ECLI:NL:RBDHA:2016:9609

• Datum uitspraak: 25 juli 2016
• Publicatiedatum: 16 augustus 2016
• Zaaknummer: 09/818979-15 en 09/827272-15
• Instantie: Rechtbank Den Haag
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Strafrecht
• Procedures: Eerste aanleg - meervoudig
• Rechters: D. Biever; J. Eisses; C.I.H. Kerstens-Fockens
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Oplegging van een inreisverbod en vrijspraak voor diefstal na toetsing aan Unierecht

In deze zaak heeft de Rechtbank Den Haag op 25 juli 2016 uitspraak gedaan in een strafzaak tegen de verdachte, die werd beschuldigd van diefstal en overtreding van een inreisverbod. De rechtbank heeft vastgesteld dat de verdachte op 17 augustus 2015 twee blikjes whiskey-cola heeft gestolen uit een Albert Heijn-supermarkt in 's-Gravenhage. Daarnaast was er een inreisverbod van tien jaar opgelegd aan de verdachte, dat door de rechtbank werd getoetst aan de relevante bepalingen van het Unierecht. De rechtbank heeft het toetsingskader uiteengezet en een onderscheid gemaakt tussen gevallen waarin de bestuursrechter zich al inhoudelijk over het inreisverbod heeft uitgesproken en gevallen waarin dit niet het geval is. In dit geval was het inreisverbod niet voldoende gemotiveerd om te concluderen dat de verdachte een actuele en ernstige bedreiging voor de openbare orde vormde. De rechtbank heeft daarom de verdachte vrijgesproken van de overtreding van het inreisverbod. Wat betreft de diefstal heeft de rechtbank vastgesteld dat de verdachte dit feit had bekend en dat er voldoende bewijs was om de diefstal te bewezen te verklaren. De rechtbank heeft de verdachte veroordeeld tot een gevangenisstraf van 30 dagen, waarvan 19 dagen voorwaardelijk, met een proeftijd van twee jaar. De rechtbank heeft ook de tijd die de verdachte in voorlopige hechtenis heeft doorgebracht in mindering gebracht op de opgelegde straf.

Uitspraak

Rechtbank DEN HAAG

Strafrecht

Meervoudige strafkamer

Parketnummer: 09/818979-15 (dagvaarding I) en 09/827272-15 (dagvaarding II, ttz.gev.)

Datum uitspraak: 25 juli 2016

Tegenspraak

(Promisvonnis)

De rechtbank Den Haag heeft op de grondslag van de tenlastelegging en naar aanleiding van het onderzoek ter terechtzitting het navolgende vonnis gewezen in de door de politierechter naar de meervoudige strafkamer verwezen zaak van de officier van justitie tegen de verdachte:

[verdachte] ,

geboren op [geboortedatum] te [geboorteplaats] ,

verblijfadres: [adres] .

1. Het onderzoek ter terechtzitting

Het onderzoek is gehouden ter terechtzitting van 26 augustus 2015 (inzake parketnummer 09/818979-15, politierechter), 29 september 2015 (inzake parketnummer 09/827272-15, politierechter), 18 januari 2016 (beide zaken, meervoudige kamer) en 11 juli 2016 (meervoudige kamer).

De rechtbank heeft kennis genomen van de vordering van de officier van justitie mr. C.M. Offers en van hetgeen door de raadsvrouw van verdachte mr. P. Scholtes, advocaat te Den Haag, en door de verdachte naar voren is gebracht.

2. De tenlastelegging

Aan de verdachte is ten laste gelegd dat:

parketnummer 09/818979-15 (dagvaarding I)

1.

hij op of omstreeks 17 augustus 2015 te ’s-Gravenhage met het oogmerk van wederrechtelijke toe-eigening heeft weggenomen (twee) blikje(s) whiskey-cola/pre-mix, in elk geval enig goed, geheel of ten dele toebehorende aan Albert Heijn, in elk geval aan een ander of anderen dan aan verdachte.

2.

hij op of omstreeks 17 augustus 2015 te 's-Gravenhage, in elk geval in Nederland, als vreemdeling heeft verbleven, terwijl hij wist of ernstige reden had te vermoeden dat hij op grond van artikel 67 van de Vreemdelingenwet 2000, in elk geval op grond van enig wettelijk voorschrift, tot ongewenst vreemdeling was verklaard OF terwijl tegen hem een inreisverbod was uitgevaardigd met toepassing van artikel 66a, zevende lid, van de Vreemdelingenwet 2000.

parketnummer 09/827272-15 (dagvaarding II)

hij op of omstreeks 21 september 2015 te 's-Gravenhage, in elk geval in Nederland, als vreemdeling heeft verbleven, terwijl hij wist of ernstige reden had te vermoeden dat hij op grond van artikel 67 van de Vreemdelingenwet 2000, in elk geval op grond van enig wettelijk voorschrift, terwijl tegen hem een inreisverbod was uitgevaardigd met toepassing van artikel 66a, zevende lid, van de Vreemdelingenwet 2000.

3. Bewijsoverwegingen

3.1

Inleiding
Verdachte wordt verweten dat hij tot tweemaal toe in Nederland heeft verbleven terwijl er voor hem een inreisverbod was uitgevaardigd.

Om tot wettig en overtuigend bewijs te komen dat verdachte die feiten heeft gepleegd, dient de rechtbank achtereenvolgens drie vragen bevestigend te beantwoorden. Ten eerste komt de vraag aan de orde of verdachte zich op de ten laste gelegde data in Nederland bevond terwijl er voor hem een inreisverbod gold. Vervolgens zal de rechtbank moeten beoordelen of de grondslag van het inreisverbod rechtmatig is. (Alleen) als deze vragen bevestigend beantwoord zijn, komt de rechtbank toe aan de vraag of de verdachte wist of ernstige redenen had om te vermoeden dat voor hem een inreisverbod gold op de tenlastegelegde data.

Voorts wordt verdachte verweten dat hij twee blikjes whiskey-cola/premix heeft gestolen uit een Albert Heijn-supermarkt.

3.2

Het standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie heeft zich primair op het standpunt gesteld dat er voldoende wettig en overtuigend bewijs is dat verdachte de bij dagvaarding I onder 2 en bij dagvaarding II ten laste gelegde feiten heeft begaan. Hiertoe heeft zij aangevoerd dat er in ieder geval een inreisverbod voor de duur van vijf jaar geldt, mocht de motivering van de ernstige bedreiging van de openbare orde, waar de oplegging van het inreisverbod voor de duur van tien jaar op is gebaseerd, niet voldoen. De mogelijkheid tot het opleggen van een inreisverbod voor vijf jaar wordt niet bepaald door enig Unierechtelijk openbare-ordebegrip, maar door artikel 66a van de Vreemdelingenwet 2000, zodat beoordeling hiervan ook niet aan de strafrechter voorligt als onderdeel van de ambtshalve toetsing aan het Unierecht. Die termijn van vijf jaar is nog niet voorbij.

Subsidiair heeft de officier van justitie zich op het standpunt gesteld dat de verdachte dient te worden vrijgesproken van de bij dagvaarding I onder 2 en bij dagvaarding II ten laste gelegde feiten, aangezien er bij de motivering van het inreisverbod onvoldoende is gemotiveerd waarom er sprake zou zijn van een ernstige bedreiging van de openbare orde.

De officier van justitie heeft zich met betrekking tot het bij dagvaarding I onder 1 ten laste gelegde feit op het standpunt gesteld dat er met de bekennende verklaring van verdachte, het proces-verbaal van bevindingen met de camerabeelden en de aangifte voldoende wettig en overtuigend bewijs is.

3.3

Het standpunt van de verdediging

De verdediging heeft zich op het standpunt gesteld dat verdachte dient te worden vrijgesproken van de bij dagvaarding I onder 2 en bij dagvaarding II ten laste gelegde feiten. Hiertoe is aangevoerd dat geen sprake is van een actuele en voldoende ernstige bedreiging van de openbare orde, nu het inreisverbod is gebaseerd op een veroordeling voor een poging tot zware mishandeling uit 2006.

3.4

De beoordeling van de tenlastelegging

3.4.1

Diefstal (dagvaarding I, feit 1)

Ten aanzien van het bij dagvaarding I onder 1 ten laste gelegde kan naar het oordeel van de rechtbank worden volstaan met een opgave van bewijsmiddelen zoals bedoeld in artikel 359, derde lid, van het Wetboek van Strafvordering, nu verdachte het ten laste gelegde heeft bekend, hij nadien niet anders heeft verklaard en de raadsvrouw van verdachte geen vrijspraak heeft bepleit.

De rechtbank bezigt voor het bewijs:

- de bekennende verklaring van verdachte zoals afgelegd ter terechtzitting van 11 juli 2016, voor zover inhoudende:
“Het klopt dat ik de mij verweten diefstal heb begaan. Ik heb hier al eerder een bekennende verklaring over afgelegd”;

- een geschrift, te weten een landelijk aangifteformulier winkeldiefstal van 17 augustus 2015 (pagina’s 3 en 4 van het dossier met [PLnummer] );

- een proces-verbaal van bevindingen van de politie Eenheid Den Haag, [PLnummer] , van 17 augustus 2015, opgemaakt in de wettelijke vorm door een daartoe bevoegde opsporingsambtenaar (pagina’s 13 en 14 van het dossier met [PLnummer] ).

De rechtbank grondt haar overtuiging dat de verdachte de verweten gedragingen heeft begaan op de feiten en omstandigheden die in voormelde bewijsmiddelen zijn vervat en die reden geven tot bewezenverklaring.

3.4.2

Inreisverbod (dagvaarding I, feit 2 en dagvaarding II)

3.4.2.1
Was verdachte op de ten laste gelegde data in Nederland terwijl er een inreisverbod voor hem gold?

Bij beschikking van 27 oktober 2014 is aan verdachte een inreisverbod voor de duur van tien jaar opgelegd. Verdachte is tegen deze beslissing in beroep gegaan maar dit beroep is bij uitspraak van de rechtbank Den Haag van 20 mei 2015 niet-ontvankelijk verklaard wegens termijnoverschrijding. Het tegen deze beslissing ingestelde verzet is op 15 oktober 2015 ongegrond verklaard.

Verdachte is op 17 augustus 2015 en op 21 september 2015 aangehouden in Den Haag. Hoewel op dat moment nog niet was beslist op het verzet, moet worden vastgesteld dat het instellen van het verzet, geen schorsende werking had, zodat de rechtbank vaststelt dat verdachte op de ten laste gelegde data in Nederland was, terwijl er een inreisverbod voor hem gold.

3.4.2.2
Is de grondslag van het inreisverbod rechtmatig?

Toetsingskader

De rechtbank stelt voorop dat er bij de beoordeling van de grondslag van het inreisverbod allereerst onderscheid moet worden gemaakt tussen enerzijds de situatie dat de bestuursrechter zich inhoudelijk onherroepelijk over het inreisverbod heeft uitgelaten en anderzijds de situatie waarin dit niet het geval is.

In verband met een behoorlijke taakverdeling tussen de strafrechter en de bestuursrechter en met het oog op het voorkomen van tegenstrijdige uitspraken dient de strafrechter in principe niet zelfstandig te onderzoeken of het inreisverbod in strijd is met het Unierecht of op andere gronden onrechtmatig is wanneer de bestuursrechter het inreisverbod onherroepelijk in stand heeft gelaten (Hoge Raad 13 juli 2010, ECLI:NL:HR:2010:BL2854). Bijzondere omstandigheden kunnen echter aanleiding geven om hierop een uitzondering te maken. Van een dergelijke bijzondere omstandigheid kan sprake zijn bij
evidente strijd met rechtstreeks werkende bepalingen van het Unierecht (zie Hoge Raad 13 april 2016, ECLI:NL:HR:2016:616). Naar het oordeel van de rechtbank dient hierbij te worden gedacht aan kennelijke misslagen, zoals het geval dat een beslissing gebaseerd blijkt te zijn op een evident onjuiste feitelijke grondslag. Aan een inhoudelijke toets waarbij de motivering van het inreisverbod op zijn juridische merites wordt beoordeeld, komt de strafrechter in zo’n geval dan ook niet toe, zelfs niet als de bestuursrechter zich in zijn uitspraak niet over
alle door de vreemdeling bij de strafrechter aangevoerde argumenten concreet heeft uitgelaten.

Als er tegen het inreisverbod geen rechtsmiddel is ingesteld of de bestuursrechter niet aan een inhoudelijke beoordeling van het besluit is toegekomen (het beroep was bijvoorbeeld niet-ontvankelijk) of als deze beoordeling nog niet onherroepelijk is, beoordeelt de strafrechter of het inreisverbod rechtmatig is. Hierbij kan aan de orde komen of het inreisverbod in overeenstemming is met rechtstreeks werkende bepalingen van het Unierecht.

De Terugkeerrichtlijn

Bij het opleggen van een inreisverbod voor meer dan vijf jaar aan een niet-EU-onderdaan dient het bestuursorgaan rekening te houden met artikel 11 van de Richtlijn 2008/115/EG van het Europees Parlement en de Raad van 16 december 2008 (hierna: de Terugkeerrichtlijn). Dit betreft een rechtstreeks werkende bepaling. In artikel 11 van de Terugkeerrichtlijn is - voor zover van belang - het navolgende bepaald:

“1.

Het terugkeerbesluit gaat gepaard met inreisverbod:

a) indien er geen termijn voor vrijwillig vertrek is toegekend, of

b) indien niet aan de terugkeerverplichting is voldaan.

In de overige gevallen kan het terugkeerbesluit een inreisverbod omvatten.

2.

De duur van het inreisverbod wordt volgens alle relevante omstandigheden van het individuele geval bepaald, en bedraagt in principe niet meer dan vijf jaar. De duur kan meer dan vijf jaar bedragen indien de onderdaan van een derde land een ernstige bedreiging vormt voor de openbare orde, de openbare veiligheid of de nationale veiligheid.”

Gelet op deze bepalingen van de Terugkeerrichtlijn en de uitleg daarvan in het arrest van het Hof van Justitie van de Europese Unie (hierna: HvJ-EU) d.d. 8 november 2013 (C-297/12) in de zaak [naam] en [naam] , dient ervan uit te worden gegaan dat, tenzij sprake is van een ernstige bedreiging van de openbare orde, de duur van de ongewenstverklaring niet langer dan vijf jaren mag zijn.

Het vorenstaande is geïmplementeerd in de nationale wetgeving in artikel 66a, vierde lid, van de Vreemdelingenwet 2000:

“Het inreisverbod wordt gegeven voor een bepaalde duur, die ten hoogste vijf jaren bedraagt, tenzij de vreemdeling naar het oordeel van Onze Minister een ernstige bedreiging vormt voor de openbare orde, de openbare veiligheid of de nationale veiligheid. (…)”

Vervolgens dient zich de vraag aan wanneer gesproken kan worden van een ernstige bedreiging van de openbare orde, de openbare veiligheid of de nationale veiligheid. In artikel 7, vierde lid, van de Terugkeerrichtlijn - welk artikel ziet op de vertrektermijn die een illegaal in het land verblijvende vreemdeling moet worden toegekend - komt het begrip ‘gevaar voor de openbare orde’ voor. Het HvJ-EU verklaarde in een arrest van 11 juni 2015 (C554-13, ook wel aangeduid als ‘Zh. en O.’) voor recht:

1) Artikel 7, lid 4, van richtlijn 2008/115/EG van het Europees Parlement en de Raad van 16 december 2008 over gemeenschappelijke normen en procedures in de lidstaten voor de terugkeer van onderdanen van derde landen die illegaal op hun grondgebied verblijven, moet in die zin worden uitgelegd dat het zich verzet tegen een nationale praktijk volgens welke een illegaal op het grondgebied van een lidstaat verblijvende derdelander wordt geacht een gevaar voor de openbare orde te vormen in de zin van die bepaling, louter omdat hij wordt verdacht van het plegen van een naar nationaal recht als misdrijf strafbaar gesteld feit of daarvoor strafrechtelijk is veroordeeld.

2) Artikel 7, lid 4, van richtlijn 2008/115 moet in die zin worden uitgelegd dat in het geval van een illegaal op het grondgebied van een lidstaat verblijvende derdelander die wordt verdacht van het plegen van een naar nationaal recht als misdrijf strafbaar gesteld feit of daarvoor strafrechtelijk is veroordeeld, andere gegevens, zoals de aard en de ernst van dat feit, het tijdsverloop sinds dat feit werd gepleegd en de omstandigheid dat die derdelander het grondgebied van die lidstaat aan het verlaten was toen hij door de nationale autoriteiten werd aangehouden, van belang kunnen zijn bij de beoordeling of die derdelander een gevaar voor de openbare orde vormt in de zin van die bepaling. In het kader van die beoordeling is in voorkomend geval tevens elk gegeven relevant dat betrekking heeft op de gegrondheid van de verdenking van het aan de betrokken derdelander verweten misdrijf.

De uitspraak van het HvJ-EU van 11 juni 2015 heeft uitsluitend betrekking op (de uitleg van) het bepaalde in artikel 7, vierde lid, van de Terugkeerrichtlijn.

In navolging van het Gerechtshof Amsterdam (in onder andere arresten van 17 november 2015, ECLI:NL:GHAMS:2015:4751 en 16 december 2015, ECLI:GHAMS:2015:5264) en de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State in een arrest van 17 juni 2016, ECLI:NL:RVS:2016:1780 is de rechtbank van oordeel dat de uitleg van het begrip ‘openbare orde’ in artikel 7, vierde lid, van de Terugkeerrichtlijn ook relevant is voor de uitleg van het begrip ‘ernstige bedreiging van de openbare orde’ in artikel 11, tweede lid, van de Terugkeerrichtlijn. Inhoud en strekking van de Terugkeerrichtlijn bieden immers geen aanknopingspunt voor de conclusie dat bij de uitleg van het bepaalde in artikel 11, tweede lid, van de Terugkeerrichtlijn een ander, minder verstrekkend, niveau van rechtsbescherming dan het in de uitspraak van het HvJ-EU van 11 juni 2015 in het kader van artikel 7, vierde lid, Terugkeerrichtlijn geschetste, leidend zou moeten zijn. Er moet dan ook van uit worden gegaan dat de uitleg die het HvJ-EU in het aangehaalde arrest heeft gegeven aan artikel 7, vierde lid, Terugkeerrichtlijn richtinggevend is voor de uitleg van artikel 11, vierde lid, van deze richtlijn.

In casu

In het onderhavige geval is er tegen het inreisverbod een rechtsmiddel ingesteld. In haar uitspraak van 20 mei 2015 heeft de rechtbank Den Haag het beroep evenwel niet-ontvankelijk verklaard. Het daartegen ingestelde verzet is ongegrond verklaard, zodat er niet inhoudelijk over het inreisverbod is geoordeeld door een bestuursrechter. De rechtbank zal daarom bij de beoordeling als uitgangspunt nemen de vraag of het inreisverbod rechtmatig is.

Aan verdachte is een inreisverbod opgelegd voor de duur van tien jaar onder verwijzing naar de motivering in het voornemen van 9 september 2014, inhoudende dat, kort weergegeven:

i. i) verdachte sinds 29 juli 2004 is veroordeeld voor meer dan vijf misdrijven en het totaal aan hem opgelegde straffen op 9 juni 2011 achttien maanden en veertien dagen bedraagt;

ii) verdachte op 9 mei 2006 is veroordeeld voor een poging tot zware mishandeling, waarbij uit het vonnis blijkt dat hij met een mes stekende bewegingen naar het slachtoffer heeft gemaakt en hem met het mes in de hand heeft gestoken, wat is aan te merken als een ernstige inbreuk op de lichamelijke integriteit van het slachtoffer;

iii) verdachte gelet op de aard van het delict beschouwd dient te worden als een ernstige bedreiging van de openbare orde.

De rechtbank is van oordeel dat de motivering van de oplegging van het inreisverbod in het licht van de in de uitspraak van het HvJ-EU van 11 juni 2015 geformuleerde criteria, onvoldoende is voor de conclusie dat verdachte destijds een actuele en ernstige bedreiging vormde voor de openbare orde. Blijkens de motivering is het inreisverbod met name gestoeld op een feit waarvoor verdachte in 2006 is veroordeeld. Dit feit is - hoewel ernstig - onvoldoende actueel te noemen, zodat op basis hiervan niet tot oplegging van een inreisverbod voor de duur van tien jaar had kunnen worden gekomen. Daarbij komt dat de actuelere feiten onvoldoende ernstig zijn om van een dergelijke bedreiging te kunnen spreken.

3.4.2.3
Conclusie

De rechtbank zal verdachte vrijspreken van de bij dagvaarding I onder 2 en bij dagvaarding II ten laste gelegde feiten nu de grondslag van het inreisverbod onrechtmatig is.

De rechtbank komt niet toe aan beoordeling van de door de officier van justitie opgeworpen stelling dat het inreisverbod in dat geval dient te worden beschouwd als geldend voor vijf jaar. Naar het oordeel van de rechtbank komt de strafrechter, die niet de bevoegdheid heeft om het inreisverbod te vernietigen, evenmin de bevoegdheid toe om de rechtsgevolgen van een onrechtmatig, maar niet vernietigd inreisverbod te converteren naar rechtsgevolgen die wel in overeenstemming zouden zijn met het (Europese) recht.

3.5

De bewezenverklaring

De rechtbank verklaart ten laste van verdachte bewezen dat:

hij op 17 augustus 2015 te ’s-Gravenhage met het oogmerk van wederrechtelijke toe-eigening heeft weggenomen twee blikjes whiskey-cola, toebehorende aan Albert Heijn.

4. De strafbaarheid van het bewezenverklaarde

Het bewezen verklaarde is volgens de wet strafbaar, omdat er geen feiten of omstandigheden aannemelijk zijn geworden die de strafbaarheid van het feit uitsluiten.

Het bewezen verklaarde levert het volgende strafbare feit op:

diefstal.

5. De strafbaarheid van de verdachte

De verdachte is eveneens strafbaar, omdat er geen feiten of omstandigheden aannemelijk zijn geworden die zijn strafbaarheid uitsluiten.

6. De strafoplegging

6.1

De vordering van de officier van justitie

De officier van justitie heeft gevorderd dat aan verdachte ter zake van het bij dagvaarding I onder 1 en 2 en bij dagvaarding II ten laste gelegde feiten een gevangenisstraf wordt opgelegd voor de duur van vier maanden.

6.2

Het standpunt van de verdediging

De verdediging heeft zich op het standpunt gesteld dat aan verdachte voor het bij dagvaarding I onder 1 ten laste gelegde feit een gevangenisstraf wordt opgelegd die de duur van het reeds ondergane voorarrest niet overschrijdt.

6.3

Het oordeel van de rechtbank

Na te melden straf is in overeenstemming met de ernst van het gepleegde feit, de omstandigheden waaronder dit is begaan en gegrond op de persoon en de persoonlijke omstandigheden van de verdachte, zoals daarvan tijdens het onderzoek ter terechtzitting is gebleken.

De rechtbank neemt hierbij in het bijzonder het volgende in aanmerking.

Verdachte heeft twee blikjes mixdrank gestolen uit een supermarkt. Hiermee heeft verdachte inbreuk gemaakt op het eigendomsrecht van anderen. Winkeldiefstal is een hinderlijk feit dat voor veel overlast kan zorgen voor winkeleigenaren en waarvan de kosten worden doorberekend aan de wel betalende klanten. Verdachte heeft met zijn handelen zijn eigen belang laten prevaleren boven dat van anderen.

De rechtbank heeft gelet op een de verdachte betreffend Uittreksel Justitiële Documentatie, gedateerd 13 juni 2016. Daaruit blijkt dat verdachte voorafgaand aan het begaan van het bewezen verklaarde eerder (onherroepelijk) is veroordeeld ter zake van soortgelijke strafbare feiten. Aan hem is toen een werkstraf opgelegd. Dit heeft verdachte er niet van weerhouden opnieuw een vergelijkbaar strafbaar feit te begaan. De rechtbank weegt dit ten nadele van verdachte mee bij de straftoemeting.

Aangezien de rechtbank tot vrijspraak komt voor twee van de ten laste gelegde feiten, komt zij tot een aanzienlijk lagere straf dan geëist. De rechtbank neemt als uitgangspunt bij de op te leggen straf dat blijkens de oriëntatiepunten die voor winkeldiefstal zijn opgesteld door het Landelijk Overleg Vakinhoud Strafrecht (LOVS) een gevangenisstraf voor de duur van één maand bij frequente recidive als passend en geboden wordt gezien. De rechtbank zal daar in die zin van afwijken dat zij een deel van die straf voorwaardelijk zal opleggen, teneinde verdachte ervan te weerhouden andermaal de fout in te gaan.

7. De toepasselijke wetsartikelen

De op te leggen straf is gegrond op de artikelen 14a, 14b, 14c en 310 van het Wetboek van Strafrecht.

Deze voorschriften zijn toegepast, zoals zij golden ten tijde van het bewezen verklaarde.

8. De beslissing

De rechtbank:

verklaart niet wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte de bij dagvaarding I met parketnummer 09/818979-15 onder 2 en bij dagvaarding II met parketnummer 09/827272-15 ten laste gelegde feiten heeft begaan en spreekt de verdachte daarvan vrij.

verklaart wettig en overtuigend bewezen, dat de verdachte het bij dagvaarding I met parketnummer 09/818979-15 onder 1 ten laste gelegde feit heeft begaan en dat het bewezen verklaarde uitmaakt:

diefstal

verklaart het bewezen verklaarde en de verdachte deswege strafbaar;

verklaart niet bewezen hetgeen aan de verdachte meer of anders is ten laste gelegd dan hierboven is bewezen verklaard en spreekt de verdachte daarvan vrij;

veroordeelt de verdachte tot:

een gevangenisstraf voor de duur van
30 (DERTIG) dagen ;

bepaalt dat de tijd door de veroordeelde vóór de tenuitvoerlegging van deze uitspraak in verzekering en voorlopige hechtenis doorgebracht, bij de tenuitvoerlegging van het onvoorwaardelijk gedeelte van de hem opgelegde gevangenisstraf geheel in mindering zal worden gebracht, voor zover die tijd niet reeds op een andere straf in mindering is gebracht;

bepaalt dat een gedeelte van die straf, groot
19 (NEGENTIEN) dagen , niet zal worden ten uitvoer gelegd onder de algemene voorwaarde dat de veroordeelde zich voor het einde van de hierbij op twee jaren vastgestelde proeftijd niet schuldig maakt aan een strafbaar feit;

heft op het geschorste bevel tot voorlopige hechtenis van de verdachte.

Dit vonnis is gewezen door

mr. D. Biever, voorzitter,

mr. J. Eisses, rechter,

mr. C.I.H. Kerstens-Fockens, rechter,

in tegenwoordigheid van mr. M.R. Ekkart, griffier,

en uitgesproken ter openbare terechtzitting van deze rechtbank van 25 juli 2016.