Uitspraak
RECHTBANK ZEELAND-WEST-BRABANT
Zittingsplaats Breda
Belastingrecht
zaaknummer: BRE 22/5787
uitspraak van de enkelvoudige kamer van 26 augustus 2024 in de zaak tussen
[belanghebbende] uit [plaats] , belanghebbende,
(gemachtigde: [naam 1] , verbonden aan [B.V.] ),
en
de heffingsambtenaar van Belastingsamenwerking West-Brabant,de heffingsambtenaar
en
de
Staat der Nederlanden(de minister van Justitie en Veiligheid).
Staat der Nederlanden(de minister van Justitie en Veiligheid).
1.Inleiding
1.1.
In deze uitspraak beoordeelt de rechtbank het beroep van belanghebbende tegen de uitspraak op bezwaar van de heffingsambtenaar van 22 november 2022.
1.2.
De heffingsambtenaar heeft bij beschikking van 25 februari 2022 de waarde van de onroerende zaak [adres] (hierna: het object) op 1 januari 2021 (de waardepeildatum) vastgesteld op € 4.204.000. Belanghebbende is eigenaar en gebruiker van het object.
1.3.
De heffingsambtenaar heeft het bezwaar van belanghebbende ongegrond verklaard.
1.4.
De heffingsambtenaar heeft op het beroep gereageerd met een verweerschrift.
1.5.
De rechtbank heeft het beroep op 1 maart 2024 op zitting behandeld. Hieraan hebben deelgenomen: [naam 2] en [taxateur 1] , (hierna: [taxateur 1] ), namens belanghebbende. Namens de heffingsambtenaar zijn verschenen [naam 3] en [taxateur 2] (hierna: [taxateur 2] ).
De rechtbank heeft de termijn voor het doen van uitspraak verlengd.
2.Feiten
2.1.
Belanghebbende is eigenaar van het object. Het is een verpleeghuis en woonzorgcentrum, gebouwd in 1988 en 1994, met een bruto vloeroppervlakte van 6.717 m2.
3.Beoordeling door de rechtbank
3.1.
De rechtbank beoordeelt of de waarde van het object op de waardepeildatum te hoog is vastgesteld. Zij doet dat aan de hand van de beroepsgronden die belanghebbende heeft aangevoerd.
3.2.
Naar het oordeel van de rechtbank slaagt het beroep van belanghebbende niet en is de waarde van het object niet te hoog vastgesteld. Hierna legt de rechtbank uit hoe zij tot dit oordeel komt en welke gevolgen dit oordeel heeft.
Toetsingskader van de rechtbank
3.3.
De heffingsambtenaar heeft de waardevaststelling gebaseerd op de methodiek van de gecorrigeerde vervangingswaarde (GVW). Dit is overeenkomstig de daarvoor geldende regelgeving. Immers, op grond van artikel 17, derde lid, van de Wet WOZ wordt, in afwijking van artikel 17, tweede lid, van de Wet WOZ, de waarde van een onroerende zaak voor zover die niet tot woning dient, bepaald op de gecorrigeerde vervangingswaarde (GVW) indien dit leidt tot een hogere waarde dan die ingevolge artikel 17, tweede lid, van de Wet WOZ. Dit is tussen partijen ook niet in geschil.
3.4.
Ingevolge artikel 4, tweede lid, van de Uitvoeringsregeling instructie waardebepaling Wet waardering onroerende zaken, voor zover hier van belang, wordt de vervangingswaarde als bedoeld in artikel 17, derde lid, van de Wet WOZ berekend door bij de waarde van de grond van de onroerende zaak op te tellen de waarde van de opstal van de onroerende zaak. De waarde van de opstal wordt gesteld op de kosten die herbouw van een vervangend identiek object zouden vergen, gecorrigeerd met een factor wegens technische veroudering gebaseerd op de verstreken en de resterende gebruiksduur en met inachtneming van de restwaarde, en gecorrigeerd met een factor wegens functionele veroudering gebaseerd op economische veroudering, verouderde bouwwijze, ondoelmatigheid en excessieve gebruikskosten.
3.5.
De heffingsambtenaar dient de feiten en omstandigheden te stellen en aannemelijk te maken waaruit volgt dat de WOZ-waarde van de onroerende zaak niet te hoog is vastgesteld. De vraag of de heffingsambtenaar in het leveren van het van hem verlangde bewijs is geslaagd, moet worden beoordeeld in het licht van hetgeen belanghebbende naar voren heeft gebracht, de beroepsgronden.
De heffingsambtenaar mag de waarde in principe in iedere fase van de procedure opnieuw onderbouwen.
Onderbouwing van de WOZ-waarde
3.6.
[taxateur 2] heeft een berekening van de waarde van dit object gemaakt aan de hand van Taxatiewijzer Verzorging en meer in het bijzonder met toepassing van archetype N3770000 (gezinsvervangend tehuis 1986 t/m 2014). Deze berekening komt terug in het taxatierapport dat op 10 maart 2023 door [taxateur 2] over het object is opgemaakt. [taxateur 2] heeft de waarde voor het object op € 4.254.000 berekend.
3.7.
In het taxatierapport is beschreven met welke rekengrootheden is gewerkt ter invulling van de toepassing van de methode van de gecorrigeerde vervangingswaarde. Daarbij is beschreven:
- dat als uitgangspunt is genomen de Taxatiewijzer verzorging;
- dat voor de restwaardes de bandbreedte van de Taxatiewijzer is gehanteerd;
- dat geen correctie functionele veroudering is toegepast;
- dat geen levensduurverlenging is toegepast;
- dat voor de grondwaarde van een vaste prijs per vierkante meter is uitgegaan.
Restwaarden
3.8.
[taxateur 2] heeft de volgende restwaarden gehanteerd:
- ruwbouw 30%
- afbouw 25%
- installaties 17%
3.9.
Het object is op 8 maart 2023 inpandig opgenomen.
Tarief woning of niet-woning
3.10.
Belanghebbende stelt zich op het standpunt dat de vastgestelde waarde van het object in hoofdzaak kan worden toegerekend aan delen van de onroerende zaak die dienen tot woning dan wel volledig dienstbaar zijn aan woondoeleinden in de zin van artikel 220a, tweede lid, van de Gemeentewet. In artikel 220a, tweede lid, van de Gemeentewet is bepaald dat een onroerende zaak in hoofdzaak, dat wil zeggen voor 70%, tot woning dient indien de waarde die op grond van hoofdstuk IV van de Wet WOZ is vastgesteld voor die onroerende zaak in hoofdzaak kan worden toegerekend aan delen van de onroerende zaak die dienen tot woning dan wel volledig dienstbaar zijn aan woondoeleinden. Indien dat laatste het geval is, wordt het object niet aangeslagen voor de onroerende zaak onroerende zaakbelasting gebruiker (hierna: OZGB).
3.11.
De heffingsambtenaar heeft een tabel overlegd waarin onderscheid wordt gemaakt tussen woondelen, niet-woondelen en overige delen van het object. Uit deze tabel blijkt dat 53% van de oppervlakte bestaat uit woondelen. De rechtbank volgt de heffingsambtenaar in zijn verdeling tussen woondelen en niet-woondelen. Nu de woondelen minder dan 70% bedragen, kan niet worden geoordeeld dat de onroerende zaak in hoofdzaak tot woning dient.
3.12.
Nu de onroerende zaak dus niet in hoofdzaak tot woning dient als bedoeld in artikel 220a, tweede lid, van de Gemeentewet, is de hoofdregel dat voor die OZGB is verschuldigd. Daarbij wordt een beperking gemaakt in artikel 220e van de Gemeentewet waarin is bepaald dat voor de heffing van OZBG buiten aanmerking blijft de waarde van de gedeelten van de onroerende zaak die in hoofdzaak tot woning dienen dan wel in hoofdzaak dienstbaar zijn aan woondoeleinden. Daarvoor is het feitelijk gebruik van die gedeelten van de onroerende zaak beslissend. De rechtbank oordeelt dat het standpunt van belanghebbende dat de verkeersruimtes tot woning dienen of volledig dienstbaar zijn aan woondoeleinden, niet kan worden gevolgd. Daarbij verwijst zij naar het arrest van de Hoge Raad van 27 mei 2022, ECLI:NL:HR:2022:770. De verkeersruimtes van het object zijn namelijk niet bestemd en geschikt om enigszins duurzaam voor menselijke bewoning te dienen, waarbij de woonfunctie evenmin overheersend is ten opzichte van andere functies. De vraag of verkeersruimtes dan volledig dienstbaar zijn aan woondoeleinden beantwoordt de rechtbank eveneens ontkennend. De rechtbank acht aannemelijk dat deze verkeersruimtes veelvuldig door het personeel worden gebruikt onder andere ten behoeve van het verlenen van zorg en hulp. De rechtbank volgt de heffingsambtenaar ook voor het overige in zijn indeling van de ruimtes in woningdelen, delen dienstbaar aan woning en delen zijnde niet-woning zoals hij in het overzicht in de tabel heeft vastgesteld. Ook anderszins heeft belanghebbende niet aannemelijk gemaakt dat meer dan 70% van de overige ruimten aan de woondelen van de onroerende zaak dienen te worden toegerekend. De aanslag OZBG is dan ook terecht aan belanghebbende opgelegd.
3.13.
Zoals hiervoor overwogen betekent dit dat minder dan 70% van het object kan worden toegerekend aan delen die tot woning dienen dan wel volledig dienstbaar zijn aan woondoeleinden, zodat de onroerende zaak niet in hoofdzaak tot woning dient als bedoeld in artikel 220a, tweede lid, van de Gemeentewet. De beroepsgrond slaagt niet. Dit betekent dat de heffingsambtenaar terecht het tarief voor een niet-woning heeft gebruikt bij het bepalen van de onroerendzaakbelasting eigenaar.
3.14.
Voorts stelt belanghebbende dat onvoldoende rekening is gehouden met de woondelenvrijstelling. De heffingsambtenaar weerspreekt dit en stelt dat de aanslag OZBG is opgelegd naar een grondslag van € 1.113.000. De heffingsgrondslag bedraagt € 1.399.982, waarmee de aanslag OZBG niet te hoog is, aldus de heffingsambtenaar.
3.15.
Zoals in 3.13 overwogen volgt de rechtbank de heffingsambtenaar in zijn indeling van de ruimtes in woningdelen, delen dienstbaar aan woning en delen zijnde niet-woning zoals hij in het overzicht in de tabel heeft vastgesteld. Daarmee komt de rechtbank eveneens tot de conclusie dat de aanslag OZBG niet te hoog is vastgesteld.
3.16.
Uit het voorgaande volgt dat de overige op de inhoudelijke beoordeling betrekking hebbende gronden van belanghebbende geen bespreking behoeven.
Schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn
4. Belanghebbende maakt aanspraak op vergoeding van immateriële schade wegens overschrijding van de redelijke termijn.
4.1.
De redelijke behandeltermijn voor de bezwaar- en beroepsfase in eerste aanleg bedraagt een periode van twee jaar, te rekenen vanaf de datum van ontvangst van het bezwaarschrift. De heffingsambtenaar heeft het bezwaarschrift van belanghebbende ontvangen op 5 april 2022. De rechtbank doet uitspraak op 26 augustus 2024, waarmee de redelijke termijn is overschreden met afgerond vijf maanden.
4.2.
Voor wat betreft de hoogte van de schadevergoeding bij overschrijding van de redelijke termijn in gevallen waar sprake is van een waardebepaling in het kader van de Wet WOZ, dan wel van aanslagen opgelegd door een heffingsambtenaar ziet de rechtbank aanleiding de omvang van deze vergoeding te bepalen op € 50,- per (gedeelte van een) half jaar waarmee de redelijke termijn is overschreden. Daarbij acht de rechtbank medebepalend dat belanghebbende in deze procedure een vennootschap is en de belangen enkel van financiële aard zijn. Ten opzichte van andere procedures op grond van de Wet WOZ gaat het in deze procedure weliswaar om een iets groter financieel belang, maar daar staat tegenover dat dergelijke financiële belangen ook vaker voorkomen bij een vennootschap als belanghebbende dan bij een gemiddelde particulier. Naar het oordeel van de rechtbank heeft belanghebbende dan ook recht op een schadevergoeding van € 50,-. Deze vergoeding moet rechtstreeks aan belanghebbende zelf worden betaald (Artikel 30a, vierde en vijfde lid van de Wet WOZ).
4.3.
De bezwaarfase is geëindigd met het op de voorgeschreven wijze bekendmaken van de uitspraak op bezwaar op 22 november 2022. De bezwaarfase heeft afgerond acht maanden geduurd en daarmee twee maanden te lang.
4.4.
Dit brengt mee dat 2/5 deel (€ 20,-) voor rekening van de heffingsambtenaar komt en de rest (€ 30,-) voor rekening van de Staat der Nederlanden. De Nederlandse Staat is daarom in zoverre aangemerkt als partij in dit geding.
5.Conclusie en gevolgen
5.1.
Het beroep is ongegrond. Dit betekent dat de WOZ-waarde en de aanslag OZB gehandhaafd blijven. Het verzoek om schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn wordt toegewezen.
5.2.
Omdat het verzoek om schadevergoeding wordt toegewezen, komt belanghebbende in aanmerking voor een vergoeding van zijn proceskosten voor het indienen van dat verzoek. Voor de rechtsbijstand door een gemachtigde kent de rechtbank één punt toe als bedoeld in het Besluit proceskosten bestuursrecht, met een waarde van € 875,- en de wegingsfactor 0,25. De vergoeding bedraagt dus € 209,25. De proceskostenvergoeding moet door de heffingsambtenaar en de Staat ieder voor de helft worden vergoed, te betalen aan belanghebbende. In dit geval brengt dit mee dat een verdeling van € 104,62 (heffingsambtenaar) en € 104,63 (de Staat) hier het meest effectief is. Deze vergoeding moet rechtstreeks aan belanghebbende zelf worden betaald. [1]
5.3.
De heffingsambtenaar en de Staat wordt opgedragen om ieder de helft van het griffierecht aan belanghebbende te vergoeden. Omdat slechts in een dossier griffierecht is geheven (zaaknummer: BRE 22/5786), krijgt belanghebbende enkel het door hem betaalde griffierecht vergoedt.
Beslissing
De rechtbank:
- verklaart het beroep ongegrond;
- veroordeelt de heffingsambtenaar tot het betalen van een vergoeding van immateriële schade aan belanghebbende van € 20,-;
- veroordeelt de Staat der Nederlanden tot het betalen van een vergoeding van immateriële schade aan belanghebbende van € 30,-;
- veroordeelt de heffingsambtenaar tot betaling van € 104,62 aan proceskosten aan belanghebbende;
- veroordeelt de Staat der Nederlanden tot betaling van € 104,63 aan proceskosten aan belanghebbende.
Deze uitspraak is gedaan door mr. W. Toekoen, rechter, in aanwezigheid van R.P.H. Bukkems, griffier, op 26 augustus 2024 en openbaar gemaakt door middel van geanonimiseerde publicatie op www.rechtspraak.nl.
griffier
Rechter
Een afschrift van deze uitspraak is verzonden aan partijen op:
Informatie over hoger beroep
Een partij die het niet eens is met deze uitspraak, kan een hogerberoepschrift sturen naar het gerechtshof ‘s-Hertogenbosch waarin wordt uitgelegd waarom deze partij het niet eens is met deze uitspraak. Het hogerberoepschrift moet worden ingediend binnen zes weken na de dag waarop deze uitspraak is verzonden.
Digitaal beroep instellen kan via “Formulieren en inloggen” op www.rechtspraak.nl. Hoger beroep instellen kan eventueel ook nog steeds door verzending van een brief aan het gerechtshof ‘s-Hertogenbosch.