ECLI:NL:RBROT:2017:2311

Uitspraak

Rechtbank Rotterdam

Team Bestuursrecht 3

zaaknummer: ROT 16/5121

uitspraak van de meervoudige kamer van 27 maart 2017 in de zaak tussen

[eiser] , te Schiedam, eiser,

gemachtigde: mr. R. Küçükünal,

de Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (UWV), te Den Haag, verweerder,

gemachtigde: R.A.C. Rijk.

Procesverloop

Bij besluit van 12 januari 2016 (het primaire besluit I) heeft verweerder de uitkering van eiser op grond van de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (Wet WIA) over de periode 13 maart 2014 tot 1 november 2015 ingetrokken.

Bij besluit van 13 januari 2016 (het primaire besluit II) heeft verweerder eiser meegedeeld dat hij over de periode van 13 maart 2014 tot en met 30 november 2015 bruto
€ 40.971,20 aan Wet WIA-uitkering heeft ontvangen zonder dat hij hier recht op had en dit bedrag aan verweerder moet terugbetalen.

Bij besluit van 19 januari 2016 (het primaire besluit III) heeft verweerder de uitkering van eiser op grond van de Ziektewet (ZW) over de periode van 2 april 2012 tot en met 12 maart 2014 ingetrokken.

Bij besluit van 19 januari 2016 (het primaire besluit IV) heeft verweerder eiser meegedeeld dat hij over de periode van 2 april 2012 tot en met 12 maart 2014 bruto € 49.176,46 aan ZW-uitkering heeft ontvangen zonder dat hij daar recht op had en dit bedrag aan verweerder moet terugbetalen.

Bij besluit van 22 januari 2016 (het gewijzigde primaire besluit II) heeft verweerder het primaire besluit II gewijzigd. Verweerder heeft eiser meegedeeld dat hij over de periode van 13 maart 2014 tot en met 31 oktober 2015 bruto € 39.085,04 aan Wet WIA-uitkering heeft ontvangen zonder dat hij hier recht op had en dit bedrag aan verweerder moet terugbetalen.

Bij besluit van 27 januari 2016 (het primaire besluit V) heeft verweerder eiser meegedeeld dat hij per 2 januari 2012 geen recht heeft op uitkering op grond van de Werkloosheidswet (WW).

Bij besluit van 28 januari 2016 (het primaire besluit VI) heeft verweerder eiser meegedeeld dat hij over de periode van 2 januari 2012 tot en met 1 april 2012 bruto € 6.056,63 aan WW-uitkering heeft ontvangen zonder dat hij daar recht op had en dit bedrag aan verweerder moet terugbetalen.

Eiser heeft (in vier afzonderlijke bezwaarschriften op nader aan te voeren gronden) bezwaar gemaakt tegen de primaire besluiten I tot en met VI en het gewijzigde besluit II.

Eiser heeft (in één aanvullend bezwaarschrift) de gronden van bezwaar aangevoerd.

Bij besluit van 11 juli 2016 (het bestreden besluit) heeft verweerder de bezwaren van eiser ongegrond verklaard.

Eiser heeft tegen het bestreden besluit beroep ingesteld.

Verweerder heeft een verweerschrift ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 6 februari 2017. Eiser is verschenen bijgestaan door zijn gemachtigde. Tevens is verschenen M.A. Budak, tolk in de Turkse taal. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door zijn gemachtigde.

Overwegingen

1. De rechtbank gaat bij de beoordeling van de zaak uit van de volgende feiten en/of omstandigheden.

1.1

Op 27 januari 2012 heeft eiser een WW-uitkering aangevraagd. In deze aanvraag is als antwoord op de vraag naar de reden van het einde van de dienstbetrekking opgegeven:

“Tijdelijke arb.overeenkomst niet verlengd/project beëindigd”.

Bij besluit van 20 februari 2012 heeft verweerder bepaald dat eiser met ingang van 2 januari 2012 in aanmerking komt voor een WW-uitkering. Als er niets in zijn situatie verandert, heeft eiser tot en met 1 april 2012 recht op een WW-uitkering, aldus verweerder.

1.2

Eiser heeft op 16 maart 2012 aan verweerder doorgegeven dat hij sinds 15 maart 2012 ziek is. Bij besluit van 4 april 2012 heeft verweerder aan eiser vanaf 2 april 2012 een ZW-uitkering toegekend.

1.3

Op 18 december 2013 heeft eiser een Wet WIA-uitkering aangevraagd. Bij besluit van 7 februari 2014 heeft verweerder aan eiser vanaf 13 maart 2014 een loongerelateerde werkhervattingsuitkering gedeeltelijk arbeidsgeschikten (WGA) op grond van de Wet WIA toegekend, omdat eiser 100% arbeidsongeschikt is en een meer dan geringe kans op herstel heeft. Als er niets in zijn situatie verandert, krijgt eiser de loongerelateerde WGA tot 15 juni 2016, aldus verweerder.

1.4

Op 7 februari 2014 heeft [procesbegeleiderd] , werkzaam als procesbegeleider bij verweerder, het formulier ‘Interne melding overtreding door klant begaan’ opgemaakt, bestemd voor de Directie Handhaving (DHH) van verweerder. In deze melding, die op eiser ziet, is onder meer aangegeven dat eiser heeft aangegeven gewerkt te hebben voor [werkgever] van 1 juli 2011 tot en met 31 december 2011 en is een overzicht gemaakt van de uitkeringen die eiser sinds 1 januari 2012 heeft ontvangen. Voorts is in de melding aangegeven dat eiser alleen basisonderwijs in Turkije heeft gevolgd en bij voornoemde werkgever (tijdens een kort dienstverband) een hoog loon heeft genoten, waarbij verwezen is naar een aantal bijgevoegde salarisstroken.

1.5

Medio juli 2014 is de [onderzoeker] drie onderzoeken gestart naar uitkeringen vanuit gefingeerde dienstverbanden. Een daarvan droeg de naam [onderzoek] . Bij een aantal personen was door rapporteur [x] , werkzaam als themaonderzoeker bij de [onderzoeker] , gezien dat sprake was van een kort dienstverband en een hoog loon. Op grond van artikel 54 van de Wet Structuur Uitvoeringsorganisatie Werk en Inkomen is aan de Belastingdienst verzocht om informatie te verstrekken aan de [onderzoeker]

Door een reorganisatie binnen de [onderzoeker] is het ‘ [onderzoek] tijdelijk stopgezet.

1.6

Op 15 oktober 2015 heeft rapporteur [rapporteur] werkzaam als themaonderzoeker bij de [onderzoeker] , een rapport uitgebracht over het project met de naam ‘ [onderzoek]

Hierin heeft de rapporteur gerelateerd dat het [onderzoek] .’ door hem is voortgezet in de vorm van een administratief onderzoek naar alle personen op wiens naam vanuit een dienstverband met [onderzoek] een uitkering is aangevraagd.

Volgens gegevens van de Belastingdienst zijn er op naam van deze vennootschap vanaf
1 januari 2011 diverse loonaangiften gedaan voor diverse personen. De loonaangiften over het tijdvak 1 januari 2011 tot en met september 2011 lijken daarbij, aldus de rapporteur, op het eerste oog plausibel. Met ingang van 1 januari 2012 zijn er loonaangiften (correcties) gedaan. Deze aangiften zijn onder andere gedaan voor personen die in eerste instantie in het betreffende tijdvak, waarop de aangiften zien, niet op de loonlijst hebben gestaan en de aan deze personen toegekende lonen zijn beduidend hoger ten opzichte van de aangiften over het tijdvak 1 januari 2011 tot en met september 2011. Daar komt, volgens de rapporteur, nog bij dat de loonaangiften (correcties) met ingang van 1 januari 2012 door een ander persoon zijn gedaan. De rapporteur heeft vervolgens de afweging gemaakt om zich bij zijn onderzoek op deze loonaangiften (correcties) te richten.

Uit het onderzoek daarnaar (onder andere in het systeem Polis+) is gebleken dat er voor 12 personen loonaangiften (vooral correcties) zijn gedaan op grond van een dienstverband met [onderzoek] . en dat allen een uitkering van verweerder toegekend hebben gekregen op basis van dit dienstverband. Eiser is één van die 12 personen. Voorts is gebleken uit onderzoek in het register van de Kamer van Koophandel dat [onderzoek] op 19 februari 2013 in staat van faillissement is verklaard. Uit de faillissementsverslagen van de curator volgt dat er geen administratie werd aangetroffen bij de vennootschap en dat de curator op enig moment melding heeft gemaakt van het vermoeden van faillissementsfraude. Uit de door de Belastingdienst verstrekte informatie volgt dat de loonaangiften (2011) voor eiser als volgt zijn verricht:

“Jaar 2011

Maand

aangifte

Datum en door wie

Soort

07-2011

€ 2.734,14

13-01-2012 (…)

Initiële aangifte

08-2011

€ 2.734,14

13-01-2012 (…)

Initiële aangifte

09-2011

€ 2.734,14

13-01-2012 (…)

Initiële aangifte

10-2011

€ 2.734,14

13-01-2012 (…)

Initiële aangifte

11-2011

€ 2.734,14

13-01-2012 (…)

Initiële aangifte

12-2011

€ 2.734,14

13-01-2012 (…)

Initiële aangifte”

Uit onderzoek in het BAS-systeem is de rapporteur verder gebleken dat op één van de drie bankrekeningen waarnaar eiser zijn uitkeringen liet overmaken ook op naam van een ander persoon een uitkering is overgemaakt. Op grond van een ander onderzoek (met code L130) naar een gefingeerd dienstverband is, volgens de rapporteur, komen vast te staan dat deze persoon de uitkering heeft aangevraagd en verkregen op grond van een gefingeerd dienstverband.

1.7

Naar aanleiding van dit rapport is eiser op 17 november 2015 als verdachte gehoord [rechercheur] , beiden werkzaam als themaonderzoeker bij [onderzoek] , tevens als buitengewone opsporingsambtenaar. Voorafgaand aan dit verhoor heeft eiser de cautie gekregen. Gedurende het verhoor is hij bijgestaan door een tolk in de Turkse taal en aan het einde van het verhoor heeft eiser zijn verklaring ondertekend.

1.8

Bij besluit van 17 november 2015 heeft verweerder eiser meegedeeld dat er een onderzoek plaatsvindt naar de rechtmatigheid van de uitbetalingen die verweerder doet op basis van het dienstverband dat eiser heeft gehad bij NEC Haaglanden B.V.. Voorts heeft verweerder bepaald dat de uitbetaling van de Wet WIA-uitkering van eiser per 1 november 2015 wordt geschorst in het kader van dit onderzoek.

1.9

[rechercheur] hebben hun onderzoeksbevindingen, waaronder het proces-verbaal van verhoor van eiser genoemd onder 1.7, neergelegd in een rapport van 2 december 2015. Daarin hebben zij - onder meer - gerapporteerd dat zij van de 11 personen die, naast eiser, een uitkering bij verweerder hebben aangevraagd, vanuit een dienstverband met [onderzoek] er drie hebben kunnen traceren in Nederland en deze personen vervolgens hebben verhoord. Twee daarvan hebben verklaard dat zij niet bij deze vennootschap hebben gewerkt.

1.1

Naar aanleiding van voornoemde rapporten heeft verweerder de primaire besluiten I tot en met VI, alsmede het gewijzigde primaire besluit II genomen.

2. In het kader van de heroverweging op bezwaar heeft een verzekeringsarts bezwaar en beroep het door eiser in bezwaar ingenomen standpunt, dat hij niet gehouden mag worden aan hetgeen hij heeft verklaard in het verhoor op 17 november 2015 vanwege het bij hem bestaande psychiatrische ziektebeeld, beoordeeld. In zijn rapportage van 11 juli 2016 heeft de verzekeringsarts bezwaar en beroep allereerst genoteerd dat het voor de hand ligt dat eiser een dergelijk standpunt met medisch/psychiatrische bescheiden onderbouwt, hetgeen eiser niet heeft gedaan. Gelet hierop gaat de verzekeringsarts bezwaar en beroep ervan uit dat eiser niet onder geregelde psychiatrische behandeling heeft gestaan/staat. De meest recente stukken in het dossier van eiser, die op zijn psyche zien, zijn van de GGZ en dateren van augustus 2012. Deze stukken zijn volgens de verzekeringsarts bezwaar en beroep a) veel te oud en b) opgesteld door een arts en een psycholoog, terwijl er een (forse) psychiatrische diagnose wordt gesteld. Daar komt volgens de verzekeringsarts bezwaar en beroep bij dat de in deze stukken vermeldde bevindingen voornamelijk het door eiser zelf geuite klachtenrelaas betreffen. De arts van verweerder die eiser later op zijn spreekuur van 20 januari 2014 voor een verzekeringsgeneeskundig onderzoek in het kader van de Wet WIA beoordeling heeft gezien, beschrijft onder de kop ‘Psychisch onderzoek’ in zijn rapport van dezelfde datum, dat los van een als somber imponerende stemming, geen duidelijke afwijkingen en geen aanwijzingen voor wanen of hallucinaties zijn geconstateerd. Eiser heeft toentertijd zelf verklaard dat hij niet meer onder behandeling stond van de GGZ. Deze omstandigheden maken, volgens de verzekeringsarts bezwaar en beroep, dat de stukken van de GGZ onvoldoende hard zijn om op grond daarvan aan te kunnen nemen dat de gestelde ernstige psychiatrische stoornis drie jaar later, in november 2015, nog in dezelfde mate aanwezig moet zijn geweest. Het komt de verzekeringsarts bezwaar en beroep niet gerade voor eiser uit te nodigen voor een verzekeringsgeneeskundig onderzoek, eventueel gevolgd door een psychiatrische expertise, teneinde zijn medische gesteldheid, zoals die ten tijde van het verhoor moet zijn geweest, vast te stellen. Dit vanwege het tijdsverloop alsmede vanwege het feit dat eiser zijn ingenomen standpunt niet heeft onderbouwd, aldus de verzekeringsarts bezwaar en beroep.

Verweerder heeft vervolgens het bestreden besluit genomen. Hierin heeft verweerder toegelicht dat het onderzoek dat, in opdracht van verweerder, door het themateam ‘Arizona’ is verricht, heeft geresulteerd in een rapport werknemersfraude dat onder andere ten grondslag heeft gelegen aan het primaire besluit V. De bevindingen die hieruit volgen worden door verweerder in het bestreden besluit niet nogmaals gemotiveerd of toegelicht, omdat dit niet zinvol is. Het rapport is op ambtseed opgemaakt en met de grootst mogelijk zorgvuldigheid tot stand gekomen, aldus verweerder. Verweerder gaat er dan ook vanuit dat dit op goede gronden tot stand is gekomen. Naar aanleiding van het rapport van 15 oktober 2015 is eiser verhoord en door hetgeen eiser toen heeft verklaard, is het vermoeden dat sprake is geweest van een gefingeerd dienstverband niet afgenomen. De conclusie is getrokken dat hiervan sprake is geweest. Eiser heeft in dit verhoor verklaard niet voor [onderzoek] te hebben gewerkt en twee of drie dagen voor A. Akbas (rechtbank: door eiser in zijn verhoor telkens aangeduid als de man uit Kayseri) te hebben gewerkt. Eiser heeft, volgens verweerder, niet aannemelijk gemaakt dat hij niet aan deze door hem afgelegde en ondertekende verklaring kan/mag worden gehouden. Verweerder heeft daarbij verwezen naar de rapportage van de verzekeringsarts bezwaar en beroep van 11 juli 2016. Overigens heeft verweerder hierbij opgemerkt dat de verklaring van eiser slechts een onderdeel betreft van de conclusies die in de rapporten van 15 oktober 2015 en
2 december 2015 zijn neergelegd. Uit vaste rechtspraak van de Centrale Raad van Beroep, in een situatie die vergelijkbaar is met de situatie van eiser, volgt dat, in het geval dat verweerder een grondig onderzoek heeft verricht, het in beginsel op weg van eiser ligt om aan de hand van objectiveerbare gegevens aan te tonen dat wél recht op uitkering bestaat. Eiser heeft dit echter nagelaten, aldus verweerder.

Gezien het vorenstaande heeft verweerder geconcludeerd dat sprake is geweest van een gefingeerd dienstverband. Hieruit volgt voorts dat eiser niet voldoet aan de criteria op grond waarvan een privaatrechtelijke dienstbetrekking wordt aangenomen en dat eiser evenmin geldt als werknemer in de zin van de WW. Hierdoor had eiser geen recht op de aan hem verstrekte WW-uitkering, was hij niet verzekerd voor de ZW en ook niet voor de Wet WIA. Verweerder heeft de toegekende rechten met terugwerkende kracht moeten intrekken, omdat door toedoen van eiser de uitkeringen ten onrechte aan hem zijn toegekend en uitbetaald, dan wel had dit laatste eiser duidelijk moeten zijn.

Verweerder heeft in het bestreden besluit de terug te vorderen bedragen, zoals deze zijn opgevoerd in de primaire besluiten II, IV en VI herhaald. Het totaal terug te vorderen bedrag bedraagt € 94.839,04, aldus verweerder.

Verweerder heeft tot slot overwogen dat zich volgens hem geen dringende reden voordoet, die maakt dat hij van herziening of terugvordering van hetgeen teveel is uitbetaald, had behoren af te zien.

3. Eiser die zich met het bestreden besluit niet kan verenigen, heeft daartegen in beroep nagenoeg dezelfde gronden aangevoerd als in bezwaar. Eiser blijft zich op het standpunt stellen dat er geen concrete aanleiding is geweest voor het onderzoek naar de rechtmatigheid van zijn werknemersuitkeringen. Dat de werkgever van eiser heeft verzaakt om het dienstverband van eiser te registeren in SUWINET, kan eiser niet worden verweten, nu hij hier geen zicht op heeft gehad.

Volgens eiser staat in deze zaak de vraag of verweerder hem terecht niet verzekerd heeft geacht voor de werknemersverzekeringen, omdat eiser niet in een privaatrechtelijke dienstbetrekking tot zijn werkgever zou hebben gestaan, centraal. Eiser stelt zich daarbij op het standpunt dat hij wel voldoet aan de criteria op grond waarvan een privaatrechtelijke dienstbetrekking wordt aangenomen, dat hij daarom heeft te gelden als werknemer en dat hij dientengevolge verzekerd is. Eiser heeft daarbij gewezen op de volgende bewijsstukken, die zich in het dossier van verweerder bevinden: zijn arbeidsovereenkomst met [werkgever] ; een brief met betrekking tot de beëindiging van dit dienstverband en een zestal salarisspecificaties. Anders dan verweerder meent eiser dat deze wel als bewijsmiddelen kunnen dienen voor het bestaan van de privaatrechtelijke dienstbetrekking. Verweerder, die voor eiser belastende besluiten heeft genomen, is er niet in geslaagd om de nodige kennis omtrent de relevante feiten en omstandigheden te vergaren, die aannemelijk maken dat er geen sprake was van een dergelijke dienstbetrekking, aldus eiser. Eiser heeft in zijn verhoor uitdrukkelijk aangegeven dat hij werkzaam is geweest voor [werkgever] Eiser kampt echter met psychische klachten, waardoor hij niet in staat is om alles te onthouden. Daarom heeft hij tijdens het verhoor niet op alle vragen kunnen antwoorden.

In aanvulling op de gronden van bezwaar heeft eiser zich op het standpunt gesteld dat verweerder onterecht voorbij is gegaan aan de psychische klachten die eiser ondervindt. Verweerder heeft geen onderzoek verricht op grond waarvan de psychische gesteldheid van eiser tijdens het verhoor op de juiste manier had kunnen worden vastgesteld. Eiser heeft in dit verband verwezen naar de rapportage van de arts van 20 januari 2014 en de daarin bij eiser aangenomen verminderde psychische belastbaarheid. Van dit laatste was ook sprake tijdens het verhoor van 17 november 2015, aldus eiser. Als gevolg hiervan dient minder waarde aan de door eiser afgelegde verklaring te worden toegekend.

Eiser heeft vervolgens opnieuw aangevoerd dat verweerder hem niet met terugwerkende kracht als hersteld beschouwt en dat verweerder over de medische diagnoses zwijgt, uit welke twee omstandigheden volgens eiser afgeleid dient te worden dat de medische aard van zijn klachten voor juist moet worden gehouden net zoals zijn stelling dat hij niet in staat kon worden geacht op 17 november 2015 te worden gehoord.

Het bestreden besluit is dientengevolge in strijd met artikel 3:2 in combinatie met artikel 3:46 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb), aldus eiser.

4. Bij de beoordeling van deze zaak is in het bijzonder het volgende wettelijke kader van belang.

Op grond van artikel 3, eerste lid, van de WW is de natuurlijke persoon, jonger dan de pensioengerechtigde leeftijd, die in privaatrechtelijke of in publiekrechtelijke dienstbetrekking staat, werknemer.

Op grond van artikel 15, voor zover van belang, heeft de werknemer die werkloos is recht op uitkering.

Op grond van artikel 22a, eerste lid, van de WW, voor zover van belang, herziet het UWV, onverminderd het elders in deze wet bepaalde ter zake van herziening of intrekking van een besluit tot toekenning van uitkering en ter zake van weigering van uitkering, een dergelijk besluit of trekt het dat in:

indien het niet of niet behoorlijk nakomen van een verplichting op grond van artikel 25 heeft geleid tot het ten onrechte of tot een te hoog bedrag verlenen van uitkering;

indien anderszins de uitkering ten onrechte of tot een te hoog bedrag is verleend.

Op grond van het tweede lid, kan het UWV indien daarvoor dringende redenen aanwezig zijn besluiten geheel of gedeeltelijk van herziening of intrekking af te zien.

Op grond van artikel 25 van de WW, voor zover van belang, is de werknemer verplicht aan het UWV op zijn verzoek of onverwijld uit eigen beweging alle feiten en omstandigheden mede te delen, waarvan hem redelijkerwijs duidelijk moet zijn dat zij van invloed kunnen zijn op het recht op uitkering, het geldend maken van het recht op uitkering, de hoogte of de duur van de uitkering, of op het bedrag van de dat aan de werknemer wordt betaald.

Op grond van artikel 36, eerste lid, van de WW, voor zover van belang, wordt de uitkering die als gevolg van een besluit als bedoeld in artikel 22a onverschuldigd is betaald, alsmede hetgeen anderszins onverschuldigd is betaald, door het UWV teruggevorderd.

Op grond van het zes lid van dit artikel kan het UWV indien daarvoor dringende reden aanwezig zijn besluiten om geheel of gedeeltelijk van terugvordering af te zien.

Op grond van artikel 3, eerste lid, van de ZW is de natuurlijke persoon die in privaatrechtelijke of in publiekrechtelijke dienstbetrekking staat, werknemer.

Op grond van artikel 7, aanhef en onder a, van de ZW wordt voor de toepassing van deze wet degene, die krachtens de verplichte verzekering op grond van de WW uitkering ontvangt als werknemer beschouwd.

Op grond van artikel 8, aanhef en onder a, van de ZW wordt voor de toepassing van deze wet degene, die krachtens de verplichte verzekering ingevolge deze wet ziekengeld ontvangt mede als werknemer beschouwd.

Op grond van artikel 20 zijn de werknemers in de zin van deze wet verzekerd.

Op grond van artikel 30a, eerste lid, van de ZW, voor zover van belang, herziet het UWV, onverminderd het elders in deze wet bepaalde ter zake van herziening of intrekking van een besluit tot toekenning van ziekengeld en ter zake van weigering van ziekengel, een dergelijk besluit of trekt het dat in:

indien het niet of niet behoorlijk nakomen van een verplichting op grond van artikel 49 heeft geleid tot het ten onrechte of tot een te hoog bedrag verlenen van ziekengeld;

indien anderszins het ziekengeld ten onrechte of tot een te hoog bedrag is verleend.

Op grond van het tweede lid, kan het UWV indien daarvoor dringende redenen aanwezig zijn besluiten geheel of gedeeltelijk van herziening of intrekking af te zien.

Op grond van artikel 49 van de ZW, voor zover van belang, is de verzekerde verplicht aan het UWV op zijn verzoek of onverwijld uit eigen beweging alle feiten en omstandigheden mee te delen, waarvan hem redelijkerwijs duidelijk moet zijn dat zij van invloed kunnen zijn op een door hem aangevraagde of aan hem toegekende ziekengelduitkering.

Op grond van artikel 33, eerste lid, van de ZW, voor zover van belang, wordt het ziekengeld

dat als gevolg van een besluit als bedoeld in artikel 30a onverschuldigd is betaald, alsmede hetgeen anderszins onverschuldigd is betaald, door het UWV teruggevorderd.

Op grond van het zes lid van dit artikel kan het UWV indien daarvoor dringende reden aanwezig zijn besluiten om geheel of gedeeltelijk van terugvordering af te zien.

Op grond van artikel 7, eerste lid, van de Wet WIA is de werknemer verplicht verzekerd.

Op grond van artikel 8, eerste lid, van de Wet WIA is, voor zover van belang, is de werknemer in de zin van de ZW werknemer.

Op grond van artikel 27, eerste lid, van de Wet WIA, voor zover van belang, verstrekt de verzekerde die een aanvraag voor een uitkering heeft ingediend of een recht heeft op uitkering op grond van deze wet op verzoek of uit eigen beweging zo spoedig mogelijk alle informatie, waarvan het hem redelijkerwijs duidelijk moet zijn dat die van invloed kan zijn op het recht op uitkering, de hoogte van de uitkering of de betaling van de uitkering aan het UWV.

Op grond van artikel 76, eerste lid, van de Wet WIA, voor zover van belang, herziet het UWV beschikkingen op grond van deze wet of trekt het dergelijke beschikkingen in, indien:

a. als gevolg van het niet of niet volledig nakomen van artikel 27 het recht op een uitkering op grond van deze wet niet of niet meer kan worden vastgesteld of ten onrechte is vastgesteld of de hoogte van de uitkering ten onrechte op een te hoog bedrag is vastgesteld;

c. anderszins de uitkering ten onrechte of tot een te hoog bedrag is verleend.

Op grond van het derde lid van dit artikel kan het UWV indien daarvoor dringende reden aanwezig zijn besluiten om geheel of gedeeltelijk van terugvordering af te zien.

Op grond van artikel 77, eerste lid, van de Wet WIA wordt een uitkering die op grond van deze wet alsmede hetgeen anderszins onverschuldigd is betaald en hetgeen als gevolg van een beschikking als bedoeld in artikel 76 door het UWV onverschuldigd is betaald of verstrekt door het UWV teruggevorderd.

Op grond van het zes lid van dit artikel kan het UWV indien daarvoor dringende reden aanwezig zijn besluiten om geheel of gedeeltelijk van terugvordering af te zien.

De beoordeling door de rechtbank

5. De rechtbank stelt vast dat verweerder in het bestreden besluit uit is gegaan van zeven primaire besluiten daar waar dit er zes zijn, nu verweerder het primaire besluit II op 22 januari 2016 heeft gewijzigd. Onder de kop procesverloop heeft de rechtbank dit aangemerkt als het gewijzigde primaire besluit II. De rechtbank stelt verder vast dat eiser zowel tegen het primaire besluit II als tegen het gewijzigde primaire besluit II een afzonderlijk bezwaarschrift heeft ingediend alsmede dat verweerder beide (evenals de overige bezwaren) ongegrond heeft verklaard. Dit laatste is naar het oordeel van de rechtbank niet juist, omdat eiser gelet op het vorenstaande geen belang meer had bij zijn bezwaar tegen het primaire besluit II. Verweerder had, anders dan hij heeft gedaan, het bezwaar tegen het primaire besluit II niet-ontvankelijk dienen te verklaren.

De rechtbank stelt verder vast dat verweerder in het bestreden besluit, daar waar hij de teruggevorderde bedragen heeft herhaald, het primaire besluit II heeft opgevoerd, daar waar dit het gewijzigde primaire besluit II had moeten zijn en om die reden het teruggevorderde bedrag van bruto € 40.971,20 onjuist is en dat daarvoor het bedrag van bruto € 39.085,04 in de plaats dient te komen.

Dientengevolge bedraagt het totaal teruggevorderde bedrag niet € 94.839,04, maar
€ 92.952,88. De gemachtigde van verweerder heeft dit laatste ter zitting desgevraagd beaamd. Tevens heeft hij toegezegd dit terug te zullen koppelen aan de afdeling die de invorderingen afwikkelt.

De rechtbank stelt vast dat eiser door het vorenstaande niet is benadeeld en zal het bestreden besluit, mede vanwege het navolgende, in stand laten.

6. De rechtbank volgt eiser niet in zijn standpunt dat er geen concrete aanleiding is geweest voor het onderzoek naar de rechtmatigheid van zijn werknemersuitkeringen. Deze was er wel en volgt uit hetgeen in rechtsoverweging 1. is weergegeven onder 1.4 en 1.5.

7. Tussen partijen is vervolgens in geschil of verweerder terecht heeft bepaald dat eiser geen privaatrechtelijke dienstbetrekking heeft gehad met [werkgever] .

Uit vaste rechtspraak van de Centrale Raad van Beroep (zie onder meer de uitspraak van
16 december 2015, ECLI:NL:CRVB:2015:4827) volgt dat bij de beoordeling hiervan van belang is, dat het bestreden besluit een belastend besluit betreft, waarbij het aan verweerder is om de nodige kennis omtrent de relevante feiten en omstandigheden te vergaren. Die last om informatie te vergaren, brengt in dit geval mee dat verweerder feiten moet aandragen aan de hand waarvan aannemelijk is, dan wel wordt gemaakt, dat geen sprake was van een dienstbetrekking. Bij de vaststelling van de feiten die daarvoor van belang zijn, komt in beginsel een groot gewicht toe aan de processen-verbaal van bevindingen van één of meer opsporingsambtena(a)r(en) en aan de verklaring van een betrokkene die ten overstaan van één of meer opsporingsambtena(a)r(en) is afgelegd en door de betrokkene is ondertekend. Indien op grond van de door het UWV gepresenteerde feiten aannemelijk is dat eiser ten tijde van belang geen dienstbetrekking in de zin van de sociale verzekeringswetten heeft vervuld, dan ligt het op de weg van eiser de onjuistheid daarvan met tegenbewijs, berustend op objectieve en verifieerbare gegevens, aannemelijk te maken.

Naar het oordeel van de rechtbank is het onder rechtsoverweging 1. onder 1.6 en 1.9 weergegeven onderzoek naar (het bestaan van) de dienstbetrekking van eiser voldoende zorgvuldig verricht. De rechtbank is het met verweerder eens dat de inhoud van de naar aanleiding van dit onderzoek opgemaakte rapporten voldoende aannemelijk maakt dat eiser niet voor [werkgever] heeft gewerkt, dat hij geen loon heeft ontvangen en dat geen sprake is geweest van enige gezagsverhouding. Uit de inhoud van deze rapporten blijkt namelijk dat:

het dienstverband van eiser met [werkgever] stond geregistreerd in SUWINET;
voornoemd dienstverband van korte duur was;
sprake was van een hoog loon in verhouding tot de functie en het arbeidsverleden van eiser;
eiser (samen met nog 11 andere personen) op een later tijdstip is aangemeld bij de Belastingdienst, vooral door middel van correcties;
de uitkering van eiser is betaald op verschillende bankrekeningnummers, waaronder op een bankrekeningnummer op naam van een persoon die eerder betrokken is geweest bij een onderneming waar, vanuit gefingeerde dienstverbanden uitkeringen zijn toegekend en verstrekt;
de namen van de personen die de loonaangiften hebben gedaan eerder betrokken zijn geweest bij ondernemingen waar, vanuit gefingeerde dienstverbanden uitkeringen zijn toegekend en verstrekt.

Anders dan door eiser is betoogd, heeft verweerder de door eiser afgelegde verklaring van 17 november 2015 in aanmerking mogen nemen en bij zijn oordeel mogen betrekken. De rechtbank heeft daarbij acht geslagen op de omstandigheden dat P. van Walstijn en
[rechercheur] in het door hen opgemaakte proces-verbaal van verhoor van eiser geen bijzonderheden hebben vermeld ten aanzien van eiser (zijn gedrag) en dat eiser op de eerste vraag van het verhoor hoe het nu met hem gaat, heeft geantwoord:

“Zonder sigaret niet goed. Beetje psychische problemen. Ik loop ook bij een psycholoog.

Vroeger had ik ook hulp van een maatschappelijk werker. Ik ben net terug van vakantie en

ik wil daar weer starten. Ik zal alle vragen die u gaat stellen 100 procent naar waarheid beantwoorden.”

en in een vervolgens gestelde vraag of hij drugs of medicijnen gebruikt, dan wel dat er andere zaken zijn waarmee tijdens het verhoor rekening moet worden gehouden, heeft geantwoord:

“Soms gebruik ik medicijnen. Vandaag gebruik ik niets. Soms gebruik ik ook alcohol. Momenteel ben ik niet onder invloed. Gisteren heb ik wel wat gedronken maar daar heb ik nu geen last van. Ik kan gewoon een verklaring afleggen.”

Aan het eind van het gehoor heeft eiser verklaard dat hij goed is behandeld en niet onder druk is gezet tijdens dit gehoor.

De rechtbank heeft hierbij ook acht geslagen op de inhoud van de rapportage van de verzekeringsarts bezwaar en beroep van 11 juli 2016, weergegeven onder rechtsoverweging 2, waaruit volgt dat eiser niet zonder meer kan worden gevolgd in zijn betoog dat hij niet in staat was om die dag te worden gehoord.

Gezien het vorenstaande en het gelet op het gegeven dat eiser - zoals ook door de verzekeringsarts bezwaar en beroep in voornoemde rapportage is opgemerkt - zijn standpunt dat hij op 17 november 2015 vanwege zijn psychische problematiek niet (goed) gehoord kon worden niet nader heeft onderbouwd, heeft verweerder naar het oordeel van de rechtbank geen aanleiding behoeven te zien om een (nader) onderzoek naar de psychische gesteldheid van eiser rond die datum te verrichten. Dat verweerder een dergelijk onderzoek achterwege heeft gelaten, maakt niet dat het bestreden besluit niet deugdelijk is voorbereid.

De rapportage van 22 januari 2014 waarnaar door eiser is verwezen, maakt het oordeel van de rechtbank niet anders, gelet op hetgeen daarin is opgenomen onder de kop ‘Psychisch onderzoek’.

Verweerder heeft - nu eiser de onderzoeksbevindingen van verweerder op geen enkele wijze heeft weerlegd, anders dan door bij herhaling te wijzen op zijn arbeidsovereenkomst met [werkgever] , de brief met betrekking tot de beëindiging van dit dienstverband en de zes salarisspecificaties, waarover verweerder heeft aangetekend dat deze bescheiden, gelet op de onderzoeksbevindingen, te weinig zeggend waren - op juiste gronden geconcludeerd dat sprake is geweest van een gefingeerd dienstverband en heeft dit in het bestreden besluit voorts voldoende goed gemotiveerd.

8. Op grond van de artikelen genoemd onder rechtsoverweging 4 is verweerder vervolgens gehouden om over te gaan tot herziening of intrekking van de/het uitkeringen/ziekengeld op grond van de WW, ZW en Wet WIA. Dringende redenen die verweerder hadden moeten doen besluiten om geheel of gedeeltelijk hiervan af te zien, zijn gesteld noch gebleken.

De rechtbank stelt vast dat eiser niet is opgekomen tegen de hoogte van de teruggevorderde bedragen. Ook in dit verband geldt dat dringende redenen die verweerder hadden moeten doen besluiten om geheel of gedeeltelijk hiervan af te zien, gesteld noch gebleken zijn.

9. Het beroep van eiser dient gezien het vorenstaande ongegrond te worden verklaard.

10. Voor een proceskostenveroordeling ziet de rechtbank, ondanks hetgeen onder rechtsoverweging 5 is overwogen, geen aanleiding.

Beslissing

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

Deze uitspraak is gedaan door mr. D. van der Sluis, voorzitter, en mr. T. Boesman en

mr. A. Pahladsingh, leden, in aanwezigheid van mr. H. van der Waal-de Vries, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 27 maart 2017.

griffier voorzitter

Afschrift verzonden aan partijen op:

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kan binnen zes weken na de dag van verzending daarvan hoger beroep worden ingesteld bij de Centrale Raad van Beroep.

Intrekking van uitkeringen op basis van gefingeerd dienstverband en terugvordering van onterecht ontvangen bedragen

Uitspraak

Rechtbank Rotterdam

uitspraak van de meervoudige kamer van 27 maart 2017 in de zaak tussen

[eiser] , te Schiedam, eiser,

Procesverloop

Overwegingen

“Jaar 2011

Beslissing

Rechtsmiddel