ECLI:NL:RBDHA:2021:2791

• Datum uitspraak: 18 februari 2021
• Publicatiedatum: 23 maart 2021
• Zaaknummer: AWB - 20 _ 2890
• Instantie: Rechtbank Den Haag
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht; Belastingrecht
• Procedures: Eerste aanleg - enkelvoudig
• Rechters: S.E. Postema
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Onterecht opgelegde navorderingsaanslag IB/PVV wegens gebrek aan kwade trouw

In deze zaak heeft de Rechtbank Den Haag op 18 februari 2021 uitspraak gedaan in een belastingrechtelijke kwestie betreffende een navorderingsaanslag inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen (IB/PVV) voor het jaar 2014. Eiser, die rechtsbijstand verleende aan derden en bestuurder was van een stichting, had bezwaar gemaakt tegen de navorderingsaanslag die door de inspecteur van de Belastingdienst was opgelegd. De inspecteur stelde dat eiser niet alle door hem genoten inkomsten had aangegeven en dat hij te kwader trouw handelde. De rechtbank oordeelde echter dat de inspecteur niet aannemelijk had gemaakt dat er sprake was van kwade trouw. De rechtbank concludeerde dat de navorderingsaanslag, de vergrijpboete en de belastingrente ten onrechte waren opgelegd. De rechtbank verklaarde het beroep van eiser gegrond en vernietigde de bestreden uitspraak op bezwaar, evenals de navorderingsaanslag en de daarbij opgelegde boete en rente. De rechtbank benadrukte dat de bewijslast voor de rechtmatigheid van de navorderingsaanslag bij de inspecteur ligt en dat deze niet voldoende bewijs had geleverd voor zijn stelling dat eiser opzettelijk onjuiste informatie had verstrekt. De uitspraak werd openbaar uitgesproken en partijen hebben de mogelijkheid om binnen zes weken hoger beroep in te stellen.

Uitspraak

Rechtbank DEN HAAG

Team belastingrecht

zaaknummer: SGR 20/2890

proces-verbaal van de mondelinge uitspraak van de enkelvoudige kamer van18 februari 2021 in de zaak tussen

mr. [eiser] , wonende te [woonplaats] , eiser

en

de inspecteur van de Belastingdienst, verweerder.

De bestreden uitspraak op bezwaar

De uitspraak van verweerder van 12 maart 2020 op het bezwaar van eiser tegen de aan eiser voor het jaar 2014 opgelegde navorderingsaanslag inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen (IB/PVV), de daarbij bij beschikking opgelegde vergrijpboete (de boetebeschikking) en de in rekening gebrachte belastingrente (de rentebeschikking).

Zitting

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 4 februari 2021.

Namens verweerder zijn mr. [A] en drs. [B] verschenen. Eiser is door de griffier bij aangetekende brief, verzonden op 30 december 2020 aan het adres [adres] [huisnummer] te [plaats] , onder vermelding van plaats en tijdstip, uitgenodigd om op de zitting te verschijnen. Eiser is, zonder kennisgeving aan de rechtbank, niet verschenen. Uit informatie van PostNL is gebleken dat de brief op 31 december 2020 op genoemd adres is uitgereikt. De rechtbank is van oordeel dat de uitnodiging om op de zitting te verschijnen op juiste wijze en tijdig op het juiste adres is aangeboden.

Beslissing

De rechtbank:

• verklaart het beroep gegrond;
• vernietigt de uitspraak op bezwaar;
• vernietigt de navorderingsaanslag, de boetebeschikking en de rentebeschikking.

Overwegingen

1. Eiser verleende in 2014 rechtsbijstand aan derden en is enig bestuurder van de stichting [stichting] (de stichting).

2. Met dagtekening 30 november 2017 heeft verweerder een definitieve aanslag IB/PVV 2014 aan eiser opgelegd naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van
€ 479.250 en een belastbaar inkomen uit sparen en beleggen van € 396.897.

3. Eiser heeft tegen de voornoemde aanslag bezwaar gemaakt in de vorm van een herziene aangifte IB/PVV 2014. Hij heeft hierbij onder meer een bruto resultaat overige werkzaamheden vermeld van € 12.000 (met omschrijving: “Gemachtigde rechtsbijstand overeenkomst”) en daarop een zelfde bedrag aan kosten in aftrek gebracht. Bij uitspraak op bezwaar van 8 februari 2019 heeft verweerder - na het stellen van vragen - de definitieve aanslag verminderd naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 9.600. Verweerder is daarbij uitgegaan van € 12.000 aan bruto resultaat uit overige werkzaamheden en heeft € 2.400 (20%) aan aftrekbare kosten geaccepteerd.

4. Met dagtekening 16 november 2019 heeft verweerder een navorderingsaanslag IB/PVV 2014 aan eiser opgelegd naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van
€ 48.555 (de navorderingsaanslag). Verweerder is hierbij uitgegaan van een bruto resultaat overige werkzaamheden van € 60.694 minus 20% kosten. Tegelijkertijd is bij beschikking een vergrijpboete opgelegd van € 7.778 en € 2.652 aan belastingrente in rekening gebracht.

5. In geschil is of het beroep ontvankelijk is en zo ja, of de navorderingsaanslag, de boetebeschikking en de rentebeschikking terecht en naar een juist bedrag zijn opgelegd.

6. Ingevolge artikel 6:5, eerste lid, aanhef en onder d, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) bevat het beroepschrift de gronden van het beroep. In artikel 6:6 van de Awb is bepaald dat, indien niet is voldaan aan artikel 6:5 of enig ander bij de wet gesteld vereiste voor het in behandeling nemen van het beroep, dit niet-ontvankelijk kan worden verklaard, mits de indiener de gelegenheid heeft gehad het verzuim te herstellen binnen een hem daartoe gestelde termijn.

7. Verweerder stelt dat het beroep niet-ontvankelijk is, omdat het voor hem niet mogelijk is te bepalen waartegen hij verweer dient te voeren. Deze stelling faalt. Hoewel het beroepschrift lastig leesbaar is, volgt hieruit onmiskenbaar dat eiser het niet eens is met de navorderingsaanslag onder meer omdat volgens eiser de inkomsten reeds belast zijn bij de stichting en navordering met terugwerkende kracht niet mogelijk is. De jurisprudentie waarop verweerder zich beroept gaan over wezenlijk andere situaties, waarbij als motivering enkel een afschrift van de uitspraak op bezwaar was overgelegd (Hoge Raad 18 december 2009, ECLI:NL:HR:2009:BJ9616) en de appellant uitsluitend aangaf het niet eens te zijn met de standpunten in het bestreden besluit (Centrale Raad van Beroep 24 december 2014, ECLI:NL:CRVB:2014:4418). De rechtbank acht het beroep ontvankelijk en beoordeelt de zaak inhoudelijk.

8. Op grond van artikel 16, eerste lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen kan de inspecteur te weinig geheven belasting navorderen indien enig feit grond oplevert voor het vermoeden dat een aanslag tot een te laag bedrag is vastgesteld. Een feit kan geen grond voor navordering opleveren als dit feit de inspecteur bekend was of redelijkerwijs bekend had kunnen zijn, tenzij de belastingplichtige ter zake van dit feit te kwader trouw is.

9. De bewijslast voor de rechtmatigheid van een navorderingsaanslag ligt bij verweerder. Verweerder dient derhalve aannemelijk te maken dat sprake is van een nieuw feit, dan wel dat sprake is van kwade trouw. Van kwade trouw is sprake als eiser verweerder bij het doen van aangifte opzettelijk onjuiste inlichtingen verstrekt of opzettelijk juiste inlichtingen aan verweerder onthoudt. Onder opzet valt tevens voorwaardelijk opzet, te weten het zich willens en wetens blootstellen aan de aanmerkelijke kans dat te weinig belasting wordt geheven en het bewust aanvaarden van die kans.

10. Verweerder stelt dat sprake is van kwade trouw, omdat eiser niet alle door hem genoten inkomsten heeft aangegeven en zich hiervan, zeker als rechtsbijstandverlener, bewust had moeten zijn. Verweerder heeft hiertoe aangevoerd dat eiser in de periode van 2014 tot en met 12 mei 2015 voor tenminste 51 belastingplichtigen aangiftes heeft ingediend, dat eiser in 2014 rechtsbijstand heeft verleend voor in totaal 39 zaken en dat de Belastingdienst in 2014 in totaal € 18.094 heeft uitgekeerd op de bankrekening van de stichting. Een groot deel van dat bedrag ziet op proceskostenvergoedingen en/of de vergoeding van griffiekosten. Eiser weerspreekt deze aantallen en dit bedrag niet. Verweerder heeft geschat hoeveel uur eiser in 2014 zal hebben besteed aan de door hem verrichte werkzaamheden en deze uren vermenigvuldigd met een uurtarief van € 300. Dit uurtarief volgt volgens verweerder uit een overeenkomst tussen eiser, één van zijn cliënten en de stichting. Deze overeenkomst zit niet bij de gedingstukken. Verweerder concludeert op basis van de betalingen verricht door de Belastingdienst (€ 18.094) en zijn schatting (€ 42.600) dat eiser minstens € 60.694 aan bruto resultaat uit overige werkzaamheden had moeten aangeven in plaats van € 12.000.

11. Verweerder heeft ter zitting geen uitsluitsel kunnen geven over de vraag of de
€ 18.094 reeds bij de stichting in de belastingheffing is betrokken, zoals gesteld door eiser. Met betrekking tot de schatting heeft verweerder ter zitting niet kunnen bevestigen of het uurtarief van € 300 in 2014 gold voor alle cliënten van eiser. De rechtbank vindt het te ver gaan om op basis van één overeenkomst, welke niet door verweerder aan de rechtbank is overgelegd, te veronderstellen dat eiser dit uurtarief voor al zijn cliënten en werkzaamheden heeft gehanteerd. Het had op de weg van verweerder gelegen om de door hem veronderstelde inkomsten en de kwade trouw nader te onderbouwen, bijvoorbeeld door bankafschriften waaruit blijkt dat en hoeveel aan eiser voor de verrichte werkzaamheden is betaald. Hetgeen verweerder heeft aangevoerd en overgelegd, biedt onvoldoende grond voor het oordeel dat eiser (opzettelijk) niet alle door hem genoten inkomsten heeft aangegeven en aldus te kwader trouw heeft gehandeld.

12 Nu verweerder kwade trouw niet aannemelijk heeft gemaakt en niet gesteld of gebleken is dat sprake is van een nieuw feit, is de navorderingsaanslag ten onrechte opgelegd. Gelet hierop komt de rechtbank niet meer toe aan de overige door partijen aangevoerde gronden.

13. Gelet op wat hiervoor is overwogen, is het beroep gegrond verklaard en zijn de navorderingsaanslag, de boetebeschikking en de rentebeschikking vernietigd.

14. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding. Niet gesteld of gebleken is dat er voor vergoeding in aanmerking komende proceskosten zijn. Griffierecht is niet geheven.

Deze uitspraak is gedaan door mr. S.E. Postema, rechter, in aanwezigheid van
mr. G.E. Brummel, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op
18 februari 2021.

griffier rechter

Afschrift verzonden aan partijen op:

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na verzending hoger beroep instellen bij het gerechtshof Den Haag (team belastingrecht), Postbus 20302,

2500 EH Den Haag.