ECLI:NL:CRVB:2023:1869

Uitspraak

22 2975 WIA

Datum uitspraak: 4 oktober 2023

Centrale Raad van Beroep

Enkelvoudige kamer

Uitspraak op het hoger beroep tegen de uitspraak van de rechtbank Den Haag van 16 augustus 2022, 21/2202 (aangevallen uitspraak)

Partijen:

[appellant] te [woonplaats] (appellant)

de Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (Uwv)

PROCESVERLOOP

Namens appellant heeft mr. J.M. Krommendijk, advocaat, hoger beroep ingesteld.

Het Uwv heeft een verweerschrift ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 23 augustus 2023. Namens appellant is mr. Krommendijk verschenen. Het Uwv heeft zich laten vertegenwoordigen door mr. W. de Rooy-Bal.

OVERWEGINGEN

1.1.

Appellant heeft laatstelijk gewerkt als beveiligingsmedewerker voor 44 uur per week. Vanuit een werkloosheidssituatie heeft appellant zich op 9 januari 2012 ziek gemeld met lichamelijke en psychische klachten. Het Uwv heeft met ingang van 22 februari 2012 een uitkering ingevolgde de Ziektewet (ZW) toegekend. In verband met de ziekmelding is appellant onderzocht door een verzekeringsarts. Deze arts heeft in een rapport van 21 maart 2012 geconcludeerd dat appellant zich eerder met dezelfde klachten heeft ziek gemeld en dat er geen nieuwe medische feiten naar voren zijn gekomen. Bij het onderzoek vertonen de handen een normaal aspect en is er geen psychische stoornis in engere zin naar voren gekomen. De verzekeringsarts heeft appellant niet gevolgd in zijn standpunt dat hij op dat moment vanwege emoties en agressie niet geschikt was voor zijn werk als beveiligingsmedewerker. Bij besluit van 21 maart 2012 heeft het Uwv appellant per 26 maart 2012 hersteld gemeld voor zijn werk en is de ZW-uitkering beëindigd. Appellant heeft tegen dit besluit bezwaar gemaakt. Een verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft in een rapport van 14 mei 2012 geconcludeerd dat er geen argumenten zijn om af te wijken van het oordeel van de primaire verzekeringsarts. Het Uwv heeft onder verwijzing naar het rapport van 14 mei 2012 van de verzekeringsarts bezwaar en beroep het bezwaar ongegrond verklaard. Appellant heeft hiertegen geen beroep ingesteld.

1.2.

Op 20 mei 2019 heeft appellant een aanvraag ingediend voor een uitkering op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA), waarbij appellant heeft gesteld dat hij vanaf 12 februari 2012 arbeidsongeschikt is. Bij besluit van 22 mei 2019 heeft het Uwv deze aanvraag afgewezen omdat niet voldaan is aan de voorwaarde dat appellant gedurende 104 weken recht heeft gehad op een ZW-uitkering. Appellant heeft daartegen bezwaar gemaakt. Bij besluit van 9 augustus 2019 heeft het Uwv het bezwaar van appellant tegen het besluit van 22 mei 2019 ongegrond verklaard omdat appellant op 26 maart 2012 hersteld is verklaard voor het eigen werk en hij de verplichte wachttijd van 104 weken niet heeft volgemaakt. Hierdoor kan hij vanaf 10 februari 2014 geen aanspraak maken op een WIA-uitkering.

1.3.

Bij uitspraak van 5 december 2019^[1]heeft de rechtbank het beroep van appellant gegrond verklaard en heeft het besluit van 9 augustus 2019 vernietigd. Onder verwijzing naar de uitspraak van de Raad van 26 november 2014^[2]heeft de rechtbank overwogen dat de vraag of de wachttijd is vervuld een zelfstandige beoordeling vereist op basis van alle beschikbare gegevens van medische en andere aard, waarbij eventuele eerdere tijdens de wachttijd plaatsgevonden hersteldverklaringen betrokken (kunnen) worden. Dit betekent dat aan de hersteldverklaring van appellant met ingang van 26 maart 2012 op zichzelf geen doorslaggevende betekenis moet worden toegekend. Het Uwv heeft niet kunnen volstaan met een verwijzing naar een hersteldverklaring in het kader van de ZW. De rechtbank heeft het Uwv opgedragen appellant alsnog te laten onderzoeken door een verzekeringsarts en een verzekeringsarts bezwaar en beroep waarna een nieuwe beslissing op bezwaar moet worden genomen.

1.4.

Ter uitvoering van de uitspraak van de rechtbank heeft appellant op 17 februari 2020 het spreekuur bezocht van een verzekeringsarts. De verzekeringsarts heeft hierna en na bestudering van de informatie van de huisarts, reumatoloog en orthopedisch chirurg geconcludeerd dat na de beëindiging van de ZW-uitkering per 26 maart 2012 er geen sprake is van toegenomen beperkingen van de nek, rechterschouder, arm en handen. Evenmin zijn de psychische beperkingen toegenomen. Er waren in 2012 life-events die een toename van klachten en beperkingen zouden kunnen geven, maar die hebben ongeveer vier maanden en later na 26 maart 2012 plaatsgevonden. Appellant is binnen vier weken na 26 maart 2012 nog steeds niet ongeschikt gebleven voor het eigen werk. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft in zijn rapport van 12 januari 2021 het standpunt van de verzekeringsarts onderschreven. Uit de medische gegevens, blijkt niet dat de gezondheidssituatie in de vier weken na 26 maart 2012 is gewijzigd. Bij besluit van 4 februari 2021 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van appellant tegen het besluit van 22 mei 2019 opnieuw ongegrond verklaard.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep van appellant tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. Daartoe heeft de rechtbank overwogen dat het medisch onderzoek zorgvuldig is verricht. Beide verzekeringsartsen hebben appellant gesproken, hebben appellant medisch onderzocht en de overgelegde informatie betrokken bij de beoordeling. De verzekeringsartsen hebben op grond van de beschikbare medische informatie terecht geconcludeerd dat er geen concrete aanwijzingen zijn dat appellant binnen vier weken na 26 maart 2012 arbeidsongeschikt was en is gebleven. Hoewel appellant zich op 27 maart 2012 bij de huisarts heeft gemeld, is niet gebleken dat de psychische klachten op dat moment dusdanig ernstig waren dat hij ongeschikt was voor zijn arbeid. Appellant is pas in april 2013 doorverwezen naar PsyQ. Voorts is uit de medische gegevens niet gebleken dat de nek-, schouder-, arm- en handklachten op 26 maart 2012 een relevante invloed hadden op de belastbaarheid van appellant, zodat deze klachten op dat moment geen ongeschiktheid voor zijn arbeid tot gevolg hadden. De rechtbank heeft voorts overwogen dat het niet gaat om de door appellant ervaren medische klachten als zodanig, maar om als gevolg van ziekte of gebrek objectief vastgestelde beperkingen bij het verrichten van arbeid op de datum in geding. Tot slot heeft de rechtbank overwogen dat appellant pas in 2019 een WIA-uitkering heeft aangevraagd. Naar vaste rechtspraak komt de onduidelijkheid over een medische situatie in het verleden die voortvloeit uit de late aanvraag, voor rekening en risico van de aanvrager.

3.1.

Appellant heeft in hoger beroep herhaald dat er ten onrechte van wordt uitgegaan dat er

geen sprake was van een toename van bestaande klachten na de hersteldverklaring per 26 maart 2012. De voor/op/omstreeks 26 maart 2012 bij appellant bestaande medische klachten zien ook op aandoeningen van chronische aard en met een progressief verloop in toename van klachten en beperkingen. Een slijmbeursontsteking in 2010 was in 2012 niet opgelost maar juist verergerd evenals de chronische klachten aan zijn nek. Appellant heeft zich dat jaar bij de huisarts gemeld met een vermoeden van een mogelijke nekhernia wat duidt op een toename van klachten. Ook is sprake van een toename van psychische klachten, niet enkel vanwege de latere life-events maar ook vanwege het (eerdere) ontslag door de werkgever en de financiële gevolgen door terugval naar een bestaansminimum op bijstandsniveau na de hersteldverklaring van 26 maart 2012. Appellant vindt het onbegrijpelijk dat de verzekeringsarts een toename van klachten bij de latere life-events wel aannemelijk acht, maar niet na een verlies van baan en inkomen. Evenmin moet het veronderstelde gebrek aan medische informatie vanwege de late aanvraag voor zijn risico komen. Appellant heeft zich op 27 maart 2012 bij de huisarts gemeld met klachten. Dat de huisarts appellant niet direct heeft willen zien of heeft willen uitnodigen voor een consult, kan appellant niet verweten worden.

3.2.

Het Uwv heeft verzocht om bevestiging van de aangevallen uitspraak.

4. De Raad oordeelt als volgt.

4.1.

Artikel 23, eerste lid van de Wet WIA bepaalt dat de verzekerde recht heeft op toekenning van een uitkering zodra hij onafgebroken 104 weken arbeidsongeschikt is geweest en na afloop nog arbeidsongeschikt is.
Op grond van artikel 23, derde lid, onder a, van de Wet WIA worden bij het bepalen van de wachttijd in aanmerking genomen perioden waarin recht bestaat op ziekengeld als bedoeld in de ZW en worden deze perioden samengeteld indien zij elkaar met een onderbreking van minder dan vier weken opvolgen.
Op grond van artikel 23, derde lid, onder b, van de Wet WIA worden bij het bepalen van de wachttijd in aanmerking genomen perioden die niet al op grond van onderdeel a meetellen maar waarin de verzekerde ongeschikt is geweest voor zijn arbeid en worden deze perioden samengeteld indien zij elkaar met een onderbreking van minder dan vier weken opvolgen.

4.2.

In geschil is of het Uwv terecht heeft geweigerd appellant per 10 februari 2014 een WIAuitkering toe te kennen, omdat hij de wachttijd van 104 weken niet heeft volgemaakt. Het geschil spitst zich toe op de vraag of bij appellant in de vier weken na het einde van de beëindiging van de ZW-uitkering op 26 maart 2012, geen sprake is van (een toename van) arbeidsongeschiktheid en appellant in deze periode geschikt is gebleven voor het eigen werk van beveiligingsmedewerker.

4.3.

Appellant heeft in hoger beroep in essentie dezelfde beroepsgronden aangevoerd als in beroep. De rechtbank heeft deze beroepsgronden uitgebreid besproken en is tot het oordeel gekomen dat deze gronden niet slagen. Het oordeel van de rechtbank en de daaraan ten grondslag gelegde overwegingen worden onderschreven. De verzekeringsarts bezwaar en beroep is in het rapport van 12 januari 2021 ingegaan op de door appellant gemelde klachten en heeft de medische informatie betrokken. Hij vermeldt dat het journaal van de huisarts van 27 maart 2012 geen objectief medische problematiek beschrijft. Appellant is boos en vindt dat hij depressief is, maar dat blijkt verder nergens uit. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft inzichtelijk en overtuigend gemotiveerd dat uit de aanwezige medische gegevens niet blijkt dat er sprake is van een verergerde medische situatie vanaf 26 maart 2012 en de periode van vier weken hierop volgend, zodat appellant onverminderd geschikt is (gebleven) voor zijn werk als beveiligingsmedewerker. Appellant heeft ook in hoger beroep zijn stelling dat hij als gevolg van de klachten door de slijmbeursontsteking, de nekklachten en de depressieve klachten in de vier weken na 26 maart 2012 arbeidsongeschikt was voor zijn werk als beveiligingsmedewerker, niet met medische gegevens onderbouwd. Het Uwv heeft op juiste gronden geweigerd een WIA-uitkering toe te kennen omdat appellant de wachttijd van 104 weken niet heeft volgemaakt.

4.4.

Gelet op de overwegingen 4.2 en 4.3 slaagt het hoger beroep niet. De aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.

5. Voor een veroordeling in de proceskosten bestaat geen aanleiding.

BESLISSING

De Centrale Raad van Beroep bevestigt de aangevallen uitspraak.

Deze uitspraak is gedaan door E. Dijt, in tegenwoordigheid van D. Schaap als griffier. De beslissing is uitgesproken in het openbaar op 4 oktober 2023.

(getekend) E. Dijt

(getekend) D. Schaap