ECLI:NL:CRVB:2015:2653

• Datum uitspraak: 6 augustus 2015
• Publicatiedatum: 6 augustus 2015
• Zaaknummer: 14-922 WUV
• Instantie: Centrale Raad van Beroep
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht; Socialezekerheidsrecht
• Procedures: Eerste en enige aanleg
• Rechters: B.J. van de Griend; C.H. Bangma; R.P.Th. Elshoff
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Vaststelling van Wuv-uitkering en terugvordering van teveel uitgekeerd bedrag

In deze zaak heeft appellante, geboren in 1940 en erkend als vervolgde in de zin van de Wet uitkeringen vervolgingsslachtoffers 1940-1945 (Wuv), beroep ingesteld tegen een besluit van de Raad van bestuur van de Sociale verzekeringsbank. Dit besluit, dat dateert van 22 januari 2014, betreft de herziening van haar Wuv-uitkering en de toepassing van een inkomstenkorting. De Centrale Raad van Beroep heeft op 6 augustus 2015 uitspraak gedaan in deze zaak.

Appellante ontving sinds 1 februari 2000 een periodieke uitkering op basis van de Wuv. In het bestreden besluit werd vastgesteld dat er een teveel aan uitkering was verstrekt, tot een bedrag van € 4964,03. Dit was het gevolg van de ontdekking dat appellante een lijfrentepolis had afgesloten, waarvan de inkomsten niet eerder waren meegenomen in de vaststelling van haar vermogen. De Raad van bestuur had de lijfrentepolis op grond van artikel 19 Wuv als overige inkomsten in mindering gebracht op de uitkering.

Appellante voerde aan dat zij ervan uitging dat de lijfrentepolis niet van invloed zou zijn op haar uitkering, gebaseerd op een eerdere mededeling van een medewerker van verweerder. De Raad oordeelde echter dat er geen bewijs was dat de polis bij de vaststelling van het vermogen was betrokken en dat er geen onvoorwaardelijke toezegging was gedaan over de invloed van de polis op de uitkering. De beroepsgronden van appellante werden verworpen, en het bestreden besluit werd in stand gehouden.

De Centrale Raad van Beroep verklaarde het beroep ongegrond en er werd geen proceskostenveroordeling opgelegd. De uitspraak werd gedaan door een meervoudige kamer, met B.J. van de Griend als voorzitter, en de leden C.H. Bangma en R.P.Th. Elshoff, in aanwezigheid van griffier B. Rikhof.

Uitspraak

14/922 WUV

Datum uitspraak: 6 augustus 2015

Centrale Raad van Beroep

Meervoudige kamer

Uitspraak in het geding tussen

Partijen:

[appellante] te [woonplaats] (appellante)

de Raad van bestuur van de Sociale verzekeringsbank (verweerder)

PROCESVERLOOP

Appellante heeft beroep ingesteld tegen het besluit van verweerder van 22 januari 2014, kenmerk BZO1679245 (bestreden besluit). Dit betreft de toepassing van de Wet uitkeringen vervolgingsslachtoffers 1940-1945 (Wuv).

Verweerder heeft een verweerschrift ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 25 juni 2015. Appellante is verschenen. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door A.T.M. Vroom-van Berckel.

OVERWEGINGEN

1.1.

Appellante, geboren in 1940, is erkend als vervolgde in de zin van de Wuv. Met ingang van 1 februari 2000 is aan haar een periodieke uitkering toegekend. Aanvaard is dat de psychische klachten van appellante in verband staan met de vervolging.

1.2.

Bij besluit van 14 oktober 2013, na bezwaar gehandhaafd bij het bestreden besluit, is de uitkering en inkomstenkorting opnieuw vastgesteld. Uit de daarbij gevoegde betalingsmededeling blijkt dat deze vaststelling leidt tot een teveel uitgekeerd bedrag van

€ 4964,03. Verweerder heeft hieraan ten grondslag gelegd dat uit het door appellante verstrekte overzicht en de daarbij gevoegde stukken naar voren komt dat zij een lijfrentepolis heeft afgesloten bij FBTO. Het in 2000 vrijgekomen bedrag is in 2001 gebruikt om een polis af te sluiten bij Legal & General. Het vrijgekomen bedrag van Legal & General is in december 2010 grotendeels ondergebracht bij Reaal. Reaal betaalt maandelijks € 360,50 (bruto). De lijfrentepolis was niet eerder bij de vaststelling van het vermogen betrokken en is alsnog op grond van artikel 19 Wuv als overige inkomsten op de uitkering in mindering gebracht.

2. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

2.1.

Appellante heeft aangevoerd dat zij steeds ervan uit is gegaan dat met de lijfrentepolis bij Legal & General, die is gefinancierd met de uitbetaling van de FBTO-polis, rekening is gehouden bij de vaststelling van haar vermogen in het jaar 2000. Verder voert appellante aan dat zij naar aanleiding van een artikel in het tijdschrift “Aanspraak” dat in december 2003 is verschenen en waarin staat dat als met de inleg van een lijfrente- of kapitaalverzekering wordt begonnen ná de ingangsdatum van de Wuv- of Wubo-uitkering, de uitbetalingen niet op de uitkering van invloed zijn, contact heeft opgenomen met een medewerker van verweerder over deze polissen. Deze medewerker heeft haar meegedeeld dat de polis bij Legal & General, ontstaan door het daar onderbrengen van de toen afgelopen FBTO-polis, een nieuw afgesloten lijfrente was, die niet van invloed zou zijn op haar uitkering.

2.2.

De beroepsgronden van appellante slagen niet. De gedingstukken bevatten namelijk geen gegevens waaruit kan worden afgeleid dat de eerst bij FBTO en daarna bij Legal & General ondergebrachte polis in 2000 of enig ander moment, op welke manier dan ook, bij de vaststelling van het vermogen is betrokken. De polis wordt niet op het financiële vragenformulier genoemd en evenmin is een aantekening van een behandelaar aangetroffen. Appellante heeft in bezwaar en in beroep evenmin gegevens overgelegd of enige andere informatie verstrekt waaruit zou kunnen worden afgeleid dat de betreffende polis bij verweerder bekend was. Voorts kan niet worden geoordeeld dat aan appellante een onvoorwaardelijke toezegging is gedaan dat de lijfrentepolis niet van invloed zou zijn op haar uitkering. Niet kan worden nagegaan wat er precies is gezegd tijdens het telefoongesprek. Bovendien is niet duidelijk welke gegevens appellante aan de medewerker heeft verstrekt.

2.3.

Uit het voorgaande volgt dat het bestreden besluit in rechte stand kan houden. Het beroep moet ongegrond worden verklaard.

3. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.

BESLISSING

De Centrale Raad van Beroep verklaart het beroep ongegrond.

Deze uitspraak is gedaan door B.J. van de Griend als voorzitter en C.H. Bangma en

R.P.Th. Elshoff als leden, in tegenwoordigheid van B. Rikhof als griffier. De beslissing is uitgesproken in het openbaar op 6 augustus 2015.

(getekend) B.J. van de Griend

(getekend) B. Rikhof

HD