ECLI:NL:GHAMS:2018:2445

• Datum uitspraak: 26 juni 2018
• Publicatiedatum: 17 juli 2018
• Zaaknummer: 17/00522 en 17/00523
• Instantie: Gerechtshof Amsterdam
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht; Belastingrecht
• Procedures: Hoger beroep
• Rechters: M.J. Leijdekker; F.J.P.M. Haas; W.A.P. van Roij
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Bevestiging van de uitspraak van de rechtbank inzake afdrachtvermindering onderwijs na verwijzing door de Hoge Raad

In deze zaak, die voorligt bij het Gerechtshof Amsterdam, betreft het een hoger beroep van de inspecteur van de Belastingdienst tegen een uitspraak van de rechtbank Den Haag. De rechtbank had op 2 februari 2016 beslist over naheffingsaanslagen loonheffingen en boetes die aan belanghebbende, [X] B.V., waren opgelegd. De inspecteur had in 2014 naheffingsaanslagen opgelegd voor de jaren 2010 en 2011, die door de rechtbank deels werden vernietigd en deels werden bevestigd. De Hoge Raad heeft in een eerder arrest (ECLI:NL:HR:2017:2438) het hoger beroep van de inspecteur gegrond verklaard en de zaak terugverwezen naar het Gerechtshof Amsterdam voor verdere behandeling.

Na verwijzing hebben partijen hun standpunten gecommuniceerd, waarbij belanghebbende aanspraak maakte op afdrachtvermindering onderwijs volgens de Wet vermindering afdracht loonbelasting en premie voor de volksverzekeringen. Het Hof constateert dat partijen het erover eens zijn dat de uitspraak van de rechtbank moet worden bevestigd, waarmee de rechtsstrijd tussen hen is beëindigd. Belanghebbende heeft ook verzocht om vergoeding van immateriële schade, maar het Hof wijst dit verzoek af, omdat het geen betrekking kan hebben op de periode voorafgaand aan het verwijzingsarrest.

Het Hof bevestigt de uitspraak van de rechtbank, veroordeelt de inspecteur in de proceskosten van belanghebbende en legt een griffierecht op van € 503. De uitspraak is gedaan door een meervoudige belastingkamer en is openbaar uitgesproken op 26 juni 2018.

Uitspraak

GERECHTSHOF AMSTERDAM

kenmerken 17/00522 en 17/00523

26 juni 2018

uitspraak van de vierde meervoudige belastingkamer

op het hoger beroep – na verwijzing door de Hoge Raad der Nederlanden – van

de inspecteur van de Belastingdienst , de inspecteur,

tegen de uitspraak van 2 februari 2016 in de zaken met kenmerken SGR 15/1557 en SGR 15/1558 van de rechtbank Den Haag (hierna: de rechtbank) in het geding tussen

[X] B.V. gevestigd te [plaats] , belanghebbende,

gemachtigde: drs. S. Metsers (Zeepaart Financial & Tax Advisory Services)

en

de inspecteur.

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1.1.

De inspecteur heeft aan belanghebbende met dagtekening 8 mei 2014 over het tijdvak 1 januari 2010 tot en met 31 december 2010 een naheffingsaanslag loonheffingen opgelegd van € 43.125. Tegelijk is een vergrijpboete van € 10.781 opgelegd en heffingsrente in rekening gebracht.

1.1.2.

De inspecteur heeft aan belanghebbende met dagtekening 8 mei 2014 over het tijdvak 1 januari 2011 tot en met 31 december 2011 een naheffingsaanslag loonheffingen opgelegd van € 7.953. Tegelijk is een vergrijpboete van € 1.988 opgelegd en heffingsrente in rekening gebracht.

1.2.

De inspecteur heeft bij uitspraken op bezwaar van 16 januari 2015 voornoemde naheffingsaanslagen, boete- en heffingsrentebeschikkingen gehandhaafd.

1.3.

De rechtbank heeft bij de uitspraak van 2 februari 2016 op de beroepen van belanghebbende als volgt beslist (belanghebbende en de inspecteur zijn in de uitspraak aangeduid als ‘eiseres’ respectievelijk ‘verweerder’):

“De rechtbank:

- verklaart het beroep dat ziet op de naheffingsaanslag en de beschikking heffingsrente over het tijdvak 1 januari 2010 tot en met 31 december 2010 gegrond [Hof:
de onder 1.1.1 vermelde belastingaanslag ];

- vernietigt de uitspraak op bezwaar over 2010 in zoverre;

- vermindert de naheffingsaanslag over het tijdvak 1 januari 2010 tot en met 31 december 2010 en stelt deze vast op € 937;

- draagt verweerder op de beschikking heffingsrente over het tijdvak 1 januari 2010 tot en met 31 december 2010 dienovereenkomstig te verminderen;

- verklaart het beroep dat ziet op de naheffingsaanslag en de beschikking heffingsrente over het tijdvak 1 januari 2011 tot en met 31 december 2011 ongegrond [
Hof: de onder 1.1.2 vermelde belastingaanslag ];

- verklaart de beroepen voor zover die zien op de boetebeschikkingen gegrond;

- vernietigt de uitspraken op bezwaar over 2010 en 2011 in zoverre;

- vernietigt de boetebeschikkingen;

- bepaalt dat deze uitspraak in de plaats treedt van de vernietigde gedeelten van de uitspraken op bezwaar over 2010 en 2011;

- veroordeelt verweerder in de proceskosten van eiseres tot een bedrag van € 1.299;

- draagt verweerder op het betaalde griffierecht van € 331 aan eiseres te vergoeden.”

1.4.

De inspecteur heeft tegen de uitspraak van de rechtbank hoger beroep ingesteld. Het

Gerechtshof Den Haag heeft bij uitspraak van 12 oktober 2016 als volgt beslist:

“Het Gerechtshof:

- vernietigt de uitspraak van de rechtbank voor zover deze betrekking heeft op de naheffingsaanslag en de beschikking heffingsrente voor het tijdvak 2010,

- verklaart het beroep gericht tegen de naheffingsaanslag en de beschikking heffingsrente voor het tijdvak 2010 ongegrond,

- bevestigt de uitspraak van de rechtbank voor het overige, en

- veroordeelt de Inspecteur in de proceskosten aan de zijde van belanghebbende, vastgesteld op € 744.”

1.5.

Belanghebbende heeft tegen de uitspraak van het Gerechtshof Den Haag beroep in cassatie ingesteld bij de Hoge Raad. Bij arrest van 22 september 2017, nr. 16/05615

(ECLI:NL:HR:2017:2438) (hierna: het verwijzingsarrest) heeft de Hoge Raad als volgt beslist:

“De Hoge Raad:

verklaart het beroep in cassatie gegrond,

vernietigt de uitspraak van het Hof, behoudens de beslissing omtrent de proceskosten,

verwijst het geding naar het Gerechtshof Amsterdam ter verdere behandeling en beslissing van de zaak met inachtneming van dit arrest,

gelast dat de Staatssecretaris van Financiën aan belanghebbende vergoedt het door deze ter zake van de behandeling van het beroep in cassatie betaalde griffierecht ten bedrage van € 503, en

veroordeelt de Staatssecretaris van Financiën in de kosten van het geding in cassatie aan de zijde van belanghebbende, vastgesteld op de helft van € 1485, derhalve € 742,50 voor beroepsmatig verleende rechtsbijstand.”

2. Loop van het geding na verwijzing

2.1.

Partijen zijn door de griffier van het Hof bij brief in de gelegenheid gesteld een schriftelijke reactie op het verwijzingsarrest in te dienen. Partijen hebben ieder van deze gelegenheid gebruik gemaakt; belanghebbende bij brief van 8 november 2017 binnengekomen ter griffie van het Hof op 9 november 2017, de inspecteur bij brief van 8 november 2017 binnengekomen ter griffie van het Hof op 13 november 2017.

2.2.

Belanghebbende heeft bij brief van 11 april 2018 (binnengekomen ter griffie van het Hof op 12 april 2018) nadere stukken ingediend. De inspecteur heeft bij brief van 26 april 2018 (binnengekomen ter griffie van het Hof op 5 mei 2018) nadere stukken ingediend.

2.3.

Nadat partijen het Hof hebben meegedeeld geen behoefte te hebben aan een mondelinge behandeling van het hoger beroep, is het onderzoek gesloten.

3. Geding in hoger beroep na verwijzing

3.1.

Na verwijzing is in hoger beroep in geschil of belanghebbende voor het jaar 2010 aanspraak kan maken op de afdrachtvermindering onderwijs als bedoeld in de Wet vermindering afdracht loonbelasting en premie voor de volksverzekeringen.

3.2.

Partijen hebben zich na het verwijzingsarrest eenparig op het standpunt gesteld dat de uitspraak van de rechtbank van 2 februari 2016 (zie 1.3) – waartegen de inspecteur hoger beroep heeft ingesteld – moet worden bevestigd. Daarmee is aan de rechtsstrijd tussen partijen een einde gekomen.

3.3.1.

Belanghebbende heeft voorts – zo constateert het Hof – eerst na verwijzing verzocht om vergoeding van immateriële schade wegens overschrijding van de redelijke termijn.

3.3.2.

Voornoemd verzoek van belanghebbende kan – anders dan zij kennelijk veronderstelt – evenwel geen betrekking hebben op vergoeding van immateriële schade die ziet op de duur van de fasen van het proces die voorafgingen aan het verwijzingsarrest (zie rechtsoverweging 3.13.6 van het arrest van de Hoge Raad van 19 februari 2016, nr. 14/03907, ECLI:NL:HR:2016:252, BNB 2016/140). Nu het Hof als verwijzingsrechter binnen een jaar na verwijzing uitspraak doet, ziet het Hof ook overigens geen aanleiding aan belanghebbendes verzoek tegemoet te komen (vgl. rechtsoverweging 3.4.5 van voornoemd arrest van de Hoge Raad van 19 februari 2016).

3.4.

De slotsom is dat het hoger beroep van de inspecteur ongegrond is en dat de uitspraak van de rechtbank dient te worden bevestigd.

4. Kosten en griffierechten

4.1.

In de omstandigheid dat belanghebbende zich heeft moeten verweren in een na verwijzing ongegrond bevonden hoger beroep van de inspecteur, ziet het Hof aanleiding voor een veroordeling van de inspecteur in de kosten gemaakt in de procedure op de voet van artikel 8:75 in verbinding met artikel 8:108 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb).

4.2.

De voor vergoeding in aanmerking komende kosten zijn opgenomen in artikel 1 van het Besluit proceskosten bestuursrecht (hierna: het Besluit). Voor het onderhavige geval zijn dat de in onderdeel a vermelde kosten van door een derde verleende rechtsbijstand. Ingevolge artikel 2, eerste lid, aanhef en onderdeel a, van het Besluit stelt het Hof het bedrag van deze kosten overeenkomstig het in de bijlage bij het Besluit opgenomen tarief op: 0,5 [schriftelijke inlichtingen] x € 501 x 1 (wegingsfactor) = € 250,50: 2 = € 125,25 (nu de zaak samenhangt met de zaak bekend onder nummers 17/00524 en 17/00525 worden de kosten van het geding na cassatie aan de zijde van belanghebbende vastgesteld op de helft van € 250,50).

4.3.

Het Hof constateert voorts – anders dan belanghebbende kennelijk veronderstelt – dat kosten van door een derde verleende rechtsbijstand in bezwaar, beroep, hoger beroep en cassatieberoep reeds zijn vergoed, nog daargelaten de vraag of ze in deze fase nog aan de orde kunnen worden gesteld (zie 1.3-1.5).

4.4.

Nu de door de inspecteur aangevallen uitspraak van de rechtbank in stand blijft, zal het Hof op de voet van artikel 8:109, lid 2, van de Awb bepalen dat van de inspecteur een griffierecht wordt geheven van € 503. De overig door belanghebbende voor deze procedure betaalde griffierechten zijn – anders dan belanghebbende kennelijk veronderstelt – reeds vergoed (althans de inspecteur en de Staatssecretaris van Financiën zijn daartoe opgedragen; zie 1.3 en 1.5).

5. Beslissing

Het Hof:

- bevestigt de uitspraak van de rechtbank;

- veroordeelt de inspecteur in de kosten van het geding na verwijzing aan de zijde van belanghebbende ten bedrage van € 125,25;

- bepaalt dat van de inspecteur een griffierecht wordt geheven van € 503.

De uitspraak is gedaan door mrs. M.J. Leijdekker, voorzitter, F.J.P.M. Haas en W.A.P. van Roij, leden van de belastingkamer, in tegenwoordigheid van mr. C. Lambeck als griffier. De beslissing is op 26 juni 2018 in het openbaar uitgesproken.

Tegen deze uitspraak kan binnen zes weken na de verzenddatum beroep in cassatie worden ingesteld bij de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), Postbus 20303, 2500 EH Den Haag. Daarbij moet het volgende in acht worden genomen:

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.

2. het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden:

a. de naam en het adres van de indiener;

b. een dagtekening;

c. een omschrijving van de uitspraak waartegen het beroep in cassatie is gericht;

d. de gronden van het beroep in cassatie.

Voor het instellen van beroep in cassatie is griffierecht verschuldigd. Na het instellen van beroep in cassatie ontvangt de indiener een nota griffierecht van de griffier van de Hoge Raad.

In het cassatieberoepschrift kan de Hoge Raad verzocht worden om de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.