ECLI:NL:CRVB:2012:BY4808

• Datum uitspraak: 27 november 2012
• Publicatiedatum: 5 april 2013
• Zaaknummer: 12-2186 WWB
• Instantie: Centrale Raad van Beroep
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht; Socialezekerheidsrecht
• Procedures: Hoger beroep
• Rechters: E.J.M. Heijs; M. Hillen; M.F. Wagner
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Weigering van toestemming voor verblijf in het buitenland en beëindiging van bijstand op basis van de WWB

In deze zaak gaat het om de weigering van toestemming voor verblijf in het buitenland en de beëindiging van de bijstand van appellant op basis van de Wet werk en bijstand (WWB). Appellant, die sinds 4 juni 2009 bijstand ontving, verzocht op 9 november 2010 om toestemming om van 12 november tot 3 december 2010 in het buitenland te verblijven. Het college van burgemeester en wethouders van Leidschendam-Voorburg weigerde deze toestemming en beëindigde de bijstand met ingang van 15 november 2010, omdat appellant in dat kalenderjaar al 28 dagen in het buitenland had verbleven.

De rechtbank verklaarde het beroep van appellant tegen het besluit van het college ongegrond. In hoger beroep stelde appellant dat er zeer dringende redenen waren voor zijn verblijf in Pakistan, namelijk de ernstige ziekte van zijn moeder. De Centrale Raad van Beroep oordeelde echter dat de door appellant aangevoerde redenen niet voldoende waren om te concluderen dat er sprake was van zeer dringende redenen zoals bedoeld in artikel 16, eerste lid, van de WWB. De Raad benadrukte dat het verblijf van appellant in Pakistan niet gerelateerd was aan zijn eigen gezondheidssituatie.

De Raad bevestigde de uitspraak van de rechtbank en oordeelde dat het hoger beroep niet slaagde. Er was geen aanleiding voor een veroordeling in de proceskosten. De uitspraak werd gedaan door een meervoudige kamer, met E.J.M. Heijs als voorzitter en M. Hillen en M.F. Wagner als leden, in aanwezigheid van griffier A.C. Oomkens. De beslissing werd openbaar uitgesproken op 27 november 2012.

Uitspraak

12/2186 WWB

Centrale Raad van Beroep

Meervoudige kamer

Uitspraak op het hoger beroep tegen de uitspraak van de rechtbank ’s-Gravenhage van 29 februari 2012, 11/4245 (aangevallen uitspraak)

Partijen:

[A. te B. ] (appellant)

het college van burgemeester en wethouders van Leidschendam-Voorburg (college)

Datum uitspraak: 27 november 2012

PROCESVERLOOP

Namens appellant heeft mr. H. Seddigh Afshar, advocaat, hoger beroep ingesteld.

Het college heeft een verweerschrift ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft gevoegd met de zaken met nummers 10/6449 BBZ, 10/6512 BBZ en 12/2187 WWB plaatsgevonden op 16 oktober 2012. Appellant is verschenen, bijgestaan door mr. Seddigh Afshar. Het college heeft zich laten vertegenwoordigen door M. Schuurman. In de gevoegde zaken wordt heden afzonderlijk uitspraak gedaan.

OVERWEGINGEN

1. De Raad gaat uit van de volgende in dit geding van belang zijnde feiten en omstandigheden.

1.1. Appellant ontving sinds 4 juni 2009 bijstand ingevolge de Wet werk en bijstand (WWB), naar de norm voor een alleenstaande. Aan hem was geen ontheffing verleend van de arbeidsverplichtingen als bedoeld in artikel 9, eerste lid, van de WWB.

1.2. Op 9 november 2010 heeft appellant het college verzocht om toestemming voor verblijf in het buitenland in de periode van 12 november 2010 tot en met 3 december 2010. Appellant is op 15 november 2010 naar het buitenland vertrokken.

1.3. Bij besluit van 15 november 2010 heeft het college de toestemming geweigerd en de bijstand van appellant met ingang van 15 november 2010 beëindigd en vanaf 12 november 2010 ingetrokken. Daaraan heeft het college ten grondslag gelegd dat appellant in het kalenderjaar 2010 al 28 dagen in het buitenland heeft verbleven en dat hij daarom geen toestemming krijgt om in de periode 12 november 2010 tot 3 december 2010 naar het buitenland te gaan.

1.4. Bij besluit van 1 april 2011 (bestreden besluit) heeft het college, voor zover van belang, het bezwaar tegen het besluit van 15 november 2010 ongegrond verklaard.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. Appellant heeft zich in hoger beroep op de hierna te bespreken grond tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1. Ingevolge artikel 13, eerste lid, aanhef en onder d (thans: e), van de WWB heeft geen recht op bijstand degene die per kalenderjaar langer dan vier weken verblijf houdt buiten Nederland dan wel een aaneengesloten periode van langer dan vier weken verblijf houdt buiten Nederland.

4.2. Vaststaat dat appellant eerder in 2010 al vier weken in het buitenland verblijf had gehouden, zodat het hem, gelet op 4.1, niet was toegestaan om in dat jaar nog langer met behoud van bijstand in het buitenland verblijf te houden. Volgens vaste rechtspraak (CRvB 15 juni 2009, LJN BK3316) is de reden van het (langduriger) verblijf buiten Nederland op zichzelf niet van belang.

4.3. Ingevolge artikel 16, eerste lid, van de WWB kan toch bijstand worden verleend, indien zeer dringende redenen daartoe noodzaken. Appellant heeft zich beroepen op zeer dringende redenen en aangevoerd dat zijn moeder ernstig ziek was en het daarom noodzakelijk was dat hij met spoed naar Pakistan ging.

4.4. Voor zeer dringende redenen als bedoeld in artikel 16, eerste lid, van de WWB dient vast te staan dat sprake is van een acute noodsituatie en dat de behoeftige omstandigheden waarin de belanghebbende verkeert op geen enkele andere wijze zijn te verhelpen, zodat het verlenen van bijstand volstrekt onvermijdelijk is. Volgens vaste rechtspraak (CRvB 1 december 2009, LJN BK6576) is een acute noodsituatie aan de orde indien een situatie van levensbedreigende aard is of blijvend ernstig psychisch of lichamelijk letsel of invaliditeit tot gevolg kan hebben. Eveneens volgens vaste rechtspraak (CRvB 8 maart 2005, LJN AT4471) kunnen die dringende redenen uitsluitend betrekking hebben op degene die, hoewel hij geen recht heeft op bijstand, niettemin voor bijstand in aanmerking wil komen.

4.5. De Raad is met de rechtbank en het college van oordeel dat wat appellant heeft aangevoerd met betrekking tot de gezondheidssituatie van zijn moeder niet de conclusie rechtvaardigt dat sprake was van zeer dringende redenen als bedoeld in artikel 16, eerste lid, van de WWB. Vaststaat immers dat het langere verblijf van appellant in Pakistan niet te maken had met de gezondheidssituatie van hemzelf.

4.6. Het hoger beroep slaagt niet. De aangevallen uitspraak dient te worden bevestigd.

5. Voor een veroordeling in de proceskosten bestaat geen aanleiding.

BESLISSING

De Centrale Raad van Beroep bevestigt de aangevallen uitspraak.

Deze uitspraak is gedaan door E.J.M. Heijs als voorzitter en M. Hillen en M.F. Wagner als leden, in tegenwoordigheid van A.C. Oomkens als griffier. De beslissing is uitgesproken in het openbaar op 27 november 2012.

(getekend) E.J.M. Heijs

(getekend) A.C. Oomkens