ECLI:NL:GHAMS:2020:1295

• Datum uitspraak: 31 maart 2020
• Publicatiedatum: 25 mei 2020
• Zaaknummer: 19/00582
• Instantie: Gerechtshof Amsterdam
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht; Belastingrecht
• Procedures: Verwijzing na Hoge Raad
• Rechters: H.E. Kostense; E.A.G. van der Ouderaa; R.C.H.M. Lips
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Hoger beroep over WOZ-waarde en schadevergoeding na verwijzing door de Hoge Raad

In deze zaak heeft het Gerechtshof Amsterdam op 31 maart 2020 uitspraak gedaan in een hoger beroep na verwijzing door de Hoge Raad der Nederlanden. De zaak betreft een geschil over de vastgestelde WOZ-waarde van een onroerende zaak in Rotterdam, die door de heffingsambtenaar op € 70.000 is vastgesteld voor het belastingjaar 2015. Belanghebbende, vertegenwoordigd door P.R. Autar van Reesingh Advies, heeft bezwaar gemaakt tegen deze vaststelling en heeft tevens een verzoek ingediend tot het opleggen van een dwangsom wegens het niet tijdig beslissen op zijn bezwaarschrift. De rechtbank heeft in een eerdere uitspraak de WOZ-waarde ongegrond verklaard, maar de heffingsambtenaar is in hoger beroep gegaan. De Hoge Raad heeft het beroep in cassatie gegrond verklaard en de zaak terugverwezen naar het Hof voor verdere behandeling.

Het Hof heeft geoordeeld dat de beslistermijn door de heffingsambtenaar correct is verdaagd en dat de ingebrekestelling van belanghebbende prematuur was. Het Hof heeft ook geoordeeld dat belanghebbende geen recht heeft op vergoeding van immateriële schade, omdat de beroepsfase niet langer dan anderhalf jaar heeft geduurd. De rechtbank had eerder een schadevergoeding van € 500,- toegekend voor immateriële schade en een dwangsom van € 900,-, maar het Hof heeft deze beslissingen vernietigd en het beroep van belanghebbende niet-ontvankelijk verklaard.

Na verwijzing heeft het Hof de zaak opnieuw beoordeeld en vastgesteld dat er geen geschil meer bestaat over de vergoedingen die door de rechtbank zijn toegekend. Het Hof heeft de eerdere beslissingen van de rechtbank bevestigd en de heffingsambtenaar veroordeeld in de proceskosten van belanghebbende tot een bedrag van € 181,73. De uitspraak van het Hof is openbaar gemaakt en kan worden aangevochten bij de Hoge Raad.

Uitspraak

GERECHTSHOF AMSTERDAM

kenmerk 19/00582

31 maart 2020

uitspraak van de derde meervoudige belastingkamer

op het hoger beroep - na verwijzing door de Hoge Raad der Nederlanden - van

[X] , wonende te [Z], belanghebbende,

gemachtigde: P.R. Autar (Reesingh Advies)

tegen de uitspraak van 26 april 2017 in de zaak met kenmerk ROT 16/772 van de rechtbank Rotterdam (hierna: de rechtbank) in het geding tussen

belanghebbende

en

de heffingsambtenaar van de gemeente Rotterdam , de heffingsambtenaar.

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1.

Bij beschikking krachtens artikel 22 van de Wet waardering onroerende zaken (hierna: de Wet WOZ) met dagtekening 9 januari 2015 (hierna: de beschikking) heeft de heffingsambtenaar de waarde (hierna: WOZ-waarde) van de onroerende zaak [A-straat] (hierna: de woning) voor het belastingjaar 2015 vastgesteld op € 70.000. Gelijktijdig, verenigd in één geschrift, is de aanslag onroerendezaakbelastingen (hierna: OZB) voor het jaar 2015 bekendgemaakt.

1.2.

Nadat belanghebbende tegen de onder 1.1. vermelde beschikking en aanslag bezwaar heeft gemaakt, heeft hij de heffingsambtenaar in gebreke gesteld wegens niet tijdig beslissen op zijn bezwaarschrift. Vervolgens heeft belanghebbende bij brief van 28 januari 2016 beroep ingesteld wegens het uitblijven van een uitspraak op bezwaar en een verzoek ingediend tot het opleggen van een dwangsom.

1.3.

De heffingsambtenaar heeft bij uitspraak op bezwaar van 22 februari 2016 de voor de woning vastgestelde WOZ-waarde alsook de onder 1.1 vermelde aanslag OZB gehandhaafd en geen dwangsom toegekend. Belanghebbende heeft daartegen (tijdig) beroep ingesteld.

1.4.

De rechtbank heeft in haar uitspraak als volgt beslist (in deze uitspraak is belanghebbende aangeduid als ‘eiser’ en de heffingsambtenaar als ‘verweerder’):

“De rechtbank:

- verklaart het beroep voor zover zich dit richt tegen de hoogte van de WOZ-waarde ongegrond;

- verklaart het beroep voor zover zich richt op de toekenning van een dwangsom en schadevergoeding gegrond;

- bepaalt dat verweerder een dwangsom van € 900,- is verschuldigd;

- veroordeelt verweerder tot een schadevergoeding van € 500,-;

- bepaalt dat voornoemde betalingen dienen te geschieden binnen zes weken nadat de uitspraak openbaar is gemaakt;

- bepaalt dat verweerder aan eiser het betaalde griffierecht van € 46,- vergoedt;

- veroordeelt verweerder in de proceskosten tot een bedrag van € 1.482,- te betalen aan eiser.”

1.5.

De heffingsambtenaar heeft tegen de uitspraak van de rechtbank hoger beroep ingesteld. Belanghebbende heeft incidenteel hoger beroep ingesteld. Gerechtshof Den Haag heeft in zijn uitspraak van 15 december 2017 (BK-17/00523) het hoger beroep gegrond verklaard, de uitspraak van de rechtbank vernietigd en het beroep niet-ontvankelijk verklaard.

1.6.

Belanghebbende heeft tegen de uitspraak van Gerechtshof Den Haag beroep in cassatie ingesteld bij de Hoge Raad der Nederlanden. Bij arrest van 5 april 2019, nr. 18/00326, ECLI:NL:HR:2019:520 (hierna: het arrest), heeft de Hoge Raad het beroep in cassatie gegrond verklaard, de uitspraak van Gerechtshof Den Haag vernietigd, behalve voor zover daarin het beroep tegen het niet tijdig beslissen op bezwaar niet-ontvankelijk is verklaard, de uitspraak van de rechtbank vernietigd voor zover het betreft de dwangsom en heeft het geding naar het Hof verwezen ter verdere behandeling en beslissing van de zaak met inachtneming van het arrest.

1.7.

Partijen zijn door de griffier van het Hof in de gelegenheid gesteld een schriftelijke reactie op het arrest in te dienen. Belanghebbende heeft van deze gelegenheid gebruik gemaakt bij brief van 19 juni 2019 en de heffingsambtenaar bij brief van 7 mei 2019.

1.8.

Partijen hebben bij e-mailberichten van 16 maart 2020 schriftelijk inlichtingen aan het Hof verstrekt en toestemming gegeven tot het achterwege laten van een onderzoek ter zitting. Hierna heeft het Hof het onderzoek gesloten.

2. Feiten

2.1.

De Hoge Raad heeft in zijn arrest de volgende – na verwijzing relevante – feiten vastgesteld:

“2.1.1. De heffingsambtenaar heeft op 29 januari 2015 het bezwaarschrift van belanghebbende ontvangen dat gericht is tegen de beschikking op grond van de Wet waardering onroerende zaken en de aanslag in de onroerendezaakbelastingen van de gemeente Rotterdam voor het jaar 2015 betreffende de onroerende zaak [A-straat].

2.1.2.

Bij brief van 21 december 2015 heeft de heffingsambtenaar belanghebbende meegedeeld dat de termijn voor het doen van uitspraak op bezwaar, onder verwijzing naar artikel 7:10, lid 3, Awb, met zes weken is verdaagd.

2.1.3.

Bij brief van 2 januari 2016, door de heffingsambtenaar ontvangen op 5 januari 2016, heeft belanghebbende de heffingsambtenaar in gebreke gesteld wegens het niet tijdig beslissen op zijn bezwaarschrift.

2.1.4.

Bij brief van 28 januari 2016 heeft belanghebbende beroep ingesteld wegens het uitblijven van een uitspraak op bezwaar en een verzoek ingediend tot het opleggen van een dwangsom wegens het niet naleven van de wettelijk voorgeschreven beslistermijn.

2.1.5.

De heffingsambtenaar heeft op 22 februari 2016 uitspraken op bezwaar gedaan, het bezwaar ongegrond verklaard en geen dwangsom toegekend. De Rechtbank heeft het beroep op grond van artikel 6:20, lid 3, Awb mede gericht geacht tegen de uitspraken op bezwaar.

2.1.6.

De Rechtbank heeft het beroep voor zover het gericht is tegen de hiervoor in 2.1.5 bedoelde uitspraken op bezwaar ongegrond verklaard, een dwangsom vastgesteld wegens het niet tijdig beslissen op bezwaar en aan belanghebbende een vergoeding toegekend voor immateriële schade wegens overschrijding van de redelijke termijn voor bezwaar en beroep.”

2.2.

Op de zitting van 24 november 2017 bij Gerechtshof Den Haag, waar een twintigtal zaken (waaronder de onderhavige zaak) gelijktijdig is behandeld, is namens belanghebbende onder meer het volgende verklaard:

“In al de zaken heb ik incidenteel hoger beroep ingesteld, maar dat wordt beperkt tot de zaken met de nummers BK-17/00510, BK-17/00516 en BK-17/00523 [Toevoeging Hof Amsterdam: na verwijzing ligt van de genoemde zaken alleen de onderhavige zaak, met kenmerk BK-17/00523 (kenmerknummer Hof Amsterdam 19/00582), voor ter beoordeling]. In die zaken heb ik het Hof verzocht de waarde te verlagen en heb ik verder niets toe te voegen.”

2.3.

In zijn schriftelijke reactie na verwijzing heeft belanghebbende met betrekking tot de vastgestelde WOZ-waarde het volgende vermeld:

“Belanghebbende behoudt zich het recht voor om de WOZ-waarde als geschilpunt voor te leggen lopende onderhavige procedure.”

3. Geding na cassatie

3.1.

De Hoge Raad heeft in zijn arrest – voor zover voor het geding na verwijzing van belang – het volgende overwogen:

“2.2.1. De heffingsambtenaar heeft tegen de uitspraak van de Rechtbank hoger beroep ingesteld.

2.2.2.

Voor het Hof was in geschil of de WOZ-waarde te hoog was vastgesteld, of de termijn voor het doen van de uitspraken op bezwaar was verlengd door de in 2.1.2 vermelde brief van de heffingsambtenaar en of belanghebbende recht had op een dwangsom wegens het niet tijdig doen van die uitspraken. Tevens was in geschil of belanghebbende recht had op vergoeding van immateriële schade wegens overschrijding van de redelijke termijn voor bezwaar en beroep en op een vergoeding van de (proces)kosten van bezwaar en beroep.

2.2.3.

Het Hof heeft geoordeeld dat de beslistermijn van artikel 30, lid 9, Wet WOZ door de in 2.1.2 vermelde brief met zes weken is verdaagd, zodat de ingebrekestelling van 2 januari 2016 prematuur was en de heffingsambtenaar geen dwangsom verbeurt. Voorts heeft het Hof geoordeeld dat belanghebbende geen vergoeding van immateriële schade toekomt omdat de beroepsfase niet meer dan anderhalf jaar heeft geduurd, en evenmin van in bezwaar en beroep gemaakte proceskosten. Het Hof heeft de uitspraak van de Rechtbank vernietigd en het beroep niet‑ontvankelijk verklaard.

2.3.1.

De eerste klacht betoogt dat de beslistermijn van artikel 30, lid 9, Wet WOZ niet met toepassing van artikel 7:10, lid 3, Awb kan worden verdaagd, zodat het beroep ten onrechte niet-ontvankelijk is verklaard.

2.3.2.

De klacht faalt op de gronden die zijn vermeld in het arrest dat de Hoge Raad vandaag heeft uitgesproken in de zaak met nummer 18/00309, waarvan een geanonimiseerd afschrift aan dit arrest is gehecht.

2.4.1.

De tweede klacht houdt in dat het Hof heeft verzuimd te beslissen op het verzoek om vergoeding van immateriële schade wegens overschrijding van de redelijke termijn in eerste aanleg.

2.4.2.

De Rechtbank heeft op 26 april 2017 uitspraak gedaan. Dat is twee jaar, twee maanden en achtentwintig dagen nadat het bezwaarschrift door de heffingsambtenaar was ontvangen. De redelijke termijn voor berechting van de zaak in eerste aanleg is daardoor met ruim twee maanden overschreden. Dit heeft het Hof miskend. De tweede klacht slaagt.

2.5.

De derde klacht betoogt dat het Hof ten onrechte de door de Rechtbank toegekende vergoeding van griffierecht en proceskosten niet in stand heeft gelaten. Gelet op het hiervoor overwogene behoeft deze klacht geen behandeling.

2.6.

De uitspraak van het Hof kan niet in stand blijven. Verwijzing moet volgen. Het verwijzingshof dient opnieuw te oordelen over de WOZ-waarde, de vergoeding van immateriële schade wegens overschrijding van de redelijke termijn, en vergoeding van (proces)kosten en griffierecht.”

3.2.

De rechtbank heeft in haar uitspraak – voor zover voor het geding na verwijzing van belang – het volgende overwogen:

“
Waarde object

1. Eiser is eigenaar van de onroerende zaak. Het betreft een winkelruimte uit 1894 met een oppervlakte van 67 m². Verweerder heeft de waarde vastgesteld op € 70.000,-. Eiser bepleit een waarde van € 37.000,-.

2. In geschil is de waarde per waardepeildatum 1 januari 2014.

Verder is de toekenning van een dwangsom bij niet tijdig beslissen door een bestuursorgaan zoals bedoeld in artikel 4:17 van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb) en de toekenning van schadevergoeding bij overschrijding van de redelijke termijn zoals bedoeld in artikel 6 van het Europees Verdrag tot bescherming van de [rechten] van de mens en de fundamentele vrijheden (hierna: het EVRM) in geschil.

Eiser is van opvatting dat verweerder een dwangsom en een schadevergoeding verschuldigd is en verzoekt de rechtbank te bepalen dat:

- verweerder, op grond van artikel 4:17 Awb, aan eiser een dwangsom van € 900,- verschuldigd is in verband met het niet tijdig doen van de uitspraak op bezwaar;

- verweerder aan eiser een schadevergoeding verschuldigd is in verband met het overschrijden van de redelijke termijn van € 500,- (1 periode van € 500,-);

- verweerder aan eiser de proceskosten vergoedt die eiser heeft moeten maken in verband met beroepsmatig verleende rechtsbijstand in de bezwaar- en beroepsprocedure.

3. De beroepsgrond dat verweerder de WOZ-waarde van € 70.000,- niet aannemelijk maakt, faalt.

3.1.

De WOZ-waarde dient gelijk te zijn aan de prijs die de meest biedende koper betaalt na de meest geschikte voorbereiding. Op verweerder rust de plicht aannemelijk te maken welke prijs de meest biedende koper betaalt na de meest geschikte voorbereiding. In beginsel is verweerder gehouden dit te doen aan de hand van verkoopprijzen van de best vergelijkbare woningen, waarvan de verkoopprijzen moeten zijn gerealiseerd zo dicht mogelijk rond de waardepeildatum.

3.2.

Verweerder heeft ter onderbouwing van de vastgestelde WOZ-waarde een taxatierapport van [naam taxateur] van 6 februari 2017 in het geding gebracht. Verweerder heeft desgevraagd verklaard dat de in het bestreden besluit gehanteerde huurwaardekapitalisatiefactor aanleiding is geweest om een taxateur de waarde van de onroerende zaak te laten bepalen. De taxateur heeft de waarde van de onroerende zaak bepaald met behulp van de ITZA-methode (
‘In Terms of Zone A’ ). In deze methode vormt de gemiddelde prijs van de optimale vierkante meters, de zogeheten A-zone, de basis. Het optimale, meest bruikbare deel van de onroerende zaak, volgens de taxateur de 39 m² die aan de etalagezijde van de winkel zijn gelegen, wordt voor 100% betrokken in de waardebepaling. Het verder van de etalagezijde liggende deel van de onroerende zaak (de dieper in de winkel gelegen 28 m²) wordt voor 50% in aanmerking genomen. Aan de hand van de aldus verkregen heeft de taxateur de waarde berekend door middel van een methode van kapitalisatie van de bruto huur; de huurwaarde-kapitalisatiemethode (de hwk-methode). Verweerder hanteert een huurwaarde van gemiddeld € 250,- per m². Ter onderbouwing hiervan verwijst verweerder naar de huurcijfers van drietal referentieobjecten. De rechtbank acht de door verweerder genoemde referentieobjecten bruikbaar voor de onderbouwing van de huurwaarde. Uit deze huurcijfers van de referentieobjecten volgt een huurwaarde die per m² hoger gelijk is aan de door verweerder gehanteerde huurwaarde.

De kapitalisatiefactor stelt verweerder op 10. Verweerder baseert zich hierbij op een drietal verkooptransacties van te weten:

- [1]; kapitalisatiefactor 11,2;

toelichting taxateur:
‘dit object heeft een betere ligging (dichter bij het centrum gelegen, meer passanten) dan [A-straat]. Heeft veel grotere zone A. Onderhoudstoestand is goed.’

- [2]; kapitalisatiefactor 9,7;

toelichting taxateur:
‘Dit object heeft een mindere ligging dan [A-straat] en heeft een matige staat van onderhoud.’

- [3]; kapitalisatiefactor 10;

toelichting taxateur:
‘Dit object heeft een vergelijkbare ligging met [A-straat]. Staat van onderhoud is voldoende.’

De rechtbank is, gelet op het vorenstaande, van oordeel dat verweerder de hoogte van de gebruikte kapitalisatiefactor voldoende aannemelijk heeft gemaakt.

Toepassing van de hiervoor beschreven waarderingsmethode leidt tot een waarde van

€ 132.000,-. De getaxeerde waarde heeft de taxateur vervolgens in verband met de aanwezige funderingsproblematiek (€ 28.810,-) en de matige staat van onderhoud

(€ 33.190,-) verlaagd tot € 70.000,-. Eiser betwist niet gemotiveerd dat de verlagingen onvoldoende zijn. Daarbij heeft de taxateur zowel ten aanzien van de huur- als de kooptransacties voldoende rekening gehouden met de (overige) onderlinge verschillen tussen deze referentieobjecten en de winkel.”

4. Geschil na verwijzing

Na verwijzing is in het principale hoger beroep in geschil of belanghebbende recht heeft op vergoeding van immateriële schade wegens overschrijding van de redelijke termijn en vergoeding van (proces)kosten. In het incidentele hoger beroep van belanghebbende is de WOZ-waarde in geschil. Belanghebbende staat een waarde voor van € 37.000, de heffingsambtenaar bepleit handhaving van de bij beschikking vastgestelde waarde van € 70.000.

5. Beoordeling van het geschil

Principaal hoger beroep

5.1.

Uit de door partijen na verwijzing verstrekte schriftelijke inlichtingen blijkt dat tussen partijen geen geschil meer bestaat over de voor de procedure in eerste aanleg door de rechtbank toegekende vergoeding van immateriële schade wegens overschrijding van de redelijke termijn, vergoeding van (proces)kosten en griffierecht. Het Hof ziet geen aanleiding om partijen niet te volgen in hun gezamenlijke standpunt. Het Hof zal derhalve de door de rechtbank toegekende vergoedingen in stand laten.

Incidenteel hoger beroep

5.2.1.

Belanghebbende heeft in zijn schriftelijke reactie na verwijzing zich het recht voorbehouden (zoals vermeld onder 2.3) om de WOZ-waarde als geschilpunt in de procedure na verwijzing aan de orde te stellen. De heffingsambtenaar heeft na verwijzing het standpunt ingenomen dat de uitspraak van de rechtbank op dit punt dient te worden bevestigd, onder verwijzing naar zijn in eerste aanleg ingediende stukken.

5.2.2.

Belanghebbende heeft in het vervolg van de verwijzingsprocedure niet bericht dat hij van het hiervoor vermelde voorbehoud gebruik wil maken. Voor zover hieruit al niet kan worden afgeleid dat belanghebbende heeft berust in de door de rechtbank nader vastgestelde waarde, is het Hof van oordeel dat de rechtbank op goede gronden een juiste beslissing heeft genomen. Het Hof verenigt zich met de op dit punt genomen beslissing van de rechtbank en maakt de gronden waarop deze beslissing berust tot de zijne.

Slotsom

5.3.

De slotsom van het hiervoor overwogene is dat het principale hoger beroep van de heffingsambtenaar gegrond is voor zover het is gericht tegen de beslissing van de rechtbank inzake de dwangsom en dat het incidentele hoger beroep van belanghebbende geen doel treft. Beslist dient te worden als hieronder vermeld, waarbij het Hof in aanmerking neemt dat de

Hoge Raad (blijkens het dictum van het verwijzingsarrest) de uitspraak van Gerechtshof Den Haag in stand heeft gelaten voor zover daarin het beroep tegen het niet tijdig beslissen niet-ontvankelijk is verklaard en de uitspraak van de rechtbank reeds heeft vernietigd (uitsluitend) voor wat betreft de beslissing inzake de dwangsom. Het Hof dient na verwijzing derhalve nog een beslissing te nemen over het beroep van belanghebbende tegen de onder 1.3 vermelde uitspraak op bezwaar inzake de WOZ-beschikking. Uit het onder 5.1 tot en met 5.2.2 overwogene volgt dat de rechtbank het beroep (in zoverre) terecht ongegrond heeft verklaard en dat ook de beslissingen van de rechtbank tot vergoeding van immateriële schade, (proces)kosten en griffierecht in stand dienen te worden gelaten. Het Hof zal dienovereenkomstig beslissen door de uitspraak van de rechtbank (in zoverre) te bevestigen.

6. Kosten

6.1.

Aangezien de door de rechtbank toegekende vergoeding van immateriële schade, (proces)kosten en griffierecht in stand blijft en belanghebbende zich in hoger beroep heeft moeten verweren tegen de door de heffingsambtenaar hiertegen aangevoerde grieven, acht het Hof termen aanwezig voor een veroordeling van de heffingsambtenaar in de (proces)kosten in hoger beroep van belanghebbende (bij Gerechtshof Den Haag en na verwijzing bij het Hof) op de voet van artikel 8:75 van de Awb.

6.2.

De zaken die zijn geregistreerd onder de kenmerknummers 19/00572 t/m 19/00584 - waaronder de onderhavige zaak - worden door het Hof aangemerkt als samenhangende zaken in de zin van artikel 3, tweede lid, van het Besluit proceskosten bestuursrecht (hierna: het Besluit). De desbetreffende zaken zijn in hoger beroep gelijktijdig behandeld, terwijl de beroepsmatige rechtsbijstand is verleend door dezelfde gemachtigde en de werkzaamheden van deze gemachtigde – in zijn verweer tegen de door de heffingsambtenaar aangevochten (kosten)vergoedingen – in elk van deze zaken nagenoeg identiek konden zijn. Daarmee is voldaan aan het criterium voor samenhang (zie ook het arrest van de Hoge Raad van 18 maart 2016, nr. 15/03065, ECLI:NL:HR:2016:420, BNB 2016/122).

6.3.

De voor vergoeding in aanmerking komende kosten zijn opgenomen in artikel 1 van het Besluit. Voor het onderhavige geval zijn dat de kosten van door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand. Ingevolge artikel 2, eerste lid, aanhef en onderdeel a, van het Besluit stelt het Hof het bedrag van deze kosten overeenkomstig het in de bijlage bij het Besluit opgenomen tarief vast op:

• voor de hoger beroepsfase bij Gerechtshof Den Haag: 2,0 punten (1,0 punt voor verweerschrift + 1,0 punt voor zitting) x € 525 x 1 (wegingsfactor) x 1,5 (vermenigvuldigingsfactor voor 13 samenhangende zaken) = € 1.575;
• voor de hoger beroepsfase na verwijzing: 1,0 punt (0,5 punt voor conclusie na verwijzing + 0,5 punt voor schriftelijke inlichtingen na verwijzing) x € 525 x 1 (wegingsfactor) x 1,5 (vermenigvuldigingsfactor voor 13 samenhangende zaken) = € 787,50.

Het totaal te vergoeden bedrag aan proceskosten bedraagt derhalve € 2.362,50.

6.4.

Gelet op de hiervoor vermelde samenhang zal in elk van de genoemde zaken een bedrag van € 2.362,50 / 13 = € 181,73 als vergoeding van proceskosten worden toegewezen.

7. Beslissing

Het Hof:

• bevestigt de uitspraak van de rechtbank op het beroep tegen de uitspraak op bezwaar, en
• veroordeelt de heffingsambtenaar in de proceskosten van belanghebbende in hoger beroep tot een bedrag van € 181,73.

De uitspraak is gedaan door mrs. H.E. Kostense, voorzitter, E.A.G. van der Ouderaa en R.C.H.M. Lips, leden van de belastingkamer, in tegenwoordigheid van mr. V. Sathananthan, als griffier. De beslissing is op 31 maart 2020 uitgesproken en wordt openbaar gemaakt door publicatie op www.rechtspraak.nl.

Bij afwezigheid van de voorzitter is de uitspraak ondertekend door mr. R.C.H.M. Lips.

De griffier is verhinderd de uitspraak mede te ondertekenen.

Tegen deze uitspraak kan binnen zes weken na de verzenddatum beroep in cassatie worden ingesteld bij de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), Postbus 20303, 2500 EH Den Haag. Daarbij moet het volgende in acht worden genomen:

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.

2. het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden:

a. de naam en het adres van de indiener;

b. een dagtekening;

c. een omschrijving van de uitspraak waartegen het beroep in cassatie is gericht;

d. de gronden van het beroep in cassatie.

Voor het instellen van beroep in cassatie is griffierecht verschuldigd. Na het instellen van beroep in cassatie ontvangt de indiener een nota griffierecht van de griffier van de Hoge Raad.

In het cassatieberoepschrift kan de Hoge Raad verzocht worden om de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.