ECLI:NL:CRVB:2022:1488

• Datum uitspraak: 15 juni 2022
• Publicatiedatum: 11 juli 2022
• Zaaknummer: 18/2763 WMO15-PV
• Instantie: Centrale Raad van Beroep
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht; Socialezekerheidsrecht
• Procedures: Hoger beroep
• Rechters: D. Hardonk-Prins; M.A.H. van Dalen-van Bekkum; A.E. Dutrieux
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Hoger beroep tegen besluit college van burgemeester en wethouders van Apeldoorn inzake begeleiding en schadevergoeding

In deze zaak heeft de Centrale Raad van Beroep op 15 juni 2022 uitspraak gedaan in hoger beroep tegen een besluit van het college van burgemeester en wethouders van Apeldoorn. Het college had eerder het bezwaar van appellant tegen een besluit van 2 december 2016 ongegrond verklaard en bepaald dat appellant recht had op een dwangsom van € 120,-. De rechtbank Gelderland had het beroep van appellant tegen dit besluit ongegrond verklaard en het verzoek om schadevergoeding afgewezen. Appellant heeft hoger beroep ingesteld en verzocht om schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn zoals bedoeld in artikel 6, eerste lid, van het EVRM.

De Centrale Raad van Beroep oordeelde dat het college met het bestreden besluit geen rechtsregel had geschonden en dat de rechtbank het betoog van appellant afdoende had besproken. Het hoger beroep slaagde niet, maar de Raad constateerde wel dat de redelijke termijn in de rechterlijke fase met afgerond anderhalf jaar was overschreden. Dit leidde tot de toekenning van een schadevergoeding van € 1.500,- aan appellant, te betalen door de Staat der Nederlanden. De Raad bevestigde de aangevallen uitspraak en oordeelde dat er geen aanleiding was voor vergoeding van proceskosten. De uitspraak is openbaar uitgesproken en is gebaseerd op de overwegingen die in het proces-verbaal zijn vastgelegd.

Uitspraak

18. 2763 WMO15-PV

Centrale Raad van Beroep

Meervoudige kamer

Proces-verbaal van de mondelinge uitspraak op het hoger beroep tegen de uitspraak van de rechtbank Gelderland van 6 april 2018, 17/2860 (aangevallen uitspraak) en het verzoek om veroordeling tot vergoeding van schade

Partijen:

[appellant] te [woonplaats] (appellant)

het college van burgemeester en wethouders van Apeldoorn (college)

de Staat der Nederlanden (minister van Justitie en Veiligheid) (de Staat)

Datum uitspraak: 15 juni 2022

Zitting hebben: D. Hardonk-Prins als voorzitter en M.A.H. van Dalen-van Bekkum en
A.E. Dutrieux als leden

Griffier: S.N. de Groot

Partijen zijn niet ter zitting verschenen.

BESLISSING

De Centrale Raad van Beroep

• bevestigt de aangevallen uitspraak;
• veroordeelt de Staat der Nederlanden (minister van Justitie en Veiligheid) tot betaling aan appellant van een vergoeding van schade tot een bedrag van € 1.500,-.

Deze beslissing is uitgesproken in het openbaar. Zij is gebaseerd op de volgende overwegingen.

1. Bij besluit op bezwaar van 26 april 2017 heeft het college het bezwaar van appellant tegen het besluit van 2 december 2016 ongegrond verklaard en bepaald dat appellant een dwangsom toekomt van € 120,-.

2. De rechtbank heeft bij de aangevallen uitspraak het beroep van appellant tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard en het verzoek om schadevergoeding afgewezen.

3. Appellant heeft hoger beroep ingesteld tegen de aangevallen uitspraak en verzocht om schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6, eerste lid, van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM).

4. De rechtbank heeft terecht vooropgesteld dat appellant niet meer dan één uur per week begeleiding van Leger des Heils Gelderland heeft willen ontvangen. Met het bestreden besluit heeft het college bewerkstelligd dat appellant over de van belang zijnde periode recht had op begeleiding naar deze omvang. Hiermee heeft het college, anders dan appellant meent, geen rechtsregel geschonden. De angst van appellant dat het bestreden besluit nadelige financiële gevolgen voor hem zou hebben, was ongefundeerd en is ongegrond gebleken. Wat appellant heeft aangevoerd over de verbeurte van dwangsommen en het verzoek om veroordeling van het college tot vergoeding van schade betreft een herhaling van wat hij in beroep heeft betoogd. Dit betoog heeft de rechtbank afdoende besproken. Het hoger beroep slaagt niet.

5.1.

Appellant heeft verzocht om vergoeding van schade in verband met een overschrijding van de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6, eerste lid, van het EVRM. Voor de wijze van beoordeling van een dergelijk verzoek wordt verwezen naar de uitspraak van de Raad van
26 januari 2009 (ECLI:NL:CRVB:2009:BH1009). Voor dit geval betekent dit het volgende.

5.2.

Vanaf de datum van ontvangst van het bezwaarschrift op 12 januari 2017 tot de datum van deze uitspraak is een periode van vijf jaar en ruim vijf maanden verstreken. In dit geval bestaat geen aanleiding voor het oordeel dat de totale lengte van de procedure meer dan vier jaar mag bedragen. De redelijke termijn is dus met afgerond anderhalf jaar overschreden. De overschrijding van de redelijke termijn heeft plaatsgevonden in de rechterlijke fase. Aan appellant zal daarom een schadevergoeding van € 1.500,- worden toegekend, te betalen door de Staat.

6. Van voor vergoeding in aanmerking komende proceskosten is niet gebleken.

Waarvan proces-verbaal.

De griffier De voorzitter van de meervoudige kamer

(getekend) S.N. de Groot (getekend) D. Hardonk-Prins

Voor eensluidend afschrift

de griffier van de

Centrale Raad van Beroep