Uitspraak
RECHTBANK DEN HAAG
Bestuursrecht
zaaknummer: NL24.6400
uitspraak van de enkelvoudige kamer in de zaak tussen
[eiser] , V-nummer: [v-nummer] , eiser (hierna: eiser)
(gemachtigde: mr. S.A.S. Jansen),
en
de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid, verweerder.
Inleiding
1. In deze uitspraak beoordeelt de rechtbank het beroep van eiser tegen het niet in behandeling nemen van zijn aanvraag tot het verlenen van een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd. Verweerder heeft deze aanvraag met het bestreden besluit van 13 februari 2024 niet in behandeling genomen omdat Letland verantwoordelijk is voor de aanvraag.
Beoordeling door de rechtbank
Geen zitting
2. De rechtbank houdt in deze zaak geen zitting. Het beroep is namelijk kennelijk ongegrond. [1] Hieronder legt de rechtbank dit uit.
Waar gaat deze zaak over?
3. Eiser stelt de Syrische nationaliteit te hebben en te zijn geboren op [geboortedatum] 2002. Verweerder heeft eisers asielaanvraag niet in behandeling genomen, omdat Letland verantwoordelijk zou zijn voor de behandeling daarvan.
Wat vindt eiser in beroep?
4. Eiser voert aan dat verweerder zijn asielaanvraag met toepassing van artikel 17, eerste lid, van de Dublinverordening aan zich had moeten trekken. Wat betreft Letland kan niet meer uit worden gegaan van het interstatelijk vertrouwensbeginsel. In Letland vinden namelijk pushbacks plaats en is sprake van racisme, waar eiser en zijn reisgenoten mee te maken hebben gehad. De combinatie van pushbacks en racisme vormt een tekortkoming die een bijzonder hoge drempel van zwaarwegendheid bereikt waardoor sprake is van een reëel risico op schending van artikel 4 van het Handvest [2] en artikel 3 van het EVRM [3] . Onder verwijzing naar een artikel van Amnesty International uit 2022 [4] , een rapport van Amnesty International uit 2022 [5] , een artikel uit De Standaard van 14 februari 2024 [6] , de eerdere aangehaalde bronnen in de zienswijze [7] en een citaat van Nils Muižnieks van Amnesty International, betoogt eiser dat Letland het niet te nauw neemt met de fundamentele mensenrechten, zodat niet kan worden uitgegaan van het interstatelijk vertrouwensbeginsel. Verder meent eiser dat de uitspraak van de Afdeling van 19 juli 2021 [8] analoog moet worden toegepast. In deze uitspraak oordeelde de Afdeling dat illegale pushbacks het interstatelijk vertrouwensbeginsel aantasten. Eiser stelt dat het interstatelijk vertrouwensbeginsel ondeelbaar is.
Wat is het oordeel van de rechtbank?
5. In Dublinzaken geldt het interstatelijk vertrouwensbeginsel. Dit houdt in dat verweerder er als uitgangspunt op mag vertrouwen dat andere lidstaten zich houden aan hun verplichtingen uit het Unierecht en mensenrechtenverdragen. Het ligt daarom op de weg van eiser om aannemelijk te maken dat Letland dit niet doet.
5.1.
De rechtbank stelt voorop dat de hoogste bestuursrechter in haar uitspraak van 20 december 2023 [9] het oordeel van deze rechtbank, zittingsplaats Arnhem [10] heeft gevolgd dat de staatssecretaris voor Letland uit mocht gaan van het interstatelijk vertrouwensbeginsel en dat de vreemdeling niet aannemelijk heeft gemaakt dat de mogelijke pushbacks aan de grens met Letland er toe leiden dat voor Dublinclaimanten in het algemeen of voor hem in het bijzonder een reëel risico bestaat op een behandeling in strijd met artikel 4 van het EU Handvest en artikel 3 van het EVRM.
5.2.
De rechtbank stelt verder vast dat de staatssecretaris in het bestreden besluit op de in de zienswijze aangehaalde bronnen is ingegaan. Niet is gebleken waarom eiser het standpunt van de staatssecretaris in het bestreden besluit onvoldoende dan wel onjuist vindt. Verweerder heeft er in het bestreden besluit terecht op gewezen dat de situatie aan de grens waar eiser op wijst (pushbacks), ziet op immigranten die illegaal de grens van Letland oversteken en dat niet is gebleken dat dezelfde behandeling geldt voor Dublinclaimanten zoals eiser. Ook de in beroep overgelegde bronnen gaan over pushbacks aan de grens.
5.3.
De rechtbank overweegt verder dat het Hof [11] recent heeft geoordeeld dat het feit dat de lidstaat die verantwoordelijk is voor de behandeling van het verzoek om internationale bescherming van een derdelander overgaat tot pushbacks en bewaring aan zijn grensposten van derdelanders die een dergelijk verzoek aan zijn grens wensen in te dienen, op zich niet in de weg staat aan de overdracht van die derdelander aan die lidstaat. Daarbij moet volgens het Hof wel worden beoordeeld of de vreemdeling na overdracht een reëel risico loopt om aan dergelijke praktijken te worden blootgesteld. [12] Verweerder heeft er terecht op gewezen dat de Letse autoriteiten het claimverzoek hebben geaccepteerd op grond van artikel 12, vierde lid, van de Dublinverordening en dat zij door het expliciete claimakkoord garanderen dat zij het asielverzoek van eiser in behandeling zullen nemen en dat zij zich zullen houden aan de internationale verplichtingen die voortvloeien uit Europese richtlijnen en verdragen die horen bij het behandelen van een asielaanvraag. Bij eventuele problemen bij de behandeling van zijn asielaanvraag, in de opvangvoorzieningen of anderszins ligt het op de weg van eiser hierover bij Letse autoriteiten/instanties te klagen. Niet is gebleken dat dit bij voorbaat kansloos is of dat de Letse autoriteiten hem niet zouden kunnen of willen helpen. De rechtbank concludeert dan ook dat eiser met wat hij heeft aangevoerd niet aannemelijk heeft gemaakt dat ten aanzien van Letland niet kan worden uitgegaan van het interstatelijk vertrouwensbeginsel en dat hij bij overdracht een reëel risico loopt op een met artikel 4 van het Handvest en artikel 3 van het EVRM strijdige behandeling.
6. Gelet op het voorgaande heeft verweerder eveneens geen aanleiding hoeven zien om de aanvraag op grond van artikel 17, eerste lid, van de Dublinverordening aan zich te trekken.
Conclusie en gevolgen
7. De beroepsgronden slagen niet. De rechtbank twijfelt hier niet over. Daarom is het beroep kennelijk ongegrond.
8. Eiser krijgt geen vergoeding van zijn proceskosten.
Beslissing
De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.
Deze uitspraak is gedaan door mr. C.W. Griffioen, rechter, in aanwezigheid van B.C.N. van Slingerland, griffier.
De beslissing is uitgesproken in het openbaar en bekendgemaakt op:
Rechtsmiddel
Bent u het niet eens met deze uitspraak?
Als u het niet eens bent met deze uitspraak op het beroep, kunt u een brief sturen naar de rechtbank waarin u uitlegt waarom u het er niet mee eens bent. Dit heet een verzetschrift. U moet dit verzetschrift indienen binnen 6 weken na de dag waarop deze uitspraak is verzonden. U ziet deze datum hierboven. Als u graag een zitting wilt waarin u uw verzetschrift kunt toelichten, kunt u dit in uw verzetschrift vermelden.