Uitspraak
beschikking
RECHTBANK OVERIJSSEL
Afdeling Strafrecht - zittingsplaats Almelo
Zaaknummer : 2096262 WM VERZ 13-777
CJIB-nummer : [CJIB-nummer]
Zaaknummer : 2096580 WM VERZ 13-778
CJIB-nummer : [CJIB-nummer]
Zaaknummer : 2096684 WM VERZ 13-779
CJIB-nummer : [CJIB-nummer]
De kantonrechter heeft in behandeling genomen een brief van 14 maart 2013, die onder de drie hierboven genoemde nummers als verzetschrift is geregistreerd, als gericht tegen de uitvoering van drie onderscheiden dwangbevelen in zaken met bovengenoemde CJIB-nummers, betekend aan
[betrokkene]
wonende te [woonplaats]
nader te noemen: betrokkene
De brief is ingediend door
J.A. Parmentier, h.o.d.n. Platform Herstel Rechtsstaat
En
P.E. van Roon
P.E. van Roon
[adres] Hengelo
nader te noemen: gemachtigde
Het betreft een brief van gemachtigde namens betrokkene van aan GGN Tijhuis & Partners gerechtsdeurwaarders. Gemachtigde deelt mee van betrokkene een bevel van overbetekening van 15 (sic) maart 2013 te hebben ontvangen. Hij vermeldt dat hij in hoger beroep een zaak tegen het CJIB heeft gewonnen. Naast twee arresten van 6 februari 2013 is er een uitspraak van de rechtbank Groningen van 11 maart 2010 waaruit blijkt dat Beschikkingen niet bestaan. In ieder geval moet het CJIB een flink bedrag aan betrokkene terugbetalen. Hij is van mening dat alle zaken nog even aangehouden moeten worden. Bijgevoegd zijn diverse krantenartikelen en een brief van 12 november 2012.
De brief van 12 november 2012 zegt te betreffen het exploit van betekening en bevel van 7 juni 2012. De brief noemt drie CJIB-nummers, namelijk die welke bovenaan deze beschikking staan. De brief vermeldt dat een betalingsregeling is getroffen maar aangegeven wordt dat betrokkene de nakoming zal stoppen. Verzocht wordt om betaalde bedragen te retourneren. Meegedeeld wordt dat aan gemachtigde gevraagd is om de zaak opnieuw te behandelen en het CJIB te verzoeken de onwettige opdracht aan de deurwaarder in te trekken.
De brief van 14 maart 2013 met bijlagen is door de deurwaarder aan het CJIB doorgezonden voor commentaar.
Op 13 juni 2013 stuurt het CJIB de brief door naar de rechtbank Overijssel omdat het CJIB deze heeft aangemerkt als een verzetschrift.
De griffier vraagt de officier van justitie te Leeuwarden om commentaar.
In zaaknummer 2096262 WM VERZ 13-777, CJIB-nummer [CJIB-nummer]: Op 3 oktober 2013 wordt meegedeeld dat het gaat om een sanctie van € 380 van 27 oktober 2011. Na twee aanmaningen met verhoging is op 24 mei 2012 een dwangbevel uitgevaardigd. Betrokkene moet niet ontvankelijk, subsidiair ongegrond, verklaard worden omdat het dwangbevel en het exploit van betekening niet zijn bijgevoegd. Inhoudelijk geldt dat de sanctie niet inhoudelijk beoordeeld kan worden. Tegen de sanctie had eerder beroep kunnen worden ingesteld maar dat is niet gebeurd.
In zaaknummer 2096580 WM VERZ 13-778, CJIB-nummer [CJIB-nummer]: Op 9 september 2013 wordt meegedeeld dat het gaat om een sanctie van € 380 van 20 oktober 2011. Na twee aanmaningen met verhoging is op 24 mei 2012 een dwangbevel uitgevaardigd. Betrokkene moet niet ontvankelijk, subsidiair ongegrond, verklaard worden omdat geen machtiging is bijgevoegd en omdat het dwangbevel en het exploit van betekening niet zijn bijgevoegd. Inhoudelijk geldt dat de sanctie niet inhoudelijk beoordeeld kan worden. Tegen de sanctie had eerder beroep kunnen worden ingesteld maar dat is niet gebeurd.
In zaaknummer 2096684 WM VERZ 13-779, CJIB-nummer [CJIB-nummer]: Op 3 oktober 2013 wordt meegedeeld dat het gaat om een sanctie van € 100 van 3 oktober 2011. Na twee aanmaningen met verhoging is op 24 mei 2012 een dwangbevel uitgevaardigd. Betrokkene moet niet ontvankelijk, subsidiair ongegrond, verklaard worden omdat het dwangbevel en het exploit van betekening niet zijn bijgevoegd. Inhoudelijk geldt dat de sanctie niet inhoudelijk beoordeeld kan worden. Tegen de sanctie had eerder beroep kunnen worden ingesteld maar dat is niet gebeurd.
De griffier vraagt betrokkene op 15 oktober 2013 om toezending van een kopie van “het schrijven van de deurwaarder waartegen u verweer voert.”
Bij brief van 12 november 2013 stuurt gemachtigde aan de griffier een kopie van een brief van 28 januari 2013 toe die kennelijk een reactie is op de brief van 12 november 2012. De deurwaarder deelt mee dat als betrokkene het niet eens was met de aan hem betekende dwangbevelen, hij binnen twee weken verzet had moeten instellen. Hij heeft dat niet gedaan maar een betalingsregeling getroffen. Er is geen reden tot terugbetaling. Nu betrokkene de betalingsregeling niet meer nakomt zal de executie van het dwangbevel hervat worden.
In een tweede brief van 12 november 2013 deelt gemachtigde mee dat hij een oproeping heeft gekregen voor de behandeling van een verzetschrift op 11 december 2013. Hij deelt mee dat de brief geen verzetschrift is. Naar aanleiding van het verzoek om griffierechten te betalen op straffe van niet ontvankelijkheid herhaalt hij dat er geen verzet is ingesteld, er is geen beroep ingesteld en er is ook geen beroepschriftuur ingediend. Hoe kan men griffierecht moeten betalen als er geen beroep is ingesteld. In zijn eigen procedures doet gemachtigde dat ook niet en die zaak is normaal behandeld op 11 april 2013. Het pleidooi zal werderom neerkomen op het aan de kaak stellen van foute procedures. De juist genoemde zaak is aangehouden tot 5 december 2013 om alle soortgelijke zaken gelijktijdig te behandelen en daarom verzoekt hij aanhouding tot dezelfde datum van de zaken van 4 april 2013.
Overgelegd zijn zeer algemeen gestelde machtigingen van betrokkene aan gemachtigden van 9 november 2013 (Parmentier) en 6 mei 2014 (Van Roon) “om op te treden, mijn belangen te behartigen in de ruimste zin des woords en in juridische procedures in het bijzonder.”
Op 4 april 2013, 5 december 2013, 22 januari 2014, 15 oktober 2015, 25 februari 2016, 1 september 2016, 27 oktober 2016 en 15 juni 2017 hebben hoorzittingen plaats gevonden. Daarbij hebben partijen hun standpunten naar voren gebracht. Ter zitting van 22 januari 2014 was ook namens de officier van justitie Noord-Nederland een gemachtigde aanwezig. Enkele keren heeft de kantonrechter het onderzoek gesloten maar is hij niet eraan toegekomen om tijdig uitspraak te doen. Daarom werd herhaaldelijk een nadere hoorzitting gehouden waarop betrokkene altijd van de gelegenheid gebruik heeft gemaakt nadere stukken te overleggen en nadere inbreng van de zijde van een hoogleraar in het vooruitzicht werd gesteld. De officier van justitie heeft ook stukken overgelegd. Bij de zittingen zijn gelijktijdig ook andere zaken behandeld waarin dezelfde gemachtigden optreden. Beide gemachtigden beroepen zich ook op elkaars argumenten.
Tijdens de zitting van 27 oktober 2016 heeft de kantonrechter nog gevraagd of het tijdsverloop een consequentie zou moeten hebben, nu dit in de woorden van de kantonrechter in grote mate het gevolg is van het uitblijven van een tijdige beslissing van de kantonrechter waardoor het houden van een volgende zitting meermaals onvermijdelijk was (omdat betrokkene dan ook nadere stukken wilde inbrengen en daarom niet wilde afzien van een uitspraak zonder nadere zitting). Partijen Van Roon en de officier van justitie stellen zich op het standpunt dat het tijdsverloop in deze zaak geen consequenties moet krijgen. Gemachtigde Parmentier stelt zich op het standpunt dat een sanctie na twee jaar niet meer ingevorderd mag worden.
Kort samengevat komen de bezwaren neer op bezwaren tegen de sanctieoplegging en tegen de inning door middel van dwangbevelen. De bezwaren komen kort weergegeven op het volgende neer:
Als er geen beschikking is, dan kan beroep, behalve in het geval van de zogenaamde fictieve weigering, alleen tot niet-ontvankelijkheid van dat beroep leiden. Dat wordt bevestigd in de aangehaalde uitspraak van de rechtbank Den Haag. Een beroepsprocedure is daarom nu eigenlijk niet de juiste procedure om de betalingsverplichting aan de orde te stellen. Eigenlijk is de Wahv niet eens van toepassing. Betrokkene is zich bewust dat het gerechtshof Arnhem-Leeuwarden in de arresten van 6 februari 2013, LJN BZ0609 en BZ06010 anders oordeelt.
In dit geval is de inleidende sanctiebeschikking die het CJIB heeft opgemaakt geen beschikking in de zin van artikel 4, eerste lid Wahv. Er is geen ander document dat als rechtsgeldige beschikking kan gelden. Verzending van de inleidende beschikking van het CJIB kan dan ook niet gelden als de bekendmaking van de beschikking. Er is dus ook geen sanctie opgelegd.
De enige die gelet op artikel 3, lid 1 en 2 Wahv en artikel 2 Bahv en artikel 1:3 Awb en artikel 10:3 Awb een beschikking kan opleggen is de aangewezen ambtenaar die deze bevoegdheid niet uit handen kan geven. Er moet dus ook een op een rechtshandeling gerichte wil zijn van een ambtenaar die de sanctie oplegt. Op grond van artikel 4, lid 1 Wahv kan de sanctie slechts bij gedagtekende beschikking worden opgelegd. Die moet ondertekend zijn. Een verklaring van het CJIB dat een beschikking is opgelegd is niet voldoende.
Betrokkene legt een brief over van het College van procureurs-generaal van 28 april 2011 waarin de procedure wordt omschreven. Daaruit blijkt dat de aangewezen ambtenaar een verkeersgedraging constateert en vervolgens de daarop betrekking hebbende gegevens doorstuurt naar het CJIB. Dat CJIB maakt vervolgens de inleidende beschikking en verstuurt deze. Nergens uit blijkt waar, wanneer en óf de aangewezen ambtenaar een eigen schriftelijke beslissing neemt en waaruit dat blijkt. Gemachtigde Parmentier haalt gelijkluidende brieven van het CJIB en CVOM aan van 2 december 2014 en 17 maart 2015 en hij haalt prof Tak aan: “Niemand weet wie de beschikkingen neemt”. Parmentier wijst er ook op dat het gele papiertje, de Aankondiging van beschikking niet de sanctiebeschikking is. Dat de inleidende beschikking van het CJIB zou voldoen aan de Regeling modellen en formulieren ten behoeve van verkeershandhaving justitie zoals bedoeld in artikel 4, eerste lid Wahv maakt nog steeds niet dat die inleidende beschikking kan gelden als volwaardige beschikking. Overigens spreekt de Wahv nergens van een inleidende beschikking. Er is slechts een beschikking waarbij de sanctie wordt opgelegd, en die moet worden opgelegd door de aangewezen ambtenaar. Behalve in het eerder genoemde schrijven van het College van P-G’s blijkt ook uit een aantal rechterlijke uitspraken en uit een verklaring van de minister van Veiligheid en Justitie in een WOB-procedure dat er geen beschikkingen van aangewezen ambtenaren geopenbaard kunnen worden omdat die niet bestaan. Van een verzending door het CJIB in plaats van door de ambtenaar kan ook geen sprake zijn want daartoe ontbreekt een mandaat. De visie over het ontbreken van mandaat voor het CJIB wordt grosso modo ook onderschreven in een overgelegde verklaring van professor Bernd van der Meulen van 21 januari 2014, waarbij zij opgemerkt dat hij niet onderschrijft dat de beschikkingen van het CJIB niet bestaan.
Uitspraken van rechtbanken die in zaken waarbij gemachtigde Van Roon betrokken was, gaan in veel gevallen uit van verkeerde uitgangspunten, bijvoorbeeld dat wel degelijk sprake is van een inleidende beschikking wanneer het gaat om het document van het CJIB, of dat de naam van de verbalisant niet hoeft te blijken uit de beschikking, hetgeen echter ook nooit is beweerd door de gemachtigde Van Roon.
Gemachtigde Parmentier heeft zich op het standpunt gesteld dat het arrest van de Hoge Raad van 16 februari 2016 zijn standpunt ondersteunt.
Vervolgens is het dan zo, en dan komt betrokkene tot de tweede helft van de bezwaren, dat de sanctie in een niet op een blijkend wilsbesluit van een bevoegde ambtenaar berustende, niet door hemzelf op papier gezette ondertekende beschikking in de vorm van een ongeldige, door het CJIB zonder enig recht zelf opgestelde “beschikking” vervolgens gaat innen, terwijl datzelfde CJIB zelfs geldige sanctiebeschikkingen nog niet eens mag innen omdat een voldoende machtiging of mandaat daarvoor ontbreekt. Gewezen wordt naar de Wahv die de officier van justitie te Leeuwarden de bevoegdheid geeft om dwangbevelen uit te vaardigen en de praktijk waarin het CJIB dat doet zonder bevoegdheid daartoe. Het gebeurt dan ook nog eens zo slordig dat het CJIB zelfs de handtekening meeprint wordt van iemand die al geen officier van justitie in Leeuwarden meer is. Weliswaar is er inmiddels een mandaat dat overigens niet van 12 mei 2012 is maar van 16 mei 2011 want toen is er pas een handtekening onder geplaatst, maar dat mandaat is ook volstrekt onvoldoende. Het is ook geen mandaat geworden maar een attributie, en wel aan andere personen die het nu uitvoeren. In artikel 126 RO staat immers dat het werk mag worden opgedragen aan medewerkers van het parket maar de medewerkers van het CJIB werken niet op het parket. Het dwangbevel wordt gemaakt door het CJIB in plaats van door de deurwaarder.
Tijdens de zitting van 22 januari 2014 heeft de gemachtigde van de officier van justitie te Noord-Nederland mr M.H. Meijer in de eerste plaats gewezen op de commentaren die in elke zaak zijn ingediend en gewezen op de arresten van 6 februari 2013 LJN BZ0609 en BZ0610. Daaruit blijkt dat sinds 12 mei 2011 een voldoende basis bestaat voor de werkzaamheden die het CJIB voor de officier van justitie te Leeuwarden verricht met betrekking tot de inning van sancties. De drie onderhavige dwangbevelen zijn van na 11 mei 2011 en ook van na 16 mei 2011. Volgens het gerechtshof in zijn arrest van 6 februari 2013, LJN BZ0610 r.o. 17, is er nu anders dan daarvoor, wel een mandaatregeling waaronder de in de Wahv aangewezen officier van justitie de hoofddirecteur van het CJIB opdracht heeft verleend om namens hem een aantal handelingen te verrichten waaronder het uitvaardigen van dwangbevelen ten behoeve van de inning van Wahv sancties. Daarbij mag van zijn elektronische handtekening gebruik gemaakt worden en mag de hoofddirecteur dat gebruik overdragen aan twee categorieën van medewerkers.
In de latere zittingen is hierop uitgebreid gereageerd in de redenering die hiervoor reeds is weergegeven.
De kantonrechter heeft alle in de loop der tijden overgelegde stukken bij zijn overwegingen betrokken.
Het onderzoek is na debat ter zitting van 15 juni 2017 met instemming van betrokkene onderbroken tot vrijdag 23 juni te 11.30 uur. Partijen zijn bij de voortzetting niet verschenen. De kantonrechter heeft het onderzoek ter zitting toen gesloten en aangekondigd dat uitspraak zal worden gedaan op vrijdag 7 juli 2017 te 11.30 uur.
De kantonrechter overweegt thans nu volgt:
De eerste vraag is of de brief van 14 maart 2013 een verzetschrift is tegen de drie dwangbevelen.
De kantonrechter overweegt dat gemachtigde Parmentier een aantal malen naar voren heeft gebracht dat dat niet zo is en nooit dat dat wel zo is.
De inhoud van de brief betreft in het geheel niet de oplegging van een dwangbevel maar de mededeling dat een overbetekening, kennelijk van een beslag onder derden, heeft plaatsgevonden en dat verzocht wordt – zo leest de kantonrechter het – de executie van de dwangbevelen te staken. De dwangbevelen zijn dan al weer van anderhalf jaar eerder.
In de tussentijd is een betalingsregeling getroffen en betrokkene heeft ongeveer een jaar na de betekening van de dwangbevelen meegedeeld dat hij niet langer meent te moeten betalen en hij verzoekt het betaalde geld terug. Niet lang daarna wordt gereageerd door de deurwaarder dat dat niet gaat gebeuren. Dan duurt het vervolgens weer enkele maanden tot de brief van 14 maart 2013. Deze gang van zaken is een contra-indicatie voor een interpretatie van de brief van 14 maart 2013 als verzetschrift gericht tegen de dwangbevelen.
Een verzetschrift is gelet op artikel 26, derde lid Wahv, gericht op de tenuitvoerlegging van het dwangbevel, niet op de beslissing waarbij een administratieve sanctie werd opgelegd. Mede gelet op de arresten van het gerechtshof Arnhem-Leeuwarden van 6 februari 2013, BZ0609 rechtsoverweging 2 en BZ0610 rechtsoverweging 3, kan de inhoud en de totstandkoming van de onderliggende sanctiebeschikking niet in een verzetprocedure ter discussie worden gesteld. Nu geen beroep is ingesteld tegen de sanctie moet ervan worden uitgegaan dat ze overeenkomstig de wettelijke bepalingen zijn tot stand gekomen. Van de rechtmatigheid mag worden uitgegaan. Een en ander is een contra-indicatie voor het als verzetschrift beschouwen van de brief van 14 maart 2013 als verzetschrift, omdat betrokkene kennelijk ook deze totstandkoming wil aanvechten.
Tenslotte gelden een aantal procedurele eisen voor een verzetschrift onder de Wahv: het moet binnen twee weken na betekening worden ingediend, de indiening geschiedt bij de rechtbank, er moeten afschriften van het exploit en het dwangbevel worden overgelegd en een griffierecht is verschuldigd. Aan geen van deze eisen is voldaan. Betrokkene wil zelfs geen griffierecht betalen. In plaats van het exploit en het dwangbevel wordt op het verzoek om aan te geven waartegen verweer wordt gevoerd de brief van 28 januari 2013 toegestuurd. Een en ander is stuk voor stuk een contra-indicatie voor een interpretatie van de brief van 14 maart 2013 als verzetschrift.
De conclusie die de kantonrechter trekt is dat de brief van 14 maart 2013 niet is aan te merken als verzetschrift tegen de drie dwangbevelen.
Aan een beoordeling van de ontvankelijkheid en de al of niet juistheid van de totstandkoming van de dwangbevelen komt de kantonrechter daarom niet toe.
De kantonrechter stelt verder vast dat van een berechting binnen een redelijke termijn geen sprake meer is gelet op de lange duur van de procedure vanaf het opleggen van de sanctie tot de uitspraak, in het bijzonder gedurende de periode dat de zaak in behandeling is geweest bij de kantonrechter. De kantonrechter heeft zijn verontschuldigingen aan partijen daarvoor reeds ter zitting aangeboden. Gelet op de hoogte van de op te leggen sanctie, minder dan € 1000 en de vaste jurisprudentie van het gerechtshof Arnhem-Leeuwarden die weer gebaseerd is op de vaste rechtspraak van de Hoge Raad der Nederlanden, heeft de lange duur geen implicaties voor de hoogte van de sanctie. Ook anderszins leidt de overschrijding van de redelijke termijn niet tot enig gevolg. De kantonrechter volstaat met de vaststelling dat de redelijke termijn bedoeld in artikel 6 EVRM is geschonden.
Beslist:
Verstaat dat de brief van 14 maart 2013 geen verzetschriftuur is en dat met deze brief dus geen verzet is ingesteld tegen de dwangbevelen in de drie zaken met bovengenoemde CJIB-nummers.
Aldus gegeven te Almelo door mr. F.C. Berg, kantonrechter, en in tegenwoordigheid van de griffier uitgesproken ter openbare terechtzitting van 7 juli 2017.
Afschrift toegezonden aan betrokkene en de officier van justitie op:
Tegen deze beschikking kan hoger beroep worden ingesteld bij het Gerechtshof te Arnhem-Leeuwarden binnen 2 weken vanaf bovengenoemde datum van toezending door indiening van een beroepschrift aan dit gerecht. (postadres: postbus 323, 7600 AH Almelo).
Op grond van artikel 26a jo 27, zesde lid WAHV moet binnen twee weken na de dag van verzending van deze mededeling door betrokkene zekerheid worden gesteld door storting op rekeningnummer IBAN NL56 INGB 0705 0051 00 t.g.v. het Centraal Justitieel Incasso Bureau te Leeuwarden van het nog verschuldigde bedrag en alle kosten. Bovendien zijn griffierechten van € 314,00 verschuldigd. Deze dient binnen twee weken na verzenddatum van de griffierechtnota betaald te worden dan wel ter griffie te zijn gestort.
Indien de zekerheid of het griffierecht niet tijdig wordt betaald, wordt het beroep niet ontvankelijk verklaard, tenzij redelijkerwijs niet kan worden geoordeeld dat de indiener in verzuim is geweest.