ECLI:NL:GHSHE:2024:1918

Uitspraak

GERECHTSHOF ’s-HERTOGENBOSCH

Team belastingrecht

Meervoudige Belastingkamer

Nummers: 22/1672 tot en met 22/1674

Uitspraak op het hoger beroep van

[belanghebbende] ,

wonende te Spanje,

hierna: belanghebbende,

tegen de uitspraak van de rechtbank Zeeland-West-Brabant (hierna: de rechtbank) van 15 september 2022, nummers BRE 21/1916, 21/1918 en 21/1919, in het geding tussen belanghebbende en

de inspecteur van de Belastingdienst,

hierna: de inspecteur.

1.Ontstaan en loop van het geding

1.1.

De inspecteur heeft aan belanghebbende de aanslagen inkomstenbelasting (IB) over de jaren 2015 tot en met 2017 opgelegd.

1.2.

Belanghebbende heeft bezwaar gemaakt tegen deze aanslagen IB. De inspecteur heeft uitspraken op bezwaar gedaan en de bezwaren ongegrond verklaard.

1.3.

Belanghebbende heeft tegen deze uitspraken beroep ingesteld bij de rechtbank. De rechtbank heeft de beroepen ongegrond verklaard.

1.4.

Belanghebbende heeft tegen de uitspraak van de rechtbank hoger beroep ingesteld bij het hof. De inspecteur heeft een verweerschrift ingediend.

1.5.

De zitting heeft plaatsgevonden op 17 mei 2024 in ’s-Hertogenbosch. Daar zijn, via een digitale verbinding, gehoord belanghebbende en, namens de inspecteur,
[inspecteur] . Op deze zitting zijn gelijktijdig behandeld de onderhavige zaken en de zaken van belanghebbendes echtgenote met nummers: 22/1675 en 22/1676.

1.6.

Het hof heeft aan het einde van de zitting het onderzoek gesloten.

2.Feiten

2.1.

Belanghebbende is sinds 1997 woonachtig in Spanje.

2.2.

Belanghebbende ontvangt over de jaren 2015 tot en met 2017 een AOW-uitkering van de Sociale Verzekeringsbank (de SVB) alsmede pensioenuitkeringen van drie Nederlandse pensioenfondsen ( [pensioenfonds 1] , [pensioenfonds 2] en [pensioenfonds 3] ). Niet in geschil is dat Nederland op grond van het belastingverdrag met Spanje^[1]enkel het heffingsrecht heeft over de pensioenuitkering die belanghebbende heeft ontvangen van het pensioenfonds [pensioenfonds 2] .

2.3.

De SVB en de drie Nederlandse pensioenfondsen hebben in de onderhavige jaren een buitenlandbijdrage Zorgverzekeringswet (hierna: de buitenlandbijdrage) ingehouden op de uitkeringen aan belanghebbende.

2.4.

Belanghebbende heeft in zijn aangiften IB de buitenlandbijdragen als loonheffing vermeld.

2.5.

De inspecteur is bij het opleggen van de aanslagen IB over de jaren 2015 tot en met 2017 afgeweken van de aangifte en heeft deze buitenlandbijdragen niet als voorheffing verrekend met de op deze aanslagen verschuldigde bedragen aan IB. Het betreft de volgende buitenlandbijdragen:

2015: € 1.141

2016: € 1.435

2017: € 1.512

2.6.

Belanghebbende is in de onderhavige jaren niet sociaal verzekerd in Nederland en daarom ook niet premieplichtig voor de volksverzekeringen.

3.Geschil en conclusies van partijen

3.1.

Het geschil betreft het antwoord op de vraag of de ingehouden buitenlandbijdragen aangemerkt dienen te worden als een voorheffing die verrekenbaar is met de verschuldigde IB.

3.2.

Belanghebbende concludeert tot vernietiging van de uitspraak van de rechtbank en vermindering van de aanslagen IB over de jaren 2015 tot en met 2017 met de ingehouden buitenlandbijdragen. De inspecteur concludeert tot bevestiging van de uitspraak van de rechtbank.

4.Gronden

Ten aanzien van het geschil

4.1.

Belanghebbende is door het Centraal Administratiekantoor (CAK) op grond van de Verordening (EG) nr. 883/2004^[2]als verdragsgerechtigde aangemerkt. Belanghebbende heeft als verdragsgerechtigde op grond van de Zorgverzekeringswet recht op medische zorg in zijn woonland Spanje waarvan de kosten voor rekening van Nederland komen. Voor dit recht op medische zorg is belanghebbende de zogenoemde buitenlandbijdrage Zorgverzekeringswet^[3]verschuldigd. Deze buitenlandbijdrage is in de onderhavige jaren ingehouden op de AOW- en pensioenuitkeringen van belanghebbende.

4.2.

Belanghebbende heeft betwist de buitenlandbijdrage verschuldigd te zijn en heeft hierover een bestuursrechtelijke procedure gevoerd. De Centrale Raad van Beroep^[4]heeft geoordeeld dat belanghebbende de buitenlandbijdrage verschuldigd is en dat deze op de juiste wijze berekend is. Daarnaast heeft de Centrale Raad van Beroep in een andere uitspraak^[5]geoordeeld dat de buitenlandbijdrage niet als een belasting gekwalificeerd wordt, maar als een bijdrage bestemd voor de financiering van (een deel van) het Nederlandse socialezekerheidsstelsel.

4.3.

De stelling van belanghebbende dat de buitenlandbijdrage als voorheffing verrekenbaar is met de op de aanslagen over de jaren 2015 tot en met 2017 verschuldigde bedragen aan IB is niet juist. Gelet op artikel 9.2 Wet op de Inkomstenbelasting 2001(Wet IB) is de buitenlandbijdrage geen voorheffing die met de op de aanslag verschuldigde IB verrekend kan worden.

4.4.

Belanghebbende heeft een beroep gedaan op het belastingverdrag Nederland-Spanje en gesteld dat de buitenlandbijdrage als een (verkapte) bronheffing dient te worden aangemerkt die niet is opgenomen in dit belastingverdrag. Het hof stelt vast dat de reikwijdte van het belastingverdrag Nederland-Spanje is beperkt tot door Nederland geheven belastingen^[6]. Zoals in 4.2 is opgenomen heeft de Centrale Raad van Beroep geoordeeld dat de buitenlandbijdrage niet als een belasting kwalificeert. Het hof ziet geen aanleiding daar anders over te oordelen. Reeds daarom faalt deze stelling van belanghebbende.

4.5.

Belanghebbende heeft tevens gesteld, zonder een feitelijke onderbouwing te geven, dat sprake is van een dubbele heffing omdat ook in Spanje, via de inkomstenbelasting, een bijdrage van zorgkosten van hem zou zijn geheven. Het hof heeft in 4.2 vastgesteld dat belanghebbende, op grond van de nationale wetgeving en een toepasselijke EU-verordening, de buitenlandbijdrage verschuldigd is. De vraag of dit een dubbele heffing van bijdragen voor zorgkosten tot gevolg heeft kan niet door de Nederlandse belastingrechter worden beoordeeld^[7]. Daarom kan deze stelling belanghebbende in deze procedure niet baten.

Conclusie

4.6.

De slotsom is dat het hoger beroep ongegrond is.

Ten aanzien van het griffierecht

4.7.

Het hof ziet geen aanleiding om het griffierecht te laten vergoeden.

5.Beslissing

Het hof:

verklaart het hoger beroep ongegrond;
bevestigt de uitspraak van de rechtbank.

De uitspraak is gedaan door A.H.W. Steijn, voorzitter, L.B.M. Klein Tank en
E.P.A. Brakeboer, in tegenwoordigheid van R. Camps, als griffier.

De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 12 juni 2024 en een afschrift van de uitspraak is op die datum in Mijn Rechtspraak geplaatst. Aan de partij die niet digitaal procedeert, is een afschrift op die datum aangetekend per post verzonden.

De griffier, De voorzitter,

R. Camps A.H.W. Steijn

Het aanwenden van een rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen beide partijen binnen zes weken na de verzenddatum beroep in cassatie instellen bij
de Hoge Raad der Nederlanden via het webportaal van de Hoge Raad www.hogeraad.nl.

Bepaalde personen die niet worden vertegenwoordigd door een gemachtigde die beroepsmatig rechtsbijstand verleent, mogen per post beroep in cassatie instellen. Dit zijn natuurlijke personen en verenigingen waarvan de statuten niet zijn opgenomen in een notariële akte. Als zij geen gebruik willen maken van digitaal procederen kunnen deze personen het beroepschrift in cassatie sturen aan
de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), postbus 20303, 2500 EH Den Haag.Alle andere personen en gemachtigden die beroepsmatig rechtsbijstand verlenen, zijn in beginsel verplicht digitaal te procederen (zie
www.hogeraad.nl).

Bij het instellen van beroep in cassatie moet het volgende in acht worden genomen:

Bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.

(Alleen bij procederen op papier) het beroepschrift moet ondertekend zijn;

Het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden:

de naam en het adres van de indiener;

de dagtekening;

een omschrijving van de uitspraak waartegen het beroep in cassatie is gericht;

e gronden van het beroep in cassatie.

Voor het instellen van beroep in cassatie is griffierecht verschuldigd. Na het instellen van beroep in cassatie ontvangt de indiener een nota griffierecht van de griffier van de Hoge Raad.

In het cassatieberoepschrift kan de Hoge Raad verzocht worden om de andere partij te veroordelen in de proceskosten.