ECLI:NL:RBNNE:2017:2746

• Datum uitspraak: 24 juli 2017
• Publicatiedatum: 24 juli 2017
• Zaaknummer: 18-850090-16
• Instantie: Rechtbank Noord-Nederland
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Strafrecht
• Procedures: Op tegenspraak
• Rechters: J.V. Nolta; L.W. Janssen; A.G.D. Overmars
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Poging tot doodslag door steken in de rug, moord niet bewezen, vier jaar gevangenisstraf waarvan 1 jaar voorwaardelijk

Op 24 juli 2017 heeft de Rechtbank Noord-Nederland uitspraak gedaan in de zaak tegen de verdachte, die beschuldigd werd van poging tot moord en poging tot doodslag. De zaak betreft een incident dat plaatsvond op 9 november 2016, waarbij de verdachte de aangever met een mes in de rug heeft gestoken. De rechtbank heeft vastgesteld dat de verdachte, na een escalatie van een conflict, handelde uit een gevoel van bedreiging. De verdachte was op dat moment in zijn woning, waar de aangever zonder toestemming binnenkwam. De rechtbank oordeelde dat er geen sprake was van voorbedachte raad, maar dat de verdachte wel het voorwaardelijk opzet op de dood van de aangever had. De rechtbank heeft de verdachte veroordeeld tot een gevangenisstraf van vier jaar, waarvan één jaar voorwaardelijk, en heeft het beroep op noodweer verworpen. De rechtbank heeft ook de vordering van de benadeelde partij gedeeltelijk toegewezen, waarbij de verdachte aansprakelijk werd gesteld voor de schade die de aangever had geleden door het incident.

Uitspraak

RECHTBANK NOORD-NEDERLAND

Afdeling strafrecht

Locatie Groningen

parketnummer 18/850090-16

Vonnis van de meervoudige kamer voor de behandeling van strafzaken d.d. 24 juli 2017 in de zaak van het openbaar ministerie tegen de verdachte

[verdachte] ,

geboren op [geboortedatum] te [geboorteplaats] ,

wonende te [woonadres] ,

thans gedetineerd in P.I. Leeuwarden, Holstmeerweg 7 te Leeuwarden.

Dit vonnis is gewezen naar aanleiding van het onderzoek op de terechtzitting van

10 juli 2017.

Verdachte is verschenen, bijgestaan door mr. M.C. Jonge Vos, advocaat te Amsterdam. Het openbaar ministerie is ter terechtzitting vertegenwoordigd door mr. S.E. Eijzenga.

Tenlastelegging

Aan verdachte is ten laste gelegd dat:

hij op of omstreeks 9 november 2016 te Groningen ter uitvoering van het door verdachte voorgenomen misdrijf om tezamen en in vereniging met een ander of anderen, althans alleen, opzettelijk, en al dan niet met voorbedachten rade [slachtoffer] van het leven te beroven, althans zwaar lichamelijk letsel toe te brengen, tezamen en in vereniging met een ander of anderen, althans alleen, met dat opzet, en al dan niet na kalm beraad en rustig overleg, die [slachtoffer] met een mes in de hals/nek heeft gestoken en/of gesneden, en/of met een mes in de rug en/of lichaam heeft gestoken, en/of heeft gestompt/geslagen en/of geduwd/getrokken terwijl de uitvoering van dat voorgenomen misdrijf niet is voltooid.

Beoordeling van het bewijs

Standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie heeft tot bewezenverklaring van het ten laste gelegde feit gerequireerd. Hij heeft daartoe het volgende aangevoerd. De officier van justitie acht niet bewezen dat er sprake is geweest van een nauwe en bewuste samenwerking op de respectievelijke handelingen van de verdachte en de medeverdachte in de zin van medeplegen. Van dit onderdeel van de tenlastelegging dient verdachte te worden vrijgesproken.

Uit de geneeskundige verklaringen en de verklaring van een forensisch geneeskundige volgt dat de steekverwonding in de rug zeer wel de dood teweeg had kunnen brengen. Uit de zeer gewelddadige aard van de handeling van verdachte, gericht op een kwetsbaar deel van het menselijk lichaam (de hart- en longstreek), kan worden afgeleid dat verdachte het opzet had op de dood van aangever, althans door zijn handelswijze de aanmerkelijke kans aanvaardde dat aangever als gevolg van zijn handelen het leven zou laten.

De officier van justitie is voorts van mening dat, gelet op de feiten en omstandigheden, kan worden gesteld dat verdachte voldoende tijd en gelegenheid heeft gehad voor reflectie en dat hij zich op zijn voorgenomen daad heeft kunnen bezinnen. Verdachte lijkt niet vanuit een opwelling te hebben gehandeld. Alle handelingen van verdachten zijn gepleegd gedurende één voortdurende hevige gemoedsbeweging. De officier van justitie acht in dit verband ook de chatsessies van de medeverdachte redengevend. Hieruit kan worden afgeleid dat verdachte zich ook in een enigszins vergelijkbare eerdere situatie op dezelfde wijze had voorzien van een mes en dat er toen is gesproken over een voornemen tot het toepassen van geweld. Poging tot moord kan derhalve worden bewezen.

Standpunt van de verdediging

De raadsman heeft betoogd dat verdachte moet worden vrijgesproken van het ten laste gelegde en heeft hiertoe het volgende aangevoerd. Uit de verklaringen van verdachte, zijn medeverdachte, meerdere getuigenverklaringen en de 112-melding, komt naar voren dat verdachte gevoelens van angst had jegens aangever. De situatie was zodanig geëscaleerd dat de verdachte vreesde voor zijn leven en het huis probeerde om te bouwen tot een fort om te zorgen dat aangever (en zijn vrienden) maar zo ver mogelijk uit zijn buurt zou(den) blijven. In die context dient dan ook het gebeuren in de nacht van 9 november 2016 te worden gezien.

De raadsman is met de officier van justitie van mening dat er geen sprake is geweest van medeplegen.

Het dossier bevat naar de mening van de raadsman ook geen bewijs voor het handelen met voorbedachte raad. Verdachte heeft er juist alles aan gedaan om aangever buiten het huis

te houden en had nooit kunnen vermoeden dat aangever midden in de nacht via het raam naar binnen zou breken. Verdachte dient te worden vrijgesproken van poging tot moord.

Uit het dossier volgt tevens onvoldoende dat het handelen van verdachtegericht was op het doden van aangever. Er is geen enkele aanwijzing dat verdachte aangever daadwerkelijk wilde doden. Integendeel, verdachte heeft meermaals verklaard dat hij aangever enkel wilde neutraliseren tot het gevaar geweken was en hem niet wilde doden.

Uit jurisprudentievan de Hoge Raad ^[1] blijkt dat niet elk steken in de rug automatisch een aanmerkelijke kans op de dood oplevert, maar dat dit onder meer af- hangt van waar en met welke kracht er is gestoken en of er vitale onderdelen van het lichaam zijn vermeden (keel, hart en buikstreek). Verdachte heeft niet op deze plekken gestoken en heeft deze volgens zijn verklaring bij de politie ook bewust vermeden. Het letsel bij aangever betreft een kleine oppervlakkige wond die gehecht kon worden en die is toegebracht met een mes met een klein lemmet. Uit de medische gegevens blijkt dit letsel aangever niet in levensgevaar heeft gebracht. Uit het feit dat medisch ingrijpen noodzakelijk is geweest volgt nog niet dat de kans op de dood aanmerkelijk wa. Voorts blijkt uit het dossier juist dat verdachte niet wilde dat aangever zou komen te overlijden. Hij was degene die 112 heeft gebeld en de politie handdoeken heeft gegeven voor de verwondingen van aangever. Hieruit blijkt ook dat verdachte zelfs als er een aanmerkelijke kans op de dood van aangever zou zijn deze nog niet heeft aanvaard.

Oordeel van de rechtbank

De rechtbank past de volgende bewijsmiddelen toe die de voor de bewezenverklaring redengevende feiten en omstandigheden bevatten zoals hieronder zakelijk weergegeven.

1. De door verdachte op de terechtzitting van 10 juli 2017 afgelegde verklaring, voor zover inhoudende:

Op 9 november 2016 sliep ik op de bank in mijn woning aan [woonadres] te Groningen.

Ik hoorde glasgerinkel. Ik heb een mes gepakt. Er kwam iemand binnen en ik ging er van uit dat het [slachtoffer] was. Ik zat aan de zijkant van [slachtoffer] en ik heb hem, met het mes in mijn linkerhand, in zijn rechterschouderblad gestoken.

2. Een naar wettelijk voorschrift opgemaakt proces-verbaal van verhoor verdachte van Politie Noord-Nederland d.d. 7 december 2016, opgenomen op pagina 31 e.v. van dossier met nummer 2016318633, d.d. 16 januari 2017, inhoudende als verklaring van verdachte:

Ik heb een mes gebruikt, het was niet zonder gevaar. Ik weet ook wel dat er doden hadden kunnen vallen.

3. Een naar wettelijk voorschrift opgemaakt proces-verbaal van aangifte van Politie Noord-Nederland d.d. 24 november 2016, opgenomen op pagina 96 e.v. van voornoemd dossier, inhoudende als verklaring van [slachtoffer] :

Ik ging op 9 november 2016 naar mijn woning aan [woonadres] te Groningen via de achterdeur. Bij de voordeur werd er niet gereageerd op aankloppen et cetera. Ik heb de deur geforceerd en ging naar binnen. [verdachte] stak mij. [verdachte] kwam met een mes. [verdachte] was agressief.

4. Een letselrapportage ten behoeve van politie en justitie, op 30 januari 2017 opgemaakt en ondertekend door drs. T. Naujocks, forensisch arts KNMG voor zover inhoudende, als haar verklaring:

Volgens betrokkene, [slachtoffer] , werd hij op 9 november 2016 in zijn rug gestoken. Bij betrokkene werd in het UMCG een steekwond in de rug, links naast de wervelkolom en halverwege de borstkas, met daarbij een ernstige klaplong links geconstateerd. Het letsel kan zijn veroorzaakt door een scherp voorwerp.

Het letsel op de rug had, als de klaplong niet was gedraineerd, levensbedreigend kunnen worden.

5. Een naar wettelijk voorschrift opgemaakt proces-verbaal van verhoor verdachte van Politie Noord-Nederland d.d. 8 december 2016, opgenomen op pagina 72 e.v. van voornoemd dossier, inhoudende als verklaring van [medeverdachte] :

[verdachte] vertelde mij dat hij [slachtoffer] (
opmerking rechtbank: uit het dossier blijkt dat hiermee aangever wordt bedoeld ) had gestoken.

De rechtbank overweegt dat aan verdachte medeplegen van poging tot moord dan wel medeplegen van poging tot doodslag is ten laste gelegd. Op grond van de inhoud van het dossier gaat de rechtbank er vanuit dat in de gebeurtenissen op 9 november 2016 in de woning aan [woonadres] te Groningen drie fasen kunnen worden onderscheiden. Na binnenkomst in de woning is aangever ten eerste door verdachte met een mes in zijn rug gestoken, ten tweede heeft er een worsteling plaatsgevonden tussen aangever enerzijds en de verdachte en later ook de medeverdachte anderzijds en als derde - tot slot - is aangever door de medeverdachte met een mes in de hals gesneden.

De rechtbank is hierbij uitgegaan van hetgeen verdachte en de medeverdachte verklaren over hun betrokkenheid in de drie fasen, nu de deze verklaringen uiteindelijk in grote lijnen overeenkomen en consistent zijn.Volgens beiden was van gezamenlijk optrekken vanaf het begin van de gewelddadigheden geen sprake. Ook volgens aangevers ex-vriendin ^[2] is de medeverdachte zich er pas later mee gaan bemoeien.

Voor de vraag of er sprake is van medeplegen betekent dit het volgende.

Ten aanzien van het met het mes in de rug steken van aangever (eerste fase) is de rechtbank van oordeel dat uit de bewijsmiddelen blijkt dat enkel verdachte hiervoor verantwoordelijk is, te meer nu de rechtbank er op grond van de verklaringen van de verdachte en de medeverdachte vanuit gaat dat de medeverdachte zich op dat moment nog niet in de woonkamer bevond.

Van enige samenwerking tussen de verdachte en de medeverdachte was hierbij derhalve geen sprake.

Toen de medeverdachte uiteindelijk in de woonkamer kwam, zag hij blijkens zijn eigen verklaring ^[3] de verdachte met aangever vechten en is hij mee gaan vechten (tweede fase). De rechtbank is van oordeel dat blijkens de inhoud van het dossier en het verhandelde ter terechtzitting deze worsteling plaatsvond om aangever naar de grond dan wel onder controle te krijgen en niet was gericht op het doden van aangever. De rechtbank komt dan ook niet toe aan een bewezenverklaring van het ten laste gelegde voor zover dit het stompen/slaan/duwen en trekken betreft.

Ten aanzien van het met een mes snijden in de hals (derde fase) is de rechtbank van oordeel dat uit het strafdossier kan worden afgeleid dat de medeverdachte hiervoor verantwoordelijk is geweest. ^[4] Daarnaast heeft verdachte verklaard dat hij niet heeft gezien dat de medeverdachte in de hals van aangever heeft gesneden, omdat hij op dat moment de politie aan het bellen was en hij pas later van de politie of van zijn advocaat heeft gehoord dat dit had plaatsgevonden. ^[5] Nu uit het dossier naar het oordeel van de rechtbank onvoldoende kan worden afgeleid dat verdachte dit wel heeft gezien of zelfs aangemoedigd en voorts niet blijkt van enige uitvoeringshandeling dan wel van andere gedragingen die als een gezamenlijke uitvoering kunnen worden aangemerkt voor wat betreft het snijden in de hals, is de rechtbank van oordeel dat verdachte aan het snijden in de hals geen significante materiële en/of intellectuele bijdrage heeft geleverd. Verdachte zal derhalve van deze uitvoeringshandeling ook worden vrijgesproken.

Op grond van het voorgaande is de rechtbank van oordeel dat de voor medeplegen vereiste voldoende nauwe en bewuste samenwerking tussen verdachte en de medeverdachte niet is komen vast te staan. Daarom zal het ten laste gelegde medeplegen niet worden bewezenverklaard.

De rechtbank ziet zich vervolgens voor de vraag gesteld of verdachte bij het steken met het mes in de rug van aangever het opzet op de dood van aangever heeft gehad. De rechtbank stelt op basis van de bewijsmiddelen vast dat aangever op 9 november 2016 onder meer een steekwond in de rug heeft opgelopen, links naast de wervelkolom en halverwege de borstkas, met daarbij een ernstige klaplong links. Het letsel is door een scherp voorwerp, te weten een mes, veroorzaakt. Wanneer de klaplong niet was gedraineerd had deze situatie levensbedreigend kunnen worden. Uit hetgeen hiervoor is overwogen en blijkens de bewijsmiddelen, is verdachte degene geweest die voornoemde messteek heeft toegebracht. Door aangever op deze plaats van het lichaam te steken heeft verdachte de aanmerkelijke

kans aanvaard dat aangever als gevolg daarvan het leven zou laten. Verdachte moet zich daarvan bewust zijn geweest, hetgeen ook blijkt uit zijn eigen verklaring bij de politie, inhoudende dat hij een mes heeft gebruikt en dat dat niet zonder gevaar was en dat hij ook wel wist dat er doden hadden kunnen vallen.

Het handelen van verdachte, te weten met een mes zo diep in de rug van aangever steken dat daarbij een long is geraakt, kan ook naar zijn uiterlijke verschijningsvorm worden aangemerkt als zozeer te zijn gericht op de dood van aangever, behoudens contra-indicaties waarvan hier niet is gebleken, dat het niet anders kan dan dat hij die kans ook welbewust heeft aanvaard. Dat het slachtoffer uiteindelijk niet is komen te overlijden is te danken aan het adequate ingrijpen van de hulpverleners.

De rechtbank is dan ook van oordeel dat verdachte (voorwaardelijk) opzet heeft gehad op de dood van aangever.

Ten aanzien van de vraag of sprake is geweest van voorbedachte raad overweegt de rechtbank het volgende. Op grond van de verklaringen van verdachte kan naar het oordeel van de rechtbank niet wettig en overtuigend worden bewezen dat verdachte reeds van tevoren het plan had opgevat om aangever van het leven te beroven. Voorts kan uit de bewijsmiddelen onvoldoende worden afgeleid in welk tijdsbestek één en ander zich heeft afgespeeld. Derhalve kan niet worden vastgesteld of er voor verdachte tijd en gelegenheid heeft bestaan om zich te beraden over het genomen of het te nemen besluit en na te denken over de betekenis en de gevolgen van zijn voorgenomen daad en zich daarvan rekenschap te geven, te meer nu aangever onaangekondigd midden in de nacht de woning is binnen gebroken. De inhoud van de chatgesprekken maken dit niet anders, nu deze chatgesprekken zien op een eerder incident en hieruit niet kan worden afgeleid of tijdens de gebeurtenis op 9 november 2016 voor verdachte de gelegenheid heeft bestaan om zich te beraden over het genomen of het te nemen besluit en na te denken over de betekenis en de gevolgen van zijn voorgenomen daad en zich daarvan rekenschap te geven. Voorts zijn deze gesprekken door de medeverdachte gevoerd en niet door verdachte. Vorenstaande betekent dat niet kan worden bewezen dat verdachte met voorbedachte raad heeft gehandeld. De ten laste gelegde poging tot moord kan dan ook niet worden bewezenverklaard. Nu, zoals hiervoor reeds overwegen, verdachte naar het oordeel van de rechtbank wel het (voorwaardelijk) opzet op de dood van aangever heeft gehad acht de rechtbank poging tot doodslag wel bewezen.

Bewezenverklaring

De rechtbank acht het ten laste gelegde wettig en overtuigend bewezen, met dien verstande dat:

hij op 9 november 2016 te Groningen ter uitvoering van het door verdachte voorgenomen misdrijf om opzettelijk [slachtoffer] van het leven te beroven, met dat opzet die [slachtoffer] met een mes in de rug heeft gestoken, terwijl de uitvoering van dat voorgenomen misdrijf niet is voltooid.

Verdachte zal van het meer of anders ten laste gelegde worden vrijgesproken, aangezien de rechtbank dat niet bewezen acht.

Kwalificatie, strafbaarheid van het bewezen verklaarde en strafbaarheid van verdachte

Het bewezen verklaarde levert op:

- Poging tot doodslag.

Standpunt van de verdediging (met betrekking tot het beroep op (putatief) noodweer)

De raadsman stelt zich op het standpunt dat verdachte voor alle handelingen die bewezen

worden verklaard een beroep toekomt op noodweer. Er was sprake van een ogenblikkelijke wederrechtelijke aanranding jegens zowel verdachte, de medeverdachte als hun

woning. Aangever forceerde de achterdeur en verschafte zichzelf met veel kabaal midden in de nacht de toegang tot de woning van verdachte en de medeverdachte, terwijl aangever wist, dan wel had moeten weten, dat zij doodsbang voor hem waren. Zij hadden immers al meermaals de politie gebeld. Gezien het drugsgebruik van aangever, de geschiedenis van verbaal en fysiek geweld, de doodsbedreigingen en de manier waarop aangever binnenkwam, kan niet worden uitgesloten dat hij daadwerkelijk de woning was binnengekomen om de verdachte en de medeverdachte wat aan te doen. Verdachte was er van overtuigd dat aangever was teruggekomen om hen te vermoorden. Mocht de rechtbank echter menen dat op het moment van het steken in de rug (nog) geen sprake was van
daadwerkelijke ogenblikkelijke wederrechtelijke aanranding, dan was in ieder geval gezien alle voornoemde omstandigheden, op dat moment sprake van een onmiddellijk
dreigend gevaar voor een wederrechtelijke aanranding. Deze dreiging was ook objectiveerbaar, gelet op voorgeschiedenis. Verdachte voelde zich genoodzaakt om zich te verdedigen en heeft zijn handelen tot het allerlaatste moment afgewacht. Pas toen aangever ook daadwerkelijk midden in de nacht door het raam van de achterdeur naar binnen was geklommen en in de woning was, moest verdachte in een split second actie ondernemen. Het was voor verdachte gelet op de voorgeschiedenis geen optie om niet te handelen. Ook aan het proportionaliteitsvereiste is voldaan. Verdachte was meermaals bedreigd met de dood en had ook vlak voor het incident messen gevonden op de kamer van aangever. Verdachte verdedigde zich eveneens met een mes. Daarbij heeft hij bewust gekozen om aangever niet in een vitaal lichaamsdeel te steken. Het kan verdachte dan ook niet worden tegengeworpen dat hij zich had moeten onttrekken. Er was sprake van noodweer en verdachte dient ten aanzien van het ten laste gelegde te worden ontslagen van alle rechtsvervolging.

De raadsman heeft subsidiair een beroep gedaan op de schulduitsluitingsgrond afwezigheid van alle schuld, meer specifiek putatief noodweer. Gezien de gehele voorgeschiedenis kon

een ieder in een dergelijke situatie het vermoeden hebben gekregen dat zijn leven in gevaar was en mocht verdachte hier ook naar handelen. De voorgeschiedenis levert een situatie op waarin verdachte abusievelijk doch verschoonbaar heeft kunnen menen dat een dergelijke noodzaak tot handelen bestond. Derhalve is sprake van afwezigheid van alle schuld en dient de rechtbank verdachte te ontslaan van alle rechtsvervolging.

Standpunt van de officier van justitie

Nu een beroep op noodweer niet kan worden aanvaard ingeval de gedraging in de kern bezien als aanvallend kan worden aangemerkt en niet als ''verdediging'' en verdachte wist, blijkens zijn eigen verklaring, dat het aangever was die ‘s nachts de woning binnendrong en hij aangever vervolgens zonder directe aanleiding in diens rug heeft gestoken, is er geen sprake van noodweer.

Ook is er geen sprake van een verontschuldigbare dwaling aan de kant van de verdachte, nu verdachte immers zelf heeft aangegeven wel alert te zijn geweest in de richting van aangever, maar geen angst te hebben gekend.

Oordeel van de rechtbank

Aan een verdachte die - kort gezegd - heeft gehandeld ter verdediging, kan onder omstandigheden een beroep toekomen op de in artikel 41 lid 1 van het Wetboek van Strafrecht omschreven strafuitsluitingsgrond noodweer. Indien door of namens de verdachte een beroep op noodweer is gedaan, zal moeten worden onderzocht of aan de voorwaarden voor de aanvaarding van dat verweer is voldaan. Verdachte dient daarbij feiten en omstandigheden naar voren te brengen op grond waarvan aannemelijk is te achten dat het begane feit was geboden voor de noodzakelijk verdediging van eigen of eens anders lijf, eerbaarheid of goed tegen een ogenblikkelijke wederrechtelijke aanranding. Een ogenblikkelijke wederrechtelijke aanranding kan ook worden aangenomen indien er sprake is van een onmiddellijk dreigend gevaar daartoe.

Naar het oordeel van de rechtbank kunnen de gedragingen van de aangever tussen diens binnenkomst in de woning en de messteek in zijn rug in geen geval worden aangemerkt als een ogenblikkelijke, wederrechtelijke aanranding van eigen of eens anders lijf, eerbaarheid of goed. Nadat aangever zich langs een ongebruikelijke weg de toegang tot zijn woning heeft verschaft, omdat de gebruikelijke route was geblokkeerd, heeft hij zich enkel naar of in de richting van een lichtknopje begeven. Aangever had geen wapen bij zich, viel niets en niemand aan en heeft geen bedreigingen geuit of bedreigende gebaren gemaakt. Van een ogenblikkelijke wederrechtelijke aanranding, noch van een onmiddellijk dreigend gevaar daartoe was derhalve sprake. Voor zover de verdediging zich op het standpunt heeft willen stellen dat aanranding van het huisrecht ook een noodweersituatie kan opleveren, kan het verweer eveneens niet slagen, omdat onder het door artikel 41 lid 1 Sr beschermde ‘goed’ het huisrecht niet is begrepen. ^[6] Het verweer wordt verworpen.

Ten aanzien van het putatieve noodweer is de rechtbank van oordeel dat niet kan worden gezegd dat verdachte redelijkerwijs kon of mocht menen dat hij zich moest verdedigen op de wijze zoals hij heeft gedaan. Hoewel verdachte, gelet op de voorgeschiedenis, angst kan hebben gehad voor agressie van de zijde van aangever, lag het gelet op de geblokkeerde voordeur voor de hand dat aangever op enig moment toch toegang tot de woning zou zoeken, nu hij ook in het huis woonde. Verdachte had daarmee rekening moeten houden. Hij heeft zich derhalve niet verontschuldigbaar een dreigend gevaar ingebeeld, toen aangever ’s nachts hun gezamenlijke woning binnenkwam. Er is derhalve geen sprake van afwezigheid van alle schuld. De rechtbank verwerpt het beroep op putatief noodweer.

De rechtbank is dan ook van oordeel dat het bewezen verklaarde feit strafbaar is nu geen omstandigheden aannemelijk zijn geworden die de strafbaarheid uitsluiten en de rechtbank acht verdachte ook strafbaar nu niet van enige strafuitsluitingsgrond is gebleken.

Strafmotivering

Vordering van de officier van justitie

De officier van justitie heeft gevorderd dat verdachte ter zake van poging tot moord wordt veroordeeld tot 5 jaren gevangenisstraf (met aftrek). De officier van justitie heeft bij het bepalen van zijn vordering rekening gehouden met de aard en ernst van het feit alsmede de persoonlijke omstandigheden. Het feit kan aan verdachte volledig worden toegerekend.

Standpunt van de verdediging

De raadsman heeft gepleit, indien de rechtbank toch aan strafoplegging toekomt, voor een onvoorwaardelijke gevangenisstraf gelijk aan de duur van het voorarrest. De raadsman is van mening dat de omstandigheden waaronder het feit is gepleegd veel meer tot uitdrukking dienen te komen in de strafmaat. De officier van justitie heeft hier in zijn vordering in het geheel geen rekening mee gehouden. Mocht de rechtbank behandeling nodig achten dan is verdachte bereid om mee te werken aan bijzondere voorwaarden (gekoppeld aan een voorwaardelijk strafdeel) die hem in dat kader worden opgelegd.

Oordeel van de rechtbank

Bij de bepaling van de straf heeft de rechtbank rekening gehouden met de aard en de ernst van het bewezen en strafbaar verklaarde, de omstandigheden waaronder dit is begaan, de persoon van verdachte zoals deze naar voren is gekomen uit het onderzoek op de terechtzitting en de over hem opgemaakte rapportages, het verdachte betreffende uittreksel uit de justitiële documentatie, alsmede de vordering van de officier van justitie en het pleidooi van de raadsman.

De rechtbank heeft in het bijzonder het volgende in aanmerking genomen.

Verdachte heeft zich schuldig gemaakt aan een poging tot doodslag. Verdachte heeft op 9 november 2016 aangever, die in hetzelfde huis als verdachte en de medeverdachte een kamer bewoonde, in die woning met een mes in de rug gestoken, waardoor aangever een klaplong heeft opgelopen. Door adequaat optreden van hulpverleningsinstanties heeft het handelen van verdachte niet geleid tot de dood van aangever. Verdachte heeft met zijn handelen het leven van een ander in gevaar gebracht en de rechtbank rekent dit verdachte aan.

Het gebeuren heeft op aangever veel impact gehad, hetgeen onder meer blijkt uit zijn ter terechtzitting voorgelezen slachtofferverklaring. Anderzijds acht de rechtbank het voorstelbaar dat er bij verdachte, gelet op de voorgeschiedenis, angst heerste ten opzichte van aangever, die in de ogen van verdachte een heel ander soort leven leidde dan verdachte. De rechtbank heeft bij het bepalen van de strafmaat dan ook rekening gehouden met de voorgeschiedenis en de omstandigheden waaronder verdachte het feit heeft gepleegd.

Tevens heeft de rechtbank rekening gehouden met de persoonlijke omstandigheden van verdachte zoals die onder meer naar voren komen in de rapportages die er over verdachte zijn opgemaakt.

Uit het psychologische onderzoek (pro justitia) d.d. 23 februari 2017, opgesteld door

D. Beuker, forensisch psycholoog, komt naar voren dat er bij verdachte geen sprake is van een ziekelijke stoornis of gebrekkige ontwikkeling in de geestvermogens. Zowel uit voornoemd rapport als uit het reclasseringsadvies d.d. 17 maart 2017, opgesteld door

J. Zwart, komt naar voren dat sprake is van een gestoorde ouder-kind relatie vanwege de psychische problematiek van de moeder van verdachte, waardoor verdachte zich lange tijd bezorgd heeft gemaakt en zichzelf heeft weggecijferd. Er zijn aanwijzingen voor een geparentificeerde relatie met de moeder en voor autonomieproblemen, dan wel een kwetsbaar gevoel voor eigenwaarde. Verdachte lijkt hier de laatste jaren beter mee om te gaan maar onder toenemende druk is hij nog wel geneigd om zich te gemakkelijk naar de ander te voegen (zoals naar de medeverdachte). De reclassering acht het, mede gelet op de ernst van het feit en om herhaling te voorkomen, wenselijk dat verdachte een delictscenariobehandeling gaat volgen en leert assertiever te worden tegen mensen die neigen hem te overheersen.

Gelet op de inhoud van de rapportages acht de rechtbank behandeling van verdachte aangewezen.

De rechtbank heeft tevens in aanmerking genomen dat verdachte, blijkens het hem betreffende uittreksel uit de justitiële documentatie, niet eerder is veroordeeld.

Alles afwegende acht de rechtbank een gevangenisstraf van na te melden duur passend en geboden. De rechtbank zal aan verdachte tevens een voorwaardelijke gevangenisstraf opleggen, mede zodat aan dit voorwaardelijke deel bijzondere voorwaarden kunnen worden gekoppeld gericht op voornoemde behandeling.

Benadeelde partij

[slachtoffer] heeft zich als benadeelde partij in het strafproces gevoegd met een vordering tot schadevergoeding. Gevorderd wordt een bedrag van € 689,00 ter vergoeding van materiële schade en € 20.000,00 ter vergoeding van immateriële schade, vermeerderd met wettelijke rente vanaf de datum waarop de schade is ontstaan.

Standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie acht de materiële vordering voldoende onderbouwd en voor toewijzing vatbaar. Ook ten aanzien van de immateriële schade is de officier van justitie van mening dat de vordering in beginsel alleszins redelijk is, doch in relatie tot de toegekende bedragen in soortgelijke zaken, ziet de officier van justitie aanleiding voor matiging. Een bedrag van € 10.000,00 acht de officier van justitie derhalve voor toewijzing vatbaar. Deze vordering kan ten laste van de verdachte en de medeverdachte hoofdelijk worden toegewezen en vergoeding van de schade dient voorts plaats te vinden onder vergoeding van de wettelijke rente en onder toepassing van de schadevergoedingsmaatregel.

Standpunt van de verdediging

De raadsman is primair van oordeel dat de benadeelde partij in zijn vordering niet ontvankelijk dient te worden verklaard gelet op de verweren die hij heeft gevoerd.

Mocht de rechtbank toch tot een veroordeling komen dan is de raadsman van mening dat, nu er geen sprake is van medeplegen en er sprake is van medeschuld van de aangever, beoordeling van de vordering zal leiden tot een onevenredige belasting van het strafgeding.

Ten aanzien van de materiële vordering is de raadsman van mening dat niet is onderbouwd dat verdachte het horloge zou zijn kwijtgeraakt door het delict.

Ten aanzien van het immateriële deel van de vordering is onvoldoende onderbouwd dat er bij aangever sprake is van PTTS en dat de vermeende PTTS zou zijn veroorzaakt door de messteek van verdachte. Gelet op vorenstaande dient de benadeelde partij ook op grond van een inhoudelijke beoordeling niet ontvankelijk te worden verklaard in zijn vordering.

Oordeel van de rechtbank

Naar het oordeel van de rechtbank is voldoende aannemelijk geworden dat de benadeelde partij schade heeft geleden en dat de schade een rechtstreeks gevolg is van het door verdachte gepleegde feit. Ten aanzien van het materiële deel van de vordering is de rechtbank van mening dat onvoldoende is komen vast te staan dat de benadeelde partij het horloge is kwijtgeraakt door het strafbare feit. De rechtbank zal deze post (ad € 100,00) derhalve niet toewijzen. Het overige deel van de materiële vordering zal de rechtbank toewijzen, nu dit deel voldoende is onderbouwd. De rechtbank acht het medeplegen niet bewezen, zodat geen sprake kan zijn van hoofdelijkheid. Omdat verdachte en de medeverdacht echter wel beiden verantwoordelijk zijn voor het materiële deel van de gevorderde schade zal de rechtbank het bedrag delen door twee. Het toewijsbare materiële deel van de vordering bedraagt derhalve € 589,00, waarvan aan verdachte wordt toegerekend een bedrag ter grootte van € 294,50.

Ten aanzien van het immateriële deel van de vordering acht de rechtbank voldoende onderbouwd dat er bij de benadeelde partij sprake is van PTTS, en dat dit onder meer is veroorzaakt door het strafbare feit dat verdachte heeft gepleegd. Ook hier geldt dat de rechtbank het medeplegen niet heeft bewezen. De rechtbank schat de hoogte van de totale immateriële schade op € 15.000,00. De rechtbank is van oordeel dat, gelet op het door verdachte toegebrachte letsel, verdachte verantwoordelijk kan worden gehouden voor
€ 6.000,00 van die schade.

Bovenstaande betekent dat de rechtbank in de zaak van verdachte in totaal een bedrag van

€ 6.294,50 zal toewijzen en het overige gedeelte van de vordering zal afwijzen.

Tevens zal de rechtbank de gevorderde wettelijke rente toewijzen vanaf 9 november 2016.

Nu vast staat dat verdachte tot het hiervoor genoemde bedrag aansprakelijk is voor de schade die door het bewezen verklaarde is toegebracht, zal de rechtbank tevens de schadevergoedingsmaatregel opleggen om te bevorderen dat de schade door verdachte wordt vergoed.

Toepassing van wetsartikelen

De rechtbank heeft gelet op de artikelen 14a, 14b, 14c, 14d, 36f, 45 en 287 van het Wetboek van Strafrecht, zoals deze artikelen golden ten tijde van het bewezen verklaarde.

Uitspraak

De rechtbank

Verklaart het ten laste gelegde bewezen, te kwalificeren en strafbaar zoals voormeld en verdachte daarvoor strafbaar.

Verklaart niet bewezen hetgeen aan verdachte meer of anders is ten laste gelegd dan het bewezen verklaarde en spreekt verdachte daarvan vrij.

Veroordeelt verdachte tot:

- een gevangenisstraf voor de duur van 4 jaren

Bepaalt dat van deze gevangenisstraf
een gedeelte, groot 1 jaar ,
niet zal worden ten uitvoer gelegd, tenzij de rechter later anders mocht gelasten, op grond, dat de veroordeelde voor het einde van of gedurende de proeftijd, welke hierbij wordt vastgesteld op 2 jaren, de hierna te noemen algemene of bijzondere voorwaarden niet heeft nageleefd.

Beveelt dat de tijd door de veroordeelde voor de tenuitvoerlegging van deze uitspraak in verzekering en voorlopige hechtenis doorgebracht, bij de uitvoering van de opgelegde gevangenisstraf geheel in mindering zal worden gebracht.

Stelt als algemene voorwaarden:

1. dat de veroordeelde zich voor het einde van de proeftijd niet schuldig maakt aan een strafbaar feit;

2. dat de veroordeelde ten behoeve van het vaststellen van zijn identiteit medewerking verleent aan het nemen van een of meer vingerafdrukken of een identiteitsbewijs als bedoeld in artikel 1 van de Wet op de identificatieplicht ter inzage aanbiedt;

3. dat de veroordeelde medewerking verleent aan het reclasseringstoezicht als bedoeld in artikel 14d, tweede lid, van het Wetboek van Strafrecht, de medewerking aan huisbezoeken daaronder begrepen.

Stelt als bijzondere voorwaarden:

1. dat de veroordeelde zich binnen 5 dagen na zijn veroordeling meldt bij de reclassering te Amsterdam, Wibautstraat 12, 1091 GM te Amsterdam;

2. dat de veroordeelde wordt verplicht om mee te werken aan een delictscenariobehandeling of een soortgelijke behandeling bij 'De Waag' te Amsterdam, zulks ter beoordeling van de reclassering, waarbij veroordeelde zich zal houden aan de aanwijzingen die hem in het kader van die behandeling door of namens de instelling/behandelaar zullen worden gegeven.

Draagt de reclassering op toezicht te houden op de naleving van de voorwaarden en de veroordeelde ten behoeve daarvan te begeleiden.

Ten aanzien van de vordering van de benadeelde partij

Wijst de vordering van de benadeelde partij [slachtoffer] toe tot na te melden bedrag en veroordeelt verdachte mitsdien tot betaling aan deze benadeelde partij van een bedrag van

€ 6.294,50 (zegge: zesduizend tweehonderdvierennegentig euro en vijftig euro cent), te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf 9 november 2016.

Bepaalt dat de benadeelde partij [slachtoffer] voor het overige wordt afgewezen.

Legt aan verdachte de verplichting op aan de Staat, ten behoeve van het slachtoffer [slachtoffer] te betalen een bedrag van € 6.294,50 (zegge: zesduizend tweehonderdvierennegentig euro en vijftig euro cent) bij gebreke van betaling en verhaal te vervangen door hechtenis voor de duur van 66 dagen, met dien verstande dat de toepassing van de vervangende hechtenis de hiervoor opgelegde verplichting niet opheft. Dit bedrag bestaat uit € 294,00 aan materiële schade en € 6.000,00 aan immateriële schade.

Bepaalt daarbij dat, indien verdachte heeft voldaan aan de verplichting tot betaling aan de Staat ten behoeve van het slachtoffer [slachtoffer] daarmee de verplichting van verdachte om aan de benadeelde partij dit bedrag te betalen komt te vervallen en omgekeerd, dat, indien verdachte aan de benadeelde partij het opgelegde bedrag heeft betaald, daarmee de verplichting tot betaling aan de Staat van dit bedrag komt te vervallen.

Dit vonnis is gewezen door mr. J.V. Nolta, voorzitter, mr. L.W. Janssen en

mr. A.G.D. Overmars, rechters, bijgestaan door mr. E.A.B. de Jong, griffier, en uitgesproken ter openbare terechtzitting van deze rechtbank op 24 juli 2017.

Mr. Janssen was buiten staat dit vonnis mede te ondertekenen.

Voetnoten

1. ECLI:NL:HR:2014:975

2. Zie verklaring ex-vriendin [naam] , d.d. 15 november 2016, pagina 151 e.v.

3. Proces verbaal van verhoor verdachte d.d. 8 december 2016, pagina 72 e.v.

4. Zie o.m. de verklaring van de medeverdachte d.d. 8 december 2016, pagina 73 e.v., en de verklaring van aangever d.d. 18 november op pagina 94 e.v.

5. Zie verklaring van verdachte d.d. 7 december 2016, pagina 31 e.v.

6. ECLI:NL:HR:2016:456.