Uitspraak
RECHTBANK BREDA
Sector bestuursrecht, enkelvoudige belastingkamer
Procedurenummer: AWB 12/920
Uitspraakdatum: 24 augustus 2012
Proces-verbaal van de mondelinge uitspraak als bedoeld in afdeling 8.2.6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) en artikel 27d van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) in het geding tussen
[belanghebbende], wonende te [woonplaats],
belanghebbende,
en
de inspecteur van de Belastingdienst/Oost Brabant, kantoor ‘s Hertogenbosch,
de inspecteur.
De bestreden uitspraak op bezwaar
De uitspraak van de inspecteur van 16 januari 2012 op het bezwaar van belanghebbende tegen de aan hem over het jaar 2008 opgelegde aanslag inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 38.850 (aanslagnummer [nummer]H86).
Zitting
Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 10 augustus 2012 te Eindhoven. Aldaar zijn verschenen en gehoord de gemachtigde van belanghebbende, [gemachtigde], verbonden aan [kantoornaam gemachtigde] te Spaubeek, en namens de inspecteur, [gemachtigde].
1. Beslissing
De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.
2. Gronden
2.1. Belanghebbende is inwoner van Nederland en als militair werkzaam bij het Ministerie van Defensie. In het onderhavige jaar is hij in de periode [datum] tot en met [datum] (137 dagen) door zijn werkgever uitgezonden naar Afghanistan.
2.2. Volgens de jaaropgave bedroeg het loon van belanghebbende € 38.850 en de onbelaste (reiskosten)vergoeding € 306.
2.3. Belanghebbende heeft aangifte gedaan naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 34.475. Dit bedrag is als volgt samengesteld:
Belastbaar loon uit dienstbetrekking € 38.850
Af: uitzending Afghanistan “Nedeco” € 4.375
Belastbaar inkomen uit werk en woning € 34.475
2.4. De inspecteur heeft de aftrek van € 4.375 niet geaccepteerd en de aanslag vastgesteld tot een naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 38.850.
2.5. Tussen partijen is in geschil het antwoord op de vraag of tot het in 2.3. vermelde bedrag van € 4.375 sprake is van een onbelaste vergoeding. Belanghebbende stelt zich op het standpunt dat dit bedrag op grond van de zogenaamde 30% regeling, zoals opgenomen in artikel 15a, eerste lid, aanhef, en onderdeel j, van de Wet op de loonbelasting 1964 (Wet lb 1964) en artikel 9 van het Uitvoeringsbesluit loonbelasting 1965 (hierna: de 30% regeling), niet tot het belastbaar loon uit werk en woning en daarmee ook niet tot het belastbaar inkomen uit werk en woning behoort. De inspecteur is van mening dat de 30% regeling toepassing mist.
2.6. Op grond van artikel 9, eerste lid, onderdeel a, van het Uitvoeringsbesluit loonbelasting 1965 (UB lb 1965), in verbinding met artikel 15, eerste lid, aanhef, en onderdeel j, van de Wet op de loonbelasting 1964 worden “Vergoedingen en verstrekkingen aan extraterritoriale werknemers van kosten……in elk geval beschouwd als vergoeding voor extraterritoriale kosten tot (bewijsregel):
a. 30% van de grondslag………”
2.7. In de toelichting op artikel 9 van het UB lb 1965 (hierna: Toelichting) is, voor zover hier van belang, het volgende opgenomen:
“Artikel 9, eerste lid, bevat de bewijsregels als zodanig. Deze houdt in dat vergoedingen aan extraterritoriale werknemers van kosten van verblijf buiten het land van herkomst in elk geval worden beschouwd als vrije vergoeding voor extraterritoriale kosten tot een bedrag ter omvang van de som van 30% van de grondslag en het bedrag van de schoolgelden. (…)
Het gaat hier om vergoedingen van extraterritoriale kosten. Dit houdt in dat een dergelijke vergoeding afzonderlijk van het loon moet zijn overeengekomen. Administratieve splitsing van het loon in een deel loon en een deel vergoeding is dus niet mogelijk. (…)”
(Toelichting, besluit van 20 december 2000 tot aanpassing van enige uitvoeringsbesluiten, Stb.2000, 640)
2.8. Tussen partijen is niet in geschil dat belanghebbende een extraterritoriale (uitgezonden) werknemer is in de zin van de wet. Voorts stelt de rechtbank voorop dat de omstandigheid dat de 30% regeling in de loonbelasting niet is toegepast, niet aan de weg hoeft te staan aan toepassing ervan in de inkomstenbelasting (Hoge Raad , 27 april 2012, nr 11/01873, www.rechtspraak.nl, LJN BU8932).
2.9. Naar het oordeel van de rechtbank kan, gelet op de duidelijke tekst van de hiervoor genoemde bepalingen en op de Toelichting, alleen recht bestaan op toepassing van de 30% regeling als een belastingplichtige en zijn werkgever daarover arbeidsrechtelijke afspraken gemaakt hebben. Belanghebbende stelt, onder verwijzing naar een brief van de staatssecretaris van Defensie van 28 januari 2008, gericht aan de Voorzitter van de Tweede Kamer dat met zijn werkgever die afspraken gemaakt zijn en dat in ieder geval met andere militairen die in dezelfde positie verkeren, de 30% regeling is overeengekomen. Met dit laatste doet belanghebbende een beroep op het gelijkheidsbeginsel.
2.10. Naar het oordeel van de rechtbank heeft belanghebbende, tegenover de gemotiveerde betwisting van de inspecteur, niet aannemelijk gemaakt dat hij en zijn werkgever een dergelijke arbeidsrechtelijke afspraak hebben gemaakt. De verwijzing naar bovengenoemde brief van de staatssecretaris van defensie van 28 januari 2008 is daarvoor onvoldoende. In die brief wordt door de staatssecretaris in algemene bewoordingen aangegeven dat militairen die in het kader van een vredes- of humanitaire operatie worden uitgezonden een belastingvrije tegemoetkoming ontvangen van € 26,13 per dag en dat die vergoeding op grond van de fiscale regelgeving onbelast wordt toegekend. De staatssecretaris verwijst in dat verband naar de 30% regeling. Naar het oordeel van de rechtbank is deze brief te algemeen van aard om daarin een afspraak over toepassing van de 30% regeling in het geval van belanghebbende en zijn werkgever te onderkennen. De rechtbank merkt daarbij op dat belanghebbende, onvoldoende weersproken, heeft gesteld dat hij geen recht had op een onbelaste vergoeding van € 26,13, zodat hij blijkbaar in een andere positie verkeerde dan die militairen waarop de staatssecretaris het oog had. Om die reden kan in dit kader een beroep op het gelijkheidsbeginsel niet slagen, nu immers niet aannemelijk gemaakt is dat sprake is van gelijke gevallen die anders worden behandeld. Ook de verwijzing van belanghebbende naar het Besluit van 20 december 2000, Staatsblad 640, leidt niet tot een ander oordeel, nu daar slechts de algemene regelgeving wordt weergegeven. De aangevoerde beroepsgronden falen.
2.11. Belanghebbende heeft in het kader van een beroep op het gelijkheidsbeginsel tevens aangevoerd dat de inspecteur in een achttal met name genoemde vergelijkbare gevallen in de inkomstenbelasting de 30% regeling heeft toegestaan. De rechtbank oordeelt hierover als volgt. Van schending van het gelijkheidsbeginsel kan sprake zijn indien a. de inspecteur een begunstigend beleid voert, b. ten aanzien van een (groep) belastingplichtige(n) sprake is van een oogmerk tot begunstiging of c. de inspecteur een meerderheid van met belanghebbende vergelijkbare gevallen door een fout gunstiger heeft behandeld dan belanghebbende zelf (de zogenoemde meerderheidsregel).
Belanghebbende heeft naar het oordeel van de rechtbank, tegenover de gemotiveerde betwisting van de inspecteur, niet aannemelijk gemaakt dat in de door hem aangevoerde gevallen sprake is geweest van begunstigend beleid of een oogmerk tot begunstiging. Voor zover belanghebbende zich met het voorgaande op het standpunt heeft gesteld dat sprake is van het achterwege blijven van een juiste wetstoepassing in de meerderheid van de met belanghebbende vergelijkbare gevallen geldt het volgende.
De Hoge Raad heeft in zijn arrest van 16 december 1998, nr. 33 327, onder meer gepubliceerd BNB 1999/165c bepaald dat bij toepassing van de meerderheidsregel alleen die gevallen meetellen die onder de competentie van de betreffende eenheid vallen. Nu de inspecteur onbestreden heeft gesteld dat de door belanghebbende genoemde gevallen alle onder de competentie van een andere eenheid vallen, is van schending van de meerderheidsregel geen sprake. Derhalve faalt ook dit beroep op het gelijkheidsbeginsel.
2.12. Gelet op het vorenstaande is het beroep ongegrond.
2.13. De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.
Deze uitspraak is gedaan op 24 augustus 2012 door mr.drs. M.M. de Werd, rechter, en op dezelfde dag in het openbaar uitgesproken in tegenwoordigheid van mr. M.J.M. Mies, griffier.
De griffier, de rechter,
Afschrift aangetekend verzonden aan partijen op: 7 september 2012
Rechtsmiddel
Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te ‘s-Hertogenbosch (belastingkamer), Postbus 70583,
5201 CZ ’s-Hertogenbosch.
Bij het instellen van hoger beroep dient het volgende in acht te worden genomen:
1 - bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.
2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden:
a. de naam en het adres van de indiener;
b. een dagtekening;
c. een omschrijving van de uitspraak waartegen het hoger beroep is ingesteld;
d. de gronden van het hoger beroep.