Uitspraak
Rechtbank DEN HAAG
Team belastingrecht
zaaknummer: SGR 21/6179
uitspraak van de enkelvoudige kamer van 29 maart 2023 in de zaak tussen
[eiser] h.o.d.n. [h.o.d.n.], wonende te [vestigingsplaats] , eiser
(gemachtigde: mr. S.M. Bothof),
en
de inspecteur van de Belastingdienst, verweerder.
Procesverloop
Verweerder heeft aan eiser een naheffingsaanslag belasting van personenauto’s en motorrijwielen (Bpm) opgelegd.
Verweerder heeft bij uitspraak op bezwaar van 24 augustus 2021 de naheffingsaanslag gehandhaafd.
Eiser heeft daartegen beroep ingesteld.
Verweerder heeft een verweerschrift ingediend.
Het onderzoek ter zitting heeft via een videoverbinding plaatsgevonden op 15 februari 2023. Namens eiser hebben daaraan deelgenomen de gemachtigde en [naam 1] . Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door mr. [naam 2] en mr. [naam 3] .
Overwegingen
Feiten
1. Eiser heeft aangifte Bpm gedaan ter zake van de registratie van een Volvo XC60 (de auto). De auto is geproduceerd voor de Amerikaanse markt en beschikt niet over een Europese goedkeuring. De volgens de aangifte verschuldigde Bpm bedraagt € 2.875 en is op aangifte voldaan.
2. In de aangifte is uitgegaan van een CO2-uitstoot van de auto van 262 gram per kilometer en een handelsinkoopwaarde in onbeschadigde staat van € 21.863. Als waardevermindering wegens schade is een bedrag van € 19.027 in aanmerking genomen. Dit bedrag betreft 100% van een door een taxateur van CarTax opgestelde schadecalculatie.
3. De naheffingsaanslag bedraagt € 14.534. Hierbij is uitgegaan van een CO2-uitstoot van de auto van 262 gram per kilometer en een historische nieuwprijs van € 55.945. Deze historische nieuwprijs is gebaseerd op een CO2-uitstoot van 157 gram per kilometer. De handelsinkoopwaarde in onbeschadigde staat is aan de hand van de koerslijst AutotelexPro bepaald op € 24.319. Wegens schade is een waardevermindering in aanmerking genomen van € 1.110, ofwel 82% van door Dienst Domeinen Roerende Zaken (DRZ) gecalculeerde schade van € 1.353.
Geschil4.In geschil is de hoogte van de naheffingsaanslag. Het geschil spitst zich toe op de CO2-uitstoot van de auto, de hoogte van de waardevermindering wegens schade en de historische nieuwprijs.
5. Eiser stelt dat de naheffingsaanslag te hoog is. Volgens eiser dient te worden uitgegaan van een CO2-uistoot van de auto van 157 gram per kilometer. Daarbij beroept eiser zich op artikel 110 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU). Daarnaast heeft verweerder volgens eiser te weinig waardevermindering in aanmerking genomen voor het vervangen van onderdelen om te voldoen aan de eisen voor de Europese markt. Volgens eiser dient de naheffingsaanslag te worden vernietigd. Het subsidiaire standpunt van eiser luidt dat de naheffingsaanslag moet worden verminderd tot € 6.668, omdat in de uitspraak op bezwaar is uitgegaan van een te lage historische nieuwprijs.
6. Verweerder stelt zich op het standpunt dat de naheffingsaanslag niet te hoog is. Volgens verweerder is terecht uitgegaan van een CO2-uitstoot van de auto van 262 gram per kilometer en is voldoende rekening gehouden met waardevermindering wegens schade. Daarnaast is volgens verweerder terecht uitgegaan van een historische nieuwprijs van € 55.945.
Beoordeling van het geschil
7. Artikel 110 VWEU luidt, voor zover hier van belang:
“De lidstaten heffen op producten van de overige lidstaten, al dan niet rechtstreeks, geen hogere binnenlandse belastingen van welke aard ook dan die welke, al dan niet rechtstreeks, op gelijksoortige nationale producten worden geheven.”
8. Verweerder stelt zich op het standpunt dat artikel 110 VWEU in dit geval niet van toepassing is, omdat uit de stukken van het geding niet kan worden afgeleid dat de auto afkomstig is uit een andere lidstaat van de EU. Volgens verweerder is het ook mogelijk dat eiser de auto zelf rechtstreeks in de Verenigde Staten heeft aangeschaft.
9. Het ligt daarom op de weg van eiser om feiten en omstandigheden te stellen op grond waarvan kan worden aangenomen dat de auto een product van een andere lidstaat is als bedoeld in artikel 110 VWEU. Eiser is daarin niet geslaagd. Niet in geschil is dat de auto is geproduceerd voor de Amerikaanse markt en geen Europees typegoedkeuringsnummer heeft. De enkele stelling dat als de auto in Europa is gefabriceerd het een Europees product is en blijft, ook als hij is gefabriceerd voor de Amerikaanse markt, is daarvoor onvoldoende. Dat, zoals eiser stelt, er voor de auto een EUR1-verklaring zou kunnen worden aangevraagd, betekent niet dat de auto daarmee geacht moet worden uit een andere lidstaat afkomstig te zijn. Afgezien van het feit dat de regeling van de EUR1-verklaringen slechts is bedoeld voor een eventuele verlaging of vrijstelling van invoerrechten in verband met herkomst- en oorsprongsregelingen, heeft eiser ook niet een dergelijke EUR1-verklaring overgelegd. Dat betekent dat verweerder zich terecht op het standpunt heeft gesteld dat geen sprake is van een situatie waarop artikel 110 VWEU van toepassing is. Een en ander sluit immers niet uit dat eiser de auto zelf rechtstreeks heeft gekocht in de Verenigde Staten en via Duitsland naar Nederland heeft overgebracht.
10. Gelet op het voorgaande zal de rechtbank zich uitsluitend uitlaten over de vraag of verweerder terecht slechts een schadebedrag van € 1.110 in aanmerking heeft genomen bij het vaststellen van de naheffingsaanslag en of hij daarbij is uitgegaan van de juiste historische nieuwprijs.
11. De bewijslast dat de waardevermindering door schade, in de omvang als door eiser gesteld, in mindering komt bij de waardebepaling van een auto, rust op eiser. [1] Eiser heeft daarvoor verwezen naar het door CarTax opgestelde taxatierapport. Daarmee heeft hij de gestelde waardevermindering niet aannemelijk gemaakt. De in dat taxatierapport opgenomen schade is slechts gedeeltelijk door DRZ aangetroffen en voor het overige aangemerkt als normale gebruikssporen. Dat, zoals eiser stelt, de hertaxatie door DRZ niet kan dienen als bewijs, acht de rechtbank niet aannemelijk. Op een vestiging van DRZ kan een waardevaststelling onder optimale omstandigheden worden uitgevoerd. De opname door DRZ is geschikt voor controle van de aangifte Bpm. De enkele stelling van eiser dat de hertaxateur van DRZ zijn werkzaamheden niet onafhankelijk en niet onpartijdig uitvoert, is onvoldoende om de partijdigheid of vooringenomenheid van de hertaxateur aan te kunnen nemen. De medewerkers van DRZ zijn als deskundig te beschouwen. Derhalve is ook niet noodzakelijk dat de medewerker van DRZ die de taxatie heeft uitgevoerd met naam en toenaam in het rapport wordt genoemd om zo de deskundigheid van deze specifieke persoon te kunnen toetsen. Dat de taxateur niet staat ingeschreven in een register van erkende taxateurs en in dienst is bij DRZ, brengt op zichzelf en ook in combinatie met elkaar niet mee dat sprake is van een ondeugdelijke taxatie. Er zijn geen feiten of omstandigheden waaruit volgt dat verweerder, door DRZ in te schakelen, onzorgvuldig heeft gehandeld.
12. Eiser heeft verder aangevoerd dat binnen de lease-branche beleid is ontwikkeld over het onderscheid tussen normale gebruikssporen en echte schade en dat een of meer van de volgens dat beleid geldende schade zich voordoet bij de auto. Verweerder noch DRZ is echter gebonden aan beleid dat binnen de branche zou zijn ontwikkeld. In de verwijzing naar dat beleid ziet de rechtbank dan ook geen aanleiding voor de conclusie dat DRZ te weinig schade in aanmerking heeft genomen. Verweerder heeft terecht niet meer dan € 1.110 in aanmerking genomen als waardevermindering wegens schade.
13. Bij de berekening van de verschuldigde Bpm dient niet te worden uitgegaan van de CO2-uitstoot (en dus de bruto Bpm) van referentieauto’s, maar van de CO2-uitstoot (en dus de bruto Bpm) van de auto zelf. [2] Vaststaat dat de CO2-uitstoot van de auto volgens de aangifte 262 gram per kilometer bedraagt en dat ook de RDW van die uitstoot is uitgegaan. De daarbij behorende bruto Bpm en historische nieuwprijs bedragen € 55.193 respectievelijk € 102.073. Verweerder is bij het doen van uitspraak op bezwaar dan ook uitgegaan van een te lage historische nieuwprijs. De rechtbank zal de naheffingsaanslag verminderen tot een bedrag van € 6.668.
14. Gelet op wat hiervoor is overwogen, dient het beroep gegrond te worden verklaard.
Proceskosten
15. De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiser gemaakte proceskosten en stelt deze kosten op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op in totaal € 2.266 (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift en 1 punt voor het verschijnen ter hoorzitting met een waarde per punt van € 296, 1 punt voor het indienen van het beroepschrift en 1 punt voor het bijwonen van de zitting met een waarde per punt van € 837 en een wegingsfactor 1).
Beslissing
De rechtbank:
- verklaart het beroep gegrond;
- vernietigt de uitspraak op bezwaar;
- vermindert de naheffingsaanslag tot € 6.668 en bepaalt dat deze uitspraak in de plaats treedt van de vernietigde uitspraak op bezwaar;
- veroordeelt verweerder in de proceskosten van eiser tot een bedrag van € 2.266;
- draagt verweerder op het betaalde griffierecht van € 181 aan eiser te vergoeden.
Deze uitspraak is gedaan door mr. G.J. Ebbeling, rechter, in aanwezigheid van mr. T. Blauw, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 29 maart 2023.
griffier rechter
Afschrift verzonden aan partijen op:
Rechtsmiddel
Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof Den Haag (team belastingrecht).
Dat kan digitaal via www.rechtspraak.nl. Daar klikt u op “Formulieren en inloggen”. Hoger beroep instellen kan ook door verzending van een brief aan het gerechtshof Den Haag (team belastingrecht), Postbus 20302, 2500 EH Den Haag.
Bij het instellen van het hoger beroep dient het volgende in acht te worden genomen:
1. bij het hogerberoepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd;
2. het hogerberoepschrift moet, indien het op papier wordt ingediend, ondertekend zijn. Verder moet het hoger beroepschrift ten minste het volgende vermelden:
a. de naam en het adres van de indiener;
b. de datum van verzending;
c. een omschrijving van de uitspraak waartegen het hoger beroep is ingesteld;
d. de redenen waarom u het niet eens bent met de uitspraak (de gronden van het hoger beroep).