ECLI:NL:GHAMS:2023:3538

• Datum uitspraak: 7 december 2023
• Publicatiedatum: 2 januari 2024
• Zaaknummer: 22/2548
• Instantie: Gerechtshof Amsterdam
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht; Belastingrecht
• Procedures: Hoger beroep
• Rechters: N. Djebali; E.A.G. van der Ouderaa; J-P.R. van den Berg
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Hoger beroep over het recht op dwangsom bij naheffingsaanslag parkeerbelasting

In deze zaak heeft het Gerechtshof Amsterdam op 7 december 2023 uitspraak gedaan in hoger beroep over de vraag of appellant recht heeft op een dwangsom in verband met een naheffingsaanslag parkeerbelasting. De naheffingsaanslag was opgelegd aan [Y], maar appellant, [X], stelde dat hij als feitelijk parkeerder ook belanghebbende was. De rechtbank had eerder het beroep van appellant ongegrond verklaard, omdat hij geen rechtens relevant belang had bij de naheffingsaanslag. Het Hof bevestigde deze uitspraak en oordeelde dat appellant niet als belanghebbende kon worden aangemerkt, omdat hij niet had aangetoond dat hij de feitelijk bestuurder was en de parkeerbelasting had voldaan. Het Hof oordeelde dat de heffingsambtenaar terecht geen dwangsom had toegekend, aangezien appellant geen belanghebbende was in de zin van de wet. De uitspraak van de rechtbank werd bevestigd, en het hoger beroep van appellant werd ongegrond verklaard.

Uitspraak

GERECHTSHOF AMSTERDAM

kenmerk 22/2548

7 december 2023

uitspraak van de vijfde meervoudige belastingkamer

op het hoger beroep van

[X] , wonende te [Z] , appellant

(gemachtigde: mr. N.G.A. Voorbach),

tegen de uitspraak van 21 november 2022 in de zaak met kenmerk AMS 22/2270 van de rechtbank Amsterdam (hierna: de rechtbank) in het geding tussen

belanghebbende

en

de heffingsambtenaar van de gemeente [gemeente] , de heffingsambtenaar.

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1.

De heffingsambtenaar heeft met dagtekening 17 september 2021 aan [Y] (hierna: [Y] ) een naheffingsaanslag parkeerbelasting opgelegd van € 69,80, bestaande uit € 4,50 aan nageheven parkeerbelasting en € 65,30 aan kosten. [Y] , op 12 oktober 2021, en appellant, op 14 oktober 2021, hebben afzonderlijk van elkaar tegen de naheffingsaanslag bezwaar gemaakt.

1.2.

Met dagtekening 3 januari 2022 heeft appellant de heffingsambtenaar in gebreke gesteld wegens het uitblijven van een uitspraak op bezwaar.

1.3.

Met het dwangsombesluit van 18 januari 2022 (primair besluit) heeft de heffingsambtenaar geen dwangsomvergoeding aan appellant toegekend.

1.4.

Bij uitspraak op bezwaar van 30 maart 2022 (bestreden besluit) is het door appellant tegen het dwangsombesluit ingestelde bezwaar ongegrond verklaard.

1.5.

Appellant heeft daartegen beroep ingesteld. In haar uitspraak van 21 november 2022 heeft de rechtbank het beroep ongegrond verklaard.

1.6.

Het tegen deze uitspraak door appellant ingestelde hoger beroep is bij het Hof

ingekomen op 21 december 2022. De heffingsambtenaar heeft een verweerschrift ingediend.

1.7.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 13 september 2023. Van het verhandelde ter zitting is een proces-verbaal opgemaakt dat met deze uitspraak wordt meegezonden.

2. Feiten

2.1.

De rechtbank heeft de volgende feiten vastgesteld (appellant en de heffingsambtenaar worden in de uitspraak van de rechtbank aangeduid als ‘eiser’ respectievelijk ‘verweerder’):

“1. Op 17 september 2021 is aan [Y] een naheffingsaanslag opgelegd voor het op
13 september 2021 parkeren van een auto terwijl daarvoor geen of te weinig parkeerbelasting was betaald. Op 13 september 2021 [
Hof : 12 oktober 2021] heeft [Y] bezwaar gemaakt tegen de naheffingsaanslag die aan haar is opgelegd. Op 2 november 2021 heeft de heffingsambtenaar dit bezwaar ongegrond verklaard.

2. Eiser heeft op 14 oktober 2021 ook bezwaar ingediend tegen de naheffingsaanslag die aan
[Y] is opgelegd. Op 3 januari 2022 heeft eiser de heffingsambtenaar in gebreke gesteld wegens het uitblijven van de uitspraak op bezwaar. De heffingsambtenaar heeft besloten geen dwangsom toe te kennen aan eiser.”

2.2.

Nu de hiervoor vermelde feiten door partijen op zichzelf niet zijn betwist zal ook het Hof daarvan uitgaan. Het Hof vult de feiten als volgt aan.

2.3.1.

De geparkeerde auto betreft een Volkswagen met kenteken [kenteken] , geregistreerd op naam van [Y] (hierna: de auto). Het op de naheffingsaanslag vermelde tijdstip van het parkeren is 20:22 uur.

2.3.2.

Ter zitting van het Hof heeft de gemachtigde het volgende verklaard:

“Het klopt dat de auto van [Y] is. Zij is de zus van [X] . Hier ga ik van uit, alhoewel zij andere namen hebben. Anders dan wat [Y] in het processtuk heeft geschreven, stelt [X] dat hij in de auto heeft gereden. Ik beschikte niet over de stukken van [Y] . Ik heb niet aan [X] gevraagd of hij zelf een auto heeft; dit vraag ik niet aan mijn cliënten.

Dat familieleden geen overleg hebben over de naheffingsaanslag vind ik niet raar, want daar geeft het procesverloop weinig aanleiding toe. De rechtbank heeft als feit aangenomen dat [X] niet reed en de heffingsambtenaar heeft de verklaring van [Y] aangenomen. Dat is niet zonder meer voldoende.

U houdt mij voor dat [Y] de eigenaar is van de auto en dat aan haar de naheffingsaanslag is opgelegd en vraagt mij waarom ik het omkeer. [X] reed die dag en heeft aan zijn zus gevraagd om hem aan te melden via de bezoekersapp. Ik heb de naheffingsaanslag per e-mail van [X] ontvangen. Ik heb niet bij [Y] nagevraagd of het verhaal van haar broer onjuist is. [X] heeft de naheffingsaanslag van zijn zus gekregen. Ik vind dit een aannemelijk verhaal.

Het Hof houdt mij voor dat als de zus de naheffingsaanslag al heeft betaald (zij is hiertegen in bezwaar gekomen) zij dat bedrag aan haar broer had kunnen terugvragen. Ik vind dat het Hof moet uitgaan van de door partijen gestelde feiten. Als het voor het Hof duidelijk is, heb ik geen opmerkingen meer. (…)

[X] heeft de auto van zijn zus geparkeerd en op de bezoekerspas is het verkeerde kenteken, dat van zijn zus, aangeklikt. Je zou dan kunnen zeggen dat de zus heeft betaald omdat het haar pas is maar je zou ook kunnen zeggen dat [X] , die zijn zus € 5 heeft gegeven, heeft betaald. [X] heeft het verkeerde kenteken aangeklikt, hij heeft de transactie verricht.”

3. Geschil in hoger beroep

In hoger beroep is, evenals in eerste aanleg, in geschil of de heffingsambtenaar terecht geen dwangsom heeft toegekend aan appellant wegens het uitblijven van de uitspraak op bezwaar.

4. Overwegingen van de rechtbank

De rechtbank heeft als volgt overwogen en beslist:

“4.1. Eiser stelt zich op het standpunt dat hij recht heeft op een dwangsom, omdat er nog geen uitspraak op zijn bezwaar is gedaan. Dat op het bezwaar van [Y] wel uitspraak is gedaan, maakt dit niet anders: ook eiser is belanghebbende bij de naheffingsaanslag, aangezien hij de feitelijk parkeerder was en de parkeerbelasting betaald heeft. Daarom kan ook hij bezwaar instellen tegen de naheffingsaanslag, waarop de heffingsambtenaar – op straffe van een dwangsom – tijdig moet beslissen.

4.2.

De beroepsgrond slaag niet. Als iemand bezwaar maakt tegen een naheffingsaanslag die niet aan hem is opgelegd, en degene stelt dat hij daarbij belang heeft omdat hij als bestuurder de auto heeft geparkeerd, dan zal de heffingsambtenaar in beginsel moeten uitgaan van de juistheid van die stelling. ^[1] In het voorliggende geval hoeft echter niet van de juistheid van de stelling van eiser uit te worden gegaan, omdat [Y] , aan wie de naheffingsaanslag is opgelegd en die zelf ook bezwaar heeft ingediend, in haar bezwaarschrift heeft geschreven: “Ik heb ten tijde van de boete betaald geparkeerd. Echter heb ik per abuis de verkeerde zone aangevinkt. Ik heb dus alle 3 de dagen betaald voor het parkeren, maar in een andere zone.” Daaruit blijkt dat niet eiser, maar [Y] zelf de feitelijk parkeerder is geweest en dat zij ook zelf parkeerbelasting heeft betaald. Eiser heeft nog geen begin van bewijs geleverd dat dit anders is, terwijl hij dat makkelijk had kunnen doen door bijvoorbeeld een verklaring van [Y] te overleggen. Nu eiser dat niet heeft gedaan, is niet aannemelijk geworden dat hij een rechtens relevant belang heeft bij de naheffingsaanslag en het bezwaar daartegen. De rechtbank is daarom met de heffingsambtenaar van oordeel dat er geen recht op een dwangsom wegens het niet tijdig beslissen op het bezwaar bestaat. ^[2]

5.1.

Eiser heeft op de zitting aangevoerd dat de heffingsambtenaar wel verwijst naar artikel 4:17, zesde lid, van de Awb, maar dat in dat kader vereist is dat eiser kennelijk niet-ontvankelijk is in zijn bezwaar tegen de naheffingsaanslag. Aangezien daarvan geen sprake is, moet alsnog een dwangsom worden toegekend. Bovendien is eiser daardoor ten onrechte niet gehoord.

5.2.

Ook deze beroepsgrond slaagt niet. De rechtbank overweegt dat eiser ervan uitgaat dat de heffingsambtenaar geen dwangsom toekent omdat eiser kennelijk niet-ontvankelijk is in zijn bezwaar tegen de naheffingsaanslag ^[3] , terwijl de heffingsambtenaar zich op het standpunt stelt dat geen dwangsom verschuldigd is omdat eiser geen rechtens relevant belang heeft bij de naheffingsaanslag en het bezwaar daartegen. ^[4] De rechtbank heeft hierboven al geoordeeld dat de heffingsambtenaar daarvan uit mocht gaan. Van schending van de hoorplicht is in deze procedure verder geen sprake, uit de bestreden uitspraak blijkt dat eiser op zijn verzoek is gehoord.

6. Het beroep is ongegrond. Dat betekent dat eiser geen gelijk krijgt.

7. Voor vergoeding van de proceskosten of het griffierecht bestaat geen aanleiding.”

5. Beoordeling van het geschil

5.1.

In hoger beroep stelt appellant primair dat de rechtbank artikel 8:69 Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb) heeft geschonden. Hij verbindt hieraan het rechtsgevolg dat de uitspraak van de rechtbank vernietigd dient te worden.

5.2.

De heffingsambtenaar is het eens met de uitspraak van de rechtbank.

5.3.

Naar het oordeel van het Hof heeft de rechtbank in rechtsoverwegingen 4.1 en 4.2 een juist toetsingskader gehanteerd. Op basis van de door de rechtbank vastgestelde feiten kan appellant niet als belanghebbende bij de naheffingsaanslag in de zin van artikel 1:2, lid 1, Awb worden aangemerkt. Naar het oordeel van het Hof heeft appellant in hoger beroep de door de rechtbank vastgestelde feiten weliswaar betwist, maar voor die betwisting onvoldoende bewijs geleverd. Nergens blijkt uit dat (ook) appellant belang heeft bij de onderhavige naheffingsaanslag parkeerbelasting, nu niet aannemelijk is geworden dat hij de feitelijk bestuurder van de auto van [Y] was en de auto als zodanig heeft geparkeerd en/of hij de belasting heeft voldaan (vgl. Hof Amsterdam 10 september 2019, ECLI:NL:GHAMS:2019:3266).

5.4.

De stelling van appellant dat voor de betaling van de parkeerbelasting gebruik is gemaakt van een bezoekerspas van [Y] volgt het Hof niet. Deze stelling laat zich moeilijk verenigen met de tot de gedingstukken behorende en met schermprints onderbouwde verklaring van [Y] , dat is betaald met de parkeerapplicatie Parkmobile (zij het voor de verkeerde zone). Gelet hierop en op de omstandigheid dat [Y] in [Z] woonachtig was toen de auto op 13 september 2021 in [gemeente] geparkeerd stond, acht het Hof de stelling van appellant ongeloofwaardig dat voor het parkeren van de auto een bezoekerspas van [Y] is gebruikt.

5.5.

Uit het hiervoor overwogene volgt dat appellant geen belanghebbende bij de naheffingsaanslag is en reeds om die reden geen recht heeft op een dwangsom (artikel 4:17, lid 6, onder b, Awb). De heffingsambtenaar heeft het verzoek om een dwangsom in de uitspraak op bezwaar van 30 maart 2022 dan ook terecht afgewezen. Dat de heffingsambtenaar daarbij als motivering heeft gegeven dat er al op 2 november 2021 een uitspraak op bezwaar was gedaan (ter zake van parkeerbon 100631327) gericht aan
[Y] en het bezwaar tegen de beslissing om geen dwangsom toe te kennen voorts ongegrond is verklaard, leidt het Hof niet tot een ander oordeel. Met toepassing van artikel 6:22 Awb verbindt het Hof hier geen gevolgen aan.

5.6.

Op grond van artikel 26a, lid 1, onder c, AWR heeft appellant, alhoewel hij geen belanghebbende is bij de onderhavige naheffingsaanslag, beroep kunnen instellen tegen de uitspraak bezwaar van 30 maart 2022. Naar het oordeel van het Hof heeft de rechtbank in rechtsoverweging 5.2 op de grond dat appellant geen belanghebbende is in de zin van artikel 4:17, lid 6, onder b, Awb het beroep terecht ongegrond verklaard. De rechtbank heeft tot haar oordeel kunnen komen op basis van de door haar vastgestelde feiten, de weging van deze feiten, het gehanteerde toetsingskader en het verweer van de heffingsambtenaar in eerste aanleg. Alsdan is geen sprake van schending van artikel 8:69 Awb.

Slotsom

5.7.

De conclusie is dat het hoger beroep ongegrond is en dat de uitspraak van de rechtbank dient te worden bevestigd.

6. 6. Kosten

Het Hof vindt geen aanleiding voor een veroordeling in de kosten op de voet van artikel 8:75 van de Awb in verbinding met artikel 8:108 van die wet.

7. Beslissing

Het Hof bevestigt de uitspraak van de rechtbank.

De uitspraak is gedaan door mrs. N. Djebali, voorzitter, E.A.G. van der Ouderaa en
J-P.R. van den Berg, leden van de belastingkamer, in tegenwoordigheid van
mr. I.A. Kranenburg als griffier. De beslissing is op 7 december 2023 in het openbaar uitgesproken.

Tegen deze uitspraak kunnen beide partijen binnen zes weken na de verzenddatum beroep in cassatie instellen bij
de Hoge Raad der Nederlanden via het webportaal van de Hoge Raad www.hogeraad.nl.

Bepaalde personen die niet worden vertegenwoordigd door een gemachtigde die beroepsmatig rechtsbijstand verleent, mogen per post beroep in cassatie stellen. Dit zijn natuurlijke personen en verenigingen waarvan de statuten niet zijn opgenomen in een notariële akte. Als zij geen gebruik willen maken van digitaal procederen kunnen deze personen het beroepschrift in cassatie sturen aan
de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), postbus 20303, 2500 EH Den Haag . Alle andere personen en gemachtigden die beroepsmatig rechtsbijstand verlenen, zijn in beginsel verplicht digitaal te procederen (zie www.hogeraad.nl).

Bij het instellen van beroep in cassatie moet het volgende in acht worden genomen:

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak gevoegd;

2 - ( alleen bij procederen op papier) het beroepschrift moet ondertekend zijn;

3 - het beroepschrift moet ten minste het volgende vermelden:

a. de naam en het adres van de indiener;

b. de dagtekening;

c. een omschrijving van de uitspraak waartegen het beroep in cassatie is gericht;

d. de gronden van het beroep in cassatie.

Voor het instellen van beroep in cassatie is griffierecht verschuldigd. Na het instellen van beroep in cassatie ontvangt de indiener een nota griffierecht van de griffier van de Hoge Raad. In het cassatieberoepschrift kan de Hoge Raad verzocht worden om de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.

Toelichting rechtsmiddelverwijzing

Per 15 april 2020 is digitaal procederen bij de Hoge Raad opengesteld. Niet-natuurlijke personen (daaronder begrepen publiekrechtelijke lichamen) en professionele gemachtigden zijn verplicht digitaal te procederen. Wie niet verplicht is om digitaal te procederen, kan op vrijwillige basis digitaal procederen. Hieronder leest u hoe een cassatieberoepschrift wordt ingediend.

Digitaal procederen

Het webportaal van de Hoge Raad is toegankelijk via “Login Mijn Zaak Hoge Raad” op
www.hogeraad.nl . Informatie over de inlogmiddelen vindt u op
www.hogeraad.nl .

Niet in Nederland wonende of gevestigde partijen of professionele gemachtigden hebben in beginsel geen geschikt inlogmiddel en kunnen daarom niet inloggen in het webportaal. Zij kunnen zo lang zij niet over een geschikt inlogmiddel kunnen beschikken, per post procederen.

Per post procederen

Alleen bepaalde personen mogen beroep in cassatie instellen per post in plaats van via het webportaal. Zij mogen dit bovendien alleen als zij zonder een professionele gemachtigde procederen. Het gaat om natuurlijke personen die geen ondernemer zijn en verenigingen waarvan de statuten niet zijn opgenomen in een notariële akte. Een professionele gemachtigde moet altijd digitaal procederen, ongeacht voor wie de gemachtigde optreedt. Degene die op papier mag procederen en dat ook wil, kan het beroepschrift in cassatie sturen aan
de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), postbus 20303, 2500 EH Den Haag.

Een afschrift van deze uitspraak is in Mijn Rechtspraak geplaatst. Indien u niet digitaal procedeert, is een afschrift aangetekend per post verzonden op

Voetnoten

1. Zie de uitspraak van de Hoge Raad van 29 maart 2019, ECLI:NL:HR:2019:440.

2. In artikel 4:17, zesde lid, onder b, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) staat namelijk dat geen dwangsom verschuldigd is indien de aanvrager geen belanghebbende is.

3. De situatie als bedoeld in artikel 4:17, zesde lid, onder c, van de Awb.

4. De situatie als bedoeld in artikel 4:17, zesde lid, onder b, van de Awb.