ECLI:NL:CRVB:2014:3232

• Datum uitspraak: 3 oktober 2014
• Publicatiedatum: 3 oktober 2014
• Zaaknummer: 12-5981 WIA
• Instantie: Centrale Raad van Beroep
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht; Socialezekerheidsrecht
• Procedures: Hoger beroep
• Rechters: A.I. van der Kris; E.W. Akkerman; F.J.L. Pennings
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Weigering herleving WIA-uitkering na overplaatsing naar Forensisch Psychiatrische Afdeling

In deze zaak heeft de Centrale Raad van Beroep op 3 oktober 2014 uitspraak gedaan in hoger beroep over de weigering van de WIA-uitkering van appellant, die in detentie was en later werd overgeplaatst naar een Forensisch Psychiatrische Afdeling (FPA). Appellant ontving vanaf 19 september 2008 een WGA-loonaanvullingsuitkering op basis van de Wet WIA, maar deze werd beëindigd op 21 juli 2010 wegens detentie. Appellant verzocht het Uwv om zijn uitkering te herleven vanaf de datum van zijn overplaatsing naar de FPA op 2 december 2010, maar dit verzoek werd door het Uwv afgewezen. De rechtbank Groningen verklaarde het beroep van appellant ongegrond, waarna hij in hoger beroep ging.

De Raad overwoog dat appellant niet valt onder de uitzonderingscategorieën van artikel 44, eerste lid, van de Wet WIA, die een uitzondering maken voor bepaalde situaties waarin de uitsluitingsgrond van artikel 43, aanhef en onder d, niet van toepassing is. De Raad verwees naar eerdere uitspraken waarin uitzonderingen werden toegepast, maar oordeelde dat de situatie van appellant niet vergelijkbaar was. De strafrechter had geoordeeld dat het gepleegde feit volledig aan appellant kon worden toegerekend, wat betekende dat hij niet in aanmerking kwam voor de uitzonderingen die in de wet zijn opgenomen.

De Raad bevestigde de uitspraak van de rechtbank en oordeelde dat er geen grond was voor een onderscheid tussen verlofdagen en dagen waarop appellant feitelijk op de FPA verbleef. De Raad concludeerde dat het hoger beroep niet slaagde en dat de aangevallen uitspraak moest worden bevestigd. Er was geen aanleiding voor een veroordeling in de proceskosten.

Uitspraak

12/5981 WIA

Datum uitspraak: 3 oktober 2014

Centrale Raad van Beroep

Meervoudige kamer

Uitspraak op het hoger beroep tegen de uitspraak van de rechtbank Groningen van
20 september 2012, 12/535 (aangevallen uitspraak)

Partijen:

[Appellant] te [woonplaats] (appellant)

de Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (Uwv)

PROCESVERLOOP

Namens appellant heeft mr. R. Skála, advocaat, hoger beroep ingesteld.

Het Uwv heeft een verweerschrift ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 22 augustus 2014. Namens appellant is verschenen mr. Skála. Het Uwv heeft zich laten vertegenwoordigen door mr. D. de Jong.

OVERWEGINGEN

1.1. Appellant ontving vanaf 19 september 2008 een WGA-loonaanvullingsuitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA). Met ingang van 21 juli 2010 is deze uitkering beëindigd wegens detentie. Appellant verbleef op dat moment in voorlopige hechtenis in de Penitentiaire Inrichting [plaatsnaam 1]. Op 2 december 2010 is appellant in verband met detentieongeschiktheid onder toepassing van artikel 15, vijfde lid, van de Penitentiaire Beginselenwet overgeplaatst naar de Forensisch Psychiatrische Afdeling (FPA) te [plaatsnaam 2]. Op 24 maart 2011 heeft de rechtbank Groningen appellant veroordeeld tot een gevangenisstraf van 30 maanden(ECLI:NL:RBGRO:2011:BQ2003). Op 11 november 2011 heeft het gerechtshof Leeuwarden appellant in appel veroordeeld tot een gevangenisstraf van 36 maanden (ECLI:NL:GHLEE:2011:5186).

1.2. Appellant heeft het Uwv verzocht zijn uitkering op grond van de Wet WIA met ingang van de datum van zijn overplaatsing naar de FPA op 2 december 2010 te doen herleven. Bij besluit van 20 december 2011 heeft het Uwv dit geweigerd.

1.3. Appellant heeft tegen het besluit van 20 december 2011 bezwaar gemaakt. Bij besluit van 24 april 2012 (bestreden besluit) heeft het Uwv dit bezwaar ongegrond verklaard.

2.

De rechtbank heeft bij de aangevallen uitspraak het beroep van appellant ongegrond verklaard.

3.1.

Appellant heeft in hoger beroep primair herleving bepleit van zijn uitkering met ingang van 2 december 2010. Subsidiair heeft hij betoogd dat hem in ieder geval een uitkering toekomt over de 180 verlofdagen die hij in de periode van 1 april 2011 tot en met

18 juni 2012 heeft gehad. Appellant heeft in de periode van 1 april 2011 tot en met

18 juni 2012 weekendverlof gehad en in de periode van 18 juni 2011 tot en met 18 juni 2012 heeft hij daarnaast ook op woensdag verlof gehad. Appellant heeft zich daarbij op het standpunt gesteld dat zijn situatie vergelijkbaar is met de gevallen bedoeld in de Wet bijzondere opneming in psychiatrische ziekenhuizen (Wet bopz) en in artikel 37, eerste lid, van het Wetboek van Strafrecht (Sr), waarvoor in artikel 44, eerste lid, van de Wet WIA, een uitzondering is gemaakt op de toepasselijkheid van de uitsluitingsgrond van artikel 43, aanhef en onder d, van de Wet WIA.

3.2.

Het Uwv heeft zich op het standpunt gesteld dat tijdens zijn verblijf op de FPA de uitsluitingsgrond van artikel 43, aanhef en onder d, van de Wet WIA onverkort op appellant van toepassing is gebleven.

4.

De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

Artikel 43, aanhef en onder d, van de Wet WIA bepaalt dat als uitsluitingsgrond voor het recht op uitkering geldt dat betrokkene rechtens is vrijheid zijn ontnomen.

4.2.

Volgens artikel 44, eerste lid, van de Wet WIA is artikel 43, onderdeel d, van de Wet WIA niet van toepassing op: a. de gevallen bedoeld in de Wet bopz en in artikel 37, eerste lid, Sr; en b. bij algemene maatregel van bestuur aan te wijzen categorieën personen waarbij tenuitvoerlegging van een vrijheidsstraf of vrijheidsbenemende maatregel plaatsvindt buiten een justitiële inrichting. De onder b bedoelde algemene maatregel van bestuur is het Besluit extramurale vrijheidsbenemingen en sociale zekerheid.

4.3.

Naar tussen partijen niet in geschil is valt appellant naar de letter niet onder een van de uitzonderingscategorieën van artikel 44, eerste lid, van de Wet WIA.

4.4.

In zijn uitspraak van 18 juni 2004 (ECLI:NL:CRVB:2004:AP4680) heeft de Raad de door de wetgever in artikel 44, eerste lid, aanhef en onder d, van de Wet WIA gecreëerde uitzondering tevens toegepast in geval van dwangverpleging op grond van artikel 37b Sr nadat ontslag van alle rechtsvervolging heeft plaatsgevonden. In zijn uitspraak van
18 september 2013 (ECLI:NL:CRVB:2013:1858) heeft de Raad deze uitzondering voorts toegepast in een situatie van iemand die op grond van een ziekelijke stoornis van de geestvermogens door de strafrechter sterk verminderd toerekeningsvatbaar was geacht en aan wie de strafrechter daarom uitsluitend de maatregel van terbeschikkingstelling met dwangverpleging had opgelegd en geen gevangenisstraf.

4.5.

Appellant heeft betoogd dat voor zijn situatie een uitzondering moet worden aangenomen op dezelfde voet als voor de in 4.4 beschreven gevallen. De Raad volgt appellant hierin niet. De door de wetgever omschreven uitzonderingscategorieën en de situaties die daarmee in de rechtspraak van de Raad gelijk zijn gesteld hebben gemeen dat het gaat om personen aan wie het door hen gepleegde feit vanwege hun gebrekkige ontwikkeling of ziekelijke stoornis in het geheel niet kan worden toegerekend of slechts in zodanig beperkte mate dat een gevangenisstraf niet aan de orde is. Voor appellant geldt echter dat de strafrechter heeft geoordeeld dat het gepleegde feit hem volledig kan worden toegerekend en hem ter zake een gevangenisstraf heeft opgelegd. Evenals de rechtbank is de Raad daarom van oordeel dat van een gelijkstelling als door appellant bepleit geen sprake kan zijn. Dat de selectiefunctionaris appellant onder toepassing van artikel 15, vijfde lid, van de Penitentiaire Beginselenwet heeft laten overbrengen naar de FPA doet aan het voorgaande niet af.

4.6.

Voor een onderscheid tussen verlofdagen en dagen waarop appellant feitelijk op de FPA verbleef bestaat, zoals door de rechtbank terecht geoordeeld, geen grond in de relevante bepalingen, nu appellant ook tijdens verlof aangemerkt moest worden als een persoon die rechtens zijn vrijheid ontnomen was.

4.7.

Uit hetgeen is overwogen in 4.1 tot en met 4.6 volgt dat het hoger beroep niet slaagt en dat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.

5.Voor een veroordeling in de proceskosten bestaat geen aanleiding.

BESLISSING

De Centrale Raad van Beroep bevestigt de aangevallen uitspraak.

Deze uitspraak is gedaan door A.I. van der Kris als voorzitter en E.W. Akkerman en
F.J.L. Pennings als leden, in tegenwoordigheid van W. de Braal als griffier. De beslissing is uitgesproken in het openbaar op 3 oktober 2014.

(getekend) A.I. van der Kris

(getekend) W. de Braal

NW