ECLI:NL:CRVB:2019:3859

• Datum uitspraak: 4 december 2019
• Publicatiedatum: 4 december 2019
• Zaaknummer: 18/879 WSF
• Instantie: Centrale Raad van Beroep
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht; Socialezekerheidsrecht
• Procedures: Hoger beroep
• Rechters: J. Brand; E.E.V. Lenos; J.P.A. Boersma
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Recht op studiefinanciering voor Unieburger en verblijfsvoorwaarden

In deze zaak heeft de Centrale Raad van Beroep op 4 december 2019 uitspraak gedaan in hoger beroep over het recht op studiefinanciering voor een Bulgaarse appellante. De appellante had vanaf maart 2012 studiefinanciering ontvangen op basis van de Wet studiefinanciering 2000 (Wsf 2000). Echter, bij een besluit van 29 januari 2016 heeft de minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap de toekenning herzien, omdat de appellante in bepaalde periodes niet als migrerend werknemer kon worden aangemerkt. Dit besluit werd door de minister in een later besluit van 6 maart 2017 gehandhaafd, wat leidde tot de rechtszaak.

De rechtbank Den Haag verklaarde het beroep van de appellante tegen het besluit van de minister ongegrond. De rechtbank oordeelde dat de minister terecht had gesteld dat de appellante niet had aangetoond dat zij in de relevante periodes daadwerkelijk arbeid had verricht. Het enkele beschikbaar houden voor werk was niet voldoende om als migrerend werknemer te worden beschouwd. De appellante had onvoldoende bewijs geleverd dat zij aan de verblijfsvoorwaarde van vijf jaar voldeed en dat zij voldoende economische activiteit had verricht.

In hoger beroep heeft de Centrale Raad van Beroep de eerdere uitspraak van de rechtbank bevestigd. De Raad oordeelde dat de minister de appellante terecht niet als migrerend werknemer had aangemerkt en dat de herziening van de studiefinanciering gerechtvaardigd was. De Raad benadrukte dat de appellante niet voldoende objectieve bewijsmiddelen had overlegd om haar stelling te onderbouwen dat zij in de relevante periodes betaalde werkzaamheden had verricht. De uitspraak bevestigt de noodzaak voor Unieburgers om aan specifieke verblijfs- en werkvereisten te voldoen om in aanmerking te komen voor studiefinanciering.

Uitspraak

18/879 WSF

Datum uitspraak: 4 december 2019

Centrale Raad van Beroep

Meervoudige kamer

Uitspraak op het hoger beroep tegen de uitspraak van de rechtbank Den Haag van 27 december 2017, 17/2659 (aangevallen uitspraak)

Partijen:

[appellante] te [woonplaats] (appellante)

de Minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap (minister)

PROCESVERLOOP

Namens appellante heeft mr. G. Gabrelian, advocaat, hoger beroep ingesteld.

De minister heeft een verweerschrift ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 10 juli 2019. De zaak is gelijktijdig met 16 vergelijkbare zaken behandeld. Voor appellante zijn verschenen mr. Gabrelian en

mr. P.S. Folsche, advocaat. De minister heeft zich laten vertegenwoordigen door

mr. B.C. Rots en mr. G.J.M. Naber.

OVERWEGINGEN

1.1.

Appellante heeft de Bulgaarse nationaliteit. De minister heeft, voor zover hier van belang, aan appellante vanaf maart 2012 studiefinanciering op grond van de Wet studiefinanciering 2000 (Wsf 2000) toegekend.

1.2.

Bij besluit van 29 januari 2016 heeft de minister de toekenning herzien en deze over de maanden maart tot en met juli 2012 en oktober 2012 tot en met januari 2013 op nihil gesteld omdat appellante in deze periodes niet is aan te merken als migrerend werknemer, zodat zij geen recht heeft op studiefinanciering.

1.3.

Bij besluit van 6 maart 2017 (bestreden besluit) heeft de minister het bezwaar van appellante tegen het besluit van 29 januari 2016 ongegrond verklaard.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep van appellante tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. Daartoe is, voor zover hier van belang, overwogen dat de minister zich terecht op het standpunt heeft gesteld dat appellante in de periodes waarover de toegekende studiefinanciering is herzien, niet is te beschouwen als migrerend werknemer omdat zij niet heeft aangetoond dat zij bij [bedrijf] ten minste 32 uur per maand feitelijk arbeid heeft verricht en dat het zich uitsluitend beschikbaar houden voor het verrichten van arbeid niet volstaat. Appellante heeft onvoldoende aannemelijk gemaakt dat sprake was van een reële constructie, waarbij onder gezag van een werkgever de verplichting bestond persoonlijk arbeid te verrichten en waarbij tegenover gewerkte uren een beloning stond. Volgens de rechtbank mocht de minister de toekenning herzien op de grond dat appellante wist of redelijkerwijs kon weten dat de toekenningsbeschikking onjuist was, omdat zij salarisspecificaties had overgelegd van maanden waarin zij in het geheel geen werkzaamheden had verricht, terwijl uit het beschikbare voorlichtingsmateriaal bekend had kunnen zijn dat dat wel vereist was.

3. Appellante heeft zich in hoger beroep tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad oordeelt als volgt.

4.1.

Voor het beoordelingskader van deze zaak en de algemene beschouwingen over de rechtsvragen die – ook – in dit geding aan de orde zijn, wordt verwezen naar de uitspraak van heden in de zaak 18/852 WSF, ECLI:NL:CRVB:2019:3700. Deze uitspraak is aangehecht.

4.2.

In het geval van appellante is in geschil of zij over de maanden maart tot en met juli 2012 en oktober 2012 tot en met januari 2013 kan worden beschouwd als migrerend werknemer.

4.3.

Appellante heeft aangevoerd dat zij in de onder 4.2 genoemde periodes daadwerkelijk betaalde werkzaamheden voor [bedrijf] heeft verricht, maar zij heeft dit niet voldoende met objectieve bewijsmiddelen onderbouwd. Het dossier bevat ook geen concrete aanwijzingen dat werkzaamheden zijn verricht. De door appellante bij de Fiscale inlichtingen- en opsporingsdienst afgelegde verklaring dat zij voor [bedrijf] promotiewerkzaamheden heeft verricht, is als bewijs niet toereikend. Bezien tegen de achtergrond van de beschouwingen in de onder 4.1 genoemde uitspraak en onder overneming van de in die uitspraak gegeven motivering, komt de Raad tot de slotsom dat de minister appellante terecht niet heeft beschouwd als migrerend werknemer en dat het recht op studiefinanciering van appellante over de in geding zijnde periodes volledig mocht worden herzien.

4.4.

Wat is overwogen onder 4.1 tot en met 4.3 betekent dat het hoger beroep niet slaagt en dat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd, zij het met enige verbetering van de gronden waarop deze rust.

5. Voor een veroordeling in de proceskosten bestaat geen aanleiding.

BESLISSING

De Centrale Raad van Beroep bevestigt de aangevallen uitspraak.

Deze uitspraak is gedaan door J. Brand als voorzitter, en E.E.V. Lenos en J.P.A. Boersma als leden, in tegenwoordigheid van M. Graveland als griffier. De beslissing is uitgesproken in het openbaar op 4 december 2019.

(getekend) J. Brand

(getekend) M. Graveland