ECLI:NL:RBZWB:2025:6897

Uitspraak

RECHTBANK ZEELAND-WEST-BRABANT

Zittingsplaats Breda

Belastingrecht

zaaknummers: BRE 24/2506 en 24/2507

uitspraak van de enkelvoudige kamer van 13 oktober 2025 in de zaken tussen

[belanghebbende] , uit [plaats 1] , belanghebbende,

(gemachtigde: mr. J.A.M. Kamps),

de inspecteur van de Belastingdienst, de inspecteur.

Inleiding

1. In deze uitspraak beoordeelt de rechtbank de beroepen van belanghebbende tegen de uitspraken op bezwaar van de inspecteur van 8 januari 2024.

1.1.

De inspecteur heeft aan belanghebbende voor het jaar 2018 een navorderingsaanslag in de inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen (IB/PVV) opgelegd naar een belastbaar inkomen uit woning en werk van € 154.464.
Voor het jaar 2019 heeft de inspecteur een aanslag IB/PVV opgelegd naar een belastbaar inkomen uit woning en werk van € 173.771. Gelijktijdig heeft de inspecteur belastingrente in rekening gebracht naar een bedrag van € 8.082 op de aanslag IB/PVV 2018 en € 6.373 op de aanslag IB/PVV 2019 (de belastingrentebeschikkingen) en een verzuimboete opgelegd naar een bedrag van € 385 op de aanslag IB/PVV 2019 (de boetebeschikking).

1.2.

De inspecteur heeft de bezwaren van belanghebbende ongegrond verklaard.

1.3.

De rechtbank heeft de beroepen op 28 mei 2025 op zitting behandeld. Hieraan hebben deelgenomen: gemachtigde en namens de inspecteur: [inspecteur 1] en [inspecteur 2] .

1.4.

Vervolgens is de behandeling van de beroepen geschorst, teneinde belanghebbende in de gelegenheid te stellen om aanvullende bewijsstukken in het geding te brengen. Deze stukken zijn op 12 juni 2025 ontvangen. Vervolgens heeft de rechtbank op 27 juni 2025 de reactie van de inspecteur hierop ontvangen.

1.5.

Bij brief van 2 september 2025 heeft de rechtbank het onderzoek gesloten en een uitspraak aangekondigd binnen 6 weken.

Feiten

2. Belanghebbende woont gedurende geheel 2018 en 2019 in Nederland.

2.1.

Belanghebbende is werkzaam als mobiele piloot aan boord van verkeersvliegtuigen van [luchtvaartmaatschappij] .

2.2.

De werkzaamheden voor [luchtvaartmaatschappij] vinden tot 31 januari 2019 plaats via een zelfstandigheidsconstructie waarbij de beloningen voor de verrichte werkzaamheden door tussenkomst van [bedrijf 1] worden overgemaakt aan [bedrijf 2] in [land] . Belanghebbende is tevens mede-aandeelhouder van [bedrijf 2] . De accountant stort de beloning voor de door belanghebbende verrichte werkzaamheden, na administratieve verwerking, door naar belanghebbende. Tussen partijen is niet langer in geschil dat de inkomsten verkregen van [bedrijf 2] aangemerkt dienen te worden als loon uit dienstbetrekking met [luchtvaartmaatschappij]

2.3.

Vanaf 31 januari 2019 is belanghebbende rechtstreeks in loondienst werkzaam voor [luchtvaartmaatschappij] .

2.4.

Het overgrote deel van de jaren 2018 en 2019 was belanghebbende werkzaam vanaf de basis van [luchtvaartmaatschappij] gevestigd op de [luchthaven] te [plaats 2] , Duitsland .

2.5.

Volgens het vluchtschema heeft belanghebbende in 2018 142 dagen en in 2019 137 dagen gewerkt. Op grond van dit vluchtschema heeft belanghebbende in 2018 51% van zijn werkzaamheden fysiek in Duitsland verricht (hieronder begrepen de vliegtijd over Duits grondgebied) en in 2019 48%.

2.6.

Belanghebbende heeft van zijn werkgevers kostenvergoedingen ontvangen. Deze zijn onder de noemer “expenses” in een som maandelijks via de salarisadministratie uitbetaald. In 2018 heeft belanghebbende een bedrag van € 92.758 aan “expenses” vergoed gekregen, in 2019 een bedrag van € 15.928.

2.7.

Belanghebbende heeft op 12 juni 2020 aangifte IB/PVV 2018 gedaan. Op de aangifte is een bedrag aan loon (van de werkgever [bedrijf 2] ) vermeld van
€ 64.448. Over het gehele bedrag aan loon uit dienstbetrekking wordt een voorkoming van dubbele belasting gevraagd.

2.8.

Met dagtekening 12 november 2020 is de definitieve aanslag conform de gedane aangifte IB/PVV 2018 en zonder nader onderzoek geautomatiseerd opgelegd.

2.9.

Naar aanleiding van de behandeling van de aangifte IB/PVV 2019 wordt door de inspecteur een onderzoek ingesteld naar de aangifte IB/PVV 2018. Met dagtekening 26 november 2022 is de navorderingsaanslag IB/PVV 2018 opgelegd. In de navorderingsaanslag wordt het loon uit dienstbetrekking vastgesteld op € 155.359 en wordt hierover geen voorkoming van dubbele belasting verleend.

Beoordeling door de rechtbank

3. De rechtbank beoordeelt of de navorderingsaanslag IB/PVV 2018 terecht en tot het juiste bedrag is opgelegd. Meer specifiek beoordeelt de rechtbank of de inspecteur beschikte over een nieuw feit. Daarnaast beoordeelt de rechtbank of het loon uit dienstbetrekking over de jaren 2018 en 2019 niet tot te hoge bedragen is vastgesteld. Meer specifiek beoordeelt de rechtbank of de door belanghebbende ontvangen kostenvergoedingen terecht als loon in aanmerking zijn genomen. De rechtbank beoordeelt verder of belanghebbende recht heeft op een voorkoming van dubbele belasting, de belastingrente tot de juiste bedragen in rekening is gebracht en of de verzuimboete terecht is opgelegd. Zij doet de beoordeling aan de hand van de argumenten van belanghebbende, de beroepsgronden.

4. De rechtbank is van oordeel dat de navorderingsaanslag IB/PVV 2018 terecht is opgelegd, het loon uit dienstbetrekking over de jaren 2018 en 2019 niet tot te hoge bedragen is vastgesteld, er geen recht bestaat op een voorkoming van dubbele belasting, de belastingrente tot de juiste bedragen in rekening is gebracht en de verzuimboete terecht en tot het juiste bedrag is opgelegd. Hierna legt de rechtbank uit hoe zij tot dit oordeel komt en welke gevolgen dit oordeel heeft.

Motivering

Is sprake van een nieuw feit dat navordering over 2018 rechtvaardigt?

5. Belanghebbende betwist dat sprake is van een nieuw feit dat navordering rechtvaardigt. Belanghebbende voert daartoe aan dat gelet op de intensiteit waarmee de Belastingdienst vliegers van [luchtvaartmaatschappij] al sinds 2014 controleert, de inspecteur zeer goed op de hoogte was van de situatie van de vliegers van [luchtvaartmaatschappij] . Hij heeft echter nagelaten om nadere informatie op te vragen alvorens de aanslag IB/PVV 2018 op te leggen. Daarom is er sprake van een ambtelijk verzuim dat aan navordering in de weg staat, aldus belanghebbende.

5.1.

De inspecteur stelt dat eerst bij de beoordeling van de aangifte IB/PVV 2019 twijfel is ontstaan over de juistheid van de gegevens opgenomen in de aangifte IB/PVV 2018. De aanslag IB/PVV 2018 was toen al geautomatiseerd opgelegd. Pas na het opvragen van de informatie werd het voor de inspecteur duidelijk dat belanghebbende gedurende het jaar 2018 werkzaamheden heeft verricht in loondienst aan boord van een luchtvaartuig in het internationale verkeer waardoor sprake is van een nieuw feit dat navordering rechtvaardigt. Subsidiair stelt de inspecteur dat artikel 16, tweede lid onderdeel c van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) navordering rechtvaardigt, ook al is geen sprake van een nieuw feit.

5.2.

Indien enig feit grond oplevert voor het vermoeden dat een aanslag tot een te laag bedrag is vastgesteld, kan de inspecteur conform artikel 16, eerste lid, van de AWR de te weinig geheven belasting navorderen. Een feit dat de inspecteur bekend was of redelijkerwijs bekend had kunnen zijn, kan geen grond voor navordering opleveren (ambtelijk verzuim). Er dient dus sprake te zijn van een nieuw feit dat navordering rechtvaardigt.

5.3.

Volgens vaste jurisprudentie van de Hoge Raad^[1]mag de inspecteur bij het vaststellen van de aanslag uitgaan van de juistheid van de gegevens die in de aangifte zijn vermeld. Tot een nader onderzoek is hij in beginsel niet gehouden, tenzij hij aan de juistheid van enig in de aangifte opgenomen gegeven in redelijkheid dient te twijfelen. Voor een dergelijke twijfel is geen aanleiding indien de niet-onwaarschijnlijke mogelijkheid bestaat dat de in de aangifte opgenomen gegevens juist zijn.

5.4.

De rechtbank is van oordeel dat de inspecteur ten aanzien van de navorderingsaanslag IB/PVV 2018 beschikte over een nieuw feit. Zoals onder 5.3. vermeld, is voor twijfel geen aanleiding indien de niet onwaarschijnlijke mogelijkheid bestaat dat de in de aangifte opgenomen gegevens juist zijn. De inspecteur hoefde, naar het oordeel van de rechtbank, niet in redelijkheid aan de juistheid van enig in de aangifte opgenomen gegeven te twijfelen. Hiertoe overweegt de rechtbank dat belanghebbende als werkgever [bedrijf 2] had opgenomen. Anders dan belanghebbende stelt, kon het de inspecteur op basis van de in de aangifte opgenomen gegevens niet bekend zijn dat hij als verkeersvlieger bij [luchtvaartmaatschappij] werkzaam was. Van een ambtelijk verzuim dat navordering in de weg staat is naar het oordeel van de rechtbank geen sprake.

Is het loon uit dienstbetrekking over de jaren 2018 en 2019 te hoog vastgesteld?

5.5.

Artikel 3.81 van de Wet IB 2001 bepaalt dat onder loon wordt verstaan: loon overeenkomstig de wettelijke bepalingen van de loonbelasting. Ingevolge artikel 10 van de Wet op de loonbelasting 1964 (Wet LB) is loon al hetgeen uit een dienstbetrekking of een vroegere dienstbetrekking wordt genoten.

5.6.

Belanghebbende stelt zich op het standpunt dat het loon te hoog is vastgesteld omdat de door hem ontvangen kostenvergoedingen niet tot het loon gerekend dienen te worden. In 2018 heeft belanghebbende een bedrag aan kostenvergoedingen ontvangen van
€ 92.758, in 2019 € 15.928. De inspecteur heeft betwist dat de kostenvergoedingen niet tot het loon gerekend dienen te worden omdat belanghebbende niet heeft voldaan aan de op hem rustende bewijslast om aannemelijk te maken dat sprake is van kosten die onder de gerichte vrijstellingen vallen.

5.7.

De rechtbank overweegt dat belanghebbende in 2018 en 2019 loon heeft genoten van een buitenlandse werkgever die niet inhoudingsplichtig was voor de loonbelasting.^[2]Op grond van artikel 3.84, tweede lid, van de Wet IB in verbinding met artikel 31a, tweede lid, van de Wet LB, kunnen ook ingeval geen sprake is van een Nederlandse inhoudingsplichtige, kosten onbelast vergoed worden indien deze voldoen aan de voorwaarden en de grensbedragen van de gerichte vrijstellingen.^[3]Voor de toepassing van artikel 3.84, tweede lid, van de Wet IB is niet vereist dat de werkgever deze vergoedingen heeft aangewezen als eindheffingsbestanddeel.^[4]

5.8.

Voor een gerichte vrijstelling is vereist dat de werkgever in het kader van de dienstbetrekking vergoedingen heeft toegekend voor in artikel 31a, tweede lid van de Wet LB opgenomen uitgaven. De rechtbank is van oordeel dat in dit geval de bewijslast op belanghebbende rust, hij dient aannemelijk te maken dat sprake is van de vergoeding van kosten die op hem drukken.

5.9.

De rechtbank stelt vast dat belanghebbende geen enkele onderbouwing van de op hem drukkende kosten heeft overgelegd. Het enkele feit dat zijn werkgevers bedragen onder de titel van kostenvergoedingen aan hem hebben uitbetaald is volgens de rechtbank onvoldoende om aan zijn bewijslast te voldoen omdat deze op geen enkele wijze te relateren zijn aan concrete, aantoonbare kosten. Ter zitting heeft belanghebbende desgevraagd verklaart dat hij zijn stelling dat de kostenvergoedingen betrekking hebben op algemene werk gerelateerde kosten niet kan onderbouwen met onderliggende stukken.

5.10.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft belanghebbende niet voldaan aan de op hem rustende bewijslast om aannemelijk te maken dat de onder de titel van kostenvergoedingen uitbetaalde bedragen als gerichte vrijstelling aangemerkt kunnen worden. Hieruit volgt dat de inspecteur de in 5.6. genoemde bedragen terecht tot het loon heeft gerekend. De rechtbank stelt vast dat de inspecteur bij de vaststelling van het loon een vrijstelling ter grootte van het bedrag van de vrije ruimte van de werkkostenregeling in aanmerking heeft genomen. Dit standpunt is volgens de rechtbank juist.

Heeft belanghebbende recht op voorkoming van dubbele belasting?

5.11.

Belanghebbende stelt zich op het standpunt dat de heffingsbevoegdheid over het loon toerekenbaar aan in Duitsland verrichte werkzaamheden op grond van het belastingverdrag tussen Nederland- Duitsland^[5]aan Duitsland toekomt. Belanghebbende stelt zich daartoe op het standpunt dat hij zijn werkzaamheden verricht voor een vaste inrichting die zijn in [land] gevestigde werkgever [luchtvaartmaatschappij] heeft in Duitsland . Tussen partijen is niet in geschil dat belanghebbende in 2018 51% en in 2019 48% van zijn werkzaamheden in Duitsland heeft verricht.

5.12.

De inspecteur betwist dat belanghebbende recht heeft op voorkoming van dubbele belasting omdat belanghebbende niet aannemelijk heeft gemaakt dat [luchtvaartmaatschappij] een vaste inrichting heeft in Duitsland .

5.13.

Artikel 14 van het Verdrag tussen het Koninkrijk der Nederlanden en de Bondsrepubliek Duitsland luidt (voor zover van belang):

‘1. Onder voorbehoud van de bepalingen van de artikelen 15, 17, 18 en 19 zijn salarissen, lonen en andere soortgelijke beloningen verkregen door een inwoner van een verdragsluitende staat ter zake van een dienstbetrekking slechts in die staat belastbaar, tenzij de dienstbetrekking in de andere verdragsluitende staatwordt uitgeoefend. Indien de dienstbetrekking aldaar wordt uitgeoefend, mag de ter zake daarvan verkregen beloning in die andere staat worden belast.2.Niettegenstaande de bepalingen van het eerste lid, is de beloning verkregen dooreen inwoner van een verdragsluitende staat ter zake van een in de andere verdragsluitende staat uitgeoefende dienstbetrekking slechts in de eerst bedoelde staat belastbaar, indien:a) de genieter in de andere staat verblijft gedurende een tijdvak dat of tijdvakken die in een tijdvak van twaalf maanden beginnend of eindigend in het desbetreffende belastingjaar een totaal van 183 dagen niet te boven gaat of gaan; enb) de beloning wordt betaald door of namens een werkgever die geen inwoner van de andere staat is, enc) de beloning niet ten laste komt van een vaste inrichting die de werkgever in de andere staat heeft.3.[…]’

5.14.

De rechtbank dient te beoordelen of belanghebbende zijn werkzaamheden heeft verricht voor een vaste inrichting van [luchtvaartmaatschappij] in Duitsland en zijn beloning ten laste daarvan is gekomen. Omdat belanghebbende een voorkoming van dubbele belasting vraagt, rust op hem de bewijslast hiervoor.

5.15.

Op grond van artikel 5 van het Verdrag Nederland- Duitsland wordt onder een vaste inrichting verstaan:
“1. een vaste bedrijfsinrichting waar de werkzaamheden van een onderneming geheel of gedeeltelijk worden uitgeoefend”

5.16.

Belanghebbende stelt dat hij zijn werkzaamheden heeft verricht vanuit Duitse vliegvelden die als basis zijn aangemerkt binnen [luchtvaartmaatschappij] . Op een basis zijn faciliteiten aanwezig voor de bemanning, zoals een speciale kamer, een trainingskamer, computers en parkeergelegenheid. Tevens heeft iedere basis een manager en vliegtuigwerkbouwkundigen. Op een basis zijn een aantal vliegtuigen gestationeerd (4 vliegtuigen in het geval van het vliegveld [plaats 2] [luchthaven] ). Ter zitting heeft de rechtbank belanghebbende voorgehouden dat voor de vraag of [luchtvaartmaatschappij] een vaste inrichting in Duitsland heeft, alle activiteiten van [luchtvaartmaatschappij] in Duitsland in aanmerking genomen dienen te worden. Belanghebbende heeft vervolgens als aanvullende stukken de folder “[naam folder] ” alsmede documenten inzake een piloten trainingsprogramma, diverse media berichten met betrekking tot [luchtvaartmaatschappij] in Duitsland en een artikel over de opening van een onderhoudsbedrijf van [luchtvaartmaatschappij] in Duitsland overgelegd.

5.17.

De rechtbank stelt vast dat belanghebbende slechts algemene informatie heeft verstrekt over de basis waarvan hij werkzaam was en de activiteiten van [luchtvaartmaatschappij] in Duitsland . Belanghebbende heeft geen enkele informatie verstrekt over het aantal in 2018 en 2019 permanent in Duitsland gestationeerde vliegtuigen, het aantal vliegbewegingen en vliegroutes vanaf Duitse bases, de aantallen passagiers, het aantal werknemers werkzaam op Duitse bases en welke werkzaamheden deze verrichten. De rechtbank stelt vast dat uit de overgelegde informatie volgt dat het trainingsprogramma door het hoofdkantoor van [luchtvaartmaatschappij] in [land] wordt aangestuurd en het onderhoud aan de vliegtuigen wordt verricht door een separate dochtermaatschappij.

5.18.

De rechtbank is van oordeel dat belanghebbende niet aannemelijk heeft gemaakt dat [luchtvaartmaatschappij] in Duitsland over een vaste inrichting in de zin van artikel 5 van het belasting verdrag beschikte. Het gevolg hiervan is dat de heffingsbevoegdheid over het loon van belanghebbende toerekenbaar aan in Duitsland verrichte werkzaamheden niet op grond van artikel 15, tweede lid, letter c, van het belastingverdrag aan Duitsland toekomt. De inspecteur heeft daarom terecht geen voorkoming van dubbele belasting over dit loon verleend.

Is de verzuimboete terecht en tot het juiste bedrag opgelegd?

5.19.

Aan de belastingplichtige, die is uitgenodigd tot het doen van aangifte en die de aangifte niet, dan wel niet binnen de in de aanmaning gestelde termijn heeft gedaan, kan een verzuimboete worden opgelegd (Artikel 67a van de AWR). Ter zake van een aangifteverzuim legt de inspecteur een verzuimboete op van zeven procent van het wettelijk maximum van € 5.514, ofwel € 385 (Paragraaf 21, tweede lid, van het Besluit Bestuurlijke Boeten Belastingdienst).

5.20.

Vast staat dat belanghebbende niet tijdig aangifte heeft gedaan. De verzuimboete is als uitgangspunt dus terecht aan belanghebbende opgelegd. Opzet of schuld is niet vereist voor het opleggen van een verzuimboete. Wel moet een boete achterwege blijven bij afwezigheid van alle schuld (avas). Belanghebbende heeft geen feiten en omstandigheden aangevoerd waaruit volgt dat sprake is van avas. De boete is dus terecht opgelegd.

5.21.

Een verzuimboete heeft tot doel een gebod tot nakoming van fiscale verplichtingen in te scherpen. De inspecteur heeft de verzuimboete vastgesteld op € 385. Belanghebbende heeft geen bijzondere omstandigheden aangedragen die aanleiding geven voor een matiging van de boete. De rechtbank acht de boete dan ook passend en geboden.

Is de belastingrente terecht en tot de juiste bedragen in rekening gebracht?

5.22.

Het beroep wordt geacht mede betrekking te hebben op de belastingrentebeschikkingen. Belanghebbende heeft geen zelfstandige gronden aangevoerd tegen de in rekening gebrachte belastingrente. De rechtbank ziet geen aanleiding om af te wijken van de belastingrentebeschikkingen.

Conclusie en gevolgen

6. De beroepen zijn ongegrond. Dat betekent dat de navorderingsaanslag IB/PVV 2018 en de aanslag IB/PVV 2019 in stand blijven. Ook de boetebeschikking en de belastingrentebeschikkingen blijven in stand. Omdat de beroepen ongegrond zijn krijgt belanghebbende het griffierecht niet terug. Hij krijgt ook geen vergoeding van zijn proceskosten.

Beslissing

De rechtbank verklaart de beroepen ongegrond.

Deze uitspraak is gedaan door mr. A.H.W. Steijn, rechter, in aanwezigheid van mr. S. Panah, griffier op 13 oktober 2025. De uitspraak is openbaar gemaakt door middel van geanonimiseerde publicatie op rechtspraak.nl.

griffier

rechter

Deze uitspraak is in Mijn Rechtspraak geplaatst.

Informatie over hoger beroep

Een partij die het niet eens is met deze uitspraak, kan een hogerberoepschrift sturen naar het gerechtshof ‘s-Hertogenbosch waarin wordt uitgelegd waarom deze partij het niet eens is met deze uitspraak. Het hogerberoepschrift moet worden ingediend binnen zes weken na de dag waarop deze uitspraak is verzonden.

Digitaal hoger beroep instellen kan via “Formulieren en inloggen” op www.rechtspraak.nl. Hoger beroep instellen kan eventueel ook nog steeds door verzending van een brief aan het gerechtshof ‘s-Hertogenbosch (belastingkamer), Postbus 70583, 5201 CZ 's-Hertogenbosch.

Beoordeling van navorderingsaanslagen IB/PVV en belastingrente door de Rechtbank Zeeland-West-Brabant