Uitspraak
proces-verbaal tussenuitspraak
COLLEGE VAN BEROEP VOOR HET BEDRIJFSLEVEN
zaaknummers: 16/1220 en 17/90
5134
proces-verbaal van de mondelinge tussenuitspraak van de meervoudige kamer van 10 mei 2017 in de zaken tussen
[naam 1] V.O.F., te [plaats] , appellante,
en
de staatssecretaris van Economische Zaken, verweerder
(gemachtigde: mr. M.M. de Vries).
Procesverloop
Bij besluit van 21 april 2016 (het primaire besluit 1) heeft verweerder appellante betalingsrechten toegekend op grond van de Uitvoeringsregeling rechtstreekse betalingen GLB.
Bij besluit van 27 mei 2016 (het primaire besluit 2) heeft verweerder het bedrag vastgesteld dat appellant ontvangt aan basis- en vergroeningsbetaling.
Appellante heeft bezwaar gemaakt tegen de primaire besluiten.
Bij besluit van 8 november 2016 (het bestreden besluit 1) heeft verweerder het primaire besluit 1 gehandhaafd.
Bij besluit van 9 december 2016 (het bestreden besluit 2) heeft verweerder het primaire besluit 2 herroepen en het bedrag aan basis- en vergroeningsbetaling opnieuw vastgesteld.
Appellante heeft tegen de bestreden besluiten beroep ingesteld. Het beroep gericht tegen het bestreden besluit 1 is geregistreerd onder 16/1220 en het beroep gericht tegen het bestreden besluit 2 is geregistreerd onder 17/90.
Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 10 mei 2017. Appellante heeft zich laten vertegenwoordigen door [naam 1] en [naam 2] . Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door zijn gemachtigde.
Na sluiting van het onderzoek ter zitting heeft het College onmiddellijk een tussenuitspraak gedaan.
Beslissing
Het College:
- draagt verweerder op om binnen vier weken na 10 mei 2017 de gebreken in de bestreden besluiten te herstellen dan wel nieuwe besluiten daarvoor in de plaats te nemen met inachtneming van de overwegingen en aanwijzingen in deze tussenuitspraak;
- houdt iedere verdere beslissing aan.
Overwegingen
1. Appellante heeft op 12 juni 2015 een Gecombineerde opgave 2015 bij verweerder ingediend. Appellante heeft in het onderdeel verzamelaanvraag om toewijzing van betalingsrechten gevraagd.
2. Bij het primaire besluit 1 heeft verweerder aan appellante 52,99 betalingsrechten toegekend, waarbij niet alle door appellante opgegeven percelen (volledig) zijn meegeteld, omdat die percelen niet (volledig) voldoen aan de voorwaarden van subsidiabele landbouwgrond. Bij het bestreden besluit 1 heeft verweerder dit besluit gehandhaafd. Bij het primaire besluit 2 heeft verweerder op basis van het aantal toegekende betalingsrechten vastgesteld dat appellante € 5.621,66 netto aan basis- en vergroeningsbetaling ontvangt. Bij het bestreden besluit 2 heeft verweerder dit besluit herroepen en vastgesteld dat appellante € 13.028,65 netto aan basis- en vergroeningsbetaling ontvangt.
3. Appellante heeft ter zitting toegelicht dat haar beroep zich alleen nog richt tegen het feit dat bij de vaststelling van de omvang van de betalingsrechten perceel 2 is afgewezen en tegen de daarmee samenhangende verlaging van en korting op de basis- en vergroeningsbetaling.
4. Uit het verslag van de hoorzitting van 1 december 2016 blijkt dat bij het primaire besluit 1 perceel 2 geheel is afgekeurd, vanwege het door de provincie bepaalde natuurbeheertype van de grond. Op
20 april 2017 heeft verweerder het College telefonisch meegedeeld dat hij deze grondslag niet handhaaft en de bestreden besluiten gaat herzien. Over perceel 2 heeft verweerder op de zitting van het College uiteengezet dat hij dit perceel alsnog meeneemt bij het vaststellen van de betalingsrechten, maar een deel ervan zal afkeuren, omdat op de luchtfoto de ene helft van het perceel groen is en de andere helft een onbestemde kleur heeft en als slechte grond en daarom niet als landbouwgrond is aangemerkt. Het College heeft op de zitting aan de hand van luchtfoto’s van dit perceel en de daarop ingetekende lijnen de toestand van perceel 2 met partijen besproken.
20 april 2017 heeft verweerder het College telefonisch meegedeeld dat hij deze grondslag niet handhaaft en de bestreden besluiten gaat herzien. Over perceel 2 heeft verweerder op de zitting van het College uiteengezet dat hij dit perceel alsnog meeneemt bij het vaststellen van de betalingsrechten, maar een deel ervan zal afkeuren, omdat op de luchtfoto de ene helft van het perceel groen is en de andere helft een onbestemde kleur heeft en als slechte grond en daarom niet als landbouwgrond is aangemerkt. Het College heeft op de zitting aan de hand van luchtfoto’s van dit perceel en de daarop ingetekende lijnen de toestand van perceel 2 met partijen besproken.
5. Het College stelt vast dat verweerder de onrechtmatigheid van de bestreden besluiten erkent, nu hij heeft medegedeeld dat hij perceel 2 ten onrechte geheel heeft afgewezen, waardoor er te weinig betalingsrechten aan appellante zijn toegekend en ook het bedrag van de basis- en vergroeningsbetaling onjuist is vastgesteld. Verweerder heeft op de zitting verklaard op korte termijn nieuwe besluiten te zullen nemen. In het belang van een spoedige beëindiging van het geschil ziet het College aanleiding toepassing te geven aan artikel 8:51a van de Algemene wet bestuursrecht door verweerder op te dragen het hierboven geconstateerde gebrek in de bestreden besluiten te herstellen dan wel nieuwe besluiten te nemen. Hiertoe zal een termijn van vier weken worden gesteld na het doen van deze tussenuitspraak. Appellante is vervolgens in de gelegenheid om binnen vier weken na ontvangst van het nieuwe besluit schriftelijk haar zienswijze te geven over de wijze waarop het gebrek is hersteld. In dat geval en in de situatie dat verweerder de hersteltermijn ongebruikt laat verstrijken, zal het College in beginsel zonder tweede zitting uitspraak doen op het beroep.
6. Het College houdt iedere verdere beslissing aan tot de einduitspraak op de beroepen. Dat betekent ook dat over de proceskosten en het griffierecht in de einduitspraak zal worden beslist.
Deze uitspraak is gedaan door mr. A. Venekamp, mr. H.B. van Gijn en mr. T.P.J.N. van Rijn, in aanwezigheid van mr. M.B. van Zantvoort, griffier.
De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 10 mei 2017.
w.g. A. Venekamp w.g. M.B. van Zantvoort