Uitspraak
04/6790 ZW
Centrale Raad van Beroep
Meervoudige kamer
U I T S P R A A K
op het hoger beroep van:
[appellante] (hierna: appellante),
tegen de uitspraak van de rechtbank Leeuwarden van 29 oktober 2004, 03/523 (hierna: aangevallen uitspraak),
in het geding tussen:
appellante
en
de Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (hierna: Uwv).
Datum uitspraak: 7 maart 2007
I. PROCESVERLOOP
Namens appellante heeft mr. E. Schriemer, werkzaam bij CNV BedrijvenBond, hoger beroep ingesteld.
Het Uwv heeft een verweerschrift ingediend.
Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 24 januari 2007. Namens appellante is verschenen haar opvolgend gemachtigde, mr. E. Husen, werkzaam bij CNV BedrijvenBond, terwijl het Uwv zich heeft laten vertegenwoordigen door
mr. J.T. Wielinga.
II. OVERWEGINGEN
De Raad gaat bij zijn oordeelsvorming uit van de volgende feiten en omstandigheden.
Appellante is werkzaam geweest als taxichauffeur. Op 26 juli 2002 is zij voor deze werkzaamheden uitgevallen wegens overspannenheid/surmenage.
Per deze datum heeft appellante ziekengeld op grond van artikel 29a van de Ziektewet aangevraagd. Op 29 november 2002 is appellante onderzocht door de verzekeringsarts J.M. Leeuwerik-Wortel, die hierover op 10 januari 2003 een rapport heeft uitgebracht. Hierin is onder meer vermeld dat appellante tijdens het onderzoek heeft aangegeven dat zij 21 weken zwanger was en dat zij is uitgevallen in verband met spanningen op het werk. Volgens Leeuwerik-Wortel is appellante ongeschikt geworden voor haar arbeid als gevolg van stressgerelateerde klachten, maar niet als gevolg van de zwangerschap.
Bij besluit van 19 december 2002 is geweigerd om met ingang van 26 juli 2002 ziekengeld te verlenen, op de grond dat appellante aanspraak kan maken op loondoorbetaling.
Tegen dit besluit heeft appellante bezwaar gemaakt. De bezwaarverzekeringsarts P.H. Storms heeft appellante op
17 februari 2003 onderzocht en heeft dezelfde dag een rapport uitgebracht. Volgens Storms is de uitval primair toe te schrijven aan de aanwezigheid van een arbeidsconflict en kan niet worden geconcludeerd dat de uitval in overwegende mate door de zwangerschap is veroorzaakt. Naar aanleiding van een namens appellante ingebrachte verklaring van de huisarts van 20 maart 2003 heeft Storms op 1 april 2003 een aanvullend rapport uitgebracht. Hierin is de conclusie gehandhaafd dat de uitval op 26 juli 2002 niet in overwegende mate is veroorzaakt door de zwangerschap.
Bij besluit van 2 april 2003 (hierna: het bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar ongegrond verklaard.
De rechtbank heeft aanleiding gezien de bedrijfsarts F. Michon als deskundige te raadplegen. Michon heeft appellante op
26 januari 2004 onderzocht en heeft aanvullende informatie bij de huisarts ingewonnen. Op 2 april 2004 heeft Michon een rapport uitgebracht. Op dit rapport heeft de bezwaarverzekeringsarts Storms bij rapport van 25 mei 2004 gereageerd. Michon heeft naar aanleiding van dit rapport zijn rapport van 2 april 2004 bij brief van 30 juni 2006 toegelicht. Op deze brief heeft Storms een reactie gegeven bij rapport van 10 augustus 2004.
Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank onder meer overwogen dat zowel Michon als Storms tot de conclusie is gekomen dat het niet waarschijnlijk is dat hormonale veranderingen de oorzaak zijn van de klachten van appellante. Voorts heeft de rechtbank geconstateerd dat uit de stukken kan worden opgemaakt dat er op 26 juli 2002 al langer sprake was van een conflict met de werkgever. Daarnaast blijkt volgens de rechtbank uit de stukken dat appellante er op 26 juli 2002 nog niet van op de hoogte was dat zij toen zwanger was. De rechtbank heeft de door Michon getrokken conclusie dat appellante op 26 juli 2002 ongeschikt was voor haar arbeid in verband met de zwangerschap, niet overgenomen. Hierbij heeft de rechtbank erop gewezen dat die conclusie is gebaseerd op de (onjuiste) aannames dat er op die datum nog geen sprake was van een arbeidsconflict en dat er toen wel sprake was van spanningen in verband met een niet geplande zwangerschap. De rechtbank is tot de conclusie gekomen dat onvoldoende is gebleken dat de arbeidsongeschiktheid van appellante haar oorzaak vond in de zwangerschap en heeft het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.
In hoger beroep heeft appellante haar standpunt gehandhaafd dat zij aanspraak kan maken op ziekengeld. Hierbij heeft zij naar voren gebracht dat eventuele twijfel over de aanwezigheid van een oorzakelijk verband tussen de zwangerschap en de arbeidsongeschiktheid in haar voordeel moet uitvallen.
Het Uwv heeft verzocht om de aangevallen uitspraak te bevestigen.
De Raad overweegt als volgt.
Met de rechtbank is de Raad van oordeel dat de beschikbare medische stukken onvoldoende steun bieden voor het oordeel dat de op 26 juli 2002 bestaande ongeschiktheid van appellante voor haar arbeid haar oorzaak vond in de zwangerschap. De Raad verenigt zich hierbij met de door de rechtbank aan haar oordeel ten grondslag gelegde overwegingen. Hetgeen appellante in hoger beroep nog naar voren heeft gebracht, heeft de Raad niet tot een ander oordeel geleid.
Het hoger beroep treft derhalve geen doel, zodat de aangevallen uitspraak zal worden bevestigd.
Voor een proceskostenveroordeling op grond van artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht heeft de Raad geen aanleiding gezien.
III. BESLISSING
De Centrale Raad van Beroep,
Recht doende:
Bevestigt de aangevallen uitspraak.
Deze uitspraak is gedaan door M.C. Bruning als voorzitter en M.C.M. van Laar en E. Dijt als leden. De beslissing is, in tegenwoordigheid van J.J. Janssen als griffier, uitgesproken in het openbaar op 7 maart 2007.
(get) M.C. Bruning.
(get) J.J. Janssen.