ECLI:NL:CRVB:2024:2362

• Datum uitspraak: 4 december 2024
• Publicatiedatum: 17 december 2024
• Zaaknummer: 24/25 WLZ
• Instantie: Centrale Raad van Beroep
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht; Socialezekerheidsrecht
• Procedures: Hoger beroep
• Rechters: J.J. Janssen
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Afwijzing aanvraag om vrijstelling van de eigen bijdrage voor zorg op grond van de Wet langdurige zorg

In deze zaak heeft de Centrale Raad van Beroep op 4 december 2024 uitspraak gedaan in hoger beroep over de afwijzing van een aanvraag om vrijstelling van de eigen bijdrage voor zorg op grond van de Wet langdurige zorg (Wlz). Appellante, geboren in 1969, ontving zorg in de vorm van een modulair pakket thuis en een persoonsgebonden budget, waarvoor zij een eigen bijdrage verschuldigd was. Op 6 september 2022 diende zij een aanvraag in voor vrijstelling van deze eigen bijdrage. Het CAK stelde de eigen bijdrage vast op € 24,80 per maand, maar wees de aanvraag om vrijstelling af, omdat het inkomen van appellante boven de vrijstellingsgrens lag. De rechtbank Oost-Brabant verklaarde het beroep tegen deze afwijzing ongegrond.

Appellante was het niet eens met deze uitspraak en stelde dat er bijzondere omstandigheden waren die niet in aanmerking waren genomen, waardoor de eigen bijdrage disproportioneel zou zijn. De Raad oordeelde echter dat het CAK de eigen bijdrage correct had vastgesteld volgens de geldende regelgeving en dat er geen bijzondere omstandigheden waren die de toepassing van de regels in dit geval in strijd met het evenredigheidsbeginsel zouden maken. De Raad bevestigde de uitspraak van de rechtbank en verklaarde het hoger beroep ongegrond. Hierdoor blijft de afwijzing van de aanvraag om vrijstelling van de eigen bijdrage in stand, en krijgt appellante geen vergoeding voor proceskosten of griffierecht.

Uitspraak

24/25 WLZ

Datum uitspraak: 4 december 2024

Centrale Raad van Beroep

Enkelvoudige kamer

Uitspraak op het hoger beroep tegen de uitspraak van de rechtbank Oost-Brabant van 27 november 2023, 23/1050 (aangevallen uitspraak)

Partijen:

[appellante] te [woonplaats] (appellante)

het CAK

SAMENVATTING

Deze zaak gaat over de eigen bijdrage voor zorg op grond van de Wet langdurige zorg. Appellante stelt dat zij moet worden vrijgesteld van deze eigen bijdrage. De Raad geeft haar geen gelijk.

PROCESVERLOOP

Namens appellante heeft mr. R.A.N.H. Theeuwen-Verkoeijen, advocaat, hoger beroep ingesteld. Het CAK heeft een verweerschrift ingediend.

De Raad heeft de zaak behandeld op een zitting van 15 november 2024. Appellante is verschenen, bijgestaan door mr. Theeuwen-Verkoeijen. Namens het CAK zijn mr. R. Usmany en mr. E. Spruyt verschenen.

OVERWEGINGEN

Inleiding

1. Bij de beoordeling van het hoger beroep zijn de volgende feiten en omstandigheden van belang.

1.1.

Appellante, geboren in 1969, is geïndiceerd voor zorg op grond van de Wet langdurige zorg (Wlz). Zij ontvangt een modulair pakket thuis en persoonsgebonden budget. Op grond van de Wlz, het Besluit langdurige zorg (Blz) en de Regeling langdurige zorg (Rlz) is appellante hiervoor een eigen bijdrage verschuldigd.

1.2.

Op 6 september 2022 heeft appellante een aanvraag om vrijstelling voor de eigen bijdrage ingediend.

1.3.

Met een besluit van 27 september 2022 heeft het CAK de hoogte van de eigen bijdrage met ingang van 1 september 2022 vastgesteld op € 24,80 per maand. Dit is de lage eigen bijdrage.

1.4.

Met een besluit van 17 november 2022, na bezwaar gehandhaafd met een besluit van 23 februari 2023 (bestreden besluit), heeft het CAK de aanvraag om vrijstelling voor de eigen bijdrage afgewezen. De reden hiervan is dat het inkomen van appellante in de periode van 1 september 2022 tot en met 31 december 2022 hoger is dan de grens voor vrijstelling en niet is gebleken van aftrekposten en/of bijzondere omstandigheden. Hierbij gaat het CAK uit van een maandinkomen van € 1.115,33 en een vrijstellingsgrens van € 407,69.

Uitspraak van de rechtbank

2. De rechtbank heeft het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard en daarmee het bestreden besluit in stand gelaten. Ook heeft de rechtbank het verzoek van appellante om schadevergoeding afgewezen.

Het standpunt van appellante

3. Appellante is het niet eens met de uitspraak van de rechtbank. Volgens appellante is ten onrechte geen rekening gehouden met de in bezwaar en beroep aangevoerde bijzondere individuele omstandigheden. Gelet op deze omstandigheden is de te betalen eigen bijdrage disproportioneel en derhalve niet redelijk te noemen.

Het oordeel van de Raad

4. De Raad beoordeelt of de rechtbank terecht het bestreden besluit in stand heeft gelaten en het verzoek om schadevergoeding heeft afgewezen aan de hand van wat appellante in hoger beroep heeft aangevoerd, de beroepsgronden. De Raad komt tot het oordeel dat het hoger beroep niet slaagt.

4.1.

Niet in geschil is dat het CAK de eigen bijdrage heeft vastgesteld in overeenstemming met de in het Blz en de Rlz neergelegde regels over de heffing en berekening van de eigen bijdrage. Ook heeft appellante de juistheid van de door het CAK gehanteerde inkomensgegevens niet betwist.

4.2.

Het is vaste rechtspraak dat de regels van het Blz en de Rlz over de heffing en berekening van de eigen bijdrage dwingendrechtelijk van aard zijn en limitatief zijn gesteld. ^[1] De regels bevatten geen hardheidsclausule en bieden geen ruimte om rekening te houden met bijzondere omstandigheden. Niettemin kunnen er bijzondere omstandigheden zijn die maken dat in het voorliggende geval toepassing van het wettelijk voorschrift voor betrokkene zozeer in strijd komt met het evenredigheidsbeginsel dat die toepassing achterwege moet blijven. ^[2]

4.3.

De Raad is van oordeel dat in de situatie van appellante geen sprake is van bijzondere omstandigheden die maken dat de uitkomst van het bestreden besluit in strijd is met het evenredigheidsbeginsel. Dat zij een inkomen heeft op minimumniveau is hiervoor onvoldoende. Haar inkomen ligt nog altijd ruim boven de in de regelgeving opgenomen grens voor vrijstelling van de eigen bijdrage. Dat zij van haar inkomen niet zou kunnen rondkomen kan niet tot een andere conclusie leiden, alleen al omdat appellante dit niet heeft onderbouwd.

Conclusie en gevolgen

4.4.

Uit wat hiervoor is overwogen volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak wordt bevestigd. Dit betekent dat het oordeel van de rechtbank over het bestreden besluit en het verzoek om schadevergoeding in stand blijft.

5. Omdat het hoger beroep niet slaagt krijgt appellante geen vergoeding voor eventuele proceskosten en het betaalde griffierecht.

BESLISSING

De Centrale Raad van Beroep bevestigt de aangevallen uitspraak.

Deze uitspraak is gedaan door J.J. Janssen, in tegenwoordigheid van R.R Olde Engberink als griffier. De beslissing is uitgesproken in het openbaar op 4 december 2024.

(getekend) J.J. Janssen

(getekend) R.R. Olde Engberink

Voetnoten

1. Zie bijvoorbeeld de uitspraak van de Raad van 23 december 2020, ECLI:NL:CRVB:2020:3519.

2. Vergelijk de uitspraak van het College van Beroep voor het bedrijfsleven (CBb) van 26 maart 2024, ECLI:NL:CBB:2024:190, en zie de uitspraak van de Raad van 19 juli 2024, ECLI:NL:CRVB:2024:1474.