ECLI:NL:CBB:2022:38

• Datum uitspraak: 18 januari 2022
• Publicatiedatum: 18 januari 2022
• Zaaknummer: 20/463
• Instantie: College van Beroep voor het bedrijfsleven
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht
• Procedures: Eerste aanleg - meervoudig
• Rechters: A. Venekamp; B. Bastein; A.W.C.M. van Emmerik
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Toekenning van S&O-verklaring en de uitvoeringspraktijk van de staatssecretaris van Economische Zaken en Klimaat

In deze zaak heeft het College van Beroep voor het bedrijfsleven op 18 januari 2022 uitspraak gedaan in het geschil tussen PHJ Automation B.V. en de staatssecretaris van Economische Zaken en Klimaat. De zaak betreft de toekenning van een S&O-verklaring op basis van de Wet vermindering afdracht loonbelasting en premie voor de volksverzekeringen (Wva). PHJ Automation B.V. had een S&O-verklaring aangevraagd voor zes projecten, waaronder het project 'Beugelmachine-IML-vision controle', voor een totaal van 600 uren. Het primaire besluit van de staatssecretaris, dat op 3 december 2019 werd genomen, verleende een S&O-verklaring voor vier projecten en weigerde deze voor twee projecten. Na bezwaar werd het primaire besluit gedeeltelijk herroepen en een aanvullende S&O-verklaring afgegeven voor 215 uren voor een van de projecten.

Appellante was het niet eens met de vaststelling van het aantal uren op 215 en stelde dat de staatssecretaris ten onrechte de aangevraagde 600 uren had gereduceerd. De staatssecretaris verdedigde zijn standpunt door te stellen dat de praktijk is om na afloop van de aanvraagperiode alleen de daadwerkelijk gerealiseerde uren toe te kennen. Het College oordeelde dat deze uitvoeringspraktijk niet onjuist is en dat er geen grond is om te oordelen dat appellante aanspraak kan maken op het schuiven met niet-goedgekeurde uren. Het beroep van appellante werd ongegrond verklaard, en er werd geen proceskostenveroordeling opgelegd.

De uitspraak benadrukt de noodzaak voor aanvragers van S&O-verklaringen om nauwkeurig te zijn in hun aanvragen en de gevolgen van de uitvoeringspraktijk van de staatssecretaris, die gericht is op het toekennen van daadwerkelijk gerealiseerde uren in plaats van geprognotiseerde uren. Het College bevestigde dat de staatssecretaris zich aan zijn eigen richtlijnen houdt en dat de praktijk van het toekennen van uren na afloop van de aanvraagperiode legitiem is.

Uitspraak

uitspraak

COLLEGE VAN BEROEP VOOR HET BEDRIJFSLEVEN

zaaknummer: 20/463

uitspraak van de meervoudige kamer van 18 januari 2022 in de zaak tussen

PHJ Automation B.V., te Neede, appellante

en

de staatssecretaris van Economische Zaken en Klimaat – Klimaat en Energie, verweerder

(gemachtigde: mr. M. Wullink).

Procesverloop

Bij besluit van 3 december 2019 (het primaire besluit) heeft verweerder aan appellante op grond van de Wet vermindering afdracht loonbelasting en premie voor de volksverzekeringen (Wva), ook wel WBSO-regeling, een S&O-verklaring afgegeven voor de periode september tot en met december 2019.

Bij besluit van 6 april 2020 (het bestreden besluit) heeft verweerder het bezwaar van appellante gedeeltelijk gegrond verklaard, het primaire besluit (gedeeltelijk) herroepen en een aanvullende S&O-verklaring afgegeven.

Appellante heeft tegen het bestreden besluit beroep ingesteld.

Verweerder heeft een verweerschrift ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 6 december 2021. Voor appellante is ter zitting verschenen [naam] . Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door zijn gemachtigde.

Overwegingen

1.1

Appellante richt zich met name op de kunststofverwerkingsindustrie.

1.2

Appellante heeft voor de periode september tot en met december 2019 een S&O (speur- en ontwikkelings)-verklaring aangevraagd voor zes projecten, waaronder het project PH320190302 "Beugelmachine-IML-vision controle" (600 uren) (het project).

1.3

Bij het primaire besluit heeft verweerder voor vier projecten een S&O-verklaring afgegeven en deze voor twee projecten geweigerd. Bij het bestreden besluit heeft verweerder voor de twee projecten een aanvullende S&O verklaring afgegeven, waaronder een voor 215 uur voor het project.

2. Appellante voert – samengevat weergegeven – aan dat het aantal uren voor het project ten onrechte is vastgesteld op 215 uren en niet op de door appellante aangevraagde 600 uren. Door de reductie van 385 uren heeft appellante niet de mogelijkheid deze uren te gebruiken voor andere projecten waarvoor meer uren zijn gerealiseerd dan aangevraagd.

3. Verweerder stelt zich op het standpunt dat hij voor het project terecht 215 gerealiseerde uren heeft gehonoreerd in plaats van de door appellante aangevraagde 600 uren. Appellante heeft op 15 maart 2020 in antwoord op vragen van verweerder verklaard 215 uren te hebben gerealiseerd voor dit project. De praktijk van verweerder waarbij in de bezwaarfase alleen de gerealiseerde uren nog worden toegekend en niet de aangevraagde uren is door het College eerder beoordeeld en goedgekeurd. Verweerder verwijst in dit verband naar de uitspraken van het College van 18 december 2014 (ECLI:NL:CBB:2014:503) en
6 november 2018 (ECLI:NL:CBB:2018:573). De werkwijze ten aanzien van het schuiven met uren houdt in dat alleen indien projecten en uren al zijn goedgekeurd er later kan worden geschoven met uren in het kader van een afgegeven S&O verklaring. Verweerder houdt dan geen rekening met uren van andere - nog niet goedgekeurde - projecten waarmee de aanvrager zou willen schuiven.Bij de toekenning van uren na afloop van de aanvraagperiode (in de bezwaarfase) wordt zoveel mogelijk aangesloten bij de daadwerkelijk gerealiseerde uren, omdat het kalenderjaar is afgerond en de werkzaamheden hebben plaatsgevonden. In dat stadium acht verweerder het niet juist uit te gaan van geprognotiseerde uren bij de toekenning.

4. Op grond van artikel 23, eerste lid, van de Wva verstrekt onze Minister van Economische Zaken en Klimaat aan een S&O-inhoudingsplichtige die voornemens is in een periode van een kalenderjaar speur- en ontwikkelingswerk te verrichten, op zijn aanvraag op de voet van een S&O-verklaring.

De S&O-verklaring bevat voor zover hier van belang:

a. een omschrijving van het werk dat wordt aangemerkt als speur- en ontwikkelingswerk;

b. de periode waarvoor de S&O-verklaring wordt verstrekt;

c. het aantal uren dat werknemers van de S&O-inhoudingsplichtige in die periode aan het werk, bedoeld in onderdeel a, naar verwachting zullen besteden.

5. Niet in geschil is dat appellante van de aangevraagde 600 uren voor het project slechts 215 uur heeft gerealiseerd. Ter beoordeling van het College staat de vraag of verweerder terecht een S&O-verklaring heeft afgegeven voor de 215 gerealiseerde uren voor het project en niet voor de 600 aangevraagde uren. Verweerder heeft ter zitting nader toegelicht dat het zijn praktijk is om als hij de S&O-verklaring pas afgeeft na afloop van de periode waar de aanvraag op ziet aan te sluiten bij de gerealiseerde uren voor een project, ook als er voor meer uren een S&O-verklaring is aangevraagd. Omdat het kalenderjaar dan is afgerond en de werkzaamheden hebben plaatsgevonden, zijn de werkelijk aan het project bestede uren bekend en is het niet meer nodig om van de geprognotiseerde uren uit te gaan. Alleen als voor verschillende projecten S&O-verklaringen zijn afgegeven vóórdat de periode waarop de verklaringen zien is verstreken, kan het overschot aan uren voor het ene project worden gebruikt voor andere projecten waarvoor meer uren zijn gerealiseerd dan waarvoor een S&O-verklaring is afgegeven. Het College acht die uitvoeringspraktijk van verweerder niet onjuist. Er bestaan geen aanknopingspunten om te oordelen dat appellante ook buiten de reikwijdte van de door verweerder gehanteerde praktijk aanspraak kan maken op het schuiven met niet-goedgekeurde uren. De beroepsgrond faalt.

6. Het beroep van appellante is ongegrond. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.

Beslissing

Het College verklaart het beroep ongegrond.

Deze uitspraak is gedaan door mr. A. Venekamp, mr. B. Bastein en mr. A.W.C.M. van Emmerik, in aanwezigheid van mr. M. Khababi, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 18 januari 2022.

De voorzitter is verhinderd te ondertekenen De griffier is verhinderd te ondertekenen