ECLI:NL:GHAMS:2023:2892

Uitspraak

GERECHTSHOF AMSTERDAM

kenmerk 22/02458

1 november 2023

uitspraak van de derde meervoudige belastingkamer

op het hoger beroep van

[X], wonende te [Z] , belanghebbende,

(gemachtigde: mr. R.M. Vermeulen)

tegen de uitspraak van 10 oktober 2022 in de zaak met kenmerk HAA 21/2419 van de rechtbank Noord-Holland (hierna: de rechtbank) in het geding tussen

belanghebbende

de heffingsambtenaar van de gemeente [plaats A] ,de heffingsambtenaar.

1.Ontstaan en loop van het geding

1.1.

De heffingsambtenaar heeft bij beschikking met dagtekening 28 februari 2020 de WOZ-waarde van de onroerende zaak [A-straat] te [Z] (hierna: de woning) voor het kalenderjaar 2020 vastgesteld op € 2.819.000. Tegelijk zijn een aanslag onroerendezaakbelasting, een aanslag afvalstoffenheffing en twee aanslagen rioolheffing voor het jaar 2020 aan belanghebbende bekendgemaakt.

1.2.

De heffingsambtenaar heeft het bezwaar tegen de aanslagen ongegrond verklaard.

1.3.

De rechtbank heeft bij uitspraak van 10 oktober 2022 als volgt beslist (in de uitspraak van de rechtbank wordt belanghebbende aangeduid als ‘eiser’ en de heffingsambtenaar als ‘verweerder’):

“De rechtbank:

- verklaart het beroep ongegrond;

- veroordeelt verweerder tot vergoeding van schade aan eiser tot een bedrag van € 1000;

- veroordeelt verweerder in de proceskosten van eiser van € 379,50;

- draagt verweerder op het betaalde griffierecht van € 49 aan eiser te vergoeden.”

1.4.

Het tegen deze uitspraak door belanghebbende ingestelde hoger beroep is bij het Hof ingekomen op 16 november 2022. De heffingsambtenaar heeft geen verweerschrift ingediend.

1.5.

Bij brief van 28 mei 2023 heeft belanghebbende nadere stukken gezonden aan het Hof en tevens verzocht om verdaging. Een afschrift van deze stukken is aan de heffingsambtenaar gezonden. Het Hof heeft het verzoek om verdaging 2 juni 2023 afgewezen.

1.6.

Bij het Hof zijn 9 juni 2023 nadere stukken van belanghebbende ingekomen. Een afschrift van deze stukken is aan de heffingsambtenaar gezonden.

1.7.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 21 juni 2023. Van het verhandelde ter zitting is een proces-verbaal opgemaakt dat met deze uitspraak wordt meegezonden.

2.Feiten

2.1.

De rechtbank heeft de volgende feiten vastgesteld:

“1. Eiser[
es] is eigenaar van de woning. Het is een vrijstaande woning uit 1949 met twee dakkapellen, een tuinhuis/blokhut, twee garages, een kelder, een kantoor en een paardenstal. De inhoud van de woning is ca 1.500 m3 (inclusief aanbouw van 300 m3 en een dakkapel van 15 m3). De bij de woning behorende grond is circa 6.040 m2.

2. De aanslagen rioolheffing zijn gebaseerd op de ‘Verordening Rioolheffing [plaats A] 2020’ (hierna: Verordening rioolheffing). De aanslag afvalstoffenheffing is gebaseerd op de ‘Verordening Afvalstoffenheffing [plaats A] 2020’ (hierna: Verordening afvalstoffenheffing).”

2.2.

Het Hof gaat uit van de hiervoor vermelde feiten.

3.Geschil in hoger beroep

In hoger beroep is in geschil of de waarde van de woning te hoog is vastgesteld. Tevens is de verbindendheid van de Verordening Rioolheffing [plaats A] 2020 (hierna: de Verordening rioolheffing) en de Verordening Afvalstoffenheffing [plaats A] 2020 (hierna: de Verordening afvalstoffenheffing) in geschil.

4.Het oordeel van de rechtbank

De rechtbank heeft met betrekking tot het geschil het volgende overwogen:

“
Beoordeling door de rechtbank

3. De rechtbank beoordeelt (1) of verweerder de waarde van de woning op het juiste bedrag heeft vastgesteld en (2) of de aanslagen terecht zijn opgelegd. Zij doet dat aan de hand van de argumenten die eiser[
es] heeft aangevoerd, de beroepsgronden.

4. De rechtbank oordeelt dat het beroep ongegrond is. Hierna legt de rechtbank uit hoe zij tot dit oordeel komt en welke gevolgen dit oordeel heeft.

(1) Heeft verweerder de waarde te hoog vastgesteld?

5. Deze beroepsgrond slaagt niet.

6. Op grond van artikel 17, tweede lid, van de Wet WOZ wordt de waarde van de woning bepaald op de waarde die aan de woning dient te worden toegekend, indien de volle en onbezwaarde eigendom daarvan zou kunnen worden overgedragen en de verkrijger de zaak in de staat waarin die zich bevindt, onmiddellijk en in volle omvang in gebruik zou kunnen nemen. Deze waarde is naar de bedoeling van de wetgever "de prijs welke door de meestbiedende koper besteed zou worden bij aanbieding ten verkoop op de voor de zaak meest geschikte wijze na de beste voorbereiding”. Verweerder moet aannemelijk maken dat hij de waarde van de woning niet op een te hoog bedrag heeft vastgesteld.

7. Naar het oordeel van de rechtbank is verweerder hierin wel geslaagd.

8. Verweerder heeft ter onderbouwing van de waarde een “waarderapport” (het taxatierapport) ingebracht, opgesteld door [A] , WOZ-taxateur. Daarbij hoort een “Bijlage waardeopbouw” (de matrix). In het rapport wordt ter onderbouwing van de vastgestelde waarde drie vergelijkingsobjecten ingebracht, te weten [B-straat] , [C-straat] en [D-straat] , alle te [Z] . De drie objecten zijn rond de waardepeildatum verkocht. Het taxatierapport leidt tot een waarde van de woning per de waardepeildatum van € 2.895.000.

9.1.

Eiser heeft gesteld dat [A] geen onafhankelijk taxateur is en, kennelijk, dat daarom minder waarde aan de bewijsmiddelen die verweerder heeft ingebracht kan worden gehecht. De rechtbank volgt eiser daarin niet. Aannemelijk is dat [A] een taxateur is die deskundig is op het gebied van waarderingen van onroerende zaken. Vanuit die expertise zijn de bewijsmiddelen opgesteld. Hij is, zoals verweerder ter zitting terecht heeft gesteld, een partij-deskundige, in dienst bij verweerder. Dat betekent niet reeds daarom minder waarde aan de door hem opgestelde bewijsmiddelen kan worden gehecht. Het is aan eiser om met inhoudelijke argumenten tegen die bewijsmiddelen te komen.

9.2.

Eiser heeft gesteld dat [C-straat] en [D-straat] onvergelijkbaar zijn omdat ze in een andere wijk liggen en kleinere percelen hebben. De rechtbank volgt eiser hierin niet. Uit de stukken blijkt dat de vergelijkingsobjecten alle in de nabije omgeving van de woning liggen. Daarnaast blijkt ook dat de percelen waarop zij zijn gelegen kleiner zijn. Onvoldoende onderbouwd is echter dat de percelen dusdanig klein zijn dat de objecten niet als vergelijkingsmateriaal kunnen dienen. Verder heeft eiser gesteld noch aannemelijk gemaakt dat in onvoldoende mate rekening is gehouden met de verschillen. De rechtbank verwijst in dit kader naar de matrix waaruit blijkt dat rekening is gehouden met de verschillen in oppervlakte en met de Wet van de afnemende meeropbrengst.

9.3.

Eiser heeft zich beroepen op de waardeontwikkeling die volgt uit de verkoopprijzen van de vergelijkingsobjecten afgezet tegen WOZ-waarden van die objecten. In het bijzonder is eiser daarbij uitgegaan van de waardeontwikkeling van [B-straat] , omdat hij alleen deze erkent als juist vergelijkingsobject. Die waardeontwikkeling heeft eiser vervolgens toegepast ten aanzien van de woning, door de voor het eerdere jaar vastgestelde WOZ-waarde te corrigeren voor de berekende waardeontwikkeling. Dit resulteert in een waarde van de woning per de waardepeildatum van € 2.379.120. De rechtbank volgt eiser niet in deze redenering. Zoals verweerder terecht heeft gesteld spelen eerdere vastgestelde WOZ-waarden in principe geen rol. Naar vaste jurisprudentie moet voor elk tijdvak de WOZ-waarde opnieuw worden vastgesteld. Dit ter voorkoming van het herhalen van fouten. Verder heeft verweerder onbestreden gesteld dat de gemeente niet het beleid voert voor bepaalde objecten om de WOZ-waarden lager te waarderen. Voor zover eiser heeft beoogd een beroep op het gelijkheidsbeginsel te doen, faalt het reeds daarom.

9.4.

Eiser heeft gesteld dat verweerder zijn waarde onvoldoende onderbouwt en niet is ingegaan op de argumenten in bezwaar. Dit blijkt echter niet uit de uitspraak op bezwaar. In de bijlage daarbij zijn de argumenten van eiser expliciet benoemd en behandeld, en ook is een nadere onderbouwing van de vastgestelde waarde opgenomen. Het standpunt faalt dus.

10. Gelet op wat hiervoor is overwogen, zijn de waarde van de woning en de aanslag OZB niet te hoog vastgesteld.

(2) Is de opbrengstlimiet overschreden?

11. Deze beroepsgrond slaagt niet.

12. De rechtbank verwijst naar de tegelijk met deze uitspraak gedane uitspraak in het beroep van eiser over de door verweerder vastgestelde aanslagen rioolheffingen en aanslag afvalstoffenheffing voor het jaar 2019, die ook heden aan partijen is toegezonden en als kenmerk heeft HAA 20/2623. De standpunten van partijen, het juridisch kader en hetgeen door verweerder is ingebracht om de ramingen van de baten en lasten inzichtelijk maken, zijn identiek. Verweerder heeft in deze beroepsprocedure vergelijkbare bijlagen ingediend: de “Programmabegroting 2020” (de Begroting) en, ten aanzien van zowel de rioolheffing als de afvalstoffenheffing, de “Beheersbegroting 2020 (de Beheersbegroting), “Toerekening overhead” en “Toerekening BTW”. De cijfers daarin wijken af ten opzichte van de cijfers ten aanzien van 2019, alleen omdat het de cijfers voor een ander jaar betreffen. In de paragraaf lokale heffing van de Begroting staan voorts schema’s die leiden tot de conclusie dat voor de rioolheffing een dekkingspercentage van 88,5 geldt en voor de afvalstoffenheffing een dekkingspercentage van 92.

13.1.

De rechtbank stelt het volgende vast. De cijfers in de Begroting zijn ingegeven door boekhoudkundige regels waaraan verweerder moet voldoen. In de tot de Begroting behorende paragraaf lokale heffingen zijn ook cijfers genoemd. Van al deze cijfers moet, zo heeft verweerder voldoende onderbouwd, worden uitgegaan bij de beoordeling of is voldaan aan de opbrengstlimiet. Verweerder heeft in dit verband voldoende toegelicht op welke wijze de cijfers in de paragraaf lokale heffingen zijn bepaald en op welke wijze deze aansluiten op de cijfers in de Beheersbegroting, en daarmee op de administratie van verweerder. De cijfers genoemd in de in 12 vermelde schema’s zijn namelijk alle te vinden in de bijlagen bij het verweerschrift, dan wel voor wat betreft de volgende posten daaruit af te leiden. Het bedrag € 527.969 aan “Inkomsten taakveld 7.2 Riolering , excl. Heffingen”, is het totaal van de beige gearceerde getallen bij “7.2, Riolering” van de Beheersbegroting ten aanzien van de rioolheffing. Het bedrag € 648.841 aan “Inkomsten taakveld 7.3 Afval, excl. Heffingen”, is het totaal van de lichtgroen gearceerde getallen bij “7.3, Afval” van de Beheersbegroting ten aanzien van de afvalstoffenheffing. Het bedrag “Overhead incl omslagrente” bij de afvalstoffenheffing ad € 115.985 kan worden afgeleid uit de bijlage “Toelichting Overhead” over de afvalstoffenheffing. Daarbij kan worden uitgegaan van de toelichting op het bedrag aan toegerekende overheadskosten bij de rioolheffing. In overeenstemming met de toelichting van verweerder in het verweerschrift op dit punt kan dit bedrag worden berekend op het door verweerder genoemde bedrag.

13.2.

Voorts heeft verweerder op afdoende wijze toegelicht op welke wijze de cijfers in de paragraaf lokale heffingen aansluiten op die in de Begroting. Verweerder heeft de verschillen tussen die cijfers in de stukken uitgelegd. Uit die uitleg volgt dat sommige verschillen zijn te verklaren doordat bepaalde baten op verschillende wijze zijn betrokken in de berekeningen (als bate of direct ten laste van de kosten of helemaal niet). Ook blijkt dat andere verschillen zijn te verklaren doordat bepaalde kosten niet waren meegenomen in de Begroting. Verweerder heeft daarmee alle verschillen verklaard.

13.3.

Het voorgaande leidt tot de conclusie dat een cijfermatige aansluiting is te maken tussen de diverse door verweerder gepresenteerde cijfers. De rechtbank ziet hierin reden om af te wijken van de uitspraak van de rechtbank van 18 november 2021, waarin is geoordeeld dat de Verordeningen onverbindend zijn omdat niet inzichtelijk was gemaakt of de gegevens in de door hem gemaakte aansluitberekeningen zijn terug te voeren op de Begroting. Anders dan in de zaak die tot de uitspraak van 18 november 2021 heeft geleid, heeft verweerder nadere informatie ingebracht over de kosten die volgens verweerder in aanvulling op de Begroting moeten worden meegenomen en op welke wijze rekening is gehouden met baten die niet toerekenbaar zijn aan de heffingen. Voor zover eiser heeft gesteld dat verweerder onvoldoende inzicht heeft gegeven in de raming van de baten en de lasten zoals die in de Begroting zijn opgenomen, faalt dat standpunt dan ook.

13.4.

Verweerder heeft met de verwijzing naar de paragraaf lokale heffingen voldoende onderbouwd dat de geraamde opbrengsten van de heffingen de geraamde lasten niet overtreffen. De cijfers in de paragraaf lokale heffingen wijzen er namelijk op dat de opbrengstlimiet zowel voor de rioolheffing als de afvalstoffenheffing niet is overschreven. Verweerder heeft ook voldoende uitgelegd dat de cijfers in de Begroting een vertekend beeld opleveren, namelijk dat de opbrengsten van de rioolheffing en de afvalstoffenheffing de lasten ter zake zouden overtreffen. Voor de vraag of de opbrengstlimiet is geschonden is relevant de geraamde opbrengst van de rioolheffing, respectievelijk de afvalstoffenheffing, in verhouding tot de geraamde kosten die voor de gemeente verbonden zijn aan de activiteiten die zijn genoemd in artikel 228a van de Gemeentewet, respectievelijk artikel 15.33 van de Wet milieubeheer. En niet de cijfermatige weergave in de Begroting die, zo blijkt uit de toelichting van verweerder, ook op andere baten en kosten betrekking hebben, alsmede op te weinig kosten.

14. Verweerder heeft verzocht om aanhouding van de procedure in afwachting van de uitspraak op het hoger beroep in de andere procedure. Dit is echter naar het oordeel van de rechtbank niet gewenst. Er is niet sprake van een identieke zaak, niet alleen omdat het een ander jaar betreft maar ook omdat verweerder nu meer informatie heeft ingebracht ten opzichte van de eerdere bij het rechtbank aan de orde zijnde beroep. Daarbij komt dat de termijn van beslechting van het geschil al is overschreden en het de rechtbank daarom gerade voorkomt zo spoedig mogelijk uitspraak te doen.

Heeft eiser recht op een vergoeding van immateriële schade?

15. Eiser heeft terecht een verzoek tot vergoeding van immateriële schade gedaan wegens overschrijding van de redelijke termijn.

16.1.

Voor het bepalen van de vergoeding van immateriële schade in geval van het overschrijden van de redelijke termijn, moet worden aangesloten bij de uitgangspunten als neergelegd in het overzichtsarrest van de Hoge Raad van 19 februari 2016, ECLI:NL:HR:2016:252. Voor een uitspraak in eerste aanleg heeft te gelden dat deze niet binnen een redelijke termijn geschiedt indien de rechtbank niet binnen twee jaar (24 maanden) nadat die termijn is aangevangen uitspraak doet, tenzij sprake is van bijzondere omstandigheden. De termijn vangt in beginsel aan op het moment waarop verweerder het bezwaarschrift ontvangt. Indien de redelijke termijn is overschreden, dient als uitgangspunt voor de schadevergoeding een tarief te worden gehanteerd van € 500 per half jaar dat die termijn is overschreden, waarbij ter bepaling van de totale vergoeding de geconstateerde overschrijding naar boven wordt afgerond.

16.2.

Het bezwaarschrift is door verweerder op 6 maart 2020 ontvangen. Verweerder heeft uitspraak op bezwaar gedaan op 29 april 2021. Op het moment dat de rechtbank uitspraak doet (10 oktober 2022) is een periode van afgerond 32 maanden verstreken. Met de overschrijding van de redelijke termijn met afgerond acht maanden correspondeert een schadevergoeding van € 1000. De termijnoverschrijding moet geheel worden toegerekend aan de bezwaarfase. Verweerder zal daarom worden veroordeeld tot vergoeding van € 1000.

Conclusie en gevolgen

17. Gezien het voorgaande is het beroep ongegrond. Wel moet aan eiser een schadevergoeding worden toegekend door verweerder. Daarom moet aan eiser ook een proceskostenvergoeding worden gegeven door verweerder. Ook moet het griffierecht worden vergoed.

18.1.

De te vergoeden proceskosten bedragen € 379,50. Deze kosten zijn berekend op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht als volgt: voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 759; met een wegingsfactor 0,5 omdat het beroep gegrond is vanwege een kennelijke fout van verweerder en ook omdat kosten worden vergoed in verband met de toekenning van een schadevergoeding vanwege overschrijding van de redelijke termijn (zie Richtsnoer Gerechtshoven Proceskostenvergoeding).

18.2.

Het standpunt van verweerder dat geen ruimte bestaat voor vergoeding van door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand faalt. Niet aannemelijk is dat de gemachtigde niet als een derde optrad en ook niet dat hij dit niet beroepsmatig deed. Verweerder heeft onvoldoende aangevoerd ter onderbouwing van zijn standpunt. Met toestemming van partijen heeft de rechtbank in digitale archieven gezocht en daaruit is gebleken dat de gemachtigde recent namens meer dan alleen eiser als gemachtigde heeft opgetreden. Dat er nog geen concrete afspraken zijn over een te betalen vergoeding aan de gemachtigde, leidt niet tot de conclusie dat geen sprake is van beroepsmatig verleende rechtsbijstand.”

5.Beoordeling van het geschil in hoger beroep

WOZ-waarde van de woning

5.1.

Belanghebbende voert in hoger beroep aan dat de heffingsambtenaar niet aannemelijk heeft gemaakt dat de WOZ-waarde niet te hoog is vastgesteld en bepleit een lagere waarde van € 2.671.036. Hij acht de door de heffingsambtenaar vastgestelde WOZ-waarde, in het bijzonder de KOUDVL-factoren onvoldoende onderbouwd. De door de heffingsambtenaar gehanteerde knikpunten ter zake van de grondstaffels, de permanente marktanalyse en de toegepaste indexeringspercentages acht belanghebbende niet inzichtelijk en dit is zijns inziens strijdig met de zogenoemde black-box jurisprudentie van de Hoge Raad. De WOZ-waarde is naar belanghebbende betoogt al jaren noch verifieerbaar, noch controleerbaar. Belanghebbende onderbouwt de door hem voorgestane waarde door een percentuele waardeontwikkeling die hij heeft afgeleid van het volgens hem enige vergelijkbare object [B-straat] te [Z] , toe te passen op de WOZ-waarde van zijn woning voor het belastingjaar 2019.

5.2.

De heffingsambtenaar is van mening dat hij met het in de beroepsfase overgelegde waarderapport in voldoende mate inzichtelijk heeft gemaakt op welke wijze de WOZ-waarde van de woning is getaxeerd en op welke wijze rekening is gehouden met de onderlinge verschillen tussen de woning en de vergelijkingsobjecten. De KOUDVL-factoren en de correcties hierop, de grondstaffels en de knikpunten met betrekking tot die staffels zijn alle afgeleid uit een permanente marktanalyse. Uit het waarderapport volgen naar de mening van de heffingsambtenaar voorts genoegzaam de gehanteerde correcties en de grondstaffels met hun knikpunten. Tot slot acht de heffingsambtenaar de door belanghebbende toegepaste methode van waardevermeerdering onjuist om de WOZ-waarde van de woning mee te bepalen.

5.3.1.

Ter zake van de klacht dat de vastgestelde waarde van de woning door middel van de KOUDVL-factoren door de heffingsambtenaar niet voldoende is onderbouwd, volgt het Hof hetgeen de rechtbank daarover onder 9.1 tot en met 9.3 van haar uitspraak heeft overwogen.

5.3.2.

Dat ligt evenwel anders met betrekking tot de bij de waardering gehanteerde grondstaffel. Volgens de door de heffingsambtenaar overgelegde matrix (waardeopbouw van de woning) bedraagt de getaxeerde waarde € 2.895.000 en heeft daarvan € 1.784.000 betrekking op het bij de woning behorende perceel grond van 6.040 m2. Het Hof stelt vast dat aan de achterzijde van de matrix, zoals deze in eerste aanleg door de heffingsambtenaar is overgelegd, een ‘berekening grondstaffels van de woning en de vergelijkingsobjecten’ is opgenomen. Echter, met belanghebbende is het Hof van oordeel dat hieruit in onvoldoende mate volgt op welke wijze die berekening is tot stand gekomen, wat daarvan de onderbouwende waarden zijn, meer in het bijzonder hoe de knikpunten van de grondstaffels, de prijzen per m2 en de oppervlaktes zijn bepaald. Deze onderbouwing ontbreekt. Het Hof komt dan ook tot het oordeel dat de heffingsambtenaar niet aannemelijk heeft gemaakt dat de WOZ-waarde van de woning niet te hoog is vastgesteld.

5.4.

Belanghebbende heeft, met hetgeen hij heeft aangevoerd, naar het oordeel van het Hof evenmin aannemelijk gemaakt dat de WOZ-waarde van de woning op de waardepeildatum

€ 2.671.036 bedraagt. Daartoe heeft belanghebbende die waarde onvoldoende onderbouwd; de percentuele waardevermeerdering aan de hand van [B-straat] volstaat niet.

5.5.

In de omstandigheid dat de heffingsambtenaar noch belanghebbende erin geslaagd is de door hen verdedigde waarde aannemelijk te maken, heeft het Hof aanleiding gevonden de WOZ-waarde van de woning in goede justitie, rekening houdend met hetgeen partijen over en weer hebben aangevoerd en met het grote aandeel van de waarde van de grond in het totaal van de vast te stellen WOZ-waarde, vast te stellen, namelijk op € 2.719.000.

5.6.

Gelet op het vorenoverwogene is het hoger beroep in zoverre reeds gegrond.

Opbrengstlimiet

Vooraf

5.7.

Het Hof sluit zich aan bij hetgeen hij al eerder in zijn uitspraak van 16 februari 2023, nr. 21/01789, ECLI:NL:GHAMS:2023:731, heeft overwogen en beslist. Het Hof verwijst voor een weergave van de standpunten van partijen naar die uitspraak die is aangehecht (zie ro. 5.1 tot en met 5.8 en ro. 5.15 tot en met 5.21 van deze uitspraak). Het Hof wijst erop dat de cijfers als zodanig in deze zaak anders zijn nu het niet het belastingjaar 2019 betreft maar het belastingjaar 2020. Desalniettemin zijn de cijfermatige uitwerking en de juridisch inhoudelijke beoordeling hetzelfde.

Opbrengstlimiet rioolheffing

5.8.

Naar het Hof begrijpt is in het overzicht ‘Recapitulatie taakvelden naar programma’s’ van de Programmabegroting zowel aan de lastenkant als aan de batenkant een bedrag van

€ 513.946 opgenomen dat betrekking heeft op een rioleringstaak ten behoeve van de met de gemeente [plaats A] samenwerkende gemeenten [plaats B] en [plaats C] . Voor de lastenkant houdt dit in dat het bedrag van € 2.469.125 in de opstelling uit de ‘paragraaf lokale heffingen’ al is verminderd met € 513.946, het bedrag dat verband houdt met de vervulling van een riooltaak ten behoeve van de met de gemeente [plaats A] samenwerkende gemeenten. Opgeteld vormen deze beide bedragen het in het overzicht ‘Recapitulaties taakvelden naar programma’s’ onder ‘Taakveld 7.2’ vermelde bedrag aan lasten van € 2.983.071.

5.9.

Het Hof acht het op grond van hetgeen de heffingsambtenaar hierover heeft verklaard aannemelijk dat de cijfers van het onder 5.8 vermelde overzicht aan de begroting ten grondslag hebben gelegen en dat deze niet achteraf aan het taakveld riolering zijn toegerekend. Tevens acht het Hof het aannemelijk dat de extra-comptabele toerekening van kosten ‘verkeer en vervoer’, ‘overhead’, BTW en inkomensregelingen gebaseerd is op de Beheersbegroting.

5.10.

Volgens de Programmabegroting bedragen de baten die betrekking hebben op riolering

€ 3.702.851. Naar het Hof begrijpt is in dat bedrag ook de bijdrage van de samenwerkende gemeenten ad € 513.946 opgenomen. Indien het bedrag van € 3.702.851 wordt verminderd (geschoond) met – naar het Hof begrijpt – de doorbelasting van lasten aan de gemeenten waarmee de gemeente [plaats A] samenwerkt ad € 513.946, de inkomsten op het taakveld riolering ad € 14.023 en de geraamde mutatie van de voorziening ten behoeve van het voldoen aan de 100%-norm in 2019 ad € 257.178, dan sluit de opbrengst van de rioolheffing die is vermeld in de Programmabegroting (€ 3.702.851) aan op het bedrag van € 2.917.704 dat de heffingsambtenaar in het onder 5.8 opgenomen overzicht heeft vermeld en dat ook is vermeld in de Beheersbegroting onder ‘Riolering algemeen opbrengst heffingen’.

5.11.

Indien – zoals de heffingsambtenaar in het onder 5.8 vermelde overzicht heeft gedaan – de lasten voor riolering, inclusief de daaraan extra-comptabel toe te rekenen lasten, worden verminderd (geschoond) met bedragen voor ‘Inkomsten taakveld 7.2’ ad € 14.023 en ‘Inkomsten taakveld 0.10’ ad € 147.956, en vermeerderd met de kosten van taakveld 2.1, taakveld 6.3, de overhead en de BTW, als vermeld in het onder 5.8 opgenomen overzicht, dan bedragen de lasten € 3.174.882.

5.12.

Het Hof constateert dat het onder 5.11 vermelde bedrag aan lasten van de rioleringstaak ad € 3.174.882 hoger is dan het onder 5.10 vermelde bedrag aan inkomsten van de rioolheffing ad € 2.917.704. Op deze grond kan niet worden geconcludeerd dat de opbrengstlimiet is overschreden.

5.13.

Belanghebbende heeft voorts gesteld dat voor de beoordeling of de opbrengstlimiet wordt overschreden, niet uitsluitend moet worden gekeken naar de opbrengst van de heffingen, maar tevens naar de overige baten. Naar het oordeel van het Hof volgt daaruit niet dat de opbrengstlimiet is overschreden met de baten die voortvloeien uit de doorbelasting van kosten aan de samenwerkende gemeenten. Op grond van de overgelegde stukken moet immers ervan worden uitgegaan dat tegenover die doorbelasting een gelijk bedrag aan lasten staat (zie onder 5.8). Bovendien dienen deze doorbelasting en deze lasten bij de beoordeling of de opbrengstlimiet is overschreden geen rol te spelen, omdat het hier niet gaat om kostendekking en lasten van de Verordening rioolheffing waarop die beoordeling heeft te zien (vgl. HR 16 april 2010, ECLI:NL:2010:BM1236, BNB 2010/226).

5.14.

Indien ook de overige baten, te weten de ‘inkomsten taakveld 7.2 Riolering’ ad

€ 14.023 en de ‘Inkomsten taakveld 0.10 Mutaties reserves’ ad € 147.956, bij het bedrag van de heffingen ad € 2.917.704 zouden worden opgeteld, dan zouden deze bedragen niet, zoals is geschied in de onder 5.8 weergegeven opstelling van de kosten, moeten zijn afgetrokken. Het, zoals belanghebbende voorstaat, tot de baten rekenen van de inkomsten van de taakvelden 7.2 en 0.10 heeft dan per saldo geen effect op de te maken vergelijking van de lasten en baten. Indien alsdan wordt uitgegaan van een bedrag aan baten van € 3.079.683, zouden de lasten € 3.336.861 bedragen. Ook daarvan uitgaande doet zich geen overschrijding van de opbrengstlimiet voor.

5.15.

Naar het oordeel van het Hof heeft de heffingsambtenaar met de in hoger beroep verstrekte informatie alsnog aannemelijk gemaakt dat de opbrengstlimiet niet is overschreden, ook al wekken de in de Programmabegroting gepresenteerde cijfers op het eerste gezicht een andere indruk. Voor een onverbindendverklaring van de Verordening rioolheffing is derhalve geen grond. De aanslag rioolheffing is dan ook terecht opgelegd.

Opbrengstlimiet afvalstoffenheffing

5.16.

Naar het Hof begrijpt is in het overzicht ‘Recapitulaties taakvelden naar programma’s’ van de Programmabegroting zowel aan de lastenkant als aan de batenkant een bedrag van

€ 345.358 opgenomen dat betrekking heeft op een taak afval ten behoeve van de met de gemeente [plaats A] samenwerkende gemeenten [plaats B] en [plaats C] en op de [E-straat] . Voor de lastenkant houdt dit in dat het bedrag van € 2.534.606 in de opstelling uit de ‘paragraaf lokale heffingen’ al is verminderd met € 345.358, waaronder het bedrag dat verband houdt met de vervulling van een afvaltaak ten behoeve van de met de gemeente [plaats A] samenwerkende gemeenten. Opgeteld vormen deze beide bedragen tezamen met het bedrag dat betrekking heeft op de [E-straat] , het in het overzicht ‘Recapitulaties taakvelden naar programma’s’ onder ‘Taakveld 7.3’ vermelde bedrag aan lasten van

€ 2.879.964.

5.17.

Het Hof acht het op grond van hetgeen de heffingsambtenaar hierover heeft verklaard aannemelijk dat de cijfers van het onder 5.16 vermelde overzicht aan de begroting ten grondslag hebben gelegen en dat deze niet achteraf aan het taakveld afval zijn toegerekend. Tevens acht het Hof het aannemelijk dat de extra-comptabele toerekening van kosten ‘verkeer en vervoer’, ‘overhead’, BTW en inkomensregelingen gebaseerd is op de Beheersbegroting.

5.18.

Volgens de Programmabegroting bedragen de baten die betrekking hebben op afval

€ 3.719.529. Uit de Beheersbegroting volgt dat in dit bedrag ook de bijdrage van de samenwerkende gemeenten is opgenomen. Indien het bedrag van € 3.719.529 wordt verminderd (geschoond) met – naar het Hof begrijpt – de doorbelasting van lasten aan de gemeenten waarmee de gemeente [plaats A] samenwerkt en de opbrengsten van de [E-straat] tezamen ad € 345.538 en de opbrengsten van de inzameling/verwerking van grof- en restafval etc. ad € 303.483, dan sluit de opbrengst van de afvalstoffenheffing

(€ 3.719.529) die is vermeld in de Programmabegroting bijna, dat wil zeggen met een relatief klein verschil van € 180, aan op het bedrag van € 3.070.688 dat de heffingsambtenaar in het onder 5.16 opgenomen overzicht heeft vermeld en dat ook is vermeld in de Beheersbegroting onder ‘Afvalinzameling algemeen’.

5.19.

Indien – zoals de heffingsambtenaar in het onder 5.16 vermelde overzicht heeft gedaan – de lasten voor afval, inclusief de daaraan extra-comptabel toe te rekenen lasten, worden verminderd (geschoond) met bedragen voor ‘Inkomsten taakveld 7.3’ ad € 303.483, als vermeld in het onder 5.16 vermelde overzicht, dan bedragen de lasten € 3.070.688.

5.20.

Het Hof constateert dat het onder 5.19 vermelde bedrag aan lasten van de taak afval ad € 3.070.688 hoger is aan het onder 5.18 berekende bedrag aan inkomsten van de taak afval ad € 3.070.508. Op deze grond kan niet worden geconcludeerd dat de opbrengstlimiet is overschreden.

5.21.

Belanghebbende heeft voorts gesteld dat voor de beoordeling of de opbrengstlimiet wordt overschreden, niet uitsluitend moet worden gekeken naar de opbrengst van de heffingen, maar tevens naar de overige baten. Naar het oordeel van het Hof volgt daaruit niet dat de opbrengstlimiet is overschreden met de baten die voortvloeien uit de doorbelasting van kosten aan de samenwerkende gemeenten. Op grond van de overgelegde stukken moet immers ervan worden uitgegaan dat tegenover die doorbelasting een gelijk bedrag aan lasten staat (zie onder 5.16). Voor baten van de [E-straat] geldt hetzelfde. Bovendien dienen deze doorbelasting en deze lasten bij de beoordeling of de opbrengstlimiet is overschreden geen rol te spelen, omdat het hier niet gaat om kostendekking en lasten van de Verordening afvalstoffenheffing waarop die beoordeling heeft te zien (vgl. HR 16 april 2010, ECLI:NL:2010:BM1236, BNB 2010/226).

5.22.

Indien ook de overige baten, te weten de ‘inkomsten taakveld 7.3 Afval’ ad € 303.483, bij het bedrag van de heffingen ad € 3.070.688 zouden worden opgeteld, dan zouden deze bedragen niet, zoals is geschied in het onder 5.16 weergegeven overzicht, moeten zijn afgetrokken. Het, zoals belanghebbende voorstaat, tot de baten rekenen van de inkomsten van het taakveld 7.3 heeft dan per saldo geen effect op de te maken vergelijking van de lasten en baten. Indien – overigens – de opbrengsten [E-straat] in genoemd overzicht niet op de lasten in mindering zouden zijn gebracht, dan zouden de lasten ter zake van de taak afval ten belope van dat bedrag hoger zijn dan de lasten en zou in zoverre sprake zijn van een onderschrijding van de opbrengstlimiet.

5.23.

Naar het oordeel van het Hof heeft de heffingsambtenaar met de in hoger beroep verstrekte informatie ook ter zake van de afvalstoffenheffing alsnog aannemelijk gemaakt dat de opbrengstlimiet niet is overschreden, ook al wekken de in de Programmabegroting gepresenteerde cijfers op het eerste gezicht een andere indruk. Voor een onverbindendverklaring van de Verordening afvalstoffenheffing is derhalve geen grond.

De aanslag afvalstoffenheffing is dan ook terecht opgelegd.

5.24.

Het hiervoor overwogene brengt het Hof tot de slotsom dat de opbrengstlimiet noch ter zake van de rioolheffing, noch ter zake van de afvalstoffenheffing is overschreden. Er is derhalve geen reden de Verordeningen rioolheffing en afvalstoffenheffing onverbindend te verklaren. De aanslagen rioolheffing en afvalstoffenheffing dienen in stand te blijven.

Slotsom

5.25.

De slotsom is dat het hoger beroep van belanghebbende gegrond is voor zover dat ziet op

de WOZ-beschikking en aanslag onroerendezaakbelasting, en voor het overige is het hoger beroep ongegrond.

6.Proceskosten

Aangezien het door belanghebbende ingestelde hoger beroep gegrond is, acht het Hof termen aanwezig de heffingsambtenaar te veroordelen tot betaling van een tegemoetkoming in de proceskosten die belanghebbende in verband met de behandeling van het beroep en hoger beroep redelijkerwijs heeft moeten maken.

Het Hof stelt deze tegemoetkoming, mede gelet op het bepaalde in het Besluit proceskosten bestuursrecht op:

voor de beroepsfase 1 punt (bijwonen zitting) x € 837 x 1 (wegingsfactor) = € 837;
voor het hoger beroep 2 punten (hogerberoepschrift en bijwonen zitting) x € 837 x 1 (wegingsfactor) = € 1.674.

Dit bedrag aan voor vergoeding in aanmerking komende proceskosten van in totaal € 2.511 dient voorts nog te worden verminderd met de in de beroepsfase toegekende vergoeding voor proceskosten ad € 379,50, wat maakt dat de vergoeding per saldo neerkomt op € 2.131,50.

7.Beslissing

Het Hof:

vernietigt de uitspraak van de rechtbank voor zover die betrekking heeft op de aanslag onroerendezaakbelasting;
verklaart het beroep in zoverre gegrond;
vernietigt de uitspraak op bezwaar in zoverre;
vermindert de vastgestelde WOZ-waarde van de woning tot € 2.719.000;
vermindert de aanslag onroerendezaakbelasting dienovereenkomstig;
veroordeelt de heffingsambtenaar in de proceskosten van belanghebbende in beroep en hoger beroep van in totaal € 2.131,50, en
draagt de heffingsambtenaar op aan belanghebbende het door deze ter zake van de behandeling van het hoger beroep betaalde griffierecht ten bedrage van € 136 te vergoeden.

De uitspraak is gedaan door mrs. N. Djebali, voorzitter, E.A.G. van der Ouderaa en R.C.H.M. Lips, leden van de belastingkamer, in tegenwoordigheid van mr. H.A.S. Roozeboom als griffier. De beslissing is op 1 november 2023 in het openbaar uitgesproken.

Aangehecht: uitspraak Hof Amsterdam 16 februari 2023, nr. 21/01789, ECLI:NL:GHAMS: 2023:731.

Tegen deze uitspraak kunnen beide partijen binnen zes weken na de verzenddatum beroep in cassatie instellen bij
de Hoge Raad der Nederlanden via het webportaal van de Hoge Raad www.hogeraad.nl.

Bepaalde personen die niet worden vertegenwoordigd door een gemachtigde die beroepsmatig rechtsbijstand verleent, mogen per post beroep in cassatie instellen. Dit zijn natuurlijke personen en verenigingen waarvan de statuten niet zijn opgenomen in een notariële akte. Als zij geen gebruik willen maken van digitaal procederen kunnen deze personen het beroepschrift in cassatie sturen aan
de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), postbus 20303, 2500 EH Den Haag. Alle andere personen en gemachtigden die beroepsmatig rechtsbijstand verlenen, zijn in beginsel verplicht digitaal te procederen (zie www.hogeraad.nl).

Bij het instellen van beroep in cassatie moet het volgende in acht worden genomen:

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak gevoegd;

2 - ( alleen bij procederen op papier) het beroepschrift moet ondertekend zijn;

3 - het beroepschrift moet ten minste het volgende vermelden:

a. de naam en het adres van de indiener;

b. de dagtekening;

c. een omschrijving van de uitspraak waartegen het beroep in cassatie is gericht;

d. de gronden van het beroep in cassatie.

Voor het instellen van beroep in cassatie is griffierecht verschuldigd. Na het instellen van beroep in cassatie ontvangt de indiener een nota griffierecht van de griffier van de Hoge Raad. In het cassatieberoepschrift kan de Hoge Raad verzocht worden om de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.

Toelichting rechtsmiddelverwijzing

Per 15 april 2020 is digitaal procederen bij de Hoge Raad opengesteld. Niet-natuurlijke personen (daaronder begrepen publiekrechtelijke lichamen) en professionele gemachtigden zijn verplicht digitaal te procederen. Wie niet verplicht is om digitaal te procederen, kan op vrijwillige basis digitaal procederen. Hieronder leest u hoe een cassatieberoepschrift wordt ingediend.

Digitaal procederen

Het webportaal van de Hoge Raad is toegankelijk via “Login Mijn Zaak Hoge Raad” op www.hogeraad.nl. Informatie over de inlogmiddelen vindt u op www.hogeraad.nl.

Niet in Nederland wonende of gevestigde partijen of professionele gemachtigden hebben in beginsel geen geschikt inlogmiddel en kunnen daarom niet inloggen in het webportaal. Zij kunnen zo lang zij niet over een geschikt inlogmiddel kunnen beschikken, per post procederen.

Per post procederen

Alleen bepaalde personen mogen beroep in cassatie instellen per post in plaats van via het webportaal. Zij mogen dit bovendien alleen als zij zonder een professionele gemachtigde procederen. Het gaat om natuurlijke personen die geen ondernemer zijn en verenigingen waarvan de statuten niet zijn opgenomen in een notariële akte. Een professionele gemachtigde moet altijd digitaal procederen, ongeacht voor wie de gemachtigde optreedt. Degene die op papier mag procederen en dat ook wil, kan het beroepschrift in cassatie sturen aan
de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), postbus 20303, 2500 EH Den Haag.

Een afschrift van deze uitspraak is in Mijn Rechtspraak geplaatst. Indien u niet digitaal procedeert, is een afschrift aangetekend per post verzonden op: