ECLI:NL:RBDHA:2025:2054

• Datum uitspraak: 31 januari 2025
• Publicatiedatum: 17 februari 2025
• Zaaknummer: 11270440 MB VERZ 24-5699
• Instantie: Rechtbank Den Haag
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Strafrecht
• Procedures: Proces-verbaal
• Rechters: C.M.A. de Koning
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Beoordeling van de rechtmatigheid van een verkeersboete en de hoogte van de proceskostenvergoeding in Wahv-zaken

In deze zaak heeft de kantonrechter van de Rechtbank Den Haag op 31 januari 2025 uitspraak gedaan in een beroep tegen een verkeersboete van € 119,- die aan betrokkene was opgelegd. De betrokkene had beroep ingesteld bij de officier van justitie, die het beroep ongegrond verklaarde. Hierop heeft de betrokkene beroep ingesteld bij de kantonrechter. Tijdens de zitting was zowel de vertegenwoordiger van de officier van justitie als de gemachtigde van de betrokkene aanwezig. De gemachtigde voerde aan dat de hoorplicht was geschonden en dat er geen sprake was van parkeren, maar enkel van stilstand van het voertuig. De vertegenwoordiger van de officier van justitie stelde voor het beroep gegrond te verklaren, omdat er geen bewijs was dat het voertuig geparkeerd stond.

De kantonrechter oordeelde dat het beroep gegrond was, omdat uit het dossier niet kon worden vastgesteld dat het voertuig geparkeerd was. De kantonrechter ging verder in op de proceskostenvergoeding, die volgens artikel 13a, tweede lid, van de Wet administratiefrechtelijke handhaving verkeersvoorschriften (Wahv) verlaagd was ten opzichte van andere bestuursrechtelijke zaken. De kantonrechter vond dat er een redelijke en objectieve rechtvaardiging was voor deze regeling, ondanks de recente jurisprudentie van het Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden. De kantonrechter stelde de proceskostenvergoeding vast op € 550,25 en vernietigde de beslissing van de officier van justitie, waarbij de officier werd opgedragen het aan zekerheid gestelde bedrag terug te betalen.

De uitspraak benadrukt de noodzaak van een zorgvuldige afweging van de rechtmatigheid van verkeersboetes en de bijbehorende proceskostenvergoedingen, en biedt inzicht in de overwegingen van de kantonrechter met betrekking tot de toepassing van de Wahv.

Uitspraak

Rechtbank DEN HAAG

Zittingsplaats ’s-Gravenhage

CJIB-nummer: 259734063

Registratienummer team straf: 11270440 MB VERZ 24-5699

Uitspraakdatum : 31 januari 2025

Beslissing van de kantonrechter, tevens houdende het opgemaakte proces-verbaal van de zitting

in de zaak van

[betrokkene]

wonende dan wel gevestigd te: [postcode] [plaats]

[adres] , nader ook te noemen: betrokkene.
Gemachtigde: mr. N.G.A. Voorbach (Verkeersboete.nl).

Het verloop van de procedure

Aan betrokkene is een verkeersboete opgelegd. Betrokkene heeft daartegen beroep ingesteld bij de officier van justitie. De officier van justitie heeft het beroep ongegrond of niet-ontvankelijk verklaard. Tegen die beslissing is beroep ingesteld bij de kantonrechter.

De zitting was op 31 januari 2025. De vertegenwoordiger van de officier van justitie was er. De gemachtigde was er ook.

Overwegingen

Verkeersboete

Het gaat om een bedrag van € 119,- (inclusief administratiekosten) voor feitcode R397A.

Beroepsgronden en standpunten

De beroepsgrond houdt in de kern het volgende in. Betrokkene ontkent de gedraging en stelt dat de hoorplicht is geschonden. Voorts wordt om een proceskostenvergoeding verzocht.

Voorts heeft de gemachtigde ter zitting aangevoerd dat er uit de verklaring van de verbalisant niet kan worden gesteld dat er sprake is van parkeren. Daarnaast is het niet duidelijk hoe de verbalisant kan stellen dat er sprake is van parkeren binnen 5 meter van een kruispunt.

De vertegenwoordiger van de officier van justitie heeft ter zitting voorgesteld het beroep gegrond te verklaren. De vertegenwoordiger heeft daarover in het bijzonder aangevoerd dat er meermaals om een aanvullend proces-verbaal is verzocht bij de verbalisant. De verbalisant heeft hier geen gehoor aan gegeven. Er kan enkel worden vastgesteld dat het voertuig heeft stilgestaan op een weg, maar niet dat het voertuig stond geparkeerd.

Oordeel

Het beroep is gegrond.

Daartoe overweegt de kantonrechter het volgende.

Uit het dossier is niet duidelijk geworden dat betrokkene zijn voertuig heeft geparkeerd, er kan enkel worden geconcludeerd dat het voertuig heeft stilgestaan.

Proceskosten

Dit betekent dat de proceskosten voor vergoeding in aanmerking komen.

Deze vergoeding wordt berekend aan de hand van het bepaalde in artikel 13a, tweede lid, Wahv. Anders dan door de gemachtigde bepleit en in afwijking van recente jurisprudentie van het Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden (vgl. o.a. Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden 17 december 2024, ECLI:NL:GHARL:2024:7769) ziet de kantonrechter geen reden deze bepaling vanwege (mogelijke) schending van het in verdragen neergelegde discriminatieverbod buiten toepassing te laten. Daartoe wordt als volgt overwogen.

De kantonrechter stelt voorop dat aan de wetgever in het algemeen een zekere beoordelingsvrijheid toekomt bij het beantwoorden van de vraag of gevallen als gelijk moeten worden beschouwd, en zo ja, of een objectieve en redelijke rechtvaardiging bestaat om die gelijke gevallen toch verschillend te behandelen. In dat kader moet worden beoordeeld of sprake is van een legitiem doel en of de gekozen ongelijke behandeling redelijk en geschikt is om dat doel te bereiken.

Rechtsbijstand in Wahv-zaken geschiedt veelvuldig op basis van
no cure, no pay , terwijl dat in andere bestuursrechtelijke zaken (niet zijnde zaken op grond van de Wet WOZ of de Wet bpm) veel minder vaak het geval is. Het zeer grote aantal Wahv-beschikkingen en het eenvormige karakter ervan stelt gemachtigden in staat om hun rechtsbijstand op uniforme, veelal geautomatiseerde wijze in te richten en zodoende hun diensten bestendig op
no cure, no pay -basis aan te bieden. Dat heeft de wetgever – blijkens de aanvaarding van het Amendement van het kamerlid [kamerlid] c.s.– ook onderkend. In de toelichting op dit amendement (Kamerstukken II 2023/24, 36427, nr. 7) wordt gememoreerd dat er hoofdzakelijk gebruik wordt gemaakt van standaard geformuleerde beroepsgronden en dat het opstellen van beroepschriften relatief weinig inspanning vergt, zodat bij toekenning de proceskostenvergoeding een redelijke tegemoetkoming in de daadwerkelijk gemaakte kosten – wat het uitgangspunt zou moeten zijn – (ver) te boven gaat.

De wetgever heeft de proceskostenvergoeding in Wahv-zaken willen verlagen op grond van de veronderstelling dat de hoogte ervan tot een toename van het aantal Wahv-zaken leidde en daarmee voor ‘urgente problematiek bij het Parket CVOM, het CJIB en de rechtspraak’ zorgde. Deze overweging ontbeert een numerieke, empirische onderbouwing. Een dergelijke onderbouwing is echter niet vereist, zolang de veronderstelling zo realistisch is dat de wetgever deze in redelijkheid aan de wetgeving ten grondslag heeft mogen leggen (vgl. HR 27 mei 2022, ECLI:NL:HR:2022:752). Dat de veronderstelling realistisch is blijkt genoegzaam uit onderzoeken en rapporten (o.a. uit het WODC-rapport, ‘Op (proces)kosten gejaagd? Onderzoek naar ‘oneigenlijk gebruik’ van bestuursrechtelijke procedures met het oog op proceskostenvergoedingen’ van 10 april 2024, uit de kabinetsreactie daarop van 18 juni 2024 en uit de Jaarverslagen van de Rechtspraak 2022 en 2023, waarin het aantal Wahv-zaken wordt genoemd (ongeveer 50.000 respectievelijk 43.000 ingekomen zaken), gesproken wordt over ‘een forse stijging’, en het optreden van
no cure, no pay -gemachtigden in Wahv-zaken besproken wordt, nota bene onder de kop ‘Knelpunten’). Een te grote hoeveelheid zaken, geëntameerd door
no cure, no pay -bureaus, belemmert de afdoening van deze en andere zaken binnen een redelijke termijn en bedreigt zodoende uiteindelijk de toegang tot de rechter, zoals ook in de genoemde jaarverslagen wordt gememoreerd. Dat alleen al vormt in de ogen van de kantonrechter een redelijke en objectieve rechtvaardiging – en daarmee een legitiem doel – om de hoogte van de proceskostenvergoeding in Wahv-zaken te verlagen ten opzichte van andere bestuursrechtelijke zaken (niet zijnde zaken op grond van de Wet WOZ en de Wet bpm). ^[1]

De kantonrechter ziet kortom geen reden om artikel 13a, tweede lid, van de Wahv buiten toepassing te laten en zal de proceskostenvergoeding conform deze bepaling vaststellen op (1 x € 647,00 x 0,5) + (2 x € 907,00 x 0,5 x 0,25) = € 323,50 + € 226,75 = € 550,25.

Beslissing

De kantonrechter:

- verklaart het beroep gegrond;

- vernietigt de beslissing van de officier van justitie;

- vernietigt de initiële beschikking;

- draagt de officier van justitie op het gehele aan zekerheid gestelde bedrag terug te betalen;

- veroordeelt de officier van justitie tot het vergoeden van de proceskosten van betrokkene, ter hoogte van € 550,25.

Deze uitspraak is gedaan door mr. C.M.A. de Koning, kantonrechter, bijgestaan door
S. Hausil, griffier en in het openbaar uitgesproken.

De griffier De kantonrechter

Als u het met de beslissing op uw beroep niet eens bent, dan kunt u binnen zes weken na toezending van deze beslissing hoger beroep instellen bij het gerechtshof Arnhem - Leeuwarden, maar alleen als:

a. de u opgelegde administratieve sanctie meer dan € 110,00 bedraagt, of

b. uw beroep niet-ontvankelijk is verklaard omdat u niet of niet op tijd zekerheid heeft gesteld.

Het beroepschrift moet worden ingediend bij de rechtbank Den Haag, Team Straf en dient door degene die het beroep heeft ingesteld of door zijn gemachtigde te zijn ondertekend.

De wet gaat uit van een geheel schriftelijke procedure in hoger beroep, tenzij door u bij het beroepschrift uitdrukkelijk om een mondelinge behandeling van de zaak is verzocht.
Het instellen van hoger beroep per e-mail is niet mogelijk .

Voetnoten

1. Vgl. HR 17 januari 2025 (ECLI:NL:HR:2025:46).