ECLI:NL:GHAMS:2024:1266

• Datum uitspraak: 13 mei 2024
• Publicatiedatum: 8 mei 2024
• Zaaknummer: 23-002841-19
• Instantie: Gerechtshof Amsterdam
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Strafrecht
• Procedures: Hoger beroep
• Rechters: R.M. Steinhaus; S.M.M. Bordenga; A.M. Koolen - Zwijnenburg
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Ontvoering van een minderjarige in opdracht van de vader met internationale implicaties

In deze zaak heeft het Gerechtshof Amsterdam op 13 mei 2024 uitspraak gedaan in hoger beroep tegen een vonnis van de rechtbank Amsterdam van 11 juli 2019. De zaak betreft de ontvoering van een tweejarig meisje, [minderjarige], door haar vader, [medeverdachte 1], en medeverdachten, waaronder de verdachte. De ontvoering vond plaats op 29 september 2016, waarbij het meisje uit de woning van haar oma werd gehaald en naar India werd gebracht. Het hof heeft vastgesteld dat de verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan het medeplegen van de ontvoering en onttrekking aan het wettig gezag. Het hof heeft de bewijsvoering uitvoerig besproken, waarbij het de rol van de verdachte in de voorbereiding en uitvoering van de ontvoering heeft benadrukt. De verdachte heeft een coördinerende rol gespeeld in een projectmatige aanpak van de ontvoering, waarbij geweld is gebruikt. Het hof heeft de vorderingen van benadeelde partijen, waaronder de moeder van het meisje, toegewezen, maar heeft de vorderingen van de oma en tante afgewezen omdat de schade al was vergoed door een medeverdachte. De verdachte is veroordeeld tot een gevangenisstraf van 48 maanden, rekening houdend met de overschrijding van de redelijke termijn van berechting.

Uitspraak

afdeling strafrecht

parketnummer: 23-002841-19

datum uitspraak: 13 mei 2024

TEGENSPRAAK (artikel 279 Sv)

Arrest van het gerechtshof Amsterdam gewezen op het hoger beroep, ingesteld tegen het vonnis van de rechtbank Amsterdam van 11 juli 2019 in de strafzaak onder parketnummer 13-728055-17 tegen

[verdachte] ,

geboren te [geboorteplaats] op [geboortedatum] 1964,

zonder bekende woon- of verblijfplaats.

1. Onderzoek van de zaak

Dit arrest is gewezen naar aanleiding van het onderzoek ter terechtzitting in hoger beroep van 9, 11, 16 en 18 april 2024 en 2 mei 2024 en, overeenkomstig het bepaalde bij artikel 422, tweede lid, van het Wetboek van Strafvordering (hierna: Sv), naar aanleiding van het onderzoek ter terechtzitting in eerste aanleg.

De verdachte heeft hoger beroep ingesteld tegen voormeld vonnis.

Het hof heeft kennisgenomen van de vordering van de advocaten-generaal (hierna: de advocaat-generaal) en van hetgeen de raadslieden en de advocaat van de benadeelde partijen en naar voren hebben gebracht.

2. Tenlastelegging

Aan de verdachte is ten laste gelegd dat hij zich, kort en zakelijk weergegeven, heeft schuldig gemaakt aan:

1.

het medeplegen van de ontvoering van [minderjarige] in de periode van 17 september 2016 tot en met

18 oktober 2016;

2.

het medeplegen van onttrekking aan het wettig gezag en opzicht van [minderjarige] in de periode van 29 september 2016 tot en met 28 maart 2019.

De volledige tekst van de tenlastelegging is als
bijlage I aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

Voor zover in de tenlastelegging taal- en/of schrijffouten voorkomen, zal het hof deze verbeterd lezen. De verdachte wordt daardoor niet in de verdediging geschaad.

3. Vonnis waarvan beroep

Het vonnis waarvan beroep zal worden vernietigd, omdat het hof – onder meer – tot een andere bewezenverklaring komt dan de rechtbank.

4. Verweer strekkende tot niet-ontvankelijkheid van het Openbaar Ministerie

Standpunt van de verdediging

Namens de verdachte is betoogd dat er geen sprake is geweest van een eerlijk proces doordat [medeverdachte 1] , niet kon worden gehoord als getuige. Het Openbaar Ministerie zou daarom niet-ontvankelijk dienen te worden verklaard, subsidiair zou strafvermindering op zijn plaats zijn.

Standpunt van het Openbaar Ministerie

De advocaat-generaal heeft zich op het standpunt gesteld dat geconcludeerd kan worden dat de getuige niet binnen een aanvaardbare termijn gehoord kon worden, gelet op alles wat er in eerste aanleg en in hoger beroep is gedaan om deze getuige te horen. Er heeft compensatie plaatsgevonden, waardoor de procedure in zijn geheel fair te noemen is.

Het oordeel van het hof

Het hof overweegt dat de door de verdediging naar voren gebrachte omstandigheid naar haar aard niet kan leiden tot niet-ontvankelijkverklaring van het Openbaar Ministerie in de vervolging. Niet valt in te zien hoe de gang van zaken bij de, met name door de rechter- en raadsheer-commissaris verrichte, pogingen om de getuige te vinden, de bevoegdheid van de officier van justitie om tot vervolging over te gaan kan aantasten. Evenmin is betoogd dat de niet-ontvankelijkverklaring dient te worden uitgesproken als sanctie in antwoord op verzuimen die zouden zijn begaan onder verantwoordelijkheid van of door het Openbaar Ministerie. Voor zover het om de primair verzochte consequentie gaat wordt het verweer reeds op grond van het voorgaande verworpen.

Wel dient het hof te toetsen of de procedure als geheel eerlijk is geweest waarbij de inhoud van de in de strafzaak te geven beslissingen (in het bijzonder ten aanzien van het bewijs) dient te worden beoordeeld tegen de achtergrond van de gevolgde procedure. Daarbij gaat het om de mogelijk ondervonden belemmeringen in de uitoefening van het ondervragingsrecht, waar de verdediging het oog op heeft gehad bij het voeren van dit verweer. Het hof zal het verweer daarom elders in dit arrest, op de daartoe geëigende plaats, bespreken.

5. Bewijs

Het standpunt van het Openbaar Ministerie

De advocaat-generaal heeft gevorderd dat het hof beide tenlastegelegde feiten bewezen zal verklaren.

Het standpunt van de verdediging

De raadsvrouw heeft betoogd dat de verdachte van beide feiten dient te worden vrijgesproken. De rol en bijdrage van [verdachte] kunnen volgens haar niet dan wel slechts in zeer beperkte mate worden vastgesteld. Voor zover daaromtrent wel vaststellingen mogelijk zouden zijn, bieden deze geen basis voor de conclusie dat [verdachte] een organiserende rol heeft gehad. Bovendien heeft [verdachte] een alternatief scenario geschetst dat een ander licht werpt op de contacten met enkele medeverdachten en de redenen voor de aanwezigheid van [verdachte] in Nederland.

Het oordeel van het hof

De verdediging heeft erop gewezen dat de [veroordeelde mededader/getuige] , die zelf bij de ontvoering strafbaar betrokken is geweest en in eerste aanleg daarvoor onherroepelijk is veroordeeld, op onderdelen niet zeker is van zijn herinneringen en op sommige punten niet heeft verklaard op grond van eigen waarneming maar op basis van horen zeggen. Daar waar van zodanige omstandigheid sprake is zal het hof terughoudend zijn bij het gebruik van die verklaringen voor het bewijs. Dat betekent echter niet dat de verklaringen van [veroordeelde mededader/getuige] , voor zover zij een de-auditu karakter hebben, onbruikbaar zijn voor het bewijs. Zij kunnen wel worden gebruikt als ondersteuning voor andere bewijsmiddelen. Voor zover [veroordeelde mededader/getuige] heeft verklaard over de gang van zaken niet zeker te zijn, zal het hof zijn verklaringen niet gebruiken voor het bewijs. In het algemeen moet evenwel worden geoordeeld dat de verklaringen van [veroordeelde mededader/getuige] , afgelegd als verdachte en getuige, betrouwbaar zijn en daarom ook bruikbaar zijn voor het bewijs. Zijn verklaringen vinden steun in andere bewijsmiddelen, waaronder objectieve resultaten van opsporing en verklaringen van andere betrokkenen. Bovendien heeft hij zichzelf de dag na de ontvoering gemeld bij de politie en heeft hij vanaf dat moment volledig en zonder terughoudendheid verklaringen afgelegd, waarbij hij ook zichzelf vergaand heeft belast.

De bewijsverweren van de verdediging houden in dat niet met zekerheid kan worden vastgesteld dat de in de bewijsmiddelen voorkomende [initialen] betrekking zouden hebben op [verdachte] . Het hof is van oordeel dat dit wel kan worden afgeleid uit de inhoud van de gebezigde bewijsmiddelen. De verklaring van de medeverdachte [medeverdachte 2] , afgelegd ter terechtzitting in eerste aanleg op 29 oktober 2018, houdt in dat hij met de aanduiding [initialen] de verdachte [verdachte] bedoelt. In zijn verklaring bij de rechter-commissaris van [geboortedatum minderjarige] 2017 heeft [medeverdachte 2] gezegd dat hij met [initialen] naar Duitsland is gereden met [minderjarige] . Dit vindt steun in de voor het bewijs gebruikte verklaringen van zijn dochter [medeverdachte 3] die [initialen] , die zij later [verdachte] noemt, ook in de woning in Duitsland heeft gezien. Ook [medeverdachte 4] heeft verklaard dat [initialen] de aanduiding voor [verdachte] is.

Op grond van de bewijsmiddelen kan eveneens worden vastgesteld dat [verdachte] betrokkenheid heeft gehad bij het opstellen van de eerste conceptbegroting Stellar, behorend bij het ontvoeringsplan Barney. De initialen van de laatste auteur van Stellar waren “ [initialen] ”. Aan de raadsvrouw kan worden toegegeven dat daarmee niet volledige zekerheid bestaat dat [verdachte] als enige dit document heeft opgesteld. Maar in het licht van de hiervoor besproken bewijsmiddelen kan worden vastgesteld dat de aanduiding “ [initialen] ” als laatste auteur betrekking heeft op [verdachte] . Dit vindt bevestiging in de verklaring van de [veroordeelde mededader/getuige] ter terechtzitting in hoger beroep dat [medeverdachte 2] hem heeft gezegd dat hij de begroting van [verdachte] heeft ontvangen.

Uit de bewijsmiddelen kan voorts worden afgeleid dat [veroordeelde mededader/getuige] en [medeverdachte 2] elk wisten dat het de bedoeling was om [minderjarige] op te halen uit de woning en over te brengen naar India. [veroordeelde mededader/getuige] heeft bovendien als getuige ter terechtzitting in hoger beroep verklaard, en blijkens zijn voor het bewijs gebruikte verklaringen bij de politie in andere bewoordingen ook reeds eerder, dat tijdens de ontmoeting in het Hiltonhotel op 28 september 2016 uitgebreid is gesproken over het plan om [minderjarige] te ontvoeren. Daarover kon bij geen enkele aanwezige misverstand bestaan, aldus [veroordeelde mededader/getuige] . Andere onderwerpen van gesprek waren er niet. Het aanvullende proces-verbaal van bevindingen van 18 maart 2024 over het uitkijken van de camerabeelden van het hotel houdt voorts in dat alle betrokkenen gedurende bijna twee uur gelijktijdig in de vergaderruimte aanwezig zijn geweest.

Op grond van de bewijsmiddelen stelt het hof vast dat [verdachte] op diverse sleutelmomenten aanwezig is geweest en heeft deelgenomen aan de gesprekken. Ook worden door de medeverdachten verschillende handelingen en activiteiten toegeschreven aan [verdachte] . Hiervoor is reeds genoemd het inbrengen van de eerste versie van de begroting, volgens [veroordeelde mededader/getuige] de basis voor de documenten die hij samenstelde voor het overleg en de onderhandelingen met de opdrachtgever [medeverdachte 1] . Op de dag van de ontvoering, het sluitstuk van de gezamenlijke operatie op 29 september 2016, is [verdachte] aanwezig en rijdt hij mee met [medeverdachte 2] , [medeverdachte 1] en [minderjarige] in de auto naar de woning van [medeverdachte 2] in Duitsland. [verdachte] is betrokken bij de uitwisseling van informatie op die dag, want hij is in het bezit van één van de vier speciaal voor de ontvoering aangeschafte telefoons en hij heeft deze na afloop ingenomen. In de tussenliggende periode heeft [verdachte] deelgenomen aan verschillende overleggen, waarbij de bespreking op 24 september 2016 in de woning van [medeverdachte 2] in Duitsland van belang is geweest voor de planning van de activiteiten. Ook heeft [verdachte] de komst van [medeverdachte 4] , de deurstopper, geregeld.

Uit de bewijsmiddelen blijkt voorts dat [verdachte] van medeverdachte [medeverdachte 2] op 3 oktober 2016 een document, getiteld “ John Brown ” heeft ontvangen waarin wordt betoogd in de Nederlandse én de Engelse taal dat de ontvoering van [minderjarige] een gerechtvaardigde actie was en dat [minderjarige] het goed maakt. Op 17 oktober 2016 tenslotte, heeft [verdachte] met [medeverdachte 2] nog enig contact via Whatsapp gehad, waarbij [verdachte] en [medeverdachte 2] berichten uitwisselen. Daarbij wordt meegedeeld dat Barney in “cave homeland” is waarop wordt gereageerd dat het goed is om dit te weten. Voorts is één van de berichten “el fin”. Kennelijk zijn [verdachte] en [medeverdachte 2] ervan op de hoogte dat [minderjarige] met de naam “Barney” op voor hen beiden begrijpelijke wijze kan worden aangeduid en is deze uitwisseling van informatie tussen beide heren relevant. De woorden “el fin” kunnen in deze context niet anders worden uitgelegd dan dat de opdracht als afgerond wordt beschouwd. Uit het overzicht van berichten kan niet worden afgeleid wie welk bericht heeft verzonden maar dat maakt de hiervoor getrokken conclusie niet anders.

Conclusies

In het licht van al het voorgaande bestaat geen ruimte voor de conclusie dat [verdachte] niet op de hoogte is geweest van het doel van de samenwerking met [medeverdachte 1] , [medeverdachte 2] , [veroordeelde mededader/getuige] en [medeverdachte 4] . Voor de slotsom dat [verdachte] binnen dat samenwerkingsverband een organisator was bestaat toereikende grondslag in de bewijsmiddelen. Dat kan worden afgeleid uit zijn rol in het voortraject, bij de uitvoering en in de communicatie met [medeverdachte 2] achteraf. De bewijsmiddelen bieden voldoende basis voor de substantiëring van de handelingen en gedragingen van [verdachte] , zodanig dat deze in hun onderlinge verband en samenhang als organiserend van aard zijn te kenschetsen. Dat laat onverlet dat mogelijk ook andere betrokkenen als (mede-)organisator kunnen worden aangemerkt.

[verdachte] heeft bij de politie verklaard dat [medeverdachte 2] een zakelijk contact van hem was en dat hij in Nederland was om met hem te spreken over een project voor ProRail. Dit zou volgens de verdediging het niet uit te sluiten alternatieve scenario zijn. Naar het oordeel van het hof is, in het licht van hetgeen hiervoor is overwogen met betrekking tot de redengevende feiten en omstandigheden, de verklaring van [verdachte] ongeloofwaardig. Voor dit alternatieve scenario bestaat geen enkele aannemelijkheid. Aan die conclusie draagt bij de omstandigheid dat [verdachte] zich ter terechtzitting in eerste aanleg heeft beroepen op zijn zwijgrecht en aldus op het belastende karakter van het door de officier van justitie gepresenteerde bewijs vanuit het perspectief van dit alternatieve scenario geen enkele nadere toelichting heeft willen geven.

Het hof acht beide feiten bewezen. Omdat de uitvoering van de vrijheidsberoving op 29 september 2016 is gestart laat het hof de pleegperiode op die datum aanvangen. Weliswaar heeft in de voorliggende periode met betrokkenheid van [verdachte] de voorbereiding plaatsgevonden, wat zeker bijdraagt aan de bewijsvoering, maar dit betekent niet dat het feit vanaf een eerder gelegen tijdstip is gepleegd. Voor het medeplegen van feit 2 over de volledige tenlastegelegde periode bestaat onvoldoende bewijs. In elk geval heeft [verdachte] na 18 oktober 2016 geen enkele feitelijke bijdrage meer geleverd die kan worden begrepen als een vorm van nauwe en volledige samenwerking met andere daders. Noch is sprake van bewezenverklaarde gedragingen waardoor kan worden geoordeeld dat [verdachte] zelf nadien de delictsomschrijving heeft vervuld. Het hof gaat daarom uit van bewijsbare pleegperiodes zoals opgenomen in de bewezenverklaring.

In de betrokken periodes heeft [verdachte] nauw en volledig samengewerkt met zijn mededaders, waardoor het medeplegen van beide feiten bewezen zal worden verklaard.

De gang van zaken nader weergegeven

Op grond van de inhoud van de bewijsmiddelen stelt het hof, voor een aanzienlijk deel ontleend aan de weergave in het vonnis van de rechtbank, doch met inachtneming van de voorgaande overwegingen, voorts nog de volgende gang van zaken vast.

[minderjarige] (hierna: [minderjarige] ) is op [geboortedatum minderjarige] 2014 in Amsterdam geboren. Zij is de dochter van [medeverdachte 1] (hierna: [medeverdachte 1] ) en [moeder minderjarige, tevens benadeelde partij 1] . [minderjarige] heeft de Nederlandse nationaliteit. [minderjarige] verbleef sinds 7 december 2014 bij haar moeder in Nederland, tot zij op 29 september 2016 vanuit Amsterdam – via Duitsland – door [medeverdachte 1] is meegenomen naar India. Op 29 september 2016 hadden beide ouders het wettig gezag over [minderjarige] .

De voorbereiding van de ontvoering

Enige tijd vóór de daadwerkelijke ontvoering is [medeverdachte 1] op zoek gegaan naar mensen om hem te helpen bij de ontvoering van zijn dochter [minderjarige] . [medeverdachte 1] had lokale ondersteuning nodig en is bij [medeverdachte 2] uitgekomen, met wie hij al zakelijk contact had. [medeverdachte 1] was de opdrachtgever en de financier van de ontvoering.

Kort voor 17 september 2016 vond een conference call plaats tussen [medeverdachte 1] , [verdachte] , [medeverdachte 2] en [veroordeelde mededader/getuige] waarin [medeverdachte 1] zijn probleem heeft voorgelegd. [medeverdachte 2] heeft informatie ontvangen en heeft die vervolgens doorgestuurd aan [veroordeelde mededader/getuige] . Dit ‘startpakket’ bestond onder andere uit eerdere observatieverslagen, opgemaakt door Engelsen en Israëliers, en een begroting voor de kosten van de ontvoering, genaamd ‘Stellar’. Dit is met betrokkenheid van [verdachte] opgesteld. [veroordeelde mededader/getuige] heeft deze begroting verder aangepast en heeft ‘Stellar2’ en ‘Stellar3’ op respectievelijk 16 en 20 september 2016 opgemaakt.

Op 17 september 2016 namen [veroordeelde mededader/getuige] , [medeverdachte 2] , [medeverdachte 1] en [verdachte] deel aan een Skype-gesprek. Op basis van dit gesprek heeft [medeverdachte 2] contact gezocht met [medeverdachte 5] en hem een observatieopdracht gegeven.

Op 20 september 2016 hebben [medeverdachte 2] , [veroordeelde mededader/getuige] en [medeverdachte 5] elkaar ontmoet in de woning van [medeverdachte 2] in [plaatsnaam 1] in Duitsland. [medeverdachte 2] had hen uitgenodigd. [medeverdachte 2] heeft tijdens deze bijeenkomst gezegd wat er van [medeverdachte 5] werd verwacht. [medeverdachte 5] zou zo snel mogelijk naar de hen bekende adressen gaan om te observeren. Er is specifiek besproken, dat [medeverdachte 5] zou kijken waar [moeder minderjarige, tevens benadeelde partij 1] zich ‘s ochtends mee bezig hield.

Op 22 september 2016 heeft [medeverdachte 3] de WhatsApp-groep ‘Barney’ aangemaakt. De andere deelnemers van de groep waren [medeverdachte 2] en [medeverdachte 5] . Op dezelfde dag stuurde [medeverdachte 2] het volgende bericht naar de groepsleden: “Vrijdag 30 september moet [moeder minderjarige, tevens benadeelde partij 1] voor de rechter verschijnen in A’dam, dat geeft ons waarschijnlijk een opportunity, tijd en plaats moet ik nog uitzoeken”. [medeverdachte 5] reageerde hierop met de tekst “Oké.”.

Op 23 september 2016 heeft [veroordeelde mededader/getuige] een plan van aanpak geschreven, het document genaamd ‘concept operatie Barney’, en verstuurd aan [medeverdachte 2] . [veroordeelde mededader/getuige] schreef dit document ter voorbereiding op de bijeenkomst de dag erna in Duitsland. In het document is de missie als volgt omschreven: “
Het is onze missie om 2 locaties van de familie vast te stellen en de beste tijd en plaats uit te zoeken teneinde [minderjarige] met haar vader te herenigen. ”.

Op 24 september 2016 was er een bijeenkomst in de woning van [medeverdachte 2] in [plaatsnaam 1] , Duitsland. Hierbij waren [medeverdachte 1] , [medeverdachte 2] en [verdachte] aanwezig. [medeverdachte 3] kwam er af en toe bij. [medeverdachte 3] had samenvattingen gemaakt van voorafgaande observaties. Het document ‘concept operatie Barney’ is tijdens deze bijeenkomst besproken. Er werden papieren exemplaren van dit document verstrekt aan [medeverdachte 1] en [verdachte] . Het ging over locaties, wat er geobserveerd moest worden en wat het juiste moment zou zijn voor de ontvoering. Dit zou zijn als de oma van [minderjarige] alleen thuis was met haar.

Op 24 september 2016 deelde [medeverdachte 2] in de WhatsApp-groep ‘Barney’ de telefoonnummers van [moeder minderjarige, tevens benadeelde partij 1] , [tante minderjarige, tevens benadeelde partij 2] , [oma minderjarige, tevens benadeelde partij 3] en [oom minderjarige] .

In Duitsland heeft [veroordeelde mededader/getuige] een envelop met geld gekregen van [medeverdachte 2] . [medeverdachte 2] had dit geld gekregen van [medeverdachte 1] . [veroordeelde mededader/getuige] zou nog een tweede deel krijgen. Het ging voor [veroordeelde mededader/getuige] om een bedrag van in totaal € 20.000,00. [medeverdachte 2] zou hetzelfde bedrag ontvangen. Toen [veroordeelde mededader/getuige] zich op 30 september 2016 meldde bij de politie, had hij een bedrag van € 7.400,00 bij zich, het restant van het aan hem uitgekeerde gedeelte nadat hij daarvan enkele kosten voor de ontvoering had betaald.

Op 27 september 2016 heeft [veroordeelde mededader/getuige] vier telefoons gekocht en contant betaald. [medeverdachte 2] en [medeverdachte 1] hadden bedacht dat het niet handig was om eigen telefoons te gebruiken. Door niet te traceren te zijn, zou tijd worden gewonnen tussen het moment van de ontvoering en het moment dat [medeverdachte 1] in het vliegtuig naar India zou stappen.

Op 27 september 2016 hebben [medeverdachte 2] , [medeverdachte 3] , [medeverdachte 5] en [veroordeelde mededader/getuige] elkaar in de middag ontmoet in [plaatsnaam 3] . Zij hebben toen besproken dat de observatie geïntensiveerd moest worden.

In de avond zijn [medeverdachte 2] , [medeverdachte 3] en [veroordeelde mededader/getuige] samen geweest in restaurant De Witte Bergen in Eemnes. [medeverdachte 2] had het initiatief genomen om [medeverdachte 1] te zien. [medeverdachte 1] en [verdachte] kwamen later aan. Er is toen besproken dat [verdachte] [medeverdachte 4] had ingehuurd en dat hij werd ingevlogen. Hij zou oma rustig houden. [medeverdachte 4] zou [veroordeelde mededader/getuige] en [medeverdachte 6] assisteren. [medeverdachte 2] heeft toen de informatie, die uit de observaties van [medeverdachte 5] kwam, teruggekoppeld aan [medeverdachte 1] en [verdachte] . Daarnaast is besproken dat [veroordeelde mededader/getuige] een auto zou gaan huren en deze op de dag van de ontvoering zou besturen.

Op 28 september 2016 vond een bijeenkomst plaats in het Hilton-hotel te Schiphol. [veroordeelde mededader/getuige] kreeg bericht van [medeverdachte 2] dat er een ontmoeting moest plaatsvinden op Schiphol. [veroordeelde mededader/getuige] heeft een vergaderruimte gehuurd in het Hilton-hotel vanaf 15.30 uur. Hij heeft de ruimte gehuurd onder de naam ‘Barney’, de codenaam van het project die alle betrokkenen kenden. Op deze manier zou het voor de anderen duidelijk zijn waar zij moesten zijn. [veroordeelde mededader/getuige] heeft de huur van de ruimte contant betaald met het geld dat hij eerder had ontvangen van [medeverdachte 2] . Bij de bijeenkomst waren aanwezig [veroordeelde mededader/getuige] , [medeverdachte 1] , [medeverdachte 3] en [medeverdachte 2] , [verdachte] , [medeverdachte 4] en [medeverdachte 6] . Tijdens de bijeenkomst is besproken dat het weghalen van [minderjarige] bij voorkeur moest plaatsvinden vóór de zitting die op vrijdag 30 september 2016 gepland stond. Op een flip-over is door [medeverdachte 1] een schets gemaakt van de straat van het huis van oma. [verdachte] heeft [medeverdachte 4] bijgepraat, die net was ingevlogen. [veroordeelde mededader/getuige] heeft ook het woord gevoerd. Hij heeft gesproken over wat hij had gezien, wie er zou rijden en wat het plan was voor de dag erna. Tijdens deze bijeenkomst vroeg [verdachte] of er machinepistolen (‘MP5’s’) nodig waren. Daarnaast is besproken dat [medeverdachte 3] [medeverdachte 6] na de overdracht weg zou brengen. Hij moest naar dezelfde bestemming als [medeverdachte 1] , maar hij zou niet meer in de auto passen bij [medeverdachte 1] , [minderjarige] , [verdachte] en [medeverdachte 2] vanwege het kinderzitje. De bijeenkomst in het Hilton-hotel op Schiphol heeft ongeveer drie uur geduurd. De betrokkenen hebben in totaal bijna twee uren gezamenlijk in de vergaderruimte doorgebracht. Na de bijeenkomst is [veroordeelde mededader/getuige] met [medeverdachte 4] en [medeverdachte 6] naar de locatie in Amsterdam gegaan waar de ontvoering zou plaatsvinden. Het plan was dat [medeverdachte 4] oma tegen zou houden en [veroordeelde mededader/getuige] en [medeverdachte 6] met [minderjarige] zouden vertrekken. [veroordeelde mededader/getuige] heeft aangewezen waar de fiets voor [medeverdachte 4] klaar stond.

Rond 23:15 uur kwamen [medeverdachte 4] , [medeverdachte 1] , [verdachte] en [medeverdachte 6] aan bij het Hyatt-hotel in [plaatsnaam 4] . Zij boekten vier kamers en deze werden samen contant afgerekend door [medeverdachte 1] . [medeverdachte 1] heeft op 28 september 2016 een Renault Espace en een Volkswagen Golf gehuurd op Schiphol.

De eerste stappen

Op 29 september 2016 is [veroordeelde mededader/getuige] rond 06:30 uur vertrokken vanuit [plaatsnaam 2] naar Amsterdam. Hij heeft [medeverdachte 4] en [medeverdachte 6] opgehaald bij station Diemen Zuid. [veroordeelde mededader/getuige] heeft bij het station de tie-wraps aan [medeverdachte 4] gegeven. [medeverdachte 4] en [medeverdachte 6] zijn op het station afgezet door [medeverdachte 1] en [verdachte] . [medeverdachte 1] kwam aan in de Renault en is in de Golf bij [verdachte] gestapt, waarna zij samen naar Hilversum zijn gereden. In eerste instantie is besproken dat [medeverdachte 1] zelf mee zou gaan om [minderjarige] te ontvoeren, maar uiteindelijk heeft hij ervoor gekozen dit niet te doen. [medeverdachte 1] ging naar het ophaalpunt en voor hem in de plaats ging [medeverdachte 6] . [veroordeelde mededader/getuige] is met [medeverdachte 4] en [medeverdachte 6] in de Renault gestapt en [veroordeelde mededader/getuige] heeft deze bestuurd. [medeverdachte 5] heeft om 08:00 uur waargenomen dat [moeder minderjarige, tevens benadeelde partij 1] met haar oudste dochter vertrok richting [plaatsnaam 4] . Op dat moment heeft [medeverdachte 5] [medeverdachte 2] gebeld en doorgegeven dat [moeder minderjarige, tevens benadeelde partij 1] was vertrokken. [veroordeelde mededader/getuige] heeft even met [medeverdachte 4] en [medeverdachte 6] rondgereden, totdat zij de ‘go’ kregen dat [moeder minderjarige, tevens benadeelde partij 1] was vertrokken en [minderjarige] alleen met oma zou zijn. Het bericht ‘do it’ is op de telefoon van [medeverdachte 4] gevonden, verzonden door [medeverdachte 2] , [verdachte] of [medeverdachte 1] . [medeverdachte 2] was hierbij de noodzakelijke schakel, aangezien hij van [medeverdachte 5] hoorde dat [moeder minderjarige, tevens benadeelde partij 1] vertrokken was. Na ontvangst van het bericht is [veroordeelde mededader/getuige] de [plaats ontvoering] op gereden. [veroordeelde mededader/getuige] heeft [medeverdachte 4] en [medeverdachte 6] uit de auto gelaten, is voor het huis van oma gestopt, is uitgestapt en heeft aangebeld.

De ontvoering

Op 29 september 2016 wordt er even na acht uur ’s ochtends door [veroordeelde mededader/getuige] aangebeld op de [plaats ontvoering] in Amsterdam. Dit is het adres van [oma minderjarige, tevens benadeelde partij 3] , de oma van [minderjarige] (hierna: oma). [minderjarige] verblijft samen met haar oudere halfzus en haar moeder [moeder minderjarige, tevens benadeelde partij 1] regelmatig bij haar oma. Oma opent de deur, [veroordeelde mededader/getuige] doet zich voor als iemand van de Sociale Dienst. Omdat drie mannen voor de deur argwaan zouden wekken, wachten [medeverdachte 4] en [medeverdachte 6] even verderop. Als oma de deur opent, wenkt [veroordeelde mededader/getuige] naar [medeverdachte 4] en [medeverdachte 6] dat zij ook kunnen komen. [veroordeelde mededader/getuige] vraagt of de moeder van [minderjarige] thuis is, waarop oma ontkennend antwoordt. [veroordeelde mededader/getuige] zegt dat hem ter ore is gekomen, dat er iemand tegen haar zin wordt vastgehouden in de woning. [veroordeelde mededader/getuige] loopt naar binnen. Dan gaan ook [medeverdachte 4] en [medeverdachte 6] naar binnen. In de woning zijn op dat moment aanwezig [minderjarige] , oma, [tante minderjarige, tevens benadeelde partij 2] , hierna: [tante minderjarige, tevens benadeelde partij 2] ) en [getuige 2] (een neef van [minderjarige] ). [medeverdachte 4] heeft een document in zijn hand waarvan hij zegt dat dit van de rechtbank is en dat zij [minderjarige] komen halen. Dit document blijkt afkomstig te zijn van een Sharia-rechtbank in Mumbai, India. [tante minderjarige, tevens benadeelde partij 2] pakt het document uit de handen van [medeverdachte 4] . [medeverdachte 6] pakt [minderjarige] op en loopt met haar naar de auto. Ook [veroordeelde mededader/getuige] loopt naar buiten. [veroordeelde mededader/getuige] en [medeverdachte 6] stappen met [minderjarige] in de Renault Espace waarmee zij waren aangekomen en rijden weg. [tante minderjarige, tevens benadeelde partij 2] rent naar buiten maar blijft bij de deur staan als ze ziet dat de auto al wegrijdt. [medeverdachte 4] raakt in een worsteling met oma en [tante minderjarige, tevens benadeelde partij 2] . [medeverdachte 4] probeert oma en [tante minderjarige, tevens benadeelde partij 2] een kamer in te duwen. [medeverdachte 4] probeert vervolgens weg te komen, waarbij oma en [tante minderjarige, tevens benadeelde partij 2] hem proberen tegen te houden. Oma en [tante minderjarige, tevens benadeelde partij 2] proberen met [medeverdachte 4] naar buiten te gaan om zo hulp in te roepen van buren. [medeverdachte 4] heeft tie-wraps en een taser bij zich. Tijdens zijn poging om te vluchten, slaat [medeverdachte 4] [tante minderjarige, tevens benadeelde partij 2] met de taser tegen haar hoofd. Buurman [getuige 3] , die oma en [tante minderjarige, tevens benadeelde partij 2] te hulp schiet, wordt ook door [medeverdachte 4] geraakt met de taser. [medeverdachte 4] wordt ter plaatse aangehouden.

De overdracht

[veroordeelde mededader/getuige] komt met [medeverdachte 6] en [minderjarige] in de Renault Espace aan bij de parkeerplaats van restaurant De Witte Bergen in Eemnes. Daar staan [medeverdachte 2] , [medeverdachte 1] en [verdachte] naast hun Volkswagen Golf op hen te wachten. [medeverdachte 3] zit in haar Fiat Punto. [medeverdachte 6] stapt uit de Renault Espace en stapt bij [medeverdachte 3] in. [medeverdachte 1] stapt met [minderjarige] achter in de Golf, met als bestuurder [medeverdachte 2] . [verdachte] stapt in de Golf als bijrijder. [medeverdachte 2] rijdt vervolgens als eerste weg en korte tijd later volgt [medeverdachte 3] in de Fiat. Zij rijden gezamenlijk naar de woning van [medeverdachte 2] en [medeverdachte 3] in Duitsland.

Na de ontvoering

[medeverdachte 2] heeft vervolgens [minderjarige] , [medeverdachte 1] en [verdachte] naar een andere locatie gebracht, te weten zijn woning in [plaatsnaam 1] . [medeverdachte 2] heeft [minderjarige] , [medeverdachte 1] en [verdachte] verder Duitsland in gereden. In overeenstemming met het plan is [medeverdachte 1] met [minderjarige] naar Mumbai, India, gegaan. Tot op heden verblijft [minderjarige] in India.

[medeverdachte 4] is op de [plaats ontvoering] aangehouden. [veroordeelde mededader/getuige] heeft de Renault Espace teruggebracht naar de verhuurder en heeft de navigatie van de auto gewist. Hij heeft zijn ‘werk’telefoon bij de overdracht ingeleverd bij [verdachte] .

[medeverdachte 1] is met [minderjarige] naar Mumbai, India, gegaan. Op 16 oktober 2016 stuurt [verdachte] een bericht naar [medeverdachte 2] . Het bericht luidt: “Barney is now in cave homeland”. Tot op heden verblijft [minderjarige] in India.

6. Bewezenverklaring

Het hof acht wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte het onder 1 en 2 tenlastegelegde heeft begaan, met dien verstande dat:

1.

hij in de periode van 29 september 2016 tot en met 18 oktober 2016 in Nederland en in Duitsland, tezamen en in vereniging met anderen opzettelijk [minderjarige] geboren te Amsterdam op [geboortedatum minderjarige] 2014, wederrechtelijk van de vrijheid heeft beroofd en beroofd gehouden, immers hebben verdachte en zijn mededaders met dat opzet

• zich met een stroomstootwapen (taser) en tie-wraps, naar de woning begeven waar [minderjarige] en [oma minderjarige, tevens benadeelde partij 3] en [tante minderjarige, tevens benadeelde partij 2] zich bevonden en
• zich toegang verschaft tot de woning en
• gedreigd met voornoemd stroomstootwapen door dit stroomstootwapen in de richting te houden van [tante minderjarige, tevens benadeelde partij 2] en
• [tante minderjarige, tevens benadeelde partij 2] geslagen met die taser en
• dat stroomstootwapen tegen het lichaam van die [tante minderjarige, tevens benadeelde partij 2] gehouden en
• [minderjarige] meegenomen uit de woning en
• dat stroomstootwapen tegen het lichaam van [getuige 3] gehouden en
• [minderjarige] in de auto geplaatst en
• [minderjarige] naar de woning van [medeverdachte 2] overgebracht

2.

hij in de periode van 29 september 2016 tot en met 18 oktober 2016 in Nederland en in Duitsland, tezamen en in vereniging met anderen opzettelijk een minderjarige die de leeftijd van 12 jaren nog niet heeft bereikt, te weten [minderjarige] geboren te Amsterdam op [geboortedatum minderjarige] 2014, heeft onttrokken aan het wettig over voornoemde minderjarige gestelde gezag en aan het opzicht van degene die dat gezag desbevoegd over voornoemde minderjarige uitoefende, te weten [moeder minderjarige, tevens benadeelde partij 1] (de moeder), immers hebben verdachte en zijn mededaders zonder medeweten en toestemming van [moeder minderjarige, tevens benadeelde partij 1] , tezamen en in vereniging die minderjarige meegenomen naar Duitsland en India en aldus voornoemde minderjarige buiten het bereik en de invloedssfeer van die [moeder minderjarige, tevens benadeelde partij 1] gebracht en gehouden en hebben zij daarbij geweld en bedreiging met geweld gebezigd, immers hebben zij:

• zich toegang verschaft tot de woning waar die [minderjarige] verbleef en
• gedreigd met een stroomstootwapen (taser) door dat stroomstootwapen in de richting te houden van [tante minderjarige, tevens benadeelde partij 2] en
• [tante minderjarige, tevens benadeelde partij 2] geslagen met dat stroomstootwapen en
• dat stroomstootwapen tegen het lichaam van die [tante minderjarige, tevens benadeelde partij 2] gehouden en
• dat stroomstootwapen tegen het lichaam van [getuige 3] gehouden en
• met de minderjarige de woning verlaten.

Hetgeen meer of anders is tenlastegelegd, is niet bewezen. De verdachte moet hiervan worden vrijgesproken.

Het bewezenverklaarde is gegrond op de feiten en omstandigheden die in de bewijsmiddelen in
bijlage II zijn vervat.

7. Strafbaarheid van het bewezenverklaarde

Geen omstandigheid is aannemelijk geworden die de strafbaarheid van het onder 1 en 2 bewezenverklaarde uitsluit, zodat dit strafbaar is.

Het onder 1 en 2 bewezenverklaarde levert op:

medeplegen van opzettelijk iemand wederrechtelijk van de vrijheid beroven en beroofd houden en medeplegen van opzettelijk een minderjarige onttrekken aan het wettig over hem gesteld gezag en opzicht van degene die dit desbevoegd over hem uitoefent, terwijl geweld is gebezigd en de minderjarige beneden de twaalf jaren oud is.

8. Strafbaarheid van de verdachte

De verdachte is strafbaar, omdat geen omstandigheid aannemelijk is geworden die de strafbaarheid ten aanzien van het onder 1 en 2 bewezenverklaarde uitsluit.

9. Oplegging van straf

Inleidend

De advocaat-generaal heeft, uitgaand van een bewezenverklaring van beide feiten en rekening houdend met de overschrijding van de redelijke termijn van berechting, een gevangenisstraf geëist voor de duur van 54 maanden. Namens de verdachte is betoogd dat, in het geval van bewezenverklaring, een aanzienlijk lagere straf dient te worden opgelegd.

Het hof heeft in hoger beroep de op te leggen straf bepaald op grond van de ernst van de feiten en de omstandigheden waaronder deze zijn begaan en gelet op de persoon van de verdachte.

De verdachte is als medepleger strafbaar betrokken geweest bij de ontvoering van [minderjarige] op 29 september 2016, in opdracht van en in samenwerking met haar vader [medeverdachte 1] . Zij is opgehaald uit de woning waar zij met haar moeder verbleef en overgebracht naar India waar zij tot op de dag van vandaag verblijft. [minderjarige] was ten tijde van de overbrenging ongeveer tweeënhalf jaar oud. Sindsdien heeft [minderjarige] slechts een enkele keer via Skype met haar moeder gesproken.

Zoals uit de bewijsvoering blijkt heeft het hof onder meer vastgesteld dat de verdachte wist dat [minderjarige] , zo nodig met toepassing van enig geweld, uit de woning zou worden opgehaald en overgebracht naar India. Dit laatste, voorzienbare, verstrekkende gevolg betrekt het hof in de overwegingen ten aanzien van de op te leggen straf.

De gevolgen voor [minderjarige]

is als gevolg van de ontvoering en van de abrupte wijze waarop deze is uitgevoerd geheel onverwachts uit haar vertrouwde omgeving weggerukt. Die omgeving bestond uit personen, aan wie [minderjarige] , naar mag worden aangenomen, gehecht was en die haar dagelijks verzorgden. Het lijdt geen enkele twijfel dat deze gebeurtenis, als gevolg waarvan elk betekenisvol contact met haar moeder en overige dierbaren in Nederland onmogelijk is gemaakt, zeer ingrijpend is geweest voor [minderjarige] . Ook kan zonder terughoudendheid worden aangenomen dat deze ontwikkeling haar beleving van veiligheid en geborgenheid in nadelige zin moet hebben beïnvloed. Ook de Raad voor de Kinderbescherming heeft, blijkens één van de bijlagen bij de vordering benadeelde partij van [minderjarige] , op basis van een onderzoek in 2018 en wetenschappelijke inzichten over veilige hechting, zijn zorgen geuit over de emotionele ontwikkeling en mentale gezondheid van [minderjarige] .

Gevolgen voor de familie

Voor de personen die na de ontvoering zijn achtergebleven zijn de gevolgen ook zeer ingrijpend. [moeder minderjarige, tevens benadeelde partij 1] , de moeder van [minderjarige] , moet al bijna acht jaar verder leven met dit enorme verlies. Zij heeft tijdens haar slachtofferverklaring ter terechtzitting van het hof verteld hoezeer zij ernaar verlangt om haar dochter zelfs maar even te zien op een beeldscherm. Zij strijdt onvermoeibaar voor een hereniging met haar dochter. Daar komt bij dat zij op geen enkele wijze invulling kan geven aan haar rol als (sinds 2019 enig) gezaghebbend ouder. Ook voor de andere familieleden, in het bijzonder de oma en tante van [minderjarige] , is het gemis groot. Zij waren op dagelijkse basis betrokken bij de verzorging en opvoeding van de peuter. Het is volstrekt invoelbaar dat het verdriet van de familie groot is.

De uitvoering als project

De verdachte heeft bij de ontvoering samengewerkt met een groep personen. Zelf is hij bij de voorbereiding betrokken geweest en heeft hij samen met enkele mededaders [minderjarige] naar Duitsland overgebracht waarna zij door haar vader naar India is meegenomen. In die organisatie heeft de verdachte een coördinerende en uitvoerende rol gehad. De betrokkenen werden samengebracht in een specifiek voor dit doel in het leven geroepen projectorganisatie, opgezet op basis van kennis van en inzichten in projectmanagement. De verdachte heeft de projectopzet en het daarmee samenhangende budget tijdens de hieraan gewijde overleggen telkens onder ogen gekregen en, naar het hof aanneemt, daarvan de reikwijdte onderkend. Of het nu ging om de onderlinge rolverdeling bij de voorbereiding en uitvoering, de inzet en de aanschaf van hulp- en vervoermiddelen of communicatie en uitwisseling van informatie, aan alles was gedacht. Een aantal deelnemers had zelfs een politiële en/of militaire achtergrond. Van deze kennis en kunde is door de verdachte en zijn mededaders gebruik gemaakt, om de vader van [minderjarige] in zijn misdadige plan te laten slagen.

Bij de ontvoering is op de locatie waar [minderjarige] werd opgehaald misleiding toegepast om de woning te betreden en is gebruik gemaakt van geweld. Dit laatste maakte deel uit van de plannen, in die zin dat enige geweldshandelingen op voorhand mogelijk en toelaatbaar waren geacht. Met het oog daarop was, met actieve betrokkenheid van de verdachte, in een laat stadium nog een persoon, [medeverdachte 4] , de “deurstopper”, toegevoegd aan de organisatie.

Dit planmatige en projectmatige karakter draagt naast de eerder genoemde feiten en omstandigheden aanzienlijk bij aan de ernst en de strafwaardigheid van de feiten: de ontvoering van een weerloze peuter, steriel opgezet en uitgevoerd als een project met een duidelijke missie, waarin door een internationaal gezelschap van maar liefst acht personen met elk hun specialisme, taak en/of verantwoordelijkheid in meer of mindere mate op professionele wijze werd samengewerkt.

Dit alles maakt de bewezenverklaarde feiten tot een kinderontvoering van de buitencategorie. De reactie van de strafrechter zal met dat karakter overeen dienen te stemmen.

Samenloop

Uit de kwalificatiebeslissing is reeds gebleken dat het hof de advocaat-generaal niet volgt in haar standpunt dat de bewezenverklaarde feiten een voortgezette handeling vormen. Voorts lijkt de advocaat-generaal er rekening mee te hebben gehouden dat eendaadse samenloop van de feiten 1 en 2 meer voor de hand ligt dan meerdaadse samenloop. De raadsvrouw heeft betoogd dat er sprake is van eendaadse samenloop. Het hof is van oordeel dat de twee bewezenverklaarde feiten zich tot elkaar verhouden als een eendaadse samenloop, omdat ze gezien het onderliggend feitencomplex en de pleegperiode samenvallen.

Slotsom

Het hof stelt vast dat de verdachte in Nederland geen strafblad heeft. Dat betekent dat in zoverre geen sprake is van feiten en omstandigheden die in het nadeel van de verdachte dienen te worden uitgelegd of toegepast.

De verdachte heeft tijdens de verhoren bij de politie, zo heeft het hof vastgesteld bij de bewijsvoering, verklaard dat hij voor een ander doel dan de ontvoering van [minderjarige] in Nederland was en zijn betrokkenheid bij de ontvoering ontkend. Met deze onwaarachtige verklaring heeft de verdachte geen enkele verantwoordelijkheid genomen voor de feiten en de ingrijpende gevolgen ervan. Dit rekent het hof de verdachte aan.

Al het voorgaande in ogenschouw nemend, is het hof van oordeel dat de door de advocaat-generaal gevorderde gevangenisstraf voor de duur van 54 maanden bij wijze van uitgangspunt passend en geboden is.

Medisch

De raadsvrouw heeft gewezen op de medische situatie van de verdachte. Hij zou diverse aandoeningen hebben en onder behandeling van verschillende medisch specialisten staan. Het hof acht in de overgelegde documenten die hierop betrekking hebben geen grond aanwezig om van dit uitgangspunt neerwaarts af te wijken, reeds omdat ongeschiktheid voor detentie hieruit niet blijkt.

Redelijke termijn

Ter terechtzitting in hoger beroep is de vraag aan de orde gesteld of de redelijke termijn van berechting is overschreden. Daaromtrent wordt als volgt overwogen. De op zijn redelijkheid te beoordelen termijn is in eerste aanleg aangevangen op 23 februari 2017, de dag waarop de verdachte werd aangehouden in de Verenigde Staten van Amerika, naar aanleiding van een Nederlands uitleveringsverzoek. Het vonnis is gewezen op 11 juli 2019. Omdat de verdachte toen reeds geruime tijd op vrije voeten was, is de toepasselijke maatstaf twee jaren. De redelijke termijn is daarom in eerste aanleg met ongeveer viereneenhalve maand overschreden.

De verdachte heeft hoger beroep doen instellen op 22 juli 2019. Het hof wijst arrest op 13 mei 2024. Dat betekent dat 58 maanden zijn verstreken sinds de aanvang van de appelfase. Dit betekent dat, getoetst aan de maatstaf van twee jaren, de overschrijding van de redelijke termijn van berechting in hoger beroep bijna drie jaren bedraagt. In de overschrijding, zoals die zich heeft voorgedaan in de beide fasen van het geding, vindt het hof aanleiding om de op te leggen gevangenisstraf te verminderen met zes maanden. Aan de verdachte zal worden opgelegd een gevangenisstraf voor de duur van 48 maanden, met aftrek van de tijd doorgebracht in voorarrest.

10. Nadere overweging over de strafoplegging

De raadsvrouw heeft betoogd dat medeverdachte [medeverdachte 1] een zogeheten “key witness” is. Hij moet worden gezien als de initiator van de gepleegde feiten en hij zou als enige de basis kunnen bieden om de verklaring van [verdachte] te verifiëren dan wel falsifiëren. [medeverdachte 1] is echter nooit gehoord, zodat de verdediging niet in de gelegenheid is gesteld om feitelijk gebruik te kunnen maken van haar ondervragingsrecht ten aanzien van [medeverdachte 1] .

Het hof is verzocht om deze situatie te beoordelen in het licht van de rechtspraak van het Europese Hof voor de Rechten van de Mens (hierna: EHRM) over het ondervragingsrecht. Daarbij is met name verwezen naar het beoordelingskader zoals ontwikkeld in de uitspraak van het EHRM in de zaak Schatschaschwili tegen Duitsland (EHRM 15 december 2015, nr. 9154/10).

Met de verdediging stelt het hof vast dat het genoemde beoordelingskader betrekking heeft op het recht op ondervraging van getuigen die een belastende verklaring hebben afgelegd en op de processuele voorwaarden waaronder zo’n verklaring mag worden gebruikt voor het bewijs, als de verdediging geen behoorlijke en effectieve mogelijkheid heeft gehad de getuige in enig stadium van het geding te (doen) ondervragen. Daarvan is in deze zaak geen sprake. Immers, [medeverdachte 1] heeft in het geheel geen verklaring afgelegd. Overigens blijkt uit de bewijsvoering dat de [veroordeelde mededader/getuige] wel verklaringen heeft afgelegd die voor de verdachte belastend zijn en die voor het bewijs worden gebruikt. Hij kon ter terechtzitting in hoger beroep wel behoorlijk en effectief worden ondervraagd door de verdediging.

Als overwogen verwacht de verdediging, naar het hof begrijpt, van de getuige die, ondanks toewijzende beslissingen op verzoeken daartoe in eerste en tweede aanleg, niet kon worden ondervraagd, een ontlastende verklaring dan wel is zijn verhoor met het oog op het verkrijgen van zo’n verklaring verzocht. Reeds daarom kan het bedoelde beoordelingskader niet worden toegepast bij de toetsing van de door de verdediging opgeworpen kwestie. Daarvan lijkt zij zich bewust te zijn geweest door subsidiair, indien het hof niet zou overgaan tot niet-ontvankelijkverklaring van het Openbaar Ministerie in de vervolging, stafvermindering als passende reactie op een oneerlijk proces toe te passen.

Het hof stelt voorop dat het standpunt dat een als geheel oneerlijk proces kan uitmonden in een veroordeling, met compensatie in de vorm van strafvermindering, geen steun vindt in het recht. Bovendien ziet de verdediging over het hoofd dat de compensatie voor het als bewijsmiddel gebruiken van een belastende verklaring van een niet effectief ondervraagde getuige wordt beoordeeld aan de hand van de gevolgde procedure bij de verkrijging en waardering van het bewijs en tegen de achtergrond van het overige bewijs. Bewijsuitsluiting dient het gevolg te zijn als onvoldoende compensatie kan worden geboden. Strafvermindering kan ook in een dergelijk geval nooit een antwoord zijn op een, vanuit processueel perspectief bezien, ondeugdelijke bewijslevering.

Eerlijk proces

Niettemin zal het hof in het hiernavolgende de 6 EVRM-kwestie beoordelen omdat gegeven het gevoerde verweer die eindbeoordeling dient plaats te vinden, ondanks dat de gevraagde sanctionering geen passende kan zijn.

In de onderhavige strafzaak gaat het om (potentieel) ontlastende getuige ten aanzien van wie, in termen van het EHRM, de verwachting bestaat dat hij de positie van de verdediging kan versterken of de uitkomst van de strafzaak in het voordeel van de verdachte kan beïnvloeden. Het beoordelingskader voor beantwoording van de vraag of de belemmeringen voor uitoefening van het ondervragingsrecht de “overall fairness” van het proces hebben aangetast luidt sinds de uitspraak van het EHRM in de zaak Murtazaliyeva tegen Rusland (EHRM 18 december 2018, nr. 36658/05, waarin de zogeheten Perna-toets werd gewijzigd en aangevuld naar een drie-stappen-toets) als volgt.

Ten eerste moet worden beoordeeld of het verzoek om een getuige à décharge te horen voldoende is gemotiveerd door de verdediging en of de eventuele verklaring relevant is voor de beoordeling van de tenlastelegging. Ten tweede dient de rechter de relevantie van de getuigenis voldoende te hebben onderzocht en voldoende redenen te hebben opgegeven voor de beslissing om de getuige niet voor ondervraging op te roepen. Ten derde moet worden beoordeeld of de beslissing van de rechter om een getuige à décharge niet te horen de “overall fairness” van de procedure niet heeft aangetast. Die laatste stap heeft, zo kan worden afgeleid uit de rechtspraak van het Straatsburgse hof, niet alleen een procedureel karakter maar is ook materieel van aard, in die zin dat ook de inhoud van de eindbeslissing en de gronden waarop deze berust in de beoordeling kunnen worden betrokken.

In dit verband wordt als volgt overwogen. De raadsvrouw heeft vrij spoedig na aanvang van het opsporingsonderzoek voor het eerst om een verhoor van [medeverdachte 1] als getuige gevraagd. Telkens is bij de onderbouwing gewezen op het belang van [medeverdachte 1] als getuige die een ander, voor de verdachte ontlastend, licht op de onderlinge verhoudingen en op de door hen gedeelde informatie, zou kunnen werpen. De relevantie van een verhoor van [medeverdachte 1] als getuige is van meet af aan door de rechter in beide feitelijke instanties aangenomen. Het hof heeft op 9 april 2024 het herhaalde verzoek om [medeverdachte 1] te horen afgewezen op de grond dat niet valt te verwachten dat [medeverdachte 1] binnen aanvaardbare termijn zal kunnen worden gehoord, onder verwijzing naar de sinds 2017 verrichte inspanningen en het uitgebleven resultaat.

Wat die inspanningen betreft stelt het hof het volgende vast. Op 21 augustus 2017, ongeveer elf maanden na de pleegdatum, respectievelijk de aanvangsdatum van de pleegperiode van de feiten heeft de rechter-commissaris op verzoek van de verdediging beslist dat [medeverdachte 1] als getuige diende te worden gehoord. Op 1 februari 2018 heeft hij een rechtshulpverzoek naar India, waar [medeverdachte 1] woont, doen uitgaan. In de tussenliggende periode heeft de rechter-commissaris meermalen vruchteloos geïnformeerd bij de advocaat van [medeverdachte 1] naar diens bereidheid om vragen te antwoorden. Ook heeft de rechter-commissaris diverse malen in contact gestaan met AIRS voor overleg over de slagingskansen van een rechtshulpverzoek. Daarop was op 24 september 2018 nog geen bericht van de Indiase autoriteiten ontvangen. Op 22 oktober 2018 heeft de rechtbank de inhoudelijke behandeling van de zaak niet afgerond om verdere ontwikkelingen nog af te wachten. Nadien heeft de rechter-commissaris nog enkele malen bij AIRS geïnformeerd. Het enige document dat daarna is ontvangen is een “note verbale” van 8 februari 2019, afkomstig van de Indiase autoriteiten. In mei 2019 heeft de rechtbank de inhoudelijke behandeling van de strafzaak afgerond omdat niet kon worden verwacht dat [medeverdachte 1] binnen aanvaardbare termijn zou kunnen worden gehoord. Overwogen is daarbij onder meer dat Nederland geen rechtshulpverdrag heeft met India en dat ervaringen met rechtshulp met dit land zeer beperkt zijn. De rechter-commissaris heeft telkens gewezen op de precaire diplomatieke relatie met India en toegelicht dat hij daarom behoedzaam heeft geopereerd.

In hoger beroep heeft het hof na een verzoek van de verdediging op 29 maart 2021 beslist dat [medeverdachte 1] als getuige diende te worden gehoord. Begin april 2022 is een rechtshulpverzoek aan de Indiase autoriteiten aangeboden. Dit bleef zonder resultaat tot het moment waarop de raadsheer-commissaris daarover laatstelijk rapporteerde, te weten op 29 januari 2024. Uit mededelingen van AIRS aan de raadsheer-commissaris moet worden afgeleid dat India rechtshulpverzoeken zelden uitvoert en dat meermalen rappelleren contraproductief werkt. AIRS heeft tijdens elk overleg met de Indiase autoriteiten de kwestie- [medeverdachte 1] onder de aandacht gebracht.

Dit overzicht laat zien dat in eerste aanleg bijna anderhalf jaar en in appel bijna twee jaar zonder enig tastbaar resultaat is gewacht op een reactie op een rechtshulpverzoek aan India om [medeverdachte 1] te mogen horen. Het eerste jaar in eerste aanleg heeft de rechter-commissaris voorts besteed aan voorbereidingen die gelet op de omstandigheden van belang waren. Deze gang van zaken biedt weinig aanknopingspunten om aan te nemen dat de kans op medewerking van Indiase zijde aanwezig is. Gelet op de overige belangen (die van slachtoffers en benadeelde partijen en het maatschappelijk belang dat aan de strafzaak een einde komt) is langer wachten niet verantwoord.

Het hof stelt verder vast dat de bewezenverklaring onder meer steunt op de verklaringen van de [veroordeelde mededader/getuige] die de verdediging heeft kunnen ondervragen en diverse documenten en processen-verbaal van bevindingen, waaronder van observaties.

Tegen deze achtergrond leidt de beslissing van het hof van 9 april 2024 tot afwijzing van het verzoek tot hernieuwde oproeping van [medeverdachte 1] als getuige niet tot een situatie waarin niet langer sprake is geweest van een eerlijk proces.

11. Vorderingen van de benadeelde partijen

Vorderingen

Als benadeelde partijen hebben zich gevoegd [minderjarige] , [moeder minderjarige, tevens benadeelde partij 1] (moeder [minderjarige] ), [oma minderjarige, tevens benadeelde partij 3] (oma van [minderjarige] ) en [tante minderjarige, tevens benadeelde partij 2] (tante van [minderjarige] ).

Het standpunt van het Openbaar Ministerie

De advocaat-generaal heeft zich op het standpunt gesteld dat de vorderingen toegewezen dienen te worden.

Het standpunt van de verdediging

De raadsvrouw heeft in verband met de door haar bepleite vrijspraak primair verzocht de benadeelde partijen niet-ontvankelijk te verklaren in hun vorderingen. Subsidiair stelt zij zich op het standpunt dat de vorderingen moeten worden afgewezen omdat de schade reeds is vergoed. Tenslotte heeft de raadsvrouw standpunten ingenomen ten aanzien van de hoogte van de vorderingen.

Het oordeel van het hof

11.1

Vordering van benadeelde partij [minderjarige]

heeft zich in eerste aanleg in het strafproces gevoegd met een vordering tot schadevergoeding. Deze bedraagt € 5.000,00 aan immateriële schade. Tevens is verzocht om toekenning van de wettelijke rente en oplegging van de schadevergoedingsmaatregel.

De benadeelde partij is bij het vonnis waarvan beroep niet-ontvankelijk verklaard.

Ten aanzien van de gevorderde immateriële schade overweegt het hof dat het, nu bij de benadeelde partij geen sprake is van lichamelijk letsel of schade in de eer en goede naam, de vraag is of de benadeelde partij ‘op andere wijze’ in de persoon is aangetast als bedoeld in artikel 6:106, eerste lid, aanhef en onder b, van het Burgerlijk Wetboek (hierna: BW). Daarvan is in ieder geval sprake indien de benadeelde partij geestelijk letsel heeft opgelopen. Degene die zich hierop beroept, zal voldoende concrete gegevens moeten aanvoeren waaruit kan volgen dat in verband met de omstandigheden van het geval psychische schade is ontstaan. Daartoe is vereist dat naar objectieve maatstaven het bestaan van geestelijk letsel kan worden vastgesteld. Ook als het bestaan van geestelijk letsel in voornoemde zin niet kan worden aangenomen, is niet uitgesloten dat de aard en de ernst van de normschending en van de gevolgen daarvan voor de benadeelde, meebrengen dat van de in artikel 6:106, aanhef en onder b, BW bedoelde aantasting in zijn persoon ‘op andere wijze’ sprake is. In zo een geval zal degene die zich hierop beroept de aantasting in zijn persoon met concrete gegevens moeten onderbouwen. Dat is slechts anders indien de aard en de ernst van de normschending meebrengen dat de in dit verband relevante nadelige gevolgen daarvan voor de benadeelde zo voor de hand liggen, dat een aantasting in de persoon kan worden aangenomen. Van een aantasting in de persoon ‘op andere wijze’ als bedoeld in art. 6:106, eerste lid, aanhef en onder b, van het BW is niet reeds sprake bij de enkele schending van een fundamenteel recht (HR 15 maart 2019, ECLI:NL:HR:2019:376 en HR 28 mei 2019, ECLI:NL:HR:2019:793).

In de onderhavige zaak is ten aanzien van de verdachte bewezen verklaard dat hij zich schuldig heeft gemaakt aan het medeplegen van de ontvoering en onttrekking aan het wettig gezag van de destijds tweejarige [minderjarige] door haar uit het huis van haar oma weg te halen en naar India te brengen. Gelet op het voorgaande en zoals ook tot uitdrukking gebracht in de strafmotivering is naar het oordeel van het hof sprake van een normschending die naar haar aard en ernst meebrengt dat de in dit verband relevante nadelige gevolgen voor [minderjarige] zo voor de hand liggen dat een aantasting in de persoon ‘op andere wijze’ kan worden aangenomen. Het hof zal de omvang van de immateriële schade op de voet van het bepaalde in artikel 6:106 BW naar maatstaven van billijkheid schatten op het gevorderde bedrag, te weten
€ 5.000,00, vermeerderd met de wettelijke rente. Het hof zal de schadevergoedingsmaatregel opleggen op de hierna te noemen wijze om te bevorderen dat de schade door de verdachte wordt vergoed.

Hoofdelijkheid

De benadeelde partij heeft verzocht de hoofdelijkheidsclausule toe te passen. Het hof zal dit toewijzen en bepalen dat de verdachte hoofdelijk is verbonden met zijn mededaders.

BEM-clausule

Het hof zal tevens bepalen dat de als gevolg van deze uitspraak te betalen schadevergoeding aan [minderjarige] zal worden gestort op een ten behoeve van [minderjarige] (geboren op [geboortedatum minderjarige] 2014) te openen rekening met een zogenoemde ‘BEM-clausule’, ter bescherming van de belangen van de minderjarige. De minderjarige en haar wettelijke vertegenwoordiger kunnen aldus slechts met toestemming van de kantonrechter over het vermogen van de minderjarige beschikken tot zij achttien jaar is.

Het hof bepaalt tevens dat de advocaat van de benadeelde partij uiterlijk binnen 3 maanden na het onherroepelijk worden van het arrest het Openbaar Ministerie op de hoogte stelt welke rekening voor de benadeelde partij is geopend.

11.2

Vordering van benadeelde partijen [oma minderjarige, tevens benadeelde partij 3] en [tante minderjarige, tevens benadeelde partij 2]

[oma minderjarige, tevens benadeelde partij 3] heeft zich in eerste aanleg in het strafproces gevoegd met een vordering tot schadevergoeding. Deze bedraagt € 1.000,00 aan immateriële schade. De vordering is bij het vonnis waarvan beroep geheel toegewezen, met daarbij de wettelijke rente. [oma minderjarige, tevens benadeelde partij 3] heeft haar vordering in hoger beroep gehandhaafd.

[tante minderjarige, tevens benadeelde partij 2] heeft zich in eerste aanleg in het strafproces gevoegd met een vordering tot schadevergoeding. Deze bedraagt € 1.500,00 immateriële schade. De vordering is bij het vonnis waarvan beroep geheel toegewezen, met daarbij de wettelijke rente. [tante minderjarige, tevens benadeelde partij 2] heeft haar vordering in hoger beroep gehandhaafd.

De vorderingen van [oma minderjarige, tevens benadeelde partij 3] en [tante minderjarige, tevens benadeelde partij 2] zijn door de rechtbank bij vonnis van 11 juli 2019 in de zaak van de medeverdachte [veroordeelde mededader/getuige] geheel toegewezen. Dit vonnis is onherroepelijk. Blijkens gegevens van het CJIB heeft [veroordeelde mededader/getuige] aan [oma minderjarige, tevens benadeelde partij 3] een bedrag van € 1.000,00 aan schadevergoeding en een bedrag van
€ 67,95 aan wettelijke rente betaald. Uit gegevens van het CJIB blijkt voorts dat [veroordeelde mededader/getuige] aan

[tante minderjarige, tevens benadeelde partij 2] een bedrag van € 1.500,00 aan schadevergoeding en een bedrag van € 101,93 aan wettelijke rente heeft betaald.

Het hof stelt vast dat er door deze betalingen thans geen schade meer is zodat de vorderingen in de onderhavige zaak dienen te worden afgewezen.

Gelet op bovenstaande ziet het hof geen grond voor het opleggen van de schadevergoedingsmaatregel.

11.3

Vordering van benadeelde partij [moeder minderjarige, tevens benadeelde partij 1]

heeft zich in eerste aanleg in het strafproces gevoegd met een vordering tot schadevergoeding. Deze bedraagt aan materiële schade € 1.518,63, aan immateriële schade € 5.000,00 en aan proceskosten
€ 5.340,94. Deze vordering is bij het vonnis waarvan beroep geheel toegewezen, met daarbij de wettelijke rente. [moeder minderjarige, tevens benadeelde partij 1] heeft haar vordering in hoger beroep gehandhaafd.

Materiële en immateriële schade

De vordering is door de rechtbank bij vonnis van 11 juli 2019 in de zaak van de medeverdachte [veroordeelde mededader/getuige] geheel toegewezen. Dit vonnis is onherroepelijk. Blijkens gegevens van het CJIB heeft [veroordeelde mededader/getuige] aan

[moeder minderjarige, tevens benadeelde partij 1] een bedrag van € 6.518,13 (€ 1.518,63 + € 5.000,00) aan schadevergoeding en een bedrag van € 474,99 aan wettelijke rente betaald.

Het hof stelt vast dat er door deze betalingen geen schade meer is zodat de gevorderde vergoeding van materiële en immateriële schade in de onderhavige zaak dient te worden afgewezen.

Proceskosten

Ten aanzien van de gevorderde vergoeding van proceskosten overweegt het hof als volgt. [moeder minderjarige, tevens benadeelde partij 1] heeft € 5.340,94 aan proceskosten genoemd. Anders dan de rechtbank overweegt het hof ten aanzien van de proceskosten dat redelijke uitleg van artikel 532 Sv meebrengt dat bij de begroting daarvan dezelfde maatstaf wordt gehanteerd als in civiele procedures. Daarin wordt bij de vordering als hier aan de orde doorgaans het 'Liquidatietarief Kanton’ gehanteerd. Het hof ziet geen aanleiding daarvan in deze zaak af te wijken. Het hof begroot, met inachtneming hiervan en gelet op de afwijzende beslissing in hoger beroep, de kosten rechtsbijstand, uitsluitend voor zover in eerste aanleg gemaakt, op
€ 900,00. [verdachte] zal in zoverre in de proceskosten worden veroordeeld.

Schadevergoedingsmaatregel voor een hoger bedrag?

In hoger beroep heeft [moeder minderjarige, tevens benadeelde partij 1] tevens de wens uitgesproken dat het hof bij het opleggen van een schadevergoedingsmaatregel aansluiting zal zoeken bij het bedrag dat ter compensatie van de immateriële schade is gevorderd in de zaak tegen [medeverdachte 1] , te weten € 15.000,00, in afwijking van de gevorderde schadevergoeding van € 5.000,00. De advocaat van de benadeelde partij heeft daartoe aangevoerd dat dit bedrag de aard, ernst en de omvang van de door haar geleden schade reflecteert. De Hoge Raad heeft eerder al beslist dat een rechter bij wege van schadevergoedingsmaatregel een betalingsverplichting kan opleggen voor een bedrag dat hoger is dan het bedrag dat door de benadeelde partij is gevorderd, aldus de advocaat.

De advocaat-generaal heeft overeenkomstig deze wens gevorderd dat een schadevergoedingsmaatregel voor een bedrag van € 15.000,00 zal worden opgelegd.

De verdediging heeft verzocht deze vordering af te wijzen.

Het hof stelt voorop dat een vordering tot schadevergoeding van een benadeelde partij niet kan worden verhoogd in de hoger beroepsfase. Ingevolge het derde lid van artikel 421 Sv kan de benadeelde partij zich in hoger beroep voegen binnen de grenzen van haar eerste vordering, voor zover die vordering door de rechtbank niet is toegewezen. Volgens vaste jurisprudentie moet de in deze wetsbepaling opgenomen beperking zo worden uitgelegd dat de benadeelde partij in hoger beroep niet alsnog schadeposten mag opvoeren die in eerste aanleg niet zijn opgevoerd, en evenmin het bedrag van de in eerste aanleg wel opgevoerde schadeposten mag verhogen (vgl. HR 17 februari 1998, ECLI:NL:HR:1998:ZD0945 en HR 26 april 2011, ECLI:NL:HR:2011:BP1279).

De strafrechter kan ambtshalve, los van een door de benadeelde partij ingestelde vordering, de in artikel 36f, eerste lid, Sr bedoelde schadevergoedingsmaatregel opleggen indien en voor zover de verdachte jegens het slachtoffer naar burgerlijk recht aansprakelijk is voor de schade die door het strafbare feit is toegebracht (vgl. HR 28 mei 2019, ECLI:NL:HR:2019:793). De advocaat van de benadeelde partij heeft een aantal rechterlijke uitspraken genoemd waarin in hoger beroep op deze voet is gekomen tot de oplegging van een schadevergoedingsmaatregel die de hoogte van de vordering van de benadeelde partij oversteeg.

Naar het oordeel van het hof noopt het hierboven omschreven verbod tot verhoging van de vordering van de benadeelde partij in hoger beroep, tot zeer terughoudende toepassing van de mogelijkheid om in hoger beroep over te gaan tot oplegging van een schadevergoedingsmaatregel die de hoogte van de initiële vordering van de benadeelde partij overstijgt. Indien daartoe te lichtvaardig zou worden overgegaan, zou dit kunnen leiden tot omzeiling van het verbod tot verhoging daarvan. Dit impliceert dat de mogelijkheid tot oplegging van een schadevergoedingsmaatregel in hoger beroep, die de hoogte van de vordering van de benadeelde partij in eerste aanleg overstijgt, dient te worden voorbehouden aan zeer uitzonderlijke gevallen. Daarbij kan gedacht worden aan de gevallen waarin sprake is van schade die in eerste aanleg in het geheel niet was te voorzien. In het onderhavige geval is zo’n uitzonderlijk geval niet aan de orde. De gevorderde, naar boven bijgestelde, schadevergoedingsmaatregel ziet immers op schade die in eerste aanleg reeds bestond en op dezelfde gronden door de benadeelde partij toen reeds was geraamd en een op basis daarvan initieel gevorderde vergoeding van die (immateriële) schade. Het hof zal daarom niet overgaan tot oplegging van de gevorderde schadevergoedingsmaatregel voor een hoger bedrag. Dit leidt tevens tot de slotsom dat, voor zover het gaat om door [moeder minderjarige, tevens benadeelde partij 1] geleden schade, er in het geheel geen schadevergoedingsmaatregel zal worden opgelegd.

12. Toepasselijke wettelijke voorschriften

De op te leggen straf en maatregel zijn gegrond op de artikelen 36f, 47, 55, 279 en 282 van het Wetboek van Strafrecht.

13. Beslissing ten aanzien van de vordering tot gevangenneming

De advocaat-generaal heeft de gevangenneming van de verdachte gevorderd.

De raadsvrouw heeft het hof verzocht om de vordering van de advocaat-generaal af te wijzen.

Het hof overweegt als volgt.

Hoewel aan de verdachte een gevangenisstraf van aanzienlijke duur zal worden opgelegd en de verdachte gedurende langere termijn in het buitenland verblijft, zal het hof de vordering tot gevangenneming van de verdachte afwijzen. In deze fase van de procedure kan het verblijf in het buitenland onvoldoende gewicht in de schaal leggen om de vordering van de advocaat-generaal toe te wijzen. Het hof acht geen termen, en ook overigens geen opportuniteit, aanwezig voor de gevangenneming van de verdachte.

14. BESLISSING

Het hof:

Vernietigt het vonnis waarvan beroep en doet opnieuw recht:

Verklaart zoals hiervoor overwogen bewezen dat de verdachte het onder 1 en 2 tenlastegelegde heeft begaan.

Verklaart niet bewezen hetgeen de verdachte meer of anders is tenlastegelegd dan hierboven is bewezenverklaard en spreekt de verdachte daarvan vrij.

Verklaart het onder 1 en 2 bewezenverklaarde strafbaar, kwalificeert dit als hiervoor vermeld en verklaart de verdachte strafbaar.

Veroordeelt de verdachte tot een
gevangenisstraf voor de duur van
48 (achtenveertig) maanden .

Beveelt dat de tijd die door de verdachte vóór de tenuitvoerlegging van deze uitspraak in enige in artikel 27, eerste lid, van het Wetboek van Strafrecht bedoelde vorm van voorarrest is doorgebracht, bij de uitvoering van de opgelegde gevangenisstraf in mindering zal worden gebracht, voor zover die tijd niet reeds op een andere straf in mindering is gebracht.

Vordering van de benadeelde partij [minderjarige]

Wijst toe de vordering tot schadevergoeding van de benadeelde partij [minderjarige] ter zake van het onder 1 en 2 bewezenverklaarde tot het bedrag van
€ 5.000,00 (vijfduizend euro) ter zake van immateriële schade , waarvoor de verdachte met de mededader(s), hoofdelijk voor het gehele bedrag aansprakelijk is, vermeerderd met de wettelijke rente vanaf de hierna te noemen aanvangsdatum tot aan de dag der voldoening.

Veroordeelt de verdachte in de door de benadeelde partij gemaakte en ten behoeve van de tenuitvoerlegging nog te maken kosten, tot aan de datum van deze uitspraak begroot op nihil.

Legt aan de verdachte de verplichting op om aan de Staat, ten behoeve van het slachtoffer, genaamd [minderjarige] , ter zake van het onder 1 en 2 bewezenverklaarde een bedrag te betalen van € 5.000,00 (vijfduizend euro) als vergoeding voor immateriële schade, vermeerderd met de wettelijke rente vanaf de hierna te noemen aanvangsdatum tot aan de dag der voldoening.

Bepaalt de duur van de gijzeling op ten hoogste 60 (zestig) dagen. Toepassing van die gijzeling heft de verplichting tot schadevergoeding aan de Staat ten behoeve van het slachtoffer niet op.

Bepaalt dat indien en voor zover de verdachte of zijn mededader(s) aan een van beide betalingsverplichtingen hebben voldaan, de andere vervalt.

Bepaalt de aanvangsdatum van de wettelijke rente voor de immateriële schade op 29 september 2016.

Bepaalt dat als gevolg van deze uitspraak te betalen schadevergoeding zal worden gestort op een ten behoeve van de benadeelde partij [minderjarige] (geboren op [geboortedatum minderjarige] 2014 te Amsterdam) te openen rekening met een BEM-clausule (nader op te geven door de advocaat van de benadeelde partij zoals in het arrest bepaald).

Vordering van de benadeelde partij [oma minderjarige, tevens benadeelde partij 3]

Wijst de vordering van de benadeelde partij [oma minderjarige, tevens benadeelde partij 3] tot schadevergoeding af.

Bepaalt dat de benadeelde partij en de verdachte ieder hun eigen kosten dragen.

Vordering van de benadeelde partij [moeder minderjarige, tevens benadeelde partij 1]

Wijst de vordering van de benadeelde partij [moeder minderjarige, tevens benadeelde partij 1] tot schadevergoeding af.

Veroordeelt de verdachte in de door de benadeelde partij gemaakte en ten behoeve van de tenuitvoerlegging nog te maken kosten, tot aan de datum van deze uitspraak begroot op
€ 900,00 (negenhonderd euro).

Vordering van de benadeelde partij [tante minderjarige, tevens benadeelde partij 2]

Wijst de vordering van de benadeelde partij [tante minderjarige, tevens benadeelde partij 2] tot schadevergoeding af.

Bepaalt dat de benadeelde partij en de verdachte ieder hun eigen kosten dragen.

Wijst af de vordering tot gevangenneming.

Dit arrest is gewezen door de meervoudige strafkamer van het gerechtshof Amsterdam, waarin zitting hadden mr. R.M. Steinhaus, mr. S.M.M. Bordenga en mr. A.M. Koolen - Zwijnenburg, in tegenwoordigheid van mr. M.S. Jansen, griffier, en is uitgesproken op de openbare terechtzitting van dit gerechtshof van 13 mei 2024.

Bijlage I: De tekst van de tenlastelegging

Aan de verdachte is ten laste gelegd dat

1.

hij op een of meerdere tijdstip(pen) gelegen in of omstreeks de periode van 17 september 2016 tot en met 18 oktober 2016 in Amsterdam en/of Schiphol, gemeente Haarlemmermeer en/of elders in Nederland en/of in Duitsland, tezamen en in vereniging met een ander of anderen, althans alleen, opzettelijk één minderjarige (beneden de twaalf jaar oud), te weten [minderjarige] geboren te Amsterdam op [geboortedatum minderjarige] 2014, wederrechtelijk van de vrijheid heeft beroofd en/of beroofd gehouden, immers heeft/hebben verdachte en/of zijn mededader(s) met dat opzet

• zich met een stroomstootwapen (taser) en/of een of meerdere tie wrap(s), naar de/een woning begeven alwaar [minderjarige] en/of [oma minderjarige, tevens benadeelde partij 3] en/of [tante minderjarige, tevens benadeelde partij 2] zich bevond(en) en/of
• zich (vervolgens) toegang verschaft tot de woning en/of
• [minderjarige] uit de armen van [oma minderjarige, tevens benadeelde partij 3] getrokken en/of gehaald en/of
• (vervolgens) gedreigd met voornoemd stroomstootwapen (taser) door dit stroomstootwapen (taser
• (vervolgens) [oma minderjarige, tevens benadeelde partij 3] en/of [tante minderjarige, tevens benadeelde partij 2] vastgepakt en/of geslagen (met die taser) en/of bedreigd en/of
• dat stroomstootwapen (taser) tegen het lichaam van die [tante minderjarige, tevens benadeelde partij 2] gehouden en/of
• (vervolgens) toen en daar voornoemde [minderjarige] meegenomen uit de woning en/of
• dat stroomstootwapen (taser) tegen het lichaam van [getuige 3] gehouden en/of
• (vervolgens) voornoemde [minderjarige] in de auto geplaatst en/of
• (vervolgens) voornoemde [minderjarige] naar de woning van [medeverdachte 2] , althans naar een andere locatie (in het buitenland) overgebracht

2.

hij op een of meerdere tijdstip(pen) gelegen in of omstreeks de periode van 29 september 2016 tot en met 28 maart 2019 in Amsterdam en/of elders in Nederland en/of in Duitsland, tezamen en in vereniging met een ander of anderen, althans alleen, opzettelijk een minderjarige die de leeftijd van 12 jaren nog niet heeft bereikt, te weten [minderjarige] geboren te Amsterdam op [geboortedatum minderjarige] 2014, heeft/hebben onttrokken aan het wettig over voornoemde minderjarige gestelde gezag of aan het opzicht van degene die dat gezag desbevoegd over voornoemde minderjarige uitoefende, te weten [moeder minderjarige, tevens benadeelde partij 1] (de moeder), immers heeft/hebben verdachte en/of zijn mededader(s) (in strijd met de afspraken en/of zonder medeweten en/of toestemming van [moeder minderjarige, tevens benadeelde partij 1] ), toen en daar, tezamen en in vereniging met anderen of een ander, althans alleen die minderjarige meegenomen naar Duitsland en/of India (en aldus voornoemde minderjarige buiten het bereik en/of de invloedssfeer van die [moeder minderjarige, tevens benadeelde partij 1] gebracht en/of gehouden en heeft/hebben hij/zij daarbij geweld en/of bedreiging met geweld gebezigd, immers heeft/hebben hij/zij, verdachte en/of zijn mededader(s):

- zich toegang verschaft tot de woning waar die [minderjarige] verbleef en/of

- [minderjarige] uit de armen van [oma minderjarige, tevens benadeelde partij 3] getrokken en/of gehaald en/of

- ( vervolgens) heeft/hebben gedreigd met een stroomstootwapen (taser) door dat stroomstootwapen (taser) in de richting te houden van [oma minderjarige, tevens benadeelde partij 3] en/of [tante minderjarige, tevens benadeelde partij 2] en/of

- ( vervolgens) [oma minderjarige, tevens benadeelde partij 3] en/of [tante minderjarige, tevens benadeelde partij 2] vastgepakt en/of geslagen (met dat stroomstootwapen) en/of

- dat stroomstootwapen (taser) tegen het lichaam van die [tante minderjarige, tevens benadeelde partij 2] gehouden en/of

- dat stroomstootwapen (taser) tegen het lichaam van [getuige 3] gehouden en/of

- met de minderjarige de woning verlaten.

Bijlage II: De bewijsmiddelen

[...]