ECLI:NL:CRVB:2023:1757

• Datum uitspraak: 20 september 2023
• Publicatiedatum: 20 september 2023
• Zaaknummer: 21/3457 TW
• Instantie: Centrale Raad van Beroep
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht; Socialezekerheidsrecht
• Procedures: Hoger beroep
• Rechters: E. Dijt; C. Karman; J.D. Streefkerk
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Beëindiging toeslag op WGA-uitkering op basis van Toeslagenwet

In deze zaak heeft de Centrale Raad van Beroep op 20 september 2023 uitspraak gedaan in hoger beroep tegen een eerdere uitspraak van de rechtbank Den Haag. De appellant, die sinds 1 maart 2006 ziek is, ontving een loongerelateerde WGA-uitkering en een toeslag op basis van de Toeslagenwet (TW). Het Uwv heeft op 1 oktober 2020 de toeslag beëindigd omdat het jongste kind van de appellant op 26 november 2020 12 jaar werd en zijn partner na 31 december 1971 is geboren. De rechtbank heeft het beroep van de appellant tegen dit besluit ongegrond verklaard, waarbij werd vastgesteld dat de partner van de appellant niet kan werken en dat er geen kinderen jonger dan 12 jaar in het huishouden zijn. De rechtbank oordeelde dat de wetgever bij de invoering van artikel 3 van de TW rekening heeft gehouden met de gevolgen van deze regeling en dat er geen disproportionele gevolgen voor de appellant zijn aangetoond.

In hoger beroep heeft de appellant aangevoerd dat artikel 3 van de TW niet toegepast zou moeten worden in zijn situatie, omdat zijn partner om medische redenen niet kan werken. De Raad heeft echter geoordeeld dat de rechtbank terecht heeft vastgesteld dat er geen aanleiding is om artikel 3 van de TW achterwege te laten. De Raad heeft de overwegingen van de rechtbank onderschreven en benadrukt dat de wetgever bij de invoering van artikel 3 van de TW de gevolgen van deze regeling heeft overwogen. De Raad concludeert dat het hoger beroep niet slaagt en bevestigt de uitspraak van de rechtbank. Er is geen aanleiding voor een veroordeling in de proceskosten.

Uitspraak

21 3457 TW

Datum uitspraak: 20 september 2023

Centrale Raad van Beroep

Meervoudige kamer

Uitspraak op het hoger beroep tegen de uitspraak van de rechtbank Den Haag van

25 augustus 2021, 21/2348 (aangevallen uitspraak)

Partijen:

[appellant] te [woonplaats] (appellant)

de Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (Uwv)

PROCESVERLOOP

Namens appellant heeft mr. M.P. de Witte, advocaat, hoger beroep ingesteld.

Het Uwv heeft een verweerschrift ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 28 juni 2023. Appellant is niet verschenen. Het Uwv heeft zich laten vertegenwoordigen door mr. M.C. Puister.

OVERWEGINGEN

1. Appellant is laatstelijk werkzaam geweest als schoonmaker/afwasser voor 38 uur per week. Met ingang van 1 maart 2006 heeft hij zich ziekgemeld. Het Uwv heeft appellant per 15 april 2008 een loongerelateerde WGA-uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen toegekend, waarbij de mate van arbeidsongeschiktheid is vastgesteld op 100%. Het Uwv heeft appellant ingaande 15 april 2008 een toeslag op zijn WGA-uitkering op grond van de Toeslagenwet (TW) toegekend, waarmee zijn uitkering is aangevuld tot het sociaal minimum voor zijn leefvorm als gehuwde/samenwonende. Na afloop van de loongerelateerde periode heeft het Uwv appellant per 15 februari 2011 een
WGA-loonaanvullingsuitkering toegekend, waarbij de mate van arbeidsongeschiktheid is vastgesteld op 80 tot 100%. Bij besluit van 1 oktober 2020 heeft het Uwv de toeslag van appellant ingaande 26 november 2020 beëindigd, omdat zijn jongste kind op deze datum 12 jaar geworden is en zijn partner is geboren na 31 december 1971. Het bezwaar van appellant tegen dit besluit heeft het Uwv bij besluit van 9 maart 2021 (bestreden besluit) ongegrond verklaard.

2. De rechtbank heeft het beroep van appellant tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. De rechtbank heeft vastgesteld dat niet in geschil is dat de partner van appellant is geboren na 31 december 1971 en dat tot zijn huishouden geen eigen kind, aangehuwd kind of pleegkind behoort dat jonger is dan 12 jaar, zodat hij op grond van artikel 3 van de TW niet langer recht op toeslag heeft. De rechtbank heeft geoordeeld dat de gestelde omstandigheid dat de partner van appellant niet kan werken, niet een zodanige omstandigheid oplevert dat de toepassing van artikel 3 van de TW achterwege moet blijven. Zij heeft hierbij in aanmerking genomen dat uit de wetsgeschiedenis blijkt dat arbeidsparticipatie van beide samenwonende of gehuwde partners het uitgangspunt is geweest bij de invoering van artikel 3 van de TW. De wetgever heeft uitdrukkelijk onderkend dat invoering van dit artikel onevenwichtige effecten kan hebben door het verschil in uitkeringsrechten voor alleenstaanden enerzijds en gehuwde partners zonder een kind jonger dan 12 jaar anderzijds, in situaties dat de individuele loondervingsuitkering onder het relevante sociaal minimum ligt. Verder heeft de wetgever onderkend dat het materiële effect kan zijn dat partners een beroep op de bijstand moeten doen wanneer de individuele loondervingsuitkering onder het sociaal minimum ligt (Kamerstukken I, 1986-1987, 19257, nr. 21, blz. 15-16). De rechtbank heeft overwogen dat de wetgever ondanks deze onevenwichtige effecten ervoor heeft gekozen artikel 3 van de TW in deze vorm in te voeren. Naar het oordeel van de rechtbank is niet gebleken van disproportionele gevolgen voor appellant.

3.1.

In hoger beroep heeft appellant aangevoerd dat artikel 3 van de TW buiten toepassing moet worden gelaten omdat het doel van de “1990-maatregel”, dat hierin tot uitdrukking is gebracht, niet bereikt kan worden in zijn situatie. Zijn echtgenote is om medische redenen niet in staat om deel te nemen aan het arbeidsproces en kan daarom niet verantwoordelijk gehouden worden voor haar eigen inkomensvoorziening. Onder verwijzing naar de Toeslagenaffaire heeft appellant zich op het standpunt gesteld dat de toepassing van artikel 3 van de TW in zijn geval leidt tot disproportionele gevolgen.

3.2.

Het Uwv heeft verzocht de aangevallen uitspraak te bevestigen.

4. De Raad oordeelt als volgt.

4.1.

Op grond van artikel 3 van de TW heeft een gehuwde wiens echtgenoot is geboren na 31 december 1971 vanaf 1990 geen recht op toeslag, tenzij tot zijn huishouden een eigen kind, aangehuwd kind of pleegkind behoort dat jonger is dan 12 jaar.

4.2.1.

De rechtbank wordt gevolgd in het oordeel dat geen aanleiding bestaat om toepassing van artikel 3 van de TW achterwege te laten. De overwegingen die aan het oordeel van de rechtbank ten grondslag liggen worden geheel onderschreven. Onder verwijzing naar de uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State van 1 maart 2023, ECLI:NL:RVS:2023:772, wordt hieraan het volgende toegevoegd.

4.2.2.

De 1990-maatregel is dwingendrechtelijk neergelegd in artikel 3 van de TW, zijnde een bepaling van formele wetgeving. Artikel 11 van de Wet algemene bepalingen en het toetsingsverbod van artikel 120 van de Grondwet staan bij de huidige stand van de rechtsontwikkeling in de weg aan toetsing van artikel 3 van de TW aan het evenredigheidsbeginsel. Aanleiding voor zogenoemde contra legemtoepassing van het evenredigheidsbeginsel is niet aanwezig. De essentie van artikel 3 van de TW is dat de betrokkene wiens echtgenoot is geboren na 31 december 1971 en tot wiens huishouden geen kind behoort dat jonger is dan 12 jaar, geen recht op toeslag heeft. Die essentie kan de wetgever niet zijn ontgaan. Verder blijkt uit de door de rechtbank geschetste wetsgeschiedenis dat de wetgever onder ogen heeft gezien dat, wanneer de individuele loondervingsuitkering onder het sociaal minimum ligt, het materiële effect van artikel 3 van de TW is dat geen recht op toeslag bestaat en partners een beroep op de bijstand moeten doen. Van bijzondere omstandigheden die niet of niet ten volle zijn verdisconteerd in de afweging van de wetgever is dan ook niet gebleken. Dit betekent dat niet wordt toegekomen aan de vraag of toepassing van artikel 3 van de TW zozeer in strijd komt met het evenredigheidsbeginsel dat die toepassing achterwege zou moeten blijven.

4.3.

Hieruit volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.

5. Voor een veroordeling in de proceskosten bestaat geen aanleiding.

BESLISSING

De Centrale Raad van Beroep bevestigt de aangevallen uitspraak.

Deze uitspraak is gedaan door E. Dijt als voorzitter en C. Karman en J.D. Streefkerk als leden, in tegenwoordigheid van C.G. van Straalen als griffier. De beslissing is uitgesproken in het openbaar op 20 september 2023.

(getekend) E. Dijt

(getekend) C.G. van Straalen