Uitspraak
201605729/1/A3.
Datum uitspraak: 29 maart 2017
AFDELING
BESTUURSRECHTSPRAAK
Uitspraak op het hoger beroep van:
[appellante], wonend te [woonplaats],
tegen de uitspraak van de rechtbank Den Haag van 16 juni 2016 in zaak nr. 15/9511 in het geding tussen:
[appellante]
en
de minister van Buitenlandse Zaken.
Procesverloop
Bij besluit van 17 augustus 2015 heeft de minister de aanvraag van [appellante] om een Nederlands paspoort niet in behandeling genomen.
Bij besluit van 10 november 2015 heeft de minister het door [appellante] daartegen gemaakte bezwaar ongegrond verklaard.
Bij uitspraak van 16 juni 2016 heeft de rechtbank het door [appellante] daartegen ingestelde beroep ongegrond verklaard. Deze uitspraak is aangehecht.
Tegen deze uitspraak heeft [appellante] hoger beroep ingesteld.
De minister heeft een verweerschrift ingediend.
De Afdeling heeft de zaak ter zitting behandeld op 1 maart 2017, waar [appellante], vertegenwoordigd door mr. A.R. Bissessur, advocaat te Den Haag, en de minister, vertegenwoordigd door I.S. IJserinkhuijsen, zijn verschenen.
Overwegingen
1. [appellante] is in het verleden in het bezit geweest van twee Nederlandse paspoorten. Het eerste paspoort is op 17 juni 2005 afgegeven door de Nederlandse ambassade in Islamabad en het tweede op 24 juni 2010 door de Nederlandse ambassade in Londen. Op 6 mei 2015 heeft [appellante] opnieuw een paspoort aangevraagd. Deze aanvraag is buiten behandeling gelaten omdat [appellante] volgens de minister niet de Nederlandse nationaliteit heeft.
Bij koninklijk besluit van 2 augustus 1997 is aan de beweerdelijke vader van [appellante], [naam vader], het Nederlanderschap verleend, waarbij is bepaald dat het Nederlanderschap is onthouden aan de minderjarige kinderen aan wie geen verblijf voor onbepaalde tijd in Nederland, onderscheidenlijk de Nederlandse Antillen en Aruba, is toegestaan. Bij brief van 18 maart 2009 heeft de minister van Justitie na constatering van fraude aan hem medegedeeld dat hij het Nederlanderschap niet bij dit koninklijk besluit heeft verkregen.
2. [appellante] betoogt dat de rechtbank ten onrechte niet is ingegaan op haar betoog, dat uit de afgifte van twee Nederlandse paspoorten blijkt dat zij is genaturaliseerd. Ook is de rechtbank volgens [appellante] ten onrechte niet ingegaan op de vraag waarom aan haar niet is bekendgemaakt dat het Nederlanderschap van haar vader, of van haarzelf, was vervallen. Nu die bekendmaking achterwege is gelaten, volgt uit artikel 14 van de Rijkswet op het Nederlanderschap (hierna: RWN) dat zij het Nederlanderschap niet heeft verloren. Verder heeft de rechtbank ten onrechte niet gemotiveerd waarom aan haar geen beroep toekomt op de in artikel 14, eerste lid, van de RWN neergelegde periode van twaalf jaar na het verstrijken waarvan het Nederlanderschap niet meer kan worden ingetrokken, aldus [appellante].
2.1. Voor zover [appellante] aanvoert dat uit het feit dat aan haar Nederlandse paspoorten zijn verstrekt, blijkt dat zij de Nederlandse nationaliteit heeft verkregen, stelt de minister zich op het standpunt dat deze paspoorten abusievelijk zijn verstrekt. [appellante] heeft geen aanknopingspunten gegeven voor het oordeel dat dit standpunt onjuist is. Met het verstrekken van een Nederlands paspoort wordt niet het Nederlanderschap verleend of verkregen.
De rechtbank is ingegaan op de stelling van [appellante], dat zij erop mocht vertrouwen dat zij de Nederlandse nationaliteit bezit. Daarbij heeft de rechtbank terecht, onder verwijzing naar het arrest van de Hoge Raad van 19 december 2003, ECLI:NL:HR:2003:AL8544, overwogen dat deze stelling niet opgaat. Het Nederlanderschap kan niet door middel van een beginsel van behoorlijk bestuur, zoals het vertrouwens- of rechtszekerheidsbeginsel, worden verkregen of behouden.
De rechtbank is verder terecht tot het oordeel gekomen dat, ook als de stelling juist zou zijn dat haar vader het Nederlanderschap niet heeft verloren, [appellante] het Nederlanderschap niet aan haar vader kan ontlenen. Uit diens naturalisatiebesluit blijkt dat [appellante] niet in de verlening van het Nederlanderschap aan haar vader deelde. In het besluit van 10 november 2015 heeft de minister gemotiveerd dat, voor zover de naturalisatie van de vader van [appellante] voor hem rechtsgevolg heeft gehad, [appellante] niet in die naturalisatie deelde, omdat aan haar in 1997 geen verblijf voor onbepaalde tijd in Nederland was toegestaan. Vast staat dat ten tijde van het koninklijk besluit van 2 augustus 1997 aan [appellante] geen verblijf voor onbepaalde tijd in Nederland, onderscheidenlijk de Nederlandse Antillen en Aruba, was toegestaan. Dat niet ook aan [appellante] is bekendgemaakt dat haar vader het Nederlanderschap niet bij dit koninklijk besluit heeft verkregen, is in deze procedure niet van belang.
Zoals de rechtbank terecht heeft overwogen, heeft [appellante] nooit het Nederlanderschap verkregen. Reeds hierom faalt de stelling van [appellante], dat zij het Nederlanderschap niet heeft verloren omdat sinds de verkrijging of verlening van het Nederlanderschap een periode van twaalf jaar is verstreken.
3. Het hoger beroep is ongegrond. De aangevallen uitspraak dient te worden bevestigd.
4. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.
Beslissing
De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State:
bevestigt de aangevallen uitspraak.
Aldus vastgesteld door mr. A.W.M. Bijloos, lid van de enkelvoudige kamer, in tegenwoordigheid van mr. W. van Steenbergen, griffier.
w.g. Bijloos w.g. Van Steenbergen
lid van de enkelvoudige kamer griffier
Uitgesproken in het openbaar op 29 maart 2017
528.