ECLI:NL:RBDHA:2025:242

• Datum uitspraak: 9 januari 2025
• Publicatiedatum: 10 januari 2025
• Zaaknummer: NL24.49427
• Instantie: Rechtbank Den Haag
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht; Vreemdelingenrecht
• Procedures: Eerste aanleg - enkelvoudig
• Rechters: J.F.I. Sinack
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Asielaanvraag en Dublinprocedure: Verantwoordelijkheid van Kroatië

In deze zaak heeft de Rechtbank Den Haag op 9 januari 2025 uitspraak gedaan in een asielprocedure waarbij de eiser, een Turkse nationaliteit, zijn asielaanvraag had ingediend. De minister van Asiel en Migratie had de aanvraag niet in behandeling genomen, omdat Kroatië verantwoordelijk werd geacht voor de behandeling van de aanvraag op basis van de Dublinverordening. Eiser heeft beroep ingesteld tegen dit besluit, stellende dat Kroatië zich niet aan zijn internationale verplichtingen houdt en dat hij in Kroatië geen opvang heeft gehad. De rechtbank heeft de zaak beoordeeld zonder zitting, op grond van artikel 8:54 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb).

De rechtbank overweegt dat de minister op basis van het interstatelijk vertrouwensbeginsel mag aannemen dat Kroatië zijn verdragsverplichtingen zal nakomen. Eiser heeft niet voldoende bewijs geleverd dat dit in zijn specifieke geval niet het geval is. De rechtbank wijst erop dat de informatie die eiser heeft ingediend niet voldoende is om aan te tonen dat er sprake is van onmenselijke of vernederende behandeling in Kroatië. De rechtbank concludeert dat de minister terecht heeft geoordeeld dat de asielaanvraag van eiser niet in behandeling hoeft te worden genomen, en dat er geen bijzondere omstandigheden zijn die een uitzondering op de Dublinprocedure rechtvaardigen.

De rechtbank verklaart het beroep van eiser ongegrond en er is geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling. De uitspraak is openbaar gemaakt en partijen hebben de mogelijkheid om verzet aan te tekenen tegen deze beslissing binnen zes weken na bekendmaking.

Uitspraak

RECHTBANK DEN HAAG

Zittingsplaats Middelburg

Bestuursrecht

zaaknummer: NL24.49427

uitspraak van de enkelvoudige kamer in de zaak tussen

[eiser], eiserV-nummer: [V-nummer],

(gemachtigde: mr. M.M.J. van Zantvoort),

en

de minister van Asiel en Migratie, verweerder.

Inleiding

Bij besluit van 10 december 2024 (het bestreden besluit) heeft verweerder de asielaanvraag van eiser niet in behandeling genomen, omdat Kroatië verantwoordelijk is voor de behandeling daarvan.
Eiser heeft tegen het bestreden besluit beroep ingesteld.

De rechtbank doet op grond van artikel 8:54 van de Awb ^[1] uitspraak zonder zitting.

Beoordeling door de rechtbank

1. Eiser stelt te zijn geboren op [datum] 1994 en de Turkse nationaliteit te hebben.

2. Verweerder heeft het bestreden besluit gebaseerd op artikel 30, eerste lid, van de Vw. ^[2] Daarin is bepaald dat een aanvraag tot het verlenen van een verblijfsvergunning voor bepaalde tijd niet in behandeling wordt genomen indien op grond van de Dublinverordening ^[3] is vastgesteld dat een andere lidstaat verantwoordelijk is voor de behandeling van de aanvraag. In dit geval heeft Nederland bij Kroatië voor eiser een verzoek om terugname gedaan. Kroatië heeft dit verzoek aanvaard.

3. Eiser is het niet eens met het bestreden besluit en voert daartegen het volgende aan. Kroatië houdt zich niet aan diens internationale verplichtingen. Eiser heeft in Kroatië een nacht in detentie verbleven en heeft geen opvang gehad. Ook vinden in Kroatië push-backs plaats. Aan eiser kan niet worden tegengeworpen dat hij in Kroatië had moeten klagen omdat hij in Kroatië geen toegang tot de autoriteiten. Verweerder heeft ook de door eiser ingebrachte informatie onvoldoende weerlegd, waardoor sprake is van een motiveringsgebrek. Verder is het besluit onzorgvuldig voorbereid omdat verweerder in het voornemen gebruik heeft gemaakt van standaardoverwegingen en is niet ingegaan op eisers bezwaren. Tot slot heeft verweerder ten onrechte niet betrokken dat eisers vader in Nederland verblijft.

De rechtbank oordeelt als volgt.

4. Het uitgangspunt is dat verweerder er op grond van het interstatelijk vertrouwensbeginsel van mag uitgaan dat Kroatië zijn verdragsverplichtingen, waaronder het EVRM ^[4] en de Opvangrichtlijn ^[5] , zal nakomen. ^[6] Het is aan eiser om aannemelijk te maken dat dit in het algemeen of in zijn specifieke geval niet kan en dat in Kroatië sprake is van aan het systeem gerelateerde tekortkomingen van de asielprocedure of de opvangvoorzieningen die resulteren in onmenselijke of vernederende behandelingen in strijd met artikel 3 van het EVRM en artikel 4 van het Handvest. ^[7] Daarbij geldt een bijzonder hoge drempel van zwaarwegendheid. ^[8]

5. Eiser is hier niet in geslaagd. Eiser heeft zich in overgrote mate op de informatie beroepen die door de Afdeling is meegewogen. Volgens de Afdeling ^[9] blijkt uit de bekende landeninformatie niet dat Dublinclaimanten in Kroatië onderhevig zijn aan pushbacks, omdat hiervan geen gedocumenteerde gevallen bekend zijn. ^[10] De rechtbank ziet geen aanleiding om anders te oordelen dan de Afdeling op basis van deze informatie heeft gedaan. De informatie die niet expliciet door de Afdeling is genoemd en door eiser wel naar voren is gebracht biedt geen grondslag voor een ander oordeel. Ook hierin heeft de rechtbank geen gevallen aangetroffen van Dublinclaimanten die met push-backs te maken hebben gekregen.

6. Voor wat betreft de opvangvoorzieningen in Kroatië heeft eiser geen informatie overgelegd die nog niet door de Afdeling is beoordeeld. Volgens de Afdeling voldoen de opvangvoorzieningen in grote lijnen aan de van toepassing zijnde internationale maatstaven. ^[11] De ervaringen die eiser stelt zelf te hebben gehad, hebben plaatsgevonden toen hij illegaal Kroatië was ingereisd. Eiser zal echter terugkeren als Dublinclaimant, wat een andere situatie is. In wat eiser over zijn eerdere ervaring in Kroatië heeft aangevoerd ziet de rechtbank dan ook geen aanleiding voor een ander oordeel dan de Afdeling heeft gegeven. Indien eiser na overdracht vindt dat Kroatië zijn verplichtingen niet nakomt, ligt het op zijn weg om daarover in Kroatië te klagen bij de (hogere) autoriteiten of de daartoe geëigende instanties. Dat dit voor hem niet mogelijk, uiterst moeilijk of bij voorbaat zinloos is, heeft eiser niet onderbouwd. Deze beroepsgrond kan dan ook niet slagen.

7. Verweerder heeft verder terecht geconcludeerd dat niet is gebleken van (gestelde) familieleden waarmee eiser een afhankelijkheidsrelatie heeft en dat de Dublinprocedure niet is bedoeld voor reguliere verzoeken om bij gezinsleden te kunnen verblijven. Verweerder heeft daarbij kunnen betrekken dat eiser heeft verklaard dat hij niet bij zijn vader wil wonen en niet heeft gesteld of onderbouwd dat er een afhankelijkheidsrelatie tussen hem en zijn vader bestaat.

8. Verweerder heeft in de genoemde omstandigheden geen aanleiding hoeven zien om toepassing te geven aan artikel 17, eerste lid, van de Dublinverordening. Er is namelijk niet gebleken van zodanig bijzondere, individuele omstandigheden die maken dat overdracht naar Kroatië van een zodanige onevenredige hardheid getuigt dat verweerder het asielverzoek van eiser aan zich had moeten trekken.

9. De rechtbank volgt eiser ook niet in zijn standpunt dat verweerder het motiveringsbeginsel en zorgvuldigheidsbeginsel heeft geschonden. Verweerder is in het voornemen en het bestreden besluit aan de hand van de beschikbare informatie van eiser voldoende ingegaan op alle omstandigheden die tot het niet in behandeling nemen van de asielaanvraag hebben geleid. Dat daarbij in het voornemen mede gebruik is gemaakt van ‘standaardoverwegingen’, maakt nog niet dat die overwegingen niet van toepassing zijn op eiser.

10. Het beroep is kennelijk ongegrond.

11. Er is geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

Beslissing

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

Deze uitspraak is gedaan op 9 januari 2025 door mr. J.F.I. Sinack, rechter, in aanwezigheid van mr. N.F. Kreeftmeijer, griffier, en openbaar gemaakt door middel van geanonimiseerde publicatie op www.rechtspraak.nl.

De uitspraak is bekendgemaakt op:

Informatie over verzet

Als partijen het niet eens zijn met deze uitspraak, kunnen zij een verzetschrift sturen naar de rechtbank waarin zij uitleggen waarom zij het niet eens zijn met deze uitspraak. Het verzetschrift moet worden ingediend binnen zes weken na de dag waarop deze uitspraak is verzonden. Als partijen graag een zitting willen om het verzetschrift toe te lichten, moeten zij dit in het verzetschrift vermelden.

Voetnoten

1. Algemene wet bestuursrecht.

2. Vreemdelingenwet 2000.

3. Verordening nr. (EU) 604/2013.

4. Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden.

5. Richtlijn 2013/33/EU van het Europees Parlement en de Raad van 26 juni 2013 tot vaststelling van normen voor de opvang van verzoekers om internationale bescherming.

6. Dit volgt uit de uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State van 9 oktober 2024, ECLI:NL:RVS:2024:4037, recent bevestigd in haar uitspraak van 11 november 2024, ECLI:NL:RVS:2024:4576.

7. Het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie.

8. Zoals is beschreven in het arrest Jawo van het Hof van Justitie van de Europese Unie van 19 maart 2019, ECLI:EU:C:2019:218.

9. De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State.

10. Dit volgt uit rechtsoverweging 5.3 tot en met 5.6 van de uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State van 9 oktober 2024, ECLI:NL:RVS:2024:4037.

11. Dit volgt uit rechtsoverweging 5.7 tot en met 5.11 van de uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State van 9 oktober 2024, ECLI:NL:RVS:2024:4037.