ECLI:NL:RBROT:2018:2425

• Datum uitspraak: 29 maart 2018
• Publicatiedatum: 26 maart 2018
• Zaaknummer: 17/1427
• Instantie: Rechtbank Rotterdam
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht
• Procedures: Eerste aanleg - meervoudig
• Rechters: D. Brugman; J.H. de Wildt; A.C. Hendriks
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Bestuurlijke boete opgelegd aan orthodontiepraktijk wegens overtreding van de Wet marktordening gezondheidszorg

In deze zaak gaat het om een beroep tegen een besluit van de Nederlandse Zorgautoriteit (NZa) waarbij eisers, die een orthodontiepraktijk exploiteren in Nederland en Duitsland, een bestuurlijke boete van € 110.000,- is opgelegd wegens overtredingen van de Wet marktordening gezondheidszorg (Wmg). De NZa stelt dat eiser in de periode van 1 januari 2013 tot en met 12 november 2014 bij 243 patiënten een tarief van € 420,- in rekening heeft gebracht voor het opstellen van een behandelplan, terwijl hiervoor maximaal € 57,02 mocht worden gedeclareerd. Eiser betwist de toepassing van de Wmg, stellende dat de opstelling van het behandelplan vanuit zijn Duitse praktijk valt onder Duits recht en dat het Unierecht van toepassing is. De rechtbank oordeelt dat de NZa terecht heeft geconcludeerd dat de Wmg van toepassing is, omdat de behandeling feitelijk in Nederland plaatsvindt. De rechtbank matigt de boete tot € 95.000,- omdat de NZa ten onrechte geen rekening heeft gehouden met het bedrag dat eiser bij deze patiënten wel in rekening had mogen brengen. De rechtbank verklaart het beroep gegrond, vernietigt het bestreden besluit en herroept het primaire besluit voor zover het de hoogte van de boete betreft.

Uitspraak

Rechtbank Rotterdam

Team Bestuursrecht 1

zaaknummer: ROT 17/1427

uitspraak van de meervoudige kamer van 29 maart 2018 in de zaak tussen

[eiser 1] en [eiser 2] , beiden te [plaats 1] , eisers,

gemachtigde: mr. J.J.M. Sluijs,

en

de Nederlandse Zorgautoriteit (NZa), verweerster,

gemachtigden: mr. M.A.M. Verduijn en mr. R.A.W. Veldhuis.

Procesverloop

Bij besluit van 7 april 2016 (het primaire besluit) heeft de NZa eisers een bestuurlijke boete van € 110.000,- opgelegd vanwege overtreding van artikel 35, eerste lid, van de Wet marktordening gezondheidszorg (Wmg). Bij dit besluit is tevens bepaald dat het besluit zal worden gepubliceerd op de website van de NZa met uitzondering van bedrijfsvertrouwelijke en persoonsgegevens.

Bij besluit van 19 januari 2017 (het bestreden besluit) heeft de NZa het bezwaar van eisers ongegrond verklaard.

Eisers hebben tegen het bestreden besluit beroep ingesteld.

De NZa heeft een verweerschrift ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 29 januari 2018. Namens eisers zijn verschenen [eiser 2] , zijn echtgenote, en gemachtigde van eisers. De NZa heeft zich laten vertegenwoordigen door haar gemachtigden.

Overwegingen

1.1.

In de kern gaat deze zaak over het volgende. [eiser 2] exploiteert een orthodontiepraktijk in [plaats 1] (Nederland) en in [plaats 2] (Duitsland). Voor patiënten die een orthodontiebehandeling (willen) ondergaan in de Nederlandse praktijk, doet hij het aanbod om in zijn Duitse praktijk een behandelplan op te stellen. Hiervoor brengt hij € 420 in rekening. Volgens de NZa levert dit een overtreding op van de Wmg, omdat de opstelling van een behandelplan onderdeel uitmaakt van prestatiecode F126, waarvoor maximaal € 57,02 mag worden gedeclareerd. [eiser 2] meent dat de Wmg niet van toepassing is op dit onderdeel van de behandeling omdat hij dit vanuit Duitsland verricht en het Duitse recht van toepassing is op deze prestatie. Op grond van het Unierecht is dit volgens hem toegestaan. De in verband hiermee aan [eiser 2] en zijn praktijk-B.V. opgelegde boete vindt [eiser 2] onevenredig.

1.2.

Ten behoeve van de leesbaarheid van de uitspraak is de relevante wet- en regelgeving opgenomen in een bijlage die deel uitmaakt van deze uitspraak. Verder worden eisers in het vervolg van de uitspraak enkelvoudig aangeduid als eiser.

2. Bij het primaire besluit heeft de NZa geconcludeerd dat eiser een drietal overtredingen heeft gepleegd:

- eiser heeft in de periode van 1 januari 2013 tot en met 12 november 2014 bij 243 patiënten een tarief van € 420 in rekening gebracht voor een prestatie (opstellen behandelplan) waarvoor geen prestatiebeschrijving op grond van de wet is vastgesteld, dan wel een tarief in rekening gebracht dat niet ligt binnen de tariefruimte die op grond van de wet voor de betrokken prestatie is vastgesteld. Dit is volgens de NZa een overtreding van artikel 35, eerste lid, aanhef en onder c, dan wel b, van de Wmg;

- eiser heeft in de onderzochte patiëntendossiers een standaard gemiddeld bedrag aan materiaal- of techniekkosten gehanteerd, terwijl de kosten per prestatie moeten worden gespecificeerd. Dat vormt volgens de NZa een overtreding van artikel 35, eerste lid, aanhef en onder c dan wel e, van de Wmg;

- eiser heeft in de periode januari 2013 tot en met 12 november 2014 een tarief in rekening gebracht voor een prestatie waarvoor een andere prestatiebeschrijving wordt gehanteerd (M01) dan op grond van de wet is vastgesteld (F724). Dat is volgens de NZa een overtreding van artikel 35, eerste lid, aanhef en onder d, van de Wmg.

De NZa heeft eiser voor de eerste twee overtredingen beboet. Voor laatstgenoemde overtreding ziet de NZa geen aanleiding voor beboeting, omdat het volgens de door de NZa geraadpleegde getuige-deskundige ondoenlijk is een exacte berekening per patiënt te maken en de tariefbeschikkingen op dit punt wegens interpretatieverschillen inmiddels zijn aangepast. Bovendien heeft eiser hierbij geen financieel voordeel genoten.

Vanwege de omvang van het onterecht verkregen voordeel – € 102.060,- – en het belang van preventieve werking acht de NZa een boete van € 110.000,- evenredig.

3. Bij het bestreden besluit heeft de NZa deze boeteoplegging gehandhaafd. Volgens de NZa spelen de activiteiten waarop deze zaak betrekking heeft zich in al hun relevante aspecten in Nederland af, zodat de verdragsbepalingen over het vrije verkeer volgens vaste rechtspraak van het Hof van Justitie niet van toepassing zijn. Dit volgt volgens de NZa ook uit Richtlijn 24/2011/EU (Patiëntenrichtlijn) en Verordening 593/2008/EG (Rome I). Ook als wel sprake zou zijn van een grensoverschrijdend element, levert dat geen ongerechtvaardigde beperking op, aldus de NZa.

De NZa heeft in bezwaar geen aanleiding gezien om de boete te verlagen. Zij heeft de boetehoogte gebaseerd op het door eiser wederrechtelijk verkregen voordeel en het aan patiënten berokkend nadeel. De gedragingen van eiser gaan volgens de NZa wel degelijk ten koste van het consumentenbelang. Anders dan eiser meent, is hij volgens de NZa niet volledig transparant geweest naar de patiënten. In wat eiser heeft aangevoerd heeft de NZa geen aanleiding gezien om het financieel nadeel van patiënten neerwaarts bij te stellen, nu de aftrek van belastingen bij het bepalen van het financiële nadeel niet in lijn is met de NZa boetepraktijk.

4.1

Eiser meent dat de overtreding met betrekking tot het in rekening brengen van een standaard gemiddeld bedrag voor materiaalkosten hem niet kan worden verweten, omdat het onmogelijk is om deze kosten per patiënt te specificeren. De rechtbank stelt vast dat de NZa heeft volstaan met constatering van deze overtreding. Zij heeft daarvoor geen boete opgelegd en ook overigens heeft deze vaststelling, zo heeft de NZa ter zitting bevestigd, geen rechtsvolgen voor eiser. Dat betekent dat eiser in zoverre geen belang heeft bij een beoordeling van eisers inhoudelijke bezwaren tegen deze vaststelling. De rechtbank laat deze dan ook verder onbesproken.

4.2

De rechtbank stelt vast dat de NZa de overtreding met betrekking tot het hanteren van prestatiecode M01 in plaats van prestatiecode F724, die ook door eiser is erkend, met de zich in het dossier bevindende stukken heeft aangetoond. Hiertegen zijn geen beroepsgronden gericht. De NZa mocht deze dan ook bij de boeteoplegging betrekken.

5. Volgens eiser heeft de NZa ten onrechte de feitelijke gedragingen rondom het opstellen van een behandelplan door eisers Duitse praktijk gekwalificeerd als overtreding van de Wmg. Eiser stelt zich op het standpunt dat het hem op grond van het Unierecht geoorloofd is dit als losse dienst van de Duitse praktijk aan te bieden aan patiënten van zijn in Nederland gevestigde praktijk. Op dit deel van de behandeling zijn volgens eiser niet de Wmg maar het Duitse recht en toezichtsrecht van toepassing. Van een kunstmatige constructie is geen sprake.

6.1.

Uit de stukken en het verhandelde ter zitting blijkt dat eiser bij de patiënten van zijn praktijk in Nederland eerst een voorlopige diagnose stelde. Vervolgens deed hij aan hen het aanbod vanuit zijn praktijk in Duitsland een behandelplan op te stellen, waarbij hij hen ook informeerde over de kosten daarvan. Hij nam de verzamelde gegevens van de patiënt mee naar Duitsland. Daar stelde eiser vervolgens voor deze patiënt in zijn Duitse praktijk een behandelplan op. Hij deed dit door aantekeningen te maken op de patiëntenkaart van de betreffende patiënt; de patiënt hoeft hiervoor niet naar de Duitse praktijk te komen. De patiëntenkaart nam eiser vervolgens weer mee naar zijn Nederlandse praktijk, om van daaruit de behandeling met de patiënt voort te zetten.

6.2.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft de NZa terecht geconcludeerd dat het door eiser in rekening brengen van een tarief van € 420,- voor de opstelling van een behandelplan in de Duitse praktijk voor patiënten van zijn in Nederland gevestigde praktijk onder de gegeven omstandigheden een overtreding vormt van artikel 35 van de Wmg.

Daarbij betrekt de rechtbank dat het opstellen van een behandelplan in de Tariefbeschikking orthodontische zorg deel uitmaakt van de prestatie die is omschreven als F126 (Beoordelen gebitsmodellen), waarvoor (in 2014) een maximumtarief van € 57,02 geldt. In de prestatieomschrijving wordt immers vermeld dat onder beoordelen van gebitsmodellen wordt verstaan het bestuderen van studiemodellen, inclusief beoordeling met vastlegging van de bevindingen en inclusief het opstellen van een behandelplan en de bespreking van het plan met de patiënt en/of diens ouders of verzorgers. Het opstellen van een behandelplan vormt dus een onlosmakelijk onderdeel van de rest van de behandeling.

Verder is van belang dat de behandeling van de patiënt feitelijk plaatsvindt in de in Nederland gevestigde praktijk. De behandeling wordt verricht door één persoon, te weten eiser, die de behandeling in de Nederlandse praktijk aanbiedt, en van de behandeling verslag doet binnen één en hetzelfde medisch dossier. Voor de opstelling van het behandelplan hoeft de patiënt zelf Nederland niet te verlaten. Dit onderdeel van de behandeling wordt enkel via de Duitse entiteit van eiser aangeboden omdat dit in Nederland niet voor vergoeding door de zorgverzekeraar in aanmerking komt, althans alleen voor een lager tarief. Gelet hierop is naar het oordeel van de rechtbank sprake van één en dezelfde behandeling, die in Nederland plaatsvindt.

6.3

Aan deze conclusie draagt ook bij dat een behandelingsovereenkomst op grond van artikel 7:446, eerste lid, van het Burgerlijk Wetboek (BW) tot stand komt op het moment dat de patiënt zich met een concrete hulpvraag tot de hulpverlener wendt. In dit geval komt de behandelingsovereenkomst dus in de Nederlandse praktijk van eiser tot stand. Uit artikel 6, eerste lid, aanhef en onder a, van Rome I volgt dat deze overeenkomst wordt beheerst door het recht van het land waar de consument zijn gewone verblijfplaats heeft. In dit geval is dat Nederland. Ook hieruit volgt dat artikel 35, eerste lid, van de Wmg van toepassing is. Daarnaast heeft de NZa in het bestreden besluit terecht gewezen op de Patiëntenrichtlijn. Artikel 4, eerste lid, aanhef en onder a, van de Patiëntenrichtlijn bepaalt dat grensoverschrijdende gezondheidszorg wordt verleend met inachtneming van de beginselen van universaliteit, toegang tot kwaliteitsvolle zorg, rechtvaardigheid en solidariteit en overeenkomstig de wetgeving van de lidstaat waar de behandeling plaatsvindt. Dit is overeenkomstig artikel 3, aanhef en onder d, van de Patiëntenrichtlijn de lidstaat op het grondgebied waarvan de gezondheidszorg feitelijk aan de patiënt wordt verleend. Ook hieruit volgt dat artikel 35, eerste lid, van de Wmg van toepassing is. Dat de feitelijke opstelling van het behandelplan door eiser in de Duitse praktijk plaatsvindt, maakt gelet op het voorgaande niet dat op dit onderdeel van de behandeling, dat onlosmakelijk samenhangt met de verdere behandeling in Nederland, de Wmg niet van toepassing is. Nu de behandeling en het patiëntencontact in het kader van de behandeling in Nederland plaatsvindt, is van een grensoverschrijdend element geen sprake. Dat betekent dat de artikelen 49 en 56 van het Verdrag betreffende de Werking van de Europese Unie (VWEU), die het vrije verkeer van diensten en het vrij verkeer van vestiging betreffen, toepassing missen.

7.1.

Eiser stelt subsidiair dat de opgelegde boete niet evenredig is en dat de NZa de boetehoogte ontoereikend heeft gemotiveerd. Eiser heeft erop gewezen dat hij zijn patiënten heeft ingelicht over de achtergrond van de kosten voor het in Duitsland opgestelde behandelplan, te weten de lager vastgestelde tarieven met als gevolg een verlieslatende praktijk. In zijn brief van 15 mei 2015 heeft eisers advocaat bevestigd dat het resultaat na belastingen over 2013 € 217.606 bedroeg. Eiser heeft zijn patiënten in het geheel niet benadeeld maar hen slechts goede zorg willen bieden.
Verder gaat de NZa uit van een te hoog genoten voordeel. Eiser heeft aangevoerd dat zijn financiële voordeel niet ruim € 102.000 is geweest. De voorzieningenrechter van de rechtbank Rotterdam heeft eiser in de uitspraak van 5 juli 2016, ECLI:NL:RBROT:2016:5030, op dit punt in het gelijk gesteld. In het bestreden besluit lijkt de NZa de boete te baseren op het nadeel van consumenten, waarbij zij ten onrechte geen reden ziet om de boete neerwaarts bij te stellen. Eiser wijst erop dat de opbrengsten van de Duitse prestatie worden toegerekend aan de Duitse entiteit. Verder heeft de NZa volgens eiser niet aannemelijk gemaakt dat de handelwijze van eiser negatieve gevolgen heeft voor consumenten.

Tot slot stelt eiser dat sprake is van geen, of sterk verminderde verwijtbaarheid omdat het voor hem niet voorzienbaar was dat hij geen succesvol beroep zou kunnen doen op het Unierecht.

7.2.

Zoals de NZa nader heeft toegelicht in het verweerschrift en ter zitting, volgt de NZa bij het bepalen van de hoogte van de boete de systematiek van de Beleidsregel 2015 (Beleidsregel), neergelegd in artikel 5.2 van de Beleidsregel, door de overtreding te waarderen in abstracto, en deze vervolgens te bezien in samenhang met de context waarin de overtreding in concreto heeft plaatsgevonden. Voor zover de beoogde boetehoogte volgens deze boetesystematiek niet in belangrijke mate het genoten voordeel van de overtreder, dan wel het berokkend nadeel van belanghebbenden, ontneemt, hanteert de NZa volgens artikel 5.4 van de Beleidsregel de boetehoogte die haar redelijk voorkomt, met inachtneming van het wettelijk maximum.
In verband hiermee heeft de NZa de boetehoogte in dit geval niet gebaseerd op de ernst van de overtreding in abstracto en concreto, maar op het wederrechtelijk verkregen voordeel en subsidiair op het nadeel dat aan patiënten is berokkend. Daarbij heeft zij als voordeel dan wel nadeel het bedrag van € 102.600,- tot uitgangspunt genomen, te weten het bedrag dat 243 patiënten hebben betaald voor een behandelplan à € 420,-. Volgens de NZa kan dit voordeel en/of nadeel worden toegerekend aan de Nederlandse praktijk, omdat het opstellen van een behandelplan onlosmakelijk onderdeel uitmaakt van de behandeling die wordt geleverd aan de patiënt in de Nederlandse prakijk. Gelet op het feit dat eiser naast de overtreding met betrekking tot het behandelplan nog een tweede overtreding heeft begaan, en er bovendien een preventief effect van de boete moet uitgaan, heeft de NZa de boete voor de twee overtredingen gezamenlijk in redelijkheid op € 110.000 kunnen vaststellen, aldus de NZa.Verder acht de NZa van belang dat eiser de kosten van het behandelplan niet aan zijn patiënten heeft terugbetaald. De aftrek van belastingen is bij het bepalen van het financiële nadeel niet in lijn met de NZa boetepraktijk, aldus de NZa.

7.3

Naar het oordeel van de rechtbank heeft de NZa met toepassing van de Beleidsregels 2015 het berokkend nadeel van belanghebbenden, dat is vastgesteld op € 102.600,-, als uitgangspunt kunnen nemen bij het bepalen van de boetehoogte. Daarbij neemt de rechtbank in aanmerking dat eiser belanghebbenden niet heeft terugbetaald. De rechtbank leidt uit de Tariefbeschikkingen echter af dat eiser bij de patiënten bij wie het behandelplan in rekening is gebracht, naast prestatie F125 - het vervaardigen van gebitsmodellen - het maximale tarief voor prestatie F126 in rekening had kunnen brengen. Uit de omschrijving van prestatie F126 blijkt dat het opstellen van een behandelplan als onderdeel van deze prestatie wordt beschouwd. Zou bij de 243 patiënten bij wie het behandelplan los in rekening is gebracht, dit niet zijn gebeurd, dan zou aan deze 243 patiënten afgerond € 57,- in rekening mogen zijn gebracht voor prestatie F126. Dit betreft een totaalbedrag van afgerond € 14.000,-. De NZa heeft dit bedrag naar het oordeel van de rechtbank ten onrechte niet in mindering gebracht op het berekende nadeel voor belanghebbenden. Hierin ziet de rechtbank aanleiding om de opgelegde boete met € 14.000,- te matigen tot (afgerond naar een veelvoud van € 5.000,-) € 95.000,-.

7.4

Voor een verdere matiging ziet de rechtbank geen aanleiding. Nu de boetehoogte is gebaseerd op het berokkend nadeel van belanghebbenden, speelt de belastingafdracht over de behaalde omzet, waarvan overigens niet is gebleken, geen rol bij het bepalen daarvan. Ook de kosten die zijn gemaakt voor het opstellen van het behandelplan blijven om die reden buiten beschouwing. Het betoog van eiser dat hem geen, of een sterk verminderde, verwijtbaarheid treft voor de overtreding aangezien het voor hem niet voorzienbaar was dat hij geen succesvol beroep zou kunnen doen op het Unierecht slaagt evenmin. Zoals onder 6. is overwogen, is het Nederlands recht, te weten de Wmg, de Tariefbeschikkingen en het BW, van toepassing op deze situatie en zijn er geen aanknopingspunten dat toepassing van het Unierecht tot een andere conclusie zou kunnen leiden. Hieruit volgt dat het voorzienbaar was dat het apart in rekening brengen van het behandelplan in strijd is met artikel 35, eerste lid, van de Wmg.

8. Omdat de rechtbank het beroep gegrond verklaart, bepaalt de rechtbank dat de NZa aan eiser het door hem betaalde griffierecht vergoedt.

9. De rechtbank veroordeelt de NZa in de door eiser gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 3.006,- (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift en 1 punt voor het verschijnen ter hoorzitting, 1 punt voor het indienen van het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 501,- en een wegingsfactor 1½).

Beslissing

De rechtbank:

• verklaart het beroep gegrond;
• vernietigt het bestreden besluit, voor zover dat ziet op de opgelegde boete;
• herroept het primaire besluit, voor zover daarbij de hoogte van de boete is vastgesteld op € 110.000,-;
• stelt de hoogte van de boete vast op € 95.000,-;
• bepaalt dat deze uitspraak in zoverre in de plaats treedt van het vernietigde deel van het bestreden besluit;
• bepaalt dat verweerder aan eisers het betaalde griffierecht van € 333,- vergoedt;
• veroordeelt verweerder in de proceskosten tot een bedrag van € 3.006,- te betalen aan eisers.

Deze uitspraak is gedaan door mr. D. Brugman, voorzitter, en mr. J.H. de Wildt en mr. A.C. Hendriks, leden, in aanwezigheid van mr. M.I. Hiemstra, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 29 maart 2018.

griffier rechter

Afschrift verzonden aan partijen op:

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kan binnen zes weken na de dag van verzending daarvan hoger beroep worden ingesteld bij het College van Beroep voor het bedrijfsleven.

BIJLAGE: relevante wet- en regelgeving

Verdrag betreffende de Werking van de Europese Unie

Artikel 49

In het kader van de volgende bepalingen zijn beperkingen van de vrijheid van vestiging voor onderdanen van een lidstaat op het grondgebied van een andere lidstaat verboden. (…)

De vrijheid van vestiging omvat, behoudens de bepalingen van het hoofdstuk betreffende het kapitaal, de toegang tot werkzaamheden anders dan in loondienst en de uitoefening daarvan alsmede de oprichting en het beheer van ondernemingen, en met name van vennootschappen in de zin van de tweede alinea van artikel 54, overeenkomstig de bepalingen welke door de wetgeving van het land van vestiging voor de eigen onderdanen zijn vastgesteld.

Artikel 56

In het kader van de volgende bepalingen zijn de beperkingen op het vrij verrichten van diensten binnen de Unie verboden ten aanzien van de onderdanen der lidstaten die in een andere lidstaat zijn gevestigd dan die, waarin degene is gevestigd te wiens behoeve de dienst wordt verricht.

(…).

Verordening 593/2008/EG (Rome I)

Artikel 6

Consumentenovereenkomsten

1. Onverminderd de artikelen 5 en 7 wordt de overeenkomst gesloten door een natuurlijke persoon voor een gebruik dat als niet bedrijfs- of beroepsmatig kan worden beschouwd („de

consument”) met een andere persoon die handelt in de uitoefening van zijn bedrijf of beroep („de verkoper”) beheerst door het recht van het land waar de consument zijn gewone

verblijfplaats heeft, op voorwaarde dat:

a. a) de verkoper zijn commerciële of beroepsactiviteiten ontplooit

in het land waar de consument woonplaats heeft, of

(…).

Richtlijn 24/2011/EU (Patiëntenrichtlijn)

Artikel 4

Verantwoordelijkheden van de lidstaat waar de behandeling plaatsvindt

1. Grensoverschrijdende gezondheidszorg wordt verleend met inachtneming van de beginselen van universaliteit, toegang tot kwaliteitsvolle zorg, rechtvaardigheid en solidariteit en overeenkomstig:

a. a) de wetgeving van de lidstaat waar de behandeling plaatsvindt;

(…).

Artikel 3

Definities

Voor de toepassing van deze richtlijn wordt verstaan onder:

(…)

d) „lidstaat waar de behandeling plaatsvindt”: de lidstaat op het grondgebied waarvan de gezondheidszorg feitelijk aan de patiënt wordt verleend. In het geval van telegeneeskunde wordt de gezondheidszorg geacht te zijn verstrekt in de lidstaat waar de zorgaanbieder is gevestigd;

(…).

Wet marktordening gezondheidzorg

Artikel 1

In deze wet en de daarop berustende bepalingen wordt verstaan onder:

(…)

b. zorg:

1°. zorg of dienst als omschreven bij of krachtens de Zorgverzekeringswet en de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten;

2°. handelingen op het gebied van de gezondheidszorg als bedoeld in artikel 1, eerste lid, van de Wet op de beroepen individuele gezondheidszorg, voor zover uitgevoerd, al dan niet onder eigen verantwoordelijkheid, door personen, ingeschreven in een register als bedoeld in artikel 3 van die wet of door personen als bedoeld in artikel 34 van die wet en voor zover die handelingen niet zijn begrepen onder 1°.

c. zorgaaanbieder:

1°. de natuurlijke persoon of rechtspersoon die beroeps- of bedrijfsmatig zorg verleent;

2°. de natuurlijke persoon of rechtspersoon voor zover deze tarieven in rekening brengt namens, ten behoeve van of in verband met het verlenen van zorg door een zorgaanbieder als bedoeld onder 1°.

(…).

Artikel 35

1. Het is een zorgaanbieder verboden een tarief in rekening te brengen:

(…)

b. dat niet ligt binnen de tariefruimte die op grond van artikel 50, eerste lid, onderdeel c, voor de betrokken prestatie is vastgesteld;

c. voor een prestatie waarvoor geen prestatiebeschrijving op grond van artikel 50, eerste lid, onderdeel d, is vastgesteld;

d. voor een prestatie waarvoor een andere prestatiebeschrijving wordt gehanteerd dan op grond van artikel 50, eerste lid, onderdeel d, is vastgesteld;

e. anders dan op de wijze die overeenkomstig deze wet is vastgesteld.

(…)

Artikel 50

1. De zorgautoriteit legt, met inachtneming van de artikelen 51 tot en met 56 en 59, in een beschikking ten behoeve van het rechtsgeldig in rekening kunnen brengen van een tarief vast:

a. of er sprake is van een vrij tarief, zijnde een tarief waarop artikel 35, eerste lid, onderdelen a en b, niet van toepassing is;

b. of er sprake is van een vast tarief;

c. of er sprake is van een bedrag dat ten minste of ten hoogste als tarief in rekening kan worden gebracht;

d. de beschrijving van de prestatie, deel van de prestatie of geheel van prestaties behorend bij het tarief bedoeld in de onderdelen a, b en c.

Bij de toepassing van de aanhef en onderdelen b en c in de eerste volzin stelt de zorgautoriteit de hoogte van het tarief dan wel het bedrag dat als tarief in rekening kan worden gebracht vast in die beschikking.

(…)

Artikel 85

1. De zorgautoriteit kan een bestuurlijke boete kan opleggen ter zake van overtreding van het bepaalde bij of krachtens de artikelen 23, 34 tot en met 45, 48, eerste lid, 49, 61, 62 of 68.

2. De bestuurlijke boete voor een afzonderlijke overtreding bedraagt op grond van het tweede lid ten hoogste € 500.000,- of, indien dat meer is, tien procent van de omzet van de onderneming in Nederland.

3. De berekening van de omzet geschiedt op grond van het derde lid op de voet van hetgeen artikel 377, zesde lid, van Boek 2 van het Burgerlijk Wetboek bepaalt voor de netto-omzet.

Tariefbeschikkingen

Voor 2013 geldt dat van 1 januari tot 30 april Tariefbeschikking TB/CU-7057-01 (Tariefbeschikking 2013-01) van toepassing is voor zorgaanbieders die orthodontische zorg leveren en per 1 mei Tariefbeschikking TB/CU-7057-02 (Tariefbeschikking 2013-02). Voor 2014 geldt dat vanaf 1 januari 2014 Tariefbeschikking TB/CU-7081-01(Tariefbeschikking 2014) van toepassing is.

In bijlage 1 van bovengenoemde Tariefbeschikkingen is in de algemene bepalingen, hoofdstuk II Consultatie en diagnostiek opgenomen:

- Ad F126) Beoordelen gebitsmodellen

Onder beoordeling van gebitsmodellen wordt verstaan: het bestuderen van studiemodellen, inclusief beoordeling met vastlegging van de bevindingen en inclusief het opstellen van een behandelplan en de bespreking van het plan met de patiënt en/of diens ouders of verzorgers. Met andere woorden: bezoeken van de patiënt aan de zorgaanbieder die betrekking hebben op de beoordeling van gebitsmodellen kunnen niet naast de beoordeling van gebitsmodellen in rekening worden gebracht.

Burgerlijk Wetboek

Artikel 7:446

1. De overeenkomst inzake geneeskundige behandeling - in deze afdeling verder aangeduid als de behandelingsovereenkomst - is de overeenkomst waarbij een natuurlijke persoon of een rechtspersoon, de hulpverlener, zich in de uitoefening van een geneeskundig beroep of bedrijf tegenover een ander, de opdrachtgever, verbindt tot het verrichten van handelingen op het gebied van de geneeskunst, rechtstreeks betrekking hebbende op de persoon van de opdrachtgever of van een bepaalde derde. Degene op wiens persoon de handelingen rechtstreeks betrekking hebben wordt verder aangeduid als de patiënt.

2. Onder handelingen op het gebied van de geneeskunst worden verstaan:

a. alle verrichtingen - het onderzoeken en het geven van raad daaronder begrepen - rechtstreeks betrekking hebbende op een persoon en ertoe strekkende hem van een ziekte te genezen, hem voor het ontstaan van een ziekte te behoeden of zijn gezondheidstoestand te beoordelen, dan wel deze verloskundige bijstand te verlenen;

b. andere dan de onder a bedoelde handelingen, rechtstreeks betrekking hebbende op een persoon, die worden verricht door een arts of tandarts in die hoedanigheid.

3. Tot de handelingen, bedoeld in lid 1, worden mede gerekend het in het kader daarvan verplegen en verzorgen van de patiënt en het overigens rechtstreeks ten behoeve van de patiënt voorzien in de materiële omstandigheden waaronder die handelingen kunnen worden verricht.

4. Geen behandelingsovereenkomst is aanwezig, indien het betreft handelingen ter beoordeling van de gezondheidstoestand of medische begeleiding van een persoon, verricht in opdracht van een ander dan die persoon in verband met de vaststelling van aanspraken of verplichtingen, de toelating tot een verzekering of voorziening, of de beoordeling van de geschiktheid voor een opleiding, een arbeidsverhouding of de uitvoering van bepaalde werkzaamheden.