruik van zo’n kennelijk leugenachtige verklaring van de verdachte zijn daarbij onder meer de volgende uitgangspunten geformuleerd.

Het moet gaan om een verklaring van de verdachte die naar het oordeel van de rechter kennelijk leugenachtig is en is afgelegd om de waarheid te verhullen. Het oordeel dat van zo’n verklaring sprake is, moet voldoende grondslag vinden in vastgestelde feiten en omstandigheden die zijn opgenomen in een of meer andere voor het bewijs gebruikte bewijsmiddelen. Tot deze andere bewijsmiddelen kunnen echter niet worden gerekend bewijsmiddelen die verklaringen van de verdachte zelf inhouden, dan wel verklaringen van andere personen betreffen die alleen weergeven wat de verdachte hun heeft meegedeeld. Ook de omstandigheid dat de verdachte heeft geweigerd over een bepaald punt een verklaring te geven, kan niet mede ten grondslag worden gelegd aan het oordeel dat de voor het bewijs gebruikte verklaring van de verdachte kennelijk leugenachtig is en is afgelegd om de waarheid te verhullen (vgl. HR 21 maart 2017, ECLI:NL:HR:2017:467).

Met de formulering dat het moet gaan om een verklaring van de verdachte die “kennelijk leugenachtig is en afgelegd om de waarheid te verhullen”, wordt tot uitdrukking gebracht dat het afleggen door de verdachte van een verklaring die onverenigbaar is met de uit een of meer andere gebruikte bewijsmiddelen blijkende feiten en omstandigheden, in het concrete geval als een voor het aannemen van de bewezenverklaring relevante omstandigheid moet kunnen worden aangemerkt. Dat de verdachte een kennelijk leugenachtige verklaring heeft afgelegd, kan vooral van belang zijn voor de betekenis die de rechter aan de overige bewijsmiddelen toekent.

Het oordeel dat de bewezenverklaring mede op grond van het gebruik van een kennelijk leugenachtige verklaring als bewijsmiddel kan worden aangenomen, moet door de rechter nader worden gemotiveerd. In die motivering moet, mede gelet op wat onder 3.3.2 en 3.3.3 is overwogen, tot uitdrukking komen:

(i) welke door de verdachte afgelegde verklaring of welke onderdelen van die verklaring door de rechter als kennelijk leugenachtig wordt of worden aangemerkt;

(ii) op welke door de rechter vastgestelde feiten en omstandigheden het oordeel berust dat de betreffende verklaring van de verdachte niet alleen onverenigbaar is met die feiten en omstandigheden maar ook als kennelijk leugenachtig – en niet bijvoorbeeld als een vergissing – moet worden beschouwd; en

(iii) wat – los van de omstandigheid dat de feitenlezing van de verdachte naar het oordeel van de rechter niet aannemelijk is geworden – de relevantie is voor de bewijsvoering als geheel en dus voor het aannemen van de bewezenverklaring van de omstandigheid dat de verdachte op een bepaald punt kennelijk leugenachtig heeft verklaard (vgl. HR 20 juni 2023, ECLI:NL:HR:2023:945, rov. 2.3).

3.4.

Conclusies met betrekking tot de bewezenverklaring en de verklaringen van de verdachte

3.4.1. 10

10a Opiumwet

De feiten en omstandigheden waaronder de verdachte is aangetroffen, als hiervoor weergegeven en in onderlinge samenhang bezien, duiden op een betrokkenheid van de verdachte bij het voorhanden hebben van vervoermiddelen en stoffen, die bedoeld waren voor de vervaardiging van synthetische drugs. De vervoermiddelen en stoffen bevonden zich in de machtssfeer van de verdachte en de verdachte heeft, gezien de voorliggende aard van de gedragingen en de omstandigheden waaronder deze hebben plaatsgevonden, bewust de aanmerkelijke kans aanvaard dat hij de betreffende vervoermiddelen en stoffen voorhanden had en dat daarmee i.c. een feit als bedoeld in artikel 10 lid 4 en 5 Opiumwet werd voorbereid of bevorderd.

Daarnaast moet de verdachte, gezien de uit de bewijsmiddelen naar voren komende omstandigheden, ernstige reden hebben gehad om te vermoeden dat de voorhanden zijnde vervoermiddelen en stoffen bestemd waren tot het plegen van een feit als bedoeld in artikel 10 lid 4 en lid 5 Opiumwet. Daarbij merkt het hof nog op dat voor de verwezenlijking van voorbereidingshandelingen niet is vereist dat van de handelingen reeds bekend is ter voorbereiding of bevordering van welke concreet misdrijf deze dienen (vgl. HR 13 maart 2001, ECLI:NL:HR:2001:AB0494, rov. 4.6. en HR 29 maart 2011, ECLI:NL:HR:2011:BP3862, rov. 2.3.). Hetgeen de verdediging hieromtrent nog naar voren heeft gebracht, doet hieraan niet af.

3.4.2.

Kennelijke leugenachtigheid van de afgelegde verklaringen

Ter zake van de verklaringen die de verdachte heeft afgelegd, overweegt het hof nog als volgt.

De verdachte heeft bij de politie – kort samengevat – verklaard dat hij pas in Polen in de vrachtauto is gestapt en niet aanwezig was bij het laden van de vrachtauto. Voorts heeft de verdachte verklaard dat hij niet degene is geweest die samen met [medeverdachte 1] op 27 februari 2013 op de parkeerplaats bij het Shell-tankstation in Nederland de achterzijde van de vrachtwagen heeft geopend en toen met een zaklantaarn naar binnen heeft gekeken. Ter terechtzitting in hoger beroep heeft de verdachte verklaard dat hij op dat moment geen contact heeft gehad met [medeverdachte 1] (de inzittende van de Audi). Het hof bezigt de hiervoor bedoelde verklaringen van de verdachte tot het bewijs, nu deze verklaringen van de verdachte kennelijk leugenachtig zijn en afgelegd om de waarheid te verhullen. Die kennelijke leugenachtigheid blijkt uit de volgende feiten en omstandigheden.

Ten eerste is de verklaring van de verdachte dat hij eerst in Polen in de vrachtauto is gestapt, in strijd met objectieve gegevens. Op 25 februari 2013 zijn in Tsjechië camerabeelden gemaakt van het overladen van de zeecontainer in onder andere de vrachtauto waarin de verdachte later is aangetroffen. Een verbalisant die deze camerabeelden heeft uitgekeken heeft de verdachte op deze beelden herkend (bewijsmiddel 2). Die herkenning is door of namens de verdachte ook niet betwist. Het hof gaat er aldus vanuit dat de verdachte reeds in Tsjechië in de vrachtauto heeft gezeten, en vanaf daar al betrokken is geweest bij het vervoeren van de lading, hetgeen in strijd is met zijn verklaring.

Ten tweede zijn de bevindingen van de politie met betrekking tot hetgeen is waargenomen bij het Shell-tankstation in Nederland in strijd met de verklaring van de verdachte, zoals afgelegd bij de politie. Uit het proces-verbaal van bevindingen dat door verbalisant [verbalisant] is opgemaakt, volgt dat twee mannen (verdachte en [medeverdachte 1] ), achter de trekker-oplegger van de vrachtauto zijn gaan staan, de laadklep van de oplegger geopend werd, en dat door één van beiden met een zaklamp in de oplegger geschenen werd. De laadklep van de oplegger werd vervolgens gesloten en de verdachte en [medeverdachte 1] gaven elkaar daarna een hand (bewijsmiddel 2). Deze (objectieve) onderzoeksresultaten zijn aldus niet te rijmen met voormelde onderdelen van de verklaringen van de verdachte. De door het hof vastgestelde discrepanties tussen de verklaringen van de verdachte en de hiervoor besproken onderzoeksbevindingen zijn naar het oordeel van het hof van zodanige aard dat deze zich niet verdragen met een vergissing.

3.4.3.

De als onaannemelijk en ongeloofwaardig aangemerkte onderdelen van de verklaringen van de verdachte

Bij zijn weging en waardering van de (geloofwaardigheid en betrouwbaarheid van de) verklaring van de verdachte heeft het hof voorts nog het volgende betrokken.

Naast de hiervoor als kennelijk leugenachtig gekwalificeerde onderdelen van de verklaringen van de verdachte, kent het hof ook betekenis toe aan de omstandigheid dat de verdachte verklaringen heeft afgelegd die naar het oordeel van het hof (kort gezegd) onaannemelijk zijn. Ter zake van die onderdelen van de verklaringen van de verdachte, overweegt het hof als volgt.

De verdachte heeft over zijn aanwezigheid bij de vrachtauto in het buitenland, tegenstrijdig verklaard. Zo heeft de verdachte ter terechtzitting in hoger beroep verklaard dat hij door [medeverdachte 3] werd gebeld omdat de verlichting van de vrachtauto niet goed werkte en dat de vrachtauto op dat moment nog niet geladen was. Later heeft de verdachte ten overstaan van het hof verklaard dat hij alleen naar de chauffeur is toegegaan om de benodigde papieren in orde te maken. Dit zijn niet de enige omstandigheden die het hof ertoe hebben gebracht om de verdachte niet te geloven. De lezing van de verdachte is immers ook op andere onderdelen niet te verenigen met de hiervoor, op grond van de bewijsmiddelen, vastgestelde loop der gebeurtenissen.

De verklaring van de verdachte, inhoudende dat het bij zijn fouillering onder hem aangetroffen briefje met daarop onder meer de stoffen mire, zaut, methanol (welke stoffen in verband kunnen staan met de productie van synthetische drugs), niet van hem afkomstig is en hij niet weet hoe het briefje onder hem is gekomen, acht het hof volstrekt onaannemelijk. Aanwijzingen dat het briefje aan een ander dan de verdachte toebehoorde of door een ander daar is achtergelaten, zijn gesteld noch gebleken.

De verdachte heeft voorts verklaard dat hij geen weet heeft van de tien contacten/oproepen tussen het aan hem toegeschreven telefoonnummer en het telefoonnummer van [medeverdachte 1] op 27 februari 2013. Ook dit onderdeel van de verklaring van de verdachte acht het hof onaannemelijk, nu ook hiervoor geldt dat geen aanwijzingen zijn gebleken dat een ander dan de verdachte gespreksdeelnemer is geweest.

Ten slotte acht het hof de lezing van de verdachte dat hij niet bekend was met de omstandigheid dat de lading van de vrachtauto apaan bevatte, ongeloofwaardig, gelet op de inhoud van de gebezigde bewijsmiddelen.

Tegen deze achtergrond kan het – gelet op de uit de bewijsvoering blijkende feiten en omstandigheden – in samenhang met de door de verdachte afgelegde kennelijk leugenachtige verklaringen – niet anders zijn dan dat de verdachte wist of ernstige reden had te vermoeden dat de lading van de vrachtauto apaan bevatte en dat deze stof bedoeld was voor illegale doeleinden, met name de productie van verdovende middelen.

De gevoerde bewijsverweren worden verworpen.

Strafbaarheid van het bewezenverklaarde

Het bewezenverklaarde levert op:

om een feit, bedoeld in het vierde of vijfde lid van artikel 10 van de Opiumwet, voor te bereiden of te bevorderen, vervoermiddelen en stoffen voorhanden hebben, waarvan hij weet of ernstige reden heeft om te vermoeden dat zij bestemd zijn tot het plegen van dat feit.

Er zijn geen feiten of omstandigheden aannemelijk geworden die de strafbaarheid van het bewezenverklaarde uitsluiten. Het feit is strafbaar.

Strafbaarheid van de verdachte

Er zijn geen feiten of omstandigheden aannemelijk geworden die de strafbaarheid van verdachte uitsluiten. De verdachte is daarom strafbaar voor het hiervoor bewezenverklaarde.

Op te leggen sanctie

Het standpunt van de advocaat-generaal

De advocaat-generaal heeft gevorderd dat de verdachte wordt veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van 30 maanden, met aftrek van voorarrest.

Het standpunt van de verdediging

De verdediging heeft meer subsidiair een straftoemetingsverweer gevoerd. Daartoe is verzocht om bij de straftoemeting rekening te houden met het tijdsverloop, alsmede met de persoonlijke omstandigheden van de verdachte. De verdachte heeft zijn leven op orde, hij heeft een eigen transportbedrijf en een relatie en kinderen. Daarnaast is, ook in het kader van de strafmaat, aangevoerd dat er sprake is van een overschrijding van de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6 EVRM, hetgeen tot vermindering van de op te leggen straf dient te leiden. De verdediging heeft verzocht om geen onvoorwaardelijke gevangenisstraf op te leggen waardoor de verdachte weer terug naar de gevangenis zou moeten. Een deels voorwaardelijke gevangenisstraf, waarvan het onvoorwaardelijk deel gelijk aan het voorarrest is, met een taakstraf en/of een gelboete zou volgens de verdediging passend zijn.

Het oordeel van het hof

Het hof heeft bij de bepaling van de op te leggen straf gelet op de aard en de ernst van hetgeen bewezen is verklaard, op de omstandigheden waaronder het bewezenverklaarde is begaan en op de persoon van de verdachte, zoals een en ander uit het onderzoek ter terechtzitting naar voren is gekomen. Daarnaast is gelet op de verhouding tot andere strafbare feiten, zoals onder meer tot uitdrukking komende in de hierop gestelde wettelijke strafmaxima en in de straffen die voor soortgelijke feiten worden opgelegd.

Het hof heeft in het bijzonder het volgende in aanmerking genomen.

De verdachte heeft zich schuldig gemaakt aan het voorhanden hebben van vervoermiddelen en stoffen die kunnen worden gebruikt voor de productie dan wel de bewerking of verwerking van synthetische drugs (voorbereidingshandelingen als bedoeld in artikel 10a van de Opiumwet).

Het bewezenverklaarde betreft een ernstig feit dat zeer ontwrichtend is voor de maatschappij. Algemeen bekend is dat de productie en handel van drugs gepaard gaat met (zware) criminaliteit, gevaar voor de omgeving en milieuschade. Het gebruik van drugs heeft ook nadelige maatschappelijke gevolgen zoals gezondheidsschade voor gebruikers.

De verdachte heeft zich van voornoemde belangen kennelijk niets aangetrokken. Het hof rekent dit de verdachte aan. De verdachte heeft ter terechtzitting in hoger beroep geen blijk gegeven van inzicht in de laakbaarheid van zijn handelen.

Het hof heeft bij de strafoplegging acht geslagen op de inhoud van het uittreksel Justitiële Documentatie d.d. 18 april 2023. Uit voormeld uittreksel volgt dat de verdachte in 2020 in België (onherroepelijk) is veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van een jaar en een geldboete ter zake drugsfeiten, welke in 2012 zijn begaan. Uit dit uittreksel volgt tevens dat in 2017 een zaak ter zake voorbereidingshandelingen in de zin van de Opiumwet is geseponeerd, alsmede dat de verdachte in 2019 is veroordeeld ter zake overtreding van de Wegenverkeerswet 1994.

Het hof heeft tevens kennis genomen van de inhoud van het reclasseringsadvies d.d. 6 mei 2013. Voorts heeft het hof gelet op de overige (gewijzigde) persoonlijke omstandigheden van de verdachte, zoals die ter terechtzitting naar voren zijn gebracht.

Naar het oordeel van het hof kan gelet op de ernst van het bewezenverklaarde in verhouding tot andere strafbare feiten, zoals onder meer tot uitdrukking komt in de daarop gestelde wettelijke strafmaxima en in de straffen die voor soortgelijke feiten worden opgelegd, niet worden volstaan met een andere of lichtere sanctie dan een straf die onvoorwaardelijke vrijheidsbeneming met zich brengt.

Alles afwegende acht het hof in beginsel oplegging van een gevangenisstraf voor de duur van 19 maanden, waarvan 13 maanden voorwaardelijk met een proeftijd van 1 jaar en met aftrek van voorarrest, passend en geboden. Het hof overweegt met betrekking tot het procesverloop nog als volgt.

Redelijke termijn

Het hof heeft zich tevens rekenschap gegeven van de redelijke termijn. Het hof stelt voorop dat elke verdachte recht heeft op een openbare behandeling van zijn zaak binnen een redelijke termijn als bedoeld in artikel 6 EVRM. Deze waarborg strekt er onder meer toe te voorkomen dat een verdachte langer dan redelijk is onder de dreiging van een strafvervolging zou moeten leven. Deze termijn vangt aan vanaf het moment dat vanwege de Nederlandse Staat jegens de betrokkene een handeling is verricht waaraan deze in redelijkheid de verwachting kan ontlenen dat tegen hem of haar ter zake van een bepaald strafbaar feit door het openbaar ministerie een strafvervolging zal worden ingesteld.

Bij de vraag of sprake is van een schending van de redelijke termijn moet rekening worden gehouden met de omstandigheden van het geval, waaronder begrepen de processuele houding van verdachte, de aard en ernst van het ten laste gelegde, de ingewikkeldheid van de zaak en de mate van voortvarendheid waarmee deze strafzaak door de justitiële autoriteiten is behandeld.

Het hof stelt vast dat tussen de inverzekeringstelling op 28 februari 2013 en het vonnis van 19 april 2019 een periode van ongeveer 6 jaar en 2 maanden ligt. Tussen het instellen van het hoger beroep namens de verdachte op 25 april 2019 en het eindarrest van het hof op 7 juli 2023 is een periode van ongeveer 4 jaar en 2 maanden verstreken. De redelijke termijn is daarmee in eerste aanleg overschreden met ongeveer 4 jaar en 2 maanden en in hoger beroep met ongeveer 2 jaar en 2 maanden. Evident is dat de redelijke termijn daarmee in zeer aanzienlijke mate is overschreden. Van bijzondere omstandigheden die deze overschrijdingen rechtvaardigen is het hof niet gebleken.

Het hof ziet in voornoemde overschrijdingen aanleiding om een lagere straf op te leggen dan het zou hebben gedaan zonder die termijnoverschrijdingen. Rekening houdend met de overschrijdingen van de redelijke termijn van berechting, zal het hof een onvoorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van 14 maanden waarvan 8 maanden voorwaardelijk, met aftrek van voorarrest en met een proeftijd van 1 jaar opleggen.

Met oplegging van een gedeeltelijk voorwaardelijke straf wordt enerzijds de ernst van het bewezenverklaarde tot uitdrukking gebracht en wordt anderzijds de strafoplegging dienstbaar gemaakt aan het voorkomen van nieuwe strafbare feiten. Het hof zal een lagere straf opleggen dan de door de advocaat-generaal gevorderde straf, nu het hof van oordeel is dat de staf die het hof zal opleggen de ernst van het bewezenverklaarde voldoende tot uitdrukking brengt.

Tenuitvoerlegging van de op te leggen gevangenisstraf zal volledig plaatsvinden binnen de penitentiaire inrichting, tot het moment dat de verdachte in aanmerking komt voor deelname aan een penitentiair programma, als bedoeld in artikel 4 van de Penitentiaire beginselenwet, dan wel de regeling van voorwaardelijke invrijheidsstelling, als bedoeld in artikel 6:2:10 van het Wetboek van Strafvordering, aan de orde is.

Beslag

Het hof gelast ten aanzien van de inbeslaggenomen telefoon (Nokia 6300; goednummer 360405) de teruggave aan de verdachte, nu naar het oordeel van het hof het belang van strafvordering zich niet meer verzet tegen de teruggave daarvan.

Toepasselijke wettelijke voorschriften

De beslissing is gegrond op de artikelen 14a, 14b en 14c van het Wetboek van Strafrecht en de artikelen 2, 10 en 10a van de Opiumwet, zoals deze ten tijde van het bewezenverklaarde rechtens golden dan wel ten tijde van het wijzen van dit arrest rechtens gelden.

BESLISSING

Het hof:

Vernietigt het vonnis waarvan beroep en doet opnieuw recht:

Verklaart zoals hiervoor overwogen bewezen dat de verdachte het tenlastegelegde heeft begaan.

Verklaart niet bewezen hetgeen de verdachte meer of anders is tenlastegelegd dan hierboven is bewezenverklaard en spreekt de verdachte daarvan vrij.

Verklaart het bewezenverklaarde strafbaar, kwalificeert dit als hiervoor vermeld en verklaart de verdachte strafbaar.

Veroordeelt de verdachte tot een
gevangenisstraf voor de duur van
14 (veertien) maanden .

Bepaalt dat een gedeelte van de gevangenisstraf, groot
8 (acht) maanden , niet ten uitvoer zal worden gelegd, tenzij de rechter later anders mocht gelasten omdat de verdachte zich voor het einde van een proeftijd van
1 (één) jaar aan een strafbaar feit heeft schuldig gemaakt.

Beveelt dat de tijd die door de verdachte vóór de tenuitvoerlegging van deze uitspraak in enige in artikel 27, eerste lid, van het Wetboek van Strafrecht bedoelde vorm van voorarrest is doorgebracht, bij de uitvoering van de opgelegde gevangenisstraf in mindering zal worden gebracht, voor zover die tijd niet reeds op een andere straf in mindering is gebracht.

Gelast de
teruggave aan de verdachte van het in beslag genomen, nog niet teruggegeven voorwerp, te weten:

- een mobiele telefoon (Nokia 6300; goednummer 360405).

Aldus gewezen door:

mr. A.R. Hartmann, voorzitter,

mr. W.F. Koolen en mr. P.J.D.J. Muijen, raadsheren,

in tegenwoordigheid van mr. J.P.T.G. van den Uithoorn, griffier,

en op 7 juli 2023 ter openbare terechtzitting uitgesproken.

mr. Muijen is buiten staat dit arrest mede te ondertekenen.

Bijlage bewijsmiddelen

Wanneer hierna wordt verwezen naar een paginanummer, wordt – tenzij anders vermeld – bedoeld een pagina van het einddossier ‘APAAN’ met proces-verbaalnummer PL2325 2013009113 van de politie-eenheid Limburg, recherche Venlo, opgemaakte in de wettelijke vorm van daartoe bevoegde opsporingsambtenaren en doorgenummerd van pagina 1 tot en met 591 (hierna: het einddossier).

Alle te noemen processen-verbaal zijn in de wettelijke vorm opgemaakt door daartoe bevoegde verbalisanten. Alle verklaringen zijn, voor zover nodig, zakelijk weergegeven.

1. Het proces-verbaal van bevindingen m.b.t. camerabeelden, p. 533 t/m538 van het eindproces-verbaal, voor zover inhoudende:

De vrachtauto van het merk SCANIA, voorzien van het kenteken [kenteken 1] , parkeert met de

achterzijde in de richting van de achterzijde van de vrachtauto van het merk MAN met

container. De cabine van deze SCANIA is niet in beeld, maar uit de richting van het

bijrijdersportier komt een man met reflecterende jas, aangelopen richting de container van de MAN vrachtauto. Ik, verbalisant herkende later op de opnamen ambtshalve deze man als de verdachte: [verdachte] . [verdachte] wenkt de vrachtwagenchauffeur van de SCANIA om zijn vrachtauto dichterbij de volgeladen vrachtauto te plaatsen.

(…)

[verdachte] overlegt met andere aanwezige personen.

[verdachte] wenkt de vrachtwagenchauffeur van de SCANIA, voorzien van het kenteken

[kenteken 1] , om een klein stukje naar voren te rijden. [verdachte] overlegt met de vrachtwagenchauffeur van de SCANIA vrachtauto, voorzien van kenteken [kenteken 1] .

(…)

[verdachte] rijdt met de SCANIA vrachtauto met het kenteken [kenteken 1] weg en parkeert

verderop op het complex

2. Het proces-verbaal van bevindingen, Team Observatie, p. 24 t/m 26 van het eindproces-verbaal, voor zover inhoudende:

Op 27 februari 2013 reed een donkere trekker met witte oplegger via de Duitse autosnelweg

40 en de Nederlandse autosnelweg A67, gebruikmakend van de grens bij Venlo, Nederland

binnen. Ik zag dat de trekker voorzien was van het kenteken [kenteken 1] . Ik zag dat de oplegger voorzien was van het Noorse kenteken [kenteken 2] Ik zag dat de Audi voorzien was van het Duitse kenteken [kenteken 3] . Omstreeks 18.45 uur zag ik dat de trekker-oplegger en de Audi stopten bij het tankstation BP Reijnen. De bestuurder van de Audi (NNI). Ik zag dat uit de richting van de trekker-oplegger een persoon (NN2) naar NN1 liep. NN2 liep in de richting van de trekker-oplegger en stapte als bijrijder in.

Omstreeks 19.16 uur zag ik dat de trekker-oplegger de parkeerplaats van Shell op reed. Ik

zag dat een man, met het gelijkend signalement van NN2 achter de trekker-oplegger stond.

Omstreeks 19.26 uur zag ik dat een man, gelijkend met het signalement van NN1, uit de Audi stapte en in de richting van de achterzijde van de trekker-oplegger liep. Ik zag dat de twee mannen, met gelijkend signalement van NN1 en NN2, achter de trekker-oplegger stonden. Ik zag dat de laadklep van de oplegger geopend werd. Ik zag dat door een van beiden met een zaklamp in de oplegger geschenen werd. Ik zag dat de laadklep van de oplegger gesloten werd.

3. Het proces-verbaal van verhoor van [medeverdachte 3] , p. 132 t/m 137 van het eindproces-verbaal, voor zover inhoudende:

Ik wist helemaal niks van dat spul dat in mijn auto is gevonden. Een persoon die bij me was

heeft de hele tijd gezegd dat het allemaal legaal was. De andere persoon die ik in de auto

had, heeft alle papierzaken geregeld en hij was bij het inladen van de vracht. De man heet

[verdachte] . De achternaam is volgens mij [verdachte] . [verdachte] heeft gezegd dat dit legaal is. In Brno

hebben we overnacht. De volgende dag reden we 70 of 80 kilometer, naar een andere plaats.

Hier werd een lading geladen. Het waren blauw-witte zakken van 25 kilo en er zat een

waspoederachtige poeder in. Ik zag op de papieren dat het om 25 kilo zakken ging. [verdachte]

heeft me gezegd dat het een schoonmaakproduct was. Het eindpunt veranderde steeds. Eerst was de bestemming Polen, toen Duitsland, toen Venlo en daarna Tilburg. [verdachte] bepaalde dit. Ik denk dat die derde persoon die aangehouden is en die in een personenauto reed, een Nederlander is. Het veroorzaakte bij mij stress dat er de hele tijd een auto voor of achter mij reed. [verdachte] had contact met die man en dat weten jullie ook.

4. Het proces-verbaal van verhoor van [medeverdachte 3] , p. 138 t/m 143 van het eindproces-verbaal, voor zover inhoudende:

Ik heb een zwarte Samsung-telefoon van [verdachte] gekregen om contact met hem te houden. Het telefoonnummer van [verdachte] weet ik niet uit mijn hoofd. Het zit wel in mijn geheugen van de telefoon onder de naam van [verdachte] . [verdachte] is degene geweest die de belading heeft geregeld. Tijdens het laden was [verdachte] erbij. Ik heb niet gezien dat [verdachte] heeft ingeladen, wel was hij erbij en liep daar met de papieren rond. Het overladen is buiten gebeurd. Tijdens de overnachtingen waren ik en [verdachte] met zijn tweeën. Toen we uit Tsjechië vertrokken hebben we uiteindelijk overnacht in Duitsland. [verdachte] en ik sliepen in de vrachtauto. Ik had geen adres in Tilburg waar het transport moest worden afgeleverd. De hele tijd toen we naar

Nederland reden stond in de GPS als einddoel Venlo. Toen we bij Venlo stonden om tol te

betalen heb ik op verzoek van [verdachte] de plaats Tilburg zonder adres ingevoerd. Ik vond het de hele reis al raar dat de eindbestemming wijzigde. Het doel veranderde vanuit Polen naar Dresden, naar Venlo en uiteindelijk Tilburg.

5. Het proces-verbaal van bevindingen van het LFO, p. 27 t/m 29 van het eindproces-verbaal, voor zover inhoudende:

We hebben onderzoek ingesteld naar de vrachtwagencombinatie die bestond uit een trekker

voorzien van Estlands kenteken [kenteken 1] en een koe/trainer voorzien van Estlands kenteken

[kenteken 4] . De koeltrailer was gevuld met zakken met opdruk ‘WORLD PEACE, Detergent

powder, NET WEIGHT 25kg Production date 1 5/12/2012, Expiry date: 1 5/1 2/2015, made in CN’. Na het verwijderen van een dubbele laag met zakken zeeppoeder heb ik een visueel

afwijkende zak met extra brede stikselrand aangetroffen waarin tevens voelbaar een ander

materiaal zat. Met behulp van een Raman infrarood analyseapparaat heb ik vastgesteld dat

het poeder APAAN bevat. Op de beveiligde LFO-opslag in Amsterdam hebben we de

koeltrailer weer geopend en de inhoud nader onderzocht. In totaal bleek het te gaan om 435

zakken van 25 kilo, ofwel 10.875 kilo zeeppoeder en 399 zakken van 25 kilo, ofwel 9975 kilo APAAN. Er zijn 18 monsters van zakken met APAAN genomen en overgebracht naar de afdeling verdovende middelen van het NFI.

6. Het NFI-rapport ‘Maatwerk – VM’, p. 38 / 40 van het eindproces-verbaal, voor zover inhoudende:

Het NFI heeft in haar rapport van 25 maart 20l3 de vraagstelling of het materiaal middelen

die vermeld zijn op een van de lijsten van de Opiumwet of op de bijlage van de Wet

voorkoming misbruik chemicaliën (Wvmc) bevat, en zo ja welke, beantwoord met de

vaststelling dat alle 18 bemonsteringen a-fenylacetoacetonitril (Apaan) bevatten.

7. Het proces-verbaal van bevindingen, p. 213 van het einddossier, voor zover inhoudende:

Bij de fouillering van verdachte is in zijn zak een briefje aangetroffen met daarop de

volgende tekst:

19 zaut

7 mire

56 kuadstik

80 zaut

60 zaut

40 zaut

40 methanol

50 zaut

29 mire

1,5 pa/let zakken

4985 / 1000 zaut

36 x 30 mire

40 x 20 metanol

140 x 25 zakken

8. Het proces-verbaal van bevindingen, p. 276 t/m 277 van het einddossier, voor zover inhoudende:

In de uitgelezen gegevens van de telefoon van het merk Nokia, type 1616, welke onder

verdachte [medeverdachte 1] in beslag werd genomen zag ik tevens het contact ‘ [naam] ’ staan.

Bij dit contact stond het telefoonnummer [telefoonnummer 1] . Ik belde vervolgens naar het

telefoonnummer [telefoonnummer 2] [het hof begrijpt: begrijpt dat hier bedoeld is het nummer

[telefoonnummer 1] en niet [telefoonnummer 2] , zijnde blijkens ditzelfde proces-verbaal het

telefoonnummer van [medeverdachte 1] ] en zag en hoorde dat er een mobiele

telefoon over ging en ik telefonisch verbinding maakte met deze mobiele telefoon welke

inbeslaggenomen was onder [verdachte] . Deze mobiele telefoon betrof een Nokia 6300 welke

inbeslaggenomen werd uit de fouillering van [verdachte] .

Tevens zag ik in de uitgelezen gegevens van de Nokia 1616 dat er op 27 februari 2013 tussen

11.07

uur en 19.14 uur 10 keer contact was geweest met het telefoonnummer [telefoonnummer 1]

zijnde het contact ‘ [naam] ’.

9. Het proces-verbaal van verhoor van de verdachte d.d. 28 februari 2013, pg. 209-213, voor zover inhoudende als verklaring van [verdachte] :

V: Jij werd aangetroffen in een trekker met oplegger waarvan de politie wist dat er goederen vervoerd werden, waarmee drugs gefabriceerd kunnen worden. Waar was jij op dat moment?

A: Ik zat toen op de bijrijdersstoel.

V: Vanaf waar zat jij in deze combinatie?

A: In Polen. Die chauffeur moest daar laden.

(…)

V: Hoe ging het contact tussen jullie?

A: Hij belde mij. Ik deelde hem mede dat ik in Polen was. Hij zei toen dat hij geladen had in Polen en naar Nederland onderweg was. Ik vroeg hem toen of ik mee kon rijden. We zijn toen samen op dinsdag 26 februari 2013 vanuit Polen vertrokken. We hebben vervolgens in Duitsland in de buurt van Dresden overnacht.

V: Wat was de lading op dat moment?

A: Dat heeft hij (hof, blijkens het gerelateerde in dit proces-verbaal: de chauffeur [medeverdachte 3] ) mij niet verteld.

V: [verdachte] , we weten dat je met de trekker en oplegger, waarin jij zat, vertrokken [bent] uit Tsjechië en vervolgens via Polen en Duitsland naar Nederland bent gereden, samen met [medeverdachte 3] . We weten ook dat de oplegger geladen was met ongeveer 10000 kg Apaan, een grondstof die gebruikt wordt bij de productie van synthetische drugs. Wat kun je hierop zeggen?

A: Niets.

V: Tijdens de gehele rit werd de combinatie gevolg dan wel begeleid door een personenauto, die tijdens de aanhouding op hetzelfde tankstation werd aangetroffen. Wat weet je hiervan?

A: Niets.

V: Collega’s zijn op dit moment bezig met het verhoor van [medeverdachte 3] . Deze verklaarde zojuist dat jij vanaf het vertrek in Nederland bij hem bent geweest. (…) Wat is hiervan waar?

A: Dat klopt niet.

V: Hij verklaarde ook dat jullie daarna naar Tsjechië zijn gereden naar de buurt van Praag en van Brno. Wat weet je daarvan?

A: Ik weet daar helemaal niets van. Ik ben pas vanaf Polen met hem meegereden.

10. Het proces-verbaal van verhoor van de verdachte d.d. 8 maart 2013, pg. 215-216, voor zover inhoudende als verklaring van [verdachte] :

V: Volgens [medeverdachte 3] hebben jullie in de buurt van Brno een lading waspoeder geladen en een lading apaan. Hierbij zou jij tijdens het laden aanwezig zijn geweest. Wat kun je hierover verklaren?

A: Ik ben er niet bij geweest.

(…)

V: De vrachtwagen waarin jij en [medeverdachte 3] zaten is vervolgens doorgereden naar een tankstation ter hoogte van Geldrop. Daar ben jij uitgestapt en hebt weer contact gehad met dezelfde persoon als die je bij het tankstation in de buurt van Venlo ontmoette. Wat hebben jullie hier gedaan?

A: Geen idee. Weet ik niet.

V: Volgens het observatieteam hebben jullie de achterzijde van de vrachtwagen geopend en met een zaklantaarn naar binnen geschenen. Wat hebben jullie precies gedaan?

A: Ik weet er niks van.

11. Het proces-verbaal van de in deze zaak gehouden terechtzitting in hoger beroep d.d. 23 juni 2023, voor zover inhoudende als verklaring van de verdachte:

U houdt mij het proces-verbaal van Team Observatie van 27 februari 2013 voor. U vraagt mij of ik contact heb gehad met de man afkomstig uit de Audi.

Nee, er is geen contact geweest.