ECLI:NL:GHAMS:2021:3899

Uitspraak

GERECHTSHOF AMSTERDAM

Kenmerken 20/00345

7 december 2021

uitspraak van de vierde meervoudige belastingkamer

op het hoger beroep van

[X],wonende te [Z], belanghebbende,

(gemachtigde: [Y])

tegen de uitspraak van 14 april 2020 in de zaak met kenmerk HAA 18/2991 van de rechtbank Noord-Holland (hierna: de rechtbank) in de gedingen tussen

belanghebbende

de inspecteur van de Belastingdienst, de inspecteur.

1.Ontstaan en loop van het geding

1.1.

De inspecteur heeft aan belanghebbende met dagtekening 22 juli 2017 voor het jaar 2014 een navorderingsaanslag inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen (hierna: IB/PVV) opgelegd, berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 42.205.

1.2.

Belanghebbende heeft op 16 augustus 2017 hiertegen bezwaar gemaakt. De inspecteur heeft bij uitspraak op bezwaar, gedagtekend 11 juni 2018, het bezwaar afgewezen en de navorderingsaanslag gehandhaafd.

1.3.

Belanghebbende heeft tegen de uitspraak op bezwaar beroep ingesteld. Bij uitspraak van 14 april 2020 (verzonden op 20 april 2020) heeft de rechtbank op het beroep de volgende beslissing genomen (in deze beslissing is belanghebbende aangeduid als ‘eiser’ en de inspecteur als ‘verweerder’):

“
Beslissing

De rechtbank:

- verklaart het beroep ongegrond;

- veroordeelt verweerder tot vergoeding van de immateriële schade van eiser tot een bedrag van € 500;

- veroordeelt de Minister voor Rechtsbescherming tot betaling van een immateriële schadevergoeding aan eiser tot een bedrag van € 500;

- veroordeelt verweerder in de proceskosten van eiser tot een bedrag van € 525;

- draagt verweerder op het betaalde griffierecht van € 46 aan eiser te vergoeden.”

1.4.

Het tegen deze uitspraak door belanghebbende ingestelde hoger beroep is bij het Hof ingekomen op 28 mei 2020. De inspecteur heeft een verweerschrift ingediend.

1.5.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 30 november 2021. Van het verhandelde ter zitting is een proces-verbaal opgemaakt dat met deze uitspraak wordt meegezonden.

2.Feiten

2.1.

De rechtbank heeft de volgende feiten vastgesteld:

“
Feiten

1. Op 22 april 2015 heeft verweerder van eiser een aangifte IB/PVV 2014 ontvangen. Het aangegeven verzamelinkomen bedraagt € 41.067 en bestaat uit inkomen uit werk en woning van € 42.197 en een persoonsgebonden aftrek van € 1.130.

De aangifte bevat de volgende specifieke zorgkosten:

- kosten medicijnen € 552

- uitgaven voor hulpmiddelen € 263

- uitgaven voor vervoer i.v.m. ziekte € 998

- dieetkosten € 200

- extra uitgaven voor kleding & beddengoed € 310

- genees- en heelkundige hulp
€ 862

Totaal specifieke zorgkosten € 3.185

2. De voorlopige aanslag IB/PVV 2014 is met dagtekening 12 juni 2015 vastgesteld met een verzamelinkomen overeenkomstig de ingediende aangifte. Gegeven het gezamenlijke inkomen van eiser en zijn partner heeft verweerder een drempel in acht genomen ter hoogte van € 2.674 en de aftrek specifieke zorgkosten bepaald op € 506.

3. De definitieve aanslag IB/PVV 2014 is vastgesteld met dagtekening 9 april 2016. Het verzamelinkomen is overeenkomstig de ingediende aangifte en de voorlopige aanslag vastgesteld op € 41.067.

4. Bij brief van 14 maart 2017 heeft verweerder aan eiser vragen gesteld over het aangegeven resultaat uit overige werkzaamheden, betaalde rente in verband met de eigen woning, specifieke zorgkosten en periodieke giften.

5. Op 9 juni 2017 heeft verweerder een reactie van eiser met diverse bijlagen ontvangen. Op 29 juni 2017 heeft verweerder een nadere reactie van eiser ontvangen, eveneens met diverse bijlagen.

6. Met dagtekening 22 juli 2017 heeft verweerder aan eiser een navorderingsaanslag IB/PVV 2014 opgelegd met een verzamelinkomen van € 42.205, bestaande uit inkomen uit werk en woning van € 42.829 en een persoonsgebonden aftrek van € 624.”

2.2.

Het Hof zal ook van deze feiten uitgaan en vult deze als volgt aan.

2.3.

Tot de stukken van het geding behoren een ambtsedige verklaring van [naam]. In deze ambtsedige verklaring is onder meer het volgende vermeld:

“Begin 2015 is door de Belastingdienst een analyse uitgevoerd voor aangiften inkomstenbelasting die onder vermelding van een beconnummer werden ingestuurd. Hierbij viel het [beconnummer van het kantoor van gemachtigde] op vanwege het hoge percentage aangiften met zorgkosten. Via dit beconnummer werden veel meer aangiften met een aftrek zorgkosten ingestuurd dan op basis van het landelijk gemiddelde zou mogen worden verwacht. Zoals bij dit soort signalen gebruikelijk is, zijn vervolgens voor een klein gedeelte van de aangiften vragenbrieven verstuurd teneinde te kunnen beoordelen in hoeverre de door [kantoor van gemachtigde] opgevoerde aftrekposten terecht werden opgevoerd. Met dagtekening 30 juni 2015 zijn daartoe 173 vragenbrieven verstuurd voor aangiften IH 2014 van [kantoor van gemachtigde] waarin een aftrek zorgkosten was opgevoerd en waarvoor nog geen definitieve aanslag was vastgesteld. Het grootste deel van de aanslagen inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen 2012 tot en met 2014 was op dat moment echter al geautomatiseerd vastgesteld.

Naar aanleiding van de bevindingen bij de behandeling van deze aangiften, is begin 2016 vervolgens een signalering ingebracht, die er voor zorgde dat de aangiften die vanaf dat moment zouden worden ingediend onder het beconnummer van [kantoor van gemachtigde], zouden worden uitgeworpen voor inhoudelijke beoordeling van de aangifte. Op het moment van inbrengen van de signalering was nog niet duidelijk in hoeverre de bevindingen bij de behandeling van de 173 aangiften, representatief waren voor het aangiftegedrag van [kantoor van gemachtigde]. Ten tijde van het inbrengen van de signalering gold een algemene ondergrens van [8:29 Awb], die ook voor andere adviseurs gold waarvoor een signalering was ingebracht.

Tijdens de behandeling van deze aangiften wordt duidelijk dat slechts een beperkt gedeelte van de in aftrek gebrachte bedragen in de aangiften van [kantoor van gemachtigde] aannemelijk kan worden gemaakt. Dit leidt tot het op 9 november 2016 indienen van de preweeg waarin [kantoor van gemachtigde] wordt voorgedragen voor een strafrechtelijk onderzoek. Op 17 november 2016 is besloten het strafrechtelijk onderzoek in te stellen.

Met dagtekening 14 maart 2017 zijn via een zogenaamde centrale mailing 1.853 verzoeken om informatie over de aangiften 2012 tot en met 2015 verstuurd aan de klanten van [kantoor van gemachtigde]. (…) Om de omvang van het fiscale nadeel te kunnen bepalen, is voor deze mailing een ondergrens gehanteerd van [8:29 Awb]. Naar aanleiding van deze vragenbrieven zijn in veel gevallen navorderingsaanslagen opgelegd, omdat de opgevoerde zorgkosten niet aannemelijk gemaakt konden worden.”

2.4

Tot de gedingstukken behoort een door belanghebbende opgestelde “Specificatie bruto-inkomsten uit arbeid” bij zijn bezwaarschrift van 16 augustus 2017. In deze specificatie is onder meer opgenomen:

“ [naam school]; betreft bijles leerlingen € 1.200,00

Af: Kosten

Aftrekbare kosten volgens aanslagregelaar € 408,00

Extra telefoonkosten/internet

¼ x € 1.621,00 = € 405,00 -/- € 40 € 365,00

Afschrijving computer

1/3 x € 900,00 = € 300,00 -/- € 23,00 € 277,00

Lasten werkkamer 1/10 x € 2.610,00

(gem. belastingen/waterschapskosten ed.) € 261,00

Energiekosten werkkamer 1/10 x € 2.211,00 -/- € 50,00
€ 171,00

€ 1.482,00

-/- € 282,00”

3.Geschil in hoger beroep

3.1.

Evenals bij de rechtbank is in hoger beroep in geschil of de onderhavige navorderingsaanslag terecht en tot het juiste bedrag is opgelegd.

3.2.

Partijen doen hun standpunten steunen op de gronden die door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken.

4.Het oordeel van de rechtbank

De rechtbank heeft het volgende overwogen en beslist:

“
Beoordeling van het geschil

11. Indien enig feit grond oplevert voor het vermoeden dat een aanslag ten onrechte achterwege is gelaten of tot een te laag bedrag is vastgesteld, dan wel dat een in de belastingwet voorziene vermindering, ontheffing, teruggaaf of heffingskorting ten onrechte of tot een te hoog bedrag is verleend, kan ingevolge artikel 16, eerste lid, eerste volzin, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR) de inspecteur de te weinig geheven belasting dan wel de ten onrechte of tot een te hoog bedrag verleende heffingskorting navorderen.

Op grond van artikel 16, eerste lid, tweede volzin, van de AWR kan een feit, dat de inspecteur bekend was of redelijkerwijs bekend had kunnen zijn, geen grond voor navordering opleveren, behoudens in de gevallen waarin de belastingplichtige ter zake van dit feit te kwader trouw is.

12. Met betrekking tot verweerders betoog ter zitting dat sprake is van kwade trouw aan de zijde van eiser heeft deze primair betoogd dat een dergelijk standpunt niet in dit stadium van de procedure kan worden ingenomen. Eiser ziet geen kans adequaat op deze aantijging te reageren en hij acht verweerders handelwijze daarom in strijd met de goede procesorde. De rechtbank volgt eiser hierin niet. Het door verweerder bepleite standpunt is weliswaar een uitbreiding van de rechtsstrijd maar van een ervaren rechtshulpverlener in belastingzaken mag in redelijkheid worden verwacht dat hij daarop - ook indien hij zich daarop niet specifiek heeft voorbereid - kan reageren. Indien eiser of zijn gemachtigde voor een adequate reactie een nader onderzoek naar de feiten onontbeerlijk achtten hadden zij de rechtbank kunnen verzoeken om schorsing van het onderzoek ter zitting. Een dergelijk verzoek hebben zij echter niet gedaan.

13. Bij de inhoudelijke beoordeling van verweerders standpunt stelt de rechtbank voorop dat verweerder kan worden gevolgd in diens uitgangspunt dat de mogelijke kwade trouw van eisers gemachtigde op grond van vaste jurisprudentie ook aan eiser kan worden tegengeworpen.

14. De bewijslast dat eiser bij het doen van zijn aangifte kwade trouw kan worden verweten berust bij verweerder. Ter onderbouwing van zijn standpunt heeft verweerder naar voren gebracht dat eisers gemachtigde dan wel diens kantoorgenoot heeft verzuimd voorafgaand aan de indiening van de aangifte na te gaan of aan de vereisten voor de aftrek verband houdende met de werkruimte was voldaan. Verweerder wijst in dit verband op het feit dat eiser in een ongedateerde brief aan verweerder desgevraagd het volgende heeft geschreven:

“Ik heb u in de vorige brief al medegedeeld dat [Y] al mijn gegevens zonder meer heeft overgenomen. Het enige wat hij heeft voorgesteld om bij de € 1.200 bijverdienste een aftrekpost voor te stellen van € 1.040. Hij kende mijn situatie en ik dacht dat dit alleszins redelijk was. Hoe hij aan dit bedrag kwam heb ik niet gevraagd.”

Verweerder heeft aan de hand van dit schrijven van eiser geconcludeerd dat eisers gemachtigde niet heeft onderzocht of eiser voldeed aan de voorwaarde dat tenminste 70 percent van de ‘bijverdienste’ in of vanuit de werkruimte was verdiend, terwijl dat ook geenszins zonneklaar was. De gemachtigde heeft zich daarom volgens verweerder bij het doen van de aangifte ‘willens en wetens blootgesteld aan de aanmerkelijke kans dat te weinig belasting zou worden geheven’ en hij heeft ‘deze bewuste kans ook aanvaard’. Omdat de gemachtigde - indien hij het vereiste onderzoek naar de aftrekbaarheid van de kosten - zou hebben gedaan, tot geen andere conclusie had kunnen komen dan dat eiser geen recht had op de aftrek, is volgens verweerder sprake van een aangifte die bewust tot een te laag bedrag is gedaan waarmee aan de vereisten voor kwade trouw is voldaan. Verweerder heeft in dit verband gewezen op een uitspraak van het gerechtshof Arnhem Leeuwarden van 30 januari 2018 (ECLI:NL:GHARL:2018:990).

15. Eiser heeft de door verweerder geschetste gang van zaken rond zijn aangifte niet betwist. Met verweerder acht de rechtbank de handelwijze van de gemachtigde zodanig laakbaar dat deze kwalificeert als kwade trouw. De rechtbank merkt in dit verband op dat uit de brief van eiser kan worden afgeleid dat de betreffende aftrekpost ook op instigatie van de gemachtigde in de aangifte is opgenomen. Het achterwege blijven van een onderzoek naar de juistheid daarvan is daarom een ernstig verwijt aan het adres van de gemachtigde die daarmee bewust het risico heeft aanvaard dat te weinig belasting zou worden geheven. Zoals hierboven is overwogen brengt de handelwijze van de gemachtigde met zich dat de kwade trouw ook eiser kan worden verweten.

16. Gegeven het vorenoverwogene komt de rechtbank niet meer toe aan de grieven van eiser die zien op het ontbreken van een nieuw feit en / of de vraag of verweerder een ambtsverzuim kan worden verweten. Met de kwade trouw is verweerders bevoegdheid tot navorderen immers gegeven.

17. Voor wat betreft de hoogte van de navorderingsaanslag stelt de rechtbank vast dat de in geschil zijnde aftrekpost eisers resultaat uit overige werkzaamheden betreft en dat niet gebleken is van een werkruimte van eiser buiten zijn woning, zodat het bepaalde in artikel 3.16, eerste lid, aanhef en onder b, van de Wet IB van toepassing is.

Dit artikellid luidt - voor zover hier van belang - als volgt:

“Bij het bepalen van de winst komen mede niet in aftrek kosten en lasten die verband houden met een werkruimte, de inrichting daaronder begrepen, ten behoeve van de belastingplichtige zelf in zijn niet tot zijn ondernemingsvermogen behorende woning, tenzij de werkruimte een naar verkeersopvattingen zelfstandig gedeelte van de woning vormt en, ingeval hij niet tevens een werkruimte buiten die woning ter beschikking heeft, hij het gezamenlijke bedrag van zijn winst uit een of meer ondernemingen, belastbaar loon en belastbaar resultaat uit overige werkzaamheden hoofdzakelijk in of vanuit de werkruimte in die woning verwerft en in belangrijke mate in de werkruimte in die woning verwerft.”

18. Omdat eiser zich beroept op de in deze bepaling onder ‘tenzij’ geformuleerde uitzondering ligt de bewijslast dat hij aan de voor aftrek gestelde vereisten voldoet bij hem. Eiser heeft in dit verband gesteld dat sprake is van een voormalig café met een eigen ingang. Hij heeft bij zijn repliek een tekening gevoegd van een ‘verbouwingsvoorstel’.

Daargelaten de vraag of een dergelijk voorstel iets zegt over de feitelijke situatie ter plaatse, heeft eiser op geen enkele wijze aannemelijk weten te maken dat aan het tweede vereiste, dat ziet op de hoogte van het resultaat uit overige werkzaamheden afgezet tegen de genoten looninkomsten, is voldaan. Ook uit de aangifte blijkt eerder het tegendeel. Het bij de in geding zijnde navorderingsaanslag voor het belastingjaar 2015 vastgestelde inkomen is dan ook niet te hoog.

19. Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep ongegrond te worden verklaard.”

5.Beoordeling van het geschil

Vooraf

5.1.

Ter zitting van het Hof heeft de inspecteur, desgevraagd, zijn stelling dat sprake is van kwade trouw (zie rechtsoverwegingen 12 tot en met 16 van de rechtbankuitspraak) ingetrokken. Daarbij heeft de inspecteur de kanttekening gemaakt dat deze stelling specifiek in deze zaak wordt ingetrokken (onder meer om de omstandigheid dat deze stelling eerst ter zitting van de rechtbank door hem was ingenomen) en daar dus geen beroep op kan worden gedaan in andere zaken.

Voorts heeft belanghebbende, desgevraagd, zijn stelling dat hem aftrek toekomt voor een werkruimte ingetrokken. Wel stelt hij (nog) dat er (naast het reeds gehonoreerde bedrag ad.

€ 408 bij de aanslagregeling) bij het in de aangifte opgenomen belastbaar resultaat uit overige werkzaamheden kosten ter zake van telefonie/internet en afschrijving van een computer gehonoreerd dienen te worden en in dat verband recht bestaat op een extra aftrek van € 300.

Stukken van het geding

5.2.

In zijn verweerschrift in hoger beroep heeft de inspecteur een op de zaak betrekking hebbend stuk (de ambtsedige verklaring van [naam]; zie onder 2.3) overgelegd. De inspecteur heeft daarbij met een beroep op geheimhouding als bedoeld in artikel 8:29 van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb) enkele passages van dit stuk onleesbaar gemaakt (geanonimiseerd). Daarnaast heeft de inspecteur aan het Hof een ‘schone’ versie van dit stuk (in een gesloten enveloppe) overgelegd.

5.3.

In genoemde ambtsedige verklaring zijn twee delen onleesbaar gemaakt onder verwijzing naar artikel 8:29 van de Awb. Uit de context volgt duidelijk dat het om geldbedragen gaat. Het eerste bedrag betreft een ondergrens die de inspecteur heeft gehanteerd voor het ‘uitwerpen’ van aangiften, ingediend door adviseurs voor wie in de systemen van de Belastingdienst een signalering is ingebracht. Het tweede bedrag betreft een ondergrens die is gehanteerd bij het versturen van verzoeken om informatie aan klanten van het kantoor van belanghebbendes gemachtigde op 14 maart 2017.

5.4.

In de procedure bij het Hof is verduidelijkt dat de inspecteur heeft willen verzoeken om kennisneming uitsluitend door het Hof van de onleesbaar gemaakte delen op de grond dat de bedoelde delen controle-strategische informatie bevatten. Belanghebbende heeft desgevraagd bij het Hof verklaard met de kennisneming door het Hof van het stuk in ongeschoonde vorm in de gesloten enveloppe akkoord te gaan (en zelf een beperkte kennisneming van het stuk te hebben).

5.5.

Het directe belang van de onleesbaar gemaakte delen voor de beslissing in de hoofdzaak is dat deze delen, althans het eerste deel, inzicht verschaft in de wijze waarop de inspecteur de aangifte IB/PVV van belanghebbende voor het jaar 2014 heeft geselecteerd voor nader onderzoek (aangaande, zo volgt uit de onder 2.3 opgenomen verklaring, de geclaimde aftrek voor zorgkosten). Het Hof is evenwel van oordeel dat de onleesbaar gemaakte delen van controle-strategisch belang zijn en dat dit belang zwaarder weegt dan het belang van belanghebbende bij kennisneming van het ongeschoonde stuk. Door het inzicht dat de onleesbare delen kunnen verschaffen in de wijze waarop de inspecteur aangiften selecteert voor nader onderzoek, bestaat immers een risico dat kwaadwillende indieners van aangiften daarop gaan anticiperen. Gelet op de in 5.4 genoemde instemming van belanghebbende, heeft het Hof, na tot dit oordeel te zijn gekomen, van het ongeschoonde stuk kennisgenomen. Het Hof heeft geconstateerd dat het door belanghebbende in aftrek gebrachte bedrag aan specifieke zorgkosten boven de
eerstein r.o. 5.3 bedoelde ondergrens ligt.

Ambtelijk verzuim

5.6.

Het Hof zal eerst onderzoeken of er sprake is van een ambtelijk verzuim.

5.7.

Het Hof stelt voorop dat een inspecteur in beginsel mag afgaan op de ingediende aangifte en mag vertrouwen op de juistheid daarvan. Tot nader onderzoek is hij alleen dan gehouden indien hij – na met normale zorgvuldigheid naar de aangifte te hebben gekeken – redelijkerwijs moet twijfelen aan de juistheid daarvan (zie onder meer HR 13 november 2009, ECLI:NL:HR:2019:BK3080, r.o. 3.3.). Redelijke, tot onderzoek nopende twijfel is niet aanwezig indien de niet-onwaarschijnlijke mogelijkheid bestaat dat de aangifte (toch) juist is (HR 12 maart 2010, ECLI:NL:HR:2010:BL7165 en HR 16 april 2010, ECLI:NL:HR:2010:BJ9082). Er moeten zich met andere woorden omstandigheden voordoen waaraan “een zo sterk vermoeden voor de onjuistheid van de aangifte [valt] te ontlenen, dat het nalaten van een onderzoek op dit punt [de inspecteur] als een ambtelijk verzuim kan worden aangerekend” (vgl. HR 5 november 1986, ECLI:NL:HR:1986:AW7841, r.o. 4.2, BNB 1987/19).

5.8.

De aangifte van belanghebbende geeft op zichzelf beschouwd geen reden aan de juistheid daarvan te twijfelen. De opgevoerde bedragen aan aftrekbare kosten (onder meer de kosten aangaande het resultaat uit een werkzaamheid en de specifieke zorgkosten) zijn niet dermate hoog dat de inspecteur nader onderzoek had moeten doen en ook overigens bestond tot nader onderzoek op zichzelf geen aanleiding. De omstandigheid dat de inspecteur de juistheid van de aftrekposten niet voorafgaand aan het opleggen van de primitieve aanslag heeft onderzocht vormt derhalve in beginsel geen aan navordering in de weg staand ambtelijk verzuim.

5.9.

De vervolgvraag is of het begin 2015 gestarte onderzoek naar de juistheid van door verschillende adviseurs waaronder (het kantoor van) de gemachtigde van belanghebbende ingediende aangiften (waarbij het kantoor van de gemachtigde opviel door het hoge percentage aangiften met zorgkosten), en het verdere verloop van het onderzoek naar (het kantoor van) de gemachtigde tot een ander oordeel moet leiden.

5.10.

Het Hof heeft in zijn uitspraak van 29 april 2021, zaaknummer 20/00186 (ECLI:NL:GHAMS:2021:1371, rechtsoverwegingen 5.8 tot en met 5.13) de thans ook aan de orde zijnde getrapte werkwijze van de inspecteur (en de daarin genoemde ambtsedige verklaringen) beschreven. De ‘getrapte’ werkwijze van de inspecteur getuigt naar het oordeel van het Hof van zorgvuldig en voldoende voortvarend handelen. De inspecteur is met dit handelen niet in strijd gekomen met het verbod op willekeur. Hieraan doet niet af dat de inspecteur ten tijde van het aanvankelijke vaststellen van de primitieve aanslag op 9 april 2016 van belanghebbende in het algemeen wellicht niet gerust was op de juistheid van de aangiften ingediend door het kantoor van haar gemachtigde. Daarmee is immers nog niet gezegd dat toen op het niveau van elke afzonderlijke door dit kantoor ingediende aangifte, te dezen in het bijzonder die van belanghebbende, slechts een onwaarschijnlijke mogelijkheid bestond dat de aangifte (in dit geval de opgevoerde persoonsgebonden aftrek) juist was. Een dergelijke conclusie is acht het Hof ook niet gerechtvaardigd op basis van de stukken van het geding en het verhandelde ter zitting. De inspecteur was daarom destijds niet gehouden nader onderzoek te doen.

5.11.

Uit het vorenstaande volgt dat de beroepsgrond faalt dat de inspecteur een ambtelijk verzuim heeft begaan en daarom niet over een nieuw feit beschikt.

Materieel

5.12.

Zoals onder 5.1. is geconstateerd ligt (uiteindelijk) de vraag in hoger beroep voor of belanghebbende aangaande zijn belastbaar resultaat uit overige werkzaamheden (€ 1.200) boven de door de inspecteur in aftrek aanvaarde kosten van € 408 een extra aftrek toekomt terzake (gestelde) kosten van telefonie/internet en afschrijving van een computer van in totaal € 300. De inspecteur heeft gesteld dat belanghebbende geen aftrek toekomt nu deze kosten niet nader zijn onderbouwd.

5.13.

Het Hof stelt voorop dat op belanghebbende de last rust feiten en omstandigheden te stellen en aannemelijk te maken die de conclusie rechtvaardigen dat er sprake is van de onder 5.12 genoemde additionele aftrekposten. Naar het oordeel van het Hof is belanghebbende, in het licht van de gemotiveerde betwisting van de inspecteur, niet in het leveren van dat bewijs geslaagd reeds omdat geen enkele nadere onderbouwing (zoals bijvoorbeeld nota’s etc.) van deze (stel)posten is gegeven. Alsdan komt belanghebbende terzake geen aftrek toe.

Slotsom

5.14.

De slotsom is aldus dat het hoger beroep van belanghebbende ongegrond is. De uitspraak van de rechtbank zal worden bevestigd.

6.Kosten

Het Hof zien geen termen aanwezig voor een veroordeling van de inspecteur in de kosten van het hoger beroep op voet van artikel 8:75 Awb in verbinding met artikel 8:108 van die wet.

7.Beslissing

Het Hof bevestigt de uitspraak van de rechtbank.

De uitspraak is gedaan door mrs. M.J. Leijdekker, voorzitter, F.J.P.M. Haas en J-P.R. van den Berg, leden van de belastingkamer, in tegenwoordigheid van drs. H. de Ruijter als griffier. De beslissing is op 7 december 2021 in het openbaar uitgesproken.

Tegen deze uitspraak kunnen beide partijen binnen zes weken na de verzenddatum beroep in cassatie instellen bij
de Hoge Raad der Nederlanden via het webportaal van de Hoge Raad www.hogeraad.nl.

Bepaalde personen die niet worden vertegenwoordigd door een gemachtigde die beroepsmatig rechtsbijstand verleent, mogen per post beroep in cassatie instellen. Dit zijn natuurlijke personen en verenigingen waarvan de statuten niet zijn opgenomen in een notariële akte. Als zij geen gebruik willen maken van digitaal procederen kunnen deze personen het beroepschrift in cassatie sturen aan
de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), postbus 20303, 2500 EH Den Haag. Alle andere personen en gemachtigden die beroepsmatig rechtsbijstand verlenen, zijn in beginsel verplicht digitaal te procederen (zie www.hogeraad.nl).

Bij het instellen van beroep in cassatie moet het volgende in acht worden genomen:

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak gevoegd;

2 - ( alleen bij procederen op papier) het beroepschrift moet ondertekend zijn;

3 - het beroepschrift moet ten minste het volgende vermelden:

a. de naam en het adres van de indiener;

b. de dagtekening;

c. een omschrijving van de uitspraak waartegen het beroep in cassatie is gericht;

d. de gronden van het beroep in cassatie.

Voor het instellen van beroep in cassatie is griffierecht verschuldigd. Na het instellen van beroep in cassatie ontvangt de indiener een nota griffierecht van de griffier van de Hoge Raad. In het cassatieberoepschrift kan de Hoge Raad verzocht worden om de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.

Toelichting rechtsmiddelverwijzing

Per 15 april 2020 is digitaal procederen bij de Hoge Raad opengesteld. Niet-natuurlijke personen (daaronder begrepen publiekrechtelijke lichamen) en professionele gemachtigden zijn verplicht digitaal te procederen. Wie niet verplicht is om digitaal te procederen, kan op vrijwillige basis digitaal procederen. Hieronder leest u hoe een cassatieberoepschrift wordt ingediend.

Digitaal procederen

Het webportaal van de Hoge Raad is toegankelijk via “Login Mijn Zaak Hoge Raad” op www.hogeraad.nl. Informatie over de inlogmiddelen vindt u op www.hogeraad.nl.

Niet in Nederland wonende of gevestigde partijen of professionele gemachtigden hebben in beginsel geen geschikt inlogmiddel en kunnen daarom niet inloggen in het webportaal. Zij kunnen zo lang zij niet over een geschikt inlogmiddel kunnen beschikken, per post procederen.

Per post procederen

Alleen bepaalde personen mogen beroep in cassatie instellen per post in plaats van via het webportaal. Zij mogen dit bovendien alleen als zij zonder een professionele gemachtigde procederen. Het gaat om natuurlijke personen die geen ondernemer zijn en verenigingen waarvan de statuten niet zijn opgenomen in een notariële akte. Een professionele gemachtigde moet altijd digitaal procederen, ongeacht voor wie de gemachtigde optreedt. Degene die op papier mag procederen en dat ook wil, kan het beroepschrift in cassatie sturen aan
de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), postbus 20303, 2500 EH Den Haag.