Uitspraak
RECHTBANK DEN HAAG
Zittingsplaats Arnhem
Bestuursrecht
zaaknummer: NL23.33676
uitspraak van de enkelvoudige kamer van 18 december 2023 in de zaak tussen
[eiser], v-nummer: [nummer], eiseres
(gemachtigde: mr. J.W.F. Menick),
en
de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid.
Inleiding
1. In deze uitspraak beoordeelt de rechtbank het beroep van eiseres tegen het niet in behandeling nemen van de aanvraag tot het verlenen van een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd. De staatssecretaris heeft de aanvraag met het bestreden besluit van 23 oktober 2023 niet in behandeling genomen omdat Frankrijk verantwoordelijk is voor de aanvraag.
1.1.
De rechtbank heeft het beroep, samen met het verzoek van eiseres om een voorlopige voorziening met zaaknummer NL23.33677 en het beroep en het verzoek om een voorlopige voorziening van de echtgenoot van eiseres, zaaknummers NL23.33678 en NL23.33679, op 28 november 2023 op zitting behandeld. Eiseres en haar gemachtigde zijn verschenen. Namens de staatssecretaris is, met voorafgaande kennisgeving, niemand verschenen.
1.2.
De beroepen inzake eiseres en haar echtgenoot worden verder in de procedure afzonderlijk beoordeeld in aparte uitspraken.
Beoordeling door de rechtbank
2. De rechtbank beoordeelt het niet in behandeling nemen van de asielaanvraag van eiseres. Zij doet dat aan de hand van de argumenten die eiseres heeft aangevoerd, de beroepsgronden.
3. De rechtbank verklaart het beroep ongegrond. Dat betekent dat eiseres ongelijk krijgt en het niet in behandeling nemen van haar aanvraag in stand blijft. Hierna legt de rechtbank uit hoe zij tot dit oordeel komt en welke gevolgen dit oordeel heeft.
4. Eiseres heeft op 1 juni 2023 een asielaanvraag ingediend. Eiseres is samen met haar echtgenoot via Frankrijk naar Nederland doorgereisd. Uit EU-VIS is gebleken dat eiseres door Frankrijk in het bezit is gesteld van een (Schengen)visum, welke geldig was van 19 december 2022 tot 2 februari 2023. Op 17 juli 2023 heeft Nederland de autoriteiten van Frankrijk verzocht eiseres over te nemen. Op 15 september 2023 is Frankrijk hiermee akkoord gegaan.
Toetsingskader
5. De Europese Unie heeft gezamenlijke regelgeving over het in behandeling nemen van asielaanvragen. Die staat in de Dublinverordening. Op grond van de Dublinverordening neemt de staatssecretaris een asielaanvraag niet in behandeling als is vastgesteld dat een andere lidstaat verantwoordelijk is voor de behandeling daarvan. [1]
Omvang van het geschil
6. Ter zitting is komen vast te staan dat niet in geschil is dat het overnameverzoek en de aanvaarding daarvan binnen de gestelde termijnen op grond van de Dublinverordening hebben plaatsgevonden. Daarmee is niet in geschil dat Frankrijk in beginsel verantwoordelijk is voor de behandeling van eiseres haar verzoek om internationale bescherming. De gronden van beroep zien op de vraag of ten aanzien van Frankrijk kan worden uitgegaan van het interstatelijk vertrouwensbeginsel en de vraag of in het geval van eiseres er niet alsnog aanleiding bestond voor de staatssecretaris om haar asielaanvraag alsnog inhoudelijk te behandelen.
Kan ten aanzien van Frankrijk worden uitgegaan van het interstatelijk vertrouwensbeginsel?
7. Eiseres voert aan dat in Frankrijk sprake is van aan het systeem gerelateerde tekortkomingen van de asielprocedure en opvangvoorziening. Sinds 2019 heeft Frankrijk het asielbeleid fors aangescherpt en verhard. Volgens het AIDA-rapport van Frankrijk [2] is het gebrek aan opvangcapaciteit een serieus probleem. Eiseres verwijst verder naar een uitspraak van het Conseil d’État van 12 maart 2021, waaruit volgens haar blijkt dat afgewezen asielzoekers en teruggenomen Dublinclaimanten in Frankrijk niet adequaat worden opgevangen. De Duitse rechtbank heeft bij uitspraak van 25 april 2019 ook erkend dat teruggekeerde Dublinclaimanten in Frankrijk grote onzekerheden tegemoet zien. Verder is het zo dat als teruggekeerde Dublinclaimanten op een luchthaven in Frankrijk aankomen, ze van de grenspolitie een pasje krijgen waarop de Prefectuur staat waar ze zich met hun aanvraag moeten melden. Vervolgens is er geen organisatie of officiële instantie om hen te begeleiden en er worden ook geen reiskostenvergoedingen gegeven daarvoor terwijl het vaak veel verderop gelegen ligt. Eiseres voert in dit verband nog aan dat de staatssecretaris onterecht heeft nagelaten om zelf onderzoek te doen naar de feiten en omstandigheden in de opvang in Frankrijk.
7.1.
De beroepsgrond slaagt niet. De rechtbank overweegt daartoe dat uit vaste jurisprudentie van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (Afdeling) volgt dat de staatssecretaris ten aanzien van Frankrijk uit mag gaan van het interstatelijk vertrouwensbeginsel. [3] Het is aan eiseres om aannemelijk te maken dat daarvan niet langer kan worden uitgegaan. Het AIDA-rapport van Frankrijk waar eiseres een beroep op doet is al eerder uitdrukkelijk beoordeeld in de uitspraak van de Afdeling van 5 april 2023. [4] Daarin verwijst de Afdeling naar overwegingen uit de uitspraak van deze rechtbank, zittingsplaats Middelburg, van 13 februari 2023. [5] Uit deze uitspraken volgt dat uit het AIDA-rapport weliswaar kan worden opgemaakt dat er problemen zijn (geweest) met de opvang in Frankrijk, maar dat niet is gebleken dat die problemen dermate structureel en ernstig zijn, dat bij overdracht aan Frankrijk op voorhand sprake is van een reëel risico op schending van artikel 3 van het EVRM of artikel 4 van het Handvest. De Afdeling heeft bovendien onlangs ook het recentere AIDA-rapport van Frankrijk [6] meegewogen en heeft geoordeeld dat dit rapport geen wezenlijk ander beeld van de opvang van asielzoekers in Frankrijk schetst dan het rapport waar eiseres zich op beroept. [7] Hetgeen eiseres heeft aangevoerd leidt ook niet tot een ander oordeel. De verwijzing naar de eerdere rechtspraak van Frankrijk en Duitsland treft geen doel, gelet op het tijdsverloop en de recentere jurisprudentie van de Afdeling. Bovendien acht de rechtbank de feiten in de aangehaalde zaken niet vergelijkbaar met de situatie van eiseres. Aangezien eiseres niets heeft aangevoerd op grond waarvan moet worden betwijfeld of ten aanzien van Frankrijk nog van het interstatelijk vertrouwensbeginsel kan worden uitgegaan, was de staatssecretaris niet gehouden om zelf nader onderzoek te doen naar de (opvang)situatie in Frankrijk.
Artikel 17 van de Dublinverordening
8. Eiseres betoogt dat er bijzondere individuele omstandigheden zijn waarbij terugzending onevenredig hard zal zijn. De combinatie van feiten en omstandigheden zouden aanleiding moeten geven om het onderhavige asielverzoek zelf in behandeling te nemen op grond van artikel 3, tweede lid, van de Dublinverordening en artikel 17 van de Dublinverordening. Eiseres heeft geen enkele binding met Frankrijk en het was ook juist haar intentie om een asielaanvraag in Nederland, en niet in Frankrijk, in te dienen. Zij is erg tevreden met de opvang en begeleiding in Nederland. Bovendien wonen hier vrienden en familieleden.
8.1.
Een lidstaat kan op grond van artikel 17, eerste lid, van de Dublinverordening besluiten een bij hem ingediende asielaanvraag van een onderdaan van een derde land te behandelen, ook al is hij daartoe niet verplicht. De staatssecretaris maakt hier terughoudend gebruik van. Hij gebruikt deze bevoegdheid in ieder geval indien bijzondere, individuele omstandigheden maken dat overdracht van de vreemdeling aan de voor de behandeling van het verzoek om internationale bescherming verantwoordelijke lidstaat van een onevenredige hardheid getuigt.
8.2.
Naar het oordeel van de rechtbank heeft de staatssecretaris in hetgeen eiseres heeft aangevoerd geen aanleiding hoeven zien om artikel 17, eerste lid, van de Dublinverordening toe te passen. De omstandigheid dat eiseres en haar echtgenoot in Frankrijk geen familie en vrienden hebben, maar in Nederland wel en dat zij een voorkeur hebben voor een behandeling van hun asielaanvraag in Nederland, is hiervoor onvoldoende. Eiseres heeft niet onderbouwd waarom de band met haar vrienden en familie van dien aard is dat sprake zou zijn van onevenredige hardheid als zij de behandeling van haar asielaanvraag in Frankrijk moet afwachten. Daarbij neemt de rechtbank ook in aanmerking dat de Dublinverordening volgens vaste jurisprudentie niet is bedoeld als route waarlangs op reguliere gronden verblijf bij een familie- of gezinslid kan worden verkregen, omdat daar andere regelingen voor openstaan. [8] De beroepsgrond slaagt niet.
Conclusie en gevolgen
9. Het beroep is ongegrond. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.
Beslissing
De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.
Deze uitspraak is gedaan door mr. T. Mol, rechter, in aanwezigheid van mr. B. Voors, griffier.
De uitspraak is uitgesproken in het openbaar en bekendgemaakt op:
Informatie over hoger beroep
Een partij die het niet eens is met deze uitspraak, kan een hogerberoepschrift sturen naar de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State waarin wordt uitgelegd waarom deze partij het niet eens is met de uitspraak. Het hogerberoepschrift moet worden ingediend binnen één week na de dag waarop deze uitspraak is verzonden. Kan de indiener de behandeling van het hoger beroep niet afwachten, omdat de zaak spoed heeft, dan kan de indiener de voorzieningenrechter van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State vragen om een voorlopige voorziening (een tijdelijke maatregel) te treffen.