ECLI:NL:GHSHE:2021:434

• Datum uitspraak: 16 februari 2021
• Publicatiedatum: 16 februari 2021
• Zaaknummer: 200.271.586_02
• Instantie: Gerechtshof 's-Hertogenbosch
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Civiel recht; Verbintenissenrecht
• Procedures: Hoger beroep
• Rechters: P.P.M. van Reijsen; M.J. van Laarhoven; G.J. Vossestein
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Uitleg echtscheidingsconvenant en onrechtmatig handelen tijdens onderhandelingen

In deze zaak, die voor het Gerechtshof 's-Hertogenbosch werd behandeld, gaat het om een hoger beroep van een man tegen een vonnis van de kantonrechter van de rechtbank Zeeland-West-Brabant. De man en vrouw waren gehuwd onder huwelijkse voorwaarden die een uitsluiting van gemeenschap van goederen en een finaal verrekenbeding bij echtscheiding inhielden. De man had op 24 juni 2014 een verzoek tot echtscheiding ingediend, waarna de rechtbank op 13 augustus 2015 de echtscheiding uitsprak. Bij deze beschikking was een echtscheidingsconvenant gevoegd, waarin afspraken waren gemaakt over de verdeling van eigendommen en financiële verplichtingen. De man vorderde in hoger beroep onder andere betaling van bedragen die volgens hem door de vrouw verschuldigd waren op basis van het convenant. De vrouw voerde aan dat de man onrechtmatig had gehandeld door haar niet volledig te informeren over de financiële situatie tijdens de onderhandelingen over het convenant.

Het hof heeft de grieven van de man en vrouw beoordeeld, waarbij het hof zich richtte op de uitleg van de bepalingen in het convenant en de vraag of de man onrechtmatig had gehandeld. Het hof oordeelde dat de vrouw recht had op een vergoeding van de helft van de inkomensafhankelijke bijdrage Zorgverzekeringswet en de kosten van het periodiek onderhoud van de cv-ketel, maar dat de man niet onrechtmatig had gehandeld. Het hof vernietigde het vonnis van de kantonrechter voor wat betreft deze twee punten en bekrachtigde het vonnis voor het overige. De proceskosten werden gecompenseerd, wat betekent dat iedere partij zijn eigen kosten draagt.

Uitspraak

GERECHTSHOF ’s-HERTOGENBOSCH

Team familie- en jeugdrecht

zaaknummer 200.271.586/01

arrest van 16 februari 2021

in de zaak van

[de man] ,

wonende te [woonplaats] ,

appellant in principaal hoger beroep,

geïntimeerde in incidenteel hoger beroep,

hierna aan te duiden als de man,

advocaat: mr. C.A.M.J. de Wit te Veghel,

tegen

[de vrouw] ,

wonende te [woonplaats] ,

geïntimeerde in principaal hoger beroep,

appellante in incidenteel hoger beroep,

hierna aan te duiden als de vrouw,

advocaat: mr. L.N.J.B. van Osch te Tilburg,

op het bij exploot van dagvaarding van 24 december 2019 ingeleide hoger beroep van het vonnis van 30 oktober 2019, door de kantonrechter van de rechtbank Zeeland-West-Brabant, zittingsplaats Tilburg, gewezen tussen de man als eiser in conventie, verweerder in reconventie en de vrouw als gedaagde in conventie, eiseres in reconventie.

1. Het geding in eerste aanleg (zaak-/rolnummer 7762225 CV EXPL 19-2961)

Voor het geding in eerste aanleg verwijst het hof naar voormeld vonnis.

2. Het geding in hoger beroep

Het verloop van de procedure blijkt uit:

• de dagvaarding in hoger beroep;
• de memorie van grieven met producties (1 tot en met 10);
• het H5-formulier met een uitstelverzoek rolhandeling d.d. 26 mei 2020;
• de memorie van antwoord, tevens memorie van grieven in incidenteel hoger beroep met producties (1 tot en met 5);
• de memorie van antwoord in incidenteel hoger beroep met productie 11.

Partijen hebben vervolgens verzocht om arrest te wijzen. Het hof heeft daarna een datum voor arrest bepaald. Het hof doet recht op bovenvermelde stukken en de stukken van de eerste aanleg.

3. De beoordeling

in principaal en incidenteel hoger beroep

3.1.

In dit hoger beroep kan worden uitgegaan van de volgende feiten.

3.1.1.

Partijen zijn op 6 december 1996 gehuwd, na het maken van huwelijkse voorwaarden. De huwelijkse voorwaarden behelzen een uitsluiting van iedere gemeenschap en een finaal verrekenbeding bij echtscheiding.

Op 24 juni 2014 heeft de man een verzoek tot echtscheiding ingediend. Bij beschikking van 13 augustus 2015 heeft de rechtbank Zeeland-West-Brabant (zaaknummer C/02/283789 / FA RK 14-4289) de echtscheiding uitgesproken. Deze beschikking is op 30 november 2015 ingeschreven in de daartoe bestemde registers van de burgerlijke stand.

3.1.2.

Aan de beschikking is het, door de griffier van de rechtbank gewaarmerkte, en door partijen op 13 mei 2015 ondertekende echtscheidingsconvenant (hierna: het convenant) gehecht. In rov. 3.3. van de echtscheidingsbeschikking is bepaald dat het convenant “voor het overige” (het hof begrijpt: voor zover het andere onderwerpen dan de kinderalimentatie betreft) deel uitmaakt van de beschikking.

3.1.3.

In het echtscheidingsconvenant is, voor zover in hoger beroep van belang, het volgende bepaald.

“3.5 Met betrekking tot de eigenaarslasten van de echtelijke woning zijn partijen overeengekomen dat:

 de hypotheekrente tot de datum van de notariële levering van de onroerende zaak voor rekening komt van de man;

 de aanslag WOZ, opstalverzekering en de man [sic];

 de onderhoudslasten tot de datum van de notariële levering van de onroerende zaak voor rekening komen van beide partijen, ieder voor de helft onder de voorwaarde dat de uitgaven tevoren door de vrouw zijn gezien en geaccordeerd.

(…)

5.1

Partijen stellen vast dat zij tot en met 31 december 2014 fiscaal partners zijn. Tot en met het jaar 2014 zullen zij in overleg met elkaar de aangiftes inkomstenbelasting (laten) doen. De aanslagen inkomstenbelasting die betrekking hebben op de jaren waarin men fiscaal partner was komen voor rekening van beide partijen ieder voor de helft, zodra de aanslag onherroepelijk vaststaat.

Eventuele teruggaven over deze periode zullen door partijen bij helften worden gedeeld.

Hetgeen is afgerekend, wordt niet opnieuw verdeeld.

Vanaf 1 januari 2015 zal ieder der partijen de eigen aangifte doen dan wel laten doen en de aanslagen die op die aangifte betrekking hebben voor zijn/haar rekening nemen. Een eventuele teruggave zal ieder der partijen kunnen behouden.

5.2.

Hetgeen de man t/m 31 december 2014 aan de vrouw heeft betaald, is voldaan ten titel van verstrekking van huishoudgeld. Deze betalingen zijn naar de bedoeling van partijen noch voor de man aftrekbaar, noch voor de vrouw belast. (…) .”

3.1.4.

Tussen partijen bestond een eenvoudige gemeenschap van (echtelijke) woning. De woning was met een recht van hypotheek bezwaard. Aan de hypothecaire geldlening van partijen was een beleggingsdepot verbonden.

De procedure in eerste aanleg

3.2.1.

In deze procedure vordert de man, in conventie, samengevat, om bij vonnis, voor zover mogelijk uitvoerbaar bij voorraad, de vrouw te veroordelen:

tot betaling van € 18.999,64 vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 16 september 2017;

in de proceskosten.

De vrouw vordert, in reconventie, samengevat, de man te veroordelen:

tot betaling van € 3.665,--, € 3.500,--, € 919,--, € 831,12 en € 264,19 te vermeerderen met de wettelijke rente over deze bedragen vanaf 20 juni 2019;

voorwaardelijk tot betaling van € 355,41;

in de proceskosten.

3.2.2.

Aan de vordering in conventie heeft de man, samengevat en voor zover in hoger beroep van belang, de artt. 3.5. en 5.1. van het convenant ten grondslag gelegd. Hij heeft de vordering in reconventie weersproken.

3.2.3.

Aan de vordering in reconventie heeft de vrouw, samengevat en voor zover in hoger beroep van belang, de nakoming van het convenant ten grondslag gelegd. Zij heeft de vordering in conventie weersproken.

3.2.4.

Bij vonnis van 10 juli 2019 heeft de kantonrechter een mondelinge behandeling gelast. De mondelinge behandeling heeft plaatsgevonden op 27 september 2019. Van deze mondelinge behandeling is proces-verbaal opgemaakt.3.2.5. De
kantonrechter heeft in het bestreden vonnis:

in conventie:

- de vrouw veroordeeld om aan de man te betalen een bedrag van € 8.225,84 te vermeerderen met de wettelijke rente zoals omschreven in het dictum van het bestreden vonnis;

Dit bedrag is als volgt opgebouwd:

 € 1.374,50 naheffing inkomstenbelasting 2012

 € 552,00 naheffing inkomstenbelasting 2013

 € 6.159,00 IB/ZVW 2014

 € 141,25 taxatiekosten

 € 4,50 energielabel

 € 344,50 vaatwasser

• de proceskosten gecompenseerd in die zin dat ieder van partijen de eigen kosten draagt;
• de vordering voor het overige afgewezen;

in reconventie:

• de man veroordeeld om aan de vrouw te betalen een bedrag van € 3.665,-- vanwege onttrekkingen van de beleggersrekening, te vermeerderen met de wettelijke rente hierover vanaf 20 juni 2019 tot de dag der algehele voldoening;
• de proceskosten gecompenseerd in die zin dat ieder van partijen de eigen kosten draagt;
• de vordering voor het overige afgewezen.

3.2.5.

De man heeft de kantonrechter verzocht om verbetering van het vonnis. Dat verzoek is door de kantonrechter bij vonnis van 11 december 2019 afgewezen.

De procedure in hoger beroep

3.3.1.

De
man heeft tijdig hoger beroep ingesteld. Hij heeft geconcludeerd tot gedeeltelijke vernietiging van het bestreden vonnis en opnieuw rechtdoende:

1. de vrouw te veroordelen om aan hem te voldoen een bedrag van € 21.429,85 vermeerderd met de wettelijke rente hierover wat betreft:

a. het bedrag van € 8.585,75 per 16 september 2017;

b. het bedrag van € 12.844,10 per 16 januari 2018;

c. althans per zodanige data als het hof juist acht;

2. te bepalen dat hij uit hoofde van onttrekking van de (naar het hof begrijpt:) beleggingsrekening slechts een bedrag van € 188,-- (in plaats van het bedrag dat de kantonrechter heeft vastgesteld van € 3.665,--) aan de vrouw is verschuldigd;

3. veroordeling van de vrouw in de kosten van het geding alsook de nakosten.

De man heeft hiertoe vijf grieven aangevoerd. De grieven gaan over:

• de aanslag inkomstenbelasting 2014 (grief 1
• de omzetbelasting 2012 en 2013 (grief 2);
• de kosten van het periodiek onderhoud van de cv ketel (grief 3);
• de beleggersrekening (grief 5).

Grief 4 betreft een zogenaamde veeggrief die geen afzonderlijke bespreking behoeft.

3.3.2.

De
vrouw heeft de grieven in principaal hoger beroep weersproken. Daarnaast heeft zij incidenteel hoger beroep ingesteld. Zij heeft geconcludeerd:

in principaal appel :

- tot bekrachtiging van het bestreden vonnis, desnoods onder verbetering van de gronden;

in incidenteel appel :

- tot vernietiging van het bestreden vonnis voor zover dit gaat over:

o de afwijzing van de vordering in reconventie vanwege onrechtmatig handelen van de man tijdens de onderhandelingen over het convenant;

o de schade die zij heeft geleden vanwege onrechtmatig gelegd beslag;

en opnieuw rechtdoende, bij arrest, de man te veroordelen tot betaling aan de vrouw van een bedrag van:

€ 3.500,--, althans een door het hof vast te stellen bedrag, vanwege onrechtmatig handelen van de man tijdens de onderhandelingen;

€ 831,12, althans een door het hof vast te stellen bedrag, vanwege de door de vrouw geleden schade door het onrechtmatig gelegde beslag

De vrouw heeft hiertoe twee grieven aangevoerd. De grieven gaan over:

• onrechtmatig handelen door de man (grief I);
• de beslagkosten (grief II).

3.3.3.

De man heeft de grieven in incidenteel hoger beroep weersproken.

3.3.4.

Het
hof komt thans toe aan de beoordeling van de grieven. Het hof zal eerst een oordeel geven over de uitleg van de artt. 3.5 en 5.1 van het convenant. Daarna wordt de vraag beantwoord of de man onrechtmatig beslag onder de vrouw heeft gelegd.

Aanslag inkomstenbelasting (grief 1 man)

3.4.1.

De
kantonrechter heeft in rov. 3.3. over art. 5.1. van het convenant overwogen dat die bepaling in beginsel betekent dat alle aanslagen inkomstenbelasting die betrekking hebben op de in het convenant genoemde jaren voor rekening van beide partijen komen, ieder voor de helft.

Over de
naheffing inkomstenbelasting 2014 overwoog de kantonrechter vervolgens:

“3.9. De vrouw heeft het bestaan van het e-mailbericht van 7 mei 2015 niet uitdrukkelijk weersproken, zodat moet worden uitgegaan van de juistheid van de stelling van de man dat de vrouw ten tijde van het overleg over het convenant op de hoogte was van de dreiging van een substantiële naheffingsaanslag over 2014. De kantonrechter gaat dan ook voorbij aan het primaire verweer van de vrouw.

(…)

De kantonrechter volgt de vrouw wel in haar meer subsidiaire verweer dat slechts de aanslag zelf, te weten een bedrag van € 12.318,=, dient te worden verrekend. Dit bedrag betreft immers het saldo van de voorlopige aanslagen en teruggaven welke eerder voor rekening van en ten gunste van de man zijn gekomen. De vordering zal op dit onderdeel worden toegewezen tot een bedrag van € 6.159,=.”

3.4.2.

Volgens de
man heeft de kantonrechter de voorlopige aanslagen en teruggaven over het jaar 2014 ten onrechte buiten beschouwing gelaten. Hij licht zijn grief als volgt toe.

In het convenant is bepaald dat de aanslagen inkomstenbelasting tot en met 31 juli 2014 dienen te worden “gedeeld”. De kantonrechter is er ten onrechte van uitgegaan dat zowel de voorlopige aanslagen als de teruggaven over 2014 voor rekening en ten gunste van de man zijn gekomen.

De definitieve aanslag 2014 omvat de aanslag 2014 voor de Inkomensafhankelijke Bijdrage Zorgverzekeringswet d.d. 9 april 2016 (€ 2.776,--) en de voorlopige aanslag (€ 27.061,--). In totaal gaat het om een bedrag van € 29.837,-- (€ 2.776,-- + € 27.061,--). De kantonrechter heeft echter alleen het bedrag van de definitieve aanslag € 12.318,-- in zijn beoordeling betrokken.

De man heeft bovendien in de periode 25 januari 2014 tot en met 25 juli 2014 in totaal € 9.525,-- aan de vrouw voldaan uit de voorlopige teruggaven (prod. 6 en 7 bij mvg). Verder heeft hij op 15 december 2015 de definitieve aanslag over het jaar 2014 (€ 29.284,--) voldaan. De door hem aan de vrouw betaalde bedragen moeten overeenkomstig art. 5 van het convenant worden aangemerkt als netto bedragen en niet als alimentatie. Met die door hem gedane betalingen moet rekening worden gehouden.

Het bovenstaande leidt tot de volgende berekening:

• door de man ontvangen voorlopige teruggave 2014: € 14.593,--. Hiervan heeft hij € 9.525,-- aan de vrouw voldaan. Dat is € 2.228,50 meer dan de door hem aan de vrouw verschuldigde helft van de voorlopige teruggave;
• door de man betaalde definitieve aanslag over 2014: € 29.837,--. De helft van deze aanslag (€ 14.918,50) komt voor rekening van de vrouw;

De man heeft aldus € 17.147,-- (€ 2.228,50 + € 14.918,50) van de vrouw te vorderen.

3.4.3.

De
vrouw heeft de grief weersproken.

De kantonrechter heeft, gelet op de inhoud van het convenant, de aanslag inkomens-afhankelijke bijdrage Zorgverzekeringswet (Zvw) van € 2.776,-- terecht buiten beschouwing gelaten. De tekst van het convenant verwijst alleen naar de aanslagen inkomstenbelasting en niet naar de inkomensafhankelijke bijdrage Zvw. Zonder nadere toelichting van de man kan niet worden gesteld dat die premie en de inkomstenbelasting op één lijn kunnen worden gesteld. Ook de belastingdienst maakt een duidelijk onderscheid tussen belasting en premie.

Voorts gaat de tekst van het convenant alleen over de aanslag over 2014 maar de man baseert zijn vordering op een naheffingsaanslag. Als een naheffingsaanslag als grondslag voor een vordering wordt gehanteerd, dan moet ook rekening worden gehouden met reeds eerder gedane of ontvangen betalingen en in ieder geval met de teruggave van € 12.318,--.

De man lijkt rekening te houden met een gedeelte van die teruggave (€ 9.525,--) nu hij stelt dat dit bedrag al ten gunste van de vrouw is aangewend. Dat is echter niet het gehele bedrag dat hij aan belastingteruggave heeft ontvangen. Bovendien betekent de omstandigheid dat de man zijn voorlopige onderhoudsbijdrage – zoals hij stelt – (gedeeltelijk) heeft gefinancierd uit de belastingteruggave, niet dat hij daarmee de helft van die voorlopige teruggave kan terugvorderen.

De vordering blijft aldus beperkt tot de werkelijke aanslag van € 12.318,--. Beide partijen zijn voor de helft van dit bedrag draagplichtig, zodat de vordering van de man uit hoofde van de Inkomstenbelasting 2014 neerkomt op een bedrag van € 6.159,--. Subsidiair dient het hof rekening te houden met het feit dat een bedrag van € 2.793,-- (€ 12.318,-- minus € 9.525,--) niet voor verrekening in aanmerking komt.

3.4.4.

Het
hof overweegt als volgt.

Het gaat bij de beoordeling van deze grief en het daartegen gevoerde verweer om de volgende twee vragen.

Wat zijn de componenten van de “aanslagen inkomstenbelasting” 2014?

Wat is de betekenis van het feit dat de man betalingen aan de vrouw heeft voldaan uit de voorlopige teruggave?

Componenten aanslagen inkomstenbelasting 2014 (vraag a)

3.4.4.1. In geschil is of bij de berekening van het door partijen te betalen gedeelte van de aanslag inkomstenbelasting over het jaar 2014 ook rekening moet worden gehouden met i) de aanslag inkomensafhankelijke bijdrage Zvw en ii) de naheffingsaanslag over dat jaar. Ter beantwoording van die vraag dient art. 5.1 van het convenant te worden uitgelegd. Die bepaling dient te worden uitgelegd aan de hand van de zogenoemde Haviltex-maatstaf (HR 13 maart 1981, ECLI:NL:HR:1981:AG4158):

“De vraag hoe in een schriftelijk contract de verhouding van partijen is geregeld en of dit contract een leemte laat die moet worden aangevuld, kan niet worden beantwoord op grond van alleen maar een zuiver taalkundige uitleg van de bepalingen van dat contract. Voor de beantwoording van die vraag komt het immers aan op de zin die partijen in de gegeven omstandigheden redelijkerwijs aan deze bepalingen mochten toekennen en op hetgeen zij te dien aanzien redelijkerwijs van elkaar mochten verwachten. Daarbij kan mede van belang zijn tot welke maatschappelijke kringen partijen behoren en welke rechtskennis van zodanige partijen kan worden verwacht.”

Bij deze uitleg dient de rechter rekening te houden met alle bijzondere omstandigheden van het gegeven geval, gewaardeerd naar hetgeen de maatstaven van redelijkheid en billijkheid meebrengen (HR 20 februari 2004, ECLI:NL:HR:AO1427).

Inkomensafhankelijke bijdrage Zvw

3.4.4.2. De vrouw baseert haar verweer op een louter taalkundige uitleg van het convenant door te wijzen op de omstandigheid dat in het convenant alleen het begrip “aangiftes inkomstenbelasting” is vermeld. Een zuiver taalkundige uitleg van dat begrip is echter onvoldoende (vgl. de Haviltex-maatstaf). Het gaat juist om de bedoeling van partijen en de zin die zij redelijkerwijs aan dit begrip mochten toekennen en hetgeen zij op dit punt redelijkerwijs van elkaar mochten verwachten. In zoverre treft het verweer van de vrouw dus geen doel.

Gelet op de omstandigheid dat de man niet in loondienst is (hij heeft een eenmanszaak, althans dat was het geval in 2014), dient hij zelf aangifte te doen voor de inkomensafhankelijke bijdrage Zvw. Voor die aangifte, zo volgt uit het systeem dat de belastingdienst hanteert, dient de belastingplichtige (de man) dezelfde aangifte te gebruiken waarmee hij (ook) aangifte voor de inkomstenbelasting doet. Als de man werkzaam was geweest in loondienst, was zijn inkomensafhankelijke bijdrage Zvw door zijn werkgever betaald (ten laste van de werkgever) of door de werkgever ingehouden op het nettoloon van de werknemer en vervolgens “doorbetaald” aan de belastingdienst. Voor de belastingplichtige bestaat aldus geen vrije keuze om de inkomensafhankelijke bijdrage Zvw al dan niet te betalen.

Gelet op die feiten en omstandigheden gaat het hof er van uit dat partijen redelijkerwijs van elkaar mochten verwachten dat onder het begrip “aangiftes inkomstenbelasting” ook de inkomensafhankelijke bijdrage Zvw was begrepen. Dit betekent dat het hof rekening zal houden met de daarvoor door de belastingdienst vastgestelde bijdrage van € 2.776,-- voor het jaar 2014. In zoverre slaagt de grief van de man. Hetgeen de vrouw hierover in eerste aanleg nog meer of anders heeft aangevoerd, kan niet leiden tot een ander oordeel.

Naheffingsaanslag

3.4.4.3. Ook bij de beantwoording van de vraag of onder het begrip “aanslagen inkomstenbelasting” in het convenant ook de naheffingsaanslag over het jaar 2014 moet worden begrepen, moet de Haviltex-maatstaf worden toegepast.

Het hof wijst daarvoor naar de volgende omstandigheden.

Het hof stelt allereerst vast dat de belastingdienst op 16 maart 2015 (dus voorafgaand aan het convenant van 13 mei 2015) een rapport, dat werd opgesteld naar aanleiding van een ingesteld boekenonderzoek, aan de man (“ [de man] h.o.d.n. [handelsnaam] ”) heeft verzonden. In dit rapport is vermeld:

“
6 Aanslag inkomstenbelasting

Gezien het feit dat de ingediende aangiften inkomstenbelasting
2012 en
2013 nog niet geregeld zijn, is derhalve geen sprake van navorderingsaanslagen. De ingediende aangiften inkomstenbelasting 2012 en 2013 worden conform de correctie genoemd onder de punten 3.2.1; 3.2.2 en 3.2.3 aangepast. Er is hier sprake van een primitieve aanslagregeling.

7. Naheffingsaanslag omzetbelasting

Over de jaren 2012 en 2013 zal ik een naheffingsaanslag omzetbelasting opleggen. Deze zijn gebaseerd op artikel 20, lid 1 van de Algemene wet inzake rijksbelasting.

(…)

9. Afspraken

Ik heb met de heer [de man] de volgende afspraken gemaakt:

(…)

- De heer [de man] dient voor het belastingjaar 2014 e.v. in ieder geval rekening te houden met de in dit rapport vermelde zaken. Voor het jaar 2014 kunnen derhalve nog correctieboekingen worden gedaan”

Voorts staat vast, nu de man dit niet heeft betwist, dat hij het rapport van de belastingdienst niet aan de vrouw heeft gezonden. Zij kon aldus niet rechtstreeks kennis nemen van de inhoud van dit rapport. De vrouw kon zich daarom ook niet beraden over de (mogelijke) gevolgen van de in dit rapport vermelde uitkomsten van het boekenonderzoek en de met de man gemaakte afspraken.

Volgens de man heeft hij de vrouw wel anderszins geïnformeerd over de uitkomst van het boekenonderzoek (en het risico van een naheffingsaanslag over het jaar 2014). Hij verwijst daarvoor naar een e-mail van 7 mei 2015. Deze e-mail (prod. 11 mva in incidenteel appel) bevat de weergave van de (vetgedrukte) reactie van de advocaat van de man op het concept-convenant. Bij artikel 4.11 is het volgende vermeld:

“Er is niet expliciet gesproken over de betaling van het door de man aan de vrouw verschuldigde bedrag. Cliënte meent echter dat, waar zij moeten rondkomen van een uiterst mager inkomen, geen reserves heeft, het niet onredelijk is dat een uiterst gering deel van het haar toekomende, reeds wordt per datum inschrijving echtscheiding. Het gaat om een relatief klein bedrag dat voor cliënte net het verschil maakt.

Cliënt heeft het niet ivm tegemoetkoming 1e half jaar, terugbetaling InterimProf 14.158, onderhoudskosten, kosten makelaar, komende belastingclaim IB en OB van 8.000 .”

Aldus is wel sprake van een verwijzing naar een aankomende “belastingclaim IB en OB”. Enige nadere specificatie en ook een verwijzing naar de grondslag voor deze belastingclaim ontbreken echter. Zo is niet duidelijk of de man verwijst naar een “correctieboeking” waarover in het rapport van de belastingdienst wordt gesproken en op welk jaar de claim betrekking heeft. De verwijzing naar de “komende” belastingclaim had immers ook betrekking kunnen hebben op het jaar 2015.

Gelet op die bijzondere omstandigheden in deze zaak – kort samengevat dat er voor de vrouw geen enkele aanleiding was rekening te houden met een naheffingsaanslag ten gevolge van de resultaten van het boekenonderzoek door de belastingdienst – gewaardeerd naar hetgeen de maatstaven van redelijkheid en billijkheid meebrengen (HR 20 februari 2004, ECLI:NL:HR:AO1427), mochten partijen redelijkerwijs van elkaar verwachten dat met het begrip “aanslagen inkomstenbelasting” niet ook een naheffingsaanslag als de onderhavige die is ontstaan na een boekenonderzoek en derhalve als ongebruikelijk moet worden aangemerkt, was bedoeld.

Dit betekent dat de grief in zoverre faalt en het hof geen rekening zal houden met de naheffingsaanslag. Aan de beoordeling van vraag b komt het hof derhalve niet meer toe. De omstandigheid dat de eerste grief van de man faalt, leidt er ook toe dat grief I van de vrouw faalt. De vrouw heeft aan haar grief ten grondslag gelegd dat de man de naheffingsaanslag inkomstenbelasting 2014 voor haar heeft verzwegen tijdens de onderhandelingen voorafgaand aan de totstandkoming van het convenant en hierdoor onrechtmatig jegens haar heeft gehandeld. Doordat de eerste grief van de man faalt, is alleen de man draagplichtig voor de naheffingsaanslag. Daarmee is de grondslag aan de vordering van de vrouw uit onrechtmatige daad komen te vervallen nu er van schade aan haar zijde ten gevolge van de naheffingsaanslag geen sprake meer kan zijn.

3.4.4.4. Het voorgaande betekent dat uitsluitend het bedrag van € 2.775,-- (de inkomens-afhankelijke bijdrage Zvw) alsnog in de verrekening moet worden betrokken. Het staat vast dat de man dit bedrag heeft voldaan aan de belastingdienst. De vrouw dient de helft hiervan (€ 1.387,50) aan de man te vergoeden. Het meer of anders door de man gevorderde zal worden afgewezen.

Omzetbelasting 2012-2013 (grief 2 man)

3.5.1.

De
kantonrechter overwoog over de omzetbelasting als volgt.

“3.12. Onder verwijzing naar hetgeen sub 3.3 is overwogen, staat tussen partijen vast dat zij zijn overeengekomen dat zij tot en met 2014 fiscale partners zijn, dat zij tot en met 2014 in overleg met elkaar de aangiftes inkomstenbelasting (laten) doen en dat de aanslagen inkomstenbelasting over die jaren door hen worden gedragen, ieder voor de helft.

Volgens de tekst van artikel 5.1 van het convenant heeft deze afspraak enkel betrekking op de inkomstenbelasting. Omzetbelasting is wezenlijk anders dan inkomstenbelasting. Indien partijen hadden beoogd om de regeling van artikel 5.1 ook van toepassing te laten zijn op de omzetbelasting, had het in de rede gelegen dit uitdrukkelijk in het convenant op te nemen. Nu partijen dit niet hebben gedaan en de man evenmin feiten en omstandigheden naar voren heeft gebracht die moeten leiden tot de conclusie dat partijen die bedoeling wel degelijk hadden, biedt artikel 5.1 geen grondslag voor de vordering. De vordering zal op dit onderdeel worden afgewezen.”

3.5.2.

De tweede grief van de
man richt zich tegen deze afwijzing (van in totaal € 3.541,--). Hij licht deze grief als volgt toe.

Uit de naheffingsaanslag omzetbelasting 2013 van 28 mei 2015 en het rapport van de belastingdienst van 16 maart 2015 (prod. 8 bij mvg) blijkt dat de correctie omzetbelasting verband houdt met privé opnamen. Die privé opnamen zijn mede ten gunste gekomen van de vrouw (schilderkosten, kantoorkosten en kosten voor het gebruik van een auto).

Het is onredelijk dat hij alleen draagplichtig is voor deze naheffingsaanslag omdat partijen de bedoeling hadden de lusten en lasten tot en met 31 december 2014 te delen. De vrouw dient daarom de helft van de naheffingsaanslag (€ 1.775,50) aan hem te voldoen.

3.5.3.

De
vrouw stelt dat de uitleg van de man niet strookt met de tekst van het convenant, die duidelijk is. De door de man gestelde bedoeling van partijen blijkt nergens uit. Het had op de weg van de man gelegen om duidelijk te maken dat een grammaticale uitleg van de overeenkomst leidt tot een onaanvaardbaar resultaat.

De man is beroepsmatig financieel uitstekend onderlegd. Het onderscheid tussen inkomstenbelasting, omzetbelasting en premieheffing is hem volstrekt duidelijk. Het had daarom op zijn weg gelegen om het convenant op dat punt aan te passen.

3.5.4.

Het
hof overweegt als volgt. In geschil is of de vrouw op grond van art. 5.1 van het convenant ook draagplichtig is voor de (naheffingsaanslag) omzetbelasting. Ter beantwoording van die vraag dient het hof deze bepaling, met toepassing van de Haviltex-maatstaf, uit te leggen (zie rov. 3.5.4. hiervóór).

Volgens de man moet art. 5.1. ruim worden uitgelegd. Hij bepleit dat onder de reikwijdte van deze bepaling (die zich taalkundig enkel uitstrekt tot de inkomstenbelasting) ook de (naheffing) omzetbelasting moet worden begrepen omdat de correctie omzetbelasting verband houdt met privé opnamen waarvan ook de vrouw heeft geprofiteerd. Die uitleg van de man wordt door het hof niet gevolgd. Het hof overweegt daartoe als volgt.

Ter onderbouwing van zijn uitleg, verwijst de man slechts naar de omstandigheid dat de correctie omzetbelasting verband houdt met door hem gedane privé opnamen en stelt hij vervolgens dat de vrouw hierdoor is gebaat en een andere uitleg onredelijk en in strijd met de bedoeling van partijen om “de lusten en de lasten tot en met 31 december 2014 te delen” zou zijn.

De man heeft nagelaten de stelling dat het onredelijk is dat hij alleen draagplichtig is voor de (naheffing) omzetbelasting met concrete feiten en omstandigheden te onderbouwen. Verder heeft hij nagelaten toe te lichten waarom “partijen toch ook echt de bedoeling hebben gehad om de lusten en lasten (…) te delen” en waaruit die bedoeling kan worden afgeleid. Dit klemt temeer nu de vrouw deze uitleg heeft betwist, sprake is van tussen partijen bestaande huwelijkse voorwaarden die een uitsluiting van iedere gemeenschap behelzen, de eenmanszaak tot het vermogen van (uitsluitend) de man behoorde en het feit dat de (naheffing) omzetbelasting niet is verbonden aan het inkomen van fiscale (privé) partners maar aan een op de ondernemer (lees: de man) rustende plicht om deze belasting af te dragen.

Dit betekent dat de man, in het licht van deze feiten en omstandigheden en de betwisting door de vrouw, onvoldoende aanknopingspunten heeft verstrekt om te kunnen vaststellen dat de door hem bepleite uitleg een vertaling is van de bedoeling van partijen. De vrouw behoefde daarom niet redelijkerwijs te verwachten dat de reikwijdte van art. 5.1 van het convenant zich ook uitstrekt over de door de man in zijn hoedanigheid van ondernemer van zijn eenmanszaak verschuldigde omzetbelasting, ongeacht in welke uitgaven of onttrekkingen die omzetbelasting haar grondslag vond en ongeacht of zij door die uitgaven of onttrekkingen was gebaat. Zij is derhalve niet draagplichtig voor de (naheffingsaanslag) omzetbelasting die aan de man is opgelegd. Dit betekent dat grief 2 faalt en de vordering sub 1 in zoverre zal worden afgewezen.

Periodiek onderhoud cv ketel (grief 3 man)

3.6.1.

De
kantonrechter heeft de vordering inzake de onderhoudskosten van de cv ketel afgewezen. Daartoe overwoog de kantonrechter in rov. 3.19. als volgt.

“Partijen zijn in artikel 3.5 van het convenant overeengekomen dat de onderhoudslasten tot de datum van de notariële levering van de woning voor rekening komen van beide partijen, ieder voor de helft, onder de voorwaarde dat de uitgaven tevoren door de vrouw zijn gezien en geaccordeerd. Nu de man het verweer van de vrouw dat zij geen toestemming heeft gegeven niet heeft weersproken, biedt artikel 3.5 van het convenant geen grondslag voor de vordering.”

3.6.2.

De
man richt een grief tegen dit oordeel. Sprake is van een lopend contract voor periodiek onderhoud aan de cv ketel (prod. 9 bij mvg). Artikel 3.5 van het convenant treft een voorziening voor groter onderhoud (zoals schilderwerk) en niet voor eenvoudige lopende onderhoudscontracten waarmee de vrouw ook bekend was. De vrouw moet daarom de helft van deze kosten (€ 85,60) aan de man betalen.

3.6.3.

De
vrouw weerspreekt de grief. De man interpreteert art. 3.5 van het convenant aldus dat de bepaling alleen geldt voor groot onderhoud en niet voor lopende onderhoudscontract-en, maar dat strookt niet met de inhoud van dit artikel.

3.6.4.

Het
hof dient de vraag te beantwoorden of onder de “onderhoudslasten” zoals genoemd in art. 3.5 van het convenant ook de kosten van lopende onderhoudscontracten worden begrepen. Daartoe dient het hof art. 3.5 uit te leggen. Die uitleg dient te geschieden met inachtneming van de zogenoemde Haviltex-maatstaf. Het hof verwijst hiervoor naar rov. 3.5.4. hiervóór.

Het hof stelt vast dat in art. 3.5 van het convenant is bepaald dat beide partijen, ieder voor de helft draagplichtig zijn voor de onderhoudslasten van de woning, onder de voorwaarde dat de uitgaven door de vrouw zijn gezien en goedgekeurd.

Niet in geschil is dat de uitgaven voor het periodiek onderhoud van de cv niet van tevoren door de vrouw zijn gezien en geaccordeerd. De man bepleit dat dit niet nodig was, omdat art. 3.5 betrekking zou hebben op voorzieningen voor groot onderhoud. Ter afwering van die stelling baseert de vrouw zich op de tekst van art. 3.5.

Daarmee miskent de vrouw dat het bij de uitleg van het convenant niet alleen gaat om een zuiver taalkundige uitleg maar (juist) ook om – samengevat – de bedoeling van partijen en hetgeen zij te dien aanzien redelijkerwijs van elkaar mochten verwachten.

De vrouw heeft niet weersproken dat de kosten (€ 171,20) betrekking hebben op periodiek onderhoud van de cv ketel. Zij heeft evenmin weersproken dat aan die werkzaamheden een onderhoudscontract ten grondslag lag. Periodiek onderhoud aan een cv ketel moet naar het oordeel van het hof worden beschouwd als gebruikelijke en ook (vanwege veiligheid) noodzakelijke werkzaamheid tot gewoon onderhoud en behoud van een gemeenschappelijk goed, te weten de gemeenschappelijke woning waarin de cv ketel zich bevindt (vgl. art. 3:170 BW). Het bestaan van een onderhoudscontract tijdens huwelijk vormt daarvoor ook een belangrijke aanwijzing.

Gelet hierop kan er daarom van worden uitgegaan dat het de bedoeling van partijen was, zolang het onderhoudscontract niet was ontbonden of beëindigd en de woning nog gemeenschappelijke eigendom was, dat dit onderhoud periodiek zou worden uitgevoerd en dat hiervoor geen voorafgaande toestemming van de man dan wel de vrouw was vereist.

De door de vrouw bepleite (en niet met feiten onderbouwde) taalkundige uitleg moet gelet op die omstandigheden van het geval als te eng worden aangemerkt. Die uitleg wordt daarom door het hof verworpen.

Dit betekent dat grief 3 van de man slaagt. Hetgeen de vrouw in eerste aanleg heeft aangevoerd ter zake (sprake zou zijn van een aanpassing om de woning goedkoper te kunnen stoken [proces-verbaal mondelinge behandeling] en in het eerste verrekenlijstje dat aan het convenant was gehecht, was al onderhoud opgenomen [cva in conventie]), leidt niet tot een ander oordeel. Dat sprake zou zijn van een aanpassing om de woning goedkoper te kunnen stoken, betekent immers niet dat een dergelijke werkzaamheid niet kan worden begrepen onder regulier onderhoud. Aanknopingspunten daarvoor zijn door de vrouw niet gesteld. De omstandigheid ten slotte dat in de verrekenstaat die bij het convenant zou behoren al een nota onderhoud was opgenomen (en er dus geen aanleiding was voor meer onderhoudskosten, vormt juist een aanwijzing dat sprake is van terugkerend regulier (noodzakelijk) onderhoud en vormt een uitvloeisel van het onderhoudscontract tijdens huwelijk was aangegaan. Dat betekent dat ook die omstandigheid er niet toe kan leiden dat de door de vrouw bepleite uitleg van art. 3.5 van het convenant moet worden gevolgd.

3.6.5.

Hieruit volgt dat de vrouw de helft van de onderhoudskosten (€ 85,60) aan de man moet voldoen. De vordering van de man onder 1) zal in zoverre worden toegewezen en het bestreden vonnis zal in zoverre worden vernietigd.

Onttrekkingen beleggersrekening (grief 5 man)

3.7.1.

De
kantonrechter oordeelde dat de man € 7.330,-- aan de beleggingsrekening heeft onttrokken en de helft hiervan aan de vrouw dient te vergoeden. Hij overwoog hiertoe als volgt.

“3.29. De man betwist niet dat er een afspraak was dat partijen tijdens het huwelijk € 800,-- per maand (of iets minder, volgens de man) opnamen van de beleggingsrekening om een deel van de lasten van de woning te kunnen voldoen. De man betwist evenmin dat hij extra bedragen heeft opgenomen van in totaal € 7.330,=. Ook indien de stelling van de man dat hij – gelet op hetgeen in de beschikking van 4 november 2014 ten aanzien van de onderhoudsbijdrage is overwogen – de extra opnames van € 7.330,= kon doen juist is, is daarmee niet komen vast te staan dat het rendement van € 6.245,= waarmee de voorzieningenrechter rekening heeft gehouden, betrekking heeft op deze extra opnames. Niet in geschil is immers dat de man met instemming van de vrouw ook maandelijks circa € 800,= opnam uit het beleggingsdepot, zijnde € 9.600,= per jaar. Dit bedrag alleen al overschrijdt het werkelijk rendement, zodat het ervoor moet worden gehouden dat de extra opnames niet zijn meegenomen bij de berekening van zijn inkomen in het kader van de vaststelling van de onderhoudsbijdrage. Er is dan ook geen sprake van een dubbele betaling door de man indien de vordering zou worden toegewezen.

Op grond van het voorgaande stelt de kantonrechter vast dat de man meer geld heeft opgenomen dan dat hij op grond van de afspraken mocht doen en dat die extra geldopnamen zonder enige rechtsgrond zijn geschiedt. Nu het saldo van de beleggingsrekening voor de helft aan de vrouw toekwam, is de man in beginsel gehouden de helft van de extra opgenomen bedragen aan de vrouw te vergoeden.

3.30.

De kantonrechter volgt de man niet in zijn stelling dat hij vanwege het finale kwijting-beding slechts gehouden is (de helft van) de laatste geldopname terug te betalen. In het convenant hebben partijen afspraken gemaakt met betrekking tot de financiële en vermogensrechtelijke afwikkeling van het huwelijk. De finale kwijting die over een weer is verleend geldt voor nakoming van alle onderdelen van het convenant. Nu de man de stelling van de vrouw dat zij pas na het sluiten van het convenant op de hoogte kwam van de extra geldopnames niet heeft weersproken en gesteld noch gebleken is dat partijen in het convenant afspraken hebben gemaakt over de extra geldopnames, moet het ervoor worden gehouden dat de extra geldopnames niet zijn betrokken in de regelingen die partijen in het convenant zijn overeengekomen. De finale kwijting geldt dan ook niet voor deze geldopnamen.”

3.7.2.

Met zijn laatste grief betoogt de
man dat de kantonrechter ten onrechte heeft overwogen dat de man gelden aan de beleggersrekening heeft onttrokken.

De kantonrechter overwoog dat partijen overeenstemming hadden over opnames door de man van de beleggersrekening van € 800,-- per maand maar niet over het meerdere. Voorts overwoog de kantonrechter dat geen sprake is van een dubbele betaling door de man uit hoofde van alimentatie én terugbetaling van het teveel opgenomen bedrag nu de € 800,-- reeds het werkelijke rendement overschrijdt. De man bestrijdt beide oordelen. Ter onderbouwing daarvan voert hij het volgende aan:

bij beschikking voorlopige voorzieningen van 4 november 2014 is gerekend met de werkelijke inkomsten uit beleggen van € 6.245,-- (prod. 10 mvg);

slechts gedurende elf maanden is maandelijks € 800,-- opgenomen. Daarna zijn andere bedragen opgenomen;

uitgaande van het door de man vrij op te nemen bedrag van € 6.245,-- resteert slechts een bedrag van € 188,-- dat hij aan de vrouw dient te betalen.

3.7.3.

De
vrouw heeft de grief weersproken. Partijen hadden een beleggingsdepot. Dit depot was bestemd om de op de echtelijke woning rustende hypothecaire verplichting (gedeeltelijk) af te lossen.

In weerwil van die bedoeling, heeft de man toen partijen al gescheiden leefden, gelden uit het beleggingsdepot gebruikt om tekorten in de huishouding aan te vullen. Hierdoor verminderde de omvang van het depot en werd de overwaarde van de gemeenschappelijke woning bij verkoop lager en het aandeel van de vrouw daarin minder.

Partijen hadden geen afspraken gemaakt over het onttrekken van gelden aan het beleggingsdepot. Wel was gedurende het huwelijk een bestendige gedragslijn ontstaan die inhield dat uit het depot maandelijks € 800,-- werd opgenomen. Het gaat de vrouw om de onttrekkingen boven dit (maandelijkse) bedrag. Dit is een bedrag van € 7.330,--. De vrouw heeft aldus een vordering om de man ter hoogte van de helft hiervan (€ 3.665,--).

De man wordt hierdoor niet benadeeld omdat het niet gaat om inkomsten uit vermogen (waarmee bij de alimentatie rekening wordt gehouden), maar om onttrekkingen aan een depot.

Subsidiair stelt zij dat het bedrag van € 6.223,-- in de alimentatieberekening is meegenomen als bruto inkomen uit vermogen. Bij de uiteindelijke berekening van de alimentatie wordt rekening gehouden met een percentage van 60. Dit betekent dat in dit geval hooguit rekening zou mogen worden gehouden met 40% van voornoemd bedrag (€ 2.481,20).

3.7.4.

Het
hof overweegt als volgt.

3.7.4.1. Het hof stelt vast dat uit prod. 7 bij conclusie van antwoord tevens eis in reconventie, blijkt dat de man in totaal € 7.330,-- ten laste van de beleggersrekening heeft opgenomen. Die beleggingsrekening maakte deel uit van de eenvoudige gemeenschap van partijen. Het gaat om de volgende onttrekkingen.

Datum

Bedrag

Omschrijving

28-07-2014

€ 1.680,--

Aanvulling maandelijkse rentelasten

18-12-2014

€ 1.400,--

Aanvulling rentelasten

30-03-2015

€ 2.900,--

Gebruik rendement vaste maandlasten

29-06-2015

€ 1.350,--

Opname rendement voor aanvulling maandelijkse rente lasten

Totaal

€ 7.330,--

3.7.4.2. Voor zover de man met zijn grief betoogt dat partijen overeenstemming hadden over het opnemen van bedragen ten laste van de beleggersrekening die het maandelijkse (door partijen overeengekomen) bedrag van € 800,-- overtroffen, hetgeen de vrouw heeft weersproken, is dat niet komen vast te staan. Feiten en omstandigheden waaruit die afspraak zou kunnen worden afgeleid, zijn door de man niet gesteld en evenmin anderszins gebleken.

In hoeverre slechts elf maanden € 800,-- is opgenomen en daarna andere bedragen en/of sprake zou zijn van een dubbele betaling, kan evenmin worden vastgesteld. De man heeft weliswaar ter onderbouwing van die stellingen verwezen naar zijn prod. 10 bij mvg, maar daarmee heeft hij niet aan de eisen van een behoorlijke rechtspleging voldaan.

De eisen van een behoorlijke rechtspleging brengen immers mee dat een partij die een beroep wil doen op uit bepaalde producties blijkende feiten en omstandigheden, dit op een zodanige wijze dient te doen dat voor de rechter duidelijk is welke stellingen hem ter beoordeling worden voorgelegd en dat voor de wederpartij duidelijk is waartegen zij zich dient te verweren (vgl. HR 10 maart 2017, ECLI:NL:HR:2017:404). De rechter heeft slechts te letten op de feiten waarop een partij ter ondersteuning van haar standpunt een beroep heeft gedaan, en de enkele omstandigheid dat uit door een partij overgelegde stukken een bepaald feit blijkt, impliceert niet dat zij zich ter ondersteuning van haar standpunt op dat feit beroept (vgl. HR 10 december 1993, ECLI:NL:HR:1993:ZC1176, NJ 1994/686).

De man heeft slechts volstaan met het – zonder nadere toelichting – overleggen van zijn prod. 10. Deze productie behelst naast een door de man zelf opgesteld overzicht van opnames ten laste van de beleggersrekening, een aantal rekeningafschriften van de beleggersrekening welke – nu niet alle elkaar opvolgende rekeningafschriften zijn overgelegd – een kennelijk willekeurige selectie betreffen, een (waarschijnlijk door de advocaat van de man) opgestelde alimentatieberekening en een onvolledig overgelegde beschikking van de rechtbank Zeeland-West-Brabant van 4 november 2014 (alleen de pagina’s 1 en 4 zijn overgelegd en onduidelijk is om hoeveel pagina’s het in totaal gaat). Enige toelichting op die als prod. 10 overgelegde (onvolledige) stukken ontbreekt. Onduidelijk is derhalve wat de man met deze productie wenst aan te tonen dan wel op welk rechtsgevolg hij een beroep doet.

In hoeverre dus sprake zou kunnen zijn van een dubbele betaling, welk rechtsgevolg de man heeft verbonden aan zijn stelling dat bij de beschikking voorlopige voorzieningen van 4 november 2014 is gerekend met de werkelijke inkomsten uit beleggen en de man slechts € 188,-- aan de vrouw dient te voldoen, kan daarom niet worden vastgesteld. Dit betekent dat grief 5 faalt.

Beslagkosten (grief II vrouw)

3.8.1.

De
kantonrechter overwoog in rov. 3.43. dat de vordering van de man op de vrouw hoger is dan andersom. Daarom is geen sprake van een onrechtmatige beslaglegging. De vordering van de vrouw is daarom afgewezen.

3.8.2.

Volgens de
vrouw heeft de kantonrechter de man ten onrechte niet veroordeeld de door hem veroorzaakte kosten van het beslag aan haar te vergoeden. Zij licht haar grief als volgt toe.

Een titel voor executie ontbrak. De man heeft daarom onrechtmatig gehandeld door op 17 november 2017 en 4 februari 2019 beslag onder haar te leggen. De echtscheidings-beschikking die door de man ten uitvoer is gelegd, was rechtstreeks gekoppeld aan het convenant. Het convenant hield in dat de vrouw aanspraak kon maken op betaling door de man en niet andersom.

Niet elk convenant dat aan een beschikking is gehecht, levert een voor tenuitvoerlegging vatbare titel op. Dat hangt af van de wijze waarop het convenant is geredigeerd. In dit geval is discussie over de artt. 3.5 en 5.1 van het convenant en is nadere uitleg noodzakelijk. Dit gaat het bestek van een executieprocedure te boven. Daaraan doet niet af dat in een later stadium, in dit geval door het bestreden vonnis, komt vast te staan dat de man nog aanspraak kan maken op betaling aan hem door de vrouw.

Voor de beoordeling van de rechtmatigheid van het beslag moet het moment van beslaglegging en de geldigheid van de op dat moment ten uitvoer gelegde titel worden beoordeeld. Dit titel was, gelet op het voorgaande onvoldoende bepaald. De vrouw heeft aldus recht op betaling van € 881,-- door de man aan haar.

3.8.3.

De
man betoogt dat de grief faalt. Uit het convenant blijkt niet dat de man een bedrag aan de vrouw moet voldoen. De deurwaarder mocht dus tot executie overgaan. Zelfs na betaling via beslag resteert nog een vordering van hem op de vrouw, zodat geen sprake is van een onrechtmatig beslag.

3.8.4.

Het
hof overweegt als volgt.

De rechtbank heeft in de echtscheidingsbeschikking van 13 augustus 2015 in rov. 3.4. bepaald dat het aangehechte en door de griffier gewaarmerkte convenant en ouderschapsplan deel uitmaken van de beschikking. Aan het convenant is een verrekenstaat gehecht. Deze verrekenstaat is ook door de rechtbank gewaarmerkt.

In art. 4.11 van het convenant is de totale verrekenvordering bepaald:

“
Totale verrekenvordering

4.11.

Uit hoofde van voormelde afwikkeling van de huwelijkse voorwaarden conform artikel 4.5 tot en met 4.10 alsook de artikelen 3.5 en 8.1 en de verkoopkosten woning dient de man aan de vrouw het bedrag van € 2.384,03 te voldoen.

Uit hoofde van artikel 4.3 heeft de man een vordering van € 46.512,47 zodat per saldo de man het bedrag van € 44.128,44 van de vrouw te vorderen heeft.”

Vervolgens is in art. 4.12 bepaald dat voldoening van dit bedrag zal plaatsvinden op de datum van de notariële levering van de voormalige echtelijke woning, bij gebreke waarvan de vrouw zonder verdere aanmaning in verzuim is en zij, gedurende dit verzuim rente aan de man is verschuldigd, gelijk aan de wettelijke rente.

Volgens de vrouw maakten de bedragen waarvoor de man tweemaal beslag heeft laten leggen op haar bankrekeningen geen deel uit van die verrekenstaat en konden deze evenmin hun grondslag vinden in het convenant. Stukken van het gelegde beslag waaruit de grondslag voor het beslag blijkt (onduidelijk is om welke vordering van de man het zou gaan) en waarin deze zijn oorsprong vindt (de echtscheidingsbeschikking, het convenant, de verrekenstaat), ontbreken echter. Het hof kan aldus niet vaststellen dat, zoals de vrouw stelt maar de man betwist, dat anderszins wel de titel voor executie ontbrak.

Voor zover de beslaglegging wel haar grondslag vindt in art. 4.11 en de woning inmiddels is overgedragen aan derden conform art. 3 van het convenant, kan geen sprake zijn van een onrechtmatige beslaglegging. De inhoud van art. 4.11 is immers voor executie vatbaar en voldoende bepaald.

Of aan de gestelde voorwaarde (voldoening door de vrouw ter gelegenheid van de notariële levering) is voldaan, kan het hof niet vaststellen, omdat partijen het hof niet hebben geïnformeerd of de woning ten tijde van de beslagleggingen nog hun gezamenlijke eigendom was.

Dit betekent dat grief II van de vrouw faalt.

Wettelijke rente

3.9.

De man heeft een veroordeling van de vrouw, te vermeerderen met wettelijke rente gevorderd vanaf 16 september 2017 (voor een bedrag van € 8.585,75) en vanaf 16 januari 2018 (voor een bedrag van € 12.844,10). De vrouw heeft geen verweer gevoerd tegen de gevorderde wettelijke rente.

Het hof stelt voorop dat wettelijke rente pas is vereist nadat de man in verzuim is geraakt. De man is naar het oordeel van het hof in verzuim vanaf 1 mei 2019, de dag van de dagvaarding in eerste aanleg. Het hof overweegt daartoe als volgt.

De in art. 6:81 BW bedoelde situatie dat nakoming blijvend onmogelijk is alsmede een van de in art. 6:83 BW genoemde situaties doen zich niet voor. Dat betekent dat de man pas in verzuim komt wanneer hij in gebreke wordt gesteld bij een schriftelijke aanmaning waarbij hem een redelijke termijn voor de nakoming wordt gesteld, en nakoming binnen deze termijn uitblijft (art. 6:82 lid 1 BW). Een dagvaarding kan worden aangemerkt als een ingebrekestelling indien deze voldoet aan de daaraan in de omstandigheden van het geval op het punt van ingebrekestelling te stellen eisen (vgl. MvA II, Parl. Gesch. BW Boek 6, p. 289) (zie HR 2 juni 2017, ECLI:NL:HR:2017:1012). Daarvan is in deze zaak sprake. Dit betekent dat de man tevens wordt veroordeeld tot betaling van de wettelijke rente over voornoemd bedrag vanaf de dag van de dagvaarding in eerste aanleg, te weten 1 mei 2019.

Proceskosten

3.10.

Het hof zal met toepassing van art. 237 in verbinding met art. 353 Rv (partijen zijn voormalige echtgenoten) de proceskosten compenseren, in die zin dat iedere partij de eigen kosten van het hoger beroep draagt.

4. De uitspraak

Het hof:

op het principaal en incidenteel hoger beroep

in principaal hoger beroep:

vernietigt het bestreden vonnis van de kantonrechter van de rechtbank Zeeland-West-Brabant van 30 oktober 2019 voor zover het betreft:

- de afwijzing van de vordering van de man in conventie tot veroordeling van de vrouw om aan de man te betalen:

o de helft van de inkomensafhankelijke bijdrage Zvw over het jaar 2014;

o de helft van de kosten van het periodiek onderhoud van de cv-ketel;

bekrachtigt het bestreden vonnis voor het overige;

opnieuw rechtdoende:

veroordeelt de vrouw om aan de man te voldoen een bedrag van

o € 1.387,50 (helft inkomensafhankelijke bijdrage Zvw 2014;

o € 85,60 (helft kosten periodiek onderhoud cv ketel);

te vermeerderen met de wettelijke rente daarover vanaf 1 mei 2019;

wijst af het meer of anders gevorderde;

in incidenteel hoger beroep:

bekrachtigt het bestreden vonnis;

in principaal en in incidenteel hoger beroep:

compenseert de proceskosten in die zin dat ieder van partijen de eigen kosten draagt.

Dit arrest is gewezen door mrs. P.P.M. van Reijsen, M.J. van Laarhoven en G.J. Vossestein en is in het openbaar uitgesproken door de rolraadsheer op 16 februari 2021.

griffier rolraadsheer