Uitspraak
RECHTBANK NOORD-HOLLAND
Handel, Kanton en Insolventie
locatie Haarlem
Zaaknr./rolnr.: 10889901 \ CV EXPL 23-603
Uitspraakdatum: 17 april 2024
Verstekvonnis in de zaak van:
de stichting
Stichting Pré Wonen
gevestigd te Haarlem
de eisende partij
gemachtigde: Van der Hoeden / Mulder Gerechtsdeurwaarders en Juristen
tegen
[gedaagde]
wonende te [plaats]
de gedaagde partij
niet verschenen
1.De procedure
1.1.
Bij tussenvonnis van 21 februari 2024 heeft de kantonrechter partijen in de gelegenheid gesteld om zich uit te laten over het daarin voorshands uitgesproken oordeel over de oneerlijkheid van bepaalde bedingen in de toepasselijke algemene voorwaarden [1] . Dit heeft de eisende partij gedaan bij akte van 20 maart 2024.
2.De verdere beoordeling
Rentebeding
2.1.
De eisende partij merkt in de akte terecht op dat in het tussenvonnis in r.o. 3.7. wordt verwezen naar “
artikel (…) 13.2, eerste alinea van de Algemene Huurvoorwaarden” terwijl artikel 13.2 van de algemene voorwaarden geen eerste en tweede alinea kent. Dit is een verschrijving van de kantonrechter. Anders dan de eisende partij meent betekent dat echter niet dat artikel 6.1 niet oneerlijk is. In r.o. 3.9. van het tussenvonnis staat immers dat artikel 6.1 van de algemene voorwaarden in combinatie met het boetebeding in artikel 15 van de algemene voorwaarden oneerlijk is. Verder voert de eisende partij aan dat andere kantonrechters van deze rechtbank in andere tussenvonnissen artikel 6.1 van de algemene voorwaarden niet oneerlijk hebben bevonden. Voor zover dat het geval is, kan de eisende partij daar in deze zaak geen rechten aan ontlenen. De kantonrechter blijft bij het oordeel dat artikel 6.1 oneerlijk is en vernietigt daarom dat beding. Dat betekent dat de rente niet toewijsbaar is.
artikel (…) 13.2, eerste alinea van de Algemene Huurvoorwaarden” terwijl artikel 13.2 van de algemene voorwaarden geen eerste en tweede alinea kent. Dit is een verschrijving van de kantonrechter. Anders dan de eisende partij meent betekent dat echter niet dat artikel 6.1 niet oneerlijk is. In r.o. 3.9. van het tussenvonnis staat immers dat artikel 6.1 van de algemene voorwaarden in combinatie met het boetebeding in artikel 15 van de algemene voorwaarden oneerlijk is. Verder voert de eisende partij aan dat andere kantonrechters van deze rechtbank in andere tussenvonnissen artikel 6.1 van de algemene voorwaarden niet oneerlijk hebben bevonden. Voor zover dat het geval is, kan de eisende partij daar in deze zaak geen rechten aan ontlenen. De kantonrechter blijft bij het oordeel dat artikel 6.1 oneerlijk is en vernietigt daarom dat beding. Dat betekent dat de rente niet toewijsbaar is.
Het beding voor de buitengerechtelijke kosten (het incassobeding)
2.2.
De eisende partij stelt in de akte dat artikel 13.1 en 13.2 niet oneerlijk zijn, omdat het genoemde percentage van 15% aansluit bij de zogenoemde ‘eerste staffel’ en dat het minimale bedrag van € 25,- voor de buitengerechtelijke incassokosten daarnaast lager is dan het minimum dat is bepaald door de wetgever.
2.3.
De kantonrechter volgt de eisende partij hierin niet. Het percentage van 15% sluit alleen aan bij de eerste staffel in het Besluit. Bij een hoofdsom van meer dan € 2.500,00 gelden over het deel daarboven gestaffelde, lagere percentages. Bovendien is in het beding geen maximum opgenomen, zodat dit kan leiden tot onbeperkte kosten voor de consument. Ook zouden volgens de betreffende bedingen alle kosten verschuldigd zijn. Tot slot weegt mee dat, zoals ook al in het tussenvonnis is overwogen, op grond van dit beding de incassokosten al verschuldigd zijn zodra de vordering uit handen wordt gegeven. Dat is niet conform de wet. Op grond van artikel 6:96 lid 6 BW moet immers eerst een veertiendagenbrief worden verstuurd. Dat het minimale bedrag van € 25,00 lager ligt dan het wettelijk minimum van € 40,00 betekent niet dat er geen hoger bedrag kán worden gevorderd. Dat de eisende partij in de praktijk de wet op de juiste wijze toepast maakt het voorgaande ook niet anders. Zoals al in het tussenvonnis is overwogen (r.o. 3.3), is dat niet relevant.
2.4.
De eisende partij voert ook aan dat tussen partijen eerder (op 10 oktober 2018, 12 augustus 2020 en op 11 oktober 2023) vonnissen zijn gewezen waarin zij de incassokosten heeft gevorderd conform artikel 6:96 BW en het Besluit, en die kosten ook zijn toegewezen. Niet valt in te zien hoe op dit moment anders over de overeenkomst tussen partijen zou kunnen worden geoordeeld; daarmee zou de rechtszekerheid ernstig geweld worden aangedaan. Verder wijst de eisende partij erop dat de gedaagde partij de eerdere vorderingen, waaronder ook de incassokosten, volledig heeft erkend en betaald. Daarmee zijn de afspraken tussen partijen stilzwijgend dusdanig gewijzigd dat deze wel geheel voldoen aan, en passen binnen de huidige wet- en regelgeving op dat vlak, aldus de eisende partij.
2.5.
De kantonrechter merkt in de eerste plaats op dat in het vonnis van 12 augustus 2020 de buitengerechtelijke incassokosten zijn afgewezen, zodat de verwijzing naar dat vonnis in zoverre niet opgaat. Verder licht de kantonrechter toe dat in eerdere procedures nog niet ambtshalve werd getoetst of sprake was van oneerlijke bedingen in algemene voorwaarden. Die toets is dus vermoedelijk niet uitgevoerd in de door de eisende partij overgelegde vonnissen. De eisende partij kan daar geen rechten aan ontlenen. Inmiddels worden de algemene voorwaarden wel ambtshalve getoetst in consumentenzaken, zo ook in de onderhavige procedure. Het feit dat de gedaagde partij naar aanleiding van een of meer eerdere vonnissen is overgegaan tot betaling van de buitengerechtelijke incassokosten, betekent niet dat de gedaagde partij daarmee stilzwijgend heeft ingestemd met een wijziging van artikel 13.1 en 13.2 van de algemene voorwaarden. Als de eisende partij deze bedingen wil wijzigen kan zij daar een voorstel voor doen aan de gedaagde partij. Vooralsnog is niet gebleken dat zij dat heeft gedaan, zodat de verwijzing naar de uitspraak van de rechtbank Amsterdam van 26 september 2023 [2] in zoverre niet opgaat.
2.6.
De eisende partij verwijst in dit kader nog naar artikel 14.1 van de algemene voorwaarden. Ook daar gaat de kantonrechter aan voorbij.
Dat artikel luidt: “
Indien een deel van de overeenkomst of van deze Algemene Huurvoorwaarden vernietigbaar is, dan laat dit de geldigheid van de overige artikelen onverlet. In plaats van het vernietigde of nietige deel geldt alsdan overeengekomen hetgeen op wettelijk toelaatbare wijze het dichtst komt bij hetgeen overeengekomen zouden zijn indien zij de nietigheid of vernietigbaarheid gekend zouden hebben.” Deze bepaling is niet duidelijk. De consument zou dan kennelijk zelf moeten raden wat partijen zouden zijn overeengekomen als zij de vernietigbaarheid van een bepaald beding hadden gekend. Toepassing van dit beding zou bovendien leiden tot het omzeilen van consumentenbescherming en verstoring van het evenwicht tussen partijen. Ook deze bepaling is dus niet eerlijk en kan niet leiden tot het oordeel dat moet worden uitgegaan van een gewijzigd beding.
Indien een deel van de overeenkomst of van deze Algemene Huurvoorwaarden vernietigbaar is, dan laat dit de geldigheid van de overige artikelen onverlet. In plaats van het vernietigde of nietige deel geldt alsdan overeengekomen hetgeen op wettelijk toelaatbare wijze het dichtst komt bij hetgeen overeengekomen zouden zijn indien zij de nietigheid of vernietigbaarheid gekend zouden hebben.” Deze bepaling is niet duidelijk. De consument zou dan kennelijk zelf moeten raden wat partijen zouden zijn overeengekomen als zij de vernietigbaarheid van een bepaald beding hadden gekend. Toepassing van dit beding zou bovendien leiden tot het omzeilen van consumentenbescherming en verstoring van het evenwicht tussen partijen. Ook deze bepaling is dus niet eerlijk en kan niet leiden tot het oordeel dat moet worden uitgegaan van een gewijzigd beding.
2.7.
Uit het voorgaande vloeit voort dat de kantonrechter blijft bij het oordeel dat artikel 13.1 en 13.2 van de algemene voorwaarden oneerlijk zijn voor zover deze betrekking hebben op buitengerechtelijke incassokosten en daarom worden deze vernietigd.
2.8.
Tot slot heeft de eisende partij in de akte een beroep gedaan op artikel 241 jo. 242 van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering (Rv). Volgens haar valt niet in te zien waarom de in het tussenvonnis in r.o. 3.10. beschreven werking van artikel 242 Rv louter wordt beperkt tot de proceskosten en niet mede wordt toegepast op de incassokosten. Dat ook die kosten door de gedaagde partij moeten worden betaald, vloeit voort uit artikel 241 Rv laatste zin en artikel 242 lid 2 Rv. Nu de eisende partij alleen de incassokosten vordert conform artikel 6:96 BW en het Besluit kunnen deze - net als de proceskosten - niet worden gematigd, laat staan worden afgewezen. Aldus het standpunt van de eisende partij.
2.9.
De kantonrechter volgt de eisende partij niet in haar stelling. Het verschil tussen de buitengerechtelijke incassokosten en de proceskosten is dat de rechter op grond van artikel 237 Rv ambtshalve gehouden is om te beslissen over de proceskosten. Buitengerechtelijke incassokosten in consumentenzaken kunnen daarentegen alleen worden toegewezen als deze door een partij worden gevorderd en worden niet ambtshalve toegekend. In dit geval vernietigt de kantonrechter de oneerlijke incassobedingen in de algemene voorwaarden. Dat betekent dat de vordering tot vergoeding van de buitengerechtelijke incassokosten reeds op die grond wordt afgewezen. De kantonrechter komt dan niet meer toe aan beoordeling van de vraag of die kosten mogelijk wel toewijsbaar zouden zijn als zou zijn getoetst aan de door de eisende partij genoemde wettelijke bepalingen. Ook als in de procedure een beroep wordt gedaan op wettelijke bepalingen in plaats van op die contractuele afspraken moeten die incassokosten namelijk worden afgewezen. Dat volgt uit arresten van het Hof van Justitie van de Europese Unie van 27 januari 2021 en 8 december 2022.
2.10.
Uit het voorgaande vloeit voort dat de gevorderde buitengerechtelijke incassokosten worden afgewezen.
Huurachterstand
2.11.
De eisende partij vordert veroordeling van de gedaagde partij tot betaling van € 2.382,40 aan achterstallige huurpenningen tot en met januari 2024. De gedaagde partij heeft een deelbetaling van € 595,60 gedaan. Nu de buitengerechtelijke incassokosten worden afgewezen, strekt deze deelbetaling, anders dan de eisende partij vordert conform het overzicht bij de dagvaarding, alleen in mindering op de toewijsbare hoofdsom. Dit maakt dat een bedrag van € 1.786,80 aan achterstallige huurpenningen zal worden toegewezen.
Conclusie en proceskosten
2.12.
De vordering van de eisende partij wordt grotendeels toegewezen. Voor het overige blijft de kantonrechter bij hetgeen in het tussenvonnis is overwogen en beslist.
2.13.
De gedaagde partij wordt overwegend in het ongelijk gesteld en zal daarom in de proceskosten worden veroordeeld. Daarbij wordt de gedaagde partij ook veroordeeld tot betaling van € 102,00 aan nasalaris, voor zover daadwerkelijk nakosten door de eisende partij worden gemaakt. De kosten voor het nemen van de akte blijven voor rekening van de eisende partij nu het aan haar te wijten is dat het nodig was om de akte te nemen.
3.De beslissing
De kantonrechter:
3.1
veroordeelt de gedaagde partij tot betaling van € 1.786,80 aan huurachterstand tot en met januari 2024;
3.2.
veroordeelt de gedaagde partij in de proceskosten, tot op heden aan de zijde van de eisende partij begroot op:
€ 136,72 wegens dagvaardingskosten,
€ 372,00 wegens griffierecht en
€ 204,00 wegens salaris gemachtigde;
3.3.
veroordeelt de gedaagde partij tot betaling van € 102,00 aan nasalaris, voor zover daadwerkelijk nakosten door de eisende partij worden gemaakt;
3.4.
verklaart de veroordelingen uitvoerbaar bij voorraad;
3.5.
wijst af het meer of anders gevorderde.
Dit vonnis is gewezen door mr. M.M. Kruithof en op bovengenoemde datum in het openbaar uitgesproken in aanwezigheid van de griffier.
De griffier De kantonrechter