ECLI:NL:RBZUT:2012:BW1525

• Datum uitspraak: 11 april 2012
• Publicatiedatum: 5 april 2013
• Zaaknummer: 11/1022
• Instantie: Rechtbank Zutphen
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht; Omgevingsrecht
• Procedures: Eerste aanleg - enkelvoudig
• Rechters: A.L.M. Steinebach-de Wit
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Weigering omgevingsvergunning voor uitbreiding van bijgebouwen in strijd met bestemmingsplan

In deze zaak heeft de Rechtbank Zutphen op 11 april 2012 uitspraak gedaan in een geschil over de weigering van een omgevingsvergunning voor de uitbreiding van bijgebouwen. Eiser had een aanvraag ingediend voor de uitbreiding van een schuur met maximaal 100 m² aan bijgebouwen, maar de gemeente Berkelland weigerde deze vergunning. De gemeente stelde dat het bouwplan niet in overeenstemming was met het geldende bestemmingsplan, dat een maximum van 100 m² aan bijgebouwen toestaat. Eiser had echter al 126 m² aan bijgebouwen gerealiseerd, waardoor de aanvraag in strijd was met het bestemmingsplan.

De rechtbank oordeelde dat de gemeente niet onredelijk handelde door de vergunning te weigeren. De rechtbank benadrukte dat de beslissing om al dan niet medewerking te verlenen aan afwijking van het bestemmingsplan tot de bevoegdheid van de gemeente behoort en dat deze beleidsvrijheid terughoudend moet worden getoetst door de rechter. De rechtbank concludeerde dat er geen bijzondere omstandigheden waren die de gemeente hadden moeten doen afzien van handhaving van het bestemmingsplan.

Uiteindelijk verklaarde de rechtbank het beroep van eiser ongegrond en werd er geen veroordeling in de proceskosten uitgesproken. De uitspraak is gedaan door mr. A.L.M. Steinebach-de Wit en is openbaar uitgesproken in aanwezigheid van de griffier.

Uitspraak

RECHTBANK ZUTPHEN

Sector Bestuursrecht

Enkelvoudige kamer

Reg.nr.: 11/1022

Uitspraak in het geding tussen:

[eiser]

te [plaats],

eiser,

en

het college van burgemeester en wethouders van Berkelland

verweerder.

1. Procesverloop

Bij besluit van 15 maart 2011 heeft verweerder geweigerd een omgevingsvergunning te verlenen voor het wijzigen van een schuur op het adres [adres te plaats].

Bij besluit van 7 juli 2011 (hierna: het bestreden besluit) heeft verweerder het daartegen gemaakte bezwaar ongegrond verklaard.

Eiser heeft beroep ingesteld. Verweerder heeft de op de zaak betrekking hebbende stukken en een verweerschrift ingezonden.

Het beroep is gevoegd met zaak reg. nr. 11/1041 behandeld ter zitting van 23 maart 2012, waar namens eiser is verschenen mr. F.J.M. Kobossen, advocaat te Apeldoorn. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door G.J. Bomer en J.F.M. Luttikhold.

Vervolgens heeft de rechtbank de zaken gesplitst.

2. Overwegingen

2.1 Ingevolge artikel 2.1, eerste lid, aanhef en onder a en c, van de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht (Wabo) is het verboden zonder omgevingsvergunning een project uit te voeren, voor zover dat geheel of gedeeltelijk bestaat uit het bouwen van een bouwwerk en het gebruiken van gronden of bouwwerken in strijd met het bestemmingsplan.

Ingevolge artikel 2.10, eerste lid en onder c, van de Wabo wordt, voor zover de aanvraag betrekking heeft op een activiteit als bedoeld in artikel 2.1, eerste lid, en onder a, de omgevingsvergunning geweigerd indien de activiteit in strijd is met het bestemmingsplan.

Ingevolge artikel 2.12, eerste lid, aanhef en onder a, sub 2? , van de Wabo kan, voor zover de aanvraag betrekking heeft op een activiteit als bedoeld in artikel 2.1, eerste lid, aanhef en onder c, de omgevingsvergunning slechts worden verleend in de bij algemene maatregel van bestuur aangewezen gevallen.

2.2 Vast staat en niet in geschil is dat het bouwplan niet in overeenstemming is met de bestemming “Agrarisch gebied” op grond van het ter plaatse van kracht zijnde bestemmingsplan “Buitengebied Borculo”.

2.3 Verweerder heeft vervolgens, gelet op het bepaalde in artikel 2.10, tweede lid, van de Wabo, beoordeeld of de aanvraag met toepassing van artikel 2.12 van de Wabo in samenhang met artikel 4, eerste lid, van het Besluit omgevingsrecht kan worden verleend.

De rechtbank overweegt dat de beslissing om al dan niet medewerking te verlenen aan afwijking van het bestemmingsplan behoort tot de bevoegdheid van verweerder, waarbij deze beleidsvrijheid heeft, zodat de rechter deze beslissing terughoudend moet toetsen, dat wil zeggen zich moet beperken tot de vraag of verweerder in redelijkheid tot zijn besluit om de gevraagde medewerking te weigeren heeft kunnen komen.

Verweerder is niet bereid medewerking te verlenen aan afwijking van het bestemmingsplan. Hiertoe heeft verweerder zich op het standpunt gesteld dat hij aansluiting heeft gezocht bij de regeling zoals neergelegd in het “Bestemmingsplan aan- uit- en bijgebouwen”. De door eiser gewenste uitbreiding past niet binnen het in die regeling opgenomen maximum van

100 m² aan bijgebouwen, nu eiser reeds 126 m² aan bijgebouwen heeft gerealiseerd. Ook het voorontwerpbestemmingsplan “Borculo, woongebieden 2011” dat ten tijde van het bestreden besluit ter inzage was gelegd, bevat een regeling met een maximum van 100 m² aan bijgebouwen bij een woonbestemming. Gelet op dit (voortgezette) planologische beleid, is verweerder niet bereid medewerking te verlenen aan afwijking van het bestemmingsplan.

De rechtbank acht dit standpunt, gegeven de aan verweerder toekomende beleidsvrijheid, niet onredelijk.

2.4 De conclusie luidt dan ook dat verweerder in redelijkheid toestemming voor de activiteit het gebruiken van gronden of bouwwerken in strijd met het bestemmingsplan heeft kunnen weigeren en, nu het bouwplan in strijd is met het bestemmingsplan, terecht de omgevingsvergunning heeft geweigerd.

2.5 Het beroep is ongegrond. Voor een veroordeling in de proceskosten is geen aanleiding.

3. Beslissing

De rechtbank:

- verklaart het beroep ongegrond.

Deze uitspraak is gedaan door mr. A.L.M. Steinebach-de Wit. De beslissing is in tegenwoordigheid van de griffier in het openbaar uitgesproken op 11 april 2012.