ECLI:NL:CRVB:2020:1653

• Datum uitspraak: 29 juli 2020
• Publicatiedatum: 29 juli 2020
• Zaaknummer: 19/3952 WMO15
• Instantie: Centrale Raad van Beroep
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht; Socialezekerheidsrecht
• Procedures: Hoger beroep
• Rechters: L.M. Tobé; D.S. de Vries; N.R. Docter
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Hoger beroep inzake maatwerkvoorziening opvang op grond van de Wmo 2015 voor een alleenstaande moeder met minderjarige kinderen

In deze zaak gaat het om een hoger beroep van appellante, een alleenstaande moeder, en haar minderjarige kinderen tegen de beslissing van het college van burgemeester en wethouders van Amsterdam. Appellante had een aanvraag ingediend voor een maatwerkvoorziening opvang op grond van de Wet maatschappelijke ondersteuning 2015 (Wmo 2015), nadat het college haar en haar kinderen onderdak had geboden in de crisisopvang. Het college had echter geweigerd om haar meerderjarige kind tot de opvang toe te laten en had de aanvraag voor een maatwerkvoorziening afgewezen, omdat appellante volgens hen voldoende zelfredzaam was. De rechtbank Amsterdam had de beroepen van appellanten tegen deze besluiten ongegrond verklaard.

De Centrale Raad van Beroep heeft de zaak beoordeeld en geconcludeerd dat het college terecht had geoordeeld dat appellante in staat was om zelf in onderdak voor haar en haar gezin te voorzien. De Raad oordeelde dat de Wmo 2015 niet bedoeld is om oplossingen te bieden voor het niet kunnen vinden van een woning, maar om ondersteuning te bieden aan mensen die niet in staat zijn om zich te handhaven in de samenleving. De Raad heeft vastgesteld dat appellante rechtmatig verblijf had en een uitkering op grond van de Participatiewet ontving, waarmee zij geacht werd in haar noodzakelijke kosten te kunnen voorzien. De Raad heeft ook opgemerkt dat appellante tijdens een gesprek met de GGD had verklaard goed zelfstandig te kunnen wonen.

De Raad heeft de beroepsgronden van appellante, waaronder het betoog dat het college onvoldoende onderzoek had verricht, verworpen. De Raad concludeerde dat het college voldoende onderzoek had gedaan en dat appellante niet kon aantonen dat zij niet in staat was om zelf onderdak te vinden. De hoger beroepen zijn dan ook niet geslaagd en de aangevallen uitspraak is bevestigd.

Uitspraak

19. 3952 WMO15, 19/4051 WMO15

Datum uitspraak: 29 juli 2020

Centrale Raad van Beroep

Meervoudige kamer

Uitspraak op de hoger beroepen tegen de uitspraak van de rechtbank Amsterdam van 15 augustus 2019, 19/1419 en 18/7594 (aangevallen uitspraak)

Partijen:

[appellante] (appellante), mede namens haar minderjarige kinderen [naam 1] ,
[naam 2] , [naam 3] en [naam 4] , en [appellant] (appellant) te [woonplaats]

het college van burgemeester en wethouders van Amsterdam (college)

PROCESVERLOOP

Namens appellanten heeft mr. H.M. de Roo, advocaat, hoger beroepen ingesteld.

Het college heeft een verweerschrift ingediend.

Appellanten hebben nadere stukken ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft gevoegd plaatsgehad op 17 juni 2020, overeenkomstig artikel 2, eerste lid, van de Tijdelijke wet COVID-19 Justitie en Veiligheid, door middel van videoconferentie en telefoon. Namens appellanten is mr. De Roo verschenen. Het college heeft zich laten vertegenwoordigen door mr. J.C. Smit.

OVERWEGINGEN

1. De Raad gaat uit van de volgende feiten en omstandigheden.

1.1.

Het college heeft appellante, geboren in 1980, en haar minderjarige kinderen onderdak geboden in de crisisopvang. Het college heeft bij besluit van 28 augustus 2018 geweigerd appellant, geboren in 1997 en het meerderjarige kind van appellante, tot de opvang toe te laten. Appellanten hebben op 14 september 2018 een aanvraag ingediend voor een maatwerkvoorziening opvang op grond van de Wet maatschappelijke ondersteuning 2015 (Wmo 2015). Het college heeft deze aanvraag bij besluit van 31 oktober 2018 afgewezen.

1.2.

Het college heeft bij besluiten van 27 november 2018 (bestreden besluit I) en 25 januari 2019 (bestreden besluit II) de bezwaren tegen de besluiten van 28 augustus 2018 en 31 oktober 2018 ongegrond verklaard. Het college heeft zich daarbij op het standpunt gesteld dat appellant op grond van artikel 1.2.2, tweede lid, van de Wmo 2015 niet in aanmerking komt voor opvang. Appellante voldoet niet aan de voorwaarden voor een maatwerkvoorziening opvang, omdat uit onderzoek van de GGD is gebleken dat zij voldoende zelfredzaam is. Appellante en haar minderjarige kinderen zijn toegelaten tot de crisisopvang die specifiek is bedoeld voor dakloze ouders met kinderen, zodat voldoende rekening is gehouden met de belangen van de kinderen.

2. De rechtbank heeft bij de aangevallen uitspraak de beroepen van appellanten tegen de bestreden besluiten ongegrond verklaard. De rechtbank heeft daartoe, voor zover van belang, overwogen dat uit het onderzoek van de GGD volgt dat appellante voldoende in staat is zelfstandig te wonen en ook op andere leefgebieden bij haar geen zorgen naar voren komen. De rechtbank heeft verder overwogen dat het college overtuigend heeft gemotiveerd dat appellant niet in aanmerking komt voor opvang op grond van de Wmo 2015.

3. Appellanten hebben zich tegen de aangevallen uitspraak gekeerd. Zij hebben primair aangevoerd dat de Verordening maatschappelijke ondersteuning Amsterdam 2015 (Verordening) buiten toepassing moet blijven, omdat het daarin gehanteerde criterium van beperkte zelfredzaamheid op meerdere leefgebieden beperkter is dan het criterium van de Wmo 2015. In dat kader hebben zij betoogd dat op grond van de Wmo 2015 iemand die feitelijk niet in staat blijkt onderdak te organiseren altijd in aanmerking komt voor een maatwerkvoorziening opvang. Ook de rechtbank heeft daarom een onjuist criterium gehanteerd. Subsidiair hebben appellanten zich op het standpunt gesteld dat het college onvoldoende onderzoek heeft verricht en dat appellante beperkt zelfredzaam op meerdere leefgebieden is. Het lukt appellante niet op eigen kracht onderdak te vinden. Zij wil daarom een maatwerkvoorziening opvang bestaande uit een omslagwoning voor haar en al haar kinderen. De verstrekte opvang is geen passende maatwerkvoorziening.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

Artikel 1.1.1 van de Wmo 2015 definieert opvang als onderdak en begeleiding voor personen die de thuissituatie hebben verlaten, al dan niet in verband met risico’s voor hun veiligheid als gevolg van huiselijk geweld, en niet in staat zijn zich op eigen kracht te handhaven in de samenleving.

4.2.

Artikel 1.2.1, aanhef en onder c, van de Wmo 2015 bepaalt dat een ingezetene van Nederland overeenkomstig de bepalingen van deze wet in aanmerking komt voor een maatwerkvoorziening, bestaande uit opvang, te verstrekken door het college van de gemeente tot welke hij zich wendt, indien hij de thuissituatie heeft verlaten, al dan niet in verband met risico’s voor zijn veiligheid als gevolg van huiselijk geweld, en niet in staat is zich op eigen kracht, met gebruikelijke hulp, met mantelzorg of met hulp van andere personen uit zijn sociale netwerk te handhaven in de samenleving.

4.3.

Artikel 2.3.5, vierde lid, van de Wmo 2015 bepaalt dat het college beslist tot verstrekking van een maatwerkvoorziening ter compensatie van de problemen bij het zich handhaven in de samenleving van de cliënt met psychische en psychosociale problemen en de cliënt die de thuissituatie heeft verlaten, al dan niet in verband met risico’s voor zijn veiligheid als gevolg van huiselijk geweld, voor zover de cliënt deze problemen naar het oordeel van het college niet op eigen kracht, met gebruikelijke hulp, met mantelzorg of met hulp van andere personen uit zijn sociale netwerk dan wel met gebruikmaking van algemene voorzieningen kan verminderen of wegnemen. De maatwerkvoorziening levert, rekening houdend met de uitkomsten van het in artikel 2.3.2 bedoelde onderzoek, een passende bijdrage aan het voorzien in de behoefte van de cliënt aan beschermd wonen of opvang en aan het realiseren van een situatie waarin de cliënt in staat wordt gesteld zich zo snel mogelijk weer op eigen kracht te handhaven in de samenleving.

4.4.

Artikel 4.5, eerste lid, aanhef en onder b, van de Verordening bepaalt, voor zover van belang, dat een cliënt in aanmerking kan komen voor opvang als hij beperkt zelfredzaam is op meerdere door het college aan te wijzen leefgebieden.

4.5.

Het betoog dat iemand die feitelijk niet in staat blijkt onderdak te organiseren altijd in aanmerking komt voor een maatwerkvoorziening bestaande uit opvang, slaagt niet. Zoals eerder overwogen in de uitspraak van de Raad van 13 november 2019, ECLI:NL:CRVB:2019:3446, is, bij een hulpvraag als die van appellante, bepalend of de cliënt door problemen bij het zich handhaven in de samenleving niet in staat is zelf in onderdak voor haar en haar gezin te kunnen voorzien. Het college heeft in het geval van appellante aan de hand van het criterium beperkte zelfredzaamheid op meerdere leefgebieden getoetst of appellante in staat is zich te handhaven in de samenleving. Het college heeft hiermee, anders dan de rechtbank en anders dan appellante heeft bepleit, een juiste beoordelingsmaatstaf aangelegd. Dit betekent dat de stelling van appellanten dat het criterium in de Verordening in strijd is met de Wmo 2015, niet slaagt.

4.6.

De beroepsgrond dat het college onvoldoende onderzoek heeft verricht, slaagt niet. De GGD heeft op 15 augustus 2018 onderzoek verricht. Hierbij is onder meer aandacht besteed aan de hulpvraag en aan de somatische, de psychische en de overige omstandigheden van appellante. Het college heeft hiermee in dit geval voldoende onderzoek verricht. Bovendien heeft daarna nog nader onderzoek plaatsgevonden, zoals blijkt uit de bij appellante afgenomen IQ-test en het integraal trajectplan.

4.7.

Uit 4.5 volgt dat in dit geval, gelet op de hulpvraag van appellante, concreet beoordeeld moet worden of appellante door problemen bij het zich handhaven in de samenleving niet in staat is zelf in onderdak voor haar en haar gezin te kunnen voorzien. Het standpunt dat appellante niet in staat is zich te handhaven in de samenleving wordt niet gevolgd. Appellante moet in staat worden geacht zelf in onderdak voor haar en haar gezin te kunnen voorzien. Appellante heeft immers rechtmatig verblijf en heeft een uitkering op grond van de Participatiewet waarmee zij geacht wordt te kunnen voorzien in de noodzakelijke kosten van het bestaan. Daar komt bij dat appellante tijdens het gesprek met de GGD heeft verklaard dat zij goed zelfstandig kan wonen. Uit wat appellante heeft aangevoerd volgt evenmin dat zij problemen heeft bij het zich handhaven in de samenleving waardoor zij niet in staat is zelf in onderdak voor haar en haar gezin te kunnen voorzien. Dat zij stelt niet te beschikken over een netwerk en door cognitieve beperkingen niet in staat is digitaal te zoeken naar woningen, leidt niet tot een ander oordeel. Uit het integraal trajectplan volgt namelijk dat appellante met hulp van haar begeleider iedere week op verschillende woningen reageert. Dit heeft de gemachtigde van appellante ook tijdens de zitting van de Raad bevestigd. De verklaring tijdens deze zitting dat het appellante al twee jaar niet is gelukt woonruimte te vinden en zij op diverse wachtlijsten staat, wijst er ook niet op dat appellante door problemen bij het zich handhaven in de samenleving niet zelf in onderdak voor haar en haar gezin heeft kunnen voorzien. Dit wijst veeleer op schaarste op de woningmarkt. De Wmo 2015 is, anders dan appellante ter zitting heeft betoogd, niet bedoeld om hiervoor een oplossing te bieden.

4.8.

Gelet op het voorgaande heeft het college de aanvraag van appellante en haar kinderen voor een maatwerkvoorziening opvang kunnen afwijzen. Dit betekent dat het niet nodig is de overige beroepsgronden te bespreken.

4.9.

Uit 4.5 tot en met 4.8 volgt dat de hoger beroepen niet slagen en dat de aangevallen uitspraak met verbetering van gronden zal worden bevestigd.

5. Voor een veroordeling in de proceskosten bestaat geen aanleiding.

BESLISSING

De Centrale Raad van Beroep bevestigt de aangevallen uitspraak.

Deze uitspraak is gedaan door L.M. Tobé als voorzitter en D.S. de Vries en N.R. Docter als leden, in tegenwoordigheid van C.M. van de Ven als griffier. De beslissing is uitgesproken in het openbaar op 29 juli 2020.

(getekend) L.M. Tobé

(getekend) C.M. van de Ven