ECLI:NL:PHR:2020:602

Conclusie

PROCUREUR-GENERAAL

BIJ DE

HOGE RAAD DER NEDERLANDEN

Nummer19/01487

Zitting16 juni 2020

CONCLUSIE

D.J.M.W. Paridaens

In de zaak

[verdachte],

geboren te [geboorteplaats] op [geboortedatum] 1970,

hierna: de verdachte.

Het gerechtshof ’s-Hertogenbosch heeft bij arrest van 7 maart 2019 het vonnis van de rechtbank Oost-Brabant van 23 augustus 2017 – met uitzondering van de beslissing betreffende de vordering van de benadeelde partij – bevestigd, waarbij de verdachte wegens “oplichting meermalen gepleegd” (parketnummer 01-046245.15, feit 1), “overtreding van artikel 163, zesde lid, van de Wegenverkeerswet 1994” (parketnummer 01-185846.16, feit 1) en “overtreding van artikel 9, zevende lid van de Wegenverkeerswet 1994” (parketnummer 01-185846.16, feit 2) is veroordeeld tot een voorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van 2 maanden met een proeftijd van 2 jaren en tot een taakstraf voor de duur van 80 uren, subsidiair 40 dagen hechtenis, alsmede ten aanzien van parketnummer 01-185846.16, feit 1 tot een ontzegging van de bevoegdheid motorrijtuigen te besturen voor de duur van 9 maanden. Voorts heeft het hof beslist op de vordering van de benadeelde partij, een en ander zoals in het arrest omschreven.

Namens de verdachte is beperkt beroep in cassatie ingesteld. Dit beroep richt zich blijkens de akte partiële cassatie “uitsluitend op de weigering bloedproef en het rijden zonder geldig rijbewijs”. Namens de verdachte heeft mr. L. Klewer, advocaat te Eindhoven, één middel van cassatie voorgesteld. Namens de benadeelde partij heeft mr. M.H.D. Saro, advocaat te Leiden, twee middelen van cassatie voorgesteld.

Het middel namens de verdachte

3. Het middel klaagt dat het hof het openbaar ministerie ten onrechte ontvankelijk heeft verklaard in de vervolging wegens overtreding van art. 9, zevende lid, van de Wegenverkeerswet 1994 (parketnummer 01-185846.16, feit 2), aangezien de verdachte voor hetzelfde feit reeds op 27 november 2015 onherroepelijk is veroordeeld.

4. Ten laste van de verdachte is ten aanzien van parketnummer 01-185846.16, feit 2 bewezenverklaard dat:

“hij op 11 april 2014 te Reusel, gemeente Reusel-de Mierden, als degene van wie ingevolge artikel 164 van de Wegenverkeerswet 1994 de overgifte van een op zijn naam gesteld rijbewijs was gevorderd op de weg, Randweg-Oost en Lange Voren, een motorrijtuig, (personenauto), van de categorie, waarvoor dat bewijs was afgegeven, heeft bestuurd of als bestuurder heeft doen besturen”.

5. De bewezenverklaring steunt op de volgende bewijsmiddelen en bewijsoverwegingen (vetgedrukt en cursief in het origineel):^[1]

“De inhoud van het procesdossier, voor zover hieronder zakelijk is weergegeven.
- Proces-verbaal van bevindingen PL2216-2014040775, pagina 17
"Op 26 maart 2014 omstreeks 16:50 uur, hebben wij een onderzoek ingesteld waarbij het volgende is bevonden." (...)

“
"Vervolgens vroeg ik, verbalisant [verbalisant 1], of hij zijn rijbewijs bij zich had. Hierop antwoordde de verdachte dat deze thuis lag. Ik deelde hem mede dat zijn rijbewijs is ingevorderd en dat hij deze moet overdragen aan de politie. Hierop hoorde ik, verbalisant [verbalisant 2] dat de verdachte hierop antwoordde: "Dat doe ik toch niet. Daar heb ik schijt aan." Tevens deelde ik, verbalisant [verbalisant 1], hem mede dat hij een misdrijf pleegt als hij toch een motorvoertuig gaat besturen.”

- Proces-verbaal kennisgeving van vordering overgifte rijbewijs PL2216-2014040775-6, pagina 24

"Op 26 maart bent u betrokken geraakt bij een eenzijdig ongeval waarbij naar het Elisabeth ziekenhuis te Tilburg bent overgebracht voor onderzoek. Daar is er gevorderd medewerking te verlenen aan een bloedonderzoek. Aan dit onderzoek heeft u geweigerd medewerking te verlenen. Tegen u is een vordering ingesteld op grond van artikel 164 van de Wegenverkeerswet 1994. U heeft geweigerd uw medewerking te verlenen aan een onderzoek zoals genoemd in artikel 163, 2e, 6e, 8e, 9e lid van de wet.

U heeft niet voldaan aan deze vordering. U bent verplicht om uw rijbewijs direct in te leveren bij de politie, Kem/Eersel, Postelseweg 31, 5521 RA Eersel.

Van deze vordering is melding gemaakt in het Centraal Register Rijbewijzen.

Dit houdt in dat u geen motorrijtuig meer mag besturen waarvoor een rijbewijs vereist is. Gaat u toch rijden, dan pleegt u een misdrijf ais bedoeld in artikel 9, 7e lid van de Wegenverkeerswet 1994."

- Proces-verbaal van bevindingen PL2216-2014048813-2, pagina 20.

"Op 11 april 2014 omstreeks 09.00 uur waren wij, verbalisanten [verbalisant 3] en[verbalisant 4], belast met surveillance in het gebied de Kempen.”
(...)

“Dit voertuig reed op de rotonde, op de kruising van de Hoeven en de Randweg-Oost te Reusel." (...)"Ik zag dat het voertuig de Lange Voren te Reusel in reed.” (...)

"Wij, verbalisanten, hebben het voertuig een stopteken gegeven." (...)

"Ik, verbalisant [verbalisant 3], heb de bestuurder aangesproken. Ik heb de bestuurder gevraagd naar zijn rijbewijs. De bestuurder overhandigde mij een Nederlands rijbewijs. Ik zag dat dit rijbewijs op naam was gesteld op [verdachte]. Ik liep terug naar het dienstvoertuig. Ik heb toen navraag gedaan bij de meldkamer wat de status was van het rijbewijs van voornoemde [verdachte]. Het rijbewijs moest nog ingevorderd (de politierechter leest: ingeleverd) worden, de vordering en mededeling waren al gedaan.”

Op basis van voornoemde bewijsmiddelen acht de politierechter wettig en overtuigend bewezen dat verdachte heeft gereden, terwijl op dat moment zijn rijbewijs gevorderd was. De politierechter acht het niet aannemelijk dat verdachte niet wist dat hij zijn rijbewijs moest inleveren, gelet op het proces-verbaal van bevindingen waaruit blijkt dat verdachte heeft aangegeven dat hij zijn rijbewijs toch niet zou gaan inleveren.”

6. In de toelichting op het middel wordt aangevoerd dat de verdachte, gelet op het uittreksel justitiële documentatie betreffende de verdachte d.d. 3 januari 2019, bij vonnis van de politierechter in de rechtbank Oost-Brabant van 27 november 2015 reeds onherroepelijk is veroordeeld wegens overtreding van art. 9, zevende lid, WVW 1994, gepleegd te Reusel op 11 april 2014.

7. Het uittreksel justitiële documentatie betreffende de verdachte d.d. 3 januari 2019 vermeldt onder het kopje “Volledig afgedane zaken betreffende misdrijven” onder meer het volgende:

“Instantie/zaaknr. Parket OVJ Oost-Brabant 01-052614-15
Datum beslissing 27 november 2015 Politierechter in de rechtbank Oost-Brabant

Feit 1 art 9 lid 7 Wegenverkeerswet 1994

Kwalificatie overtreding van artikel 9, zevende lid, van de Wegenverkeerswet 1994

Maat. classif. Overige verkeersdelicten

Pleegdatum 11 april 2014 te Reusel

PV PL2206 Politie Brabant Zuid-Oost afdeling Eindhoven Stratum -
2014048813

Status Onherroepelijk 27 september 2017

Beslissing t.a.v. feit 1 EUR 500.00 Geldboete subsidiair 10 Dagen Hechtenis
Executie: --> 27 september 2017 - .”

8. Het proces-verbaal van de terechtzitting in hoger beroep van 21 februari 2019 houdt het volgende in:

“De voorzitter deelt de inhoud mede van een de verdachte betreffend uittreksel uit de Justitiële Documentatie van 3 januari 2019.”

9. Volgens het uittreksel justitiële documentatie betreffende de verdachte van 3 januari 2019 berust de veroordeling door de politierechter in de rechtbank Oost-Brabant van 27 november 2015 wegens overtreding van art. 9, zevende lid WVW 1994 op 11 april 2014 te Reusel op proces-verbaal “PL2206 Politie Brabant Zuid-Oost afdeling Eindhoven Stratum – 20144048813”. De veroordeling in de onderhavige zaak voor zover het betreft overtreding van art. 9, zevende lid, WVW 1994 op 11 april 2004 berust (onder meer) op het proces-verbaal van bevindingen PL2216-2014048813-2, zoals onder randnummer 6 weergegeven.

10. Naar aanleiding van onderhavig cassatieberoep heb ik nadere informatie opgevraagd in verband met het uit het uittreksel justitiële documentatie blijkende vonnis van de politierechter in de rechtbank Oost-Brabant van 27 november 2015. Uit de daarop door mij ontvangen aantekening mondeling vonnis blijkt dat de verdachte op 27 november 2015 door de politierechter in de rechtbank Oost-Brabant, locatie ’s-Hertogenbosch, wegens overtreding van art. 9, zevende lid, WVW 1994 gepleegd op 11 april 2014 is veroordeeld tot een geldboete van 500,00 euro, subsidiair 10 dagen hechtenis. Uit een eveneens ontvangen akte intrekking hoger beroep volgt dat dit vonnis op 27 september 2017 onherroepelijk is geworden. Ik leid uit dit laatste voorts af dat dit vonnis dus reeds onherroepelijk was ten tijde van de behandeling van het hoger beroep in de onderhavige zaak.

11. Het aan het vonnis van de politierechter van 27 november 2015 ten grondslag liggende proces-verbaal, met registratienummer: PL2206-2014048813, blijkt te zijn opgemaakt door [verbalisant 4] en heeft betrekking op een feit dat op 11 april 2014 rond 9 uur ’s ochtends door de verdachte zou zijn begaan. Het in de onderhavige zaak als bewijsmiddel gebruikte proces-verbaal met nummer PL2216-2014048813-2 is (mede) opgemaakt door een verbalisant [verbalisant 4] en heeft betrekking op eenzelfde feit dat rond hetzelfde tijdstip door de verdachte zou zijn begaan.

12. Op grond van het voorgaande heeft het er alle schijn van dat de vervolging die uitmondde in het op 27 september 2017 onherroepelijk geworden vonnis van de politierechter in de rechtbank Oost-Brabant van 27 november 2015 betrekking heeft op hetzelfde feit als in het bestreden arrest onder parketnummer 01-185846-16, feit 2, is bewezenverklaard.

13. Het middel slaagt.

De middelen namens de benadeelde partij^[2]

14. Het eerste middel richt zich met een aantal deelklachten tegen de beslissing van het hof om ten behoeve van het slachtoffer geen schadevergoedingsmaatregel op te leggen, terwijl het tweede middel klaagt over de motivering van deze beslissing.

15. Artikel 437, derde lid, eerste volzin, Sv luidt als volgt:

“De benadeelde partij is bevoegd binnen een maand nadat de in het tweede lid van artikel 435 bedoelde kennisgeving is verzonden, harerzijds bij de Hoge Raad door een advocaat een schriftuur te doen indienen, houdende haar middelen over een rechtspunt hetwelk uitsluitend haar vordering betreft.”

16. Het geschrift waarmee middelen namens de benadeelde partij zijn voorgesteld, kan – gezien art. 437, derde lid, Sv – niet worden aangemerkt als een schriftuur houdende middelen over een rechtspunt dat de vordering van die partij betreft. Daarmee kan daarop geen acht worden geslagen. In cassatie kan door de benadeelde partij immers slechts worden geklaagd over rechtspunten betreffende haar vordering en dus niet – zoals in het onderhavige geval – over een beslissing van het hof inzake de (oplegging van een) schadevergoedingsmaatregel of de motivering daarvan.^[3]

17. Het middel namens de verdachte slaagt en op het geschrift, houdende middelen namens de benadeelde partij, kan geen acht worden geslagen.

18. Ambtshalve heb ik geen grond aangetroffen die tot vernietiging van de bestreden uitspraak aanleiding behoort te geven.

19. Deze conclusie strekt tot vernietiging van de bestreden uitspraak, maar uitsluitend wat betreft de beslissingen ten aanzien van het in de zaak met parketnummer 01-185846-16 onder feit 2 ten laste gelegde en de strafoplegging, tot terugwijzing van de zaak naar het gerechtshof ’s-Hertogenbosch ten einde in zoverre op het bestaande hoger beroep opnieuw te worden berecht en afgedaan, en tot verwerping van het beroep voor het overige.

De procureur-generaal

bij de Hoge Raad der Nederlanden